Αριθμός Απόφασης 39/2024
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
(TAKTIKH ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ)
Β΄ ΤΜΗΜΑ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Ιωάννα Ξυλιά, Εφέτη και από τη Γραμματέα Κ.Σ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις ……… για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
ΤΗΣ ΕΚΚΑΛΟΥΣΑΣ: ……….., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Γεώργιο Καραμιζάρη (ΑΜ: …. ΔΣΠ), που κατέθεσε προτάσεις.
ΤΟΥ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ: ………, με ΑΦΜ ……, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ανδρέα Μελέτη (ΑΜ: …… ΔΣΑ), που κατέθεσε προτάσεις.
Ο εφεσίβλητος άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 24-07-2020 υπ’ αριθ. έκθ. κατάθ. ΓΑΚ…../ΕΑΚ……./25-07-2020 αγωγή του κατά της εκκαλούσας, με την οποία ζητούσε όσα αναφέρονται σ’ αυτήν. Επ’ αυτής εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 2884/15-09-2022 οριστική απόφαση του Δικαστηρίου εκείνου, με την οποία έγινε δεκή εν μέρει η αγωγή. Την απόφαση αυτή προσέβαλε ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού η εναγομένη και ήδη εκκαλούσα, με την από 07-11-2022 έφεσή της, το πρωτότυπο της οποίας κατατέθηκε στη Γραμματεία του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου στις 07-11-2022 με ΓΑΚ … και ΕΑΚ …./2022, αντίγραφο δε αυτής κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού, στις 16-12-2022, με ΓΑΚ … και ΕΑΚ ../2022 και προσδιορίστηκε για την αναφερόμενη στην αρχή της απόφασης αυτής, και γράφηκε στο οικείο πινάκιο.
Η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το οικείο πινάκιο στην αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο και συζητήθηκε. Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στις έγγραφες προτάσεις που κατέθεσαν.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η από 07-11-2022 έφεση, το πρωτότυπο της οποίας κατατέθηκε στη Γραμματεία του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου στις 07-11-2022 με ΓΑΚ …. και ΕΑΚ …../2022, αντίγραφο δε αυτής κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού, στις 16-12-2022, με ΓΑΚ …. και ΕΑΚ …./2022, κατά της με αριθμό 2884/15-09-2022 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, το οποίο δικάζοντας κατά την τακτική διαδικασία, αντιμωλία των διαδίκων, δέχθηκε, κατά το κύριο αίτημά της, την από 24-07-2020 υπ’ αριθ. έκθ. κατάθ. ΓΑΚ……/ΕΑΚ……./25-07-2020 αγωγή του εφεσιβλήτου κατά της εκκαλούσας, παραδεκτά φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού (άρθρο 19 ΚΠολΔ). Έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 495§§1 και 2, 498, 499, 511, 513§1 εδ. β, 516§1, 517, 518§2 και 520§1 ΚΠολΔ, αφού οι διάδικοι δεν επικαλούνται, ούτε από τα στοιχεία της δικογραφίας προκύπτει επίδοση της εκκαλούμενης απόφασης και δεν παρήλθε διετία από τη δημοσίευση αυτής (15-09-2022). Εξάλλου έχει κατατεθεί για το παραδεκτό της στο δημόσιο ταμείο το με κωδικό ………….. e-παράβολο ποσού εκατό (100) ευρώ. Πρέπει επομένως να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της, κατά την ίδια διαδικασία (άρθρο 533§1 ΚΠολΔ).
Κατ’ άρθρο 992 ΑΚ οι αξιώσεις από την αποβολή από τη νομή και τη διατάραξη παραγράφονται μετά ένα έτος από την αποβολή ή διατάραξη. Αν επέλθει η παραγραφή αυτή, δεν αποκλείεται η αξίωση (απαίτηση) απόδοσης της νομής κατά το άρθρο 904 ΑΚ (condictio possessionis). Στοιχεία της σχετικής αγωγής, η οποία δεν είναι ένδικο μέσο προστασίας της νομής αλλά απλώς ενοχική προς απόδοση του από την απόκτηση αλλότριας νομής, ως περιουσιακού στοιχείου, επελθόντος πλουτισμού και υπόκειται στη γενική εικοσαετή παραγραφή του άρθρου 249 ΑΚ, είναι η κατάληψη και κατοχή του επιδίκου από τον εναγόμενο, που έγινε έτσι αδικαιολόγητα πλουσιότερος, και αίτημα αυτής η αποβολή αυτού από το επίδικο και η απόδοση στον ενάγοντα της ωφέλειας που επήλθε με την αφαιρεθείσα νομή (βλ. Γεωργιάδη-Σταθόπουλου Ειδ. ΕνοχΔ άρθρο 904-913 § 40, Καυκά Eιδ.EνοxΔ σελ. 625, Κ. Παπαδόπουλου Αγ. ΕμπρΔ 1989 § 63, Aπ Γεωργιάδη ΕμπρΔ Τομ. Ι 1991 σελ. 228 επ., ΑΠ 255/1983 ΝοΒ 31. 1562, ΑΠ 1510/1981 ΝοΒ 30. 917, ΑΠ 297/1979 ΝοΒ 27.1292, ΕφΑθ 2431/1997 ΕλΔ 39.191). Εναντίον της ανωτέρω αξιώσεως (του αδικαιολόγητου πλουτισμού) ως ενοχικής είναι ελεύθερα επιτρεπτή ένσταση από εμπράγματο ή ενοχικό δικαίωμα (βλ Γεωργιάδη – Σταθόπουλου ό.π., ΕφΑθ 2431/1997 ό.π.). Η διάταξη δε του άρθρου 991 ΑΚ, κατά την οποία ο εναγόμενος για διατάραξη ή αποβολή δεν μπορεί να επικαλεστεί δικαίωμα που του παρέχει εξουσία πάνω στο πράγμα, παρά μόνο αν το δικαίωμα έχει αναγνωριστεί τελεσίδικα σε δίκη ανάμεσα σ` αυτόν και τον ενάγοντα, έχει εφαρμογή μόνο σε δίκες περί νομής και όχι στην απαίτηση της νομής από τον αδικαιολόγητο πλουτισμό (ΕφΑθ 2431/1997 ό.π.). Περαιτέρω κατά τη διάταξη του άρθρου 1393 εδ. α ΑΚ σε περίπτωση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης το δικαστήριο μπορεί εφόσον το επιβάλλουν λόγοι επιείκειας ενόψει των ειδικών συνθηκών του καθενός εκ των συζύγων και του συμφέροντος των τέκνων, να παραχωρήσει στον ένα σύζυγο την αποκλειστική χρήση ολόκληρου ή τμήματος του ακινήτου που χρησιμεύει για οικογενειακή στέγη, ανεξάρτητα από το ποιος από αυτούς είναι κύριος ή έχει απέναντι στον κύριο το δικαίωμα χρήσης του. Με αυτή θεσπίζεται ενδοτικού δικαίου ρύθμιση που στηρίζεται στην αρχή της επιείκειας και αποκλίνει από τις γενικές διατάξεις του ενοχικού και του εμπραγμάτου δικαίου. Η παραχώρηση της χρήσης του ακινήτου στον ένα σύζυγο, ενώ τούτο ανήκει αποκλειστικά ή κατά ποσοστό στον άλλο, δημιουργεί μία ιδιόρρυθμη σχέση, η οποία δεν μπορεί να υπαχθεί στις ειδικότερες ρυθμίσεις καταστρωμένων στον ΑΚ εννόμων σχέσεων σε σχέση με τη χρήση ακινήτου, διότι αυτές έχουν τη μορφή σύμβασης ερειδόμενη στο άρθρο 361 ΑΚ (ΑΠ 1880/2008 ΝΟΜΟΣ). Η διάταξη εφαρμόζεται αυστηρά κατά τη διάρκεια της διάστασης των συζύγων δίχως να ενδιαφέρει αν και ποιος εξ αυτών έχει διατροφική αξίωση κατά τη ρύθμιση του άρθρου 1391 ΑΚ. Εάν ακολουθήσει επανάληψη της συμβίωσης ή εάν λυθεί ο γάμος με αμετάκλητη απόφαση διαζυγίου ή ακύρωσής του εφαρμόζονται ως προς την οικογενειακή στέγη οι διατάξεις του εμπραγμάτου ή (και) του ενοχικού δικαίου. Εξάλλου, από τις διατάξεις των άρθρων 810, 816 και 817 ΑΚ προκύπτει ότι η σύμβαση χρησιδανείου η οποία είναι ενοχική, διαρκής, ατελώς αμφοτεροβαρής και χαριστική σύμβαση που μπορεί να καταρτιστεί και ατύπως, έστω και αν έχει αντικείμενο ακίνητο, έχει ως περιεχόμενο την εκ μέρους του χρήστη παραχώρηση της χρήσης του κινητού ή ακινήτου πράγματος χωρίς αντάλλαγμα στον χρησάμενο, ο οποίος υποχρεούται να αποδώσει το πράγμα στο χρήστη μετά τη λήξη της σύμβασης που μπορεί να συναφθεί είτε για αόριστο είτε για ορισμένο χρόνο (ΑΠ 1913/2008 ΝΟΜΟΣ). Η λήξη της σύμβασης χρησιδανείου καθορίζεται είτε με συμφωνία μεταξύ των συμβαλλομένων είτε από το σκοπό του χρησιδανείου, όπως αυτός συνομολογήθηκε και αν είναι αορίστου χρόνου, μεταξύ άλλων γίνεται δεκτό ότι κατ’ ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 323, 505 επ., 608§2, 669§2 εδ. α και 767§1 ΑΚ, ο χρήστης δικαιούται να καταγγείλει τη σύμβαση οποτεδήποτε με τακτική καταγγελία, τάσσοντας στον χρησάμενο και εύλογη προθεσμία για απόδοση του πράγματος (ΕφΛαρ 20/2003 ΝοΒ 2003.1054). Σε κάθε περίπτωση από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 810, 816, 817 και 288 ΑΚ, προκύπτει ότι το δικαίωμα του χρήστη για αναζήτηση του πράγματος πρέπει να ασκείται όπως επιβάλλεται από την καλή πίστη και επομένως, δεν μπορεί να ασκηθεί ακαίρως και κατά τρόπο προσκρούοντα στην αρχή της καλής πίστης (AΠ 1903/2008 ΕλλΔικ 2010.782). Η άρνηση του χρησάμενου να αποδώσει μετά τη λήξη ή τη λύση της σύμβασης το πράγμα δημιουργεί κατάσταση παράνομη και ο χρήστης, εφόσον κατ’ αυτό τον τρόπο προσβάλλεται παράνομα με αποβολή από τη νομή του πράγματος, δικαιούται να ζητήσει την απόδοση της νομής του κατά τα άρθρα 984, 987 ΑΚ (ΑΠ 1472/2013 ΧρΙΔ 2014.186).
Με την υπ’ αριθ. έκθ. κατάθ. ΓΑΚ…/ΕΑΚ……../25-07-2020 αγωγή του ενώπιον του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου ο εφεσίβλητος ισχυρίστηκε ότι είναι κύριος και νομέας της περιγραφόμενης σ’ αυτήν οριζόντιας ιδιοκτησίας – διαμερίσματος που βρίσκεται στην οδό ……….. στον Πειραιά, με ΚΑΕΚ …………., που απέκτησε αιτία πωλήσεως, από τον προηγούμενο κύριο αυτού, δυνάμει του αναφερόμενου σ’ αυτήν συμβολαιογραφικού εγγράφου, νομίμως μεταγραφέντος. Ότι αυτό χρησιμοποιήθηκε ως οικογενειακή στέγη, του ίδιου, της εκκαλούσας και των δύο ενηλίκων πλέον τέκνων τους και ότι στα πλαίσια της μεταξύ τους συμφωνίας για τη συναινετική λύση του γάμου τους συμφώνησαν να της παραχωρηθεί η χρήση του ανωτέρω διαμερίσματος, του οποίου ο ίδιος διατήρησε τη νομή. Ότι ο γάμος τους λύθηκε με την υπ’ αριθ. 3368/2014 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που κατέστη αμετάκλητη από 24-11-14 και ο ίδιος λίγες μέρες μετά της ζήτησε την απόδοσή του, αίτημα στο οποίο εκείνη δεν ανταποκρίθηκε, ενώ στη συνέχεια της απέστειλε την 27-11-18 εξώδικη δήλωση με το ίδιο περιεχόμενο, στην οποία δεν συμμορφώθηκε, αντιποιούμενη με τον τρόπο αυτό τη νομή του επ’ αυτού. Ζητεί δε, επειδή η αξίωσή του για απόδοση της νομής του ακινήτου του έχει υποπέσει στην ενιαύσια παραγραφή, πλην όμως η ωφέλεια της εκκαλούσας από την αδικαιολόγητη διακράτησή του σώζεται, με αποτέλεσμα να έχει καταστεί αδικαιολογήτως πλουσιότερη σε βάρος της περιουσίας του, να γίνει δεκτή η αγωγή του και, κατόπιν περιορισμού του αιτήματος της αγωγής του σε αναγνωριστικό με τις προτάσεις του ενώπιον του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου (κατ’ άρθρο 223 και 297 ΚΠολΔ), να αναγνωριστεί ότι υποχρεούται η εκκαλούσα να του την αποδώσει. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλουμένη δέχθηκε την αγωγή ως προς το κύριο αίτημά της και αναγνώρισε την υποχρέωση της εκκαλούσας να αποδώσει στον εφεσίβλητο τη νομή του επιδίκου ακινήτου. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται η εκκαλούσα, με τους διαλαμβανόμενους στο δικόγραφο της έφεσης λόγους, που ανάγονται σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση του αποδεικτικού υλικού και ζητεί την εξαφάνιση της εκκαλουμένης με σκοπό την απόρριψη της αγωγής.
Από τα έγγραφα που οι διάδικοι προσκομίζουν με επίκληση, συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτά των υπ’ αριθ. .. και …/07-05-2019 ενόρκων βεβαιώσεων των ……. και ………., που προσκομίζει με επίκληση ο εφεσίβλητος, ελήφθησαν κατόπιν νόμιμης και εμπρόθεσμης κλήτευσης της αντιδίκου του, αλλά στα πλαίσια άλλης δίκης και λαμβάνονται υπόψη ως δικαστικά τεκμήρια, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο εφεσίβλητος είναι κύριος της υπό στοιχεία Γ-1 αυτοτελούς και ανεξάρτητης οριζόντιας ιδιοκτησίας (διαμερίσματος) του τρίτου πάνω από το ισόγειο ορόφου, με ΚΑΕΚ …….., μιας οικοδομής αποτελούμενης από υπόγειο, ισόγειο (πιλοτή), πέντε πάνω αυτό ορόφους και δώμα, που είναι χτισμένη σε οικόπεδο εμβαδού 181,90 τ.μ., που βρίσκεται στην οδό ….. επί της οποίας φέρει τον αριθμό .. στη θέση «….» του εγκεκριμένου ρυμοτομικού σχεδίου της πόλης του Πειραιά, εμβαδού (του διαμερίσματος) 81,40 τ.μ., με ποσοστό συνιδιοκτησίας στο οικόπεδο 175,2/1000, με το δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης στην υπό στοιχεία Ρ-3 θέση στάθμευσης της πιλοτής, αξίας 72.393,75 ευρώ. Περιήλθε στην κυριότητά του αιτία πωλήσεως, δυνάμει του υπ’ αριθ. …./05-12-1996 συμβολαίου της συμβολαιογράφου Πειραιά ………, νομίμως μεταγραφέντος, από την κυρία αυτού (οικοπεδούχο) …. ., με σύμπραξη της ίδιας και του ……., ατομικά και ως αντιπροσώπου του . ….., ως νομίμων εκπροσώπων της εργολήπτριας εταιρείας με την επωνυμία «………..», αντί τιμήματος 16.400.000 δρχ., εκ των οποίων μέρος, ύψους 1.400.000 δρχ. καταβλήθηκε στην εργολήπτρια κατά την υπογραφή του υπ’ αρθ. ……../1996 συμβολαιογραφικού προσυμφώνου της ίδιας συμβολαιογράφου, μεταξύ των ίδιων συμβαλλομένων, από χρήματα της εκκαλούσας, που προήλθαν από πώληση έτερου περιουσιακού της στοιχείου, ενώ το υπόλοιπο πιστωθέν τίμημα (15.000.000 δρχ.) καταβλήθηκε από δάνειο που έλαβε ο εφεσίβλητος από την EUROBANK, συνταχθείσας στη συνέχεια, ενώπιον της ίδιας συμβολαιογράφου, της υπ’ αριθ. ……./19-02-1997 πράξης εξόφλησης. Το ακίνητο αυτό χρησιμοποιήθηκε ως οικογενειακή στέγη των διαδίκων, που είχαν τελέσει γάμο την 07-07-1984 και των τέκνων τους, που γεννήθηκαν τα έτη 1986 και 1993. Από τις αρχές του έτους 2014 επήλθε διάσπαση της έγγαμης συμβίωσής τους, με αποχώρηση του εφεσίβλητου από την οικογενειακή στέγη, ενώ στη συνέχεια, στα πλαίσια έκδοσης συναινετικού διαζυγίου, με το από 29-04-2014 ιδιωτικό συμφωνητικό οι διάδικοι συμφώνησαν ότι «το διαμέρισμα στην οδό …….., το οποίο αποτελεί την οικογενειακή στέγη, θα παραμείνει στη χρήση της συζύγου, ………» και ότι «ο σύζυγος, ………., αναγνωρίζει ότι το εν λόγω διαμέρισμα αγοράστηκε κατόπιν πώλησης ετέρου διαμερίσματος επί της οδού ………….., το οποίο ήταν ιδιοκτησίας της συζύγου, ……….». Με την υπ’ αριθ. 3368/11-07-2014 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, που κατέστη αμετάκλητη την 24-11-2014, λύθηκε συναινετικά ο γάμος τους. Μετά την αμετάκλητη λύση του γάμου το ανωτέρω ακίνητο έπαυσε να αποτελεί οικογενειακή στέγη και λίγες μέρες αργότερα ο εφεσίβλητος ζήτησε την απόδοση της χρήσης του από την εκκαλούσα. Αυτή δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά του, ούτε τότε, ούτε και όταν την κάλεσε να του το αποδώσει εντός δεκαπέντε ημερών με την από 26-11-2018 εξώδικη διαμαρτυρία – πρόσκληση – δήλωσή του, που της επιδόθηκε στις 27-11-2018, στην οποία αυτή δεν απάντησε. Ο ισχυρισμός της εκκαλούσας ότι με το ανωτέρω συμφωνητικό της παραδόθηκε η νομή του, άλλως συνήφθη μεταξύ τους σύμβαση χρησιδανείου από κανένα αποδεικτικό μέσο δεν αποδείχθηκε. Αντίθετα, από το σύνολο του αποδεικτικού υλικού και ιδίως από το περιεχόμενο του ανωτέρω συμφωνητικού, σαφώς συνάγεται ότι ο εφεσίβλητος, ο οποίος ήδη από τις αρχές του 2014 αποχώρησε από το επίδικο, της παραχώρησε τη χρήση του, στα πλαίσια ρύθμισης της οικογενειακής στέγης, λόγω της επελθούσας μεταξύ τους διάστασης και ουδέποτε της παρέδωσε τη νομή του, ούτε συμφώνησε την παραχώρηση της χρήσης του σ’ αυτήν για αόριστο χρόνο, στα πλαίσια σύμβασης χρησιδανείου. Εξάλλου η συνομολόγηση εκ μέρους του εφεσιβλήτου, στο ανωτέρω συμφωνητικό, ότι το διαμέρισμα αυτό αγοράστηκε κατόπιν πώλησης διαμερίσματος ιδιοκτησίας της συζύγου του δεν αποτελεί απόδειξη ότι αυτό αγοράστηκε εξ ολοκλήρου με χρήματα της τελευταίας, ανεξάρτητα από το αν αυτή συνέβαλε και με ποιον τρόπο στην επαύξηση της περιουσίας του συζύγου της, που αποτελεί αντικείμενο άλλης δίκης, αφού όποια σχετική αξίωσή της κατ’ άρθρο 1400 ΑΚ δεν της παρέχει, άνευ άλλου τινός και δικαιώματα νομής, ή εν γένει διακράτησης του ανωτέρω διαμερίσματος. Συνεπώς, κατά το χρονικό διάστημα της διάστασης των διαδίκων ο εφεσίβλητος παρέμεινε στη νομή του επιδίκου, την οποία ασκούσε δια της συζύγου του, κατόπιν της κατ’ άρθρο 1387 και 1393 ΑΚ, συμβατικής παραχώρησης της χρήσης της οικογενειακής στέγης σ’ αυτήν (ΕφΠατρ 145/2009 ΝΟΜΟΣ). Από την αμετάκλητη λύση του γάμου τους (24-11-2014) και την όχληση εκ μέρους του, λίγες μέρες αργότερα, ήτοι το αργότερο ως το τέλος Δεκεμβρίου του ίδιου έτους και σε κάθε περίπτωση από 13-12-2018, οπότε παρήλθε η δεκαπενθήμερη προθεσμία που έταξε στην εκκαλούσα ο εφεσίβλητος, για την απόδοσή του, στην οποία η τελευταία δεν ανταποκρίθηκε, συνεχίζοντας να διαμένει εντός αυτού, αντιποιήθηκε αυτήν (νομή). Επειδή δε έκτοτε, ως την άσκηση της ένδικης αγωγής, που επιδόθηκε στην εκκαλούσα στις 28-07-2020 (βλ. προσκομιζόμενη υπ’ αριθ. …/28-07-2020 έκθεση επίδοσης της δικαστικής επιμελήτριας της περιφέρειας του Εφετείου Αθηνών . …..) παρήλθε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του έτους, έχει συμπληρωθεί ο χρόνος παραγραφής της σχετικής αξίωσης του εφεσίβλητου, περί προστασίας της νομής του επί του εν λόγω ακινήτου, κατ’ άρθρον 992 ΑΚ. Ωστόσο, επειδή η εκκαλούσα συνέχισε από τον χρόνο αποβολής του εφεσιβλήτου μέχρι σήμερα να νέμεται αυθαίρετα το επίδικο ακίνητο, κατέστη, χωρίς νόμιμη αιτία, πλουσιότερη από την περιουσία του εφεσίβλητου. Κατόπιν αυτών, θα πρέπει να γίνει δεκτή η ένδικη αγωγή και ως κατ’ ουσίαν βάσιμη και να υποχρεωθεί η εκκαλούσα να αποδώσει στον εφεσίβλητο τη νομή του. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλουμένη έκρινε ομοίως, ορθά εφάρμοσε τον νόμο και εκτίμησε το αποδεικτικό υλικό και πρέπει ο πρώτος λόγος έφεσης, με τον οποίο παραπονείται η εκκαλούσα ότι κατά κακή εκτίμηση του αποδεικτικού υλικού κρίθηκε με την εκκαλουμένη ότι η παραχώρηση του επιδίκου ακινήτου σ’ αυτήν από τον εφεσίβλητο έλαβε χώρα στα πλαίσια ρύθμισης της οικογενειακής στέγης λόγω διάστασης, αφού το τίμημα αγοράς του καλύφθηκε από την ίδια, ο δε εφεσίβλητος, αναγνωρίζοντας τη συμβολή της αυτή στα αποκτήματά του, κατά τη διάρκεια του γάμου, προκειμένου να ρυθμίσουν τις περιουσιακές σχέσεις τους, της παρέδωσε τη νομή του, συνεπώς δεν ήταν αυτός νομέας, με αποτέλεσμα εσφαλμένα να εφαρμόσει, δια της ανωτέρω παραδοχής της, τις διατάξεις των άρθρων 984 επ. ΑΚ, άλλως ότι επρόκειτο περί σύμβασης χρησιδανείου, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.
Εξάλλου η δικαστική δαπάνη του εφεσιβλήτου, λαμβανομένης υπόψη της αξίας του αντικειμένου της διαφοράς και συγκεκριμένα της αξίας της νομής του επιδίκου ακινήτου, ύψους 72.393,75 ευρώ, ανήλθε, για την αμοιβή του πληρεξουσίου δικηγόρου του, για την κατάθεση της αγωγής στο ποσό των 1.447,88 ευρώ, πλέον ΦΠΑ 24% 347,49 ευρώ, για τη σύνταξη προτάσεων ενώπιον του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου στο ποσό των 723,94 ευρώ, πλέον ΦΠΑ 24% 173,75 ευρώ, κατ’ άρθρα 63§1 περ. iα και 68 Ν 4194/2013 και συνολικά σε 2.693,06 ευρώ, ενώ επιπλέον ο εφεσίβλητος κατέβαλε για επίδοση της αγωγής το ποσό των 43,40 ευρώ, για αμοιβή διαμεσολαβητή για την υποχρεωτική αρχική συνεδρία το ποσό των 31 ευρώ (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ 24% 6 ευρώ), για ΤΑΧΔΙΚ αγωγής 8,70 ευρώ και προτάσεων 4 ευρώ και για την καταχώριση της αγωγής στο αρμόδιο κτηματολογικό γραφείο 30,50 ευρώ. Συνεπώς η δικαστική δαπάνη του εφεσιβλήτου ανήλθε, σύμφωνα με τον βάσιμο κατάλογο εξόδων που επισύναψε στις προτάσεις του ενώπιον του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, κατ’ άρθρο 190 ΚΠολΔ, στο συνολικό ποσό των 2.810,66 ευρώ. Επομένως το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλουμένη έκρινε ομοίως, ορθά εφάρμοσε τον νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις και πρέπει ο αντίθετος δεύτερος λόγος έφεσης να αποριφθεί ως αβάσιμος.
Επομένως, μη προβαλλομένου άλλου λόγου έφεσης προς διερεύνηση, πρέπει να αποριφθεί η έφεση στο σύνολό της ως ουσιαστικά αβάσιμη. Τέλος πρέπει να επιβληθούν τα δικαστικά έξοδα του εφεσίβλητου, για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας, κατά παραδοχή του υποβληθέντος με τις προτάσεις του αιτήματός του, σε βάρος της εκκαλούσας λόγω της ήττας της (άρθρα 68§1, 69§1 Ν 4194/2013, 176, 183 και 191§2 ΚΠολΔ) και να διαταχθεί η εισαγωγή του παραβόλου της έφεσης, ποσού 100 ευρώ, που η εκκαλούσα προκατέβαλε, στο δημόσιο ταμείο (άρθρο 495§3 εδ. προτελ. ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.
Δέχεται τυπικά και απορρίπτει κατ’ ουσίαν την υπ’ αριθ. έκθ. κατάθ. στη Γραμματεία του Δικαστηρίου αυτού ΓΑΚ…/ΕΑΚ…./16-12-2022 έφεση κατά της με αριθμό 2884/15-09-2022 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (τακτική διαδικασία).
Διατάσσει την εισαγωγή του με αριθμό ………… e – παραβόλου στο δημόσιο ταμείο.
Επιβάλλει σε βάρος της εκκαλούσας τη δικαστική δαπάνη του εφεσίβλητου, του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, το ύψος της οποίας ορίζει στο ποσό των χιλίων τετρακοσίων ενενήντα δύο (1.492) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στον Πειραιά, στις 26 Ιανουαρίου 2024, απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Κι αντ΄ αυτής λόγω
μεταθέσεως
και αναχωρήσεώς της,
ο Πρόεδρος του
Τριμελούς Συμβουλίου
Διεύθυνσης του Εφετείου
Πειραιώς, Ιωάννης
Αποστολόπουλος,
Πρόεδρος Εφετών