ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
3ο ΤΜΗΜΑ
Περίληψη
Σχέση οροφοκτησίας-δικαιώματα συνιδιοκτητών επί των κοινόχρηστων μερών-ορισμένο αγωγής συνιδιοκτήτη και προβλεπόμενη διαδικασία-παράλειψη ή εκπρόθεσμη έγγραφη ενημέρωση του διαδίκου εντολέα, ως προς τη διαδικασία της διαμεσολάβησης στις περιπτώσεις που αυτή είναι δυνητική-ένσταση δεδικασμένου
Αριθμός απόφασης 161/2022
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
[Διαδικασία Περιουσιακών Διαφορών (από οριζόντια ή κάθετη ιδιοκτησία)]
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Εμμανουηλία-Αλεξάνδρα Κεχαγιά, την οποία όρισε η Διευθύνουσα το Εφετείο, Πρόεδρος Εφετών, και τη Γραμματέα, Τ.Λ..
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στον Πειραιά στις ……., για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Του εκκαλούντος: ………….. ο οποίος παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου του, Ιωάννη Τόλη, με δήλωση, κατ’άρθρο 242 παρ.2 του ΚΠολΔ.
Των εφεσιβλήτων : 1)………. 2) ………….. οι οποίες παραστάθηκαν δια της πληρεξουσίας δικηγόρου τους, Δήμητρας Τσιπελίκη, με δήλωση, κατ’άρθρο 242 παρ.2 του ΚΠολΔ.
Οι ενάγουσες άσκησαν ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 20-12-2019 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………/13-2-2020) αγωγή τους, η οποία ζήτησαν να γίνει δεκτή.
Επί της αγωγής αυτής, εκδόθηκε, αντιμωλία των διαδίκων, η υπ’αριθμ. 3301/2020 οριστική απόφαση του ανωτέρω Δικαστηρίου, με την οποία αυτή έγινε δεκτή.
Ο εκκαλών, με την από 12-5-2021 (υπ’αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ. ……../7-6-2021) έφεσή του προσέβαλε την παραπάνω απόφαση, η οποία προσδιορίστηκε για να συζητηθεί κατά την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο, και γράφτηκε στο πινάκιο.
Κατά τη δικάσιμο αυτή η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά του οικείου πινακίου και συζητήθηκε. Κατά τη συζήτησή της στο ακροατήριο του παρόντος Δικαστηρίου, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων δεν εμφανίσθηκαν, αλλά παραστάθηκαν με δήλωσή τους, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 242 § 2 του ΚΠολΔ και προκατέθεσαν τις προτάσεις τους.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Αρμόδια φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου (άρθρο 19 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 4 παρ. 2 του Ν. 3994/2011, σε συνδυασμό με το άρθρο 72 § 13 του ίδιου νόμου) η από 12-5-2021 (υπ’αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ. ……../7-6-2021) έφεση του εναγομένου, ως ηττηθέντος πρωτοδίκως διαδίκου, κατά της υπ’αριθμ. 3301/2020 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των περιουσιακών διαφορών, και έκανε δεκτή, ως βάσιμη κατ’ουσίαν την από 20-12-2019 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………/13-2-2020) αγωγή των εναγουσών κατ’αυτού, περί αφαίρεσης κατασκευής από κοινόχρηστο τμήμα οικοδομής, ανοχής πράξης εκ μέρους του και παράλειψη ενέργειάς του στο μέλλον. Έχει δε ασκηθεί νομότυπα (άρθρο 495, 499, 500, 511, 513 § 1 εδαφ.β΄, 516 § 1, 517 και 520 § 1 του ΚΠολΔ) και εμπρόθεσμα (άρθρο 518 § 2 του ΚΠολΔ), δηλαδή εντός διετίας από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης (29-10-2020), εφόσον η επίδοσή της επακολούθησε της άσκησής της (σχετ. η υπ’αριθμ. .. Δ΄/18-6-2021 έκθεση επιδόσεως του δικαστικού επιμελητή στο Εφετείο Αθηνών, …….), ενώ, για το παραδεκτό της, κατατέθηκε κατά την άσκησή της το προβλεπόμενο παράβολο (υπ’αριθμ. ………… e-παράβολο και από 9-5-2019 αποδεικτικό εξόφλησής του της ΓΓΠΣ). Πρέπει, επομένως, να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω, ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της, εντός των ορίων που καθορίζονται με αυτούς (άρθρα 522, 533 παρ. 1 του ΚΠολΔ), κατά την αυτή επίσης διαδικασία, που εκδόθηκε η εκκαλουμένη.
Οι ενάγουσες ισχυρίστηκαν με την αγωγή τους, ότι τόσο οι ίδιες όσο και ο εναγόμενος τυγχάνουν συγκύριοι των ειδικότερα περιγραφόμενων αυτοτελών οριζόντιων ιδιοκτησιών, πολυκατοικίας που έχει υπαχθεί στο σύστημα της οροφοκτησίας, δυνάμει σχετικής συμβολαιογραφικής πράξης σύστασης οριζόντιων ιδιοκτησιών, που έχει νομίμως μεταγραφεί, ενώ στον εναγόμενο έχει παραχωρηθεί και το δικαίωμα υψούν. Ότι ο εναγόμενος, κατά παράβαση της συμβολαιογραφικής αυτής πράξης, τοποθέτησε επί του ηλιακού δώματος, που αποτελεί κοινόχρηστο τμήμα της πολυκατοικίας, μεταλλικό φράκτη στην κατάληξη του κλιμακοστασίου και πέριξ της θύρας εξόδου του δώματος, με αποτέλεσμα να αποκλείσει έκτοτε την πρόσβασή τους στον ακάλυπτο χώρο του ηλιακού δώματος και να τις αποστερήσει από τη χρήση του. Ακολούθως, ζητούσαν να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να αφαιρέσει τον μεταλλικό αυτό φράκτη και να παραλείπει στο μέλλον οποιαδήποτε ενέργεια με την οποία θα αποκλείονταν από τη χρήση του δώματος, επικουρικά, σε περίπτωση άρνησής του, να υποχρεωθεί να ανεχθεί την απομάκρυνση του μεταλλικού φράκτη, και, επικουρικότερα να τους παραδώσει το κλειδί της θύρας του και να απειληθεί σε βάρος του προσωπική κράτηση ενός μηνός και χρηματική ποινή 10.000 ευρώ, για κάθε ημέρα παραβίασης του διατακτικού της εκδοθησομένης απόφασης, αλλά και σε περίπτωση άρνησής του να τους επιτρέψει να προβούν στην αφαίρεση του υπάρχοντος μεταλλικού φράκτη, και να επιβληθούν σε βάρος του τα δικαστικά τους έξοδα.
Επί της αγωγής εκδόθηκε η εκκαλουμένη, με την οποία κρίθηκε ότι αυτή παραδεκτώς εισήχθη για να δικαστεί κατά τη διαδικασία των διαφορών του άρθρου 17 παρ. 3 του ΚΠολΔ, ότι είναι ορισμένη και νόμιμη και τελικώς, αυτή έγινε δεκτή ως βάσιμη και κατ’ουσίαν και υποχρεώθηκε ο εναγόμενος να προβεί στην αφαίρεση του μεταλλικού φράκτη, να ανεχθεί, σε περίπτωση αρνήσεώς του, την επέμβαση των εναγουσών, ώστε να εκτελεστεί απευθείας από αυτές ή τρίτο πρόσωπο η αφαίρεσή του, με δαπάνες του εναγομένου, απειλήθηκε σε βάρος του προσωπική κράτηση οκτώ μηνών και χρηματική ποινή 2.000 ευρώ, σε περίπτωση μη συμμορφώσεώς του, υποχρεώθηκε αυτός να παραλείπει στο μέλλον τον αποκλεισμό της πρόσβασης των εναγουσών στο ηλιακό δώμα δια της τοποθέτησης φράκτη στη θύρα πρόσβασης σε αυτό και απειλήθηκε σε βάρος του χρηματική ποινή 1000 ευρώ και προσωπική κράτηση διάρκειας 8 μηνών, για κάθε παράβαση της υποχρέωσής του αυτής, ενώ επιβλήθηκαν σε βάρος του τα δικαστικά έξοδα των εναγουσών, τα οποία προσδιορίστηκαν στο ποσό των 902 ευρώ.
Ως διαφορές από οροφοκτησία, που υπάγονται στη διαδικασία των περιουσιακών διαφορών των άρθρων 614 επ. του ΚΠολΔ, νοούνται όλες οι διαφορές που δημιουργούνται από τη σχέση της οροφοκτησίας, ανεξάρτητα από τη συνδρομή οποιασδήποτε άλλης σχέσης, δηλαδή είναι συναφείς με την ερμηνεία και την εφαρμογή του ν. 3741/1929, του ν.δ. 1024/1971 και των άρθρων 1002 και 1117 ΑΚ, σε συνδυασμό και με τη συστατική πράξη και τον κανονισμό της οροφοκτησίας και αποτελούν γενικά διένεξη ως προς την ύπαρξη, την έκταση και τη διάρκεια των αντίστοιχων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συνιδιοκτητών της ίδιας πολυκατοικίας, είτε αυτά αφορούν τις αυτοτελείς οριζόντιες ιδιοκτησίες τους, είτε αφορούν τα κοινά μέρη της οικοδομής και του οικοπέδου της [ΑΠ 1218/2018, ΕφΑιγ (Μον) 41/2021, ΕφΠειρ (Μον) 506/2017 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»]. Επί των διαφορών αυτών δεν απαιτείται εγγραφή της αγωγής στα οικεία βιβλία διεκδικήσεων του γραφείου της περιφέρειας όπου υπάγεται το ακίνητο, κατ’άρθρο 220 παρ. 1 του ΚΠολΔ, όπως αυτή αντικαταστάθηκε με το άρθρο 21 του ν.3993/2011) [ΕφΛαρ 288/2014 ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ 2016.216, ΕφΑιγ (Μον) 41/2021 ό.π, ΕφΠειρ (Μον) 512/2015 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»]. Επομένως, ορθώς εφαρμόζοντας τον νόμο, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο εφάρμοσε τη συγκεκριμένη διαδικασία, δεχόμενο ότι η επίδικη έννομη σχέση απορρέει από τη σχέση της οροφοκτησίας, και ως εκ τούτου δεν απαιτείτο εγγραφή της αγωγής στα οικεία βιβλία διεκδικήσεων, αν και με συνεπτυγμένη αιτιολογία, που συμπληρώνεται από την αιτιολογία της παρούσας και πρέπει ο συναφής πρώτος λόγος της έφεσης να απορριφθεί ως αβάσιμος. Επισημαίνεται ότι, διηγηματικώς και μόνον γίνεται μνεία στο σκεπτικό της εκκαλουμένης, ότι δεν υπάγονται αντιθέτως στην άνω διαδικασία και δεν συνιστούν διαφορές συνιδιοκτητών ορόφων ή διαμερισμάτων, οι διαφορές που σχετίζονται με τα όρια της νομής ή της κυριότητας ή άλλων εμπράγματων δικαιωμάτων που πηγάζουν από τη σχέση της οροφοκτησίας, όπως οι αναγνωριστικές της κυριότητας ή αρνητικές αγωγές, με τις οποίες επιδιώκεται η αναγνώριση της συγκυριότητας επί κοινόκτητου μέρους της οικοδομής ή η άρση της προσβολής αυτής που έγινε από άλλο συνιδιοκτήτη, για τις οποίες δεν πρόκειται στην κρινόμενη περίπτωση [ΕφΛαρ 288/2014, ΕφΠειρ (Μον) 512/2015 ό.π].
Σύμφωνα με το άρθρο 182 του ν. 4512/2018, με έναρξη ισχύος από τις 30-11-2019 (άρθρο 206 αυτού), καθιερώθηκε ως υποχρεωτική η υπαγωγή ιδιωτικών διαφορών στη διαδικασία της διαμεσολάβησης, καθώς και η υποχρέωση ενημέρωσης από τον πληρεξούσιο δικηγόρο γι’αυτές, επί ποινική απαραδέκτου της συζήτησης του ένδικου βοηθήματος, μεταξύ άλλων, και για τις διαφορές ανάμεσα στους ιδιοκτήτες ορόφων ή διαμερισμάτων από τη σχέση οροφοκτησίας, τις διαφορές από τη λειτουργία απλής και σύνθετης κάθετης ιδιοκτησίας, τις διαφορές αφενός ανάμεσα στους διαχειριστές ιδιοκτησίας κατ` ορόφους και κάθετης ιδιοκτησίας και αφετέρου στους ιδιοκτήτες ορόφων, διαμερισμάτων και κάθετων ιδιοκτησιών, καθώς επίσης και για τις διαφορές που εμπίπτουν στο ρυθμιστικό πεδίο των άρθρων 1003 έως 1031 του ΑΚ. Με το άρθρο 33 παρ.1 περ.β), ωστόσο, του νεώτερου ν. 4640/2019 (ΦΕΚ Α΄190/30-11-2019), με έναρξη ισχύος από τη δημοσίευσή του, κατ’άρθρο 44 αυτού, πλην των εκεί οριζόμενων εξαιρέσεων, καταργήθηκε, μεταξύ άλλων, η προαναφερθείσα διάταξη, πλην όμως στο άρθρο 3 του ίδιου νόμου, ορίζεται ότι στη διαδικασία της διαμεσολάβησης μπορούν να υπαχθούν αστικές και εμπορικές διαφορές, εθνικού ή διασυνοριακού χαρακτήρα, υφιστάμενες ή μέλλουσες, εφόσον τα μέρη έχουν την εξουσία να διαθέτουν το αντικείμενο της διαφοράς, σύμφωνα με τις διατάξεις του ουσιαστικού δικαίου (παρ.1), ότι πριν από την προσφυγή στο Δικαστήριο, ο πληρεξούσιος δικηγόρος οφείλει να ενημερώσει τον εντολέα του εγγράφως για τη δυνατότητα διαμεσολαβητικής διευθέτησης της διαφοράς ή μέρους αυτής, σύμφωνα με την παράγραφο 1, καθώς και για την υποχρέωση προσφυγής στην υποχρεωτική αρχική συνεδρία και τη διαδικασία αυτής των άρθρων 6 και 7 του ίδιου νόμου (παρ.2), ενώ στο δεύτερο εδάφιο της παρ.2, όπως αυτή αντικαταστάθηκε με το άρθρο 65 του ν. 4647/2019 (ΦΕΚ Α΄204/16-12-2019), ορίζεται ότι «το ενημερωτικό έγγραφο συμπληρώνεται και υπογράφεται από τον εντολέα και τον πληρεξούσιο δικηγόρο του και κατατίθεται με το εισαγωγικό δικόγραφο της αγωγής που τυχόν ασκηθεί ή με τις προτάσεις το αργότερο μέχρι τη συζήτησή της, επί ποινή απαραδέκτου της συζήτησης της αγωγής. Η διάταξη αυτή εφαρμόζεται και για τις αγωγές που έχουν κατατεθεί από 30.11.2019 έως σήμερα». Από την ανωτέρω διάταξη συνάγεται ότι η υποχρέωση προσκόμισης του ενημερωτικού εγγράφου περί της δυνατότητας διαμεσολαβητικής διευθέτησης της διαφοράς υφίσταται για όλες τις αγωγές, που αφορούν αστικές και εμπορικές διαφορές, οι οποίες κατατέθηκαν από την 30η-11-2019 και εντεύθεν, εφόσον βέβαια οι διάδικοι έχουν εξουσία διάθεσης του αντικειμένου τους. Η υποχρέωση αυτή υφίσταται ανεξαρτήτως της τυχόν υπαγωγής των αγωγών αυτών και στις περιπτώσεις του άρθρου 6 του ιδίου νόμου, ήτοι στην υποχρεωτική αρχική συνεδρία διαμεσολάβησης, όπως αυτή ρυθμίζεται στο άρθρο 7 του ίδιου νόμου. Στην περίπτωση αυτή επιβάλλεται και η πρόσθετη υποχρέωση κατάθεσης μαζί με τις προτάσεις και του πρακτικού της παραπάνω συνεδρίας, καθώς και η μνεία στο έντυπο του άρθρου 3 παρ. 2 της ενημέρωσης του εντολέα για την υποχρέωση προσφυγής στην υποχρεωτική αρχική συνεδρία. Σημειώνεται δε ότι, ενώ η έναρξη ισχύος των άρθρων 6 και 7 του νόμου αυτού, ως προς τις υποθέσεις της περ. β’ του άρθρου 44 αυτού, μετατέθηκε αναδρομικά για την 1η-07-2020 (άρθρο 74 παρ. 14 του ν. 4690/2020), δεν μετατέθηκε η έναρξη ισχύος εφαρμογής του άρθρου 3 του ίδιου νόμου, που παρέμεινε σε ισχύ από την άνω ημερομηνία, ήτοι την 30η-11-2019. Σκοπός του νομοθέτη, μέσω της υποχρεωτικής έγγραφης ενημέρωσης του διαδίκου από τον εντολέα του, είναι η προώθηση της εξοικείωσης των πολιτών με τη διαδικασία της διαμεσολάβησης και η υποχρεωτική ενημέρωσή τους σχετικά με αυτήν και τα οφέλη της, ως εναλλακτική οδός επίλυσης των διαφορών και όχι ως υποκατάστατο της προσφυγής στη δικαιοσύνη και να άγεται μία διαφορά στην δικαιοσύνη μετά από επίγνωση των μερών ότι αυτή δεν δύναται να επιλυθεί μέσω ενός τρίτου προσώπου, του διαμεσολαβητή, που δεν κρίνει τα μέρη και τη διαφορά, αλλά συμβάλλει στην επικοινωνία των μερών για την εύρεση του κοινού τόπου που θα οδηγήσει στην αποκατάσταση της μεταξύ τους σχέσης (αιτιολογική έκθεση ν. 4640/2019 στο οικείο χωρίο της για το άρθρο 3 αυτού). Επισημαίνεται δε, ότι, σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ.1 περ.α) του άνω νόμου, τα μέρη μπορούν να προσφύγουν στη διαδικασία της διαμεσολάβησης, αφότου ανέκυψε η διαφορά και, επομένως, και στο στάδιο που εκκρεμεί η άσκηση ή η συζήτηση ένδικου μέσου, και, σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ.2, μετά το πέρας της διαμεσολάβησης και εφόσον τηρηθούν οι διατυπώσεις που ορίζει, η δίκη καταργείται, στην έκταση που το αντικείμενο αυτής καλύπτεται από τη συμφωνία των μερών. Έτσι, ενώ με βάση τη γραμματική διατύπωση της διάταξης του άρθρου 3 παρ.2 του ν. 4640/2019 ανεξάρτητα από τον χρόνο προσκομιδής του εγγράφου-η οποία συγχωρείται έως τη συζήτηση-η ενημέρωση θα πρέπει να προηγείται της κατάθεσης της αγωγής, δεδομένου του σκοπού του νομοθέτη αλλά και της αρχής της οικονομίας της δίκης, προς αποτροπή άσκοπης απασχόλησης του δικαστηρίου με την ίδια διαφορά και του κινδύνου παρέλκυσης της δίκης, πρέπει να γίνει δεκτό, με συσταλτική ερμηνεία της άνω διάταξης (άρθρο 3 παρ.3 εδ.β΄του ν.4640/2019), ότι η έγγραφη ενημέρωση μπορεί να γίνει πριν ή και μετά την άσκηση της αγωγής, διότι η κύρωση του απαραδέκτου της συζήτησης, περιστέλλει την αξίωση για παροχή έννομης προστασία και αυτή πρέπει να περιορίζεται στο αναγκαίο για την πραγμάτωση του σκοπού της συγκεκριμένης διάταξης μέτρο. Εξάλλου, με βάση την αρχή της οικονομίας της δίκης, η μη προσκομιδή του ενημερωτικού εγγράφου θα πρέπει να θεωρηθεί ως τυπική παράλειψη, η οποία δύναται να συμπληρωθεί καθ’υπόδειξη του Δικαστηρίου, κατ’άρθρο 227 του ΚΠολΔ, όπως γίνεται σε συναφείς περιπτώσεις (παράλειψη καταβολής δικαστικού ενσήμου, πληρεξουσίου εγγράφου ή πρακτικού περί αποτυχίας απόπειρας εξώδικου συμβιβασμού, που προβλεπόταν από το άρθρο 214 Α του ΚΠολΔ, πριν την τροποποίησή του με τον ν. 3994/2011). Έτσι, σε περίπτωση μεταγενέστερης της κατάθεσης της αγωγής ημερομηνίας του ενημερωτικού εγγράφου, δεν θα πρέπει να τίθεται ζήτημα απαραδέκτου της συζήτησης, αφού ο σκοπός του νομοθέτη για ενημέρωση του διαδίκου υπηρετείται πλήρως.
Στην κρινόμενη περίπτωση, με δεδομένο ότι ουδεμία σχετική αναφορά γίνεται στο σκεπτικό της εκκαλουμένης, δεν προκύπτει η προσκόμιση της άνω έγγραφης ενημέρωσης των εναγουσών εκ μέρους της πληρεξουσίας δικηγόρου τους, η οποία απαιτείτο, εφόσον οι διάδικοι έχουν εξουσία διαθέσεως του αντικειμένου της δίκης, ανεξαρτήτως της μη υποχρεωτικότητας της προσφυγής στη διαδικασία της διαμεσολάβησης, για την οποία η καταληκτική ημερομηνία ήταν εκείνη της συζήτησης της αγωγής στον πρώτο βαθμό, καθώς αυτό επισημάνθηκε ρητώς από τον εναγόμενο με την προσθήκη-αντίκρουση των προτάσεων του ενώπιον του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έγγραφη αυτή ενημέρωση, με αναγραφόμενη ημερομηνία 13-2-2020 προσκομίζεται ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, με αριθμό σχετικού που παρεμβάλλεται στην αρίθμηση των σχετικών που οι ενάγουσες προσκόμισαν στον πρώτο βαθμό, με τις προτάσεις τους αλλά και με την προσθήκη-αντίκρουση αυτών (ως σχετ. 10α), παρ’ότι οι ενάγουσες διατείνονται ότι είχε προσκομιστεί και κατά τη συζήτηση της αγωγής στον πρώτο βαθμό. Η προσκόμισή της, ωστόσο, ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, είτε η ενημέρωση αυτή έλαβε πράγματι χώρα κατά την αναγραφόμενη σε αυτήν ημερομηνία είτε και αργότερα, πρέπει, σύμφωνα και με τις σκέψεις που προεκτέθηκαν, να θεωρηθεί ότι θεραπεύει το σχετικό απαράδεκτο, που καθιερώνει η προαναφερθείσα διάταξη του άρθρου 3 παρ.2 εδ.β΄του ν.4640/2019, αφού το Δικαστήριο θα μπορούσε σε κάθε περίπτωση να υποδείξει την προσκόμισή της, κατ’άρθρο 227 του ΚΠολΔ, και ο σκοπός του νόμου εκπληρώνεται με αυτόν τον τρόπο, καθώς η δυνατότητα προσφυγής στη διαδικασία της διαμεσολάβησης υφίσταται και στο παρόν στάδιο. Συνεπώς, πρέπει ο δεύτερος λόγος της έφεσης, με τον οποίο ο εκκαλών πλήττει την εκκαλουμένη που δεν κήρυξε το σχετικό απαράδεκτο από τη μη προσκόμιση της άνω έγγραφης ενημέρωσης, να απορριφθεί ως αβάσιμος.
Για τη νομική θεμελίωση και τη δικαστική εκτίμηση της αγωγής, που αφορά διαφορά μεταξύ ιδιοκτητών χωριστών (κάθετων ή οριζόντιων) ιδιοκτησιών, από τον αποκλεισμό της χρήσης κοινόχρηστου τμήματος από κάποιον εκ των συνιδιοκτητών, πρέπει σε αυτήν να γίνεται μνεία, κατ΄ άρθρο 216 του ΚΠολΔ, της ιδιότητας των διαδίκων ως ιδιοκτητών τέτοιων ιδιοκτησιών της ίδιας οικοδομής, την ύπαρξη δικαιώματος σύγχρησης στα κοινά –και κοινόχρηστα-μέρη του ακινήτου, με βάση τη συστατική της οροφοκτησίας συμβολαιογραφική πράξη και τη μεταγραφή αυτής, και την παραβίασή της από τον ή τους εναγομένους και την προσβολή έτσι του συγκεκριμένου δικαιώματος σύγχρησης, όπως και του τρόπου της προσβολής, στοιχεία τα οποία μνημονεύονται στην υπό κρίση αγωγή.
Εξάλλου, από τις διατάξεις των άρθρων 1002 και 1117 ΑΚ, 2 παρ. 1, 3 παρ. 1, 4 παρ. 1, 5 εδάφ. α` και 13 παρ. 1 και 3 του ν. 3741/1929 “περί της ιδιοκτησίας κατ` ορόφους” που διατηρήθηκε σε ισχύ και μετά την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα με το άρθρο 54 ΕισΝΑΚ προκύπτει ότι, επί ιδιοκτησίας κατ` ορόφους (οριζόντιας ιδιοκτησίας), δημιουργείται χωριστή κυριότητα επί ορόφου ή διαμερίσματος ορόφου και αναγκαστική κυριότητα, που αποκτάται αυτοδικαίως, κατ` ανάλογη μερίδα, επί των μερών της οικοδομής, που χρησιμεύουν στην κοινή χρήση όλων των οροφοκτητών, μεταξύ των οποίων (κοινών μερών) περιλαμβάνονται, κατά ενδεικτική στις διατάξεις αυτές παράθεση, το έδαφος, τα θεμέλια, οι πρωτότοιχοι, η στέγη, οι καπνοδόχοι, οι αυλές, τα φρεάτια, οι ανελκυστήρες, οι εγκαταστάσεις κεντρικής θέρμανσης, το ηλιακό δώμα κ.λπ. Αν ο προσδιορισμός των κοινόχρηστων μερών δεν ορίζεται ούτε με τη συστατική της οροφοκτησίας δικαιοπραξία ούτε με ιδιαίτερες συμφωνίες, τότε ισχύει ο προσδιορισμός που προβλέπεται από τις παραπάνω αναγκαστικού δικαίου διατάξεις του νόμου [ΑΠ 1655/2018, ΕφΑιγ(Μον) 41/2021]. Κάθε ιδιοκτήτης ορόφου ή διαμερίσματος, σε περίπτωση έλλειψης συμφωνίας, έχει το δικαίωμα να κάνει χρήση των κοινόχρηστων μερών της οικοδομής-έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ίση και όμοια χρήση τους (ΑΠ 417/2019, ΑΠ 70/2019 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»)-καθώς και να ενεργεί επισκευές σ` αυτά, υπό τον όρο όμως ότι δεν θα παραβλάπτει τον συνήθη προορισμό τους, δεν θα παρακωλύει τη χρήση τους από τους λοιπούς ιδιοκτήτες και δεν θα μειώνει την ασφάλεια της οικοδομής. Έτσι, κάθε συνιδιοκτήτης, εφόσον από τις ενέργειες άλλου συνιδιοκτήτη παραβλάπτεται στη χρήση της δικής του οικοδομής ή των κοινών –και κοινόχρηστων-πραγμάτων, έχει το δικαίωμα να ζητήσει με αγωγή την άρση της προσβολής και την παράλειψή της στο μέλλον, όπως και την επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση, δικαίωμα που στην περίπτωση αυτή ασκείται σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις του νόμου (ΑΠ 1655/2018, ό.π, ΑΠ 92/2017, δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»).
Συνεπώς, ορθώς εφαρμόζοντας τον νόμο το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο δέχθηκε ότι η αγωγή είναι ορισμένη αφού στο δικόγραφό της γινόταν επίκληση όλων των παραπάνω στοιχείων, τα οποία απαιτούνταν και αρκούσαν για τη νομική της θεμελίωση, και πρέπει ο συναφής τέταρτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο ο εναγόμενος πλήττει την εκκαλουμένη για την κρίση της αυτή, διατεινόμενος ότι η αγωγή είναι αόριστη ελλείψει αναφοράς της αξίας του δώματος και του εννόμου συμφέροντος των εναγουσών, διότι δεν προσδιορίζεται η θέση της υφιστάμενης δεξαμενής πετρελαίου, που χρησιμοποιείται για την θέρμανση και των διαμερισμάτων των εναγουσών, εάν δηλαδή αυτή βρίσκεται στο τμήμα ύπερθεν του γ΄ ή του δ΄ορόφου, να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι η προσβολή του δικαιώματος των εναγουσών, ως συνιδιοκτητριών, στη χρήση του κοινόχρηστου ηλιακού δώματος, συντελείται με την αποστέρηση της χρήσης του αυτής καθεαυτής, και δεν απαιτείται να συντρέχει κάποιο πρόσθετο στοιχείο ή επιπλέον λόγος για τον οποίο αυτές ζητούν τη χρήση του, προκειμένου να υφίσταται έννομο συμφέρον τους για την άσκηση της αγωγής.
Από την εκτίμηση των ένορκων καταθέσεων των μαρτύρων, αποδείξεως και ανταπόδειξης, ……. και ……., που εξετάστηκαν με επιμέλεια των διαδίκων ενώπιον του ακροατηρίου του Πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, οι οποίες περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασής του, που τηρήθηκαν με τη μέθοδο της φωνοληψίας, και όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων, που νομίμως επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, ορισμένα εκ των οποίων λαμβάνονται υπόψη προς άμεση απόδειξη και άλλα για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, χωρίς να παραλείπεται κανένα για την εκτίμηση της ουσίας της υπόθεσης, ασχέτως αν μνημονεύεται ή όχι ειδικά, μεταξύ των οποίων οι φωτογραφίες, που προσκομίζουν αμφότερες οι διάδικες πλευρές, και των οποίων η γνησιότητα δεν αμφισβητήθηκε (άρθρα 444 § 1 περ. γ΄, 448 § 2, 457 § 4 του ΚΠολΔ), αλλά και η από 1-12-2017 και η νεώτερη από 3-7-2020 τεχνική έκθεση-έκθεση αυτοψίας του μηχανικού ….., που προσκομίζουν οι εφεσίβλητες, και η από 30-10-2019 έκθεση του μηχανικού …….., που προσκομίζει ο εκκαλών, και εκτιμώνται ελεύθερα (άρθρο 390 του ΚΠολΔ), λαμβάνοντας υπόψη και τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής (άρθρο 336 § § 3 και 4 του ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα κρίσιμα πραγματικά περιστατικά : Δυνάμει της υπ’αριθμ. ………/24-10-1978 πράξης σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας του συμβολαιογράφου Αθηνών, …….., νομίμως μεταγεγραμμένης στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Πειραιά (τ. …, α.α ….), στην οποία συνεβλήθησαν ο …… και ο ……, ως συνιδιοκτήτες του κειμένου στο Πέραμα Αττικής, εντός του εγκεκριμένου σχεδίου του οικείου Δήμου, επί της οδού …….. οικοπέδου, υπήγαγαν τη μέλλουσα να ανεγερθεί σε αυτό οικοδομή στις διατάξεις των άρθρων 1002 και 1117 του ΑΚ ως και εκείνες του ν. 3741/1929 «περί ιδιοκτησίας κατ’ορόφους» και συνέταξαν τον Κανονισμό που θα διήπε τις σχέσεις μεταξύ των συνιδιοκτητών, καθορίζοντας ως κοινόκτητο και κοινόχρηστο χώρο αυτής, μεταξύ άλλων, το εκάστοτε δώμα. Μεταξύ των οριζόντιων αυτοτελών ιδιοκτησιών, οι οποίες θα ανήκαν σε ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου σε καθέναν από τους οικοπεδούχους, περιλαμβάνονταν τρία διαμερίσματα στο ισόγειο και συγκεκριμένα το ήδη υφιστάμενο στη δυτική πλευρά, επιφάνειας 50 περίπου τμ, με ποσοστό συγκυριότητας επί του οικοπέδου 8% εξ αδιαιρέτου, το υπό κατασκευή ευρισκόμενο στην ανατολική πλευρά του οικοπέδου διαμέρισμα, επιφάνειας 50 περίπου τμ, με ποσοστό συγκυριότητας επί του οικοπέδου 6 % εξ αδιαιρέτου και ένα παλαιό διαμέρισμα από πλίνθους, ευρισκόμενο στη βορινή πλευρά του οικοπέδου, επιφάνειας 50 περίπου τμ, με ποσοστό συγκυριότητας επί του οικοπέδου 6 % εξ αδιαιρέτου, ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο, επιφάνειας 70 τμ, περίπου, με ποσοστό εξ αδιαιρέτου συγκυριότητας επί του οικοπέδου 25 %, ένα διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο, της ίδιας επιφάνειας και με το ίδιο ποσοστό συγκυριότητας εξ αδιαιρέτου επί του οικοπέδου, ένα διαμέρισμα στον τρίτο όροφο, επιφάνειας 60 περίπου τμ, με ποσοστό συγκυριότητας επί του οικοπέδου, 30 % εξ αδιαιρέτου καθώς και το δικαίωμα ανεγέρσεως (δικαίωμα υψούν) επί του ηλιακού δώματος (ταράτσας). Ήδη, μετά την ανέγερση πολυκατοικίας στο εν λόγω οικόπεδο, οι ενάγουσες έχουν καταστεί αποκλειστικές κυρίες, σε ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου η καθεμία, των δύο παραπάνω διαμερισμάτων του πρώτου και του δευτέρου πάνω από το ισόγειο ορόφου αυτής και ο εναγόμενος αποκλειστικός κύριος των τριών διαμερισμάτων του ισογείου και του διαμερίσματος του τρίτου πάνω από το ισόγειο ορόφου ενώ του έχει παραχωρηθεί και το δικαίωμα υψούν ύπερθεν του ηλιακού δώματος. Επομένως, σύμφωνα με τη σχετική σκέψη που προεκτέθηκε, ο εναγόμενος, στον ελεύθερο χώρο της ταράτσας έχει απλώς δικαίωμα προσδοκίας πλήρους κυριότητας επί του μελλοντικού ορόφου και όλοι οι διάδικοι, ως συνιδιοκτήτες, έχουν δικαίωμα σύγχρησής του. Ο εναγόμενος, ωστόσο, κατά παράβαση του άνω Κανονισμού, περί τον μήνα Νοέμβριο του έτους 2017 τοποθέτησε στην απόληξη του κοινόχρηστου επίσης κλιμακοστασίου και επί του ηλιακού δώματος, ήτοι επί της πλάκας οροφής του τρίτου πάνω από το ισόγειο ορόφου, σε άμεση επαφή με τη θύρα του κλιμακοστασίου και πέριξ αυτής, και όχι στη θύρα της ευρισκόμενης σε επαφή με αυτό αποθήκης, που έχει κατασκευάσει, μεταλλικό φράκτη, αποτελούμενο από μεταλλικό πλέγμα στις δύο πλευρές του και μεταλλική θύρα ασφαλίζουσα με κλειδαριά στην τρίτη πλευρά αυτού, διαστάσεων 0,90 Χ 1,05 μ και ύψους 2,50 μ, ο οποίος είναι στερεωμένος σε σταθερά σημεία επί του τοίχου, όπου βρίσκεται η θύρα του δώματος, με αποτέλεσμα οι ενάγουσες να αδυνατούν να εξέλθουν και να προβαίνουν σε ακώλυτη χρήση του κοινόχρηστου δώματος, προσβαλλόμενες έτσι στο εκ της άνω πράξης συστάσεως οροφοκτησίας και Κανονισμού πολυκατοικίας σχετικό δικαίωμά τους. Η ύπαρξη της κατασκευής αυτής, μπροστά από την πόρτα του κλιμακοστασίου, που αποκλείει την έξοδο προς το δώμα της οικοδομομής, διαπιστώθηκε και με αυτοψία που διενήργησαν στις 23-10-2018 υπάλληλοι του Τμήματος Κατασκευών του Δήμου Πειραιά, και επιβεβαιώνεται από τις προαναφερθείσες τεχνικές εκθέσεις του μηχανικού, ………., αλλά και από την κατάθεση του μάρτυρα ανταπόδειξης, ενώπιον του ακροατηρίου του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, ο οποίος λέει χαρακτηριστικά ότι «εάν υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στην ταράτσα υπάρχει θέμα ασφαλείας ως προς την αποθήκη του, που ο άνθρωπος (ενν.ο εναγόμενος) βάζει διάφορα πράγματα, αντικείμενα». Σε προγενέστερο χρόνο ο ίδιος είχε κλειδώσει τη θύρα του κοινόχρηστου δώματος προς τον ακάλυπτο χώρο της ταράτσας, με αποτέλεσμα να έχει παρεμποδιστεί η χρήση της από τις ενάγουσες και στο παρελθόν. Οι τελευταίες, και γι’αυτήν την παραβίαση του Κανονισμού είχαν ασκήσει σε βάρος του την από 21-7-2016 (με αύξ.αριθμ.εκθ. καταθ. ……../28-7-2016) αγωγή τους, απευθυνόμενη στο Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ’αριθμ. 4417/2017 απόφασή του, με την οποία αυτός υποχρεώθηκε να απελευθερώσει το δώμα, παραδίδοντάς τους το κλειδί της θύρας του. Ζήτημα δεδικασμένου απορρέοντος από την εν λόγω απόφαση, κατ’άρθρο 324 του ΚΠολΔ, που λαμβάνεται άλλωστε υπόψιν και αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο (άρθρο 332 του ΚΠολΔ), δεν τίθεται, διότι-πέραν του ότι δεν προκύπτει η τελεσιδικία της ανωτέρω απόφασης, αν και δεν γίνεται επίκληση από καμία διάδικη πλευρά ότι έχει ασκηθεί κατ’αυτής έφεση-δεν τίθεται, διότι ελλείπει η ταυτότητα ιστορικής αιτίας, αφού τα πραγματικά περιστατικά που συγκρότησαν την ιστορική βάση της προγενέστερης αυτής αγωγής των εναγουσών δεν στηρίζουν και την υπό κρίση αγωγή. Συγκεκριμένα, οι ενάγουσες με την αγωγή τους αυτή επικαλέστηκαν ότι ο εναγόμενος είχε κλειδώσει τη θύρα του κοινόχρηστου δώματος, που οδηγεί στον ακάλυπτο χώρο της ταράτσας, ενώ στην κρινόμενη υπόθεση, επικαλούνται την κατασκευή μεταλλικού φράκτη με πόρτα επίσης κλειδωμένη, που έχει τοποθετηθεί σε επαφή με το δώμα αυτό και περικλείει και τη θύρα του. Επομένως, η εκτέλεση της προγενέστερης αυτής απόφασης δεν συνεπάγεται άνευ άλλου τινός και την ελεύθερη πρόσβαση των εφεσιβλήτων στον ακάλυπτο χώρο της ταράτσας αφού υφίσταται και άλλη θύρα κλειδωμένη, εκείνη του μεταλλικού πλέγματος που παρακωλύει την άσκηση του σχετικού τους δικαιώματος. Επομένως, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που απέρριψε σιωπηρώς την προβληθείσα εκ μέρους του εναγομένου ένσταση δεδικασμένου απορρέοντος από την εν λόγω απόφαση, ορθώς τον νόμο εφάρμοσε και πρέπει, αναπληρούμενης της ελλείπουσας αιτιολογίας του από την αιτιολογία της παρούσας, να απορριφθεί ο τρίτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο ο εκκαλών επαναφέρει την εν λόγω ένσταση, ως αβάσιμος. Επίσης, αναφορικά με την ένδικη αξίωσή τους, οι εφεσίβλητες είχαν ασκήσει κατ’αυτού και την από 8-1-2018 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………./7-2-2018) αίτησή τους ενώπιον του ως άνω Δικαστηρίου, επί της οποίας εκδόθηκε, κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, η υπ’αριθμ. 340/2018 απόφασή του, η οποία ομοίως δεν δεσμεύει το παρόν Δικαστήριο, πέραν του ότι εσφαλμένα υπολαμβάνει στο σκεπτικό της ότι ο μεταλλικός φράκτης έχει τοποθετηθεί πέριξ της θύρας της αποθήκης που ο ίδιος ο εναγόμενος έχει κατασκευάσει. Αποδείχθηκε, επίσης, ότι η κατασκευή αυτή και η στέρηση της δυνατότητας πρόσβασης και χρήσης στο κοινόχρηστο δώμα υφίστατο μέχρι και τη συζήτηση της αγωγής στον πρώτο βαθμό αλλά και μέχρι σήμερα. Συνεπώς, ορθώς εφαρμόζοντας τον νόμο και εκτιμώντας τις αποδείξεις το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο υποχρέωσε με την εκκαλουμένη τον εκκαλούντα να αφαιρέσει την εν λόγω κατασκευή και πρέπει ο πέμπτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο ο εκκαλών πλήττει την εκκαλουμένη για την κρίση της αυτή, για τον λόγο ότι η επίδικη κατασκευή βρίσκεται σε ιδιόκτητο χώρο, να απορριφθεί ως αβάσιμος.
Τέλος, με τον έκτο και τελευταίο λόγο της έφεσής του, ο εκκαλών πλήττει την εκκαλουμένη, ως προς τη διάταξή της περί δικαστικών εξόδων, ισχυριζόμενος ότι το επιδικασθέν για την αιτία αυτή ποσό είναι υπερβολικό, ενώ διατείνεται ότι το δικαστήριο όφειλε να συμψηφίσει τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων, κατ’άρθρο 179 του ΚΠολΔ, λόγω της συγγενικής τους σχέσης, καθώς η πρώτη ενάγουσα τυγχάνει αδελφή του και η δεύτερη ανηψιά του. Ο λόγος αυτός παραδεκτά προβάλλεται κατ` άρθρο 193 του ΚΠολΔ, αφού με την ένδικη έφεση προσβάλλεται ταυτόχρονα και η ουσία της υπόθεσης [ΕφΠατρ (Μον) 104/2021, ΕφΑιγ (Μον) 84/2021 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»], πλην όμως είναι αβάσιμος, ως προς το δεύτερο σκέλος του, διότι ο συμψηφισμός των δικαστικών εξόδων κατ’άρθρο 179 του ΚΠολΔ, είναι σε κάθε περίπτωση δυνητικός και εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου της ουσίας, το οποίο δεν είναι υποχρεωμένο να αιτιολογήσει την κρίση του αυτή [ΕφΔωδ 250/2017 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»], και, επιπροσθέτως, η συγγενική σχέση που συνδέει τον εναγόμενο με τη δεύτερη ενάγουσα ούτως ή άλλως δεν συμπεριλαμβάνεται στις περιπτώσεις που είναι δυνητικός ο συμψηφισμός, αφού είναι μεταξύ τους συγγενείς εξ αίματος τρίτου και όχι δευτέρου βαθμού. Πλέον αυτών, στην κρινόμενη περίπτωση, το αντικείμενο της αγωγής, προσδιοριζόμενο από το κύριο αίτημά της, που ήταν η υποχρέωση ενέργειας ή ανοχής πράξης και παράλειψης πράξης στο μέλλον, ήταν μη αποτιμητό σε χρήμα. Συνεπώς, η αποδοτέα στις ενάγουσες αμοιβή της πληρεξουσίας δικηγόρου τους, για την άσκηση της αγωγής, τη σύνταξη και κατάθεση προτάσεων και την παράστασή της ενώπιον του ακροατηρίου, με βάση τις διατάξεις των άρθρων 58 παρ.3, 68 παρ.1 και 63 παρ.2 του ν. 4194/2013 (κώδικα Δικηγόρων), που καθορίζουν τα ελάχιστα όρια αμοιβής, ανέρχεται, με βάση τον παράρτημα Ι κεφάλαιο Β΄ υπό το άρθρο 166 του ίδιου νόμου, στο ποσό των 171 ευρώ, για καθεμία από αυτές, ήτοι συνολικά στο ποσό των 513 (171 Χ 3) ευρώ. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί η αμοιβή του επιδόσαντος την αγωγή δικαστικού επιμελητή, ύψους 35 ευρώ (άρθρα 49 και 50 του ν. 2318/1995, σε συνδυασμό με το άρθρο μόνο της ΚΥΑ 21798/2016) και το ποσό των εισφορών υπέρ του ΤΑΧΔΙΚ για την αγωγή και τις προτάσεις τους στον πρώτο βαθμό, ύψους 8 ευρώ (4 Χ 2) (άρθρο 10 παρ.1 Α α του νδ 1017/1971, όπως τα ποσά που αυτό ορίζει αναπροσαρμόστηκαν με το άρθρο 42 παρ.2 α του ν.4446/2016), ώστε το σύνολο των αποδοτέων δικαστικών εξόδων τους ανέρχεται στο ποσό των 556 (513 + 35 + 8) ευρώ. Συνεπώς, εσφαλμένως το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο προσδιόρισε τα δικαστικά έξοδα των εναγουσών στο ποσό των 902 ευρώ και πρέπει ο έκτος λόγος της έφεσης να γίνει δεκτός, ως βάσιμος και κατ’ουσίαν. Κατόπιν αυτών, πρέπει η υπό κρίση έφεση να γίνει δεκτή, ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ουσίαν, κατά παραδοχή του έκτου λόγου της, περί εσφαλμένου προσδιορισμού των δικαστικών εξόδων, ακολούθως, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση στο σύνολο της κατά το άρθρο 535 § 1 του ΚΠολΔ, δηλαδή και ως προς τις διατάξεις της που δεν ανατρέπονται από την παρούσα αλλά και εκείνες περί παράλειψης πράξης στο μέλλον και απειλής προσωπικής κράτησης και χρηματικής ποινής, που δεν πλήττονται με λόγο έφεσης, ούτε και κατ’εκτίμηση του δικογράφου της (ΑΠ 1449/2014, αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), λόγω του ότι τούτο επιβάλλεται για την ενότητα της εκτέλεσης, η οποία θα επιτευχθεί μόνο με την εκτέλεση της παρούσας αποφάσεως [ΕφΑνΚρ 79/2014, ΕφΠειρ (Μον) (Ναυτ) 619/2014 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»]. Στη συνέχεια, αφού διακρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο και ερευνηθεί η υπό κρίση αγωγή, πρέπει να γίνει αυτή δεκτή, ως βάσιμη και κατ’ουσίαν και : α/ να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να αφαιρέσει τον μεταλλικό φράκτη που υφίσταται στην κατάληξη του κλιμακοστασίου της οικοδομής επί της οδού ………. στο Πέραμα Αττικής, μετά τη θύρα πρόσβασης και επί του ηλιακού δώματος, ήτοι επί της πλάκας οροφής του τρίτου πάνω από το ισόγειο ορόφου, διαστάσεων 0,90 Χ 1,05 μ και ύψους 2,50 μ, ο οποίος είναι στερεωμένος σε σταθερά σημεία επί του τοίχου, όπου βρίσκεται η θύρα του δώματος, και, σε περίπτωση άρνησής του, να ανεχθεί την επέμβαση των εναγουσών, ώστε να εκτελέσει απευθείας εκάστη ή και με τρίτο πρόσωπο την άνω υλική πράξη με δαπάνες του, β/ να απειληθεί σε βάρος του, σε περίπτωση αρνήσεώς του ή παρακώλυσης της άνω επέμβασης και για κάθε παράβαση, χρηματική ποινή ύψους δύο χιλιάδων (2.000) ευρώ και προσωπική κράτηση διάρκειας οκτώ (8) μηνών, γ/ να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να παραλείπει στο μέλλον τον αποκλεισμό της πρόσβασης των εναγουσών στο ηλιακό δώμα, τοποθετώντας φράκτη μετά τη θύρα πρόσβασης, ήτοι επί της πλάκας οροφής του τρίτου πάνω από το ισόγειο ορόφου, δ/ να απειληθεί σε βάρος του, για κάθε παράβαση της υποχρέωσής του αυτής, χρηματική ποινή χιλίων (1.000) ευρώ και προσωπική κράτηση, διάρκειας οκτώ (8) μηνών. Επίσης, πρέπει, να διαταχθεί, κατ’άρθρο 495 παρ. 3 εδ.ε΄ του ΚΠολΔ, η επιστροφή του παραβόλου στον καταθέσαντα αυτό εκκαλούντα, λόγω της μερικής νίκης του και, κατόπιν σχετικού αιτήματος, να επιβληθεί σε βάρος του το σύνολο των δικαστικών εξόδων των εναγουσών-εφεσιβλήτων αμφότερων των βαθμών δικαιοδοσίας, λόγω της κατά το μεγαλύτερο μέρος νίκης τους, αφού η έφεση έγινε δεκτή μόνον ως προς τη διάταξη της εκκαλουμένης, που αφορούσε τα επιδικασθέντα δικαστικά έξοδα υπέρ αυτών και οι ίδιες δεν έδωσαν αφορμή για να αυξηθούν τα έξοδα, κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό (άρθρα 106, 176, 178 εδ.β΄, 183 και 191 παρ.2 του ΚΠολΔ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 63 § 2, 68 § 1, 69 § § 1,2, 69 παρ.1 εδ.α΄, 166 και παράρτημα Ι Β του ν.4194/2013).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ την από 12-5-2021 (υπ’αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ. ……../7-6-2021)
έφεση του εναγομένου, κατά της υπ’αριθμ. 3301/2020 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ αυτήν τυπικά και κατ’ουσίαν, ως προς τη διάταξή της περί δικαστικών εξόδων.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη απόφαση στο σύνολό της.
ΚΡΑΤΕΙ την υπόθεση και τη δικάζει κατ’ουσίαν.
ΔΕΧΕΤΑΙ την από 20-12-2019 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ……../13-2-2020) αγωγή.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον εναγόμενο να αφαιρέσει τον μεταλλικό φράκτη που υφίσταται στην κατάληξη του κλιμακοστασίου της οικοδομής επί της οδού ………. στο Πέραμα Αττικής, μετά τη θύρα πρόσβασης και επί του ηλιακού δώματος, ήτοι επί της πλάκας οροφής του τρίτου πάνω από το ισόγειο ορόφου, διαστάσεων 0,90 Χ 1,05 μ και ύψους 2,50 μ, ο οποίος είναι στερεωμένος σε σταθερά σημεία επί του τοίχου, όπου βρίσκεται η θύρα του δώματος, και, σε περίπτωση άρνησής του, να ανεχθεί την επέμβαση των εναγουσών, ώστε να εκτελέσει απευθείας εκάστη ή και με τρίτο πρόσωπο την άνω υλική πράξη με δαπάνες του.
ΑΠΕΙΛΕΙ σε βάρος του, σε περίπτωση αρνήσεώς του ή παρακώλυσης της άνω επέμβασης και για κάθε παράβαση, χρηματική ποινή ύψους δύο χιλιάδων (2.000) ευρώ και προσωπική κράτηση διάρκειας οκτώ (8) μηνών.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον εναγόμενο να παραλείπει στο μέλλον τον αποκλεισμό της πρόσβασης των εναγουσών στο ηλιακό δώμα, τοποθετώντας φράκτη μετά τη θύρα πρόσβασης, ήτοι επί της πλάκας οροφής του τρίτου πάνω από το ισόγειο ορόφου.
ΑΠΕΙΛΕΙ σε βάρος του, για κάθε παράβαση της υποχρέωσής του αυτής, χρηματική ποινή χιλίων (1.000) ευρώ και προσωπική κράτηση, διάρκειας οκτώ (8) μηνών.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του εναγομένου-εκκαλούντος, τα δικαστικά έξοδα των εναγουσών-εφεσιβλήτων αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία καθορίζει στο ποσό των εννιακοσίων έξι (906) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους, στις 21-3-2022.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ