ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
τμήμα 2ο
Αριθμός απόφασης : 440 / 2022
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
(τμήμα 2ο)
Συγκροτήθηκε από το Δικαστή Δημήτριο Καβαλλάρη, Εφέτη, που ορίστηκε από ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα Τ.Λ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις ……………., για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
ΤΗΣ ΕΚΚΑΛΟΥΣΑΣ : …………., η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο της δικηγόρο Μιχαήλ Θανασούλια.
ΤΩΝ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΩΝ : 1) …………… ατομικά και ως εξ αδιαθέτου κληρονόμου του πρώτου εναγομένου …………… .….., 2) …………….., ως κληρονόμου του αρχικώς εναγομένου αποβιώσαντος ……., οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο τους Δικηγόρο Κωνσταντίνο Παπασπύρου.
Η ενάγουσα και ήδη εκκαλούσα άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 25.1.2017 και υπ’ αριθμ. εκθ. καταθ. …………./2017 αγωγή της, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 2461/2019 απόφαση του ως άνω Δικαστηρίου.
Την απόφαση αυτή προσέβαλε ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου η εκκαλούσα – ενάγουσα με την από 17-2-2020 με αριθμό κατάθεσης δικογράφου …………../2020 έφεσή της, η οποία ορίστηκε αρχικά για τη δικάσιμο της 18.2.2021, οπότε και ματαιώθηκε λόγω των μέτρων για την πρόληψη της Covid-19. Προσδιορίσθηκε αυτεπαγγέλτως για την δικάσιμο, που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας (23.9.2021) με την υπ’ αριθ. 94/2021 Πράξη, της ορισθείσας από την Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιώς, Προέδρου Εφετών, Ισιδώρας Πόγκα, δυνάμει του άρθρου 21 του Ν. 4786/2021 (ΦΕΚ Α’ 43/23-3-2021), περί αυτεπάγγελτου ορισμού δικασίμου προς συζήτηση υποθέσεων, των οποίων η συζήτηση ματαιώθηκε κατά τη διάρκεια της επιβολής του μέτρου της προσωρινής αναστολής της λειτουργίας των Δικαστηρίων (από 11-2-2021 έως 22-3-2021).
Kατά τη συζήτηση της υπόθεσης, αφού αυτή εκφωνήθηκε από το πινάκιο οι πληρεξούσιοι Δικηγόροι των διαδίκων παραστάθηκαν όπως αναφέρθηκε και αναφέρθηκαν στις έγγραφες προτάσεις τους.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η από 17-2-2020 με αριθμό κατάθεσης δικογράφου …………/2020 έφεση της ενάγουσας και ήδη εκκαλούσας κατά της με αρ. 2461/2019 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς έχει ασκηθεί σύμφωνα με τις νόμιμες διατυπώσεις και είναι εμπρόθεσμη, καθώς η εκκαλούμενη απόφαση επιδόθηκε στην εκκαλούσα στις 20.1.2020 (βλ. επισημείωση της δικ. Επιμελήτριας …………… στο αντίγραφο της απόφασης) η δε κρινόμενη έφεση κατατέθηκε στη Γραμματεία του Πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου στις 19.2.2020 (άρθρο 518 παρ.1 ΚΠολΔ). Επιπλέον έχει κατατεθεί από τις εκκαλούσα το νόμιμο παράβολο κατ’ άρθρο 495 παρ. 4 ΚΠολΔ (βλ. το με αρ. ……………… e παράβολο ποσού 100 €). Συνεπώς πρέπει να γίνει δεκτή κατά το τυπικό της μέρος και να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική βασιμότητα των λόγων της. Σημειώνεται ότι ο δεύτερος εναγόμενος απεβίωσε στις 10.10.2020, μετά την άσκηση της έφεσης και κληρονομήθηκε εξ αδιαθέτου από την δεύτερη ενάγουσα και τον παριστάμενο υιό του, δεύτερο εφεσίβλητο ……………, των οποίων η ιδιότητα ως κληρονόμων δεν αμφισβητείται. (βλ και προσκομιζόμενο πιστοποιητικό πλησιεστέρων συγγενών). Συνεπώς νομίμως επαναλαμβάνεται η δίκη στο όνομά τους (άρθρο 290 ΚΠολΔ).
Η ενάγουσα εξέθετε στην από 25.1.2017 και υπ’ αριθμ. εκθ. καταθ. …………/2017 αγωγή της, επί της οποίας εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση, ότι οι εναγόμενοι τέλεσαν σε βάρος τις κατωτέρω παράνομες και υπαίτιες πράξεις: 1) στις 8-6-2011 αποπειράθηκαν να καταστρέψουν με τη χρήση ισχυρού γεωργικού ζιζανιοκτόνου φαρμάκου πέντε αμυγδαλιές εντός της ιδιοκτησίας της, 2) ότι έπεισαν τα όργανα του Δήμου Τροιζηνίας – Μεθάνων να διαμεσολαβήσουν, χωρίς να έχουν αρμοδιότητα, με λήψη μη νομίμων αποφάσεων σε διαφορά ιδιωτικής φύσεως που υφίστατο μεταξύ της εναγούσης και των εναγόμενων, με την ανάθεση σε μηχανικό του ελέγχου των τίτλων ιδιοκτησίας και λοιπών στοιχείων των ιδιοκτησιών των διαδίκων, 3) κατά τις ημερομηνίες που αναφέρονται στην αγωγή της προσέβαλαν κατ’ εξακολούθηση την προσωπικότητα της θίγοντας την τιμή και την υπόληψη της, με εξυβρίστηκες φράσεις και με ψευδή καταμήνυση της στις Αρχές, όπως ειδικότερα αναφέρεται την αγωγή. Ότι εξαιτίας των ανωτέρω περιστατικών έχει υποστεί ηθική βλάβη για τη χρηματική ικανοποίηση της οποίας οφείλουν οι εναγόμενοι να της καταβάλουν το ποσό των 25.000 €. Με βάση το ιστορικό αυτό και αφού μετέτρεψε το καταψηφιστικό αίτημα της αγωγή σε έντοκο αναγνωριστικό, ζήτησε να αναγνωριστεί ότι οι εναγόμενοι οφείλουν, να της καταβάλουν ο καθένας εις ολόκληρον, το ποσόν των 25.000 € με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Επί της αγωγής αυτής εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση, η οποία απέρριψε την αγωγή και κατά της απόφασης αυτής παραπονείται η ενάγουσα και ήδη εκκαλούσα για λόγους που ανάγονται σε εσφαλμένη ερμηνεία κι εφαρμογή του νόμου κι εκτίμηση των αποδείξεων.
Kατά τη διάταξη του άρθρου 937 ΚΠολΔ, η απαίτηση από αδικοπραξία παραγράφεται μετά πενταετία, αφότου ο παθών έμαθε τη ζημία και τον υπόχρεο σε αποζημίωση, σε κάθε όμως περίπτωση η απαίτηση παραγράφεται μετά την πάροδο είκοσι ετών από την πράξη. Αν η αδικοπραξία αποτελεί συνάμα κολάσιμη πράξη που κατά τον ποινικό νόμο υπόκειται σε μακρότερη παραγραφή, αυτή ισχύει και για την απαίτηση αποζημίωσης. Εξάλλου, από τη διάταξη του άρθρου 527 ΚΠολΔ (όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του από το άρθρο 1, άρθρο τρίτο του ν. 4335/2015), προκύπτει ότι κατ’ εξαίρεση είναι παραδεκτή η προβολή για πρώτη φορά στην κατ’ έφεση δίκη ισχυρισμών, που δεν προτάθηκαν ή δεν προτάθηκαν παραδεκτά στην πρωτόδικη δίκη, αν προτείνονται από τον εφεσίβλητο, ενάγοντα, εναγόμενο ή εκείνον που είχε παρέμβει ως υπεράσπιση κατά της έφεσης.
Από την εκτίμηση των εγγράφων που προσκομίζουν και επικαλούνται οι διάδικοι, της με αρ. 14/2017 ένορκης βεβαίωσης της μάρτυρος ………….., που ελήφθη με την επιμέλεια των εναγόμενων κατόπιν νομότυπη κι εμπρόθεσμη κλήτευση της ενάγουσας (βλ. την με αρ. …./11.5.2017 έκθεση επιδόσεως του δικ. Επιμελητή στο Πρωτοδικείο Αθηνών ………….), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά : Η ενάγουσα και οι εναγόμενοι, είναι κάτοικοι του χωρίου …… του Δήμου Τροιζηνίας Μεθάνων και έχουν αντιδικία ως προς εδαφική λωρίδα, από την οποία θεωρούν οι εναγόμενοι ότι έχουν δικαίωμα διέλευσης, ως κοινόχρηστη δίοδο, το οποίο αρνείται η ενάγουσα, η οποία ισχυρίζεται ότι η λωρίδα αυτή περιλαμβάνεται στην ιδιοκτησία της. Η ενάγουσα καταμήνυσε τους εναγόμενους ότι στις 8.6.2011 αποπειράθηκαν να καταστρέψουν 5 αμυγδαλιές που φύονταν στο οικόπεδό της με τη χρήση γεωργικού φαρμάκου (ζιζανιοκτόνου) και για την πράξη τους αυτή καταδικάσθηκαν σε πρώτο βαθμό με την με αρ. 140/2014 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πόρου σε φυλάκιση 6 μηνών ο καθένας, με τριεή αναστολή. Ωστόσo, η κρινόμενη αγωγή κατατέθηκε στη Γραμματεία του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου στις 25.1.2017 κι επιδόθηκε στους εναγόμενους στις 3.2.2017 (βλ. τις με αρ. …… και …../3.2.2017 εκθέσεις επιδόσεως της δικ. Επιμελήτριας του Εφετείου Αθηνών ………………), ώστε για την μερικότερη αυτή πράξη των εναγόμενων (αγροτικής φθοράς) από το χρόνο που αυτή τελέσθηκε (8.6.2011) κι έμαθε η ενάγουσα τους υπαιτίους προς αποζημίωση (την ίδια ως άνω ημερομηνία), έως την άσκηση της αγωγής κι επίδοσή της (3.2.2017) είχε συμπληρωθεί ο χρόνος της πενταετούς παραγραφής (άρθρο 937 ΑΚ), κατά τον βάσιμο ισχυρισμό των εφεσίβλητων – εναγόμενων που πρότειναν παραδεκτά αμυνόμενοι κατά της έφεσης (άρθρο 527 ΚΠολΔ). Η εκκαλούσα, ισχυρίζεται ότι η πράξη αυτή εντάσσεται στην εξακολουθητική παράνομη συμπεριφορά των εναγόμενων σε βάρος της, όμως η ενέργεια αυτή ως πράξη (αγροτική φθορά) έχει αυτοτέλεια έναντι των άλλων μερικότερων πράξεων που προκάλεσαν την ηθική της βλάβη, όπως επικαλείται στην αγωγή, οι οποίες τυποποιούνται σε διαφορετικό κυρωτικό κανόνα του ΠΚ (σε σχέση με την απόφαση της Τοπικής και εξυβρίσεις απειλές), ώστε είναι αυτοτελής τόσο η υλική ζημία που προκάλεσε αυτή (φθορά των αμυγδαλιών) όσο και η ηθική βλάβη που προκάλεσε στην ενάγουσα. Κατά συνέπεια για την μερικότερη αυτή πράξη έχει υποκύψει σε παραγραφή η απαίτηση της ενάγουσας και συνακόλουθα η αγωγή πρέπει να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμη. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο το οποίο απέρριψε την αγωγή ως προς την άνω μερικότερη πράξη δεν έσφαλε, ώστε ο άνω σχετικός λόγος της έφεσης, που αναφέρεται στην άνω πράξη πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, αφού αντικατασταθούν οι αιτιολογίες της πρωτόδικης απόφασης (άρθρο 534 ΚΠολΔ). Εξάλλου, οι εναγόμενοι επικαλούμενοι ότι η δίοδος έχει κοινόχρηστο χαρακτήρα, υπέβαλαν σχετικές αιτήσεις στο Δήμο Τροιζηνίας, το δε Τοπικό Συμβούλιο της Τοπικής Κοινότητας ……. κατόπιν εγγράφου του Δημάρχου Τροιζηνίας εισηγήθηκε αναγνωρίζοντας τον κοινόχρηστο χαρακτήρα της οδού, να ζητηθεί από τους παρόδιους ιδιοκτήτες να προσκομίσουν τα στοιχεία των ιδιοκτησιών τους για να γίνει έλεγχος αυτών. Η ενάγουσα προσέφυγε κατά της με αρ. 3/2015 απόφασης, του ιδίου Τοπικού Συμβουλίου που επικαιροποίησε την προηγούμενη (επιβεβαίωσε το περιεχόμενό της) στο Γενικό Γραμματέα της αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής και κατά της σιωπηρής απόρριψης αυτής στην Επιτροπή του άρθρου 152 του ν. 3463/2006 της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής. Η τελευταία έκανε δεκτή την προσφυγή της, αποφαινόμενη ότι το τοπικό Συμβούλιο Της τοπικής κοινότητας …… μη νομίμως έλαβε την σχετική απόφαση καθώς ενήργησε καθ’ υπέρβαση των αρμοδιοτήτων του, με δεδομένο ότι οι ΟΤΑ δεν έχουν δικαιοδοσία να διαμεσολαβούν σε διαφορές ιδιωτικής φύσης. Όμως καθαυτή η υποβολή αίτησης από τους εναγόμενους σε αναρμόδια αρχή δεν καθιστά την πράξη αυτών παράνομη, αφού απευθύνθηκαν ως πολίτες σε διοικητική αρχή. Δεν υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι έπεισαν με δόλιο τρόπο τα μέλη της Τοπικής Κοινότητας …….. να λάβουν τη σχετική απόφαση, η οποία επί της ουσίας, με δεδομένο τη μη δικαιοδοτική αρμοδιότητα της άνω Επιτροπής δεν έβλαπτε καταρχήν την ενάγουσα (είχε ζητηθεί προσώρας ο έλεγχος τίτλων ιδιοκτησίας). Συνεπώς και αναφορικά με την συμπεριφορά που αποδίδεται στους εναγόμενους σε σχέση με την άνω απόφαση της Τοπικής Κοινότητας ……. θα έπρεπε η αγωγή να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμη, ώστε το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που έκρινε ομοίως, έστω και συνοπτικές αιτιολογίες που συμπληρώνονται από την παρούσα (άρθρο 534 ΚΠολΔ) δεν έσφαλε. Συνεπώς ο σχετικός λόγος έφεσης κατά το άνω σκέλος του πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος. Εξάλλου στις 7.1.2015 προσήλθαν οι εναγόμενοι στο αστυνομικό τμήμα και διαμαρτυρήθηκαν ότι στις 6.1.2015 η ενάγουσα και ο σύζυγος της, εξύβρισαν αυτούς (βλ. καταγραφή στο βιβλίο συμβάντων του Α.Τ Πόρου), το οποίο αρνήθηκαν οι τελευταίοι. Στις 6.1.2017 προσήλθε η ενάγουσα στο ίδιο Α.Τ. και παραπονέθηκε ότι περί ώρα 8.30 πέρασαν οι εναγόμενοι και η δεύτερη την εξύβρισε με τους χαρακτηρισμούς «καριόλα», «βρομιάρα». Την ίδια ημέρα οι εναγόμενοι επικοινώνησαν με τον ίδιο Α.Τ αναφέροντας ότι κατά τη μετάβασή τους στην εκκλησία από την επίδικη δίοδο, η ενάγουσα τους εμπόδισε τη διέλευση με φωνές. Από τις ανωτέρω καταγραφές προκύπτει ότι τις άνω ημερομηνίες οι διάδικοι είχαν φραστικές αντιπαραθέσεις, όπου μεταξύ άλλων αντάλλαξαν και ύβρεις μεταξύ τους και πάντως την τελευταία ημερομηνία η δεύτερη εναγόμενη χαρακτήρισε την ενάγουσα «καριόλα», «βρομιάρα», θίγοντας την τιμή και την υπόληψή της. Διάφορο συμπέρασμα δεν προκύπτει από την με αρ. …./2017 ένορκη βεβαίωση της ………….., που ελήφθη με την επιμέλεια των εναγόμενων, η οποία ανέφερε και για το επεισόδιο της 6.1.2017, όπως το άκουσε από τους εναγόμενους, χωρίς όμως να είναι παρούσα. Από τη συμπεριφορά αυτή η ενάγουσα έχει υποστεί ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας, αν ληφθούν υπόψη οι συνθήκες αυτής (και κυρίως το γεγονός ότι η αντιπαράθεση αυτή έχει γίνει και στο παρελθόν, με αντίστοιχες προσβολές και από την πλευρά της ενάγουσας, έχοντας αφορμή αστικής φύσεως θέματα, γειτονίας) θα πρέπει να αναγνωρισθεί ότι η δεύτερη εναγόμενη (για το περιστατικό της 6.1.2017) οφείλει σ’ αυτή το ποσό των 200 €. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που απέρριψε ολικώς την αγωγή της ενάγουσας και κατά το μέρος αυτό έσφαλε. Κατόπιν αυτών θα πρέπει να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση, ως προς την δεύτερη εφεσίβλητη – εναγόμενη, να κρατηθεί η αγωγή από το παρόν Δικαστήριο και να αναγνωρισθεί ότι η δεύτερη εναγόμενη οφείλει στην ενάγουσα το ποσό των 200 €.Τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων των δύο βαθμών δικαιοδοσίας θα πρέπει να συμψηφισθούν στο σύνολό τους, ενόψει της εν μέρει νίκης και ήττας αυτών (άρθρο 178 ΚΠολΔ). Τέλος, επειδή έγινε δεκτή η έφεση, πρέπει να διαταχθεί η επιστροφή του παραβόλου αυτής στην εκκαλούσα που κατέθεσε αυτό (άρθρο 495 παρ.3 προτελ. εδ. του ΚΠολΔ), κατά τα οριζόμενα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και κατ΄ουσίαν την έφεση ως προς την δεύτερη εναγόμενη – πρώτη εφεσίβλητη.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλούμενη απόφαση ως προς αυτήν.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή του παραβόλου της έφεσης με αρ. ……………. e παράβολο ποσού 100 € στην εκκαλούσα.
ΚΡΑΤΕΙ την υπόθεση.
ΔΕΧΕΤΑΙ την από 10.11.2017 και υπ’ αριθμ. εκθ. καταθ. …………./2017 αγωγή κατά ένα μέρος, ως προς την δεύτερη εναγόμενη.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι η δεύτερη εναγόμενη οφείλει να καταβάλει στην ενάγουσα στο ποσό των διακοσίων (200) €, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής.
ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ τα δικαστικά έξοδα μεταξύ των διαδίκων των δύο βαθμών δικαιοδοσίας.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους, στις 15.7.2022.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ