Αριθμός απόφασης 477/2018

Αριθμός    477 /2018

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Αποτελούμενο από τη Δικαστή  Χρυσούλα Πλατιά, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα  Γ.Λ

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

 Ι. Κατά τη διάταξη του άρθρου 513 παρ. 1 περ. β΄ εδάφ. τελευτ. του ΚΠολΔ, αν η πρωτόδικη απόφαση είναι εν μέρει οριστική δεν επιτρέπεται έφεση ούτε κατά των οριστικών διατάξεων πριν εκδοθεί οριστική απόφαση για την όλη δίκη. Ο κανόνας, όμως, αυτός κάμπτεται στην περίπτωση, κατά την οποία υπάρχει απλή ομοδικία και η πρωτόδικη απόφαση είναι οριστική ως προς έναν ή μερικούς ομοδίκους, μη οριστική δε ως προς τους λοιπούς, γιατί από τις διατάξεις των άρθρων 74, 75 παρ. 1 και 2, 76 και 517 εδ. β΄ ΚΠολΔ προκύπτει ότι, στην περίπτωση αυτή, η έναντι κάθε ομοδίκου οριστική διάγνωση έχει αυτοτέλεια και η, ως προς αυτόν, κρίση περατώνει έναντι αυτού τη δίκη. Έκτοτε, συνεπώς, η απόφαση είναι ως προς αυτόν εκκλητή και πριν ακόμη εκδοθεί οριστική απόφαση έναντι των λοιπών ομοδίκων (ΟλΑΠ 902/1982 ΝοΒ 1983.209, ΑΠ 747/2014 ΕφΑΔ 2015.78, 204/2013 δημ. στην ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 365/2010 ΕφΑΔ 201.1219, ΕφΑθ 2252/2003 ΕλλΔνη 2006.257, ΕφΘεσ 718/2010, Αρμ 2012.86).

Στην προκείμενη περίπτωση, εισάγεται προς συζήτηση η υπό κρίση από 12.6.2017 (με αριθ. έκθ. κατάθ. ……..) έφεση των εν μέρει ηττηθέντων εναγομένων, η οποία στρέφεται α) κατά της υπ’ αριθ. 1733/2017 οριστικής (ως προς την αγωγή της δεύτερης ενάγουσας και ήδη εφεσίβλητης ………) απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών για ζημίες από αυτοκίνητο (άρθρα 666, 667, 670 έως 676, 681Α ΚΠολΔ, όπως ίσχυαν πριν την έμμεση κατάργησή τους με το άρθρο 1 άρθρο τέταρτο του Ν. 4335/2015) και δέχθηκε εν μέρει την από 13.12.2012 αγωγή ως προς την δεύτερη των εναγόντων, ………., ενώ ανέβαλε την έκδοση της οριστικής απόφασης ως προς τον πρώτο των εναγόντων, ……. και β) κατά της υπ’ αριθ. 6858/2013 εν μέρει οριστικής απόφασης (ως προς τις αφορώσες την ως άνω ενάγουσα οριστικές διατάξεις της) του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, που εκδόθηκε κατά την ίδια ως άνω ειδική διαδικασία. Πρέπει να σημειωθεί, ότι η ανωτέρω υπ’ αριθ. 1733/2017 προσβαλλόμενη απόφαση είναι οριστική ως προς την δεύτερη των εναγόντων, λόγω της σχέσης απλής ομοδικίας που συνδέει τους δύο ενάγοντες και, συνεπώς, είναι εκκλητή σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στην αμέσως προηγούμενη νομική σκέψη. Η έφεση έχει ασκηθεί νομοτύπως και εμπροθέσμως, αφού η εκκαλούμενη απόφαση επιδόθηκε, με επιμέλεια της ως άνω ενάγουσας, στους εναγομένους την 19.5.2017 (βλ. την σχετική από 19.5.2017 επισημείωση του δικαστικού επιμελητή ……….., επί του σώματος της εκκαλουμένης), ενώ αυτή (έφεση) κατατέθηκε την 14.6.2017, δηλαδή εντός της απαιτούμενης κατά νόμο προθεσμίας των τριάντα (30) ημερών (άρθρα 495, 511, 513 παρ. 1β και 2, 516 παρ. 1, 517 και 518 παρ. 1 ΚΠολΔ). Η έφεση δε αυτή παραδεκτώς εισάγεται προς εκδίκαση ενώπιον του παρόντος αρμοδίου Δικαστηρίου (άρθρο 19 ΚΠολΔ, όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 4 παρ. 2 του Ν. 3994/2011), ενώ, όπως προκύπτει από την σχετική από 14.6.2017 βεβαίωση της Γραμματέως του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, έχει κατατεθεί από την εκκαλούσα το (ήδη ισχύον) νόμιμο παράβολο των 100 ευρώ, κατ’ άρθρο 495 παρ. 3 εδ. α΄ ΚΠολΔ (όπως η διάταξη αυτή τροποποιήθηκε με το άρθρο 1 άρθρο τρίτο του Ν. 4335/2015 και, στη συνέχεια, με το άρθρο 35 παρ. 2 του Ν. 4446/2016). Πρέπει, επομένως, η έφεση αυτή να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω, κατά την ίδια ως άνω ειδική διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της (άρθρο 533 παρ. 1 ΚΠολΔ). Σημειώνεται, επίσης, ότι τυγχάνουν εφαρμογής οι νέες διατάξεις του Ν. 4335/2015 κατά το μέρος που τροποποίησαν τις διατάξεις του τρίτου βιβλίου του ΚΠολΔ (άρθρα 495-590 ΚΠολΔ), οι οποίες αφορούν και τα ένδικα μέσα, δεδομένου ότι, κατά την μεταβατική διάταξη του άρθρου ένατου παρ. 2 του ως άνω νόμου, οι διατάξεις αυτές εφαρμόζονται για τα ένδικα μέσα τα κατατιθέμενα από τις 1.1.2016 και εφεξής, όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση με την κρινόμενη ως άνω έφεση.

ΙΙ. Με την από 13.12.2012 (με αριθμ. έκθ. κατάθ. ………) αγωγή, ενώπιον του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου (Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς), ιστορείται ότι η πρώτη εναγόμενη ……. (ήδη δεύτερη εκκαλούσα) οδηγώντας το υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ……. ΙΧΕ αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του δεύτερου εναγόμενου (ήδη τρίτου εκκαλούντος), το οποίο ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη του στη τρίτη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία με την επωνυμία «………» (ήδη πρώτη εκκαλούσα), προκάλεσε από υπαιτιότητά της (αμέλεια), κατά το τροχαίο ατύχημα που έλαβε χώρα την 12.6.2012 στον Πειραιά υπό τις ιστορούμενες στην αγωγή συνθήκες, τον τραυματισμό της δεύτερης ενάγουσας . …. (ήδη εφεσίβλητης), η οποία επιχειρούσε να διασχίσει πεζή το οδόστρωμα της οδού Βασιλέως Γεωργίου από διάβαση πεζών. Με βάση το ιστορικό αυτό, η ενάγουσα, αφού παραδεκτώς, με δήλωση του πληρεξούσιου δικηγόρου της καταχωρηθείσα στα πρακτικά συνεδρίασης του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, περιόρισε το αγωγικό αίτημά της για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης (άρθρα 223, 295 παρ. 1 εδ. β΄ και 297 ΚΠολΔ), ζήτησε να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, ευθυνόμενοι εις ολόκληρον έκαστος (η πρώτη αυτών ως οδηγός και υπαίτια του επίδικου ατυχήματος, ο δεύτερος αυτών ως ιδιοκτήτης του ζημιογόνου οχήματος και η τρίτη αυτών ως ασφαλίζουσα το εν λόγω όχημα), να της καταβάλουν το συνολικό ποσό των 65.573,82 ευρώ ως αποζημίωση για την θετική ζημία που υπέστη από το ατύχημα και ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της εξ αυτού ηθικής βλάβης της (επιφυλαχθείσα για ποσό 44 ευρώ που πρόκειται να αξιώσει για την αιτία αυτή στο αρμόδιο ποινικό Δικαστήριο), με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, μετά από συζήτηση αντιμωλία των διαδίκων, εξέδωσε αρχικά την υπ’ αριθ. 6858/2013 εν μέρει οριστική απόφασή του, με την οποία, αφού έγινε δεκτό ότι η ως άνω αγωγή είναι ορισμένη και νόμιμη και αφού κρίθηκε ότι αποκλειστική υπαίτια του ένδικου ατυχήματος είναι η πρώτη των εναγομένων, διατάχθηκε, κατ’ άρθρο 254 ΚΠολΔ, η επανάληψη της συζήτησης της υπόθεσης στο ακροατήριο, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να διενεργηθεί ιατρική πραγματογνωμοσύνη στην ενάγουσα από ορθοπεδικό χειρουργό. Στη συνέχεια, αφού διενεργήθηκε η διαταχθείσα ιατρική πραγματογνωμοσύνη από τον ορισθέντα από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο πραγματογνώμονα, το τελευταίο εξέδωσε την εκκαλούμενη οριστική απόφασή του, με την οποία, αφού υιοθετήθηκαν οι παραδοχές της προηγηθείσας εν μέρει οριστικής απόφασης (6858/2013) ως προς το ορισμένο και νόμιμο της αγωγής καθώς και ως προς την αποκλειστική υπαιτιότητα της πρώτης εναγομένης για το ένδικο ατύχημα, έγινε εν μέρει δεκτή η αγωγή ως προς τη δεύτερη των εναγόντων, ως βάσιμη κατ’ ουσία, και υποχρεώθηκαν οι εναγόμενοι, ευθυνόμενοι εις ολόκληρον έκαστος, να καταβάλουν στην ενάγουσα το συνολικό ποσό των 27.973,82 ευρώ, με το νόμιμο τόκο επιδικίας (άρθρο 346 ΑΚ) από την επομένη της επίδοσης της αγωγής μέχρι την εξόφληση, ήτοι: α) 10.373,82 ευρώ ως αποζημίωση για τις δαπάνες της για αμοιβές ιατρών και φυσικοθεραπεύτριας, για τη νοσηλεία της στην κλινική καθώς και για δαπάνες αποκλειστικών νοσοκόμων, β) 2.600 ευρώ ως αποζημίωση για την πλασματική δαπάνη παροχής υπηρεσιών βοηθού και γ) 15.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη από το ένδικο ατύχημα. Κατά της απόφασης αυτής παραπονούνται ήδη οι εναγόμενοι με την υπό κρίση έφεσή τους για τους διαλαμβανόμενους σ’ αυτήν λόγους, που ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και σε πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων, και ζητούν την εξαφάνισή της, ώστε να απορριφθεί καθ’ ολοκληρίαν η ως άνω αγωγή της ενάγουσας.

ΙΙΙ. Από την επανεκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα ……, που εξετάσθηκε με επιμέλεια της ενάγουσας στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου κατά τη συνεδρίαση της 20.9.2013, η οποία (κατάθεση) περιέχεται στα υπ’ αριθ. 6858/2013 πρακτικά συνεδρίασης του ιδίου Δικαστηρίου (σημειώνεται ότι οι εναγόμενοι δεν πρότειναν μάρτυρα προς εξέταση στο ακροατήριο του ως άνω Δικαστηρίου), από την με ημεροχρονολογία 23.11.2015 (με χρόνο έκθεσης κατάθεσης την 16.12.2015) έκθεση πραγματογνωμοσύνης του ……., ορθοπεδικού-χειρουργού-τραυματολόγου, που διορίσθηκε νομίμως πραγματογνώμονας με απόφαση του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, η οποία (έκθεση) εκτιμάται ελεύθερα (άρθρο 387 ΚΠολΔ – βλ. ΑΠ 87/2013 δημ. στην ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ), από την προσκομιζόμενη με επίκληση από τους εναγόμενους από 30.12.2015 «έκθεση τεχνικού συμβούλου» του ………, ορθοπεδικού-χειρουργού, και από όλα τα έγγραφα που οι διάδικοι επικαλούνται και προσκομίζουν νομίμως είτε προς άμεση απόδειξη είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (σημειώνεται ότι η τυχόν αναφορά κατωτέρω ορισμένων από τα έγγραφα αυτά είναι απλώς ενδεικτική, αφού δεν παραλείφθηκε κάποιο για την ουσιαστική διάγνωση της ένδικης διαφοράς – ΑΠ 1001/2012 δημ. σε ΝΟΜΟΣ), μεταξύ των οποίων (εγγράφων) περιλαμβάνονται και αυτά της σχηματισθείσης σχετικής ποινικής δικογραφίας, τα οποία εκτιμώνται ελευθέρως στην προκειμένη δίκη ως δικαστικά τεκμήρια (βλ. ΕφΑθ 781/2009 Εφ.Αστ.Δικ. 2009,453), ανεξάρτητα αν πληρούν τους όρους του νόμου (άρθρα 674 παρ. 2, 671 παρ. 1 εδ. α΄ και 681Α ΚΠολΔ), καθώς και από την επισκόπηση των προσκομιζόμενων  φωτογραφιών, των οποίων η γνησιότητα δεν αμφισβητείται (άρθρα 444 αρ.3, 448 παρ. 2, 457 παρ. 4 ΚΠολΔ), σε συνδυασμό και με τα διδάγματα της κοινής πείρας, που λαμβάνονται υπόψη αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο (άρθρο 336 παρ. 4 ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Την 12.6.2012 και περί ώρα 08:55, όταν η ενάγουσα …….. (ήδη εφεσίβλητη) διέσχιζε πεζή κάθετα τη λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου στον Πειραιά με κατεύθυνση από την οδό Τσαμαδού προς την οδό Σωτήρος Διός, κινούμενη εντός των ορίων της διαγραμμισμένης στο οδόστρωμα διάβασης πεζών, και ενώ είχε ήδη διέλθει το ρεύμα πορείας της ως άνω λεωφόρου προς την οδό Ηρώων Πολυτεχνείου, παρασύρθηκε τη στιγμή που βρισκόταν επί του (αντίθετου) ρεύματος αυτής (λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου) µε κατεύθυνση προς την οδό Γρηγορίου Λαμπράκη, από το υπ’ αριθ. κυκλοφορίας …… Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του δεύτερου εναγόμενου ……… (ήδη τρίτου εκκαλούντος), που οδηγούσε η πρώτη εναγόμενη …… (ήδη δεύτερη εκκαλούσα) και το οποίο ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη του στην τρίτη εναγόμενη, ασφαλιστική εταιρία με την επωνυμία «………» (ήδη πρώτη εκκαλούσα). Η ως άνω πεζή (ενάγουσα), από την εν λόγω παράσυρσή της, επέπεσε στο οδόστρωμα και υπέστη, τόσο από την πρόσκρουση του οχήματος στο σώμα της όσο και από την πτώση της στο οδόστρωμα, τις αναφερόμενες κατωτέρω σωματικές κακώσεις. Επίσης, αποδείχθηκε ότι η πρώτη εναγομένη οδηγούσε το ως άνω όχημα, χωρίς να έχει τεταμένη την προσοχή της σε όσα συνέβαιναν μπροστά απ’ αυτό (αυτοκίνητό της), µε συνέπεια να επιπέσει επί του σώματος της ενάγουσας, χωρίς προηγουμένως να έχει καν αντιληφθεί την κίνηση της τελευταίας επί της διάβασης πεζών. Με βάση τα ανωτέρω αναφερόμενα, αποκλειστικά υπαίτια (με αμέλεια) για το ένδικο ατύχημα και τον εξ αυτού τραυματισμό της ενάγουσας, είναι η πρώτη εναγομένη ως οδηγός του ζημιογόνου αυτοκινήτου, όπως άλλωστε τούτο κρίθηκε και από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση, η οποία δεν πλήττεται κατά το κεφάλαιό της αυτό με λόγο έφεσης. Περαιτέρω, από τα ίδια ως άνω αποδεικτικά μέσα αποδείχθηκε ότι η ενάγουσα, συνεπεία του τραυματισμού της στο ένδικο ατύχημα την 12.6.2012, διακομίσθηκε αμέσως με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο εφημερεύον Νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας, όπου εδόθησαν οι πρώτες βοήθειες στα τραύματά της, ενώ της χορηγήθηκε και ισχυρή αναλγητική αγωγή (οπιοειδές) και ακολούθως, διακομίσθηκε, με ασθενοφόρο, ως πολυτραυματίας στην κλινική «MEDITERRANEO HOSPITAL» στην Γλυφάδα, όπου, κατόπιν κλινικού, εργαστηριακού και απεικονιστικού ελέγχου, διαπιστώθηκε ότι αυτή, από το ανωτέρω ατύχημα, υπέστη «συντριπτικό, παρεκτοπισμένο κάταγμα τροχαντήρων δεξιού ισχίου, κάκωση αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης, κάκωση ελάσσονος πυέλου, περιτραυματική αμνησία, κάκωση δεξιού αγκώνος, σημαντική εσωτερική μεθαιμορραγική αναιμία και ηλεκτρολυτικές διαταραχές, πολλαπλές εκχυμώσεις και εκδορές προσώπου, σώματος και άκρων» (βλ. την από 22.6.2012 ιατρική γνωμάτευση της κλινικής «MEDITERRANEO HOSPITAL»). Η ενάγουσα, αμέσως μετά την εισαγωγή της στην κλινική και μετά τη σταθεροποίησή της από την απειλούμενη μεθαιμορραγική καταπληξία (shock), οδηγήθηκε εκτάκτως στο χειρουργείο την ίδια ημέρα (12.6.2012), όπου υποβλήθηκε σε πολύωρη χειρουργική αντιμετώπιση του σύνθετου κατάγματος του δεξιού ισχίου της και συγκεκριμένα σε αναίμακτη και αιματηρά ανάταξη του συντριπτικού και παρεκτοπισμένου κατάγματος υπό συνεχή ακτινοσκοπικό έλεγχο (C-arm), ενώ ακολούθησε σταθεροποίηση με ολισθαίνοντα ήλο ισχίου με πλάκα και κοχλίες και απαιτήθηκαν πολλαπλές μεταγγίσεις συμπυκνωμένων ερυθρών αιμοσφαιρίων κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την ολοκλήρωση της επέμβασης. Επίσης, ετέθη αυχενικό περιλαίμιο, πραγματοποιήθηκε ισχυρή βαμβακο-ελαστική επίδεση δεξιού αγκώνος και ανάρτηση δεξιού άνω άκρου και της χορηγήθηκε διπλή αντιμικροβιακή, ισχυρότατη αναλγητική, αντιθρομβωτική, αγχολυτική, αιμοποιητική και ηλεκτρολυτική φαρμακευτική αγωγή, ενώ παρέμεινε σε αυστηρό κλινοστατισμό για δύο ημέρες και μετά ακολούθησε ειδικό πρόγραμμα κινητοποίησης από φυσικοθεραπευτές, με τη βοήθεια περιπατητήρα τύπου Π και οδηγία μη φόρτισης του χειρουργημένου σκέλους. Η μετεγχειρητική πορεία της ενάγουσας ήταν ομαλή και νοσηλεύθηκε στην ως άνω κλινική μέχρι την 20.6.2012 (ήτοι για 9 ημέρες), οπότε και εξήλθε με ειδική φαρμακευτική αγωγή, οδηγίες μη φόρτισης του χειρουργημένου σκέλους, καθώς και διατήρηση του αυχενικού περιλαίμιου και της ακινητοποίησης του δεξιού άνω άκρου της. Η μεταφορά αυτής στην οικία της πραγματοποιήθηκε αναγκαστικά με ασθενοφόρο σε φορείο, της συνεστήθη βάδιση με την βοήθεια περιπατητήρα τύπου Π και αυστηρά μη φόρτιση του δεξιού σκέλους, ενώ ορίσθηκε επανεξέταση σε 3 μήνες για αλλαγή των τραυμάτων και επανεκτίμηση των λοιπών κακώσεων (βλ. την ίδια ως άνω από 22.6.2012 ιατρική γνωμάτευση της εν λόγω κλινικής, στην οποία επίσης αναφέρεται ότι η ασθενής «χρήζει ειδικού προγράμματος καθημερινής φυσικοθεραπείας στην οικία της για εκμάθηση έγερσης και βάδισης χωρίς φόρτιση του δεξιού σκέλους, όπως και προγράμματος μυϊκής ενδυνάμωσης και αποκατάστασης. Εξαιτίας της αδυναμίας της πλέον για αυτοεξυπηρέτηση χρήζει συνεχή παρακολούθηση και επίβλεψη από αποκλειστική νοσηλεύτρια». Περαιτέρω, σύμφωνα με την από 9.11.2012 ιατρική γνωμάτευση των θεραπόντων ιατρών της ενάγουσας στην ανωτέρω κλινική, «το συντριπτικό παρεκτοπισµένο κάταγμα του δεξιού ισχίου της παραμένει το κύριο πρόβλημά της, παρά την ολοκλήρωση ειδικού προγράμματος αποθεραπείας και παρουσιάζει σήμερα μετατραυματική αρθρίτιδα, οστεΐτιδα, ανισοσκελία και μερική αγκύλωση. Η ασθενής, πέντε μήνες μετά το ατύχημα, εξακολουθεί να πάσχει από εμμένον άλγος, με σημαντική επιδείνωση με την κίνηση, το οποίο συστηματικά αντιμετωπίζεται με ισχυρή αντιαλγική φαρμακευτική αγωγή. Η έγερση και η βάδισή της γίνεται μόνο με τη βοήθεια άλλου προσώπου και τη χρήση τετράποδου μπαστουνιού. Παρουσιάζει έντονη χωλότητα στη βάδιση και σημαντικό περιορισμό στην απόσταση που μπορεί να διανύσει λόγω άλγους και εξάντλησης. Η αδυναμία της πλέον για αυτοεξυπηρέτηση χαρακτηρίζεται μόνιμη, χρήζει συνεχούς επίβλεψης και βοήθειας από άλλο άτομο. Η κα ….., σύμφωνα με το ΦΕΚ Β΄ 1506/4.5.2012 “Ενιαίο Πίνακα Προσδιορισμού Ποσοστών Αναπηρίας” συγκεντρώνει βαρύτητα αναπηρίας 60% συνεπεία του ατυχήματος της 12.6.2012». Επίσης, σύμφωνα με την από 16.9.2013 ιατρική γνωμάτευση των θεραπόντων ιατρών της στην ίδια ως άνω κλινική, «Το συντριπτικό παρεκτοπισμένο κάταγμα του δεξιού ισχίου της παραμένει το κύριο πρόβλημά της, η σταδιακή επιδείνωση της μετατραυματικής αρθρίτιδας, η οστεΐτιδα, η ανισοσκελία συνεπεία της βράχυνσης του δεξιού σκέλους και η μερική αγκύλωση της άρθρωσης είναι οι αιτίες του εμμένοντος άλγους και της αναγκαστικής καθήλωσης στην οικία της. Η ανάγκη χορήγησης συστηματικής και καθημερινής ισχυρής αναλγητικής φαρμακευτικής αγωγής σταδιακά αυξάνεται. Η έγερση και η βάδισή της γίνονται μόνο με τη βοήθεια άλλου προσώπου και τη χρήση τετράποδου βοηθήματος. Παρουσιάζει έντονη χωλότητα και σημαντικό περιορισμό στην απόσταση που μπορεί να διανύσει λόγω άλγους και εξάντλησης. Η αδυναμία της για αυτοεξυπηρέτηση χαρακτηρίζεται μόνιμη και χρήζει συνεχή επίβλεψη και βοήθεια από άλλο άτομο». Τέλος, ο ορισθείς από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο πραγματογνώμονας ….., αφού εξέτασε κλινικά την ενάγουσα, συνέταξε την από 23.11.2015 έκθεση ιατρικής πραγματογνωμοσύνης, στην οποία, με βάση το ιστορικό της, τα ευρήματα της κλινικής εξέτασης και την εκτίμηση του πρόσφατου εργαστηριακού ελέγχου του δεξιού ισχίου της, κατέληξε στα εξής συμπεράσματα: «1) Από το ένδικο ατύχημα της 12/06/2012, η μετεγχειρητική πορεία της παρουσιάζει επιδείνωση που συνίσταται τόσο στα κλινικά σημεία που περιγράφονται όσο και στην κακή ψυχολογική κατάσταση που δημιουργούνται από αυτά: Στη μεγάλου βαθμού μετατραυματική δυσκαμψία-αγκύλωση της δεξιάς κατ’ ισχύον άρθρωσης με παρουσία άλγους ηρεμίας και ιδίως τη νύχτα, στην ανισοσκελία περίπου 2 εκατοστών του δεξιού κάτω άκρου συνεπεία του οστικού ελλείμματος και της συντριπτικότητας του κατάγματος, στην ατροφία και μειωμένη ισχύ του κάτω δεξιού άκρου, στη φλεβική ανεπάρκεια που προσθέτει άλγος, δυσχέρεια στη βάδιση και κίνδυνο για τη ζωή της, και στη δυσχέρεια της βάδισης και στη χρήση βακτηρίας χειρός. Η βάδιση έτσι παραμένει ασταθής, επώδυνη και με εμφανή χωλότητα. Εμφανίζεται μόνιμη κόπωση και ιδιαίτερα στην ορθοστασία και σε κάθε καθημερινή δραστηριότητα. 2) Η χρήση έτερου προσώπου θεωρείται απαραίτητη, μόνιμη και σε καθημερινή βάση για την παροχή σε αυτήν συγκεκριμένων εξυπηρετήσεων (όπως στην καθαριότητα, ένδυση, σε εξόδους από το σπίτι, σε φιλικά-οικογενειακά πρόσωπα, μετακίνηση στο φυσικοθεραπευτήριο κλπ.)». Πρέπει, πάντως, να αναφερθεί ότι ορισμένες διαπιστώσεις, που αναφέρονται για την κατάσταση της ενάγουσας στις ανωτέρω από 9.11.2012 και 16.9.2013  ιατρικές γνωματεύσεις καθώς και στην από 23.11.2015 έκθεση ιατρικής πραγματογνωμοσύνης του ……, αντικρούονται αιτιολογημένα και πειστικά από με την από 30.12.2015 «έκθεση τεχνικού συμβούλου» του …….. Ειδικότερα με την εν λόγω έκθεση, επισημαίνεται, ότι η ανισοσκελία και η μερική αγκύλωση του ισχίου μπορεί να είναι συνέπειες του διατροχαντήριου κατάγματος, όχι όμως και η αρθρίτιδα, επειδή κάθε διατροχαντήριο κάταγμα είναι εξωαρθρικό και, ως εκ τούτου, δεν διαταράσσεται με το κάταγμα η ομαλότητα της άρθρωσης, η οποία είναι η κύρια αιτία της μετατραυματικής αρθρίτιδας, ούτε η οστεΐτιδα, η οποία είναι μικροβιακή φλεγμονή στην εστία του κατάγματος, η οποία αναφέρεται για πρώτη φορά και δεν περιγράφεται από πότε εμφανίστηκε, σε ποια θεραπεία με αντιβιοτικά υποβλήθηκε η ασθενής και ποιο ήταν το αποτέλεσμα. Περαιτέρω στην εν λόγω έκθεση του …….. αναφέρεται ότι, κατά την κλινική εξέταση, η ενάγουσα βαδίζει με τη βοήθεια βακτηρίας χωρίς τη βοήθεια άλλου προσώπου και με ελαφρά χωλότητα, η κάμψη του δεξιού ισχίου γίνεται μέχρι τις 90^ο, η έξω και έσω στροφή γίνονται έως 30^ο, υπάρχει ανισοσκελία λόγω βράχυνσης του δεξιού μηριαίου η οποία είναι μικρότερη από 2 εκατοστά, ενώ επισημαίνεται ότι ο πραγματογνώμονας …… αναφέρει α) την ύπαρξη μετατραυματικής αρθρίτιδας στο δεξιό γόνατο, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν του ότι δεν μπορεί να γίνει μετατραυματική αρθρίτιδα σε μία άρθρωση στην οποία όχι μόνο δεν έγινε κάταγμα αλλά ούτε απλή κάκωση, ενώ στην περίπτωση της ενάγουσας δεν αναφέρεται και δεν προκύπτει να έγινε κάκωση στο γόνατο, β) την ύπαρξη φλεβικής ανεπάρκειας, χωρίς αυτό να περιγράφεται από τους θεράποντες ιατρούς της και χωρίς να ζήτησε για την τεκμηρίωσή της tripleχ φλεβών. Τέλος, ο ως άνω τεχνικός σύμβουλος, αφού διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν ευρήματα μετατραυµατικής αρθρίτιδας του ισχίου και του δεξιού γόνατος, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «Η κατάσταση της ενάγουσας άλλαξε μετά το ατύχημα που συνέβη, το διατροχαντήριο κάταγμα που έπαθε και τη χειρουργική επέμβαση που υποβλήθηκε, παρουσιάζοντας µία ελαφρά επιδείνωση. Η επιδείνωση αυτή οφείλεται στο διατροχαντήριο κάταγμα και συνίσταται σε ελαφρά δυσκαμψία και μικρό περιορισμό στις κινήσεις του δεξιού ισχίου και στην περί τα 2 εκατοστά βράχυνση του δεξιού σκέλους. Αποτέλεσμα αυτών είναι να βαδίζει µε ελαφρά χωλότητα και χρήση βακτηρίας χειρός, αλλά χωρίς τη βοήθεια τρίτου προσώπου. Επομένως, αφού μπορεί να βαδίζει με βακτηρία χωρίς τη βοήθεια τρίτου προσώπου δεν είναι αδύνατη η αυτοεξυπηρέτησή της, ενώ όταν την εξετάσαμε, δεν συνοδευόταν από τρίτο πρόσωπο…». Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η ενάγουσα, εξαιτίας του τραυματισμού της κατά το ένδικο ατύχημα, δαπάνησε τα εξής ποσά: 1) 2.800 ευρώ στον ορθοπεδικό χειρουργό ……….. για παροχή ιατρικών υπηρεσιών (βλ. την υπ’ αριθ. …….. απόδειξη παροχής υπηρεσιών του ως άνω ιατρού), 2) 500 ευρώ στην …….., αναισθησιολόγο, για αμοιβή της (βλ. την υπ’ αριθ. ….. απόδειξη παροχής υπηρεσιών της ως άνω ιατρού), 3) 1.200 ευρώ στην …….., φυσικοθεραπεύτρια για 24 συνεδρίες φυσικοθεραπειών για το συντριπτικό κάταγμα του δεξιού ισχίου (βλ. την υπ’ αριθ. …….. απόδειξη παροχής υπηρεσιών της ως άνω φυσικοθεραπεύτριας), 4) 500 ευρώ στον …….., χειρουργό ορθοπεδικό, για παροχή ιατρικών υπηρεσιών (βλ. την υπ’ αριθ. …….. απόδειξη παροχής υπηρεσιών του ως άνω ιατρού), 5) 603,80 ευρώ, 60 ευρώ και 900 ευρώ στις 22.6.2012, 2.7.2012 και 2.7.2012 αντίστοιχα για νοσηλεία στην ιδιωτική κλινική «Mediterraneo Hospital», 6) 453,80 ευρώ στις 21.6.2012 στην ίδια κλινική για νοσηλεία και διαφορά θέσης, πλην όμως ζητείται το μικρότερο ποσό των 453 ευρώ, 7) 60 ευρώ και 90 ευρώ στις 12.6.2012 και 20.6.2012 αντίστοιχα στην ανωτέρω κλινική για διακομιδή της ενάγουσας από το νοσοκομείο «Ασκληπιείο Βούλας» στην ανωτέρω κλινική και από την τελευταία στην οικία της  αντίστοιχα, 8) 605 ευρώ στις 19.6.2012 στη ……., αποκλειστική νοσοκόμα, για το χρονικό διάστημα από 12.6.2012 έως 19.6.2012, κατά το οποίο η ενάγουσα νοσηλευόταν στην ως άνω κλινική, πλην όμως ζητείται το μικρότερο ποσό των 535 ευρώ και 9) 434,98 ευρώ, 248,56 ευρώ, 434,98 ευρώ, 434,98 ευρώ, 434,98 ευρώ, 434,98 ευρώ και 248,56 ευρώ στις 26.6.2012, 30.6.2012, 7.7.2012, 14.7.2012, 21.7.2012, 28.7.2012 και 1.8.2012 αντίστοιχα στην ………, αποκλειστική νοσοκόμα, για κατ’ οίκον νοσηλεία για τα χρονικά διαστήματα από 20.6.2012 έως 26.6.2012, από 27.6.2012 έως 30.6.2012, από 1.7.2012 έως 7.7.2012, από 8.7.2012 έως 14.7.2012, από 15.7.2012 έως 21.7.2012, από 22.7.2012 έως 28.7.2012 και από 29.7.2012 έως 1.8.2012 αντίστοιχα και συνολικά 2.672,02 ευρώ, δηλαδή η ενάγουσα δαπάνησε, για όλες τις ανωτέρω αιτίες, το συνολικό ποσό των 10.373,82 ευρώ, το οποίο οι εναγόμενοι οφείλουν, εις ολόκληρον έκαστος, να της καταβάλουν. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, επομένως, το οποίο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, κατέληξε στην ίδια κρίση και, αφού δέχθηκε ότι η ενάγουσα υπέστη από το επίδικο ατύχημα τις προαναφερόμενες σωματικές κακώσεις και επιδίκασε υπέρ αυτής το ανωτέρω ποσό των 10.373,82 ευρώ ως αποζημίωση για τις δαπάνες στις οποίες υποβλήθηκε για αμοιβές ιατρών και φυσικοθεραπεύτριας, για τη νοσηλεία της στην ως άνω κλινική καθώς και για δαπάνες αποκλειστικών νοσοκόμων, ορθώς εφάρμοσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις, απορριπτόμενου, ως ουσιαστικά αβάσιμου του σχετικού (πρώτου) λόγου της έφεσης των εναγομένων, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η ενάγουσα, συνεπεία του είδους και της βαρύτητας του τραυματισμού του, για το χρονικό διάστημα από 2.8.2012 μέχρι 9.12.2012, ήτοι για 130 ημέρες, βρισκόταν σε αδυναμία να αυτοεξυπηρετηθεί και είχε ανάγκη πρόσληψης οικιακής βοηθού για την καθημερινή εξυπηρέτηση και φροντίδα της, έργο το οποίο ανέλαβε, με εντατικοποίηση των δυνάμεών της, η σύζυγός του υιού της ……….. Παρά το ότι, όμως, η ανωτέρω ανάγκη πρόσληψης οικιακής βοηθού καλύφθηκε με τη βοήθεια του συγγενικού της προσώπου, θεμελιώνεται αξίωση αποζημίωσης της ενάγουσας, γιατί, όπως προκύπτει από τη διάταξη του άρθρου 930 παρ. 3 ΑΚ, η μη καταβολή ανταλλάγματος, στην προκείμενη περίπτωση, δεν μπορεί να αποβεί προς όφελος του ζημιώσαντος, πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού η παροχή των υπηρεσιών αυτών δεν απέβλεψε σε απόσβεση της  σχετικής υποχρέωσης (ΑΠ 1207/2017 και ΑΠ 1622/2013 δημοσιευμένες στην ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 132/2010 ΕφΑΔ 2010.560, ΑΠ 833/2005 ΕλλΔνη 2006.96, βλ. Αθ. Κρητικό, Αποζημίωση από αυτοκινητικά ατυχήματα, έκδ. 2008, σελ. 257-258, παρ. 13 και 14). Έτσι, η οφειλόμενη από την αιτία αυτή αποζημίωση ανέρχεται στο συνολικό  ποσό των 2.600 ευρώ (ήτοι 130 ημέρες Χ 20 ευρώ ημερησίως), το οποίο ο ενάγων θα κατέβαλε αν είχε προσλάβει για το ως άνω χρονικό διάστημα οικιακή βοηθό. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, επομένως, το οποίο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, επιδίκασε υπέρ της ενάγουσας το ανωτέρω ποσό για την ίδια ως άνω αιτία, δεν έσφαλε στην εφαρμογή του νόμου και στην εκτίμηση των αποδείξεων, απορριπτόμενου, ως ουσιαστικά αβάσιμου, του σχετικού (δεύτερου) λόγου της έφεσης των εναγομένων, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα. Εκτός, όμως, από την αποζημίωση, η ενάγουσα δικαιούται να λάβει, ως χρηματική ικανοποίηση για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη από τον τραυματισμό της στο ένδικο ατύχημα, το ποσό των 15.000 ευρώ, το οποίο κρίνεται εύλογο και δίκαιο (άρθρο 932 ΑΚ) καθώς και  σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας (βλ. ΟλΑΠ 9/2015 ΧρΙΔ 2015.575, ΑΠ 622/2017), λαμβανομένων υπόψη των συνθηκών υπό τις οποίες αυτό (ατύχημα) συνέβη, του βαθμού υπαιτιότητας της οδηγού του ζημιογόνου οχήματος (πρώτης εναγομένης), του είδους, της φύσης και της βαρύτητας της σωματικής βλάβης της παθούσας ενάγουσας, του συνολικού χρόνου θεραπείας της, της ανάγκης επανεξετάσεών της, της ηλικίας της κατά τον χρόνο του ατυχήματος (78 ετών) καθώς και της κοινωνικής θέσης και οικονομικής κατάστασης των διαδίκων φυσικών προσώπων. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο επιδίκασε, για την ως άνω αιτία, το ίδιο ποσό των 15.000 ευρώ, δεν έσφαλε στην εφαρμογή του νόμου και στην εκτίμηση των αποδείξεων, απορριπτόμενου, ως ουσιαστικά αβάσιμου, του σχετικού (τρίτου) λόγου της έφεσης των εναγομένων περί επιδίκασης χαμηλότερου του επιδικασθέντος πρωτοδίκως ποσού για την ως άνω αιτία.

1. IV. Με τη διάταξη του άρθρου 346 ΑΚ, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 2 Ν. 4055/2012, ορίζεται ότι «Ο οφειλέτης χρηματικής οφειλής, και αν δεν είναι υπερήμερος, οφείλει νόμιμους τόκους αφότου επιδόθηκε η αγωγή ή η διαταγή πληρωμής για το ληξιπρόθεσμο χρέος (τόκος επιδικίας). Το ποσοστό του τόκου επιδικίας είναι δύο (2) εκατοστιαίες μονάδες ανώτερο του τόκου υπερημερίας, όπως ο τελευταίος ορίζεται εκάστοτε από το νόμο ή με δικαιοπραξία. Η προσαύξηση αυτή δεν ισχύει, εάν πριν από τη συζήτηση της αγωγής ο οφειλέτης αναγνωρίσει εγγράφως την οφειλή ή συμβιβαστεί εξωδίκως, ή εάν δεν ασκήσει ανακοπή κατά της διαταγής πληρωμής αντιστοίχως. Με αίτημα του εναγομένου το δικαστήριο δύναται κατ’ εξαίρεση, εκτιμώντας τις περιστάσεις, να επιδικάσει την απαίτηση με το νόμιμο ή συμβατικό τόκο υπερημερίας. Η εξαίρεση ισχύει ιδίως για τις κατ’ εύλογη κρίση του δικαστηρίου επιδικαζόμενες χρηματικές απαιτήσεις. Από τη δημοσίευση της οριστικής απόφασης που επιδικάζει εντόκως χρηματική οφειλή ή απορρίπτει ανακοπή κατά της διαταγής πληρωμής το ποσοστό του τόκου επιδικίας είναι τρεις (3) εκατοστιαίες μονάδες ανώτερο του τόκου υπερημερίας. Η προσαύξηση αυτή δεν ισχύει εάν δεν ασκηθεί ένδικο μέσο κατά της οριστικής απόφασης». Σύμφωνα με τη νέα αυτή ρύθμιση αυξάνεται το ποσοστό των τόκων επιδικίας, προκειμένου να περιοριστούν η φιλοδικία και η άσκοπη απασχόληση των δικαστηρίων από δικαστικούς αγώνες που δεν έχουν ουσία, ενώ ενθαρρύνεται και επιβραβεύεται άμεσα ο οφειλέτης που, μεταξύ των άλλων, πριν από τη συζήτηση της αγωγής, αναγνωρίσει εγγράφως την οφειλή ή συμβιβαστεί εξωδίκως. Αν μάλιστα εμμένει να αντιδικεί, μολονότι ηττήθηκε πρωτοδίκως, διακινδυνεύει περαιτέρω αύξηση του επιτοκίου επιδικίας, γι’ αυτό και εδώ ενθαρρύνεται και επιβραβεύεται άμεσα ο διάδικος που ηττήθηκε, αν αποδεχθεί την οριστική απόφαση και τερματίσει την αντιδικία. Η εξαίρεση που προβλέπεται επιτρέπει στο δικαστή να σταθμίσει εκείνες τις περιπτώσεις που ο εναγόμενος ευλόγως αντιδικεί. Έτσι, ο νόμιμος τόκος, μετά την επίδοση της αγωγής, είναι πλέον ο (αυξημένος) τόκος επιδικίας. Σημειώνεται, ότι δεν απαιτείται ρητή μνεία γι’ αυτό στη δικαστική απόφαση, ενώ, αντίθετα, απαιτείται ρητή αναφορά σ’ αυτήν, όταν το δικαστήριο κατ’ εξαίρεση επιδικάζει την απαίτηση με το νόμιμο ή το συμβατικό επιτόκιο υπερημερίας. Με βάση τα ανωτέρω, ο κατ’ εξαίρεση τόκος υπερημερίας, κατά τη σαφή πρόθεση του νομοθέτη, πρέπει να επιδικάζεται μόνο στις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο οφειλέτης χρηματικής απαίτησης ευλόγως αντιδικεί, δεδομένου ότι μοναδικό κριτήριο για την εξαίρεση από την επιδίκαση τόκου επιδικίας είναι το εύλογο ή όχι της αντιδικίας (ΑΠ 1207/2017 δημ. στην ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).

Στην προκείμενη περίπτωση, το υποβληθέν πρωτοδίκως αίτημα των εναγομένων για κατ’ εξαίρεση επιδίκαση τόκου υπερημερίας είναι αβάσιμο, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στην αμέσως προηγούμενη νομική σκέψη, ο κατ’ εξαίρεση τόκος υπερημερίας, κατά τη σαφή πρόθεση του νομοθέτη, πρέπει να επιδικάζεται μόνο στις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο οφειλέτης χρηματικής απαίτησης ευλόγως αντιδικεί, τέτοια όμως περίπτωση κρίνεται ότι δεν συντρέχει στην συγκεκριμένη περίπτωση, καθόσον δεν υπάρχει εύλογη αντιδικία που να δικαιολογεί την εφαρμογή του άρθρου 346 εδάφ. δ΄ και ε΄ του ΑΚ. Εξάλλου, κατά τα εκτιθέμενα στην ίδια ως άνω νομική σκέψη, η προβλεπόμενη εκ του άρθρου 346 ΑΚ δυνατότητα εξαίρεσης από τον τόκο επιδικίας θεσπίστηκε προς επιβράβευση των οφειλετών, που αναγνωρίζουν την υποχρέωσή τους προς αποζημίωση έναντι του ζημιωθέντος και προβαίνουν σε κάποιες ενέργειες προς ικανοποίηση του (λ.χ. με έγγραφη αναγνώριση της οφειλής τους ή με συμβιβασμό), προϋπόθεση, όμως, που δεν συντρέχει στην προκείμενη περίπτωση. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, απέρριψε το αίτημα των εναγομένων για κατ’ εξαίρεση επιδίκαση τόκου υπερημερίας, δεν έσφαλε στην εφαρμογή του νόμου, απορριπτόμενου, ως ουσιαστικά αβάσιμου, του σχετικού (τέταρτου) λόγου της έφεσης των εναγομένων, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα.

13. V. Κατόπιν αυτών, αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος προς έρευνα, πρέπει η υπό κρίση έφεση να απορριφθεί ως αβάσιμη κατ’ ουσία. Επίσης, πρέπει να καταδικασθούν οι εκκαλούντες, λόγω της ήττας τους, στα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης, κατόπιν σχετικού αιτήματός της, για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας (άρθρα 176, 183, 189 παρ. 1 και 191 παρ. 2 ΚΠολΔ), όπως ορίζεται ειδικότερα στο διατακτικό. Σημειώνεται, ότι, με βάση την κρινόμενη έφεση, εφεσίβλητη είναι μόνο η δεύτερη ενάγουσα …….. και εκ προφανούς παραδρομής ανεγράφησαν στις κατατεθείσες στο παρόν Δικαστήριο προτάσεις αυτής και άλλα πρόσωπα ως εφεσίβλητοι, ήτοι οι …………, δηλαδή τα τέκνα αυτής ως εξ αδιαθέτου κληρονόμοι του ήδη αποβιώσαντος, ………., συζύγου της και πρώτου ενάγοντος στην ίδια ως άνω αγωγή, σε βάρος του οποίου, όμως, δεν στρέφεται η ως άνω έφεση, αφού, κατά τον χρόνο άσκησής της, δεν είχε εκδοθεί οριστική απόφαση του πρωτοβάθμιο Δικαστηρίου ως προς τον ενάγοντα αυτόν. Τέλος, λόγω της ήττας των εκκαλούντων, πρέπει να διαταχθεί η εισαγωγή στο Δημόσιο Ταμείο του παραβόλου των εκατό (100) ευρώ, που κατατέθηκε απ’ αυτούς με το με αριθμό κωδικού ……… ηλεκτρονικό παράβολο του Υπουργείου Οικονομικών σε συνδυασμό με την από 13.6.2017 βεβαίωση εξόφλησης παραβόλου της Τράπεζας Πειραιώς (άρθρο 495 παρ. 3 εδ. προτελευταίο ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 1 άρθρο τρίτο Ν. 4335/2015 και με το άρθρο 35 παρ. 2 Ν. 4446/2016).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Δικάζει κατ’ αντιμωλία των διαδίκων.

Δέχεται τυπικά και απορρίπτει κατ’ ουσία την από 12.6.2017 (με αριθ. έκθ. κατάθ. …….) έφεση κατά της υπ’ αριθ. 1733/2017 οριστικής (ως προς την αγωγή της …….) απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών για ζημίες από αυτοκίνητο, καθώς και κατά της υπ’ αριθ. 6858/2013 εν μέρει οριστικής απόφασης (ως προς τις αφορώσες την ως άνω ενάγουσα οριστικές διατάξεις της) του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε κατά την ίδια ως άνω ειδική διαδικασία.

Καταδικάζει τους εκκαλούντες στα δικαστικά έξοδα της  εφεσίβλητης για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των εξακοσίων (600) ευρώ.

Διατάσσει την εισαγωγή στο Δημόσιο Ταμείο του κατατεθέντος από τους εκκαλούντες παραβόλου των εκατό (100) ευρώ, που αναφέρεται στο σκεπτικό.

Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση,  στις  25 Ιουλίου 2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.

Η   ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                   Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ