Αριθμός 520/2023
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Τμήμα 4ο
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Φωτεινή Μάμαλη, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα Κ.Σ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις …………, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ των :
ΚΑΛΟΥΣΑΣ-ΕΚΚΑΛΟΥΣΑΣ: …………… η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιό της δικηγόρο Ιωάννη Γεωργακαράκο (με δήλωση κατ΄ άρθρο 242 παρ 2 ΚΠολΔ).
ΚΑΘ΄ ΟΥ Η ΚΛΗΣΗ-ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ: ΝΠΔΔ-ΟΤΑ με την επωνυμία «ΔΗΜΟΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ», που εδρεύει στο Πέραμα Αττικής (…………….) και εκπροσωπείται νόμιμα από τον πληρεξούσιο δικηγόρο Στέφανο Μυλωνά (με δήλωση κατ΄ άρθρο 242 παρ 2 ΚΠολΔ).
Η καλούσα-εκκαλούσα κατέθεσε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 15.7.2015 (ΓΑΚ/ΕΑΚ ……………/2015) ανακοπή, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ΄ αριθμ. 1856/2017 απόφαση του ως άνω Δικαστηρίου, που απέρριψε την ανακοπή.
Την απόφαση αυτή προσέβαλε ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου η ανακόπτουσα και ήδη καλούσα-εκκαλούσα με την από 1.6.2017 (ΓΑΚ/ΕΑΚ ……../2017- ………../2017) έφεσή του, της οποίας δικάσιμος ορίσθηκε αρχικά η 15η.3.2018, μετά δε από αναβολή η δικάσιμος της 4ης.4.2019, οπότε, συζητήσεως γενομένης, εκδόθηκε η υπ΄ αριθ. 466/2019 απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου, που απέρριψε την έφεση.
Την αναίρεση της ως άνω εφετειακής απόφασης αιτήθηκε η ανακόπτουσα και ήδη καλούσα-εκκαλούσα με την σχετική από 10.10.2019 αίτησή της ενώπιον του Δικαστηρίου του Αρείου Πάγου, το οποίο, συζητήσεως γενομένης, εξέδωσε την υπ΄ αριθμ. 439/2021 απόφασή του, με την οποία αναίρεσε την υπ΄ αριθμ. 466/2019 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Πειραιώς και παράπεμψε την υπόθεση για περαιτέρω εκδίκαση στο ίδιο Εφετείο, συγκροτηθέν από άλλο δικαστή.
Με την κατατεθείσα ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου από 18.10.2021 (ΓΑΚ/ΕΑΚ …………/2021) κλήση της καλούσας-εκκαλούσας, η προκειμένη υπόθεση επανεισαγεται προς συζήτηση ενώπιον αυτού στη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας απόφασης.
Η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το οικείο πινάκιο και συζητήθηκε.
Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων, οι οποίοι παραστάθηκαν με δήλωση ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, ανέπτυξαν τις απόψεις τους με τις έγγραφες προτάσεις που προκατέθεσαν.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κρινόμενη από 1.6.2017 (αριθ.καταθ. ………../1.6.2017) έφεση κατά της με αριθ. 1856/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, η οποία εκδόθηκε κατά την τακτική διαδικασία, αντιμωλία των διαδίκων, επαναφέρεται νόμιμα προς συζήτηση ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, με την από 18.10.2021 (αριθ.καταθ. ……./18.10.2021) κλήση της εκκαλούσας κατ’ άρθρο 581 Κ.Πολ.Δ ύστερα από την έκδοση α) της υπ’ αριθ. 446/2019 απόφασης αυτού του Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε κατ’ ουσίαν η έφεση και της β)υπ’ αριθ. 439/2021 απόφασης του Αρείου Πάγου. Με την τελευταία αναιρέθηκε η ως άνω υπ’ αριθ. 446/2019 για το λόγο ότι το Εφετείο υπέπεσε στην από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 Κ.Πολ.Δ πλημμέλεια και παρελκούσης της έρευνας των λοιπών λόγων αυτής, διατάχθηκε η παραπομπή της υπόθεσης, για νέα εκδίκαση ενώπιον του Δικαστηρίου κατά το άρθρο 580 παρ. 3 Κ.Πολ.Δ.
Επί της ανακοπής αυτής εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 1856/2017 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, η οποία, αφού έκρινε παραδεκτή την ανακοπή, η εκδίκαση της οποίας ανήκει στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων, καθώς η ένδικη διαφορά είναι ιδιωτικού δικαίου, πλην του αιτήματός της περί ακύρωσης της υπ’ αρ.πρωτ. …………/24-6-2015 ατομικής ειδοποίησης, ως προς το οποίο, την απέρριψε ως απαράδεκτη, διότι η ατομική ειδοποίηση, αποτελεί πράξη απλής ανακοίνωσης της διοίκησης προς τον διοικούμενο και δεν έχει εκτελεστό χαρακτήρα, ακολούθως την απέρριψε ως αβάσιμη, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα σε αυτήν (απόφαση).
Κατά της ανωτέρω απόφασης, (1856/2017) η ανακόπτουσα άσκησε την από 1.6.2017 έφεση, ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου με τους διαλαμβανόμενους σε αυτή λόγους που ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων, και συζητούμενης την 4.4.2019 εκδόθηκε εν συνεχεία η υπ’ αριθ. 446/2018 απόφαση του, η οποία αφού έκρινε τυπικά δεκτή αυτή εν συνεχεία την απέρριψε (έφεση) ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη. Κατόπιν τούτου, μετά την υποβολή αιτήσεως αναιρέσεως εκ μέρους της ανακόπτουσας-εκκαλούσας, εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 439/2021 απόφαση του Αρείου Πάγου-Δ΄ Τμήμα, και παραπέμφθηκε η υπόθεση για περαιτέρω εκδίκαση στο ίδιο Δικαστήριο με άλλη σύνθεση. Με την ως άνω εκδοθείσα 439/2021 απόφαση του Αρείου Πάγου, έγιναν δεκτά τα ακόλουθα: “Κατά τη διάταξη του άρθρου 20 παρ. 2 του Συντάγματος “Το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του”. Εξ άλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 6 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (ν.2690/1999) “Οι διοικητικές αρχές, πριν από κάθε ενέργεια ή μέτρο σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων συγκεκριμένου προσώπου, οφείλουν να καλούν τον ενδιαφερόμενο να εκφράσει τις απόψεις του, εγγράφως ή προφορικώς, ως προς τα σχετικά ζητήματα”. Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει ότι το δικαίωμα της προηγούμενης ακροάσεως, με την έννοια που κατοχυρώνεται στο άρθρο 20 παρ. 2 του Συντάγματος και ρυθμίζεται ειδικότερα, υπό την αυτή έννοια, με την ανωτέρω διάταξη του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας, αποβλέπει στην παροχή της δυνατότητας σε εκείνον για τον οποίο η Διοίκηση άγεται στην έκδοση πράξεως βλαπτικής για τα συμφέροντά του, να εκθέσει σχετικά τις απόψεις του και να προβάλει συγκεκριμένους ισχυρισμούς ενώπιον του αρμοδίου διοικητικού οργάνου, έτσι ώστε να επηρεάσει τη διαμόρφωση της κρίσεώς του και τη λήψη από το όργανο αυτό της σχετικής αποφάσεως, ύστερα από διαφορετική εμφάνιση ή εκτίμηση του πραγματικού υλικού (ολ ΣτΕ 4447/2012, 1620-1625/2017). Συνεπεία της φύσεως αυτής και του σκοπού του δικαιώματος είναι, αφ’ ενός μεν ότι η παραβίασή του δεν θεραπεύεται με την εκ των υστέρων παροχή στον ενδιαφερόμενο της δυνατότητας να ζητήσει την ακύρωση ή την τροποποίηση της πράξεως (ολ.ΣτΕ 2370/2007, ΣτΕ 567/2020), αφ’ ετέρου δε ότι για να υπάρχει έδαφος ασκήσεώς του πρέπει, πάντως, να πρόκειται για πράξη για την οποία το ζήτημα αν θα εκδοθεί ή πως θα διαμορφωθεί το περιεχόμενό της να μην εξαντλείται κατά νόμον στη διάγνωση περί της συνδρομής αμιγώς αντικειμενικών προϋποθέσεων (ολ.ΣτΕ 1685/2013, ΣτΕ 567//2020, ΣτΕ 4254/2009, ΣτΕ 1724/2005), αλλά να καταλείπεται κατ’ αρχήν στον διοικούμενο πεδίο προβολής κρίσιμων πραγματικών ισχυρισμών από τη σφαίρα της υποκειμενικής του καταστάσεως και συμπεριφοράς (ΣτΕ 1184/2017), συναφώς δε, όταν σε ένδικη αμφισβήτηση της πράξεως προβάλλεται λόγος περί παραβιάσεως του δικαιώματος προηγούμενης ακροάσεως, για το λυσιτελές της προβολής του λόγου αυτού απαιτείται η αναφορά από τον διοικούμενο – χωρίς ωστόσο πανηγυρική διατύπωση (ΣτΕ 567/2020, 2765/2019, 88/2018), των ισχυρισμών που θα προέβαλε ενώπιον της Διοικήσεως, αν είχε κληθεί σε ακρόαση (ολ.ΣτΕ 4447/2012). Αρκεί, δηλαδή ο διοικούμενος να αναφέρει τους εν λόγω ισχυρισμούς του με την προσφυγή του (ΣτΕ 157/2017), οι οποίοι όμως πρέπει να είναι ουσιώδεις, υπό την έννοια ότι θα μπορούσαν να ασκήσουν επιρροή στην εκτίμηση των πραγμάτων από τη Διοίκηση (ΣτΕ 88/2018, 91/2018, 157/2017, 37/2017, 1089/2016, 689/2016, 2301/2015, 1369/2014, 3578/20130. Εξ άλλου, πεδίο προβολής, κατά τα ανωτέρω, ουσιωδών ισχυρισμών από την υποκειμενική σφαίρα του διοικουμένου και, συνακολούθως, έδαφος ασκήσεως του δικαιώματος προηγούμενης ακροάσεως, υφίσταται σε κάθε περίπτωση που προσάπτεται σε ορισμένο πρόσωπο παραβατική συμπεριφορά και επαπειλείται η επιβολή σε βάρος του της αντίστοιχης κυρώσεως, ακόμη και αν η στοιχειοθέτηση της παραβάσεως παρουσιάζεται στο νόμο ως “τυπική” (ΣτΕ 567/2020, 1184/2017). Τέλος, κατά την διάταξη του άρθρου 559 αριθμ. 1 του Κ.Πολ.Δικ., αναίρεση επιτρέπεται αν παραβιάστηκε κανόνας του ουσιαστικού δικαίου, στον οποίο περιλαμβάνονται και οι ερμηνευτικοί κανόνες των δικαιοπραξιών. Ο κανόνας δικαίου παραβιάζεται, αν δεν εφαρμοστεί, ενώ συνέτρεχαν οι πραγματικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή του, ή αν εφαρμοστεί, ενώ δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις αυτές, καθώς και αν εφαρμοστεί εσφαλμένα, η δεν παραβίαση εκδηλώνεται είτε με ψευδή ερμηνεία είτε με κακή εφαρμογή, δηλαδή με εσφαλμένη υπαγωγή. Στην περίπτωση που το δικαστήριο έκρινε κατ’ ουσίαν, η παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου κρίνεται με βάση τα πραγματικά περιστατικά που ανέλεγκτα το δικαστήριο της ουσίας δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν και την υπαγωγή τους στο νόμο και ιδρύεται αυτός ο λόγος αναιρέσεως αν οι πραγματικές παραδοχές της αποφάσεως καθιστούν φανερή την παραβίαση………..Το Μονομελές Εφετείο Πειραιώς απέρριψε το σχετικό λόγο εφέσεως της ανακόπτουσας-εκκαλούσας και ήδη αναιρεσείουσας κατά της πρωτόδικης υπ’ αριθ. 1856/2017 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που είχε κρίνει ομοίως και είχε απορρίψει με την αυτή αιτιολογία τον ως άνω λόγο της ανακοπής της. Η τελευταία με τον τρίτο λόγο της ένδικης αιτήσεως αναιρέσεως αποδίδει, κατ’ εκτίμηση των προς θεμελίωσή του εκτιθεμένων, στην προσβαλλομένη απόφαση την από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 του Κ.Πολ.Δικ., αναιρετική πλημμέλεια, με την αιτίαση ότι κατ’ εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή των ουσιαστικού δικαίου διατάξεων των άρθρων 6 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας και 20 παρ. 2 του Συντάγματος, απέρριψε το μεν ως αβάσιμο, το δε ως αλυσιτελή το συναφή λόγο της εφέσεώς της περί παραβιάσεως του δικαιώματος της προηγούμενης ακροάσεώς της. Ο λόγος αυτός είναι, σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί στη νομική σκέψη της παρούσας, βάσιμος και πρέπει να γίνει δεκτός, απορριπτομένων ως αβασίμων των περί του αντιθέτου ισχυρισμών του ήδη αναιρεσιβλήτου. Τούτο δε διότι, όπως προκύπτει από το περιεχόμενο του δικογράφου της ανακοπής δεν είχε προβληθεί με αυτό μόνο γενικώς η παραβίαση του δικαιώματος της προηγούμενης ακροάσεως της αναιρεσείουσας, αλλά είχε, επιπλέον, αμφισβητηθεί και η εκ μέρους αυτής (αναιρεσείουσας) παραβίαση των συμβατικών της υποχρεώσεων ως μισθώτριας (στην έκταση και κατά το περιεχόμενο που αναφέρεται στις ανακοπτόμενες ταμειακές βεβαιώσεις), με τη διατύπωση, συγχρόνως, εκτενών και συγκεκριμένων ισχυρισμών, στηριζομένων σε διάφορα επιχειρήματα και στοιχεία, που στήριζαν την άποψή της και που μπορούσαν να είχαν προβληθεί και ενώπιον της Διοικήσεως……………..εν προκειμένω το ζήτημα αν έπρεπε να εκδοθούν οι ανακοπτόμενες ήδη ταμειακές βεβαιώσεις ή πως θα διαμορφωθεί το περιεχόμενο των εκδοθεισών εν τέλει ταμειακών βεβαιώσεων δεν εξαντλείται κατά νόμον στη διάγνωση περί της συνδρομής αμιγώς αντικειμενικών προϋποθέσεων, αλλά καταλείπεται στην διοικούμενη πεδίο προβολής κρίσιμων πραγματικών ισχυρισμών από τη σφαίρα της υποκειμενικής της καταστάσεως και συμπεριφοράς και, συνεπώς, η προεκτεθείσα κρίση της προσβαλλόμενης αποφάσεως ότι δεν είναι αναγκαία η προβλεπόμενη από τις προεκτεθείσες διατάξεις προηγούμενη ακρόαση της ανακόπτουσας και ήδη αναιρεσείουσας, διότι οι ανακοπτόμενες ταμειακές βεβαιώσεις “εκδίδονται βάσει αντικειμενικών προϋποθέσεων, μόλις αυτές διαπιστωθούν από την Διοίκηση και ανεξαρτήτως υπαιτιότητας ή μη του διοικουμένου” δεν είναι ορθή. Περαιτέρω και σχετικώς με την προεκτεθείσα αιτιολογία της προσβαλλομένης αποφάσεως, καθ’ όσον αφορά στο λυσιτελές της προβολής του λόγου ακυρώσεως, λόγω μη τηρήσεως του δικαιώματος της προηγούμενης ακροάσεως, πρέπει να λεχθούν τα εξής: Η εν λόγω αιτιολογία περιέχει, εμμέσως πλην σαφώς, την ερμηνευτική κρίση ότι για την λυσιτέλεια του σχετικού λόγου ανακοπής περί μη τηρήσεως του τύπου της προηγούμενης ακροάσεως, απαιτείται παράλληλα πανηγυρική αναφορά, με ειδικό και συγκεκριμένο ισχυρισμό (που έλειπε εν προκειμένω από τον σχετικό λόγο της ένδικης ανακοπής), των ουσιωδών πραγματικών ισχυρισμών και των σχετικών αποδεικτικών στοιχείων που η ανακόπτουσα θα είχε υποβάλει, αν είχε κληθεί, στη Διοίκηση. Τέτοια πανηγυρική αναφορά δεν χρειάζεται, όμως, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, αλλά αρκεί η αναιρεσείουσα να αναφέρει τους εν λόγω ισχυρισμούς της στην ανακοπή της, όπως και έπραξε, καθ’ όσον, όπως έχει ήδη εκτεθεί, η ανακόπτουσα είχε προβάλει στην ανακοπή της, με τίτλο “Ιστορικό” (βλ.δικόγραφο ένδικης ανακοπής σελ. 1-6) όλους τους προεκτεθέντες εκτενείς και συγκεκριμένους ισχυρισμούς της για το πραγματικό της υποθέσεως, στηριζόμενους σε διάφορα επιχειρήματα και στοιχεία, οι οποίο ήταν ουσιώδεις και μπορούσαν να ασκήσουν επιρροή στην εκτίμηση των πραγμάτων από τη Διοίκηση, τους οποίους θα μπορούσε να έχει προβάλει, αν είχε κληθεί από αυτήν (Διοίκηση), πριν από την έκδοση των ανακοπτομένων ταμειακών βεβαιώσεων……………..”.
Από το προεκτεθέν περιεχόμενο της ως άνω αναιρετικής απόφασης, σαφώς προκύπτει ότι η απόφαση 446/2019 του Δικαστηρίου αυτού, αναιρέθηκε στο σύνολό της, αφού στο διατακτικό αυτής, δεν περιορίζει με σχετική διάταξη σε ορισμένο ή ορισμένα κεφάλαια της δίκης (ΟλΑΠ 27/2007, ΑΠ 1282/2018, ΑΠ 1593/2017, ΑΠ 304/2016 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, Κεραμέας/Κονδύλης/Νίκας Ερμηνεία Κ.Πολ.Δ (Δ.ΚΟΝΔΥΛΗΣ/ ΣΤ.ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ), Στ.Πανταζόπουλος Ένδικα Μέσα και Ανακοπές, Β΄ Έκδοση, σελ. 330 επ., 334-335, Ένδικα Μέσα και Ανακοπές έκδ. 2020, άρθ. 579 σελ. 498 παρ. 2) και αναβιώσα η εκκρεμοδικία της υπό κρίση έφεσης (ΑΠ 1421/2002, Κεραμέας/Κονδύλης/Νίκας ό.π σελ. 501 αρ. 5), η οποία έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 19, 495 παρ. 1, 511, 513 παρ. 1, 516 παρ. 1, 517, 518 παρ. 2, 591 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ. Επομένως είναι τυπικά δεκτή και πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και την ουσιαστική βασιμότητα των λόγων της, αφού έχει κατατεθεί από την εκκαλούσα και το προβλεπόμενο από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ. 3 Κ.Πολ.Δ e-παράβολο με αριθ. ……………./2017 ποσού 100 ευρώ.
Με τον δεύτερο λόγο της ένδικης ανακοπής, η ανακόπτουσα ζητεί την ακύρωση των προσβαλλόμενων ταμειακών βεβαιώσεων της ταμειακής υπηρεσίας του Ν.Π.Δ.Δ με την επωνυμία “ΔΗΜΟΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ”, για το λόγο ότι αυτές εκδόθηκαν, χωρίς προηγουμένως αυτή (ανακόπτουσα-εκκαλούσα) να κληθεί σε προηγούμενη ακρόαση, όπως προβλέπεται και θεμελιώνεται στη συνταγματική διάταξη 20 παρ. 2 και ρυθμίζεται από τη διάταξη του άρθρου 6 Ν. 2690/1999, για τον ιστορούμενο στο δικόγραφο αυτής (ανακοπής) λόγους. Σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στην παραπάνω με αριθμό 439/2021 απόφαση του Α.Π, ο ως άνω λόγος της ανακοπής είναι νόμιμος και πρέπει να ερευνηθεί κατά την ουσιαστική βασιμότητά του.
Από την εκτίμηση όλων των εγγράφων που νομίμως επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Η ανακόπτουσα-ήδη εκκαλούσα, μίσθωσε από τον καθ’ ού η ανακοπή Δήμο Περάματος, δυνάμει της από 3-7-2009 έγγραφης σύμβασης μίσθωσης, που συνήφθη στο Πέραμα Αττικής, κατόπιν πλειοδοτικού διαγωνισμού, το αναφερόμενο σε αυτήν (σύμβαση) και στην ανακοπή μίσθιο κατάστημα (……..), εμβαδού 500 τ.μ περίπου, το οποίο βρίσκεται στο χώρο της τελικής προβλήτας στο …… και αποτελείται από μια ενιαία αίθουσα και υπαίθριους χώρους (οι οποίοι βρίσκονται, κατά το μισθωτήριο, εκατέρωθεν μπροστά και πίσω από την αίθουσα και απέναντι στο χώρο που έχει διαμόρφωση πεζοδρομίου), προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος (εστιατόριο-καφετέρια). Το μηνιαίο μίσθωμα για το εν λόγω μίσθιο συμφωνήθηκε στο ποσό των 20.100 ευρώ, αναπροσαρμοζόμενο 5% ετησίως και η διάρκεια της μίσθωσης τριετής. Η ανακόπτουσα-μισθώτρια, στην πραγματικότητα, παρέλαβε το μίσθιο τον Απρίλιο του έτους 2010, δηλαδή 9 μήνες μετά την υπογραφή της μισθωτικής σύμβασης, διότι ο προηγούμενος μισθωτής αυτού αρνείτο να αποδώσει τη χρήση του, ενώ μετά την αποχώρησή του, (η ανακόπτουσα) διαπίστωσε ότι το μίσθιο είχε υποστεί εκτεταμένες φθορές και ήταν σε κακή κατάσταση. Επιδιόρθωσε δε, με δικές της δαπάνες, μέρος του μισθίου, το οποίο ουσιαστικά άρχισε να λειτουργεί κανονικά το καλοκαίρι του έτους 2010. Περαιτέρω κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της 31ης-12-2011, έλαβε χώρα έκρηξη στο μίσθιο, από άγνωστους μέχρι σήμερα δράστες, με αποτέλεσμα να προκληθούν σε αυτό εκτεταμένες υλικές ζημιές, τις οποίες αποκατέστησε η μισθώτρια με δικές της, επίσης, δαπάνες. Μετά την αποκατάσταση των εν λόγω ζημιών, εξακολούθησε η λειτουργία του καταστήματος, που συνεχίστηκε και μετά τη λήξη της συμφωνηθείσας διάρκειας της μίσθωσης, η οποία παρατάθηκε σιωπηρά, καθιστάμενη έτσι αόριστης διάρκειας, μέχρι τον Ιούλιο του έτους 2013, οπότε η ανακόπτουσα-μισθώτρια, με το υπ’ αρ.πρωτ. ………../17-7-2013 έγγραφό της, προς τον καθ’ ου η ανακοπή-εκμισθωτή, προέβη σε καταγγελία της μίσθωσης, η ίδια δε παρέδωσε στον τελευταίο, τα κλειδιά του μισθίου, στις 7-11-2013. Στη συνέχεια, ο καθ’ ου εξέδωσε, εις βάρος της ανακόπτουσας, τις προσβαλλόμενες ταμειακές βεβαιώσεις, συνολικού ποσού 1.054.669,50 ευρώ, για οφειλόμενα μισθώματα, των μισθωτικών μηνών Αυγούστου 2010 έως και Δεκεμβρίου 2010, Απριλίου 2011 έως και Οκτωβρίου 2013 και αναλογία μισθώματος Νοεμβρίου 2013 (έως 7-11-2013), πλέων τελών χαρτοσήμου και νόμιμων προσαυξήσεων.
Περαιτέρω από όλα τα ως άνω αποδεικτικά στοιχεία, αποδείχθηκε ότι η ανακόπτουσα-εκκαλούσα με σειρά εξώδικων (βλ.από 12.4.2013, 22.7.2014, 8.4.2014, εξώδικες διαμαρτυρίες-δηλώσεις-γνωστοποιήσεις, απευθυνόμενες προς το καθ’ ού, οι από 17.7.2013, 7.11.2013 επιστολές προς τον καθ’ ού, από 15.3.2020 Αναφορά προς τον καθ’ ού) και δικαστικών (βλ.με αριθ. 4656/2013 απόφαση Μ.Πρ.Πειρ, 135/2021 απόφαση Εφ.Πειρ, που εκδόθηκε βάσει της με αριθ. 4656/2013 απόφασης Μ.Πρ.Πειρ.) ενεργειών, είχε αμφισβητήσει το ύψος, την έκταση, τη διαμόρφωση των οφειλομένων μισθωμάτων, για τα οποία και εκδόθηκαν οι προσβαλλόμενες ταμειακές βεβαιώσεις, από τα οποία εμφανώς προκύπτουν οι ισχυρισμοί και τα επιχειρήματα της για την συμβατική σχέση, την εξέλιξή της και τις από αυτή απορρέουσες συμβατικές της υποχρεώσεις. Συγκεκριμένα, αποδείχθηκε ότι κατά τους ισχυρισμούς της: “…………ως προς το σκέλος υπολογισμού της αναδρομικότητας (υπολογισμού) της μείωσης δηλαδή του μισθώματος, που κατά την πλήρως θεμελιωμένη έφεσή μου, η οποία θα εκδικασθεί την 20-11-2014 ενώπιον του Μονομελούς Εφετείου Πειραιώς, θα πρέπει να αρχίσει να υπολογίζεται από την 26-9-2011, όπως θεμελιώνω την άποψη αυτήν στο δικόγραφο της έφεσής μου.
Εσείς όμως κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου………ΠΑΡΑΝΟΜΩΝΤΑΣ για μια ακόμη φορά εις βάρος μου, και δημιουργώντας μου σοβαρό πρόβλημα και προς το Ελληνικό Δημόσιο από τις ως άνω αυθαίρετες και κακόπιστες ενέργειές σας:
α)Ενώ ακόμη η μεταξύ μας δικαστική διαμάχη, όσον αφορά το από πότε θα υπολογισθεί η μείωση του μισθώματος (από τον Ιούνιο του 2013 ή από τον Σεπτέμβριο του 2011) προβαίνετε σε αυθαίρετους υπολογισμούς, χρεώνοντάς με ποσά που σε καμία περίπτωση δεν ισχύουν και σαν να έχει τελεσιδικήσει η μεταξύ μας συγκεκριμένη διαφορά
β)Ενώ η ως άνω απόφαση (4656/2013) σα υποχρεώνει να αναπροσαρμόσετε το μίσθωμα προς τα κάτω, ήτοι στο ποσό των 5.000 ΕΥΡΩ, από τον Ιούνιο του 2013, εσείς υπολογίζεται ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ το μίσθωμα Ιουνίου, Ιουλίου 2013 με το ποσόν των 23.268,26 ΕΥΡΩ και των μηνών Αυγούστου, Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου 2013 με το ποσόν των 24.431,67 ΕΥΡΩ και τον Νοέμβριο του 2013 (από 1-11-2013 μέχρι και 6-11-2013, η προηγουμένη της ημερομηνίας που παραλάβατε τα κλειδιά του μισθίου………….Αλήθεια γι’ αυτό αδιαφορούσατε στο από Ιουλίου 2013 ως άνω έγγραφό μου, να έρθετε να παραλάβετε τα κλειδιά όπως σας ζητούσα) με το ποσόν των 4.886,33 ΕΥΡΩ.
Δηλαδή εσείς με τις πράξεις σας δεν συμμορφώνεστε ούτε και με την οριστική απόφαση 4656/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, η οποία σας έχει νομίμως και εμπροθέσμως κοινοποιηθεί.
γ)Δηλαδή φέρεσθε να με χρεώνετε, εκτός όλων των άλλων, και ενώ η μεταξύ μας διαφορά όσον αφορά τα μισθώματα και του υπολογισμού αυτών ΔΕΝ έχει εισέτι τελεσιδικήσει με υπέρογκα ποσά. Συγκεκριμένα:
Ι)Με βάση την 4656/2013 απόφαση, τον Ιούνιο του 2013 οφείλατε να με χρεώσετε με το ποσόν των 5.000 ΕΥΡΩ και όχι των 23.268,26 ΕΥΡΩ. Για τους λοιπούς μήνες του 2013 (Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο) δεν έπρεπε να μου χρεώσετε το παραμικρό ποσόν, αφού με τα ως άνω έγγραφα που εγκαίρως και νομίμως σας είχα γνωστοποιήσει, το μίσθιο το είχα κλείσει (από 1-7-2013) και σας προσέφερε τα κλειδιά του, που εσείς κωλυσιεργούσατε να τα παραλάβετε…………….. Τώρα κατανοώ τον κακόβουλο σκοπό σας. Ακόμη όμως και να δεχθούμε ότι ο υπολογισμός των οφειλομένων μισθωμάτων πρέπει να γίνει μέχρι την 6-11-2013, αυτός πρέπει να γίνει με 5.000 τον μήνα, σύμφωνα και σε εκτέλεση της ως άνω απόφασης, και όχι με τις 24.431,67 ΕΥΡΩ που με χρεώνετε ανά μήνα.
ΙΙ)Ανάλογους λανθασμένους υπολογισμούς, ως είναι ευνόητο, έχετε προβεί και στον υπολογισμό του χαρτοσήμου και του ΟΤΑ……………..για τους πιο πάνω λόγους, αφού αυτές οι κρατήσεις υπολογίζονται με βάση το οφειλόμενο μίσθωμα.
ΙΙΙ)Παρακρατείτε την εγγύηση, ύψους 200.000 ΕΥΡΩ …………..που δεν υπολογίζετε στα όποια οφειλόμενα τελικώς μισθώματα θα προκύψουν, μετά την τελεσιδικία της μεταξύ μας διαφοράς……………¨.
Από τα ανωτέρω συνάγεται ότι η ανακόπτουσα-εκκαλούσα θα προέβαλε τους ανωτέρω ισχυρισμούς της που αφορούν συγκεκριμένα με έγγραφα στοιχεία την εξέλιξη της συμβατικής τους σχέσεως, το ύψος των οφειλομένων μισθωμάτων για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα και την διαμόρφωση αυτών, βάσει και των αποφάσεων που εκδόθηκαν από την υφισταμένη μεταξύ τους δικαστική διένεξη, ισχυρισμοί που θα μπορούσαν να ασκήσουν επιρροή στην εκτίμηση των οφειλομένων μισθωμάτων και στην σύνταξη των προσβαλλόμενων ταμειακών βεβαιώσεων, ισχυρισμούς που είχε επικαλεσθεί στο δικόγραφο της ένδικης ανακοπής και αποδεικνύονται, από όλα τα ως άνω αποδεικτικά στοιχεία. Όμως, δεν κλήθηκε από το καθ’ ου η ανακοπή-εφεσίβλητο, γεγονός που δεν αμφισβητεί, να παράσχει και να εκθέσει αυτή (ανακόπτουσα) τις απόψεις της και τους ως άνω ουσιώδεις ισχυρισμούς της, έτσι ώστε να μπορέσει να επηρεάσει τη λήψη από το αρμόδιο δημοτικό όργανο, από τον καθ’ ου ΝΠΔΔ με την επωνυμία “ΔΗΜΟΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ” την σχετική απόφαση σύνταξης και έκδοσης των προσβαλλόμενων ταμειακών βεβαιώσεων ως προς την έκταση και το ύψος των οφειλόμενων μισθωμάτων, ύστερα από την εμφάνιση και εκτίμηση των ανωτέρω αναφερομένου πραγματικού εγγράφου (δικαστικού/εξωδίκου) υλικού (ΣΤΕ 3578/2013, ΣΤΕ 2301/2013, ΣΤΕ 1184/2017, ΣΤΕ Ολομ. 4447/2012, ΟλΣΤΕ 2370/2007 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Βάσει των ανωτέρω, λαμβανομένου υπόψη ότι το ύψος των οφειλόμενων μισθωμάτων έτσι ώστε να μην υπάρχει ευχέρεια επιμέτρησής του από το αρμόδιο δημοτικό όργανο καθ’ ου ΝΠΔΔ, η ανακόπτουσα μπορούσε να συμβάλει στη λήψη νόμιμης απόφασης εάν είχαν ληφθεί υπόψη από τη δημοτική αρχή οι προβαλλόμενοι ως άνω ισχυρισμοί της, δυνατότητα που απώλεσε αυτή (ανακόπτουσα) από τη μη κλήση της σε ακρόαση πριν την έκδοση των προσβαλλόμενων ταμειακών βεβαιώσεων, οι οποίες καθίστανται ακυρωτέες, ως νομικά πλημμελείς, κατά παραδοχή ως βασίμου του σχετικού (δεύτερου) λόγου της υπό κρίση ανακοπής και λυσιτελώς προσβαλλόμενου, κατά τα ανωτέρω αναφερόμενα. Συνεπώς, εφόσον ο εξεταζόμενος λόγος της ανακοπής κρίνεται βάσιμος, οδηγεί στην ακύρωση των προσβαλλόμενων ταμειακών βεβαιώσεων που έχει εκδώσει το ΝΠΔΔ με την επωνυμία “ΔΗΜΟΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ”, με τις οποίες βεβαιώθηκε σε βάρος της ανακόπτουσας συνολική οφειλή 1.054,669,50 ευρώ, προερχόμενη από οφειλόμενα μισθώματα, πλέον προσαυξήσεων, παρέλκουσας της έρευνας των λοιπών λόγων ανακοπής, πλην του ανωτέρω που εξετάσθηκε από το Δικαστήριο, καθώς όταν υπάρχουν περισσότεροι λόγοι, νομικοί ή πραγματικοί, τότε το δικαστήριο αν κάνει δεκτό ένα λόγο και ικανοποιώντας το αίτημα της ανακοπής ακυρώσει την ανακοπτομένη πράξη, εν προκειμένω ταμειακές βεβαιώσεις, δεν πρέπει να προχωρήσει στην έρευνα των λοιπών λόγων, καθώς μετά την ακύρωση θεωρείται ότι έχει ικανοποιηθεί πλήρως το έννομο συμφέρον του ανακόπτοντος. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, επομένως, που απέρριψε το λόγο αυτό ως μη νόμιμο και μη λυσιτελές προβαλλόμενο εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και οι σχετικοί λόγοι (Δ/2ος λόγος) της υπό κρίση εφέσεως, πρέπει να γίνουν δεκτοί και ως κατ’ ουσίαν βάσιμοι. Επομένως, εφόσον δεν υπάρχει άλλος λόγος έφεσης προς εξέταση, πρέπει αυτή (έφεση) να γίνει τυπικά δεκτή και στη συνέχεια, αφού κρίθηκε βάσιμος κατ’ ουσίαν ο σχετικός λόγος της ένδικης ανακοπής (δεύτερος), πρέπει να εξαφανισθεί η εκκαλλούμενη απόφαση, να κρατηθεί η από 15.7.2015 (αριθ.καταθ. …………/2015) ανακοπή, να δικαστεί από το παρόν Δικαστήριο (άρθ. 535 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ), να γίνει δεκτή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη. Τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων, και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, πρέπει να συμψηφισθούν ολικά, λόγω του δυσερμήνευτου των κανόνων δικαίου που εφαρμόστηκαν από το Δικαστήριο (άρθ. 179, 183 Κ.Πολ.Δ). Τέλος, πρέπει να διαταχθεί η απόδοση του κατατεθέντος παραβόλου ποσού 100 ευρώ στην εκκαλούσα (άρθ. 495 παρ. 3 εδ.τελευταίο), κατά τα ειδικότερα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.
Δέχεται τυπικά και κατ’ουσίαν την από 1.6.2017 (αριθ.καταθ. ……./2017) έφεση κατά της με αριθ. 1856/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά.
Εξαφανίζει την με αριθ. 1856/2017 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά.
Κρατεί και δικάζει την από 1.7.2015 (αριθ.καταθ. …………/2015) ανακοπή.
Δέχεται αυτή.
Ακυρώνει τις προσβαλλόμενες ταμειακές βεβαιώσεις που έχει εκδώσει το ΝΠΔΔ-ΟΤΑ με την επωνυμία “ΔΗΜΟΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ”, με τις οποίες βεβαιώθηκε σε βάρος της ανακόπτουσας-εκκαλούσας) συνολική οφειλή 1.054.669,50 ευρώ, από οφειλόμενα μισθώματα πλέον προσαυξήσεων.
Συμψηφίζει ολικά την δικαστική δαπάνη αμφότερων των βαθμών δικαιοδοσίας, λόγω του δυσερμήνευτου των κανόνων δικαίου που εφαρμόστηκαν από το Δικαστήριο.
Διατάσσει την απόδοση στην εκκαλούσα του καταταθέντος παραβόλου με κωδικό: …………………
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις 12 Σεπτεμβρίου 2023, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ