ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Αριθμός Απόφασης: 423 /2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Συγκροτήθηκε από το Δικαστή Ιωάννη Γερωνυμάκη, Εφέτη, ο οποίος ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς και τη Γραμματέα Κ. Δ..
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κρινόμενη έφεση κατά της υπ’ αριθ. 2069/2016 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών από τις σχέσεις γονέων και τέκνων (άρθρο 592 παρ. 2α του ΚΠολΔ), ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα εντός της διετίας από την δημοσίευσή της (άρθρα 495 επ., 511, 513 παρ. 1β, 518 παρ. 2, 520 του ΚΠολΔ), δοθέντος ότι από τη δικογραφία δεν αποδεικνύεται, ούτε κανείς από τους διαδίκους επικαλείται, ότι η προσβαλλόμενη απόφαση έχει επιδοθεί και αρμοδίως φέρεται προς εκδίκαση ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού (άρθρο 19 του ΚΠολΔ) ενώ καταβλήθηκε και τα νόμιμο παράβολο ποσού 100 ευρώ (e – παραβολο με κωδικό ……. σε συνδ. με την από 10/4/2017 απόδειξη είσπραξης της τράπεζας ALPHA BANK) τo οποίο επισυνάπτεται στην από 11/4/2017 έκθεση που συνέταξε η Γραμματέας του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς κατ’ άρθρο 495 παρ. 4 του ΚΠολΔ όπως ισχύει από την 23 Ιανουαρίου 2017 κατόπιν της τροποποίησης του με το άρθρο 35 παρ. 2 του ν. 4446/2016 (άρθρο 45 του ίδιου νόμου). Πρέπει, επομένως, να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της, κατά την ίδια ως άνω διαδικασία (άρθρα 533 παρ. 1, 591 παρ. 7 του ΚΠολΔ).
Ο ενάγων, ήδη εκκαλών, στην από 7/7/2016 αγωγή του ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, ισχυρίστηκε ότι με την πρώτη εναγόμενη, ήδη πρώτη εφεσίβλητη, ….., ήταν σύζυγοι, ότι η έγγαμη συμβίωσή τους διασπάστηκε την 19/11/2010, ο δε γάμος τους λύθηκε με την υπ’ αριθμ. 5567/2012 αμετάκλητη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, ότι πριν τη λύση του γάμου τους η πρώτη εναγόμενη απέκτησε από ερωτικό δεσμό της που είχε συνάψει με άλλο άνδρα ένα άρρεν τέκνο, το οποίο γεννήθηκε την …….. και το οποίο παραστάθηκε λόγω της ανηλικότητάς του με την διορισθείσα προς τούτο δεύτερη εναγόμενη, ήδη δεύτερη εφεσίβλητη, ειδική επίτροπο, και ότι το τέκνο αυτό ως γεννημένο εντός του γάμου των διαδίκων τεκμαίρεται ως δικό του και έχει καταχωρηθεί στο ληξιαρχείο του Δήμου Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη με το δικό του επίθετο, ενώ είναι αδύνατον να έχει συλληφθεί από αυτόν, διότι από τη διάσπαση της έγγαμης συμβίωσης τους δεν είχαν απολύτως καμία σχέση. Ζητούσε να αναγνωριστεί ότι το τέκνο της πρώτης εναγόμενης δεν είναι γνήσιο δικό του τέκνο. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την προσβαλλόμενη απόφασή του απέρριψε την αγωγή, κρίνοντας ότι το δικαίωμα του εναγόμενου έχει αποσβεστεί, διότι ασκήθηκε πέραν της ενιαύσιας αποσβεστικής προθεσμίας από τότε που πληροφορήθηκε τον τοκετό (άρθρο 1470 αριθμ. 1 του ΑΚ). Ήδη ο εκκαλών με την υπό κρίση έφεσή του παραπονείται για κακή εφαρμογή του νόμου και ζητεί να γίνει δεκτή η έφεσή του ώστε να εξαφανιστεί η προσβαλλόμενη απόφαση και να γίνει δεκτή η αγωγή.
Κατά τη διάταξη του άρθρου 1465 παρ. 1 του ΑΚ, το τέκνο που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του γάμου της μητέρας του ή μέσα σε τριακόσιες ημέρες από τη λύση ή την ακύρωση του, τεκμαίρεται ότι έχει πατέρα το σύζυγο της μητέρας του (τέκνο γεννημένο σε γάμο). Κατά τη διάταξη του άρθρου 1467 του ΑΚ, η ιδιότητα του τέκνου, ως προς το οποίο συντρέχει ένα από τα τεκμήρια των άρθρων 1465 και 1466 του ΑΚ, ως τέκνου γεννημένου σε γάμο, μπορεί να προσβληθεί δικαστικώς αν αποδειχθεί ότι η μητέρα δεν συνέλαβε πράγματι από το σύζυγο της ή ότι κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα της σύλληψης ήταν φανερά αδύνατο να συλλάβει από αυτόν, ιδίως εξαιτίας ανικανότητας ή αποδημίας του ή επειδή δεν είχαν σχέσεις. Εξάλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 1470 του ΑΚ «Η προσβολή της πατρότητας αποκλείεται 1. Για το σύζυγο της μητέρας, όταν περάσει ένα έτος αφότου πληροφορήθηκε τον τοκετό και τα περιστατικά από τα οποία προκύπτει ότι η σύλληψη του τέκνου δεν έγινε από αυτόν και, σε κάθε περίπτωση, όταν περάσουν πέντε έτη από τον τοκετό». Με την ως άνω διάταξη τάσσεται αποκλειστική (αποσβεστική) προθεσμία μίας πενταετίας για την άσκηση του, από το άρθρο 1467 του ΑΚ, δικαιώματος προσβολής της πατρότητας από το σύζυγο, αφετήριο δε γεγονός της προθεσμίας στην περίπτωση αυτή τίθεται από το νόμο σε κάθε περίπτωση ο τοκετός με την έννοια, προφανώς, της γνώσεως του γεγονότος του τοκετού από τον πατέρα μετά την πάροδο της οποίας άπρακτης, επέρχεται απόσβεση του δικαιώματος. Διαφορετική άποψη για την έννοια της διάταξης αυτής θα υπερακόντιζε τον σκοπό του νόμου, που δεν είναι η εγκατάλειψη ανυπεράσπιστου του συζύγου της μητέρας με την απόδοση σε αυτόν ενός τέκνου που ενδεχομένως δεν είναι ο γεννήτορας του (ΑΠ 1569/2002 ΝΟΜΟΣ, ΕφΚρητ 63/2011 ΕλΔνη 2012, 246, ΕφΑθ 847/2010 ΕλΔνη 2010, 1051, ΕφΑθ 459/1992 ΕλΔ 36.411). Στην περίπτωση αυτή είναι χωρίς έννομη επιρροή το πότε ο ενάγων έλαβε γνώση και των περιστατικών, από τα οποία προκύπτει ότι η σύλληψη του τέκνου δεν έγινε από αυτόν. Τούτο είναι σύμφωνο και με το σκοπό για τον οποίο θεσπίσθηκε η αποσβεστική αυτή προθεσμία, που είναι ο καθορισμός χρονικού ορίου μέχρι του οποίου μπορεί να αμφισβητηθεί η πατρότητα, ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο ανατροπής της βιολογικής καταγωγής του τέκνου μετά την πάροδο μεγάλου χρόνου, που καθορίσθηκε με την εν λόγω διάταξη στο ικανό χρονικό διάστημα της πενταετίας και με την έννοια αυτή η νομοθετική αυτή ρύθμιση δεν αναιρεί το καθιερούμενο από το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας, το οποίο δεν κωλύει το νομοθέτη να θεσπίζει με αντικειμενικά κριτήρια προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς στην παροχή έννομης προστασίας, όπως και εκείνος του ορισμού σύννομης και δικαιολογημένης από τα πράγματα αποσβεστικής προθεσμίας για την άσκηση του δικαιώματος (ΑΠ 159/2011 ΝΟΜΟΣ, ΕφΛαρ 362/2015 ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ 2015, 789).
Εν προκειμένω από την επισκόπηση της προσβαλλόμενης απόφασης αποδεικνύεται ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο δέχθηκε ότι το τέκνο της πρώτης εναγόμενης, ήδη πρώτης εφεσίβλητης, το οποίο εκπροσωπείται λόγω της ανηλικότητάς του από τη δεύτερη εναγόμενη, ήδη δεύτερη εφεσίβλητη, ειδική επίτροπο, γεννήθηκε την 7/10/2011, γεγονός που πληροφορήθηκε αμέσως ο ενάγων, ήδη εκκαλών, η δε αγωγή προσβολής της πατρότητάς του, επί της οποίας ασκήθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, ασκήθηκε την 14/7/2016 (υπ’ αριθμ. ../14.7.2016 και …/14.7.2016 εκθέσεις επίδοσης της αρμόδιας δικαστικής επιμελήτριας στο Εφετείο Αθηνών ……) και ότι από το χρόνο της γνώσης του τοκετού έως το χρόνο άσκησης της αγωγής έχει παρέλθει η ενιαύσια αποσβεστική προθεσμία του άρθρου 1470 του ΑΚ και έχει αποσβεστεί το δικαίωμα να προσβάλλει την πατρότητά του. Σύμφωνα όμως με όσα στη μείζονα σκέψη εκτέθηκαν, την άσκηση αγωγής προσβολής της πατρότητάς του ο ενάγων άσκησε εντός της αποσβεστικής πενταετούς προθεσμίας της διάταξης του άρθρου 1470 αριθμ. 1 του ΑΚ, που αρχίζει από τη γνώση του τοκετού (7/10/2011) και έως το χρόνο άσκησης της αγωγης (14/7/2016) δεν είχε παρέλθει και επομένως η αγωγή του ασκήθηκε εμπρόθεσμα και παραδεκτά. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που για τον ανωτέρω λόγο απέρριψε την αγωγή ως απαράδεκτη, εσφαλμένα εφάρμοσε το νόμο και πρέπει ο μοναδικός λόγος της έφεσης να γίνει δεκτός ως ουσιαστικά βάσιμος. Πρέπει επομένως η έφεση να γίνει δεκτή και κατ’ ουσία, να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη απόφαση, να κρατηθεί η υπόθεση στο Δικαστήριο τούτο και να ερευνηθεί η ουσιαστική βασιμότητα της αγωγής (άρθρο 535 παρ. 1 του ΚΠολΔ), η οποία είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1463, 1465 παρ. 1, 1467, 1468, 1469 αριθμ. 1, 1470 αριθμ. 1 και 1472 παρ. 1 του ΑΚ. Πρέπει να σημειωθεί ότι ανεξάρτητα του φαινομενικά αναγνωριστικού αιτήματος της η αγωγή δεν είναι αναγνωριστική αλλά διαπλαστική, διότι αν αυτή γίνει δεκτή με την απόφαση δεν αναγνωρίζεται η βιολογική καταγωγή, αλλά ιδρύεται νέα νομική συγγένεια, είτε από άλλο γάμο είτε χωρίς γάμο και αλλάζει τις έννομες σχέσεις μεταξύ των διαδίκων (Παπαζήση στον ΑΚ Γεωργιάδη – Σταθόπουλο, άρθρο 1467, αριθμ. παρ. 32).
Από την εκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων απόδειξης και ανταπόδειξης που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την προσβαλλόμενη απόφαση πρακτικά και όλων των εγγράφων που οι διάδικοι προσκομίζουν και επικαλούνται είτε ως άμεσα αποδεικτικά μέσα είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο ενάγων και η πρώτη εναγόμενη, ……., τέλεσαν νόμιμο γάμο σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη Ρέντη. Λόγω διενέξεων και διαπληκτισμών που ανέκυψαν κατά τη διάρκεια του γάμου τους η έγγαμη συμβίωσή τους διασπάστηκε οριστικά τη 19 Νοεμβρίου του έτους 2010, οπότε η πρώτη εναγόμενη αποχώρησε από τη συζυγική κατοικία. Προκειμένου να λυθεί ο γάμος τους οι ανωτέρω σύζυγοι υπέβαλαν από κοινού ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 27/1/2011 με αριθμό έκθεσης κατάθεσης …./2011 αίτησή τους, με την οπαι ζητούσαν να λυθεί ο γάμος τους με συναινετικό διαζύγιο, η οποία προσδιορίστηκε για να συζητηθεί την 18/10/2011. Την ημέρα εκείνη η συζήτησή της ματαιώθηκε, επανάφεραν δε την υπόθεση για συζήτηση με την από 21/10/2011 κλήση τους, που προσδιορίστηκε για την 16/10/2012. Επί της ανωτέρω αίτησής τους εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 5567/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία έχει καταστεί αμετάκλητη την 15/2/2013, καθόσον οι διάδικοι παραιτήθηκαν από την άσκηση ένδικων μέσων εναντίον της (υπ’ αριθμ. …./15.2.2013 έκθεση παραίτησης του Γραμματέα του Πρωτοδικείου Πειραιώς) και επήλθε η λύση του γάμου τους. Κατά το χρόνο όμως που οι ανωτέρω σύζυγοι βρίσκονταν σε διάσταση, η πρώτη εναγόμενη σύναψε ερωτικό δεσμό με άλλον άνδρα, από τον οποίο απέκτησε ένα άρρεν τέκνο, τον ….., που γεννήθηκε την …….. και λόγω της ανηλικότητάς του εκπροσωπείται από τη δεύτερη εναγόμενη, …….., το οποίο εφόσον γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του γάμου της μητέρας του με το σύζυγό της, ενάγοντα, τεκμαίρεται, κατ’ άρθρο 1465 παρ. 1 του ΑΚ, ότι έχει πατέρα τον τελευταίο. Αποδεικνύεται όμως ότι το τέκνο αυτό δεν είναι γνήσιο τέκνο του ενάγοντος αλλά του άγνωστου άνδρα, καθόσον και πριν από το χρόνο της διάσπασης της έγγαμης συμβίωσης τους ο ενάγων και η πρώτη εναγόμενη δεν είχαν ουδεμία επαφή, πολύ δε περισσότερο σωματική, εντός του κρίσιμου χρόνου της σύλληψης που περιλαμβάνεται ανάμεσα στην τριακοστή και την εκατοστή ογδοηκοστή ημέρα πριν το τοκετό (δηλ. μεταξύ των ημερομηνιών 11/10/2010 και 10/4/2011) και επομένως ήταν φανερά αδύνατη η σύλληψη του τέκνου από αυτόν, γεγονός που αποδέχεται και η πρώτη εναγόμενη, η οποία ουδέποτε υποστήριξε ότι το τέκνο της έχει ως πατέρα τον ενάγοντα. Αντίθετα στα πλαίσια της έκδοσης απόφασης για τη συναινετική λύση του γάμου τους ο ενάγων και η πρώτη εναγόμενη συνέταξαν το από 12/10/2012 ιδιωτικό συμφωνητικό, στο οποίο αφού η πρώτη εναγόμενη ρητά αποδέχεται τη δήλωση του ενάγοντος ότι δεν είναι ο φυσικός πατέρας του τέκνου της, Ευάγγελου, συμφώνησαν ότι την αποκλειστική επιμέλεια του ανήλικου θα έχει η μητέρα του, ο δε ενάγων δεν θα βαρύνεται με την υποχρέωση διατροφής του ούτε θα διατηρεί δικαίωμα επικοινωνίας με αυτό. Άλλωστε η απουσία οποιασδήποτε συγγενικής σχέσης μεταξύ του ενάγοντος και του τέκνου της πρώτης εναγόμενης αποδείχθηκε πλήρως από το αποτέλεσμα της STR ανάλυσης με μοριακές (DNA) τεχνικές που βασίζεται σε 16 STR γενετικούς τύπους, στον έλεγχο πατρότητας που υποβλήθηκαν ο ενάγων, η πρώτη εναγόμενη και το ανήλικο και διεξήχθη στο Τμήμα Ανοσιολογίας – Ιστοσυμβατότητας του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» (υπ’ αριθμ. πρωτ. ………/20.9.2016) με τη λήψη αίματος. Το συμπέρασμα του ελέγχου αυτού είναι: «Ο κ. …… του …. και της ….., που γεννήθηκε στις Σπέτσες, Νομού Αττικής, κάτοχος του Δ.Α.Τ. με αριθμό … …., που εκδόθηκε στις 08-03-2016 από το Τ.Α. …. Αττικής, αποκλείεται από το να είναι ο βιολογικός πατέρας του ανωτέρω αναφερομένου τέκνου, δηλαδή του …., ανήλικο τέκνο της ….., που γεννήθηκε στις 07-10-2011 στη Νίκαια, Νομού Αττικής, διότι υπάρχει μη ταυτότητα μεταξύ παιδιού και του φερόμενου ως πατέρα σε 12 STR γενετικούς τόπους (ο αποκλεισμός είναι αποδεδειγμένος, εφόσον υπάρχει μη ταυτότητα μεταξύ παιδιού και φερόμενου ως πατέρα σε περισσότερους από 2 STR γενετικούς τόπους)».
Με βάση όλα τα ως άνω αποδειχθέντα πραγματικά γεγονότα, αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η πρώτη εναγόμενη ήταν φανερά αδύνατο να συλλάβει από τον ενάγοντα, κατά το προαναφερόμενο κρίσιμο χρονικό διάστημα που έγινε η σύλληψη του ως άνω εκπροσωπούμενου κατά τα ανωτέρω, τέκνου της, αφού αυτή είχε ερωτικές σχέσεις με άλλον άνδρα από τον οποίο και συνέλαβε αυτό. Συνεπώς, ενόψει όλων των ανωτέρω, θα πρέπει η αγωγή να γίνει δεκτή και ως βάσιμη στην ουσία της, και να κηρυχθεί το ανήλικο τέκνο της πρώτης εναγόμενης, Ευάγγελος, που γεννήθηκε την 7/10/2011, μη γνήσιο τέκνο του ενάγοντος. Διάταξη περί δικαστικών εξόδων δεν θα περιληφθεί στο διατακτικό, λόγω μη υποβολής του σχετικού αιτήματος εκ μέρους του εκκαλούντος – ενάγοντος.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ κατ’ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ την έφεση τυπικά και κατ’ ουσία.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την υπ’ αριθμ. 2069/2016 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών από τις σχέσεις γονέων και τέκνων κατ’ αντιμωλία των διαδίκων.
ΚΡΑΤΕΙ την υπόθεση και δικάζει επί της από 7/7/2016 με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ……/2016 αγωγής.
ΚΗΡΥΣΣΕΙ το εκπροσωπούμενο από τη δεύτερη εναγόμενη ανήλικο τέκνο της πρώτης εναγόμενης, ……, το οποίο γεννήθηκε την ……… στο Δήμο Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη Αττικής, μη γνήσιο τέκνο του ενάγοντος.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στον Πειραιά χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους, την 3 Ιουλίου 2018.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ