ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αριθμός απόφασης 493 /2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τη Δικαστή Αγγελική Δέτση, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από την γραμματέα Δ.Π..
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά τις διατάξεις του άρθρου 518 § 1 ΚΠολΔ, «Αν ο εκκαλών διαμένει στην Ελλάδα, η προθεσμία της έφεσης είναι τριάντα ημέρες· αν διαμένει στην στο εξωτερικό ή η διαμονή του είναι άγνωστη, εξήντα ημέρες· και στις δύο περιπτώσεις η προθεσμία αρχίζει από την επίδοση της απόφασης που περατώνει τη δίκη». Επίσης, σύμφωνα με τη διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 144 ΚΠολΔ, οι προθεσμίες που αρχίζουν με την επίδοση εγγράφου τρέχουν εναντίον και εκείνου με παραγγελία του οποίου έγινε η επίδοση, δηλαδή ενεργεί αμφίδρομα (ΑΠ 2056/2014, ΕΛαρ 109/2016, ΕΠειρ 23/2015 ΝΟΜΟΣ).
Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 523 § 1 ΚΠολΔ συνάγεται ότι, εάν κατά της ίδιας απόφασης ασκήθηκαν αντίθετες εφέσεις και η μία από αυτές είναι εμπρόθεσμη και παραδεκτή, ενώ η άλλη είναι εκπρόθεσμη, η τελευταία, εφόσον αφορά τα κεφάλαια της απόφασης που προσβάλλονται με την άλλη έφεση ή συνέχονται αναγκαστικά με αυτά, ισχύει ως αντέφεση, χωρίς να απαιτείται προς τούτο ειδικό αίτημα, αφού και η αντέφεση, αποβλέπουσα στο ίδιο για τον ασκήσαντα εκπρόθεσμη έφεση αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται διαφορετικό αίτημα από εκείνο της έφεσης. Ως κεφάλαια δε κατά την έννοια της ως άνω διάταξης νοούνται οι οριστικές διατάξεις της εκκαλουμένης πρωτοβάθμιας απόφασης που ανάγονται σε αυτοτελείς αιτήσεις για παροχή έννομης προστασίας, ενώ ως αναγκαστικά συνεχόμενα κεφάλαια με εκείνα που προσβάλλονται με την έφεση θεωρούνται οι διατάξεις της εκκαλουμένης απόφασης που αφορούν παρεπόμενα ή παρακολουθήματα της κυρίας απαίτησης ή προέρχονται από την ίδια ιστορική και νομική αιτία κατά την εξέλιξη της ίδιας έννομης σχέσης (ΑΠ 317/2002, ΑΠ 653/2001 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 214/2000 ΝοΒ 2001.398, ΕΠειρ 23/2015, ΕΑ 490/2010, ΕΑ 6931/2008 ΝΟΜΟΣ, ΕΘ 142/2004 ΑΡΜ 2005.1221).
Στην προκείμενη περίπτωση φέρονται προς κρίση α) η από 10-6-2015 με αρ. κατάθ. ……. έφεση του εν μέρει ηττηθέντος εναγομένου και β) η από 19-7-2016 με ειδ. αρ. κατάθ. …….. έφεση της εν μέρει ηττηθείσας ενάγουσας κατά της υπ’ αριθμ. 1960/2015 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την ειδική διαδικασία του άρθρου 681Β ΚΠολΔ και δέχθηκε εν μέρει την από 18-1-2012 με αρ. κατάθ. …… αγωγή. Η πρώτη (υπό στοιχ. Α) έφεση με χρονολογία 10-6-2015 του εναγομένου έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθρα 495 § 1, 498, 500, 511, 513, 516, 517, 518 § 1 ΚΠολΔ), προ της επιδόσεως σε αυτόν της εκκαλούμενης απόφασης, η οποία έλαβε χώρα στις 2-7-2015 (βλ. με αρ. ….. έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή Πρωτοδικείου Τριπόλεως …). Η δεύτερη (υπό στοιχ. Β) έφεση με χρονολογία 19-7-2016 έφεση της ενάγουσας έχει ασκηθεί εκπρόθεσμα διότι, η εκκαλούμενη απόφαση, όπως προαναφέρθηκε, επιδόθηκε με επιμέλεια της ίδιας στον εναγόμενο στις 2-7-2015 και η έφεση της κατατέθηκε στις 19-7-2016 (ήτοι μετά την παρέλευση 30 ημερών από την επίδοση της εκκαλουμένης και δη σχεδόν ένα έτος από αυτήν), η δε προθεσμία ασκήσεως εφέσεως, όπως προεκτέθηκε, τρέχει και κατ’ αυτής, σύμφωνα με το άρθρο 144 ΚΠολΔ. Ωστόσο, σύμφωνα με τις προεκτεθείσες σκέψεις, η εκπρόθεσμη αυτή έφεση ισχύει κατά μετατροπή, χωρίς να απαιτείται ειδικό αίτημα προς τούτο, ως αντέφεση, κατ’ άρθρα 523 και 591 § …. ΚΠολΔ, αφού με αυτήν πλήττονται κεφάλαια, που προσβάλλονται και με την από 10-6-2015 αντίθετη έφεση του εναγομένου. Πρέπει, επομένως, η πρώτη έφεση και η αντέφεση να γίνουν τυπικά δεκτές και να ερευνηθούν περαιτέρω, κατά την ίδια διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων τους και κατά το μέρος που μεταβιβάζεται η υπόθεση στο παρόν δικαστήριο (άρθρα 522 και 533 § 1 ΚΠολΔ), αφού συνεκδικαστούν, λόγω της μεταξύ τους πρόδηλης συνάφειας και για οικονομία χρόνου και εξόδων (άρθρα 31, 246, 591 § 1 ΚΠολΔ).
Ι. Από τις διατάξεις των άρθρων 1389, 1390, 1391, 1392 και 1495 ΑΚ προκύπτει ότι, σε περίπτωση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης, οπότε εξακολουθεί μεν ο μεταξύ των συζύγων γάμος, αλλά δεν μπορεί να γίνει λόγος περί συνεισφοράς αυτών προς αντιμετώπιση των αναγκών της οικογένειας, μεταξύ των οποίων και η αμοιβαία υποχρέωση των συζύγων για διατροφή, αφού με τη διακοπή της συμβίωσης έπαυσε να υπάρχει και να λειτουργεί κοινός οίκος και να δημιουργούνται οικογενειακές ανάγκες, εκείνος από τους συζύγους, που για εύλογη αιτία στο πρόσωπο του διακόπηκε η έγγαμη συμβίωση, δικαιούται από τον άλλο, ανεξαρτήτως του εάν ο ένας είναι εύπορος και ο άλλος άπορος, διατροφής σε χρήμα, που προκαταβάλλεται μηνιαίως και υποκαθιστά τη συνεισφορά του υπόχρεου στις συνθήκες οικογενειακής ζωής. Η υποχρέωση για καταβολή κατά μήνα διατροφής σε χρήμα μετά τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης είναι συνέπεια της, κατά το άρθρο 1389 ΑΚ, υποχρέωσης συνεισφοράς των συζύγων στην αμοιβαία διατροφή αυτών κατά τη διάρκεια του γάμου και δεν εξομοιώνεται με την κατά τα άρθρα 1485 επ. ΑΚ διατροφή, ούτε με την κατά τα άρθρα 1442 επ. ΑΚ οφειλόμενη μετά το διαζύγιο. Για τη θεμελίωση, δηλαδή, τη αξίωσης διατροφής κατά τη διάταξη του άρθρου 1391 § 1 ΑΚ απαιτείται είτε ο δικαιούχος της διατροφής σύζυγος να διέκοψε ο ίδιος την έγγαμη συμβίωση για εύλογη αιτία, είτε κατ’ επέκταση η διακοπή της έγγαμης συμβίωσης να προήλθε από την πλευρά του υπόχρεου για διατροφή συζύγου, ενώ στην περίπτωση κατά την οποία ο σύζυγος, που αξιώνει την καταβολή διατροφής, είναι εκείνος που διέκοψε την έγγαμη συμβίωση χωρίς εύλογη αιτία, αυτός δεν δικαιούται διατροφής, ούτε καν ελαττωμένης κατά τα άρθρα 1392 εδ. β’ και 1495 ΑΚ (ΑΠ 132/2003 ΕλΔνη 44.1299, ΕΔωδ 10/2011 ΝΟΜΟΣ, Γεωργιάδης-Σταθόπουλος, Αστικός Κώδιξ, VII, υπό άρθρο 1391, αριθ. 13). Εξάλλου, το δικαίωμα διατροφής υπάρχει και αν ακόμη ο υπόχρεος αναγκάσθηκε στη διακοπή της συμβίωσης από παράπτωμα του δικαιούχου (ΑΠ 1028/2013, ΕΠατρ 340/2011 ΝΟΜΟΣ). Στην τελευταία όμως περίπτωση, αν το παράπτωμα του δικαιούχου της διατροφής συνιστά λόγο διαζυγίου, αναγόμενο σε υπαιτιότητα αυτού, περιορίζεται η έκταση της οφειλόμενης σ’ αυτόν από τον άλλο διατροφής στα απολύτως αναγκαία για τη συντήρηση του (ελαττωμένη διατροφή) κατ’ ένσταση του εναγόμενου (ΑΠ 1967/2014, ΑΠ 1028/2013, ΑΠ 551/2011, ΑΠ 1206/2008, ΕΑ 4781/2012 ΝΟΜΟΣ). Για την πληρότητα της ενστάσεως αυτής απαιτείται η παράθεση των παραπτωμάτων του δικαιούχου συζύγου, αντίστοιχο αίτημα και προσδιορισμός από τον ενιστάμενο του ποσού της κατ’ αυτόν οφειλόμενης ελαττωμένης διατροφής (ΑΠ 1206/2008, ΕΔωδ 382/2009, ΕΛαμ 98/2009 ΝΟΜΟΣ, ΕΑ 4452/2008 ΕλΔνη 2009.558, ΕΘ 2546/2004 Αρμ 2005.543, ΕΑ 1430/2003 ΕλΔνη 2004.204). Ακόμη, από τις ίδιες πιο πάνω διατάξεις του ΑΚ προκύπτει ότι, η αξίωση διατροφής του διακόψαντος την έγγαμη συμβίωση για εύλογη αιτία συζύγου παύει αφότου λυθεί ο γάμος και δη καταστεί αμετάκλητη η περί διαζυγίου δικαστική απόφαση, η δε μετά το διαζύγιο αξίωση περί διατροφής αυτού, σύμφωνα με το άρθρο 1442 ΑΚ, συνιστά νέα διαφορετική αξίωση, η άσκηση της οποίας απαιτεί άλλη αγωγή, γιατί οι προϋποθέσεις, με τις οποίες αυτή παρέχεται (αποσυνδεόμενη από το θέμα της υπαιτιότητας και γεννώμενη πλέον μόνον όταν δικαιολογείται από κοινωνικούς λόγους, ώστε ο πρώην σύζυγος να μη μένει αβοήθητος, εφόσον αδυνατεί για σοβαρούς λογούς να καλύψει τις ανάγκες διατροφής του), είναι σαφώς διαφορετικές από εκείνες, βάσει των οποίων παρέχεται διατροφή στον σύζυγο, σε περίπτωση που αυτός διακόπτει την έγγαμη συμβίωση από εύλογη αιτία (ΑΠ 785/2014 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 2070/2007 ΝοΒ 2008.890, ΕΘ 735/2009 ΝΟΜΟΣ, ΕΑ 2209/2002 ΕλΔνη 43.1635 και 1451).
ΙΙ. Περαιτέρω, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1390 εδ. α’, 1485, 1486, 1489 § 2 και 1493 ΑΚ προκύπτει ότι, και οι δύο γονείς του ανήλικου τέκνου, που δεν μπορεί να διατραφεί από δικούς του πόρους, είναι υποχρεωμένοι να διατρέφουν αυτό, καθένας ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα. Το μέτρο της διατροφής του ανηλίκου τέκνου, η οποία περιλαμβάνει όλα όσα είναι αναγκαία για τη συντήρησή του, καθώς και τα έξοδα της ανατροφής του και της εκπαίδευσής του γενικά, προσδιορίζεται από τις ανάγκες του τέκνου, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες της ζωής του. Αν το τέκνο που δικαιούται διατροφής στραφεί μόνο κατά του ενός γονέα, δικαιούται ο τελευταίος να επικαλεσθεί ότι και ο άλλος γονέας έχει την οικονομική δυνατότητα να καλύψει μέρος της ανάλογης διατροφής του τέκνου τους, αν δε αποδειχθεί ο ισχυρισμός του αυτός, που αποτελεί ένσταση εν μέρει καταλυτική της αγωγής του τέκνου, περιορίζεται η υποχρέωση του γονέα που ενήχθη, κατά το ποσό που αντιστοιχεί στην οικονομική δυνατότητα του άλλου γονέα. Η συνεισφορά των γονέων στη διατροφή του τέκνου τους γίνεται με την προσωπική εργασία τους, τα εισοδήματα τους και την περιουσία τους, χωρίς καμία διάκριση ανάμεσα στις δυνάμεις τους αυτές. Ο εναγόμενος, γονέας, προς καταβολή ολόκληρου του ποσού της διατροφής, μπορεί να επικαλεστεί κατ’ ένσταση (άρθρο 262 ΚΠολΔ) ότι και ο άλλος γονέας έχει την οικονομική δυνατότητα, σε σχέση με τη δική του και σε συνδυασμό με τις λοιπές υποχρεώσεις του, να καλύψει μέρος της ανάλογης διατροφής του τέκνου τους, οπότε με την απόδειξη του ισχυρισμού αυτού, περιορίζεται η υποχρέωση του εναγόμενου γονέα κατά το ποσό που αντιστοιχεί στην οικονομική δυνατότητα και στη βάση αυτής υποχρέωση συνεισφοράς του άλλου γονέα (ΑΠ 120/2013, ΑΠ 680/2010, ΑΠ 416/2007 ΝΟΜΟΣ). Η προβολή του ανωτέρω ισχυρισμού από τον υπόχρεο προς διατροφή εναγόμενο λειτουργεί ως ένσταση και πρέπει να συντελεστεί στο ακροατήριο, ενώπιον του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου κατά την έναρξη της συζητήσεως της υποθέσεως με σχετική σαφή και ορισμένη δήλωση, που καταχωρίζεται στα πρακτικά. Στην περίπτωση, όμως, που με την αγωγή δεν ζητείται το σύνολο του ποσού, στο οποίο αποτιμώνται οι διατροφικές ανάγκες του δικαιούχου, αλλά μόνον το μέρος, το οποίο, κατά την άποψη του ενάγοντος, πρέπει να βαρύνει τον εναγόμενο γονέα, σε αναλογία προς τις οικονομικές δυνάμεις αυτού και του άλλου γονέα (του μη εναγομένου), ο αμυντικός ισχυρισμός, ότι η αναλογία αυτή είναι διαφορετική από εκείνη που αναφέρεται στην αγωγή, λειτουργεί ως άρνηση. Στην περίπτωση αυτή ο συσχετισμός των οικονομικών δυνάμεων των δύο γονέων πρέπει να γίνει από το δικαστήριο αυτεπαγγέλτως, σύμφωνα προς τα πραγματικά περιστατικά που αποδεικνύουν εκατέρωθεν (ΕΠειρ 486/2015, ΕΑ 856/2010, ΕΘ 2944/2004 ΝΟΜΟΣ).
Με την από 18-1-2012 αγωγή, που άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς η ενάγουσα, ήδη εφεσίβλητη-αντεκκαλούσα, ατομικά και με την ιδιότητα της ως ασκούσα προσωρινά την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων της, ζήτησε, με την απειλή εναντίον του εναγομένου, ήδη εκκαλούντος-αντεφεσίβλητου, προσωπικής κράτησης και χρηματικής ποινής για κάθε παράβαση της εκδοθησομένης απόφασης, 1) να ανατεθεί η επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων, που απέκτησε με τον εν διαστάσει εναγόμενο σύζυγο της, αποκλειστικά στην ίδια, διότι τούτο επιβάλλει το συμφέρον τους, 2) να ρυθμιστεί η χρήση της οικογενειακής στέγης, που βρίσκεται στην οδό ……. στον Πειραιά, ανήκουσα στον εναγόμενο, και να παραχωρηθεί στην ίδια και τα ανήλικα τέκνα τους, 3) να υποχρεωθεί ο εναγόμενος πατέρας των ανηλίκων τέκνων τους να της καταβάλλει, με την ιδιότητα της ως ασκούσα την επιμέλεια αυτών και για λογαριασμό των ως άνω τέκνων τους, την πρώτη ημέρα κάθε μήνα από την επίδοση της αγωγής, ως συνεισφορά του στην ανάλογη τακτική μηνιαία διατροφή τους, για το διάστημα μέχρι την ενηλικίωση τους, το ποσό των 500 ευρώ για καθένα, και να αναγνωριστεί ότι οφείλει να της καταβάλλει, επιπλέον, για την ίδια αιτία το ποσό των 200 ευρώ για καθένα, διότι τα ανήλικα αδυνατούν να διατρέφουν τον εαυτό τους, αφού στερούνται εισοδημάτων από οποιαδήποτε πηγή και περιουσίας, 4) να αναγνωριστεί ότι ο εναγόμενος, εν διαστάσει σύζυγος της υποχρεούται να της καταβάλλει ατομικά το ποσό των 1.000 ευρώ ως τακτική μηνιαία σε χρήμα διατροφή της, καθόσον η έγγαμη συμβίωση τους διακόπηκε από εύλογη για εκείνη αιτία, όλα δε τα ανωτέρω ποσά με το νόμιμο τόκο από την καθυστέρηση καταβολής κάθε δόσης μέχρι την εξόφληση, και 4) να καταδικαστεί ο εναγόμενος στα δικαστικά της έξοδα. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την εκκαλουμένη απόφαση του, αφού απεφάνθη ότι έχει διεθνή δικαιοδοσία να δικάσει την αγωγή (ενόψει του στοιχείου αλλοδαπότητας της υπόθεσης, αφού η ενάγουσα είναι μολδαβικής υπηκοότητας), έκρινε αυτήν ορισμένη και νόμιμη, εκτός από το παρεπόμενο αίτημα απειλής προσωπικής κράτησης και χρηματικής ποινής αναφορικά με τα αιτήματα για ρύθμιση της οικογενειακής στέγης και επιδίκασης διατροφής. Στη συνέχεια, αφού απέρριψε ως ουσία αβάσιμη την ένσταση περί ελαττωμένης διατροφής της ενάγουσας, που προέβαλε ο εναγόμενος, δέχτηκε την αγωγή ως ουσιαστικά βάσιμη κατά ένα μέρος. Ειδικότερα, ανέθεσε την οριστική άσκηση της επιμέλειας των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων αποκλειστικά στην ενάγουσα, αναγνώρισε την υποχρέωση του εναγομένου να της καταβάλλει, την πρώτη ημέρα κάθε μήνα, ως διατροφή για την ίδια ατομικά, το ποσό των 450 ευρώ, εντόκως από την καθυστέρηση κάθε δόσης μέχρι την εξόφληση, τον υποχρέωσε να προκαταβάλλει στην ενάγουσα με την ιδιότητα της ως ασκούσα την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων τους, την πρώτη ημέρα κάθε μήνα, ως διατροφή τους το ποσό των 350 ευρώ για κάθε τέκνο και παραχώρησε την χρήση της οικογενειακής στέγης αποκλειστικά στην ενάγουσα μέχρι την αμετάκλητη λύση του γάμου της με τον εναγόμενο. Κατά της αποφάσεως αυτής, και συγκεκριμένα μόνο ως προ το κεφάλαιο της διατροφής για την ενάγουσα και τα ανήλικα τέκνα, παραπονούνται οι εν μέρει ηττηθέντες διάδικοι, ο μεν εναγόμενος με τους λόγους που αναφέρει στην ένδικη έφεση του, οι οποίοι ανάγονται σε κακή εκτίμηση των αποδείξεων και με τους οποίους επαναφέρει την παραδεκτώς προταθείσα στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο ένσταση του περί ελαττωμένης διατροφής της ενάγουσας, η δε τελευταία με τους λόγους της αντέφεσής της, οι οποίοι ανάγονται σε κακή εκτίμηση των αποδείξεων και εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου. Ζητούν δε την εξαφάνισή της προσβαλλόμενης απόφασης, ο μεν εναγόμενος προκειμένου να απορριφθεί η εναντίον του αγωγή κατά το κεφάλαιο της διατροφής της ενάγουσας και να περιοριστεί η επιδικασθείσα διατροφή για λογαριασμό των ανηλίκων τέκνων του, η δε ενάγουσα προκειμένου να γίνει δεκτή η αγωγή στο σύνολο της.
Από την επανεκτίμηση της ένορκης κατάθεσης της μάρτυρα της ενάγουσας, που εξετάστηκε στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου και περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, από όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα, που νομίμως μετ’ επικλήσεως προσκομίζουν οι διάδικοι, είτε προς άμεση απόδειξη είτε για συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, για μερικά από τα οποία γίνεται ειδικότερη μνεία παρακάτω, χωρίς ωστόσο να παραληφθεί ουδένα για την ουσιαστική διάγνωση της διαφοράς, καθώς και από τα διδάγματα της κοινής πείρας, που λαμβάνονται υπόψη αυτεπαγγέλτως, αποδεικνύονται τα παρακάτω πραγματικά περιστατικά : Οι διάδικοι τέλεσαν νόμιμο θρησκευτικό γάμο στον Πειραιά την 1-12-2001 και από τον γάμο αυτόν απέκτησαν δύο τέκνα, τον …., που γεννήθηκε στις 13-10-2000, και τον …., που γεννήθηκε στις 24-9-2004. Το 2006 ο εναγόμενος προέβη σε αγορά διαμερίσματος, ευρισκόμενου σε πολυκατοικία επί της οδού …… στον Πειραιά, για το οποίο έλαβε στεγαστικό δάνειο από τράπεζα, ύψους 150.000 ευρώ. Έκτοτε το εν λόγω διαμέρισμα αποτέλεσε την οικογενειακή οικία των διαδίκων. Η έγγαμη συμβίωση τους ήταν αρμονική μέχρι τα τέλη του 2008, οπότε ο εναγόμενος, ο οποίος απουσίαζε συχνά για διαστήματα αρκετών ημερών από την οικία τους, λόγω της απασχόλησής του ως εναερίτης τεχνικός της ΔΕΗ, ανακάλυψε την εξωσυζυγική σχέση της ενάγουσας με έγγαμο ένοικο άλλου διαμερίσματος, του Α’ υπέρ του ισογείου ορόφου, της ίδιας πολυκατοικίας, όπου διέμεναν. Στις 2-12-2008, μάλιστα, έλαβε χώρα έντονο επεισόδιο με λεκτικές επιθέσεις και χειροδικίες μεταξύ των δύο ανδρών, όταν ο εναγόμενος, επιστρέφοντας νωρίτερα στην οικία του από πολυήμερο επαγγελματικό ταξίδι, βρήκε τον άνδρα, με τον οποίο η σύζυγος του διατηρούσε εξωσυζυγικό δεσμό, εντός της οικίας του. Κατόπιν τούτου και μετά από πιέσεις του εναγομένου σε μια προσπάθεια να μην διαλυθεί η οικογένεια τους, η ενάγουσα αναγκάστηκε να διακόψει την εξωσυζυγική σχέση της, πλην όμως η μετέπειτα συμπεριφορά της εναγομένης δεν άφησε περιθώρια για αποκατάσταση της σχέσης τους και ψυχική προσέγγιση μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, μετά τη διάλυση του εξωσυζυγικού δεσμού της ενάγουσας επηρεάστηκε σοβαρά η ψυχική της κατάσταση και άρχισε να εκδηλώνει εριστικότητα απέναντι στον εναγόμενο σύζυγο της και άρνηση για παροχή των απαιτούμενων για την κάλυψη των οικογενειακών αναγκών υπηρεσιών της. Συγχρόνως άρχισε να καταναλώνει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, με αποτέλεσμα να περιέρχεται σε κατάσταση μέθης προκαλώντας συχνά επεισόδια (βλ. με ημερομηνία 30-7-2010 έγγραφο υπόμνημα προς τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Πειραιά ενοίκων της πολυκατοικίας, όπου διέμεναν οι διάδικοι) και εκδηλώνοντας προβληματική συμπεριφορά, που έφθανε μέχρι το σημείο να εμφανίζει αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ακραία εκδήλωση του διαταραγμένου ψυχισμού της αποτέλεσε η απόπειρα αυτοκτονίας, που επιχείρησε να κάνει την 1-4-2009, όταν έπεσε από τη βεράντα του διαμερίσματος της (στον τέταρτο όροφο), με συνέπεια τον βαρύτατο τραυματισμό της, που την κατέστησε παραπληγική. Για την αποκατάσταση της υγείας της η ενάγουσα, μετά τη νοσηλεία της, επί τρίμηνο περίπου, στο νοσοκομείο Αττικής «Άγιος Παντελεήμων», παρακολούθησε πρόγραμμα αποκατάστασης στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων από 22-6-2009 μέχρι την 9-4-2010, οπότε εξήλθε του άνω ιδρύματος, έχουσα ανάγκης αναπηρικού αμαξιδίου για την αυτοεξυπηρέτηση της και δυνάμενη να βαδίσει με ζεύγος μηροκνημοποδικών κηδεμόνων (με μηχανισμό) και περιπατητήρα τύπου «Π» μόνο θεραπευτικά. Μετά την επάνοδο της ενάγουσας στην οικογενειακή κατοικία, επειδή ο εναγόμενος ήταν αναγκασμένος να απουσιάζει στην εργασία του, προσέλαβε οικιακή βοηθό βουλγαρικής υπηκοότητας για να φροντίζει τόσο την ίδια την ενάγουσα αλλά και την οικία τους. Την φροντίδα δε των ανήλικων τέκνων τους είχε αναλάβει ο εναγόμενος συνεπικουρούμενος από την αδερφή του …….. Η ψυχολογική, όμως, κατάσταση της ενάγουσας όταν επέστρεψε στο σπίτι τους ήταν εξαιρετικά άσχημη και λόγω των κινητικών προβλημάτων, που αντιμετώπιζε πλέον. Έτσι, στις 20-6-2010, καθ’ ο χρόνο βρισκόταν στην οικία τους, αυτοτραυματίστηκε με μαχαίρι, πλην όμως κατά την άφιξη του ΕΚΑΒ προς παραλαβή της η ίδια αρνήθηκε τη μεταφορά της στο νοσοκομείο. Λίγες ημέρες αργότερα στις 29-6-2010 μεταφέρθηκε από το ΕΚΑΒ, ευρισκόμενη σε κώμα, στο ΓΝ Ελευσίνας «ΘΡΙΑΣΙΟ», όπου διαγνώστηκε ότι είχε υποστεί φαρμακευτική δηλητηρίαση και μετά από μονοήμερη νοσηλεία εξήλθε του νοσοκομείου (βλ. με αρ. πρωτ. ….. έγγραφο ΕΚΑΒ και από 30-6-2010 ιατρικό εξιτήριο). Πριν παρέλθει μήνας από το τελευταίο επεισόδιο, ενώ βρισκόταν ξαπλωμένη στο υπνοδωμάτιο της, της έπεσε τσιγάρο στο στρώμα και άρπαξε φωτιά, την οποία λόγω των κινητικών προβλημάτων της δεν μπόρεσε να κατασβέσει, με αποτέλεσμα την πρόκληση πυρκαγιάς και την καταστροφή οικιακών αντικειμένων και επίπλων, ενώ η ίδια απομακρύνθηκε από την οικία με τη βοήθεια ανδρών της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, οι οποίοι παραβίασαν τη θύρα του διαμερίσματος για να επέμβουν. Στο πλήρωμα του ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ, που κλήθηκε για την παραλαβή της με αναφερόμενο πρόβλημα «πιθανά εγκαύματα από πυρκαγιά -δυσφορία», η τελευταία αρνήθηκε τη μεταφορά της σε δημόσιο νοσοκομείο. Στις 21-7-2010, λίγες μέρες, μετά την εκδήλωση της πυρκαγιάς, η ενάγουσα σε μία προσπάθεια της να ξαπλώσει στο κρεβάτι της τραυματίστηκε στο δεξιό κάτω άκρο. Αρχικά ο τραυματισμός αυτός δεν εκτιμήθηκε ως κάτι σοβαρό από την ενάγουσα, αφού, λόγω της παραπληγίας της, δεν είχε αίσθηση του πόνου. Στις επόμενες ημέρες, όταν άρχισε να εμφανίζεται οίδημα, αυτή αρνιόταν να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με αποτέλεσμα στις 2-8-2010, μετά από ενέργειες του εναγομένου, μέσω της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά, μεταφέρθηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής «Δρομοκαϊτειο». Σύμφωνα με το από 2-8-2010 ιατρικό σημείωμα του ψυχίατρου/αναπληρωτή διευθυντή ΕΣΥ, ……, κατόπιν εξέτασης της ενάγουσας ελέγχονται «παρερμηνείες, παραληρητικές ιδέες συσχέτισης, δίωξης, ζηλοτυπικού περιεχομένου, κτλ», ενώ σημειώνεται ότι η επικοινωνία μαζί της ήταν δυσχερής. Στη συνέχεια, λόγω προβλημάτων, που διαπίστωσε ο ιατρός του άνω νοσοκομείου στα δύο κάτω άκρα της ενάγουσας συστήθηκε ορθοπεδική και χειρουργική εκτίμηση, κατά προτίμηση σε νοσοκομείο, που να διαθέτει ψυχιατρική κάλυψη, καθώς και παθολογική εκτίμησης αυτής και σε περίπτωση που δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα να επιστρέψει στο «Δρομοκαϊτειο» για νοσηλεία. Ακολούθως, στις 3-8-2010, η ενάγουσα μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», εισήχθη στην αγγειοχειρουργική κλινική και υπεβλήθη σε ολικό ακρωτηριασμό του δεξιού ποδιού της λόγω προχωρημένης γάγγραινας. Μετά τη νοσηλεία της στην αγγειοχειρουργική κλινική του προαναφερόμενου νοσοκομείου η ενάγουσα, κατόπιν αιτήματος του εναγομένου προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, που το έκανε δεκτό, μεταφέρθηκε στην ψυχιατρική κλινική του ίδιου νοσοκομείου προς ψυχιατρική εξέταση. Σύμφωνα με το από 23-9-2010 πιστοποιητικό νοσηλείας, που υπογράφει η διευθύντρια του ψυχιατρικού τμήματος της εν λόγω κλινικής, ……, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της εκεί, «δεν διαπιστώθηκε μείζων ενεργός ψυχοπαθολογία ούτε παρουσίασε συμπτώματα στέρησης από αλκοόλ. Επίσης δεν εξέφρασε ιδέες αυτοκαταστροφής ούτε αυτοκαταστροφικής δραστηριότητας. Η παράταση της νοσηλείας της συνδέεται μόνο με οικογενειακά -κοινωνικά θέματα και θεωρείται απαραίτητη το συντομότερο η επιστροφή της στην οικία της εφόσον επιλυθούν ή διευθετηθούν κάποια οικογενειακά θέματα». Ειδικότερα δε, όπως αναφέρεται στο με αρ. πρωτ. ……. ενημερωτικό σημείωμα τη κοινωνικής λειτουργού της κοινωνικής υπηρεσίας του νοσοκομείου ΓΝ Αθηνών «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», ….., η παράταση της νοσηλείας της ενάγουσας κατέστη αναγκαία μόνο για κοινωνικούς λόγους, ενόψει της μη διακρίβωσης των συνθηκών διαβίωσης στην οικία της και καθόσον η ίδια η ενάγουσα ζήτησε την προστασία της εν λόγω υπηρεσίας ισχυριζόμενη ότι ο σύζυγο της προσπαθεί να την βλάψει. Έτσι η ενάγουσα παρέμεινε φιλοξενούμενη στην παραπάνω κλινική, καθ’ όλο δε το διάστημα παραμονής της σε αυτήν ο εναγόμενος την επισκεπτόταν, ανταποκρινόταν στα αιτήματα της για χρήματα και της πήγαινε τα παιδιά τους για να τα δει. Εκεί η ενάγουσα παρέμεινε μέχρι τις 3-3-2011, οπόταν, μετά την από 25-2-2011 αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, που άσκησε κατά του εναγομένου, με την οποία αιτείτο να της ανατεθεί η επιμέλεια των ανήλικων τέκνων τους, να υποχρεωθεί αυτός να καταβάλλει διατροφή για την ίδια ατομικά και για τα ανήλικα τέκνα τους και να της παραχωρηθεί η οικογενειακή στέγη διατασσομένης της μετοίκησής του από αυτή καθώς και να εκδοθεί προσωρινή διαταγή, που να της παραχωρεί την οικογενειακή στέγη και να της αναθέτει την επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων τους, η οποία έγινε δεκτή, ο εναγόμενος αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την οικία τους. Μετά από αυτά η ενάγουσα επέστρεψε στην οικογενειακή στέγη, διαβιώνοντας πλέον μαζί με τα ανήλικα τέκνα τους. Ακολούθως, κατόπιν της από 6-2-2012 αγωγής διαζυγίου, που άσκησε ο εναγόμενος ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, εκδόθηκε η με αρ. 3877/2014 απόφαση του, ερήμην της ενάγουσας, που δημοσιεύτηκε στις 1-9-2014 και με την οποία απαγγέλθηκε η λύση του γάμου των διαδίκων. Η απόφαση αυτή, όπως βεβαιώνει ο εναγόμενος στις προτάσεις του, δεν επιδόθηκε στην ενάγουσα. Συνεπώς, η εν λόγω απόφαση δεν έχει ακόμη καταστεί αμετάκλητη, αφού τρέχει ακόμη η προθεσμία της αναίρεσης, η οποία άρχισε αφότου παρήλθε η τριετής προθεσμία της έφεσης (ήτοι παρέλευση της προθεσμίας έφεσης στις 1-9-2017, οπόταν άρχισε η τριετής προθεσμία της αναίρεσης που συμπληρώνεται στις 1-9-2020, βλ. για τις προθεσμίες μετά τον Ν. 4335/2015, ΟλΑΠ 10/2018 ΝΟΜΟΣ), ενώ επιπλέον, όσο διαρκεί η προθεσμία για άσκηση ανακοπής ερημοδικίας, δεν μπορεί να ασκηθεί παραδεκτώς αναίρεση (ΑΠ 864/2017 ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου, αποδείχθηκε ότι μετά την πτώση της ενάγουσας από το μπαλκόνι της οικίας τους διατάχθηκε ποινική έρευνα σχετικά τόσο με το άνω περιστατικό όσο και με τον τραυματισμό της, που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της. Στην από 5-10-2010 ένορκη κατάθεση της ενώπιον των προανακριτικών υπαλλήλων του ΑΤ Συντάγματος η ενάγουσα κατέθεσε για το συμβάν που έγινε στις 1-4-2009, ότι την έσπρωξε ο εναγόμενος με σκοπό να την ρίξει από το μπαλκόνι, για το συμβάν με τη φωτιά ότι ο εναγόμενος είχε έρθει νωρίτερα στην οικία τους και κάτι έκανε στην κρεβατοκάμαρα, αφήνοντας υπονοούμενα ότι η πυρκαγιά οφείλεται σε εκ προθέσεως ενέργεια του καθώς και ότι ενώ ενημέρωσε τον εναγόμενο για τον τραυματισμό της στο πόδι αυτός αδιαφορούσε και έτσι παρέμεινε 15 ημέρες με το πόδι πρησμένο και σπασμένο. Καταλήγει δε στην ανωτέρω κατάθεση της να λέει ότι θεωρεί τον εναγόμενο υπεύθυνο για τον τραυματισμό της και να τον μέμφεται ότι της παίρνει την αναπηρική σύνταξη, προσπαθεί να την απομακρύνει από τα παιδιά τους και να την «βγάλει» τρελή. Κατόπιν της διενεργηθείσας έρευνας ασκήθηκε σε βάρος του εναγομένου ποινική δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση και αναφορικά με την πτώση της ενάγουσας από το μπαλκόνι καθώς και για έκθεση από πρόθεση αναφορικά με τον τραυματισμό της που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του κάτω άκρου της. Για την πρώτη πράξη ο εναγόμενος απαλλάχθηκε αμετάκλητα με το υπ’ αρ. 258/2014 βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιώς, το οποίο αποφάνθηκε να μην γίνει κατηγορία σε βάρος του εναγομένου για την πράξη αυτή, ενώ με την με την υπ’ αρ. 160-163, 169/11-5-2017 απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Πειραιά κηρύχθηκε αθώος και για την δεύτερη πράξη, που του αποδόθηκε και δη ότι άφησε αβοήθητη την ενάγουσα με αποτέλεσμα να υποστεί βαριά σωματική βλάβη, ενώ είχε υποχρέωση να την περιθάλπει. Ωστόσο, πέραν της απαλλαγής του εναγομένου από τα αρμόδια δικαστικά όργανα, είναι χαρακτηριστική η θέση της εναγομένης κατά τη διάρκεια της προαναφερόμενης δικαστικής έρευνας και αποκαλυπτική αναφορικά με τη αισθήματα της απέναντι στον εναγόμενο σύζυγο της. Συγκεκριμένα, αν και στα βιβλία συμβάντων του ΑΤ Καμινίων, που επελήφθη του επεισοδίου της πτώσης της καταγράφηκε ότι, από καταθέσεις των γειτόνων και συγγενών προέκυψε η καθημερινή κατανάλωση από την ενάγουσα ποσοτήτων αλκοόλ και ότι τη συγκεκριμένη ημέρα ευρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ, αποκλείοντας εν πρώτοις την εγκληματική ενέργεια, η ίδια, όπως προαναφέρθηκε, στην από 5-10-2010 ένορκη κατάθεση της κατέθεσε ψευδώς ότι την έσπρωξε ο εναγόμενος σύζυγος της. Επίσης, ενώ κατά την εκδήλωση της πυρκαγιάς στην οικία τους 18-7-2010 αυτή ήταν μόνη της (όπως τούτο προκύπτει από το αντίγραφο με αα βιβλίου συμβάντων της ΠΥ 312/ 18-7-2010, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι κατά την εκδήλωση της πυρκαγιάς στην οικία βρισκόταν η ενάγουσα, αλλά και το ότι οι άνδρες της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας αναγκάστηκαν να θραύσουν την θύρα της οικίας για να την απομακρύνουν), αυτή στην ίδια ως άνω ένορκη κατάθεση της αλλά και εξεταζόμενη στο ακροατήριο του ΜΟΔ Πειραιώς ως παθούσα δεν διστάζει και πάλι να καταφερθεί εναντίον του συζύγου της θεωρώντας τον, όχι ευθέως, ως υπαίτιο για την πυρκαγιά (βλ. ενδεικτικά στην κατάθεση της στο ακροατήριο του ΜΟΔ : «..ήρθε στο σπίτι, είπε ότι είχε κάποιες δουλειές και έφυγε, αλλά πριν, κάτι έκανε στο δωμάτιο μου. Πήγα να ξαπλώσω, ήμουν πολύ μακριά από την κουρτίνα που πήρε φωτιά, έπεσα από το κρεβάτι…»). Με βάση τα παραπάνω περιστατικά, αποδεικνύεται ότι η ενάγουσα διέκοψε την έγγαμη συμβίωση της με τον εναγόμενο χωρίς εύλογη γι’ αυτή αιτία, αφού το πρωταρχικό περιστατικό, που αποτέλεσε τον λόγο της διακοπής οφείλεται σε υπαιτιότητα της και συνιστά παράβαση της απορρέουσας από το άρθρο 1386 ΑΚ υποχρέωσης πίστης απέναντι στον σύζυγο της. Συγκεκριμένα, από τότε που αποκαλύφθηκε η εξωσυζυγική σχέση της ενάγουσας διερράγη ο ψυχικός δεσμός, που συνέδεε τους συζύγους, ο οποίος ούτε στη συνέχεια αποκαταστάθηκε, συνεπεία της δικής της και μόνο συμπεριφοράς, η οποία δεν συνάδει με τα συναισθήματα αγάπης και σεβασμού, που πρέπει να διέπουν τις σχέσεις των συζύγων, που έχουν πραγματική διάθεση για κοινωνία βίου. Η αποστροφή της ενάγουσας προς την έγγαμη συμβίωση της με τον εναγόμενο διαφαίνεται όχι μόνο από την εξωσυζυγική σχέση που δημιούργησε, αλλά και από το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να αντιπαρέλθει τη διάλυση του δεσμού της αυτού και να αφοσιωθεί στον σύζυγο και τα παιδιά της, αλλά έκτοτε με αντιδραστική συμπεριφορά προκαλούσε συνεχώς προβλήματα στην κοινή τους συμβίωση, ενώ τον κατηγόρησε αναληθώς για βλαπτικές πράξεις εναντίον της -που δήθεν στόχευαν ακόμη και στην αφαίρεση της ζωής της- επιδιώκοντας με τον τρόπο αυτόν να απαλλαχθεί από τον εναγόμενο, πράγμα που κατάφερε τελικά με την αποπομπή του από την συζυγική οικία, οπότε και διασπάστηκε πλέον οριστικά η έγγαμη συμβίωση τους και με την φυσική (όχι μόνο ψυχική) αποξένωση τους. Η ίδια ισχυρίζεται με την αγωγή της ότι η αιτία διακοπής της έγγαμης συμβίωσης τους αφορά αποκλειστικά το πρόσωπο του εναγομένου και οφείλεται στην βίαιη συμπεριφορά του απέναντί της, από την αρχή σχεδόν του γάμου τους, η οποία κορυφώθηκε με τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας σε βάρος της (πετώντας την από το μπαλκόνι της οικίας του, θέτοντας φωτιά στην οικία τους και χτυπώντας την στο πόδι, το οποίο τελικά ακρωτηριάστηκε), στην αδιαφορία του για τα σοβαρά προβλήματα υγείας της, στις προσπάθειες του να χαρακτηριστεί η ίδια ως ψυχικά διαταραγμένο άτομο αλλά και να την απομακρύνει από τα ανήλικα τέκνα τους. Εντούτοις, όπως προαναφέρθηκε, όλοι οι ισχυρισμοί της για τις δήθεν απόπειρες ανθρωποκτονίας εναντίον της κρίθηκαν και ποινικά ως αβάσιμοι, ενώ και η ίδια τις ανασκεύασε κατά ένα μέρος (βλ. ενδεικτικά την κατάθεση της ενώπιον του ΜΟΔ Πειραιώς, η οποία περιέχεται στα με αρ. 160-163, 169/2017 πρακτικά και απόφαση αυτού, σελ. 26η, όπου για το περιστατικό του ποδιού της αναφέρει : «έτσι είναι, δεν χτύπησε ο ……………… το πόδι μου, όπως προσπαθούσα να το ανεβάσω στο κρεβάτι έσπασε»). Ούτε, άλλωστε, αδιαφορία έδειξε ο εναγόμενος για τα προβλήματα υγείας της, αλλά αντίθετα η ενάγουσα ήταν εκείνη, η οποία αρνείτο πεισματικά να συμπεριφερθεί ως ώριμος και συνετός ενήλικας και να δεχτεί την ιατρική βοήθεια που χρειαζόταν. Όσο δε για την δήθεν προσπάθεια του εναγομένου να χαρακτηριστεί η ενάγουσα ως ψυχικά διαταραγμένο άτομο με την λήψη εισαγγελιών παραγγελιών για εξέταση της από ψυχιάτρους, κάθε άλλο παρά σε δόλια διάθεση του εναγομένου μπορεί να αποδοθεί, αντίθετα δε, ήταν μια αναμενόμενη εκ μέρους του αντιμετώπιση τόσο της απόπειρας αυτοκτονίας, που έκανε η ενάγουσα (πέφτοντας από το μπαλκόνι) όσο και των μετέπειτα περιστατικών αυτοτραυματισμού της (με μαχαίρι, με δηλητηρίαση) και της άρνησής της να δεχτεί ιατρική βοήθεια, ενόψει και του συμφέροντος των ανήλικων παιδιών τους, που δικαιολογημένα ο εναγόμενος θεωρούσε ότι μπορεί να βλαφθεί από την ανεξήγητη συμπεριφορά της ενάγουσας. Εξάλλου, ουδέποτε ο εναγόμενος προσπάθησε να απομακρύνει τα ανήλικα τέκνα τους από την ενάγουσα μητέρα τους, αντίθετα δε, κατά τα διαστήματα που αυτή νοσηλευόταν στα νοσοκομεία, φρόντιζε να διατηρούν επικοινωνία μαζί της, πηγαίνοντας τα να την επισκεφτούν, ενώ, κατά τη δικαστική διαμάχη, που επακολούθησε, συναίνεσε στο να αναλάβει αυτή την επιμέλεια τους, αντιλαμβανόμενος ότι οι συνθήκες της δουλειάς του δεν του επέτρεπαν να παρευρίσκεται διαρκώς δίπλα τους για να καλύπτει τις καθημερινές τους ανάγκες (τροφής, καθαριότητας κλ). Επίσης, οι ισχυρισμοί της ενάγουσας για τις βιαιοπραγίες του εναγομένου εναντίον της δεν αποδεικνύονται από τα προσκομιζόμενα αποδεικτικά μέσα. Η κατάθεση της μάρτυρα απόδειξης, αδερφής της ενάγουσας, η οποία διαμένει μόνιμα στη Μολδαβία, επισκέφτηκε την ενάγουσα μόνο όταν συνέβη το ατύχημα με την πτώση της από το μπαλκόνι, οπότε έμεινε για έξι μήνες, και στη συνέχεια επέστρεψε στην πατρίδα της, μη ούσα, συνεπώς, σε θέση να γνωρίζει την καθημερινότητα του ζευγαριού και τη συμπεριφορά που είχε ο κάθε σύζυγος απέναντι στον άλλο, δεν μπορεί να κριθεί ιδιαίτερα πειστική σχετικά με τα αποδιδόμενα στον εναγόμενο από την ενάγουσα. Το γεγονός, εξάλλου, ότι η εν λόγω μάρτυρας επιμένει να έχει την άποψη, ότι ο εναγόμενος έσπρωξε την ενάγουσα από το μπαλκόνι, ενώ αυτός έχει απαλλαχθεί με αμετάκλητο βούλευμα, απηχεί αποκλειστικά τις απόψεις που εξακολουθεί, αβάσιμα όμως, να υποστηρίζει η ενάγουσα αδερφή της. Όσο αναφορά την από 3-11-2010 ένορκη κατάθεση της ………., την οποία η ενάγουσα πρότεινε ως μάρτυρα στα πλαίσια της προκαταρκτικής έρευνας και η οποία μάρτυρας καταθέτει ότι, το έτος 2007 είδε την ενάγουσα πολύ χτυπημένη στο πρόσωπο και πρησμένη, δεν μπορεί να οδηγήσει το Δικαστήριο σε διαφορετική κρίση (δηλαδή για βιαιοπραγίες του εναγομένου εναντίον της ενάγουσας), δεδομένου ότι αναφέρεται ως μεμονωμένο περιστατικό, του οποίου η αιτία δεν διερευνήθηκε, αν δηλαδή προήλθε πράγματι από ενέργεια του εναγομένου, η δε μάρτυρας απλώς μετέφερε τα όσα της είπε η ενάγουσα, ότι δηλαδή την χτύπησε ο σύζυγος της. Τη θέση της ενάγουσας απέναντι στον εναγόμενο σύζυγο της, ότι δηλαδή αυτός προσπαθεί μεθοδικά να την βλάψει, φαίνεται να υιοθετεί, τουλάχιστον αρχικά, και η κοινωνική λειτουργός της κοινωνικής υπηρεσίας του νοσοκομείου «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», ……, στο προαναφερθέν με αρ. πρωτ. ……. ενημερωτικό σημείωμα της, όπου αναφέρει χαρακτηριστικά, «καταλήξαμε ότι είναι αναξιόπιστος (ενν. ο εναγόμενος) ως προς τις κατηγορίες που αποδίδει για την σύζυγο του περί αλκοολισμού, αυτοκαταστροφικών τάσεων και μοιχείας», χωρίς ωστόσο να έχει λάβει υπόψη της άλλα στοιχεία, όπως για παράδειγμα το από 2-8-2010 ιατρικό σημείωμα του ψυχιάτρου του Δρομοκαϊτειου Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής ……….., που αναφέρθηκε και πιο πάνω, ή τη θέση του εναγομένου σχετικά με τα δήθεν περιστατικά απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος της. Γι’ αυτό στην ένορκη εξέταση της ενώπιον του ΜΟΔ Πειραιώς διευκρινίζει, μετά από ερώτηση του Δικαστηρίου (σελ. 29η και 30η της με αρ. 160-163, 169/2017 απόφασης και πρακτικών του ΜΟΔ Πειραιώς), «Δεν μας έφερε ντοκουμέντα ο κ. …… για το περιστατικό με το μαχαίρι και για τη φαρμακευτική δηλητηρίαση. Ο σύζυγος έλεγε για εξωσυζυγικές σχέσεις…. αυτό είναι κάτι που η ίδια ισχυρίστηκε, δεν το είπαμε εμείς… Για το μπαλκόνι κατέγραψα βάσει της εκμυστήρευσης της ίδιας». Με βάση τις παραπάνω σκέψεις, επομένως, το αίτημα της ένδικης αγωγής για επιδίκαση διατροφής στην ενάγουσα ατομικά είναι απορριπτέο ως αβάσιμο κατ’ ουσίαν, καθόσον δεν συντρέχει η προϋπόθεση του αξιούμενου δικαιώματος, της διακοπής της συμβίωσης από εύλογη αιτία, και άρα το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφαση του έκρινε διαφορετικά έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων και πρέπει να γίνει δεκτός ο σχετικός λόγος της από 10-6-2015 έφεσης (του εναγομένου), ενώ παρέλκει η έρευνα της ένστασης που προέβαλε περί στοιχειώδους διατροφής.
Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι ο εναγόμενος εργάζεται ως εναερίτης τεχνικός στη ΔΕΗ και μετά τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης απασχολείται στον ηλεκτρικό σταθμό αυτής στη …. Αρκαδίας. Σύμφωνα με τις προσκομιζόμενες φορολογικές δηλώσεις των οικονομικών ετών 2012, 2013 και 2014, τα καθαρά έσοδα του από μισθωτές υπηρεσίες ανήλθαν σε 48.210,56 ευρώ (ήτοι 4.017,55 ευρώ μηνιαίως), 30.521,58 ευρώ (ήτοι 2.543,46 ευρώ μηνιαίως) και 28.740,35 ευρώ (ήτοι 2.395,03 ευρώ μηνιαίως) αντίστοιχα, ενώ με βάση την εκκαθάριση μισθοδοσίας των μηνών Ιουλίου, Αυγούστου, Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου 2017 οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές του κυμαίνονται πλέον σε 1.600-1.800 ευρώ. Μετά την απομάκρυνση του από την οικογενειακή κατοικία διαμένει στην πατρική του οικία στο …. Αρκαδίας και ως εκ τούτου δεν καταβάλει μίσθωμα, βαρύνεται όμως με τη συμμετοχή του στις δαπάνες λειτουργίας του σπιτιού. Είναι κύριος του προαναφερόμενου διαμερίσματος μετά της υπόγειας αποθήκης, που βρίσκεται στον Πειραιά και το οποίο χρησιμοποιείτο ως οικογενειακή στέγη. Επιβαρύνεται όμως, με την εξόφληση στεγαστικού δανείου, που έχει λάβει από την Εθνική Τράπεζα για την αγορά του άνω διαμερίσματος, για την αποπληρωμή του οποίου υποχρεούται να καταβάλλει μηνιαίως το ποσό των 837 ευρώ περίπου. Αναφορικά, όμως, με τη δαπάνη για την εξυπηρέτηση στεγαστικών ή καταναλωτικών δανείων, αυτή δεν προαφαιρείται από τα εισοδήματα του υποχρέου, όπως π.χ. από το μισθό του, αλλά λαμβάνεται υπόψη ως στοιχείο προσδιοριστικό της αξίας της περιουσίας του, η οποία πρέπει να εκληφθεί ότι μειώνεται κατά το ποσόν του δανείου, καθώς και ως στοιχείο προσδιοριστικό των συνθηκών διαβιώσεώς του (ΑΠ 120/2013, ΑΠ 837/2009, ΕΠειρ 749/2014 ΝΟΜΟΣ). Επίσης, ο εναγόμενος α) είναι συγκύριος κατά ψιλή κυριότητα σε ποσοστό 1/6 εξ αδιαιρέτου ενός ακινήτου επιφάνειας 246 τμ μετά των επ’ αυτού κτισμάτων, συνολικού εμβαδού 104 τμ., που βρίσκεται στον οικισμό ….. Αρκαδίας, β) είναι συγκύριος κατά ποσοστό 16,600 εξ αδιαιρέτου ενός αγρού και πέντε ελαιοφύτων, τα οποία βρίσκονται στις θέσεις ………. του δημοτικού διαμερίσματος ….. δήμου Φαλαισίας νομού Αρκαδίας, εκτάσεως 10.000, 4.000, 5.000, 5.000 και 8.000 τμ. αντίστοιχα, από τα οποία δεν αποδείχθηκε ότι αποκομίζει κάποιο εισόδημα. Άλλη περιουσία ή εισοδήματα δεν αποδείχθηκε ότι διαθέτει. Δεν βαρύνεται με τη διατροφή κατά νόμο άλλου προσώπου ενώ έχει να αντιμετωπίσει τις δαπάνες διατροφής, ενδύσεως και εν γένει διαβιώσεως του. Η ενάγουσα κατά τη διάρκεια της έγγαμης συμβίωσης δεν αποδείχθηκε ότι άσκησε σε μόνιμη και σταθερή βάση κάποιο βιοποριστικό επάγγελμα συμμετέχοντας στην κάλυψη των οικογενειακών αναγκών κυρίως με την προσωπική της εργασία στο σπίτι (προμήθεια τροφίμων, πλύσιμο, καθαριότητα, φροντίδα τέκνων και εναγομένου). Μετά το ατύχημα της και την επελθούσα εξ αυτού αναπηρία, η οποία κρίθηκε σε ποσοστό 85%, δεν δύναται να εργαστεί. Λαμβάνει, ωστόσο, παραπληγικό επίδομα καθαρού μηνιαίου ποσού περίπου 634,37 ευρώ, το οποίο της χορηγήθηκε αρχικά για το διάστημα από 25-8-2009 έως 31-8-2012 και ήδη εγκρίθηκε η χορήγηση του εφ’ όρου ζωής. Άλλα εισοδήματα ή περιουσία δεν αποδείχθηκε ότι διαθέτει, ενώ πλην της διατροφής των ανηλίκων τέκνων της έχει να αντιμετωπίσει και τις δικές της ανάγκες διαβίωσης. Διαμένει με τα ανήλικα τέκνα της στη συζυγική οικία, που, όπως προαναφέρθηκε, της παραχωρήθηκε με την μη εκκληθείσα κατά το κεφάλαιο αυτό προσβαλόμενη απόφαση, και έτσι δεν βαρύνεται με καταβολή ενοικίου, βαρύνεται όμως με την αναλογία της στα λειτουργικά έξοδα της οικίας αυτής, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η αμοιβή τρίτου προσώπου, η βοήθεια του οποίου είναι αναγκαία, καθόσον η ενάγουσα, λόγω της κατάστασης της υγείας της, αδυνατεί να ασχοληθεί με τις οικιακές εργασίες και η οποία αμοιβή εκτιμάται, με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας, ότι ανέρχεται σε 400 ευρώ μηνιαίως. Ακόμη, αποδείχθηκε ότι τα ανήλικα τέκνα των διαδίκων στερούνται εισοδημάτων από περιουσία και οποιωνδήποτε άλλων οικονομικών πόρων και δεν είναι δυνατόν, βέβαια, να εργαστούν λόγω της ανηλικότητας τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να διαθρέψουν τον εαυτό τους. Συνεπώς, έχουν αξίωση διατροφής έναντι των γονέων τους ανάλογα με τις οικονομικές δυνάμεις καθενός. Κατά τον χρόνο άσκησης της αγωγής, ο μεν ανήλικος ….. φοιτούσε στην ΣΤ’ τάξη του δημοτικού σχολείου και ο ανήλικος ……. στη Γ’ τάξη του δημοτικού σχολείου, ενώ κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο ήταν περίπου 14 ετών και 10 ετών αντίστοιχα. Δεν αποδείχθηκε η καταβολή κάποιου ποσού για φροντιστηριακά μαθήματα ή άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες, καθόσον δεν προσκομίζεται καμία απόδειξη πληρωμής για την αιτία αυτή. Διαμένουν με την ενάγουσα μητέρα τους στην οικογενειακή στέγη και ως εκ τούτου δεν βαρύνονται με δαπάνες στέγασης, βαρύνονται όμως με την ανάλογη συμμετοχή τους στις κοινόχρηστες δαπάνες και στα λειτουργικά έξοδα της οικίας αυτής. Οι λοιπές δαπάνες διαβίωσης των ανηλίκων τέκνων (διατροφής, ένδυσης, υπόδησης, ψυχαγωγίας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, πέραν της καλυπτόμενης από το ασφαλιστικό ταμείο όπου είναι ασφαλισμένα, κλ) είναι οι συνήθεις δαπάνες παιδιών αντίστοιχης ηλικίας με αυτή των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων και της αυτής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης. Με βάση λοιπόν τις προαναφερόμενες οικονομικές δυνατότητες των γονέων τους, κατά το επίδικο χρονικό διάστημα, η ανάλογη διατροφή, η οποία προσδιορίζεται από τις ανάγκες των ανηλίκων, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες της ζωής τους και περιλαμβάνει όλα τα απαραίτητα για τη διατροφή, εκπαίδευση και εν γένει διαβίωση τους, προσδιορίζεται στο ποσό των 480 ευρώ μηνιαίως για τον ……. και στο ποσό των 440 ευρώ για τον …….. Στο ποσό αυτό συνυπολογίζεται και η παροχή της προσωπικής εργασίας και φροντίδας της ενάγουσας για την ανατροφή των ανηλίκων, οι οποίες είναι αποτιμητές σε χρήμα. Ακολούθως, για τον προσδιορισμό της συνεισφοράς, που βαρύνει τους διαδίκους, πρέπει να γίνει αναγωγή της οικονομικής δυνατότητας του εναγομένου στο σύνολο των οικονομικών δυνατοτήτων των διαδίκων που προαναφέρθηκαν. Ο συσχετισμός των οικονομικών δυνάμεων των δύο γονέων, σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά, που αποδείχθηκαν εκατέρωθεν, πρέπει να γίνει αυτεπάγγελτα από το Δικαστήριο, καθόσον με την αγωγή δεν ζητείται το σύνολο του ποσού, στο οποίο αποτιμώνται οι διατροφικές ανάγκες των ανηλίκων, αλλά μόνο το μέρος το οποίο, κατά την άποψη της ενάγουσας μητέρας, βαρύνει τον εναγόμενο πατέρα τους. Με τα δεδομένα αυτά ο εναγόμενος πρέπει να μετέχει στην ανάλογη διατροφή των ανηλίκων τέκνων του, που προσδιορίζεται με τα κριτήρια που προαναφέρθηκαν, κατά το ποσό των 370 ευρώ μηνιαίως για τον ανήλικο …… και κατά το ποσό των 350 ευρώ για τον ανήλικο …… Τα ποσά αυτά, που αντιστοιχούν στην προς συνεισφορά υποχρέωση του εναγομένου, πρέπει να καταβάλλει ο τελευταίος κατά το επίδικο χρονικό διάστημα, ενώ κατά τα υπόλοιπα ποσά συμμετέχει η ενάγουσα μητέρα τους με τα εισοδήματα της και κυρίως με την παροχή των προσωπικών της υπηρεσιών στη φροντίδα και ανατροφή τους, που είναι αποτιμητές σε χρήμα και συνδέονται σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής με τη συνοίκηση. Τα ως άνω ποσά ο εναγόμενος είναι σε θέση να καταβάλλει με βάση την προαναφερθείσα οικονομική του δυνατότητα και την προσωπική του κατάσταση σε συσχετισμό με την αντίστοιχη οικονομική δυνατότητα και την προσωπική κατάσταση της μητέρας. Με βάση τα παραπάνω, συνεπώς, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που κατέληξε στο ίδιο αποτέλεσμα ως προς τη διατροφή του ανήλικου …… (αν και εκτίμησε διαφορετικά τις ανάγκες του εν λόγω ανηλίκου), σωστά εκτίμησε τις αποδείξεις και πρέπει ο σχετικός λόγος της έφεσης και της αντέφεσης να απορριφθεί ως ουσία αβάσιμος. Κατά την κρίση του, όμως, σχετικά με τη διατροφή του ανήλικου …… έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων και πρέπει ο σχετικός λόγος της αντέφεσης να γίνει δεκτός ως ουσία βάσιμος, ενώ ο αντίστοιχος λόγος της έφεσης, πρέπει να απορριφθεί ως ουσία αβάσιμος. Συνακόλουθα, πρέπει η έφεση και η αντέφεση να γίνουν δεκτές ως ουσία βάσιμες, να εξαφανιστεί η προσβαλλόμενη απόφαση, ως προς τα εκκληθέντα κεφάλαια της (αυτό της διατροφής της ενάγουσας ατομικά και του ανήλικου ……), συμπεριλαμβανομένης και της διάταξής της, που αφορά στη διατροφή του ανήλικου …., προκειμένου για το ενιαίο της εκτέλεσης, και να κρατηθεί η υπόθεση από το Δικαστήριο αυτό, το οποίο θα δικάσει την αγωγή. Στη συνέχεια πρέπει η αγωγή να απορριφθεί ως προς την ενάγουσα (ατομικά) ως ουσία αβάσιμη, να γίνει εν μέρει δεκτή ως ουσία βάσιμη κατά τα λοιπά και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλλει στην ενάγουσα, με την ιδιότητα της ως ασκούσα την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων τους ……… και για λογαριασμό αυτών ως τακτική μηνιαία σε χρήμα διατροφή τους, του ποσό των τριακοσίων εβδομήντα (370) ευρώ για τον ….. και το ποσό των τριακοσίων πενήντα (350) ευρώ για τον ……, την πρώτη ημέρα εκάστου μηνός από την επίδοση της αγωγής, με τον νόμιμο τόκο από την καθυστέρηση κάθε μηνιαίας δόσης έως την εξόφληση. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα για αμφότερους τους βαθμούς δικαιοδοσίας πρέπει, κατά το ποσό που υπερβαίνουν την προκαταβλητέα από τον εναγόμενο-εκκαλούντα δικαστική δαπάνη, να συμψηφιστούν μεταξύ των διαδίκων λόγω της συζυγικής και συγγενικής τους σχέσης (άρθρα 179, 183 ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΖΕΙ κατ’ αντιμωλία των διαδίκων την από 10-6-2015 έφεση και την από 19-7-2016 (έφεση κατά μετατροπή ισχύουσα ως) αντέφεση.
ΔΕΧΕΤΑΙ αυτές τυπικά και κατ’ ουσία.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την προσβαλλόμενη υπ’ αρ. 1960/2015 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς κατά τα εκκληθέντα κεφάλαια (της διατροφής).
ΚΡΑΤΕΙ την αγωγή και
ΔΙΚΑΖΕΙ αυτήν.
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την αγωγή ως προς την ενάγουσα (ατομικά).
ΔΕΧΕΤΑΙ, κατά τα λοιπά, εν μέρει την αγωγή (ως προς τα ανήλικα).
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον εναγόμενο να προκαταβάλλει στην ενάγουσα, ως ασκούσα την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων τους ….. και ….. και για λογαριασμό αυτών ως τακτική μηνιαία σε χρήμα διατροφή τους το ποσό των τριακοσίων εβδομήντα (370) ευρώ για τον …. και το ποσό των τριακοσίων πενήντα (350) ευρώ για τον ….., την πρώτη ημέρα εκάστου μηνός από την επίδοση της αγωγής, με τον νόμιμο τόκο από την καθυστέρηση κάθε μηνιαίας δόσης έως την εξόφληση.
ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ τα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, κατά το ποσό που υπερβαίνουν την προκαταβλητέα από τον εναγόμενο-εκκαλούντα δικαστική δαπάνη, μεταξύ των διαδίκων.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε στον Πειραιά, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους, στις 2-8-2018.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ