Μενού Κλείσιμο

Αριθμός Απόφασης 763/2018

Αριθμός    763/2018

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Αποτελούμενο από τη Δικαστή  Ευαγγελία Πανταζή, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα   Δ.Π.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

    Ι. Εισάγονται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, Α) η από 6-7-2016 (με αριθμ. κατάθ. …………) έφεση των εν μέρει ηττηθέντων εναγόντων της ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, ασκηθείσας με αριθμ. κατάθ. ………. αγωγής, ……… και ……… κατά των ……… και της εδρεύουσας στη ….. Αττικής και νόμιμα εκπροσωπούμενης, ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία  «………….» και Β) η από 13-7-2016 (με αριθμ. κατάθ. ……………) αντίθετη έφεση των εν μέρει ηττηθέντων ως άνω εναγομένων κατά των ως άνω εναγόντων, εφέσεις, οι οποίες στρέφονται, αμφότερες, κατά της υπ’ αριθμ. 138/2016 οριστικής απόφασης του ως άνω πρωτοβάθμιου δικαστηρίου που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών για ζημιές από αυτοκίνητο (άρθρο 681Α σε συνδ. με τα άρθρα 666, 667 και 670-676 ΚΠολΔ), και οι οποίες (εφέσεις) πρέπει να ενωθούν και συνεκδικασθούν λόγω της πρόδηλης μεταξύ τους συνάφειας και για οικονομία χρόνου και εξόδων (άρθρα 31 και 246 ΚΠολΔ).

IΙ. Οι υπό κρίση αντίθετες εφέσεις έχουν ασκηθεί νομοτύπως και εμπροθέσμως (άρθρα 495 παρ. 1, 2, 511, 513 παρ. 1β, 516 παρ. 1, 517 και 518 παρ. 1 και παρ.2 του ΚΠολΔ), αρμοδίως, δε, φέρονται προς εκδίκαση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (άρθρο 19 ΚΠολΔ, όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 4 παρ. 2 του Ν. 3994/25-7-2011). Σημειώνεται, ότι έχει κατατεθεί από τους εκκαλούντες εκάστης των ως άνω εφέσεων το νόμιμο παράβολο, εκ ποσού διακοσίων (200) ευρώ, κατ’ άρθρο 495 παρ. 4 ΚΠολΔ (όπως η διάταξη αυτή προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του Ν. 4055/2012, με έναρξη ισχύος την 2-4-2012). Πρέπει, επομένως, οι εφέσεις αυτές να γίνουν τυπικά δεκτές και να ερευνηθούν περαιτέρω, κατά την ίδια ως άνω διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων τους (άρθρο 533 παρ. 1 ΚΠολΔ), αφού συνεκδικασθούν, κατά τα αναφερόμενα στην παράγραφο Ι της παρούσας.

ΙΙΙ. Με την από 6-5-2015 αγωγή τους, που ασκήθηκε ενώπιον του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, οι ενάγοντες ιστορούσαν ότι στις 11-6-2014, στη Λεωφόρο Κηφισού, από αποκλειστική υπαιτιότητα του πρώτου εναγόμενου, ο οποίος οδηγούσε το με αριθμ. κυκλ……… Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας της δεύτερης εναγόμενης, που ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη από την κυκλοφορία του στην τρίτη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία, προκλήθηκε η σύγκρουση με την υπ’αριθμ. ……….. δίκυκλη μοτοσυκλέτα, που οδηγούσε ο πρώτος ενάγων, με αποτέλεσμα να προκληθεί ο τραυματισμός του πρώτου ενάγοντος και να υποστεί η μοτοσυκλέτα του δεύτερου ενάγοντος καθολική καταστροφή, με βάση, δε, το ιστορικό αυτό και, μετά από παραδεκτό περιορισμό του αιτήματος της αγωγής, από καταψηφιστικό σε αναγνωριστικό, ο πρώτος ενάγων ζητούσε να αναγνωριστεί η υποχρέωση των εναγομένων να του καταβάλουν εις ολόκληρον έκαστος το ποσό των 610 ευρώ, για τη λήψη βελτιωμένης διατροφής, το ποσό των 55,50 ευρώ, ως δαπάνες ιατρικών εξετάσεων, το ποσό των 200 ευρώ, ως δαπάνες για τη μίσθωση ταξί, το ποσό των 5.640 ευρώ, ως έξοδα αποκλειστικής απασχόλησης της συζύγου του, ως πλασματικής νοσοκόμας, το ποσό των 3.200 ευρώ, ως μελλοντική θετική ζημία, το ποσό των 50.000 ευρώ ως αυτοτελή αποζημίωση λόγω της αναπηρίας που προκλήθηκε από το ατύχημα, το ποσό των 50.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης, που υπέστη από τον τραυματισμό του και συνολικά, το ποσό των 109.705,50 ευρώ, όπως αναλυτικά, το κάθε μερικότερο κονδύλιο αναφέρεται στην αγωγή, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής  μέχρι την εξόφληση  και ο δεύτερος ενάγων, ζητούσε να  αναγνωριστεί η υποχρέωση των εναγομένων να του καταβάλουν εις ολόκληρον έκαστος το ποσό των 650 ευρώ, ως ιδιοκτήτης της μοτοσυκλέτας, λόγω της ολικής καταστροφής της, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση.

Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκανε εν μέρει δεκτή την αγωγή και α) αναγνώρισε την υποχρέωση των εναγομένων να καταβάλουν, εις ολόκληρον έκαστος,  στον πρώτο ενάγοντα το συνολικό ποσό των 20.752,50 ευρώ, με το νόμιμο τόκο επιδικίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής μέχρι την εξόφληση και β) αναγνώρισε την υποχρέωση των εναγομένων να καταβάλουν, εις ολόκληρον έκαστος, στον δεύτερο ενάγοντα  το ποσό των 314,40 ευρώ, με το νόμιμο τόκο επιδικίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής μέχρι την εξόφληση.

Κατά της απόφασης αυτής παραπονούνται α) οι εν μέρει ηττηθέντες ενάγοντες και β)οι εν μέρει ηττηθέντες εναγόμενοι,  με τις κρινόμενες αντίθετες εφέσεις τους και ζητούν, για λόγους που ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, οι, μεν, ενάγοντες να εξαφανιστεί, άλλως μεταρρυθμιστεί η απόφαση αυτή ως προς τα εκκληθέντα κεφάλαια, με σκοπό να γίνει εξολοκλήρου δεκτή η αγωγή τους, οι, δε, εναγόμενοι, να εξαφανιστεί, άλλως μεταρρυθμιστεί η ίδια απόφαση, ως προς τα εκκληθέντα με την έφεση αυτή κεφάλαιά της, με σκοπό να απορριφθούν στο σύνολό τους, άλλως να περιοριστούν στο αναγκαίο μέτρο, τα αναφερόμενα στην έφεση αγωγικά κονδύλια.

Από την επανεκτίμηση της ομολογίας των εναγομένων για την αποκλειστική υπαιτιότητα του πρώτου εναγομένου ως προς την επέλευση του ατυχήματος (άρθρο 339, 352 ΚΠολΔ) που προαναφέρθηκε, από την ένορκη κατάθεση της μάρτυρος των εναγόντων, που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλούμενη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης και από τα νόμιμα επαναπροσκομιζόμενα έγγραφα μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και τα δημόσια έγγραφα της προηγηθείσας ποινικής προδικασίας, καθώς και από τις τέσσερις (4) φωτογραφίες, που επαναπροσκομίζονται από τους ενάγοντες, η γνησιότητα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε (άρθρα 339, 444 παρ. 1 γ, 445 ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Την 11-6-2014 και περί ώρα 06.20΄π.μ., ο πρώτος  ενάγων και ήδη, πρώτος εκκαλών της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης-πρώτος εφεσίβλητος της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης, οδηγώντας την υπ’ αριθμ. ……….δίκυκλη μοτοσικλέτα ιδιοκτησίας του δεύτερου ενάγοντος και ήδη, δεύτερου εκκαλούντος της ίδιας έφεσης, υιού του, έβαινε επί του παραδρόμου της Λεωφόρου Κηφισού στη δεξιά λωρίδα κυκλοφορίας με κατεύθυνση από Νέο Φάληρο προς Άγιο Ιωάννη Ρέντη. Η ανωτέρω οδός είναι μονής κατεύθυνσης πλάτους αρχικά 7 μέτρων και ακολούθως 3,5 μέτρων (βλ. και το από 12-7-2014 πρόχειρο σχεδιάγραμμα του τόπου του τροχαίου ατυχήματος). Κατά τον ανωτέρω τόπο και χρόνο ο πρώτος εναγόμενος, οδηγώντας το υπ’ αριθμ. ……….ΙΧΕ αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του δεύτερου εναγομένου που ήταν ασφαλισμένο για την κατά το χρόνο του ατυχήματος έναντι τρίτων αστική του ευθύνη στην τρίτη εναγομένη ασφαλιστική εταιρία κινούνταν στην έξοδο της Λεωφόρου Κηφισού, με κατεύθυνση από Αθήνα προς Λαχαναγορά-Μοσχάτο. ΄Οταν ο πρώτος ενάγων έφτασε στη συμβολή του παραδρόμου της Λεωφόρου Κηφισού με την οδό Κοντωνή ο πρώτος εναγόμενος επιχείρησε αιφνιδίως ελιγμό προς τα δεξιά, με σκοπό να εισέλθει παράνομα στην οδό Κοντωνή, όπου υφίσταται πινακίδα Ρ-7 και η οποία είναι μονόδρομος, χωρίς προηγουμένως να ελέγξει δεξιά και χωρίς να βεβαιωθεί ότι, εκ της ενέργειάς του, δεν θα προκαλούσε κίνδυνο των λοιπών χρηστών της οδού και χωρίς τη χρήση του δεξιού δείκτη κατεύθυνσης, με αποτέλεσμα να προσκρούσει το αυτοκίνητο του στην δίκυκλη μοτοσικλέτα που οδηγούσε ο πρώτος ενάγων και να χάσει ο τελευταίος τον έλεγχο του οχήματος του και την ισορροπία του, να επιπέσει αυτός στο έδαφος και να υποστεί τραυματισμό και η μοτοσικλέτα υλικές ζημίες. Υπό τα περιστατικά αυτά και, σύμφωνα και με την ομολογία των εναγομένων και ήδη εφεσιβλήτων της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης- εκκαλούντων της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης,  που αποτελεί πλήρη απόδειξη (352 ΚΠολΔ) αποκλειστικώς υπαίτιος ως προς την επέλευση του επιδίκου ατυχήματος είναι ο πρώτος εναγόμενος και ήδη, πρώτος εφεσίβλητος της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης-πρώτος εκκαλών της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης. Ειδικότερα η αμέλεια του πρώτου εναγομένου οδηγού του Ι.Χ.Ε., συνίσταται στο ότι όφειλε πριν εκτελέσει ελιγμό να βεβαιωθεί ότι μπορούσε να το πράξει χωρίς κίνδυνο ή παρακώλυση των λοιπών χρηστών της οδού και ότι όφειλε να καταστήσει έγκαιρα γνωστή την πρόθεσή του αυτή, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό τους δείκτες κατεύθυνσης και ότι επιπλέον προτίθετο να εισέλθει σε οδό όπου απαγορευόταν η είσοδος σε όλα τα οχήματα, σύμφωνα με τις ρυθμιστικές της κυκλοφορίας πινακίδες Ρ-7, οι οποίες σύμφωνα με το πρόχειρο σχεδιάγραμμα, βρίσκονταν στην είσοδο της οδού Κοντωνή, κατά παράβαση των άρθρων 12 παρ. 1,21 παρ. 1, 2 και 3 και άρθρο 23 παρ. 1 και 4 παρ. 3, του Κ.Ο.Κ. που τελούν σε πρόσφορη αιτιώδη συνάφεια με την επέλευση του ατυχήματος. Από τα ίδια αποδεικτικά μέσα, αποδεικνύεται, περαιτέρω, ότι μετά το ατύχημα ο πρώτος ενάγων διακομίσθηκε στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν», όπου και διαπιστώθηκε ότι έφερε δύο θλαστικά άνω και κάτω βλεφάρου, στα οποία έγινε συρραφή από τους χειρουργούς, ενώ, από τον κλινικό και απεικονιστικό έλεγχο, διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί συντριπτικό κάταγμα αριστερού ζυγωματοκογχικού συμπλέγματος που έχρηζε χειρουργικής αντιμετώπισης. Στις 19-6-2014 υπεβλήθη σε χειρουργική αποκατάσταση του κατάγματος με ανοιχτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση με τοποθέτηση πλάκας τιτανίου κυρτής στο αριστερό υποκόγχιο χείλος, ενός πλέγματος τιτανίου στο έδαφος του αριστερού οφθαλμικού κόγχου και μιας κυρτής πλάκας τιτανίου στην αριστερή μετωποζυγωματική ραφή. Στο ανωτέρω νοσοκομείο παρέμεινε μέχρι την 7-7-2014, δηλαδή, επί 26 ημέρες, οπότε και εξήλθε με οδηγίες για τακτικές επανεξετάσεις στα εξωτερικά ιατρεία της γναθοπροσωπικής κλινικής (βλ. την από ……… ιατρική βεβαίωση-γνωμάτευση του επίκουρου επιμελητή ………… του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου «Αττικόν» και το από 7-7-2014 ιατρικό εξιτήριο και το διοικητικό εξιτήριο του ανωτέρω νοσοκομείου). Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι ο πρώτος ενάγων δεν φορούσε προστατευτικό κράνος, όπως ήταν υποχρεωμένος, ως οδηγός μοτοσυκλέτας, κατά το άρθρο 12 παρ. 6 του Κ.Ο.Κ., με συνεκτίμηση όλων των αποδεικτικών στοιχείων και των προανακριτικών καταθέσεων και με τη σημείωση ότι η ένορκη κατάθεση της μάρτυρος των εναγόντων, ως προς το ότι ο πρώτος απ’αυτούς φορούσε κράνος «καλοκαιρινό», το οποίο διαλύθηκε κατά την πτώση του πρώτου ενάγοντος στο έδαφος, δεν κρίνεται πειστική, ενόψει και του ότι ουδεμία φωτογραφία του εν λόγω κράνους προσκομίζει ο πρώτος ενάγων, για το οποίο, μάλιστα, ενώ ισχυρίζεται ότι καταστράφηκε, δεν αξιώνει με την ασκηθείσα αγωγή, αποζημίωση για τη σχετική του ζημία. Υφίσταται, έτσι, συντρέχουσα αμέλεια του πρώτου ενάγοντος στην έκταση του τραυματισμού του στην κεφαλή, κατά ποσοστό 30%, δεδομένου ότι υφίσταται αιτιώδης συνάφεια μεταξύ των κακώσεων στην κεφαλή του πρώτου ενάγοντος, ο οποίος χτύπησε με το πρόσωπο στο πεζοδρόμιο και της παράλειψης χρήσης προστατευτικού κράνους, καθώς από το είδος και τον τρόπο επέλευσης των σωματικών κακώσεων του πρώτου ενάγοντος στο κεφάλι, κρίνεται ότι η χρήση του προστατευτικού κράνους ήταν ικανή να περιορίσει τον ανωτέρω αναφερόμενο τραυματισμό. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκανε δεκτή ως κατ’ουσίαν βάσιμη την ένσταση συντρέχοντος πταίσματος του πρώτου ενάγοντος στην επέλευση του τραυματισμού του, λόγω της μη χρήσης προστατευτικού κράνους, που πρότειναν οι εναγόμενοι, ορθά εκτίμησε τις αποδείξεις και ο περί του αντιθέτου πρώτος λόγος της έφεσης των εκκαλούντων της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης πρέπει ως αβάσιμος κατ’ουσίαν να απορριφθεί. Επίσης, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που δέχθηκε ότι το ποσοστό συνυπαιτιότητας του πρώτου ενάγοντος στην επέλευση του τραυματισμού του από την πιο πάνω αιτία, ανέρχεται σε 30%, ορθά εκτίμησε τις αποδείξεις και ο πρώτος λόγος της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης, σύμφωνα με τον οποίο το σχετικό ποσοστό συνυπαιτιότητας θα έπρεπε να προσδιοριστεί σε 40%, πρέπει, ως κατ’ουσίαν αβάσιμος να απορριφθεί. Ακολούθως, από τον απεικονιστικό έλεγχο, που διενεργήθηκε στον πρώτο ενάγοντα εντός του νοσοκομείου «Αττικόν» διαπιστώθηκε ότι ο πρώτος ενάγων πλην του συντριπτικού κατάγματος (ΑΡ) ζυγωματοκογχικού συμπλέγματος είχε υποστεί και κάταγμα μείζονος αριστερού βραχιονίου ογκώματος, ετέθη ανάρτηση και συνεστήθη συντηρητική αντιμετώπιση και σύσταση για επανέλεγχο (βλ. την υπ’ αριθμ. πρωτ. ……… ιατρική βεβαίωση του επίκουρου καθηγητή της ορθοπαιδικής ………. του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου «Αττικόν»). Περαιτέρω, σύμφωνα με την από 17-10-2014 ιατρική γνωμάτευση του ως άνω Γενικού Νοσοκομείου, δηλαδή, σχεδόν 4 μήνες μετά το ένδικο ατύχημα, οπότε και προέβη σε επανέλεγχο της πορείας της υγείας του, διαπιστώθηκε: «κάκωση ΑΡ. ώμου, κάταγμα μείζονος βραχιονίου ογκώματος σε διαδικασία πόρωσης – μερική ρήξη υπερακανθίου» και του δόθηκαν οι εξής ιατρικές οδηγίες; «α) χρήζει ανάρτησης για 2 εβδομάδες και Φ.Α, β) άδεια για 2 εβδομάδες». Στην από 8-12-2014 ιατρική του γνωμάτευση, ο χειρουργός ορθοπεδικός ………., αναφέρει: «Ο ασθενής ……… εξετάσθηκε στο ιατρείο μου μετά από αναφερόμενο τροχαίο (11-6-2014). Από τον έλεγχο με μαγνητική τομογραφία του αριστερού ώμου, παρατηρείται εικόνα κατάγματος μερικώς πορωθέν, αντίστοιχα με το περιφερικό τμήμα της κεφαλής του βραχιονίου. Επίσης, παρατηρείται εικόνα μικρού κατάγματος αντίστοιχα με το περιφερικό τμήμα του ακρωμίου, εγγύς ακρομυοκλειδικής άρθρωσης. Κλινικά ο ασθενής παρουσιάζει περιορισμό της κινητικότητας του αριστερού ώμου στην έκταση και στην απαγωγή πέρα των 90°. Οι ανωτέρω κινήσεις συνοδεύονται από άλγος. Στον ασθενή προτείνεται έγχυση κορτιζόνης υπακρωμιακά και φυσιοθεραπεία. Επί εμμονής των ενοχλημάτων, παρά την ανωτέρω αγωγή, συνίσταται πιθανή επέμβαση», όπως, μάλιστα, προκύπτει και από το από 12-12-2014 παραπεμπτικό για εξετάσεις (συνεδρίες φυσικοθεραπείας) του ΙΚΑ- ΕΤΑΜ, ο ενάγων υποβλήθηκε σε 10 συνεδρίες φυσικοθεραπείας).

Μετά τον τραυματισμό του και, λόγω της αδυναμίας του να αυτοεξυπηρετηθεί, ενόψει του ότι δεν μπορούσε να κινήσει καθόλου το αριστερό του χέρι απ’ το σημείο του ώμου και κάτω (ολόκληρο το βραχίονα, δηλαδή), όπως και του ότι αντιμετώπιζε δυσκολίες κίνησης και πόνο στην ευρύτερη περιοχή της αριστερής ωμοπλάτης και επιπροσθέτως, υπέφερε από έντονες ζαλάδες, ιλίγγους και άλγη στο κεφάλι ένεκα της επέμβασης – οστεοσύνθεσης, στην οποία υποβλήθηκε, λόγω του συντριπτικού κατάγματος (ΑΡ) ζυγωματοκογχικού συμπλέγματος, που υπέστη απ’ το επίδικο ατύχημα, η σύζυγός του υποχρεώθηκε να διακόψει την εργασία της για σχεδόν 2 μήνες. Ειδικότερα, λόγω των πόνων, που είχε και της αδυναμίας του να αυτοεξυπηρετηθεί, ακόμα και για τα απολύτως απαραίτητα, η σύζυγός του αναγκάστηκε να απόσχει από την εργασία της, προκειμένου να τον υποστηρίξει και βοηθήσει. Ουσιαστικά, η τελευταία εκτελούσε χρέη αποκλειστικής νοσοκόμας, πέραν της συνδρομής που είχε στην συζυγική εστία (αφού είχε αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την περιποίησή του και την φροντίδα του, πέραν της νοσηλευτικής φροντίδας και της περιποίησης που του παρείχε, λόγω της πλήρους αδυναμίας του να την συνδράμει). Συνεπώς, για τους δύο μήνες, που, λόγω της φύσης των τραυμάτων του, δεν μπορούσε, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, να αυτοεξυπηρετηθεί, η σύζυγός του εκτελούσε ταυτόχρονα, χρέη οικιακής βοηθού και αποκλειστικής νοσοκόμας. Χρέος, δε, που ανάγεται πέραν της βοήθειας, υποστήριξης και συνδρομής που θα είχε μια σύζυγος προς τον σύζυγό της, λειτουργούσα μάλιστα σε 16ωρη βάση (ουσιαστικά από το πρωί έως το βράδυ) κατά τον πρώτο μήνα της, κατ’ οίκον νοσηλείας του και κατά τον άλλον ένα μήνα επί ένα οκτάωρο, ημερησίως. Τις υπηρεσίες αυτές προσέφερε η σύζυγος του πρώτου ενάγοντος, με εντατικοποίηση των προσπαθειών της και σε βάρος των λοιπών απασχολήσεών της και της εργασίας της (ΑΠ 371/2001δημ.ΝΟΜΟΣ, ΕφΑθ 5965/1999 ΕλλΔνη 42,175). Ως εκ τούτου, δικαιούται να ζητήσει ο πρώτος ενάγων από τους εναγόμενους ως αποζημίωση, κατ’ άρθρο 930 εδάφ. γ΄ ΑΚ, το ποσό που θα κατέβαλε υπό συνήθεις περιστάσεις και κατά την λογική πορεία των πραγμάτων, σε ανάλογη περίπτωση, ως αμοιβή μιας αποκλειστικής νοσοκόμας και οικιακής βοηθού, που, κατ’εύλογη κρίση, θα ανέρχονταν επί δύο οκτάωρα ημερησίως, στο ποσό των 80€ (ήτοι, 40+40). Συνεπώς για το χρονικό διάστημα από 8-7-2014 έως 8-8-2014 (80€ Χ 32 ημέρες), δικαιούται ο πρώτος ενάγων να ζητήσει για την αποκλειστική απασχόληση της συζύγου του, ως πλασματικής νοσοκόμας και οικιακής βοηθού, το ποσό των 2.560 € (για τον πρώτο μήνα) και για τον επόμενο μήνα, ήτοι από την 9-8-2014 έως την 7-9-2014, όπου του παρείχε τις ανωτέρω υπηρεσίες επί ένα οκτάωρο, δικαιούται να αξιώσει το ποσό των 1.200 € (40€ Χ 30 ημέρες) και συνολικά το ποσό των 3.760€ (2.560+1.200), ανεξάρτητα από το ότι δεν το κατέβαλε στην πραγματικότητα, διότι στην αντίθετη περίπτωση θα ωφελούνταν αδικαιολόγητα οι εναγόμενοι (ΑΠ 833/2005 ΕλλΔνη 2006.126, ΑΠ 1379/2004 αδημ.), αφού η οικειοθελής κάλυψη των αναγκών αυτών δεν μπορεί να αποβεί προς όφελος τους. Το ποσό αυτό πρέπει να μειωθεί κατά το ποσοστό συνυπαιτιότητας 30% του πρώτου ενάγοντος στην επέλευση και την έκταση του τραυματισμού του στο προσωπικό κρανίο, λόγω της μη, από μέρους του, χρήσης προστατευτικού κράνους και να αναγνωριστεί ότι του οφείλουν εις ολόκληρον οι εναγόμενοι το ποσό των (3.760-1.128) 2.630 ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφαση αναγνώρισε την υποχρέωση των εναγομένων να καταβάλουν εις ολόκληρον ο καθένας στον πρώτο ενάγοντα, για την ως άνω αιτία, το ποσό των 700 ευρώ, εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις και επομένως, πρέπει ο  πρώτος λόγος της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης, σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να επιδικαστεί στον πρώτο ενάγοντα για την αιτία αυτή, το ποσό των 5.640 ευρώ, να γίνει εν μέρει δεκτός, ως  κατ’ουσίαν βάσιμος, ενώ ο δεύτερος λόγος της υπό στοιχείο Β΄έφεσης, κατά το σκέλος του, με το οποίο η εκκαλούσα ισχυρίζεται ότι  έπρεπε να επιδικαστεί στον πρώτο ενάγοντα για την αιτία αυτή το ποσό των 500 ευρώ, πρέπει, ως κατ’ουσίαν αβάσιμος να απορριφθεί, ενώ, κατά το σκέλος του, με το οποίο η ίδια ισχυρίζεται ότι έπρεπε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, να περιορίσει κατά το ως άνω ποσοστό συνυπαιτιότητας του πρώτου ενάγοντος το οποιοδήποτε ποσό θα επεδίκαζε για την ως άνω αιτία, να γίνει εν μέρει δεκτός, ως κατ’ουσίαν βάσιμος.

Αποδεικνύεται, περαιτέρω, ότι η αντιμετώπιση των καταγμάτων του πρώτου ενάγοντος στο προσωπικό κρανίο και τον βραχίονα απαιτούσε τη λήψη ιδιαίτερα βελτιωμένης τροφής, συνισταμένης σε αυξημένη ποσότητα κρέατος, αυγών, ψαριών, φρούτων, γαλακτοκομικών ειδών, χυμών κλπ σε καθημερινή βάση, κατόπιν προφορικής σύστασης των θεραπόντων ιατρών του, προ­κειμένου ταχύτερα και επιτυχέστερα να αποκατασταθούν οι κακώ­σεις του.Και τούτο διότι η λήψη της ποιοτικά και ποσοτικά καλύτερης τροφής ήταν επιβεβλημένη, με εμπλουτισμό του διαιτολογίου του με ιδιαίτερα θρεπτικές τροφές (σί­δηρο, πρωτεΐνες, βιταμίνες κλπ.), ενόψει του ότι μετά από τέτοιας φύ­σης τραυματισμό, με πολλαπλά κατάγματα και την υποβολή του πρώτου ενάγοντος σε χειρουργι­κή επέμβαση, υφίστατο αναγκαιότητα ενίσχυσης του όλου ανοσοποιητικού του συστήματος και υποβοήθησης για τη συντομότερη πόρωση των καταγμάτων. Άλλωστε, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, αλλά και κατά τις ιατρικές επιταγές, η εξειδικευμένη τροφή επιβάλλεται ειδι­κά σε περιπτώσεις με βαριές οστικές βλάβες, μυοσκελετικές κακώσεις,πα­ραμορφώσεις (κατάγματα,κλπ) στα πλαίσια της θεραπευτικής αγωγής.Εξάλλου, για τον μέσο υγιή άνθρωπο δεν απαιτείται καθημερινά η συνεχής λήψη των υψηλής διαθρεπτικής αξίας τροφών,σε αντίθεση με το άτομο, το οποίο διανύει το στάδιο της ανάρρωσης από τραυματισμό τέτοιας φύσης. Η αναγκαιότητα της λήψης της βελτιωμένης τροφής δικαιολογείται κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας (ΑΠ 95/2005 δημ. ΝΟΜΟΣ), από την φύση και την έκταση των τραυμάτων του ενάγοντος και την τόνωση του οργανισμού του από την ταλαιπωρία ως μέρος της θεραπείας και της ανάρρωσης, χωρίς να είναι αναγκαίο να προκύπτει τούτο από ιατρικά πιστοποιητικά ή να αναφέρεται στην αγωγή ότι η λήψη της έγινε κατόπιν σύστασης των θεραπόντων ιατρών (ΕφΑθ 5942/2014).Πριν από το επίδικο ατύχημα το ποσό της ημερήσιας κατανάλωσης διατροφής του πρώτου ενάγοντος ανερχόταν, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, κατά μέσο όρο, σε 8 ευρώ, όμως μετά το ένδικο συμβάν και κατά το πρώτο δίμηνο η καθημερινή δαπάνη ανερχόταν σε 13 ευρώ. Επομένως, μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο και για  δύο (2)μήνες, ο ενάγων κατέβαλε τουλάχιστον πέντε(5) ευρώ, ημερησίως, πέραν της συνή­θους μέχρι του ατυχήματος λαμβανομένης τροφής του και έτσι, για το ως άνω διάστημα, δαπάνησε συνο­λικά (5€ Χ 60 ημέρες=) 300 ευρώ. Το ποσό αυτό πρέπει να μειωθεί κατά το ποσοστό συνυπαιτιότητας 30% του πρώτου ενάγοντος στην επέλευση και την έκταση του τραυματισμού του στο προσωπικό κρανίο, λόγω της μη χρήσης προστατευτικού κράνους και να αναγνωριστεί ότι του οφείλουν εις ολόκληρον οι εναγόμενοι, για την αιτία αυτή, το ποσό των (300-90210 ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφασή του απέρριψε στο σύνολό του, το σχετικό αγωγικό κονδύλιο, συνολικού ύψους 610 ευρώ, εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις και πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός, ως κατ’ουσίαν βάσιμος, ο τρίτος λόγος της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης.

Αναφορικά με το αγωγικό κονδύλιο, ποσού 200 ευρώ, που ισχυρίζεται ο πρώτος ενάγων ότι δαπάνησε για μίσθωση ταξί, προκειμένου να μεταβεί 20 φορές από την οικία του σε φυσικοθεραπείες, ιατρούς και διαγνωστικά κέντρα-τις χιλιομετρικές αποστάσεις, μεταξύ των οποίων και της κατοικίας του, ουδόλως προσδιορίζει με την αγωγή-, κρίνεται ότι πρέπει να απορριφθεί, διότι προς απόδειξη της σχετικής δαπάνης για μετακίνησή του με ταξί, δεν προσκομίζεται κανένα έγγραφο αποδεικτικό μέσο, δεδομένου ότι τα ταξί εκδίδουν αποδείξεις, κρίση, η οποία ενισχύεται και από το ότι ο πρώτος ενάγων ζητά το ως άνω ποσό, για μετακινήσεις του με ταξί για χρονικό διάστημα 5,5 μηνών από το χρόνο του επίδικου ατυχήματος, ήτοι, σε διάστημα, που καλύπτει και χρόνο, κατά τον οποίο και οπωσδήποτε μετά την παρέλευση δύο μηνών από την έξοδό του από το νοσοκομείου, είχε επιστρέψει στην εργασία του, ως αυτοκινητιστής οδηγός, οπότε και η μετακίνησή του με τη χρήση ταξί δεν ήταν αναγκαία. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφασή του, απέρριψε το σχετικό αγωγικό κονδύλιο, ύψους 200 ευρώ, ορθά εκτίμησε τις αποδείξεις και επομένως, ο τέταρτος λόγος της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης, πρέπει, ως κατ’ουσίαν αβάσιμος, να απορριφθεί.

Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι ο πρώτος ενάγων επιβαρύνθηκε αποκλειστικά ο ίδιος, πέραν της συμμετοχής του ασφαλιστικού του φορέα, δηλαδή του Ι.Κ.Α. και ήδη Ε.Ο.Π.Υ.Υ. με το συνολικό ποσό των 55,50 ευρώ, που απαιτήθηκε μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο για επανέλεγχο των σωματικών του κακώσεων στην κεφαλή και στον αριστερό ώμο. Συγκεκριμένα, την 14-10-2014 κατέβαλε το ποσό των 35,50 ευρώ για έξοδα μαγνητικής τομογραφίας αριστερού ώμου στο ιδιωτικό πολυιατρείο «Απεικονιστική Χαλάτση» (βλ. και την υπ’ αριθμ. ………… απόδειξη παροχής υπηρεσιών της «Απεικονιστικής Χαλάτση», όπου αναφέρεται το σύνολο της συμμετοχής του ασφαλιστικού φορέα του πρώτου ενάγοντος και η συμμετοχή του τελευταίου) και το ποσό των 5 ευρώ στις 25-7-2014, στις 8-8-2014, στις 10-10-2014 και στις 17-10-2014 για επανέλεγχο-επίσκεψη σε ορθοπεδικό και στο ιατρείο γόνατος και αθλητικών κακώσεων του νοσοκομείου «ΑΤΤΙΚΟΝ» (βλ. τις υπ’ αριθμ. ……. και ……….. αποδείξεις του νοσοκομείου). Από τις προσκομισθείσες αποδείξεις είναι καταφανές ότι αυτές αφορούν την συμμετοχή του πρώτου ενάγοντος στίς ανωτέρω δαπάνες, αφαιρουμένου του ποσού κατά το οποίο συμμετείχε ο ασφαλιστικός του φορέας, απορριπτομένου του σχετικού ισχυρισμού των εναγομένων περί έλλειψης ενεργητικής νομιμοποίησης ως ουσιαστικά αβάσιμου. Περαιτέρω από την προαναφερθείσα από 19-8-2014 ιατρική βεβαίωση του επίκουρου καθηγητή ……….. του ανωτέρω νοσοκομείου «ΑΤΤΙΚΟΝ» αποδείχθηκε ότι στα τέλη Αυγούστου 2014 υπήρξε σύσταση στον πρώτο ενάγοντα του θεράποντος ιατρού του για επανέλεγχο στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία της πρώτης ορθοπαιδικής κλινικής του ανωτέρω νοσοκομείου και επομένως και ο ισχυρισμός των εναγομένων περί διακοπής της αιτιώδους συνάφειας μεταξύ του τραυματισμού του από το ένδικο ατύχημα και των επανελέγχων του πρώτου ενάγοντος στο νοσοκομείο τυγχάνει απορριπτέος, ως ουσιαστικά αβάσιμος, όπως και ο σχετικός τρίτος λόγος της υπό στοιχείο Β΄έφεσης. Εκ των ανωτέρω εξετάσεων οι δύο πρώτες επισκέψεις σε ορθοπεδικό στο προαναφερόμενο νοσοκομείο υπ’ αριθμ. ………. αφορούν και τις κακώσεις στην κεφαλή, ενώ οι λοιπές επισκέψεις στο νοσοκομείο και η μαγνητική τομογραφία αφορούν τις σωματικές κακώσεις στον αριστερό ώμο του πρώτου ενάγοντος και δεν συνδέονται αιτιωδώς με τις κακώσεις στην κεφαλή του πρώτου ενάγοντος και ως εκ τούτου δεν απαιτείται ως προς αυτές μείωση της αποζημίωσης κατά το ποσοστό συνυπαιτιότητας του πρώτου ενάγοντος λόγω της παράλειψης χρήσης προστατευτικού κράνους. Συνεπώς, ο πρώτος ενάγων κατέβαλε για τις δύο πρώτες επισκέψεις σε ορθοπεδικό του νοσοκομείο το συνολικό ποσό των 10 ευρώ, το οποίο όμως ποσό πρέπει να περιορισθεί κατά το ποσοστό τριάντα τοις εκατό (30%), κατά το οποίο κρίθηκε συνυπαίτιος στην έκταση του τραυματισμού της κεφαλής ο πρώτος ενάγων, ήτοι πρέπει να περιορισθεί κατά το ποσό των 3 ευρώ, απομένοντος υπολοίπου προς καταβολή 7 ευρώ (10-3=7),  ενώ για τις λοιπές εξετάσεις δικαιούται το σύνολο της δαπάνης, ήτοι το συνολικό ποσό των (5+5+35,50) 45,50 ευρώ.

Περαιτέρω, το Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες του επίδικου ατυχήματος, την αποκλειστική υπαιτιότητα του πρώτου εναγόμενου στην επέλευση του εν λόγω ατυχήματος, της συνυπαιτιότητας του πρώτου ενάγοντος στην επέλευση και την έκταση του τραυματισμού του στο προσωπικό κρανίο, το είδος και την έκταση των σωματικών βλαβών που προκλήθηκαν σε αυτόν, την ηλικία των 55 χρονών, στην οποία βρισκόταν κατά το χρόνο του ατυχήματος, την ταλαιπωρία του από την χειρουργική επέμβαση με ανοιχτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση με τοποθέτηση πλακών και πλέγματος πλάκας τιτανίου, οι οποίες θα παραμείνουν εφ’ όρου ζωής στην κεφαλή του, καθώς επίσης και την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των διαδίκων φυσικών προσώπων (όχι όμως και της δεύτερης εναγομένης ασφαλιστικής εταιρίας δεδομένου ότι η ευθύνη της ασφαλιστικής εταιρίας είναι εγγυητική, βλ. σχετ. ΑΠ 1670/2006 ΕπισκΕΔ 2006.1073, ΕΑ 2672/2014 , ΕΑ 4606/2012 ΝοΒ 2013.404, ΕφΑθ 3790/2001 ΧρΙδΔ 2001.502, Αθαν. Κρητικός «Αποζημίωση από Αυτοκινητικά Ατυχήματα», έκδοση 2008, παρ. 20, αριθμ. περιθ. 58, σελ. 415), κρίνει ότι βάσει και των κανόνων της κοινής πείρας και λογικής ο πρώτος ενάγων υπέστη ηθική βλάβη για την αποκατάσταση της οποίας πρέπει να του επιδικασθεί, ως εύλογη χρηματική ικανοποίηση, το ποσό των είκοσι χιλιάδων (20.000) ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφαση επιδίκασε στον πρώτο ενάγοντα το ίδιο ποσό για την ως άνω αιτία, ορθά εκτίμησε τις αποδείξεις και εφάρμοσε το νόμο και πρέπει ο περί του αντιθέτου τέταρτος λόγος της υπό στοιχείο Β΄έφεσης, ως κατ’ουσίαν αβάσιμος να απορριφθεί, όπως και ο πέμπτος λόγος της υπό στοιχείο Α΄έφεσης, σύμφωνα με τον οποίο ο πρώτος απ’τους εκκαλούντες ισχυρίζεται ότι έπρεπε να επιδικαστεί στον πρώτο ενάγοντα το ποσό των 50.000 ευρώ. Κατά το άρθρο 931 ΑΚ: «Η αναπηρία ή η παραμόρφωση, που προξενήθηκε στον παθόντα, λαμβάνεται ιδιαίτερα υπόψιν κατά την επιδίκαση της αποζημίωσης, αν επιδρά στο μέλλον του». Από τη διάταξη αυτή, σε συνδυασμό με εκείνες των άρθρων 298, 299, 914, 929 και 932 ΑΚ, προκύπτει, ότι η αναπηρία ή η παραμόρφωση που προξενείται στον παθόντα από αδικοπρακτική συμπεριφορά, είναι δυνατό να θεμελιώσει και αυτοτελή αξίωση αποζημίωσης, αν επιδρά δυσμενώς στο οικονομικό μέλλον αυτού και του προκαλεί ζημία που δεν εμπίπτει στις διατάξεις των άρθρων 929 και 932 ΑΚ. Η ζημία δε αυτή, ως εκ της φύσεώς της και του μελλοντικού της χαρακτήρα, δεν είναι δυνατόν και, επομένως, ούτε νομικώς αναγκαίο να συγκεκριμενοποιείται και να καθορίζεται με ακρίβεια, αλλά αρκεί να είναι βεβαία με βάση τα δεδομένα της κοινής πείρας και κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων (βλ. ΑΠ 1009/2013, ΑΠ 135/2013, ΑΠ 1355/2011, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Ως αναπηρία θεωρείται κάποια έλλειψη της σωματικής, νοητικής ή ψυχικής ακεραιότητας του προσώπου, ενώ ως παραμόρφωση, νοείται κάθε ουσιώδης αλλοίωση της εξωτερικής εμφανίσεως του προσώπου, η οποία καθορίζεται, όχι αναγκαίως κατά τις απόψεις της ιατρικής, αλλά κατά τις αντιλήψεις της ζωής. Περαιτέρω, ως μέλλον νοείται η επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη του προσώπου. Δεν απαιτείται βεβαιότητα δυσμενούς επιρροής της αναπηρίας ή παραμορφώσεως στο μέλλον του προσώπου. Αρκεί και απλή δυνατότητα κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων. Στον επαγγελματικό – οικονομικό τομέα η αναπηρία ή παραμόρφωση του ανθρώπου κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας αποτελεί αρνητικό στοιχείο στα πλαίσια του ανταγωνισμού και της οικονομικής εξελίξεως και προαγωγής του. Οι δυσμενείς συνέπειες, είναι περισσότερο έντονες σε περιόδους οικονομικών δυσχερειών και στενότητας στην αγορά εργασίας. Οι βαρυνόμενοι με αναπηρία ή παραμόρφωση μειονεκτούν και κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός εργασίας έναντι των υγιών συναδέλφων τους. Η διάταξη αυτή προβλέπει επιδίκαση από το δικαστήριο χρηματικής παροχής στον παθόντα αναπηρία ή παραμόρφωση, εφόσον συνεπεία αυτών επηρεάζεται το μέλλον του. Η χρηματική αυτή παροχή δεν αποτελεί αποζημίωση, εφόσον η τελευταία εννοιολογικώς συνδέεται με την επίκληση και απόδειξη ζημίας περιουσιακής, δηλαδή διαφοράς μεταξύ της περιουσιακής καταστάσεως μετά το ζημιογόνο γεγονός και εκείνης, που θα υπήρχε χωρίς αυτό. Η συνεπεία της αναπηρίας ή παραμορφώσεως ανικανότητα προς εργασία, εφόσον προκαλεί στον παθόντα περιουσιακή ζημία, αποτελεί βάση αξιώσεως προς αποζημίωση που στηρίζεται στη διάταξη του άρθρου 929 ΑΚ (αξίωση διαφυγόντων εισοδημάτων). Όμως, η αναπηρία ή παραμόρφωση, ως τοιαύτη, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη πρόκληση στον παθόντα περιουσιακής ζημίας, πράγμα που συμβαίνει ιδιαίτερα σε ανήλικο, που δεν έχει εισέλθει ακόμη στην παραγωγική διαδικασία και δεν μπορεί ήδη από την επέλευση της αναπηρίας ή παραμορφώσεως να επικαλεσθεί περιουσιακή ζημία. Δεν μπορεί να γίνει πρόβλεψη, ότι η αναπηρία ή παραμόρφωση θα προκαλέσει στον παθόντα συγκεκριμένη περιουσιακή ζημία. Είναι όμως βέβαιο, ότι η αναπηρία ή παραμόρφωση, ανάλογα με το βαθμό της και τις λοιπές συντρέχουσες περιστάσεις (ηλικία, φύλο, κλίσεις και επιθυμίες του παθόντος) οπωσδήποτε θα έχει δυσμενή επίδραση στην κοινωνική – οικονομική εξέλιξη τούτου, κατά τρόπο όμως που δεν δύναται επακριβώς να προσδιορισθεί. Η δυσμενής αυτή επίδραση είναι δεδομένη και επομένως δεν δικαιολογείται εμμονή στην ανάγκη προσδιορισμού του ειδικού τρόπου της επιδράσεως αυτής και των συνεπειών της στο κοινωνικό, οικονομικό μέλλον του παθόντος. Προέχον και κρίσιμο είναι το γεγονός της αναπηρίας ή παραμορφώσεως ως βλάβης του σώματος ή της υγείας του προσώπου, ως ενός αυτοτελούς έννομου αγαθού, που απολαύει και συνταγματικής προστασίας, σύμφωνα με τις παραγράφους 3 και 6 του άρθρου 21 του Συντάγματος, όχι μόνο στις σχέσεις των πολιτών προς το Κράτος, αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς αναγκαίως η προστασία αυτή να συνδέεται με αδυναμία οικονομικών ωφελημάτων ή πλεονεκτημάτων. Έτσι, ορθότερη κρίνεται η ερμηνεία της διατάξεως του άρθρου 931 ΑΚ, που την καθιστά εφαρμόσιμη, σύμφωνα με την οποία προβλέπεται από τη διάταξη αυτή η επιδίκαση στον παθόντα αναπηρία ή παραμόρφωση ενός εύλογου χρηματικού ποσού, ακριβώς λόγω της αναπηρίας και παραμορφώσεως, χωρίς σύνδεση με συγκεκριμένη περιουσιακή ζημία, η οποία άλλωστε και δεν δύναται να προσδιοριστεί (βλ. ΑΠ 1622/2013, ΑΠ 1273/2013, ΑΠ 560/2013, ΑΠ 509/2013, ΑΠ 670/2006.Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ). Το ποσό του επιδικαζόμενου εύλογου χρηματικού ποσού εξευρίσκεται με βάση το είδος και τις συνέπειες της αναπηρίας ή παραμορφώσεως, αφενός, και την ηλικία του παθόντος αφετέρου, καθώς και με συνεκτίμηση του ποσοστού συνυπαιτιότητας του τελευταίου στην πρόκληση της αναπηρίας ή της παραμορφώσεώς του, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της κατά τη διάταξη του άρθρου 932 ΑΚ αξίωσης χρηματικής ικανοποιήσεως, λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης. Επομένως, για τον υπολογισμό της χρηματικής παροχής της διατάξεως του άρθρου 931 ΑΚ δεν έχουν εφαρμογή τα ισχύοντα επί της αξιώσεως αποζημιώσεως του άρθρου 929 του ίδιου Κώδικα, όπου για τον καθορισμό αυτής προσδιορίζεται κατ’ αρχήν το ύψος της θετικής και αποθετικής ζημίας του παθόντος βλάβη του σώματος ή της υγείας του και το ποσοστό αυτής μειώνεται κατά το ποσοστό της συνυπαιτιότητας του τελευταίου, αφού, κατά τα προεκτεθέντα, η χρηματική παροχή της πρώτης διατάξεως δεν αποτελεί αποζημίωση, δεν συνδέεται, δηλαδή, με συγκεκριμένη μελλοντική περιουσιακή ζημία, αλλά δίδεται για το γεγονός και μόνο της αναπηρίας ή παραμορφώσεως και προσδιορίζεται κατά την εύλογη κρίση του δικαστηρίου με βάση τους προεκτεθέντες προσδιοριστικούς παράγοντες (βλ. ΑΠ 1622/2013, ΑΠ 1273/2013, ΑΠ 560/2013, ΑΠ 509/2013, ΑΠ 525/2011, ΕφΚερκ99/2018 Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ). Περαιτέρω, αποδεικνύεται ότι από την επίδικη σύγκρουση, αποκλειστικής υπαιτιότητας του πρώτου απ’τους εναγόμενους, προξενήθηκε στον πρώτο ενάγοντα αναπηρία, που συνίσταται α) στον περιορισμό της κινητικότητας του αριστερού του ώμου, στην έκταση και στην απαγωγή πέραν των 90°, ένεκα του κατάγματος μείζονος βραχιονίου ογκώματος αριστερά, που υπέστη, μέχρι, δε και το χρόνο άσκησης της αγωγής δεν μπορεί να κάνει με τον βραχίονά του από το ύψος του ώμου(ωμοπλάτης), όλες τις κινήσεις,  που μπορούσε προ του ατυχήματος και όσες κινήσεις κάνει με δυσχέρεια, συνοδεύονται από άλγος, β) στην τοποθέτηση πλάκας τιτανίου στο υποκόγχιο χείλος(ΑΡ), πλέγματος τιτανίου στο έδαφος του οφθαλμικού κόγχχου και πλάκα τιτανίου στη ζυγωματική ραφή, ένεκα του συντριπτικού κατάγματος (ΑΡ) ζυγωματοκογχικού συμπλέγματος, που υπέστη και υποβλήθηκε σε επέμβαση-οστεοσύνθεση, πλάκες τιτανίου, τις οποίες και θα φέρει πλέον εφ’όρου ζωής. Μέχρι και το χρόνο άσκησης της αγωγής, ο πρώτος ενάγων αισθάνεται ζαλάδες και ιλίγγους, ειδικά, όταν κουράζεται, ενώ, λόγω των πολλαπλών καταγμάτων, που υπέστη, θα συνεχίσει να ταλαιπωρείται και στο μέλλον, ιδίως κατά τις αλλαγές των καιρικών συνθηκών. Οι εν λόγω βλάβες συνιστούν μόνιμη αναπηρία, η οποία δύναται να επιδράσει τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο οικονομικό του μέλλον, στην ηλικία, δε, των 55 ετών, είναι σχετικά νέος για να αποκτήσει μία μόνιμη αναπηρία. Η εργασία του, μάλιστα, ήταν κατά το χρόνο του ατυχήματος, οδηγός φορτηγού, ενώ μετά τον τραυματισμό του, λόγω της αναπηρίας του και της φύσης των παθήσεών του, εργάζεται σε συνοδευτικό όχημα φορτηγών. Το γεγονός της αναπηρίας του πρώτου ενάγοντος αναμένεται, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, να τον επηρεάσει και οικονομικά, καθώς θα απαιτηθεί αφ’ενός η λήψη φαρμακευτικής αγωγής για την αντιμετώπιση του πόνου, καθώς επίσης θεωρείται βέβαιη η συνέχιση από μέρους του επισκέψεων σε ιατρούς και η υποβολή του σε ακτινογραφίες-εξετάσεις, τουλάχιστον μία φορά κατ’έτος για τον έλεγχο της κατάστασης του αριστερού του βραχίονα και της πλάκας τιτανίου στην περιοχή της κεφαλής του, γεγονός, που συνεπάγεται και τις αντίστοιχες οικονομικές του δαπάνες. Συνεπώς, με βάση το είδος και τις συνέπειες της αναπηρίας, αφενός και την ηλικία του πρώτου ενάγοντος, αφετέρου, καθώς και με συνεκτίμηση του ποσοστού συνυπαιτιότητας του τελευταίου στην έκταση της αναπηρίας του, από τον τραυματισμό, που υπέστη στο προσωπικό του κρανίο, λόγω της μη χρήσης προστατευτικού κράνους, πρέπει να του επιδικαστεί ως ιδιαίτερη αποζημίωση, κατ’άρθρ.931ΑΚ, το εύλογο ποσό των 5.000 ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφασή του, απέρριψε, ως κατ’ουσίαν αβάσιμο το σχετικό αίτημα του πρώτου ενάγοντος για ιδιαίτερη αποζημίωση, λόγω αναπηρίας κατ’ άρθρο 931 Α.Κ., εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις και πρέπει ο συναφής έκτος λόγος της υπό στοιχείο Α΄έφεσης, να γίνει εν μέρει δεκτός, ως κατ’ουσίαν βάσιμος.

Αναφορικά με το αιτούμενο από τον πρώτο ενάγοντα κονδύλιο μελλοντικών δαπανών, αυτό τυγχάνει απορριπτέο ως ουσιαστικά αβάσιμο, καθώς ως προς τις μελλοντικές δαπάνες φυσικοθεραπειών ο πρώτος ενάγων δεν επικαλείται ούτε προσκομίζει οιαδήποτε βεβαίωση του θεράποντος ιατρού του περί της αναγκαιότητας περαιτέρω φυσικοθεραπειών, πέραν των ήδη πραγματοποιηθεισών, ενόψει και του ότι, όπως και ο ίδιος συνομολογεί, οι φυσικοθεραπείες αυτές, που ήδη πραγματοποίησε, δεν επέφεραν οποιαδήποτε ουσιαστική βελτίωση. Περαιτέρω, στην προσκομιζόμενη από τον πρώτο ενάγοντα, χωρίς ημερομηνία βεβαίωση  της χειρουργού οδοντιάτρου, Ιωάννας Ρίζου, επί λέξει αναφέρονται τα εξής:O κύριος ……………., την ημέρα του ατυχήματος έχασε την μερική οδοντοστοιχία της κάτω γνάθου, αξίας 1.500 ευρώ, λόγω του ατυχήματος και εν συνεχεία της ανύπαρκτης στοματικής υγιεινής έχει επιβάρυνση στους περιοδοντικούς ιστούς και θα χρειαστεί ριζική απόξεση σε συνδυασμό με εφαρμογή lazer μαλακών ιστών (ΚΤΡ) και το κόστος της θεραπείας ανέρχεται στο ποσό των 1.200 ευρώ. Το σύνολο των εργασιών ανέρχεται στο ποσό των 2.700 €». Επομένως, στο ποσό αυτό των 2.700 ευρώ, ανέρχεται η συνολική μελλοντική θετική ζημία του πρώτου απ’τους ενάγοντες, για τη συγκεκριμένη θεραπεία. Το ποσό αυτό πρέπει να μειωθεί, κατά το ποσοστό συνυπαιτιότητας του πρώτου ενάγοντος στην έκταση του τραυματισμού του στο πρόσωπο και στην περιοχή της οδοντοστοιχίας της κάτω γνάθου, δηλαδή, κατά το ποσό των (2.700 € Χ 30%=)810 ευρώ και, επομένως, πρέπει να επιδικαστεί σ’αυτόν, για την αιτία αυτή, το ποσό των 1.890 ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφαση απέρριψε στο σύνολό της την αγωγική αξίωση του πρώτου απ’τους ενάγοντες για μελλοντική θετική ζημία, ύψους 500 ευρώ, για δαπάνη 10 μελλοντικών συνεδριών φυσικοθεραπείας και 2.700 ευρώ, για δαπάνη μελλοντικής οδοντοθεραπείας, εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις και ο σχετικός έβδομος λόγος της υπό στοιχείο Α΄έφεσης, πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός, ως κατ’ουσίαν βάσιμος.

Από τα ως άνω αποδεικτικά στοιχεία αποδεικνύεται, τέλος, ότι η δίκυκλη μοτοσικλέτα με αριθμό κυκλοφορίας ………. εργοστασίου κατασκευής “HONDA” με έτος πρώτης αδείας 30-6-1997 και κυλινδρισμού 97 κ.ε. κυριότητας του δεύτερου ενάγοντος είχε πριν το ατύχημα αγοραία αξία 600 ευρώ, η δε αξία επισκευής της, σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. ……… πραγματογνωμοσύνη ανέρχεται στο ποσό των 314,39 ευρώ, ποσό που έχει ήδη καταβληθεί από τον δεύτερο ενάγοντα στο συνεργείο μοτοποδηλάτων «……..», γεγονός που αποδεικνύεται από τα προσκομιζόμενα από τους εναγόμενους υπ’ αριθμ. ……… και ……….. απόδειξη λιανικής πώλησης αγοράς ανταλλακτικών και τιμολόγιο επισκευής της ένδικης μοτοσικλέτας εκδοθέντων στο όνομα του δεύτερου ενάγοντος, ενώ επί του υπ’ αριθμ. ……… τιμολογίου αναγράφεται ότι αυτό εξοφλήθη, ενώ ουδόλως προσκομίσθηκε από τον δεύτερο ενάγοντα πιστοποιητικό καταστροφής ή απόσυρσης της μοτοσυκλέτας του. Επομένως αφού το κόστος επισκευής της επίδικης μοτοσικλέτας δεν υπερβαίνει την αγοραία της αξία δεν μπορεί να γίνει λόγος για ολική καταστροφή της, με τη μορφή της οικονομικής καταστροφής, όπως αβάσιμα ισχυρίζεται ο δεύτερος ενάγων. Συνεπώς η μοτοσικλέτα του δεύτερου ενάγοντος δεν υπέστη ολική καταστροφή, ώστε να μην είναι επισκευάσιμη, ωστόσο υπήρξε ζημία του δεύτερου ενάγοντος από τη μερική καταστροφή αυτής. Δεδομένου, δε, ότι στο αίτημα του δεύτερου ενάγοντος περί ολική καταστροφής πρέπει να θεωρηθεί ότι εμπεριέχεται σιωπηρώς επικουρικά αίτημα αποζημιώσεως για επισκευάσιμη ζημία, χωρίς να μεταβάλλεται εκ τούτου η ιστορική βάση της αγωγής, δοθέντος ότι η μικρότερη βλάβη επισκευής δεν αποτελεί κάτι το διαφορετικό, αλλά απλώς το έλασσον της ήδη ζητηθείσας με την αγωγή μεγαλύτερης αποζημίωσης για την ολική του βλάβη (βλ. και Α. Κρητικού, Αποζημίωση από αυτοκινητικά ατυχήματα, εκδ. 2008, §22.παρ. 58 επ. σελ. 482, ΑΠ 994/1991 ΕλλΔνη 1992.810, ΑΠ 493/2015 δημοσίευση ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΕφΠειρ266/2016,  ΕφΠατρ 1088/2007 δημοσίευση ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ) πρέπει να γίνει δεκτό ότι υφίσταται αξίωση του δεύτερου ενάγοντος κατά των εναγομένων από θετική ζημία λόγω επισκευής της μοτοσικλέτας του, συνολικού ποσού 314,40 ευρώ (117,60+196,80).Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που δέχθηκε τα ίδια και κρίνοντας ότι πρόκειται για επισκευάσιμη ζημία, η οποία αποτελεί το έλασσον της ζητηθείσας με την αγωγή μεγαλύτερης αποζημίωσης για ολοσχερή καταστροφή της μοτοσυκλέτας του δεύτερου απ’τους ενάγοντες, επιδίκασε σ’αυτόν το ίδιο ως άνω ποσό, ορθά το νόμο εφάρμοσε  και ο περί του αντιθέτου, πέμπτος λόγος της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης, πρέπει ως κατ’ουσίαν αβάσιμος να απορριφθεί.

Κατ’ακολουθίαν όλων των ανωτέρω και εφόσον δεν υπάρχουν προς έρευνα άλλοι λόγοι έφεσης, πρέπει,  κατά μερική παραδοχή των δεύτερου, τρίτου, έκτου και έβδομου λόγων της υπό στοιχείο Α έφεσης των εναγόντων και του δεύτερου λόγου της υπό στοιχείο Β΄έφεσης και της υπό στοιχείο Α΄ και της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης, αντίστοιχα,  ως  και εν μέρει ουσιαστικά βάσιμων, να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη στο σύνολό της, για την ενότητα της εκτέλεσης (βλ. και ΑΠ 748/1984 ΕλλΔικ 26.642) και αφού κρατηθεί η υπόθεση από το δικαστήριο αυτό, σύμφωνα με το άρθρο 535 παρ. 1 ΚΠολΔ να δικαστεί η ένδικη αγωγή, να γίνει εν μέρει δεκτή αυτή ως κατ΄ουσίαν βάσιμη και να αναγνωριστεί ότι οφείλουν  οι  εναγόμενοι να καταβάλουν εις ολόκληρο ο καθένας, α) στον πρώτο απ’τους ενάγοντες το συνολικό ποσό των (2.630+210 +52,50+20.000+5.000+1.890=)29.782,50 ευρώ και β) στον δεύτερο απ’αυτούς, το ποσό των 314,40 ευρώ, όλα, δε, τα παραπάνω ποσά, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής έως την εξόφληση. Τα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας πρέπει να επιβληθούν σε βάρος των εναγομένων και ήδη, εφεσιβλήτων της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης̳̳− εκκαλούντων της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης, λόγω της ήττας τους, θα επιβληθούν, όμως, μειωμένα, λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας των διαδίκων, κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό (άρθρα 183 και 178 παρ.1 ΚΠολΔ). Τέλος, πρέπει να διαταχθεί η επιστροφή του κατατεθέντος με την άσκηση της κάθε έφεσης παραβόλου στους καταθέσαντες αυτό, εκκαλούντες, κατ’ άρθρο 495 παρ. 4 ΚΠολΔ.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΖΕΙ την από 6-7-2016 (με αριθμ. κατάθ. ………….) έφεση και την από 13-7-2016 (με αριθμ. κατάθ. …………) αντίθετη έφεση, οι οποίες, στρέφονται, αμφότερες, κατά της υπ’ αριθμ. 138/2016 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς.

ΔΙΚΑΖΕΙ κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων.

ΔΕΧΕΤΑΙ  τυπικά και εν μέρει κατ’ουσίαν την από 6-7-2016 (με αριθμ. κατάθ. ………..) έφεση και την από 13-7-2016 (με αριθμ. κατάθ. …………) αντίθετη έφεση,

ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη.

ΚΡΑΤΕΙ και δικάζει την από 6−5−2015 αγωγή.

ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει αυτήν.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι οι εναγόμενοι οφείλουν να καταβάλουν εις ολόκληρον ο καθένας α)στον πρώτο απ’τους ενάγοντες το ποσό των είκοσι εννέα χιλιάδων επτακοσίων ογδόντα δύο ευρώ και πενήντα λεπτών (29.782,50€) και β)στον δεύτερο απ’αυτούς, το ποσό των τριακοσίων δέκα τεσσάρων ευρώ και σαράντα λεπτών (314,40€), με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση.

ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας σε βάρος των εναγομένων και ήδη, εφεσιβλήτων της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης̳̳− εκκαλούντων της υπό στοιχείο Β΄ έφεσης και τα προσδιορίζει μειωμένα, στο ποσό των λόγω της ήττας τους, θα επιβληθούν, όμως, μειωμένα στο ποσό των  χιλίων εκατό ευρώ (1.100€).

ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή του κατατεθέντος με την άσκηση της κάθε μίας έφεσης παραβόλου στους καταθέσαντες αυτό, εκκαλούντες.

Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση,  στις 21 Δεκεμβρίου 2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.

Η   ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                              Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ