Αριθμός 682/2022
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αποτελούμενο από τον Δικαστή Αντώνιο Αλαπάντα, Εφέτη, τον οποίον όρισε η Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου και από τη Γραμματέα Κ.Σ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του, στις ……………, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Της εκκαλούσας : της ανώνυμης εταιρείας ………….. και παραστάθηκε δια της πληρεξούσιας δικηγόρου της Αθηνάς Κοντογιάννη (Δ.Σ.Πειραιώς).
Του εφεσίβλητου: ………….. ο οποίος παραστάθηκε δια του πληρεξούσιου δικηγόρου του Στέφανου Λύρα (Δ.Σ.Πειραιώς).
Ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος με την από 3.12.2014 και με ειδικό αριθμό έκθεσης κατάθεσης (Ε.Α.Κ) …/2014 αγωγή του (Γ.Α.Κ …./2014), την οποία άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, ζήτησε να γίνουν δεκτά τα αναφερόμενα σε αυτή. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο εξέδωσε τη με αρ. 4619/2015 μη οριστική απόφαση του και κατόπιν τη υπ’ αρ. 377/2021 οριστική απόφαση του και δέχθηκε εν μέρει την αγωγή αυτή. Την απόφαση αυτή προσέβαλε ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου η εκκαλούσα με την από 22.10.2021 (γενικός αρ. καταθ. …./2021 και ειδικός αρ. κατάθεσης …../22.10.2021) έφεση της, η συζήτηση της οποίας προσδιορίστηκε στο παρόν Δικαστήριο από αυτήν, με την υπ’ αρ. (Ε.Α.Κ) …../22.10.2019 (Γ.Α.Κ ……/2021) πράξη της Γραμματέως του Δικαστηρίου αυτού για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας, με αύξοντα αριθμό πινακίου 15, ζητώντας να γίνει δεκτή για τους λόγους που αναφέρονται σε αυτήν. Η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το οικείο πινάκιο και συζητήθηκε και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων παραστάθηκαν κατά τα ανωτέρω.
AΦOY MEΛETHΣE TH ΔIKOΓPAΦIA
ΣKEΦTHKE ΣYMΦΩNA ME TO NOMO
Επειδή η υπό κρίση από 22.10.2021 έφεση της ηττηθείσας πρωτοδίκως πρώτης εναγόμενης κατά της υπ’ αρ. 377/2021 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς που εκδόθηκε κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων, κατά την ειδική διαδικασία των περιουσιακών -εργατικών διαφορών (του άρθρου 614 αρ.3 ΚΠολΔ), αρμοδίως φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, κατ’ άρθρο 19 περ. α` ΚΠολΔ, αφού αυτή κατατέθηκε από τους εκκαλούντες στη Γραμματεία του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς στις 22.10.2021, όπως προκύπτει από την παρά πόδας του δικογράφου έφεσης υπ’ αρ. (Ε.Α.Κ) …../22.10.2021 έκθεση κατάθεσης της Γραμματέως του Δικαστηρίου αυτού και έχει ασκηθεί νομοτύπως και εμπροθέσμως, σύμφωνα με τα άρθρα 511, 513 § 1 στοιχ. β, 516 § 1, 517 εδ. α`, 518 § 1, 147 §2 και 520 §1 ΚΠολΔ και συνεπώς, παραδεκτώς, κατ’ άρθρο 532 ΚΠολΔ, δεδομένου ότι: α) για τη διαφορά αυτή δεν απαιτείται παράβολο για την άσκηση έφεσης κατά το άρθρο 495§3 εδ.τελ. ΚΠολΔ και β) και η επίδοση της εκκαλουμένης απόφασης προς την πρώτη εναγόμενη -εκκαλούσα, με έδρα στην αλλοδαπή (……………), έγινε στις 29.7.2021 (βλ. τη με αρ. ………../29.7.2021 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Εφετείο Πειραιώς ……..) . Επομένως, πρέπει η έφεση αυτή να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της (άρθρα 522, 533 § 1 ΚΠολΔ), κατά την ίδια με την πρωτοβάθμια ειδική διαδικασία.
Επειδή με την από 3.12.2014 και με ειδικό αριθμό έκθεσης κατάθεσης (Ε.Α.Κ) …./3.12.2014 αγωγή του ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος ιστορούσε ότι σύναψε στην Πάτρα, στις 18.9.2012, σύμβαση εξαρτημένης ναυτικής εργασίας αορίστου χρόνου και ναυτολογήθηκε αυθημερόν στον ίδιο τόπο, προκειμένου να παρέχει τις υπηρεσίες του στο υπό ιταλική σημαία τουριστικό επιβατικό πλοίο με την ονομασία «CO» και προσέφερε τις υπηρεσίες του αυτές, ως ναύτης, με τα ειδικότερα καθήκοντα που αναφέρει στην αγωγή, έως τις 3.7.2013, οπότε απολύθηκε στην Πάτρα, λόγω άδειας και στη συνέχεια δυνάμει νέας σύμβασης εξαρτημένης ναυτικής εργασίας αορίστου χρόνου, στον Πειραιά, στις 22.8.2013, ναυτολογήθηκε αυθημερόν στην Πάτρα, προκειμένου να παρέχει τις υπηρεσίες του στο ίδιο πλοίο ως ναύτης, με τα ειδικότερα καθήκοντα που αναφέρει στην αγωγή, έως τις 23.3.2014 που απολύθηκε στην Πάτρα, λόγω ασθένειας και ότι, μολονότι, καθ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίες του στο ανωτέρω πλοίο, εκτελούσε υπερωριακή εργασία 4 ωρών ημερησίως, τόσο τις καθημερινές και τις Κυριακές, όσο τα Σάββατα και τις αργίες, οι εναγόμενες (η πρώτη εναγόμενη και ήδη εκκαλούσα ως κυρία του ως άνω πλοίου, άλλως ως πλοιοκτήτρια και η δεύτερη εναγόμενη «…………….» ως εφοπλίστρια, άλλως ως γενική πράκτορας και αντιπρόσωπος της πρώτης) δεν του κατέβαλαν την αμοιβή που δικαιούταν για την εργασία του αυτή, σύμφωνα με τις διατάξεις την Ελληνικής Σ.Σ.Ε Πληρωμάτων Μεσογειακών Επιβατικών Ακτοπλοϊκών Πλοίων 2013-2014, πλέον τροφής παρεχόμενης σε είδος και αποτιμώμενης σε 477,90 €, που είχε συμφωνηθεί μεταξύ των διαδίκων ότι θα διέπει τις συμβάσεις εργασίας του και ακόμη δεν του κατέβαλαν τους μισθούς ασθενείας του 4 μηνών, αφού ασθένησε κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του. Με βάση τα περιστατικά αυτά ο ενάγων ζητούσε, με απόφαση που θα κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή, να υποχρεωθούν οι εναγόμενες, εις ολόκληρον έκαστη, να του καταβάλλουν το συνολικό ποσό των 23.568,20 € νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής του αυτής και να καταδικαστούν οι αυτές στην καταβολή της δικαστικής του δαπάνης. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, με την υπ’ αρ. 377/2021 εκκαλούμενη οριστική απόφαση του (είχε προηγηθεί η με αρ. 4619/2015 μη οριστική απόφαση –συνεκκαλούμενη κατ΄ άρθρο 513 §2 ΚΠολΔ- που διέταξε την προσκομιδή νομικής πληροφορίας από το Ελληνικό Ινστιτούτο Διεθνούς και αλλοδαπού Δικαίου ως προς το ιταλικό ναυτεργατικό δίκαιο), που εκδόθηκε κατ΄ αντιμωλίαν των διαδίκων, αφού απέρριψε κατ΄ ουσίαν την αγωγή ως προς τη δεύτερη εναγόμενη (παθητικά ανομιμοποίητη), τη δέχθηκε εν μέρει ως προς την πρώτη εναγόμενη (και ήδη εκκαλούσα), για το ποσό των 6.100 € (για μισθούς ασθενείας) νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής και συμψήφισε τη δικαστική δαπάνη των διαδίκων.
Επειδή με την υπό κρίση έφεση της παραπονείται η εκκαλούσα ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφασή του εσφαλμένως εφάρμοσε το νόμο (λόγω έλλειψης διεθνούς δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων που είχε προβάλει και πρωτοδίκως και λόγω έλλειψης παθητικής νομιμοποίησης της, αφού κατά το ιταλικό δίκαιο υπόχρεο για την καταβολή των μισθών ασθενείας είναι το I.N.P.S – Δημόσιο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Συντάξεων Ιταλίας) και εκτίμησε τις αποδείξεις και δέχθηκε εν μέρει την αγωγή του εφεσίβλητου, ενώ θα έπρεπε να την απορρίψει. Ο πρώτος λόγος έφεσης (περί έλλειψης διεθνούς δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων) είναι απορριπτέος ως μη νόμιμος, διότι τα ελληνικά δικαστήρια και δη το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς είχε δικαιοδοσία να δικάσει την επίδικη διαφορά, κατά τα άρθρα 2§1, 6§1, 60§1 του Κανονισμού Ε.Κ 44/2001 (που ίσχυε έως 10.1.2015 και καταλαμβάνει την επίδικη διαφορά) και 51§2 ν. 2172/1993 (συντρέχουσα αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Πειραιά για τις ναυτικές διαφορές εκτός Αττικής), δεδομένου ότι με το άρθρο 6§1 του Κανονισμού αυτού καθιερώνεται η δωσιδικία της ομοδικίας και η συνεναγόμενη δεύτερη εναγόμενη ημεδαπή ανώνυμη εταιρεία «………» (απλή ομόδικος) που είχε έδρα στο ……….. Κρήτης και επαγγελματική εγκατάσταση στον Πειραιά , τελούσε (κατά την αγωγή) σε στενή συνάφεια με την πρώτη εναγόμενη –εκκαλούσα, ως εφοπλίστρια, άλλως γενική πράκτορας αυτής (ήτοι η αγωγή αυτή θεμελιώνεται σε όμοια κατά τα ουσιώδη στοιχεία της ιστορική και νομική βάση, χωρίς πάντως να επιβάλλεται η νομική βάση να είναι ταυτόσημη για τους εναγόμενους), ενώ το δικαίωμα της συνεναγωγής αυτό ασκήθηκε από τον ενάγοντα καλόπιστα και όχι καταχρηστικά, αφού οι εναγόμενες αυτές εταιρείες (και κατά την ως άνω με αρ. 4619/2015 μη οριστική απόφαση) έχουν υπογράψει σχετικά διαδοχικά (χρονο)ναυλοσύμφωνα (από 11.6.2010 έως και 31.12.2014, με ναυλώτρια τη δεύτερη εναγόμενη) για το επίδικο πλοίο της πρώτης εναγόμενης (στο οποίο ο ενάγων -ναύτης παρείχε τις υπηρεσίες του), η δε ερμηνεία της μεταξύ τους έννομης σχέσης (εάν δηλαδή υπήρχε ή όχι εφοπλισμός ή πρακτόρευση, ιδιότητες που αρνήθηκε το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο) ήταν δυσχερής και επί πλέον, κρίσιμος χρόνος για τη θεμελίωση της διεθνούς δικαιοδοσίας είναι αυτός της άσκησης της αγωγής, ανεξαρτήτως εάν απορριφθεί αυτή μεταγενέστερα για τυπικό ή ουσιαστικό λόγο για τον ημεδαπό εναγόμενο ομόδικο (Δ.Ε.Κ Freeport/Arnoldsson C-98/06, σκέψη 44-46, ΕλλΔνη 2010, 1460. ΑΠ 1521/2013, ΕΠολΔ 2014,715), όπως στην προκείμενη περίπτωση. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με τη συνεκκαλούμενη μη οριστική απόφαση του (με αρ. 4619/2015) δέχθηκε ορθά ότι είχε διεθνή δικαιοδοσία, με εσφαλμένη όμως αιτιολογία (κατά τα άρθρα 3§1 και 33 ΚΠολΔ, με βάση τον τόπο σύναψης των επίδικων συμβάσεων εργασίας) και πρέπει συνεπώς να αντικατασταθούν οι αιτιολογίες της απόφασης ως προς το ζήτημα αυτό (κατά το άρθρο 534 ΚΠολΔ), χωρίς να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη απόφαση. Κατά τα λοιπά, πρέπει η υπό κρίση έφεση να κριθεί και για την ουσιαστική της βασιμότητα, ως προς τον δεύτερο λόγο της.
Επειδή από την επανεκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα απόδειξης που εξετάστηκε στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου (βλ. τα με αρ. 4619/2015 πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, όπου και διευκρινίσεις του ενάγοντα), της υπ’ αρ. ……/23.4.2015 ένορκης βεβαίωσης που δόθηκε νομότυπα με επιμέλεια της πρώτης εναγομένης, ενώπιον της συμβολαιογράφου Πατρών ……………., κατόπιν νομότυπης κλήτευσης του ενάγοντος (βλ. την υπ’ αρ. …………/20.4.2015 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Πειραιώς …………..), της υπ’ αρ. ………../28.4.2015 ένορκης βεβαίωσης, που δόθηκε νομότυπα, επιμελεία της δεύτερης εναγομένης (που προσκομίζει η πρώτη εναγόμενη –εκκαλούσα), ενώπιον της συμβολαιογράφου Ηρακλείου ………., κατόπιν νομότυπης κλήτευσης του ενάγοντος (βλ. την υπ’ αρ. ……../23.4.2015 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Πειραιώς …………..), καθώς και όλων των εγγράφων που οι διάδικοι προσκομίζουν με επίκληση, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος σύναψε στην Πάτρα, στις 18.9.2012, σύμβαση ναυτικής εργασίας αορίστου χρόνου με τον πλοίαρχο του τουριστικού επιβατικού πλοίου με σημαία Ιταλίας και την ονομασία «CO» (αρ.νηολογίου …. …., Κ.Ο.Χ 54310) , με εφαρμοστέα (κατόπιν συμφωνίας των μερών) την ιταλική νομοθεσία και ναυτολογήθηκε αυθημερόν, για να παρέχει τις υπηρεσίες του ως ναύτης σε αυτό και υπηρέτησε μέχρι την 3.7.2013, οπότε και απολύθηκε στην Πάτρα, λόγω αδείας, επαναπροσλήφθηκε στο ίδιο μέρος και στο ίδιο πλοίο την 22.8.2013 και υπηρέτησε σε αυτό μέχρι την 23.3.2014, οπότε και απολύθηκε και πάλι στην Πάτρα, λόγω ασθενείας, λογιζομένης από 20.3.2014. Το ως άνω πλοίο ανήκε στην κυριότητα της πρώτης εναγόμενης αλλοδαπής εταιρείας (και ήδη εκκαλούσας) που διατήρησε την εκμετάλλευση του και είχε αναλάβει τη μισθοδοσία του πληρώματος και την καταβολή των ασφαλιστικών του εισφορών, ενώ προχώρησε στη χρονοναύλωσή του προς τη δεύτερη των εναγομένων ημεδαπή ανώνυμη εταιρεία, με διαδοχικές συμβάσεις χρονοναύλωσης από 11.6.2010 έως και το επίδικο χρονικό διάστημα. Το ως άνω πλοίο κατά την επίδικη περίοδο εκτελούσε σταθερά το δρομολόγιο μεταξύ των λιμένων Πάτρας, Ηγουμενίτσας, Ανκόνα, Τεργέστης και επιστροφή, μεταφέροντας επιβατηγά και φορτηγά αυτοκίνητα και επιβάτες. Ο ενάγων απασχολείτο, ως ναύτης, στις φορτοεκφορτώσεις του πλοίου, σε εργασία πηδαλιούχου στη γέφυρα του πλοίου, στο κούρδισμα των ωρολογίων πυρασφάλειας, καθώς και σε εργασίες συντήρησης και καθαριότητας όλων των χώρων του πλοίου. Για την εργασία του αυτή είχε συμφωνήσει έγκυρα με την πρώτη των εναγομένων να λαμβάνει μηνιαίο «κλειστό μισθό» που περιελάμβανε: α) τις νόμιμες αποδοχές που προβλέπονταν από την Ελληνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας Πληρωμάτων Μεσογειακών και Τουριστικών Επιβατηγών Πλοίων των ετών 2013 και 2014 (ΦΕΚ Β΄ 2078/26-8-2013 και 1665/24-6-2014), πλέον τροφής παρεχόμενης σε είδος και αποτιμώμενης σε 477,90 ευρώ, καθώς και β) την αμοιβή για συνολικά 150 υπερωρίες μηνός, από τις οποίες οι 115 υπερωρίες αμειβόταν ως καθημερινές και οι 35 με την εκάστοτε ισχύουσα προσαύξηση που ίσχυε για την εργασία του Σαββάτου και αργιών, πλέον οκτώ ωρών σε κάθε αργία (ανεξαρτήτως αν παρεχόταν ή όχι υπερωριακή εργασία). Περαιτέρω, ότι στις 20.3.2014 και περί ώρα 14:00, ενώ το ανωτέρω πλοίο βρισκόταν στο λιμάνι της Πάτρας, ο ενάγων αισθάνθηκε έντονο πόνο στο στήθος και την πλάτη, μεταφέρθηκε αρχικά στο Γενικό Νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα Πατρών και κατόπιν αυθημερόν στο Περιφερειακό Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών (στο Ρίο), όπου παρέμεινε νοσηλευόμενος μέχρι τις 25.3.2014 και διαγνώστηκε με οξύ διατοιχωματικό έμφραγμα του μυοκαρδίου του πρόσθιου τοιχώματος και του χορηγήθηκε δύο μήνες αναρρωτική άδεια. Στις 23.3.2014 και ενώ ο ενάγων νοσηλευόταν στο ως άνω νοσοκομείο απολύθηκε λόγω της ασθένειάς του αυτής. Στη συνέχεια, στις 8.5.2014 του χορηγήθηκε ακόμη ένας μήνας αναρρωτικής άδειας ,στις 8.7.2014 του δόθηκε επι πλέον αναρρωτική άδεια 15 ημερών και στις 24.7.2014 εκρίθη, μετά από αναρρωτική άδεια τεσσάρων μηνών, ικανός προς εργασία. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η περίθαλψή του συνεχίστηκε εκτός πλοίου και για διάστημα πάνω από τέσσερις (4) μήνες μετά τη λύση της σύμβασης ναυτικής εργασίας, δικαιούται κατ` άρθρο 66 Κ.Ι.Ν.Δ (ν. 3816/1958 που εφαρμόζεται στην προκείμενη περίπτωση, διότι δεν κατέστη εφικτή η γνώση του περιεχομένου των αντίστοιχων διατάξεων της εφαρμοστέας ιταλικής ναυτεργατικής νομοθεσίας, σύμφωνα με το από 1.11.2018 και με αρ. πρωτ……/2018 προσαγόμενο με επίκληση έγγραφο νομικής πληροφορίας του Ελληνικού Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου που εκδόθηκε κατόπιν αιτήσεως του ενάγοντος και προς αποφυγή αρνησιδικίας, βλ. Εφ.Πειρ 275/2012, Ε.Ν.Δ 2012, 208) μισθούς ασθενείας τεσσάρων (4) μηνών και ειδικότερα το ποσό των 6.100 ευρώ (μισθός ενεργείας 1.047,10 ευρώ + μηνιαίο αντίτιμο τροφής 477,90 ευρώ = 1.525 Χ 4 μήνες) νομιμοτόκως από την επίδοση της ένδικης αγωγής. Την υποχρέωση αυτή της πρώτης των εναγομένων που έχει τον χαρακτήρα αποδοχών (οι οποίες, μάλιστα, κατόπιν συμφωνίας των μερών, υπολογίζονταν με βάση την Ελληνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, κατά τα ανωτέρω) και όχι αποζημίωσης (βλ. Κοροτζή, Ναυτικό Δίκαιο, τ. 1ος, σελ. 351, Μ.Εφ.Πειρ. 330/2016, ΝΟΜΟΣ) δεν αναιρεί το γεγονός της ασφάλισης του ενάγοντος στο Δημόσιο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Συντάξεων της Ιταλίας (Ι.Ν.P.S), εν όψει της διαφορετικής φύσης των εν λόγω παροχών (από τη σύμβαση ναυτικής εργασίας ως αποδοχές κατά τον Κ.Ι.Ν.Δ η πρώτη και κοινωνικοασφαλιστική παροχή κατά το Ιταλικό Δημόσιο Δίκαιο η δεύτερη). Επομένως, κατά τα προαναφερόμενα, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που έκρινε με τις εκκαλούμενες αποφάσεις ομοίως, ορθά εφάρμοσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις και ούτως οι ως άνω λόγοι έφεσης κρίνονται αβάσιμοι και απορριπτέοι, όπως και η υπό κρίση έφεση στο σύνολό της (με την ως άνω μνεία για αντικατάσταση της αιτιολογίας ως προς τη θεμελίωση της διεθνούς δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων). Τέλος, τα δικαστικά έξοδα του εφεσίβλητου για τον παρόντα (δεύτερο) βαθμό δικαιοδοσίας πρέπει να επιβληθούν εις βάρος της εκκαλούσας, κατόπιν σχετικού του αιτήματος (άρθρα 183, 191§2 ΚΠολΔ), κατά τα οριζόμενα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ την έφεση κατ΄ αντιμωλίαν των διαδίκων.-
ΔΕΧΕΤΑΙ την έφεση κατά το τυπικό της μέρος και την ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ως προς το ουσιαστικό της μέρος.-
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τη δικαστική δαπάνη του εφεσίβλητου για τον δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας εις βάρος της εκκαλούσας και την ορίζει στο ποσό των χιλίων (1.000) ευρώ.-
Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του, στις 24 Νοεμβρίου 2022, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ