Μενού Κλείσιμο

Αριθμός απόφασης 116/2022

ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΤΜΗΜΑ ΝΑΥΤΙΚΟ

Αριθμός     116/2022

ΤΟ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές Σπυριδούλα Μακρή, Πρόεδρο Εφετών, Χαρίκλεια Σαραμαντή, Εφέτη, Θεόκλητο Καρακατσάνη, Εφέτη – Εισηγητή και από τη Γραμματέα Κ.Σ.

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις ………… για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

ΤΟΥ ΚΑΛΟΥΝΤΟΣ – ΕΚΚΑΛΟΎΝΤΟΣ – ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ: …………ο οποίος παραστάθηκε δια του πληρεξούσιου δικηγόρου του Κωνσταντίνου Καλονόμου, με δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ.

ΤΟΥ ΚΑΘ’ ΟΥ Η ΚΛΗΣΗ – ΕΚΚΑΛΟΎΝΤΟΣ – ΕΦΕΣΊΒΛΗΤΟΥ: ………. ο οποίος παραστάθηκε δια της πληρεξούσιας δικηγόρου του Κλεονίκης Μαστροδημήτρη, με δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ.

Ο καλών – εκκαλών – εφεσίβλητος κατέθεσε ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά την από 29-10-2010 και με αριθ. έκθ. κατάθ. ………./21-11-2010 αγωγή κατά του καθ’ ου η κλήση – εκκαλούντος – εφεσίβλητου. Επί της άνω αγωγής, η οποία δικάστηκε στις 15-2-2017, εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία, η εκκαλούμενη με αριθ. 5041/2017 απόφαση του άνω Δικαστηρίου, η οποία δέχτηκε εν μέρει την αγωγή. Την απόφαση αυτή προσέβαλαν ενώπιον του Εφετείου Πειραιά: Α) ο ενάγων, με την από 18-2-2019 και με ΓΑΚ …. και ΕΑΚ …./19-2-2019 έφεσή του και Β) ο εναγόμενος, με την από 20-5-2019 και με ΓΑΚ …. και ΕΑΚ …./21-5-2019 έφεσή του. Επί των άνω εφέσεων, οι οποίες συνεκδικάστηκαν στις 7-11-2019, εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία, η με αριθ. 77/2020 απόφαση του Εφετείου Πειραιά, με την οποία το άνω Δικαστήριο κήρυξε αναρμόδιο το Τμήμα του που δίκασε τις εφέσεις και παρέπεμψε αυτές προς εκδίκαση στο αρμόδιο Τμήμα «των Ναυτικών Διαφορών» του ιδίου Δικαστηρίου. Οι άνω εφέσεις επαναφέρθηκαν προς συζήτηση ενώπιον του Τμήματος τούτου των Ναυτικών Διαφορών του Εφετείου Πειραιά, με την από 7-9-2020 και με ΓΑΚ …. και ΕΑΚ …../7-9-2020 κλήση του ενάγοντος, με την οποία ορίστηκε δικάσιμος αυτών η 18-3-2021, οπότε η συζήτηση αυτών ματαιώθηκε λόγω της επιβολής του μέτρου της προσωρινής αναστολής της λειτουργίας των Δικαστηρίων από 11-2-2021 έως 22-3-2021 εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού. Στη συνέχεια, με τη με αριθ. 90/2021 πράξη της ορισθείσας από την Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιά Προέδρου Εφετών Σπυριδούλας Μακρή, οι άνω εφέσεις ορίστηκαν να συζητηθούν κατά την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο (23-9-2021), κατά την οποία η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το οικείο πινάκιο και συζητήθηκε.

Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων, αφού έλαβαν το λόγο από την Πρόεδρο του Δικαστηρίου, ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις έγγραφες προτάσεις τους.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Οι υπό κρίση: α) από 18-2-2019 και με ΓΑΚ ….. και ΕΑΚ …../19-2-2019 έφεση του …….. κατά του ……… (στο εξής: Α’ έφεση) και β) από 20-5-2019 και με ΓΑΚ … και ΕΑΚ …/2019 έφεση του …….. κατά του ……… (στο εξής Β’ έφεση), οι οποίες στρέφονται κατά της ίδιας πρωτόδικης απόφασης (και δη κατά της με αριθ. 5041/2017 οριστικής απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, που εκδόθηκε, αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία, επί της από 29-10-2010 και με αριθ. κατάθ. …./22-11-2010 αγωγής του εκκαλούντος στην Α’ έφεση), είναι συναφείς και πρέπει να συνεκδικαστούν, γιατί έτσι διευκολύνεται η διεξαγωγή της δίκης και επιτυγχάνεται μείωση των εξόδων (άρθρα 31 και 246 του Κ.Πολ.Δ). Οι άνω εφέσεις έχουν ασκηθεί σύμφωνα με τις νόμιμες διατυπώσεις και εμπρόθεσμα, ενόψει του ότι δεν επικαλείται κάποιος διάδικος την επίδοση της εκκαλούμενης απόφασης, ούτε προκύπτει αυτή από κάποιο στοιχείο (άρθρα 19, 495 παρ. 1, 511, 513 παρ. 1 περ. β, 516 παρ. 1, 517, 518 παρ. 2 και 591 παρ. 1 του Κ.Πολ.Δ, όπως τα άρθρα 495, 518 και 591 ισχύουν μετά την αντικατάστασή τους με το άρθρο τρίτο και τέταρτο του άρθρου 1 του ν. 4335/2015, αντίστοιχα). Επομένως, πρέπει να γίνουν τυπικά δεκτές και να ερευνηθούν περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων τους (άρθρο 533 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ.), κατά την ίδια ως άνω διαδικασία που εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση, ενόψει και του ότι καταβλήθηκαν από τους εκκαλούντες τα προβλεπόμενα παράβολα κατά το άρθρο 495 αριθ. 3 Κ.Πολ.Δ, όπως ισχύει από 23-1-2017, μετά την αντικατάστασή του με τα άρθρα 35 παρ. 2 και 45 του Ν. 4446/2016 (Φ.Ε.Κ. Α’ 240/22-12-2016), όπως προκύπτει αντίστοιχα από τα με κωδικούς πληρωμής . ……. και ……… ηλεκτρονικά παράβολα Δημοσίου, ποσού 150,00 ευρώ εκάστου και τα αντίστοιχα ηλεκτρονικά αποδεικτικά πληρωμής, που προσαρτώνται στις εκθέσεις κατάθεσης των άνω εφέσεων.

Με την προαναφερθείσα αγωγή, όπως το δικόγραφό της εκτιμάται από το Δικαστήριο, ο ενάγων και ήδη εκκαλών στην Α’ έφεση / εφεσίβλητος στη Β’ έφεση εξέθεσε ότι είναι ιδιοκτήτης και κυβερνήτης του περιγραφόμενου Ε/Γ-Τ/Ρ σκάφους «Κ», με το οποίο διενεργεί, έναντι αμοιβής, θαλάσσιες μεταφορές προσώπων από το λιμάνι της Ύδρας σε παραλίες και άλλους παραθαλάσσιους προορισμούς του νησιού, με σκοπό το βιοπορισμό του. Ότι την 26-7-2010 και περί ώρα 10.00 π.μ. ο εναγόμενος και ήδη εκκαλών στη Β’ έφεση / εφεσίβλητος στην Α’ έφεση, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης και κυβερνήτης του περιγραφόμενου Ε/Γ-Τ/Ρ σκάφους, παρότι τον είχε μόλις εξυπηρετήσει παραχωρώντας του προσωρινά τη θέση του σκάφους του στην προβλήτα για να αποβιβάσει τους επιβάτες που μετέφερε, όχι μόνο δεν απομάκρυνε το σκάφος του από τη θέση αυτή αλλά του πήρε και τη σειρά προτεραιότητας και άρχισε να επιβιβάζει στο σκάφος του νέους επιβάτες για να αποχωρήσει πρώτος, όταν δε του ζήτησε να αποχωρήσει άμεσα από την παραπάνω θέση, τον εξύβρισε και όρμησε μέσα στο σκάφος του και του κατάφερε ισχυρά πλήγματα στο κεφάλι και στο σώμα, με αποτέλεσμα να του προκαλέσει βαριά σωματική βλάβη και να τον καταστήσει ανίκανο για εργασία επί έξι εβδομάδες, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα. Με βάση το ιστορικό αυτό ζήτησε να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να του καταβάλει α) το ποσό των 386,52 ευρώ ως αποζημίωση για τις αναφερόμενες θετικές ζημίες του εξαιτίας του τραυματισμού του, β) το ποσό των 34.449,34 ευρώ ως αποζημίωση για τις αναφερόμενες αποθετικές ζημίες του εξαιτίας της  ανικανότητάς του για εργασία ως κυβερνήτη του άνω σκάφους του επί εξάμηνο και γ) το ποσό των 29.970,00 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση εξαιτίας της ηθικής βλάβης την οποία υπέστη από την άνω αδικοπραξία του εναγομένου σε βάρος του (όπως παραδεκτά περιόρισε το κονδύλι αυτό με τις προτάσεις του και με δήλωση του πληρεξούσιου δικηγόρου του στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασής του), ενώ επιφυλάχθηκε να ζητήσει από τα αρμόδια ποινικά Δικαστήρια περαιτέρω ποσό 30,00 ευρώ ως χρηματική του ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, παριστάμενος προς τούτο ως πολιτικώς ενάγων σε βάρος του εναγομένου κατά τη σχετική ποινική διαδικασία. Ακόμα, ζήτησε να κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή η απόφαση που θα εκδοθεί, να απαγγελθεί σε βάρος του εναγομένου, λόγω της αδικοπραξίας του, προσωπική κράτηση ως μέσον αναγκαστικής εκτέλεσης της εν λόγω απόφασης και να καταδικαστεί ο εναγόμενος στην καταβολή της δικαστικής του δαπάνης.

Το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, δικάζοντας την αγωγή αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία, έκανε εν μέρει δεκτή αυτή και δη: α) για ποσό 386,52 ευρώ ως αποζημίωση λόγω θετικής ζημίας, β) για ποσό 14.625,00 ευρώ ως αποζημίωση λόγω αποθετικής ζημίας και γ) για ποσό 5.000,00 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, ήτοι συνολικά για ποσό 20.011,52 ευρώ και υποχρέωσε τον εναγόμενο να καταβάλει στον ενάγοντα το συνολικό αυτό ποσό, με απόφαση που κηρύχθηκε προσωρινά εκτελεστή ως προς την ανωτέρω καταψηφιστική της διάταξη για ποσό 4.000,00 ευρώ και με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση. Κατά της απόφασης αυτής βάλλουν με τις αντίθετες εφέσεις τους οι εκκαλούντες, παραπονούμενοι για εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ζητούν την εξαφάνιση της εκκαλουμένης, περαιτέρω δε, ο μεν εκκαλών στην Α’  έφεση, την καθ’ ολοκληρίαν παραδοχή της αγωγής του, ο δε εκκαλών στη Β’ έφεση, την καθ’ ολοκληρίαν απόρριψη της άνω αγωγής εναντίον του.

Από τις ένορκες καταθέσεις του μάρτυρος απόδειξης και του μάρτυρος ανταπόδειξης, που περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου και απ’ όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα που οι διάδικοι προσκομίζουν νόμιμα και επικαλούνται, είτε προς άμεση απόδειξη είτε προς συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και τα έγγραφα της σχηματισθείσας σχετικής ποινικής δικογραφίας, τα οποία εκτιμώνται ελεύθερα στην παρούσα δίκη ως δικαστικά τεκμήρια (Α.Π. 623/2018, Α.Π. 283/2003, Εφ.Αιγ. 48/2021, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο ενάγων και ο εναγόμενος είναι μόνιμοι κάτοικοι της νήσου Ύδρας και ιδιοκτήτες έκαστος ενός Ε/Γ-Τ/Ρ σκάφους, με το οποίο διενεργούν, έναντι αμοιβής, θαλάσσιες μεταφορές προσώπων από το λιμάνι της Ύδρας σε παραλίες και άλλους παραθαλάσσιους προορισμούς του νησιού. Εκ των σκαφών αυτών, την 26-7-2010 και περί ώρα 10:20, το σκάφος του ενάγοντος «Κ», Ν.Υ. ……, χωρητικότητας 32 ατόμων, με κυβερνήτη τον ίδιο, ήταν παραβεβλημένο στην προβλήτα του άνω λιμένα που δένουν  τα σκάφη που μεταφέρουν τουρίστες  για μπάνιο σε παραλίες. Εκείνη την ώρα, κατά την οποία στην προβλήτα δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος για άλλο σκάφος, προσέγγισε το σημείο, φορτωμένο με επιβάτες, το σκάφος του εναγομένου «Α», Ν.Υ. ….., με κυβερνήτη τον ίδιο, ο οποίος ζήτησε να ελευθερωθεί από κάποιο σκάφος μια θέση στην προβλήτα για να μπορέσει να αποβιβάσει τους επιβάτες του. Ο ενάγων, για να τον διευκολύνει, του παραχώρησε προσωρινά τη θέση του σκάφους του, ανέμενε δε αρόδου επί 10λεπτο να αποβιβάσει ο εναγόμενος τους επιβάτες του και στη συνέχεια να αποχωρήσει, ώστε ο ίδιος να επαναφέρει το σκάφος του στην αρχική θέση του. Όμως ο εναγόμενος, μόλις ολοκληρώθηκε η αποβίβαση των επιβατών του, δεν απομάκρυνε το σκάφος του από την παραπάνω θέση, αλλά έβαλε την ταμπέλα της παραλίας προορισμού του και βγήκε στην προβλήτα για να επιβιβάσει νέους επιβάτες. Ο ενάγων άρχισε να του κορνάρει και να του φωνάζει να φύγει και ο εναγόμενος αρνιόταν και του φώναζε να περιμένει να φύγει άλλο σκάφος. Ξεκίνησε λογομαχία μεταξύ τους, κατά την οποία ο  ενάγων προειδοποίησε τον εναγόμενο ότι, εάν δεν αποχωρούσε άμεσα, θα επιχειρούσε να δέσει στην προβλήτα περνώντας από το μικρό κενό που υπήρχε ανάμεσα στο σκάφους του τελευταίου και το παραπλεύρως προσδεμένο Ε/Γ-Τ/Ρ σκάφος «Τ», από το οποίο όμως (κενό) ήταν εμφανές ότι το σκάφος του δεν χωρούσε να περάσει, ενώ ο εναγόμενος τον απείλησε ότι εάν τολμούσε κάτι τέτοιο και ακουμπούσε το σκάφος του, «θα τον σακάτευε». Ο ενάγων, βλέποντας ότι ο εναγόμενος δεν αποχωρούσε, επιχείρησε την άνω προαναγγελθείσα μικρή κίνηση «πρόσω» και το σκάφος του προσέκρουσε στα πλευρό της πλώρης του σκάφους του εναγομένου και του προκάλεσε ελαφρές υλικές ζημιές. Μετά απ’ αυτό ο εναγόμενος πήδηξε στο σκάφος του ενάγοντος και ενώ αυτός ήταν περιορισμένος μέσα στο κουβούκλιο διακυβέρνησης, από την πλαϊνή πόρτα του, του κατάφερε με δύναμη αλλεπάλληλες κλωτσιές στο κεφάλι και στο σώμα, εξαιτίας των οποίων τον τραυμάτισε στο πρόσωπο και σοβαρά στην ωμοπλάτη, κατά τα εκτιθέμενα ειδικότερα στη συνέχεια. Τελικά, τα χειρότερα απετράπησαν με την άμεση επέμβαση τριών παρευρισκομένων λεμβούχων, οι οποίοι απομάκρυναν τον εναγόμενο από τον ενάγοντα, που από το χτυπήματα είχε πέσει στο δάπεδο του σκάφους του. Για τον προαναφερόμενο τραυματισμό του ενάγοντος ευθύνεται ο εναγόμενος, ο οποίος, αφού ξεκίνησε το επεισόδιο παρακρατώντας τη θέση πρόσδεσης στην προβλήτα που του παραχώρησε προσωρινά ο ενάγων, εισήλθε αιφνίδια στο σκάφος του τελευταίου και ενώ αυτός ήταν περιορισμένος μέσα στο κουβούκλιο διακυβέρνησης, του κατάφερε με δύναμη αλλεπάλληλες κλωτσιές στο κεφάλι και στην ωμοπλάτη, από τις οποίες προκλήθηκε ο άνω τραυματισμός του. Περαιτέρω, από τα ίδια ως άνω αποδεικτικά στοιχεία δεν αποδείχθηκε ότι ο ενάγων βαρύνεται με οποιαδήποτε υπαιτιότητα για την πρόκληση του ένδικου τραυματισμού του, όπως αβάσιμα ο εναγόμενος ισχυρίζεται. Το γεγονός ότι πριν την άνω επίθεση του εναγομένου επικρατούσε ένταση και ανταλλάσσονταν ύβρεις μεταξύ των διαδίκων και υπήρξαν και ελαφρές υλικές ζημιές στο σκάφος του εναγομένου, δεν μπορεί να οδηγήσει στην παραδοχή ότι οι άνω συνθήκες αποτελούν νόμιμη αιτία δυνάμενη να δικαιολογήσει την άνω ασκηθείσα σωματική βία από μέρους του εναγομένου η οποία προκάλεσε τον άνω τραυματισμό του ενάγοντος. Άλλωστε, για τον εναγόμενο υπήρχαν νόμιμα μέσα παροχής ποινικής και αστικής προστασίας και στο σημείο παρευρίσκονταν και λιμενικό όργανο, από το οποίο μπορούσε να ζητήσει συνδρομή και να μην καταφύγει στη βία, οι δε υλικές ζημίες που προκλήθηκαν στο σκάφος του από την πρόσκρουση, μπορούσαν να αποκατασταθούν από την ασφαλιστική εταιρία του ενάγοντος, όπως και έγινε. Συνεπώς, ο πρωτοδίκως προβληθείς από τον εναγόμενο ισχυρισμός, τον οποίο επαναφέρει με τον πρώτο λόγο της έφεσής του, ότι την επέλευση του ένδικου τραυματισμού του προκάλεσε αποκλειστικά ο ενάγων, άλλως συνετέλεσε σ’ αυτήν κατά ποσοστό 95% (ένσταση εκ του άρθρου 300 Α.Κ.), πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος κατ’ ουσία. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, κατέληξε στην ίδια κρίση, δηλαδή ότι ο επίδικος τραυματισμός του ενάγοντος οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα του εναγομένου και απέρριψε ως αβάσιμο κατ’ ουσία, τον ανωτέρω ισχυρισμό του τελευταίου, ορθά τις αποδείξεις εκτίμησε, απορριπτόμενου, ως ουσιαστικά αβάσιμου, του πρώτου λόγου της έφεσης του εναγομένου, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα. Ο ενάγων παραπονείται με τον πρώτο λόγο της έφεσής του ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, κατ’ εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων, δέχθηκε ότι ο ίδιος δεν παραχώρησε στον εναγόμενο τη θέση ελλιμενισμού για το σκάφος του και ότι παραβεβλημένο στην προβλήτα ήταν εξαρχής το σκάφος του τελευταίου. Ο άνω λόγος έφεσης είναι απορριπτέος ως αλυσιτελής, διότι δεν επιδρά κατά νόμο στο διατακτικό της εκκαλουμένης απόφασης που έκρινε τον εναγόμενο αποκλειστικά υπαίτιο για τον τραυματισμό του ενάγοντος (Ολ.Α.Π. 4/2020, Α.Π. 828/2021, Τ/Ν.Π. ΝΟΜΟΣ) και πλήττει μόνο πλεοναστική σκέψη της εκκαλουμένης (Α.Π. 455/2021, Α.Π. 755/2018, Α.Π. 1207/2017, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ), στην οποία η τελευταία δεν στηρίζεται (Α.Π. 319/1989, ΕλλΔνη 31, 521, Β. Βαθρακοκοίλη, Η έφεση, 2015, αριθ. 1078, σ. 286). Περαιτέρω, από τα προαναφερόμενα αποδεικτικά μέσα αποδείχθηκε ότι αμέσως μετά τον άνω τραυματισμό του ο ενάγων μεταφέρθηκε στο Νοσοκομειακό και Φιλανθρωπικό Ίδρυμα «Παναγία Φανερωμένη Ύδρας», όπου μετά από κλινικό  και ακτινολογικό έλεγχο διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί κάταγμα δεξιάς ωμοπλάτης στο έξω χείλος της και θλαστικό τραύμα ρινός και ότι είχε απορρυθμιστεί το σάκχαρό του και αφού έγινε σχετική αντιμετώπιση του σακχάρου του, παραπέμφθηκε σε ορθοπεδική κλινική για περαιτέρω έλεγχο και αντιμετώπιση. Ακολούθως, μεταφέρθηκε στο Γ.Ν. «ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ ΒΟΥΛΑΣ», όπου υποβλήθηκε σε ακτινολογικό έλεγχο και αξονική τομογραφία, διαπιστώθηκε «συντριπτικό κάταγμα σώματος ωμοπλάτης δεξιά, με παρεκτόπιση των κατεαγότων τμημάτων», τοποθετήθηκε ανάρτηση, δόθηκαν οδηγίες και του συστήθηκε επανεξέταση στα εξωτερικά ιατρεία. Την επομένη (27-7-2010) εξετάστηκε στο έκτακτο Ορθοπεδικό Ιατρείο του Γ.Ν.Π. «ΤΖΑΝΕΙΟ», όπου επιβεβαιώθηκε η άνω διάγνωση για συντριπτικό κάταγμα ωμοπλάτης (ΔΕ), τοποθετήθηκε ανάρτηση και δόθηκαν οδηγίες. Κατόπιν των ανωτέρω συστήθηκε στον ενάγοντα να απέχει από την εργασία του για χρονικό διάστημα έξι εβδομάδων, δηλαδή μέχρι την 9-9-2010, ενώ την τελευταία αυτή ημερομηνία, μετά από νέα εξέταση, του συστήθηκε να απέχει από την εργασία του για δύο ακόμη εβδομάδες, ήτοι μέχρι 23-09-2010 (βλ. τα από 27-7-2010 και από 9-9-2010 σχετικά ιατρικά σημειώματα του ορθοπεδικού ιατρού των τακτικών εξωτερικών ιατρείων του Π.Γ.Ν. «ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ ΒΟΥΛΑΣ» ………..). Εξάλλου, ο ενάγων, αμέσως μετά τον τραυματισμό του υπέβαλε σχετική έγκληση κατά του εναγομένου, στο πλαίσιο δε της διενεργηθείσης προανάκρισης, εξετάσθηκε την επομένη ημέρα από τον Ιατροδικαστή της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Πειραιά ………., κατόπιν της υπ’ αριθ. πρωτ. …../07-10/2010 έγγραφης παραγγελίας του Λ/Χ Ύδρας. Σύμφωνα δε με τη συνταχθείσα σχετικά με αριθμό …./17-8-2010 ιατροδικαστική έκθεση του ως άνω Ιατροδικαστή, κατόπιν της κλινικής εξέτασης του ενάγοντος που έλαβε χώρα την 27-7-2010, διαπιστώθηκαν τα εξής: «Μικρό θλαστικό τραύμα μεσότητος ρινικής πυραμίδος. Φέρει σύστημα ανάρτησης – ακινητοποίησης δεξιού άνω άκρου και δεξιού ώμου. Σε αξονική τομογραφία που διενεργήθηκε την 26-7-2010 διαπιστώθηκε συντριπτικό κάταγμα σώματος δεξιάς ωμοπλάτης με παρεκτόπιση των κατεαγότων τμημάτων. Αιτιάται άλγος δεξιάς ωμικής χώρας», ενώ σύμφωνα με το συμπέρασμα του ιδίου Ιατροδικαστή «Η δεύτερη ανωτέρω περιγραφείσα κάκωση χαρακτηρίζεται ως βαρεία σωματική βλάβη κατά την έννοια του άρθρου 310 Π.Κ, ως εκ πλήξεως προκληθείσα. Εξ αυτής ο εξετασθείς θέλει νοσήσει και απόσχει των ασχολιών του επί τουλάχιστον τριάντα (30) ημέρες από του συμβάντος, εκτός επιπλοκής τινός ή υστερογενούς βλάβης» (βλ. την προσκομιζόμενη με επίκληση ως άνω ιατροδικαστική έκθεση). Επιπρόσθετα, αποδείχθηκε ότι, συνεπεία του ως άνω τραυματισμού του και για περαιτέρω έλεγχο και αντιμετώπιση αυτού σύμφωνα με σύσταση των θεραπόντων ιατρών του, ο ενάγων δαπάνησε 1) για αγορά ακτοπλοϊκών εισιτηρίων την 5-8-2010, 10-8-2010, 9-9-2010 και 15-9-2010, ημερομηνίες κατά τις οποίες μετέβη για ιατρικό έλεγχο από την Ύδρα στον Πειραιά, το συνολικό ποσό των (38,50+51,00+36,50+51,00) 177,00 ευρώ. 2) Για εξετάσεις α) την 26-7-2010 το ποσό των 4,87 ευρώ για επίσκεψη στο Ασκληπιείο Βούλας και το ποσό των 71,11 ευρώ για αξονική τομογραφία την ημέρα αυτή, β) την 5-8-2010 για επίσκεψη στο άνω ννοσοκομείο το ποσό των 3,00 ευρώ και για εξέταση του ώμου το ποσό των 2,44 ευρώ, 3) την 9-9-2010 για επίσκεψη στο άνω νοσοκομείο το ποσό των 3,00 ευρώ και συνολικά το ποσό των 84,42 ευρώ και 4)  Για μετακινήσεις με ταξί από και προς τα άνω νοσοκομεία, για τις ανάγκες της θεραπείας του στην Αθήνα και στον Πειραιά, κατέβαλε τα κάτωθι ποσά στους κάτωθι αυτοκινητιστές: την 27-7-2010 στην ……. το ποσό των 14,66 ευρώ, την 27-7-2010 στον ……. το ποσό των 18,21 ευρώ, την 5-8-2010 στον .. … το ποσό των 14,90 ευρώ, την 26-8-2010 στον .. … το ποσό των 14,16 ευρώ, την 9-9-2010 στην .. … το ποσό των 19,45 ευρώ, την 9-9-2010 στην ……. το ποσό των 14,14 ευρώ, την 15-9-2010 στην ……….. το ποσό των 10,36 ευρώ, την 15-9-2010 στον ………. το ποσό των 9,36 ευρώ και την 15-9-2010 στον ……………. το ποσό των 9,86 ευρώ. Συνολικά η θετική ζημία που υπέστη ο ενάγων από τις άνω αιτίες ανήλθε στο ποσό των 386,52 ευρώ, ενώ η δαπάνη αυτή, η οποία συνδέεται αιτιωδώς με τον επίδικο τραυματισμό του, του επιδικάστηκε πρωτόδικα και δεν αμφισβητείται από τον εναγόμενο με λόγο έφεσης. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι κατά το χρόνο του ατυχήματος ο ενάγων εργάζονταν επί επτά ημέρες την εβδομάδα ως κυβερνήτης του άνω Ε/Γ-Τ/Ρ σκάφους του, πραγματοποιώντας ημερήσια δρομολόγια από το λιμάνι της Ύδρας προς την παραλία Μανδράκι και επιστροφή, με εισιτήριο 2,50 ευρώ κατ’ άτομο ανά διαδρομή, ενώ δεν πραγματοποιούσε ελεύθερες διαδρομές (αυτές πραγματοποιούσαν τα θαλάσσια ταξί) ούτε νυκτερινές διαδρομές για την επιστροφή πελατών του ξενοδοχείου «………..» στο Μανδράκι, καθώς αυτό δεν προκύπτει  από το ημερολόγιο του σκάφους του. Στα πλαίσια αυτής της επαγγελματικής του δραστηριότητας πραγματοποιούσε προς Μανδράκι κατά μέσον όρο πέντε δρομολόγια με επιστροφή ημερησίως, με μέσο όρο επιβατών 15 άτομα ανά δρομολόγιο, στα οποία περιλαμβάνονταν από 12-7-2010 και εντεύθεν και παιδιά του Υδραίικου Ναυτικού Ομίλου. Επομένως, αποκόμιζε το  ποσό των 375,00 ευρώ ημερησίως, ήτοι 15 επιβάτες Χ 2,50 ευρώ / δρομολόγιο = 37,5 ευρώ Χ 10 δρομολόγια (μετάβαση και επιστροφή)= 375,00 ευρώ. Από το ποσό αυτό πρέπει να αφαιρεθεί το ποσό των 60,00 ευρώ που δαπανούσε ημερησίως για την αγορά πετρελαίου κίνησης, καθώς και το ποσό των 71,25 ευρώ για απόδοση Φ.Π.Α. 19% και απέμεναν γι’ αυτόν καθαρά ημερήσια έσοδα ποσού 375,00 – (60,00+71,55=) 243,75 ευρώ, το οποίο θα κέρδιζε μετά πιθανότητας,  κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, κατά το άνω χρονικό διάστημα από 26-7-2010 μέχρι και 23-9-2010 κατά το οποίο κατέστη ανίκανος προς εργασία, συνεπεία του τραυματισμού του από αποκλειστική υπαιτιότητα του εναγομένου. Και τούτο με βάση τη μακρόχρονη οργανωμένη σχετική επαγγελματική του δραστηριότητα με ιδιόκτητο σκάφος στο μεγάλης τουριστικής επισκεψιμότητας κατά τους θερινούς μήνες νησί της Ύδρας, στο οποίο είναι επιβεβλημένη η μετακίνηση με σκάφη σε παραλίες λόγω έλλειψης του απαιτούμενου οδικού δικτύου. Επομένως, απώλεσε από την αιτία αυτή το ποσό των (243,75 ευρώ ημερησίως Χ 60 ημέρες)= 14.625,00 ευρώ, για το οποίο ο εναγόμενος υποχρεούται να τον αποζημιώσει. Σημειώνεται εδώ ότι, παρά τα αντίθετα υποστηριζόμενα από τον εναγόμενο προς θεμελίωση συνυπαιτιότητας του ενάγοντος στην έκταση της ζημίας του, από το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων, δεν πιθανολογείται ότι κατά το επίδικο χρονικό διάστημα ο ενάγων είχε την ευχέρεια να βρει πηδαλιούχο για να τον αντικαταστήσει στη διακυβέρνηση του σκάφους του, ενόψει του ότι το επίδικο συμβάν έλαβε χώρα στο μέσον της τουριστικής περιόδου, κατά το οποίο, κατά την κοινή πείρα, δεν είναι ευχερές να βρεθεί άμεσα τέτοιος ναυτικός διαθέσιμος σε μικρά νησιά όπως η Ύδρα. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, επομένως, το οποίο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, δέχθηκε, με παρόμοια αιτιολογία, το σχετικό κονδύλι της αγωγής για το άνω ποσό, δεν έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων, απορριπτόμενων ως ουσιαστικά αβάσιμων των σχετικών λόγων των εφέσεων του ενάγοντος και του εναγομένου (τρίτου και δεύτερου αντίστοιχα), με τους οποίους υποστηρίζεται αντίστοιχα ότι αυθαίρετα επιδικάστηκε στον ενάγοντα το άνω ποσό των 14.625,00 ευρώ και ότι για τον υπολογισμό του ήταν εσφαλμένη η περικοπή από είκοσι σε δεκαπέντε των επιβατών που πιθανολογήθηκε ότι θα μετέφερε κατά μέσον όρο το σκάφος του. Περαιτέρω όμως, δεν αποδείχθηκε ότι ο ενάγων είχε συνάψει συμβάσεις με τον Υδραϊκό Ναυτικό Όμιλο και με το ξενοδοχείο «…………» για τη μεταφορά επιβατών στην παραλία Μανδράκι, από τη μη εκτέλεση των οποίων συνεπεία του τραυματισμού του απώλεσε αντίστοιχα ποσά 3.193,84 και 8.140,50 ευρώ, καθώς τέτοιες συμβάσεις δεν προσκόμισε αυτός στο δικαστήριο. Η από μέρους του προσκόμιση απλών βεβαιώσεων από τους ως άνω, ότι είχαν συνάψει μαζί του συμβάσεις μεταφοράς επιβατών δεν μπορεί να οδηγήσει στο αντίθετο συμπέρασμα, διότι οι βεβαιώσεις είναι αόριστες (αφήνουν αδιευκρίνιστη την ημερομηνία σύναψης των συμβάσεων, τη διάρκειά τους, τον αριθμό των επιβατών που αφορούν και τον υπόχρεο της πληρωμής των εισιτηρίων) και δεν συγκεκριμενοποιούνται – επιβεβαιώνονται από κάποιο επίσημο στοιχείο (αφού ο ενάγων δεν προσκομίζει τα αντίστοιχα φορολογικά παραστατικά του και τις τυχόν συμβάσεις του με τους ανωτέρω το προηγούμενο ή το επόμενο έτος). Επομένως τα κονδύλια αποθετικής ζημίας του ενάγοντος για τα παραπάνω ποσά πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, επομένως, το οποίο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, απέρριψε, με την ίδια αιτιολογία, τα κονδύλια αυτά αποθετικής ζημίας του ενάγοντος δεν έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων, απορριπτόμενου ως ουσιαστικά αβάσιμου του σχετικού λόγου (δεύτερου) της έφεσης του εναγομένου, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα. Εξάλλου, αποδείχθηκε ότι συνεπεία του άνω τραυματισμού του ο ενάγων βίωσε πόνο, θλίψη, άγχος και πανικό και υπέστη και ψυχολογικό «σοκ» που θα αποτελεί χρόνια ψυχολογική επιβάρυνση γι’ αυτόν, ενώ απώλεσε και μεγάλο μέρος των εισοδημάτων του από την αδυναμία του να εργαστεί με το άνω σκάφος του κατά το αποκορύφωμα της θερινής τουριστικής περιόδου. Κατά συνέπεια ο ενάγων υπέστη ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας πρέπει να του επιδικαστεί ανάλογη χρηματική ικανοποίηση. Το Δικαστήριο τούτο, λαμβάνοντας υπόψη, κατόπιν αξιολόγησης και στάθμισης όλων των διαμορφωτικών της συνθηκών κατά τον κρίσιμο χρόνο του προσδιορισμού της, μεταξύ των άλλων, τις ως άνω συνθήκες της επίμαχης αδικοπραξίας μέσα στο σκάφος του ενάγοντος και ενώπιον της μικρής κοινωνίας των συναδέλφων του, το είδος και τη βαρύτητα της προσβολής της υγείας του, το ψυχικό και σωματικό άλγος που δοκίμασε, την υπαίτια συμπεριφορά του εναγομένου, τη βαρύτητα του πταίσματος του τελευταίου και τις ιδιότητες και την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των διαδίκων μερών  (Ολ.Α.Π. 13/2002, Α.Π. 79/2020, Α.Π. 265/2020, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ), κρίνει ότι πρέπει να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να του καταβάλει ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης το ποσό των 10.000,00 ευρώ. Το ποσό αυτό κρίνεται ως δίκαιο και εύλογο (Α.Π. 368/2021, Α.Π. 525/2021, Α.Π. 716/2008, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ), δηλαδή, ανάλογο με τις συγκεκριμένες περιστάσεις της προκείμενης περίπτωσης, αλλά και σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ.1 του Συντάγματος και 2, 9 παρ. 2 και 10 παρ. 2 της ΕΣΔΑ), όπως η αρχή αυτή, εξειδικεύεται με την ανωτέρω διάταξη του άρθρου 932 Α.Κ. για τον προσδιορισμό του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης (Ολ.Α.Π. 10/2017, Ολ.Α.Π. 9/2015, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ), ενώ η καταβολή του, αν και δεν μπορεί να εξαφανίσει τη ζημία επί του αγαθού της υγείας και της εργασιακής ικανότητας του ενάγοντος, είναι, εντούτοις, σε θέση να αμβλύνει ως ένα βαθμό τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκάλεσε σ’ αυτόν η προσβολή. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο επιδίκασε για την άνω αιτία το ποσό των 5.000,00  ευρώ, έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων, κατά το σχετικό βάσιμο σχετικό λόγο (τέταρτο) έφεσης του ενάγοντος, απορριπτομένου ως αβάσιμου του περί του αντιθέτου (περί μη επιδίκασης οποιουδήποτε ποσού χρηματικής ικανοποίησης στον ενάγοντα λόγω αποκλειστικής υπαιτιότητάς του για τον τραυματισμό του, άλλως περί επιδικάσεως σ’ αυτόν μικρότερου ποσού λόγω συνυπαιτιότητάς του κατά ποσοστό 95% στον τραυματισμό του εξαιτίας οικείου πταίσματός του) πρώτου λόγου της έφεσης του εναγομένου. Περαιτέρω, ο εναγόμενος, με τον τρίτο λόγο της έφεσής του, παραπονείται ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, κατ’ εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων, απέρριψε την ένσταση καταχρηστικής άσκησης της αγωγής που είχε παραδεκτά προβάλλει με τις προτάσεις του, επικαλούμενος ότι μοναδικός σκοπός άσκησης της αγωγής ήταν να αποκομίσει ο ενάγων εύκολα και γρήγορα χρηματικά ποσά σε βάρος του. Ο άνω λόγος έφεσης είναι απορριπτέος προεχόντως ως αλυσιτελής, διότι η άνω ένσταση δεν απορρίφθηκε πρωτόδικα ως ουσιαστικά αβάσιμη αλλά ως νομικά αβάσιμη (Α.Π. 323/1989, ΕλλΔνη 31, 770, Β. Βαθρακοκοίλη, Η έφεση, 2015, αριθ. 1078, σ. 286) και σε κάθε περίπτωση και ως αβάσιμος, διότι τα εκτιθέμενα άνω περιστατικά δεν καθιστούν καταχρηστική την άσκηση της αγωγής, καθώς, και αληθή υποτιθέμενα, δεν είναι ικανά να θεμελιώσουν την ένσταση εκ του άρθρου 281 Α.Κ, όπως ορθά ερμηνεύοντας και εφαρμόζοντας το νόμο απεφάνθη το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο. Κατόπιν αυτών, μη υπάρχοντος άλλου λόγου έφεσης προς εξέταση, πρέπει: Α) να απορριφθεί η Β έφεση του εναγομένου ως ουσιαστικά αβάσιμη στο σύνολό της, να επιβληθούν σε βάρος του ανωτέρω εκκαλούντος, λόγω της ήττας του, τα δικαστικά έξοδα του εφεσίβλητου, για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας, κατόπιν νόμιμου σχετικού αιτήματός του (άρθρα 106, 176, 183 και 191 παρ. 2 του Κ.Πολ.Δ.), ενώ πρέπει να διαταχθεί και η εισαγωγή του κατατεθέντος από τον εκκαλούντα παραβόλου στο Δημόσιο Ταμείο και Β) να γίνει δεκτή ως ουσιαστικά βάσιμη η Α έφεση του ενάγοντος και να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση ως προς όλα τα κεφάλαιά της, για την ενότητα της εκτέλεσης (Εφ.Πατρ. 21/2019, Εφ.Θεσ. 174/2018, Εφ.Πειρ. 16/2017, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ, Σ. Σαμουήλ, «Η έφεση», έκδ. Ε’, σ. 430-431, παρ. 1143), ώστε η απόφαση να έχει ενιαίο διατακτικό (Α.Π. 748/1984, ΕλλΔνη 26, 642, Εφ.Πειρ. 155/2019, Εφ.Πατρ. 279/2018, Εφ.Δωδ. 309/2019, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ). Ακολούθως, πρέπει να κρατηθεί η υπόθεση προς εκδίκαση κατ’ ουσία στο Δικαστήριο τούτο (άρθρο 535 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ.), να γίνει εν μέρει δεκτή η από 29-10-2010 και με αριθ. κατάθ. ……/22-11-2010 αγωγή (η οποία είναι ορισμένη και νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 914, 297, 298, 299, 330, 346, 932 Α.Κ. 176 Κ.Πολ.Δ.) και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των (386,52 + 14.625,00 + 10.000,00) 25.011,52  ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Επίσης, ο εναγόμενος, λόγω της ήττας του και ανάλογα με την έκταση αυτής, πρέπει να καταδικασθεί σε μέρος των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, κατ’ αποδοχή του βάσιμου σχετικού αιτήματός του (άρθρα 106, 178 παρ. 1, 183 και 191 παρ. 2 του Κ.Πολ.Δ, 63 παρ. 1α’, 68 παρ. 1, 69 παρ. 1 Ν. 4194/2013 «Κώδικας Δικηγόρων»). Τέλος, πρέπει να διαταχθεί η επιστροφή του παραβόλου άσκησης έφεσης στον εκκαλούντα στην Α έφεση (άρθρο 495 αριθ. 3  Κ.Πολ.Δ, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο τρίτο του άρθρου 1 του Ν.4335/2015).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Συνεκδικάζει αντιμωλία των διαδίκων τις Α και Β εφέσεις.

Δέχεται τυπικά αυτές.

Ι. Απορρίπτει κατ’ ουσία τη Β έφεση.

Καταδικάζει τον εκκαλούντα στα δικαστικά έξοδα του εφεσίβλητου του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει σε επτακόσια (700,00) ευρώ.

Διατάσσει την εισαγωγή στο Δημόσιο Ταμείο του κατατεθέντος από τον εκκαλούντα με κωδικό ………… ηλεκτρονικού παραβόλου άσκησης έφεσης του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ποσού εκατόν πενήντα (150,00) ευρώ.         

ΙΙ. Δέχεται κατ’ ουσία την Α έφεση.

Εξαφανίζει τη με αριθ. 5041/2017 οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, η οποία εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία.

Κρατεί και δικάζει επί τοις ουσίας την υπόθεση που αφορά την αναφερθείσα στο σκεπτικό από 29-10-2010 και με αριθ. κατάθ. ………/22-11-2010 αγωγή.

Απορρίπτει ότι κρίθηκε απορριπτέο.

Δέχεται εν μέρει την αγωγή.

Υποχρεώνει τον εναγόμενο να καταβάλει στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των είκοσι πέντε χιλιάδων έντεκα ευρώ και πενήντα δυο λεπτών (25.011,52), με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής.

Καταδικάζει τον εναγόμενο στην πληρωμή μέρους των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των χιλίων τριακοσίων (1.300,00) ευρώ.

Διατάσσει την επιστροφή στον εκκαλούντα του με κωδικό ………….  ηλεκτρονικού παραβόλου άσκησης έφεσης του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ποσού εκατόν πενήντα (150,00) ευρώ.

Κρίθηκε και αποφασίστηκε στον Πειραιά στις  17 Φεβρουαρίου 2022 και δημοσιεύτηκε στο ακροατήριο του Δικαστηρίου αυτού, την 1η Μαρτίου 2022, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους.

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                  Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ