ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ (3ο Τμήμα)
[ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ (ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΚΩΝ) ΔΙΑΦΟΡΩΝ]
Αριθμός απόφασης 295/2023
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Εμμανουηλία-Αλεξάνδρα Κεχαγιά, Εφέτη, την οποία όρισε ο Διευθύνων το Εφετείο Πρόεδρος Εφετών και από τη Γραμματέα, Κ.Σ
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στον Πειραιά στις …………, για να δικάσει τις υποθέσεις μεταξύ:
Α. Των εκκαλούντων : 1) ……….., 2) ……., 3) ………., 4) …………, οι οποίοι παραστάθηκαν δια του πληρεξουσίου δικηγόρου τους, Ιωάννη Νέστωρα.
Των εφεσιβλήτων : 1) …….., 2) …………, 3) Της εδρεύουσας στην Αθήνα (οδός ………) ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας με την επωνυμία «…………….», νομίμως εκπροσωπούμενης, οι οποίοι παραστάθηκαν δια της πληρεξουσίας δικηγόρου τους, Σωτηρίας Βελέντζα, με δήλωση, κατ’άρθρο 242 παρ.2 του ΚΠολΔ.
Β. Των εκκαλούντων : 1) ………., 2) ………., 3) ……….. και 4) …………….. οι οποίοι παραστάθηκαν με τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους, Παναγιώτη Σαπουντζάκη.
Των εφεσιβλήτων : 1) …………, 2) ………… 3) Της εδρεύουσας στην Αθήνα (οδός ………..) ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας με την επωνυμία «……. ………», νομίμως εκπροσωπούμενης, οι οποίοι παραστάθηκαν ως ανωτέρω.
Οι ενάγοντες άσκησαν ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 10-7-2015 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ……./6-11-2015) αγωγή τους και την από 30-9-2016 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ………../12-10-2016) αγωγή τους, οι οποίες ζήτησαν να γίνουν δεκτές.
Επ’αυτών εκδόθηκαν διαδοχικά η υπ’αριθμ. 2529/2018 μη οριστική και η υπ’αριθμ. 904/2022 απόφαση του ανωτέρω Δικαστηρίου, με την οποία απορρίφθηκαν οι αγωγές στο σύνολό τους.
Την απόφαση αυτή προσέβαλαν οι εκάστοτε ενάγοντες με τις από 22-11-2020 (με αριθμ. εκθ. καταθ. ……../2511-2022) και από 29-11-2022 (με αριθ. εκθ. καταθ. …………./29-11-2022) εφέσεις τους, οι οποίες προσδιορίστηκαν για να συζητηθούν κατά την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο, και γράφτηκαν στο πινάκιο.
Κατά τη δικάσιμο αυτή οι υποθέσεις εκφωνήθηκαν με τη σειρά του οικείου πινακίου και συζητήθηκαν. Κατά τη συζήτησή τους στο ακροατήριο του παρόντος Δικαστηρίου, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των εκκαλούντων ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και τις προτάσεις που κατέθεσαν ενώ η πληρεξουσία δικηγόρος των εφεσιβλήτων δεν εμφανίστηκε αλλά παραστάθηκε με δήλωσή της, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 242 § 2 του ΚΠολΔ, και προκατέθεσε τις προτάσεις τους.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Στην κρινόμενη περίπτωση, φέρονται προς συζήτηση οι από : Α) η από 22-11-2020 (με αριθμ. εκθ. καταθ. ……../2511-2022) υπό στοιχ. Α΄έφεση, και Β) η από 29-11-2022 (με αριθ. εκθ. καταθ. ……../29-11-2022) υπό στοιχ. Β΄έφεση των εναγόντων, ως ολικά ηττηθέντων πρωτοδίκως διαδίκων, κατά της υπ’αριθμ. 904/2022 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε, αντιμωλία των διαδίκων, κατά τη διαδικασία των περιουσιακών (αυτοκινητικών) διαφορών-καθώς και κατά της προηγηθείσας υπ’αριθμ. 2529/2018 μη οριστική απόφασης του ίδιου Δικαστηρίου, που θεωρείται ότι έχει προσβληθεί μαζί με αυτήν, παρ’ότι οι ένδικες εφέσεις δεν στρέφονται και κατ’αυτής (άρθρο 513 § 2 του ΚΠολΔ)- και απέρριψε στο σύνολό τους, τις από 10-7-2015 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ……./6-11-2015) και από 30-9-2016 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ………/12-10-2016), αντίστοιχα, αγωγές τους κατά των εναγομένων, περί αποζημίωσης και χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης από τροχαίο ατύχημα, οι οποίες πρέπει να συνεκδικαστούν, λόγω της μεταξύ τους συνάφειας, αφού στρέφονται κατά της ίδιας απόφασης και αναφέρονται στο ίδιο βιοτικό συμβάν, και, επιπρόσθετα, διότι με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται η διεξαγωγή της δίκης και επέρχεται μείωση των εξόδων (άρθρα 246, 591 § 1, 614 αρ. 6 του ΚΠολΔ). Οι εφέσεις αυτές έχουν ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα [άρθρα 495 § 4, 499, 500, 511, 513 παρ. 1 εδαφ.β΄, 516 § 1, 517, 518 § 2, όπως η τελευταία αυτή διάταξη αντικαταστάθηκε από το άρθρο τρίτο του ν.4335/2015 (ΦΕΚ Α.87/23-7-2015) και 520 § 1 του ΚΠολΔ], δηλαδή πριν την παρέλευση διετίας από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης (22-3-2022), δεδομένου ότι ουδείς εκ των διαδίκων επικαλείται ότι έχει λάβει χώρα επίδοσή της, ούτε από τα στοιχεία της δικογραφίας προκύπτει το αντίθετο, ούτε άλλος λόγος απαραδέκτου, ενώ για το παραδεκτό τους έχει κατατεθεί το νόμιμο παράβολο κατά την άσκησή τους (υπ’αριθμ. ………… e-παράβολο και από 25-11-2022 αποδεικτικό πληρωμής της Τράπεζας Πειραιώς, όσον αφορά την υπό στοιχ. Α΄έφεση και υπ’αριθμ. ………….. e-παράβολο όσον αφορά την υπό στοιχ. Β΄έφεση). Επομένως, πρέπει, να γίνουν τυπικά δεκτές και να ερευνηθούν περαιτέρω, κατά την ίδια διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων τους (άρθρο 533 § 1 του ΚΠολΔ).
Οι ενάγοντες της από 10-7-2015 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. …………./6-11-2015) αγωγής ισχυρίστηκαν ότι, στις 30-8-2014 ο πρώτος εναγόμενος, οδηγώντας το υπ’αριθμ. κυκλοφορίας ………. Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του δεύτερου εναγομένου, το οποίο ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη στην τρίτη εναγομένη, προκάλεσε από υπαιτιότητά του (αμέλεια) αυτοκινητικό ατύχημα, στον τόπο, κατά τον χρόνο και με τις ειδικότερα εκτιθέμενες συνθήκες, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του ……., πατέρα της πρώτης, πεθερού του δευτέρου, και παππού των λοιπών εναγόντων. Ακολούθως, κατόπιν επιτρεπτής τροπής του αιτήματός της, από καταψηφιστικό εν μέρει σε αναγνωριστικό, και επικαλούμενοι τον στενότατο συγγενικό δεσμό και τις σχέσεις αγάπης που τους συνέδεαν με τον αποβιώσαντα, ζητούσαν να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να τους καταβάλουν εις ολόκληρον, στον δεύτερο ενάγοντα το ποσό των 550 ευρώ, ως αποζημίωση για τη θετική ζημία του, καθώς και των 19.950 στην πρώτη ενάγουσα και των 20.000 ευρώ, σε καθέναν από τους τρίτο και τέταρτο των εναγόντων, της πρώτης επιφυλασσόμενης για το επιπλέον ποσό των 50 ευρώ, προκειμένου να παρασταθεί ως πολιτικώς ενάγουσα ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική τους οδύνη, και να αναγνωριστεί ότι οι εναγόμενοι τους οφείλουν επιπλέον, εις ολόκληρον, για την ίδια αιτία το ποσό των 60.000 ευρώ στην πρώτη, και των 20.000 ευρώ σε καθέναν από τους δεύτερο, τρίτο και τέταρτο των εναγόντων, με τον νόμιμο τόκο, όλα τα παραπάνω ποσά, από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση, και να επιβληθούν σε βάρος τους τα δικαστικά τους έξοδα.
Επίσης, οι ενάγοντες της από 30-9-2016 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ…………../12-10-2016) αγωγής, αναφερόμενοι στο ίδιο τροχαίο ατύχημα ζητούσαν, κατόπιν επιτρεπτής τροπής του αιτήματός της, από καταψηφιστικό εν μέρει σε αναγνωριστικό, και επικαλούμενοι τον στενότατο συγγενικό δεσμό και τις σχέσεις στοργής που τους συνέδεαν με τον αποβιώσαντα, να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να τους καταβάλουν εις ολόκληρον, στον πρώτο ενάγοντα, υιό του θανόντος, το ποσό των 19.950 ευρώ, και σε καθεμία από τις τρίτη και τέταρτη ενάγουσα, εγγονές του, το ποσό των 20.000 ευρώ, του πρώτου επιφυλασσόμενου για το επιπλέον ποσό των 50 ευρώ, προκειμένου να παρασταθεί ως πολιτικώς ενάγων ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, ως χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική τους οδύνη, και να αναγνωριστεί ότι οι εναγόμενοι τους οφείλουν επιπλέον, εις ολόκληρον, για την ίδια αιτία, το ποσό των 60.000 ευρώ στον πρώτο, και των 20.000 ευρώ σε καθέναν από τους δεύτερη, νύφη (σύζυγο του υιού του), του θανόντος, τρίτη και τέταρτη των εναγόντων, με τον νόμιμο τόκο, όλα τα παραπάνω ποσά, από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση, και να επιβληθούν σε βάρος τους τα δικαστικά τους έξοδα.
Επί των αγωγών εκδόθηκαν διαδοχικά, η υπ’αριθμ. 2529/2018 μη οριστική (αναβλητική) και στη συνέχεια η υπ’αριθμ. 904/2022 οριστική απόφαση, με την οποία απορρίφθηκαν αμφότερες οι αγωγές ως ουσιαστικά αβάσιμες.
Κατά της οριστικής αυτής αποφάσεως παραπονούνται οι εκκαλούντες, με τις ένδικες εφέσεις τους, για τους λόγους που εκθέτουν σε αυτές και ανάγονται στο σύνολό τους σε κακή εκτίμηση των αποδείξεων και ζητούν την τυπική παραδοχή τους και στη συνέχεια την εξαφάνιση της εκκαλουμένης, με σκοπό να γίνουν δεκτές οι αγωγές τους ως βάσιμες και κατ’ουσίαν.
Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο λόγω του μεταβιβαστικού αποτελέσματος της έφεσης (άρθρο 522 του ΚΠολΔ), αποκτά την εξουσία να εξετάσει όλους τους ισχυρισμούς, που υποβάλλονται κατά τις διατάξεις των άρθρων 525 μέχρι 527 του ίδιου κώδικα, τόσο από τη μια πλευρά, όσο και από την άλλη [ΑΠ 489/2021, ΕφΠειρ (Μον) 79/2022 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»] και έχει τη δυνατότητα να ερευνήσει, προτού ακόμη εξαφανίσει την εκκαλουμένη απόφαση, εφόσον ο εκκαλών παραπονείται για άλλο λόγο (λ.χ. για εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων), ως προς την αγωγή, για ζητήματα αυτής, όπως ιδίως για τις διαδικαστικές προϋποθέσεις της δίκης, το παραδεκτό, το ορισμένο, το νόμω βάσιμο αυτής και χωρίς ειδικό παράπονο να την απορρίψει, ως απαράδεκτη, αόριστη ή μη νόμιμη [ΑΠ 121/2019, ΑΠ 140/2019 ΕφΑιγ (Μον) 19/2021 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»]. Στην περίπτωση αυτή, επειδή κατά το άρθρο 534 του ίδιου κώδικα δεν επιτρέπεται η αντικατάσταση των αιτιολογιών της εκκαλουμένης, διότι η αντικατάσταση αυτή οδηγεί σε διαφορετικό κατά το αποτέλεσμα διατακτικό και διαφορετικό δεδικασμένο [ΕφΘεσ (Μον) 879/2022 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»], εξαφανίζεται η εκκαλούμενη απόφαση και απορρίπτεται η αγωγή ως μη νόμιμη, απαράδεκτη ή αόριστη και μάλιστα χωρίς ειδικό γι’ αυτό παράπονο, δεδομένου ότι η απόφαση αυτή είναι επωφελέστερη για τον εκκαλούντα από την εκκληθείσα (ΑΠ 140/2019, ό.π, ΑΠ 258/2015, ΑΠ 173/2016 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»). Στην περίπτωση, ειδικότερα, που η αγωγή απορρίφθηκε πρωτοδίκως (εν όλω ή εν μέρει) ως ουσιαστικά αβάσιμη και κατά της απόφασης παραπονιέται ο ενάγων, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, κρίνοντας αυτεπαγγέλτως ότι αυτή ήταν αόριστη, μη νόμιμη ή απαράδεκτη, εξαφανίζει την πρωτόδικη απόφαση και απορρίπτει την αγωγή για έναν από τους παραπάνω λόγους, εφόσον μια τέτοια απόφαση είναι επωφελέστερη για τον εκκαλούντα και δεν αρκεί απλή αντικατάσταση της απορριπτικής αιτιολογίας, κατ’αρθρο 534 του ΚΠολΔ (ΑΠ 489/2021, ΑΠ 92/2015, ΕφΠειρ 351/2015 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΕφΠατρ 577/2008, ΑΧΑΝΟΜ 2009.346). Στην προκειμένη περίπτωση, ο δεύτερος ενάγων της από 10-7-2015 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………../6-11-2015) αγωγής, γαμβρός (σύζυγος της θυγατέρας) του θανόντος, αξιώνει την απόδοση των εξόδων κηδείας που ο ίδιος κατέβαλε. Κατά το άρθρο 928 εδ. α του ΑΚ, όμως, σε περίπτωση θανάτωσης προσώπου ο υπόχρεος οφείλει να καταβάλει τα έξοδα κηδείας σ`εκείνον που κατά νόμο βαρύνεται με αυτά. Γίνεται δεκτό σχετικά με το πρόσωπο που βαρύνεται με τα έξοδα κηδείας και άρα νομιμοποιείται να ζητήσει από τον υπόχρεο την καταβολή τους, ότι αυτός είναι, όποιος είχε εν ζωή υποχρέωση να τον διατρέφει και, σε περίπτωση που το θύμα διατρεφόταν με δικά του μέσα, ο κληρονόμος του θανόντος. Μάλιστα, εάν στη σχετική δαπάνη προέβη ένας μόνο από τους περισσότερους κληρονόμους του, αυτός δικαιούται να ζητήσει ολόκληρο το ποσό και όχι μόνο ποσό αντίστοιχο στο ποσοστό της κληρονομικής του μερίδας [ΑΠ 1969/2014, ΑΠ 585/2014, ΕφΑθ (Μον) 2421/2021 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»]. Συνεπώς, ο ανωτέρω, υπό την άνω ιδιότητά του, μην έχοντας την ιδιότητα του κληρονόμου, εξ αδιαθέτου ή εκ διαθήκης, του θανόντος, ο οποίος εν ζωή διατρεφόταν με τα δικά του μέσα, δεν νομιμοποιείτο ενεργητικά να ασκήσει την αγωγή, ως προς το εν λόγω κονδύλιο και το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλουμένη οριστική απόφασή του, με την οποία κρίθηκε εκ νέου το παραδεκτό και η νομική βασιμότητα της άνω αγωγής, έσφαλε δεχόμενο αντιθέτως την ενεργητική νομιμοποίησή του. Πρέπει, επομένως, παρ’ότι δεν διατυπώνεται ειδικό παράπονο με σχετικό λόγο έφεσης, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη ως προς τη συγκεκριμένη διάταξή της, και να απορριφθεί η αγωγή ως ενεργητικώς ανομιμοποίητη ως προς τον δεύτερο ενάγοντα και αναφορικά με το συγκεκριμένο κονδύλιο, εφόσον μία τέτοια απόφαση είναι επωφελέστερη για τον άνω ενάγοντα και ήδη εκκαλούντα και οδηγεί σε διαφορετικής έκτασης δεδικασμένο, με αποτέλεσμα να μην αρκεί απλή αντικατάσταση της αιτιολογίας.
Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα ανταπόδειξης ……. και της χωρίς όρκο εξέτασης των διαδίκων, . ….. και …….., ενώπιον του ακροατηρίου του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, που περιέχονται στα ταυτάριθμα με την υπ’αριθμ. 2529/2018 μη οριστική και συνεκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, και όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων, που νομίμως επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, ορισμένα εκ των οποίων λαμβάνονται υπόψη προς άμεση απόδειξη και άλλα για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, χωρίς να παραλείπεται κανένα για την εκτίμηση της ουσίας της υπόθεσης ασχέτως αν μνημονεύεται ή όχι ειδικά, μεταξύ των οποίων οι προσκομιζόμενες από τους διαδίκους-11- συνολικά- φωτογραφίες, των οποίων η γνησιότητα δεν αμφισβητήθηκε (άρθρα 444 § 1 περ. γ΄, 448 § 2, 457 § 4 του ΚΠολΔ), και τα έγγραφα της ποινικής δικογραφίας, καθώς και τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής (άρθρο 336 § § 3 και 4 του ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά, που έχουν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης : Στις 30 Αυγούστου 2014 και περί ώρα 09.25 πμ, δηλαδή υπό συνθήκες ημέρας, έλαβε χώρα τροχαίο ατύχημα επί της λεωφόρου Δημοκρατίας στο Κερατσίνι, στο ύψος του οικοδομικού τετραγώνου με αρ. 26, όταν ο πρώτος εναγόμενος ………, οδηγώντας το υπ’αριθμ. κυκλοφορίας ……… Ι.Χ.Ε αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του δεύτερου εναγομένου, που ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη στην τρίτη εναγομένη, ασφαλιστική εταιρεία, παρέσυρε και τραυμάτισε τον …………, ηλικίας τότε 80 ετών, ο οποίος υπέστη βαρειές κακώσεις κεφαλής, θώρακος, κοιλίας και λεκάνης, με αποτέλεσμα να καταλήξει μερικές ώρες αργότερα στο Γ.Ν Ελευσίνας «Θριάσιο», όπου μεταφέρθηκε με σταθμό του ΕΚΑΒ περί ώρα 10.10. Στο σημείο μετέβησαν και αστυνομικοί του Τ.Τ Κορυδαλλού, οι οποίοι διεξήγαγαν αυτοψία και συνέταξαν σχετική έκθεση μετά σχεδιαγράμματος. Κατ’αυτήν, προ του ατυχήματος, ο πρώτος εναγόμενος κινείτο επί της παραπάνω λεωφόρου, η οποία είναι μονόδρομος και στο συγκεκριμένο σημείο εκτείνεται σε ευθεία, χωρίς κλίση, με αποτέλεσμα να μην περιορίζεται η ορατότητα των οδηγών αλλά και των πεζών, έχει συνολικό πλάτος 6,30 μέτρα, αλλά το ελεύθερο τμήμα της ήταν περιορισμένο λόγω της στάθμευσης αυτοκινήτων κατά μήκος της δεξιάς πλευράς της, το οδόστρωμα ήταν ξηρό, η κυκλοφορία οχημάτων και πεζών κανονική και ο καιρός αίθριος. Διάβαση πεζών και φωτεινοί σηματοδότες για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας δεν υπάρχουν στο συγκεκριμένο σημείο και η μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα, ελλείψει ειδικής σήμανσης, είναι εκείνη των 50 χλμ/ώρα, που προβλέπει ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Ίχνη τροχοπέδησης δεν διαπιστώθηκαν ενώ επί του πεζοδρομίου πλησίον του σημείου της σύγκρουσης, που δεν προσδιορίζεται επακριβώς, βρέθηκε αίμα προερχόμενο από τον πεζό, ο οποίος, αφού αρχικά βρέθηκε και χτύπησε στο εμπρόσθιο καπώ και το μπαρμπρίζ του αυτοκινήτου στη συνέχεια, όταν, μετά από μερικά μέτρα, το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε, επέπεσε στο οδόστρωμα, χωρίς να προκύπτει η πλευρά του σώματός του, με την οποία έπεσε. Παρ’ότι το σημείο είναι κεντρικό με πολλά καταστήματα, αυτόπτες μάρτυρες δεν καταγράφησαν και ειδικά οδηγοί αυτοκινήτων που ακολουθούσαν ή προηγούνταν του πρώτου εναγομένου, παρ’ότι αμέσως μετά το ατύχημα μαζεύτηκε κόσμος στο σημείο, προφανώς διότι η κίνηση ήταν μικρή, λόγω της εποχής, της ημέρας (Σάββατο) και ώρας του ατυχήματος, με εξαίρεση τον …….., ιδιοκτήτη καταστήματος στον αριθμό 17 της άνω λεωφόρου, και εξετασθέντα ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς, κατά την εκδίκαση της σε βάρος του πρώτου εναγομένου κατηγορίας της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, ο οποίος βρισκόταν στο σημείο πλην όμως δεν είχε οπτική επαφή των εμπλεκομένων, κατά τον χρόνο του ατυχήματος αλλά αμέσως μετά. Ο ίδιος επιβεβαίωσε ότι βρέθηκαν στο σημείο σακούλες με ψώνια, τις οποίες κρατούσε ο πεζός ενώ κατά δήλωσή του διερχόμενοι φέρονται να είπαν «ότι δεν πρόσεξε ο πεζός». Σημειώνεται ότι πλησίον του σημείου της παράσυρσης του πεζού, στα δεξιά ως προς την πορεία του αυτοκινήτου υπάρχει σούπερ μάρκετ της εταιρείας «……..», απ’όπου ο θανών συνήθιζε να ψωνίζει, ενώ η οικία του όπου διέμενε με τη σύζυγό του, βρισκόταν επί της οδού …….., δηλαδή στα αριστερά σε σχέση με την πορεία του αυτοκινήτου, και αυτή ήταν μία διαδρομή που ο θανών έκανε πολύ συχνά. Επιπλέον, με βάση την υπ’αριθμ. ………../30-12-2014 Ιατροδικαστική Έκθεση Νεκροψίας-Νεκροτομής της ιατροδικαστή της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Πειραιά, ……., από τη διενεργηθείσα νεκροψία, διαπιστώθηκαν αιμορραγικές διηθήσεις δεξιού ημιμορίου και μετώπου, κάταγμα κροταφικού δεξιά, αιμοθώρακας άμφω με κατάγματα πλευρών άμφω (2ης-4ης δεξιά και 1ης-7ης αριστερά), ισχαιμικές αλλοιώσεις του μυοκαρδίου και δύο παλαιά εμφράγματα, βαρύτατες αρτηριοσκληρυντικές αλλοιώσεις στεφανιαίων αρτηριών και τρία λειτουργικά αορτοστεφανιαία παρακαμπτήρια μοσχεύματα, περινεφρικό αιμάτωμα αριστερά, προκυστικό αιμάτωμα στην ουροδόχο κύστη, συντριπτικό κάταγμα ηβικής σύμφυσης και κάταγμα αριστερού λαγονίου. Επίσης, ο θανών είχε υποστεί θλαστικό τραύμα χειρουργικά συρραφέν στο μέτωπο, κροταφικά δεξιά και έτερο αριστερά, εκχύμωση αριστερού ισχίου, διάσπαρτες εκχυμώσεις του τριχωτού της κεφαλής, θλαστικό τραύμα δεξιάς οφρύος, εκχυμώσεις βλεφάρων δεξιού οφθαλμού, υπόσφαγμα δεξιού οφθαλμού, ουλή στο θώρακα 15 εκατοστών, βελονονυγμοί δεξιού άνω άκρου και δεξιάς βουβωνικής χώρας, ουλή αριστερού αντιβραχίου 15 εκ περίπου, θλαστικά τραύματα άκρων χειρών, εκχυμώσεις αριστερού άνω άκρου και δεξιού ώμου, εκδορές γονάτων άμφω και εκχυμώσεις έσω επιφανείας δεξιού μηρού, δύο ουλές αριστερού μηρού, έσω σφυρού και μία ακόμη, μήκους 22 εκ στην έσω επιφάνεια του δεξιού μηρού. Οι πολλαπλές αυτές κακώσεις στο κεφάλι, τον θώρακα, την κοιλιά και τη λεκάνη του, αναγράφονται και ως αιτία του θανάτου του. Επιπλέον, κατά την από 18-9-2014 έκθεση εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης του Τμήματος Χημικών και Φυσικών Εξετάσεων της Ε.Α, στο αίμα του πρώτου εναγομένου δεν ανιχνεύθηκε ποσότητα αλκοόλ ενώ σύμφωνα με την υπ’αριθμ. πρωτ. ……../23-10-20214 έκθεση τοξικολογικής εξέτασης της επίκουρης καθηγήτριας στο Εργαστήριο Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, …….., στο αίμα του πεζού ανευρέθη η ουσία μιδαζολάμη, για τη λήψη της οποίας οι οικείοι του δηλώνουν άγνοια. Η ουσία αυτή είναι κατασταλτική του κεντρικού νευρικού συστήματος, και εκτός της αίσθησης ηρεμίας που δημιουργεί στον ασθενή, έχει ως πιθανή παρενέργεια τη ζάλη, τη σύγχυση, την αστάθεια και τα προβλήματα μνήμης. Αποδείχθηκε επιπλέον ότι ο θανών, με εξαίρεση κάποια φάρμακα που λάμβανε για τη χοληστερίνη και την πηκτικότητα του αίματος, ήταν σε καλή φυσική και διανοητική κατάσταση, αυτοεξυπηρετείτο και φρόντιζε και τη σύζυγό του, με την οποία διέμενε, λόγω άνοιας. Από τις φωτογραφίες, επίσης, που προσκομίστηκαν και αποτυπώνουν τα πληγέντα μέρη του αυτοκινήτου, σε συνδυασμό με τη σχετική αναφορά στην έκθεση αυτοψίας (υπ’αριθμ. 13 παρατήρηση), αποδεικνύεται ότι το αυτοκίνητο, που οδηγούσε ο πρώτος εναγόμενος, εργοστασίου προέλευσης ΤΟΥΟΤΑ, μοντέλο AYGO, μικρού κυβισμού (998 cc) και μεγέθους, υπέστη φθορά στο εμπρόσθιο καπώ, το οποίο εμφανίζει πλησίον του μέσου του και προς τα δεξιά ήπιο βαθούλωμα, σπάσιμο στο εμπρόσθιο μπαρμπρίζ, το οποίο ξεκινά από σημείο που βρίσκεται στην προέκταση του κάθετου άξονα του τιμονιού περίπου και επεκτείνεται περιμετρικά και βλάβη στον εμπρόσθιο αριστερό καθρέπτη, με μερικό σπάσιμο της βάσης του. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο διαθέτει σύστημα πέδησης ABS, δηλαδή, όπως είναι κοινώς γνωστό, σύστημα αντιμπλοκαρίσματος των τροχών, ώστε σε περίπτωση απότομης τροχοπέδησης να μην χάνεται ο πλήρης έλεγχός του και να υπάρξει ευστάθεια της πορείας του, αυτό δε είχε ως αποτέλεσμα στην προκειμένη περίπτωση, να μην σχηματιστούν ίχνη τροχοπέδησης στο οδόστρωμα, ενώ μετά βεβαιότητας ο πρώτος εναγόμενος τροχοπέδησε μετά την παράσυρση του πεζού, ώστε να ακινητοποιηθεί στη συνέχεια. Aποδείχθηκε, επίσης, ότι το σώμα του πεζού βρέθηκε σε απόσταση 12 περίπου μέτρων, από το σημείο της παράσυρσής του, όπου βρέθηκαν οι σακούλες που κρατούσε, και συγκεκριμένα στον αριθμό 28 της λεωφόρου Δημοκρατίας, όπου βρέθηκε αίμα στο πεζοδρόμιο, παρ’ότι η απόσταση αυτή δεν έχει αποτυπωθεί στην έκθεση αυτοψίας. Με βάση όσα παραπάνω αποδείχθηκαν, το Δικαστήριο κατ’αρχήν δεν μπορεί μεν να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα, προσδιορίζοντας με ακρίβεια την ταχύτητα του οχήματος που οδηγούσε ο πρώτος εναγόμενος, συνάγει όμως με βεβαιότητα, με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας και της λογικής ότι αυτή δεν υπερέβαινε τη μεγίστη επιτρεπόμενη, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη την απόσταση που διήνυσε μέχρι να ακινητοποιηθεί, και τις βλάβες που υπέστη από την πρόσκρουση του πεζού σε αυτό. Επιπλέον, με βάση τις δηλώσεις του πρώτου εναγομένου (από 5-3-2015 έγγραφες εξηγήσεις του, απολογία του ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, από 20-9-2014 υπεύθυνη δήλωσή του προς την τρίτη εναγομένη, και από 31-8-2014 υπεύθυνη δήλωση οχήματος), αναφορικά με την πορεία του πεζού και την εξέλιξη του ατυχήματος, σε συνδυασμό με τις σωματικές βλάβες του και τις βλάβες που προκλήθηκαν στο αυτοκίνητο, συνάγεται ότι ο πεζός ευρισκόταν στο πεζοδρόμιο και επιχείρησε να περάσει στην απέναντι πλευρά του οδοστρώματος, δηλαδή να κινηθεί από τα αριστερά προς τα δεξιά σε σχέση με την πορεία του αυτοκινήτου και όχι το αντίστροφο, όπως ισχυρίζονται οι εκκαλούντες. Συγκεκριμένα, το κάταγμα του δεξιού κροταφικού οστού, σε συνδυασμό με τη βλάβη στο εμπρόσθιο μπαρμπρίζ συνηγορούν υπέρ της παραδοχής ότι ο θανών επέπεσε με σφοδρότητα στο συγκεκριμένο σημείο, με τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού του, ώστε να προκληθεί το κάταγμα, και, επομένως, ότι το αυτοκίνητο τον παρέσυρε από τη δεξιά πλευρά του σώματός του. Άλλα στοιχεία που να αντικρούουν την εκδοχή αυτή δεν υφίστανται και το γεγονός ότι ο θανών κρατούσε σακούλες και, επομένως, κινείτο από το σούπερ μάρκετ προς την οικία του, δηλαδή από τα δεξιά προς τα αριστερά του αυτοκινήτου, δεν αποτελεί ασφαλές συμπέρασμα. Η φθορά δε στη βάση του αριστερού καθρέπτη δεν αξιολογείται ως βαρύνουσας σημασίας καθώς εκτιμάται ότι προκλήθηκε από την απότομη πρόσκρουση μέλους του σώματος του πεζού, ενόσω αυτός ευρισκόταν πάνω στο καπώ. Έτσι, η μόνη λογική εκδοχή είναι ο πεζός να στάθηκε αρχικά επί του πεζοδρομίου προκειμένου μετά από έλεγχο της κίνησης των οχημάτων να κατέλθει στο οδόστρωμα και να περάσει στην απέναντι πλευρά, πλην όμως από κακό υπολογισμό της απόστασης αλλά και της ταχύτητας του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο πρώτος εναγόμενος να θεώρησε ότι προλαβαίνει να το πράξει με ασφάλεια, πράγμα που δεν συνέβη. Το να μην αντιλήφθηκε την παρουσία του αυτοκινήτου πρέπει να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο, αφού, κατά τη δήλωση του πρώτου εναγομένου, ο πεζός έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος του και, επομένως, λογικά τον είδε να πλησιάζει. Εκτιμάται, δηλαδή ότι είχε ήδη αρχίσει να διασχίζει το οδόστρωμα όταν ο πρώτος εναγόμενος τον παρέσυρε. Ο τελευταίος, αντίστοιχα, αντιλήφθηκε την παρουσία του πεζού στο πεζοδρόμιο από απόσταση 10 περίπου μέτρων (και όχι χιλιομέτρων, όπως από παραδρομή έχει αναγραφεί στο κείμενο της υπ’αριθμ. 2582/2020 απόφασης του Α΄Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς), να στέκεται μάλιστα επί του πεζοδρομίου και να κοιτά προς την κατεύθυνσή του (σχετ. η από 20-9-2014 υπεύθυνη δήλωσή του προς την ασφαλιστική του εταιρεία). Πλησιάζοντας, όμως, ακόμη περισσότερο, ο πεζός εισήλθε αιφνιδιαστικά στο οδόστρωμα και κινήθηκε με τον τρόπο που προεκτέθηκε. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι μόλις έφθασε στο ύψος του πεζού αυτός, χωρίς να κατέλθει στο οδόστρωμα, έπεσε στο εμπρόσθιο αριστερό τμήμα του αυτοκινήτου (φτερό, φανάρι), που δεν υπέστη κάποια βλάβη και εν συνεχεία στο καπώ και το μπαρμπρίζ, δηλαδή υπό την εκδοχή τη δική του ο θανών έγειρε προς τα εμπρός και έτσι παρασύρθηκε από το αυτοκίνητο. Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, που είναι εντελώς παράδοξη, εκτιμάται, με βάση τα γνωστά από τα διδάγματα της επιστήμης της φυσικής, διδάγματα της κοινής πείρας, ότι ο πεζός δεν θα είχε ανέβει επί του καπώ του αυτοκινήτου αλλά θα είχε πέσει προς τα εμπρός ή στο πλαϊ, στα αριστερά του αυτοκινήτου. Συνεπώς, ο ίδιος αντιλήφθηκε τον πεζό να κατέρχεται στο οδόστρωμα σε μικρή απόσταση, που δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, στερούμενος πράγματι υπό τις δεδομένες συνθήκες τη δυνατότητα οποιασδήποτε αποτελεσματικής αποφευκτικής ενέργειας (τροχοπέδησης ή ελιγμού). Εφόσον, όμως, είχε αντιληφθεί ήδη τον υπερήλικα πεζό, του οποίου η πρόθεση να διασχίσει κάθετα το οδόστρωμα ήταν εμφανής, από μεγαλύτερη απόσταση, όφειλε να βεβαιωθεί ότι και ο πεζός τον είχε αντιληφθεί, ενεργοποιώντας ενδεχομένως και τα ηχητικά όργανα προειδοποίησης, πράγμα που δεν έκανε (σχετ. η από 31-8-2014 υπεύθυνη δήλωση ατυχήματος όπου αναγράφει χαρακτηριστικά «ενώ κανονικά έπρεπε να με είχε δει»), μειώνοντας ταυτόχρονα την ταχύτητά του ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει αποτελεσματικά σε ενδεχόμενη είσοδο του πεζού στο οδόστρωμα. Υπό τα δεδομένα αυτά, το Δικαστήριο συνάγει ότι η ένδικη σύγκρουση και τα αποτελέσματά της οφείλονται σε προέχουσα αμέλεια του θανόντος, σε ποσοστό 80 % και συντρέχουσα αμέλεια του πρώτου εναγομένου σε ποσοστό 20 %, έλλειψη δηλαδή της προσοχής που όφειλαν με βάση τους νομικούς κανόνες, την κοινή πείρα και τη λογική και μπορούσαν αναλόγως των αντικειμενικών περιστάσεων, με βάση τις προσωπικές ικανότητες και ιδιότητές τους να επιδείξουν ως μέσος συνετός πεζός και οδηγός, αντίστοιχα. Η αμέλεια του θανόντος, συνίσταται στο ότι αυτός, παρ’όλο που είχε καλή ορατότητα της οδού, επιχείρησε να διασχίσει κάθετα το οδόστρωμα, σε σημείο που δεν υπήρχε διάβαση πεζών ούτε φωτεινοί σηματοδότες, εντελώς παράτολμα, χωρίς δηλαδή να βεβαιωθεί προηγουμένως ότι δεν θα παρεμπόδιζε την κυκλοφορία του πρώτου εναγομένου, που εκείνη τη στιγμή πλησίαζε στο σημείο που βρισκόταν και χωρίς να λάβει υπόψη του την απόσταση και την ταχύτητά του, κατά παράβαση της διάταξης του άρθρου 38 § 4 περ. δ΄και ε΄του άνω νόμου. Παρενέργεια από τη λήψη του κατασταλτικού φαρμάκου που βρέθηκε στον οργανισμό του, συνδεόμενη με το ένδικο ατύχημα δεν αποδείχθηκε. Η δε αμέλεια του πρώτου εναγομένου συνίσταται στο ότι αυτός, δεν οδηγούσε με σύνεση, επιδεικνύοντας ιδιαίτερη προσοχή στον υπερήλικα θανόντα του οποίου την παρουσία είχε αντιληφθεί από απόσταση τουλάχιστον δέκα μέτρων, όπως και την πορεία που προτίθετο αυτός να ακολουθήσει, δεν βεβαιώθηκε ότι ο πεζός τον είχε αντιληφθεί και θα ανέμενε τη διέλευσή του, και δεν μείωσε την ταχύτητά του, κατά τρόπο που να είναι σε θέση να διακόψει την πορεία του οχήματός του, αν ο πεζός επιχειρούσε τελικά να διασχίσει κάθετα το οδόστρωμα, όταν εκείνος θα είχε πλησιάσει στο ύψος του, όπως και έπραξε, με αποτέλεσμα να μην είναι πράγματι σε θέση να αντιδράσει αποτελεσματικά, κατά παράβαση των διατάξεων των άρθρων 12 § 1, 19 § 1 και 20 § 1 του ν.2696/1999. Παράτολμη κίνηση πεζών και δη ηλικιωμένων, με υπερτίμηση των σωματικών δυνάμεών τους, αποτελεί συνήθη συμπεριφορά, την οποία ο μέσος συνετός οδηγός πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη του. Εκτιμάται έτσι ότι αν είχε ενεργήσει με αυτόν τον τρόπο, ακόμη και αν δεν είχε προλάβει να ακινητοποιήσει το όχημά του, η ταχύτητά του θα είχε μειωθεί σημαντικά και ο τραυματισμός του πεζού θα ήταν ελαφρύτερος. Συνεπώς, η κίνηση του πεζού ήταν μεν αιφνιδιαστική αλλά όχι απρόβλεπτη και ως εκ τούτου το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που έκρινε αντιθέτως και κατέληξε με την εκκαλουμένη οριστική απόφαση στην κρίση περί παντελούς ελλείψεως υπαιτιότητας του πρώτου εναγομένου και αποκλειστική υπαιτιότητα του θανόντος πεζού στην πρόκληση του ατυχήματος, έσφαλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων, δεκτού γενομένου του –μοναδικού-λόγου αμφοτέρων των εφέσεων αλλά και του προταθέντος επικουρικά και πρωτοδίκως από τους εναγομένους και ήδη εφεσιβλήτους, ισχυρισμού περί συνυπαιτιότητας του θανόντος στην πρόκληση του ατυχήματος και του τραυματισμού και εν τέλει του θανάτου του, σε ποσοστό 95 %, ως εν μέρει βάσιμων και κατ’ουσίαν. Η παραδοχή αυτή συμπίπτει και με το σκεπτικό της πλειοψηφούσας γνώμης, όπως αυτή αποτυπώνεται στο κείμενο της υπ’αριθμ. 2582/2020-ήδη αμετάκλητης, λόγω απορρίψεως της κατ’αυτής έφεσης ως ανυποστήρικτης- απόφασης του Α΄Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς, με την οποία κηρύχθηκε ο πρώτος εναγόμενος ένοχος για την πράξη της ανθρωποκτονίας από αμέλεια.
Αποδείχθηκε, επίσης, ότι ο θανών είχε γεννηθεί την 1-1-1934 και επομένως, κατά τον χρόνο του ατυχήματος διήνυε το 80ο έτος της ηλικίας του και δεν αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Πλησιέστεροι συγγενείς του κατά τον χρόνο του θανάτου του ήταν η σύζυγός του, ………, που απεβίωσε και αυτή λίγους μήνες αργότερα (25-3-2015), και τα τέκνα του, ……. και ………, γεννηθέντες το έτος 1953 και 1959, αντίστοιχα, οι οποίοι ήταν νυμφευμένοι με τους ……. και ………, αντίστοιχα, οι οποίοι (γαμβρός και νύφη, αντίστοιχα) περιλαμβάνονται στην οικογένεια του θανόντος, δυνάμενοι να αξιώσουν χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχική οδύνης, συνεπεία του θανάτου του [ΑΠ 1503/2012, ΑΠ 1551/2012, ΕφΑθ(Μον) 850/2022, ΕφΠειρ (Μον) 517/2015 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»]. Επίσης, η …… από τον γάμο της με τον ………. είχε αποκτήσει δύο τέκνα, τον … και τον …., ηλικίας 35 και 33 ετών, αντίστοιχα, και ο …….., από τον γάμο του με τη ………. είχε αποκτήσει επίσης δύο θυγατέρες, την …. και την …., γεννηθείσες το έτος 1988 και 1990 αντίστοιχα, ήδη- όλοι οι ανωτέρω- ενάγοντες-εκκαλούντες. Αποδείχθηκε, ακόμη, ότι ο θανών, πέραν της στενής συγγενικής τους σχέσης, συνδεόταν με όλους τους ενάγοντες με σχέσεις αμοιβαίας αγάπης και στοργής. Ο βίαιος και αιφνίδιος θάνατός του τους προκάλεσε βαθύτατη θλίψη και στενοχώρια. Ενόψει αυτών, οι ενάγοντες υπέστησαν από τον θάνατό του ψυχική οδύνη, για την απάμβλυνση της οποίας δικαιούνται χρηματικής ικανοποίησης, το ύψος της οποίας πρέπει να καθοριστεί, λαμβανομένων υπόψη των συνθηκών του ενδίκου ατυχήματος, της υπαιτιότητας του πρώτου εναγομένου-εφεσίβλητου, της ηλικίας του θανόντος και της ηλικίας των εναγόντων-εκκαλούντων, του βαθμού συγγένειας τους, καθώς και της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των διαδίκων, εκ των οποίων προκύπτει ότι η θυγατέρα του ασχολείτο με οικιακά, ο υιός του είναι συνταξιούχος και ο πρώτος εναγόμενος-εφεσίβλητος, τραπεζικός υπάλληλος, πλην της τρίτης εναγομένης-εφεσίβλητης, της οποίας η ευθύνη είναι εγγυητική, στα εύλογα και σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας (ΟλΑΠ 9/2015 ΧΡΙΔ 2015.575, ΑΠ 88/2018 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ») ποσά των 9.050 ευρώ, και λόγω της γενόμενης εκ μέρους τους επιφύλαξης των 9.000 ευρώ, για καθένα από τα τέκνα του, των 3.000 ευρώ για καθέναν από τους εγγονούς του, και των 2.000 ευρώ για καθέναν από τη νύφη και τον γαμβρό του, τα οποία υπολείπονται των αιτούμενων καταψηφιστικώς, από τα τέκνα και εγγόνια του και αναγνωριστικώς από τους λοιπούς ενάγοντες. Οι δε εναγόμενοι και ήδη εφεσίβλητοι ενέχονται εις ολόκληρον έναντι αυτών, οφείλοντας όλα τα παραπάνω ποσά εντόκως, από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση, με τον τόκο υπερημερίας, κατ’άρθρο 345 του ΑΚ και χωρίς την προσαύξηση των τόκων επιδικίας του άρθρου 346 εδ.α΄, β` και στ΄του ΑΚ, κατά το σχετικό αίτημα των εφεσιβλήτων, αφού λόγω της έκβασης της δίκης σε πρώτο βαθμό αλλά και του αναγνωρισθέντος τελικώς ποσοστού συνυπαιτιότητας του θανόντος στην πρόκληση του ατυχήματος, αυτοί ευλόγως αντιδίκησαν με τους ενάγοντες (ΑΠ 163/2022, ΑΠ 609/2020 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»).
Κατόπιν αυτών, και μη υπάρχοντος άλλου λόγου εφέσεως προς έρευνα, πρέπει να γίνουν δεκτές αμφότερες οι εφέσεις, και να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη στο σύνολό της, κατά το άρθρο 535 § 1 του ΚΠολΔ, αναγκαίως δε και κατά την περί δικαστικών εξόδων διάταξή της που θα καθορισθεί από την αρχή (ΕφΑνατΚρ 79/2014 δημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΕφΑθ 1404/2014, Αρμ 2015.288). Στη συνέχεια, αφού διακρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο και ερευνηθούν οι υπό κρίση αγωγές πρέπει : 1/ να γίνει δεκτή η από 10-7-2015 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. …………./6-11-2015) αγωγή ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ουσίαν, και, να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να καταβάλουν εις ολόκληρον στην πρώτη ενάγουσα το ποσό των 9.000 ευρώ και σε καθέναν από τους τρίτο και τέταρτο, το ποσό των 3.000 ευρώ, να αναγνωριστεί δε επιπλέον ότι οφείλουν, εις ολόκληρον επίσης, στον δεύτερο ενάγοντα το ποσό των 2.000 ευρώ, για τη μνημονευόμενη στο σκεπτικό αιτία, με τον νόμιμο τόκο υπερημερίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση, και 2/ να γίνει δεκτή η από 30-9-2016 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ…………/12-10-2016) αγωγή, ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ουσίαν και να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να καταβάλουν εις ολόκληρον στον πρώτο ενάγοντα το ποσό των 9.000 ευρώ, και των 3.000 ευρώ σε καθεμία από τις τρίτη και τέταρτη των εναγόντων, να αναγνωριστεί δε επιπλέον ότι οφείλουν εις ολόκληρον στη δεύτερη ενάγουσα, το ποσό των 2.000 ευρώ, για τη μνημονευόμενη στο σκεπτικό αιτία, με τον νόμιμο τόκο υπερημερίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση. Επίσης, πρέπει να διαταχθεί, κατ’άρθρο 495 § 3 εδ ε΄ του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο τρίτο του ν.4335/2015, η επιστροφή του παραβόλου που οι εκκαλούντες κατέθεσαν κατά την άσκησή τους, λόγω της μερικής νίκης τους, και να κατανεμηθούν τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, μεταξύ αυτών, ανάλογα προς την έκταση της νίκης και ήττας τους, κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό της (106, 176, 183 και 191 § 2 του ΚΠολΔ, 63 § § 1iα, 68 § 1, 69 παρ.1 εδ.α΄, παράρτημα Ι Β του άρθρου 166 του ν.4194/2013).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΖΕΙ την από 22-11-2020 (με αριθμ. εκθ. καταθ. ……../2511-2022) υπό στοιχ. Α΄ και από 29-11-2022 (με αριθ. εκθ. καταθ. ……./29-11-2022) υπό στοιχ. Β΄έφεση, κατά της υπ’αριθμ. 2529/2018 μη οριστικής και κατά της υπ’αριθμ. 904/2022 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και κατ’ουσίαν αυτές.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη οριστική απόφαση.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή στους εκκαλούντες του παραβόλου που κατέθεσαν κατά την άσκηση των εφέσεών τους.
ΚΡΑΤΕΙ την υπόθεση και δικάζει τις από 10-7-2015 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………/6-11-2015) και από 30-9-2016 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ………./12-10-2016) αγωγές.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει την από 10-7-2015 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………/6-11-2015) αγωγή.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τους εναγομένους να καταβάλουν εις ολόκληρον στην πρώτη ενάγουσα το ποσό των εννέα χιλιάδων (9.000) ευρώ και σε καθέναν από τους τρίτο και τέταρτο το ποσό των τριών χιλιάδων (3.000) ευρώ, με τον νόμιμο τόκο υπερημερίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι οι εναγόμενοι οφείλουν εις ολόκληρον στον δεύτερο ενάγοντα το ποσό των δύο χιλιάδων (2.000) ευρώ, με τον νόμιμο τόκο υπερημερίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει την από 30-9-2016 (με αύξ.αριθμ.εκθ.καταθ…………/12-10-2016) αγωγή.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τους εναγομένους να καταβάλουν εις ολόκληρον στον πρώτο ενάγοντα το ποσό των εννέα χιλιάδων (9.000) ευρώ και σε καθέναν από τις τρίτη και τέταρτη το ποσό των τριών χιλιάδων (3.000) ευρώ, με τον νόμιμο τόκο υπερημερίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι οι εναγόμενοι οφείλουν εις ολόκληρον στη δεύτερη ενάγουσα το ποσό των δύο χιλιάδων (2.000) ευρώ, με τον νόμιμο τόκο υπερημερίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος των εφεσιβλήτων, μέρος των δικαστικών εξόδων των εκκαλούντων, αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, το οποίο ορίζει στο ποσό των δύο χιλιάδων τριακοσίων (2.300) ευρώ για κάθε αγωγή.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους, στις 29-5-2023.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ