ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αριθμός απόφασης 61/2024
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αποτελούμενο από την Δικαστή, Κωνσταντίνα Παπαντωνίου Εφέτη και από τη Γραμματέα Κ.Σ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του την ………., για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
ΤΟΥ ΚΑΛΟΥΝΤΟΣ-ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ: …………… ο οποίος εμφανίστηκε στο ακροατήριο με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Νικόλαο Καλαντζή και
ΤΗΣ ΚΑΘΗΣ Η ΚΛΗΣΗ – ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΗΣ: …………., η οποία εμφανίστηκε στο ακροατήριο με την πληρεξούσια δικηγόρο της Ελισάβετ Χατζηχαραλάμπους.
Ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος-καλών άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 8.7.2021 με αριθμό έκθεσης κατάθεσης δικογράφου ΓΑΚ/ΕΑΚ ………./2021 αγωγή του, κατά της εναγομένης και ήδη εκκαλούσας- καθής η κλήση. Ομοίως η ενάγουσα και ήδη εκκαλούσα-καθής η κλήση άσκησε ενώπιον του ίδιου Δικαστηρίου την από 8.12.2021 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης δικογράφου ΓΑΚ/ΕΑΚ/………./2021 αγωγή της κατά της εναγομένου-καλούντος- εφεσίβλητου. Οι δύο αγωγές συνεκδικάστηκαν αντιμωλία των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών από την οικογένεια, το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση και επ’ αυτών, εκδόθηκε η με αριθμό 2532/2022 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς που έλυσε τον γάμο των διαδίκων κάνοντας δεκτή την αγωγή του ενάγοντος και απορρίπτοντας την αγωγή της ενάγουσας. Την απόφαση αυτή προσβάλει ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού η εκκαλούσα με την από 15.11.2022 με αριθμό έκθεσης κατάθεσης δικογράφου στη Γραμματεία του παρόντος Δικαστηρίου ΓΑΚ/ΕΑΚ/…………/2022 έφεση, ενώ ο εφεσίβλητος κατέθεσε ενώπιον της Γραμματείας του Δικαστηρίου τούτου την από 22.11.2022 με αριθμό έκθεσης κατάθεσης δικογράφου στη Γραμματεία του παρόντος Δικαστηρίου ΓΑΚ/ΕΑΚ/…………./2022 κλήση του με την οποία η συζήτηση της έφεσης επαναπροσδιορίστηκε για την δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας. Η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το οικείο πινάκιο με αριθμό 41 και συζητήθηκε.
Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων, αφού έλαβαν διαδοχικά το λόγο από τη Δικαστή, αναφέρθηκαν στις προτάσεις που κατέθεσαν.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 1439 παρ. 1 του Α.Κ., καθένας από τους συζύγους μπορεί να ζητήσει το διαζύγιο, όταν οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν κλονιστεί τόσο ισχυρά, από λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγομένου ή και των δύο συζύγων, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα. Με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται ως λόγος διαζυγίου ο αντικειμενικός κλονισμός της έγγαμης σχέσης και προσδιορίζονται γενικώς όρια εντός των οποίων θα κινηθεί ο δικαστής, χωρίς να τίθεται η υπαιτιότητα ως βάση του ισχυρού κλονισμού. Επομένως, τα γεγονότα που μπορούν να προκαλέσουν ισχυρό κλονισμό μπορεί να είναι και ανυπαίτια ή ακόμη και μη καταλογιστά, δεν έχει δε σημασία ποιος από τους δύο συζύγους δημιούργησε πρώτος τον λόγο κλονισμού της έγγαμης συμβίωσης. Υπό την έννοια αυτή, αν το κλονιστικό περιστατικό αφορά και τους δύο συζύγους, το προς διάζευξη δικαίωμα γεννάται ανεξαρτήτως του ποιον από τους δύο βαρύνει περισσότερο η ύπαρξη του και του εάν υπάρχει υπαιτιότητα μόνον στο πρόσωπο του ενός των συζύγων (Α.-Ν. Κουκούλη, Οι Λόγοι Διαζυγίου [Ζητήματα ουσιαστικού και δικονομικού δικαίου], σελ. 39-40, 149 επόμ., με πλήθος παραπομπών στη νομολογία και στην ελληνική και ξένη βιβλιογραφία). Το ότι για την λύση του γάμου είναι πλέον αδιάφορο εάν ο κλονισμός οφείλεται σε υπαίτιο ή ανυπαίτιο κλονιστικό γεγονός, σημαίνει ότι στη δίκη του διαζυγίου δεν δικαιολογείται σε καμία πλευρά έννομο συμφέρον για την έρευνα της υπαιτιότητας, αφού το δεδικασμένο της διαπλαστικής απόφασης του διαζυγίου σε καμία περίπτωση δεν επεκτείνεται σε ζητήματα υπαιτιότητας. Συνέπεια των ανωτέρω παραδοχών είναι ότι η απόφαση που απαγγέλει τη λύση του γάμου δεν αποτελεί δεδικασμένο ούτε ως προς την ύπαρξη καθ’ εαυτή των επί μέρους πραγματικών περιστατικών τα οποία επέφεραν τον κλονισμό της έγγαμης σχέσης, εφ’ όσον το δεδικασμένο αφορά στην έννομη σχέση ή στο δικαίωμα που κρίθηκε τελεσιδίκως ΚΠολΔ 322, 324) ούτε ως προς το ζήτημα της υπαιτιότητας για τον κλονισμό αυτό, ακόμη και αν ο λόγος διαζυγίου αφορά αποκλειστικά στο πρόσωπο του εναγομένου, τα δε ζητήματα υπαιτιότητας κρίνονται αυτοτελώς στην δίκη διατροφής. Στην πραγματικότητα δηλαδή, αντικείμενο της δίκης διαζυγίου είναι, όχι η δικαστική διάγνωση του λόγου που δικαιολογεί την απαγγελία του διαζυγίου, αλλά το διαπλαστικό δικαίωμα της λύσης του γάμου. Κατά συνέπεια, στην περίπτωση συνεκδικάσεως αντιθέτων αγωγών διαζυγίου, με τις οποίες καθένας από τους συζύγους ζητεί την λύση του γάμου για ισχυρό κλονισμό της σχέσης, εάν η μία από αυτές (αγωγές) γίνει δεκτή και η άλλη απορριφθεί, είναι προφανές ότι ο διάδικος του οποίου η αγωγή απορρίφθηκε δεν έχει έννομο συμφέρον, κατά τα άρθρα 68, 516 παρ.2 και 556 παρ.2 ΚΠολΔ, να ασκήσει έφεση ή αναίρεση κατά της πρωτόδικης ή της τελεσίδικης αποφάσεως και να ζητήσει την εξαφάνισή της με σκοπό να απορριφθεί η αγωγή του αντιδίκου και να γίνει δεκτή η δική του αγωγή, καθ’ όσον η έννομη συνέπεια την οποία και ο ίδιος επεδίωξε με την αγωγή του, δηλαδή η λύση του γάμου, αποτέλεσμα στο οποίο και αυτός εμμένει, έχει ήδη επέλθει. Ως εκ τούτου δε, το εκατέρωθεν υποβληθέν αίτημα δικαστικής διάπλασης έχει ικανοποιηθεί με την απαγγελία του διαζυγίου, έστω και με βάση διάφορα περιστατικά, που συγκροτούν όμως τον ίδιο λόγο, ήτοι αυτόν του αντικειμενικού κλονισμού του γάμου. Το γεγονός δε, ότι η απόφαση μπορεί να περιέχει δυσμενείς για τον καθένα αιτιολογίες, δεχόμενη δηλαδή ότι ο ισχυρός κλονισμός της έγγαμης σχέσης επήλθε εξαιτίας γεγονότων που αφορούν και το πρόσωπό του, δεν αρκεί, ενόψει του κατά τα παραπάνω αντικειμένου της δίκης διαζυγίου και του δεδικασμένου της σχετικής απόφασης, καμία δυσμενή επιρροή στα έννομα συμφέροντά του (ΑΠ 296/2023 ΤΝΠ Νομος ΑΠ 1471/2019, ΑΠ 921/2018, ΑΠ 1568/2018, ΑΠ 599/2015, ΑΠ 50/2013, ΕφΘεσ 354/2019, ΕφΑΘ 25/2018, ΕφΑΘ 467/2018, ΕφΑΘ 217/2018, Τ.Ν.Π. Νόμος, ΕφΠειρ 99/2014, ΕφΠειρ 777/2014, Τ.Ν.Π. Νόμος, Απ. Γεωργιάδη, Οικογενειακό Δίκαιο [2η έκδοση-2017], σελ. 328, αρ. 62, του ιδίου, Σύντομη Ερμηνεία_ΑΚ, άρθρο 1439, αρ. 31, Α.-Ν. Κουκούλη, ό.π., σελ. 312 – βλ. και σελ. 313 στο ίδιο έργο, όπου παρατίθεται η, κατά το συγγραφέα ορθότερη, αντίθετη άποψη, με το επιχείρημα ότι στη δίκη διαζυγίου, εκτός από το αποσυνδεδεμένο από την υπαιτιότητα αποτέλεσμα, εξακολουθεί να έχει σημασία, όσον αφορά την ηθική σφαίρα των σχέσεων των συζύγων, όλο το πλέγμα των επιμέρους καταστάσεων υπό τις οποίες οι σύζυγοι έφτασαν στο διαζύγιο. Από τις πλούσιες παραπομπές του συγγραφέα [υποσημ.1371], προκύπτει ότι η άποψη αυτή ακολουθήθηκε και από τη νομολογία, μέχρι όμως το έτος 2004, ενώ εν συνεχεία φαίνεται ότι αυτή μεταστράφηκε κατά τα παραπάνω αναφερόμενα). Τέλος, από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 68, 73, 516 και 532 ΚΠολΔ συνάγεται ότι το έννομο συμφέρον αποτελεί διαδικαστική προϋπόθεση της δίκης επί της έφεσης και η συνδρομή του ερευνάται αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο, η έλλειψη του δε, συνεπάγεται την απόρριψη του ενδίκου μέσου της έφεσης ως απαράδεκτου. Ως γενική διαδικαστική προϋπόθεση, το έννομο συμφέρον πρέπει να υπάρχει για την άσκηση έφεσης και για κάθε έναν από τους λόγους της (ΑΠ 51/2019, ΕφΑΔ 2019/947, ΑΠ 1310/2018, ΑΠ 1014/2017, Τ.Ν.Π. Νόμος, ΑΠ 1092/2013, ΧρΙΔ 2014/37, ΕφΑΟ 2229/2019, ΕφΠειρ 624/2018, ΕφΔωδ 271/2017, ΕφΑΟ 6060/2013, Τ.Ν.Π. Νόμος, Κεραμέως-Κονδύλη-Νίκα, Ερμηνεία ΚΠολΔ [2η έκδοση-2020], άρθρο 516, αρ. 16, 18, 19, 20, 23, Α. Μαργαρίτη-Μ. Μαργαρίτη, Ερμηνεία ΚΠολΔ [2η έκδοση-2018], άρθρο 68 αρ. 13-16 και άρθρο 516 αρ. 22, Κ. Οικονόμου, Η Έφεση [2017], σελ. 91- 93, Δ. Κονδύλη, Το Δεδικασμένο κατά τον ΚΠολΔ [2η έκδοση-2007], σελ. 356, IV, Σ. Σαμουήλ, Η Έφεση κατά τον ΚΠολΔ [6η έκδοση-2009], σελ. 143, αρ. 313).
Στην κρινόμενη περίπτωση, ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, εισήχθησαν οι εξής αγωγές: Α) Η από 8.7.2021 με αριθμό κατάθεσης δικογράφου ΓΑΚ/ΕΑΚ ………/2021 αγωγή, με την οποία ο ενάγων ζήτησε να λυθεί ο γάμος του με την εναγομένη, λόγω ισχυρού κλονισμού της έγγαμης σχέσης από λόγους που αφορούσαν στο πρόσωπο της εναγομένης. Β) Η από 8.12.2021 και με αριθμό κατάθεσης δικογράφου ΓΑΚ/ΕΑΚ/…………/2021 αγωγή, με την οποία η εναγομένη της προηγούμενης αγωγής και ενάγουσα σε αυτή, ζήτησε να λυθεί ο μεταξύ των διαδίκων γάμος, επίσης εξ αιτίας ισχυρού κλονισμού της έγγαμης σχέσης, για λόγους που αφορούσαν στο πρόσωπο του εναγομένου (και ενάγοντος της προηγούμενης αγωγής). Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση, αφού διέταξε την συνεκδίκαση των παραπάνω αγωγών, τις οποίες στη συνέχεια έκρινε νόμιμες, στηριζόμενες στα άρθρα 1438 και 1439 (παρ 1) του ΑΚ, δέχτηκε ως ουσία βάσιμη την αγωγή του ενάγοντος, απέρριψε την αγωγή της ενάγουσας ως ουσία αβάσιμη και, κατόπιν τούτου, απήγγειλε τη λύση του μεταξύ των διαδίκων τελεσθέντος γάμου. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται η εκκαλούσα με την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας έφεση για τους διαλαμβανόμενους σε αυτήν λόγους, που αναφέρονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητεί δε την εξαφάνιση της, προκειμένου, να γίνει δεκτή η έφεσή της, να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη απόφαση, να γίνει δεκτή η προαναφερόμενη αγωγή της εκκαλούσας, δηλαδή να απαγγελθεί η λύση του γάμου λόγω ισχυρισμού κλονισμού της έγγαμης σχέσης από λόγους που αφορούν το πρόσωπο του εναγομένου και ήδη εφεσιβλήτου, απορριπτόμενης της αγωγής του αντιδίκου της και να καταδικαστεί ο εφεσίβλητος στην καταβολή της δικαστικής της δαπάνης. Η κρινόμενη έφεση έχει ασκηθεί εμπρόθεσμα εντός της κατ’ άρθρο 518 παρ.1 ΚΠολΔ προθεσμίας, αφού η εκκαλουμένη απόφαση επιδόθηκε στην εκκαλούσα την 19.10.2022, όπως προκύπτει από την επισημείωση της Δικαστικής Επιμελήτριας ……… σε αντίγραφο της απόφασης και η κρινόμενη έφεση ασκήθηκε με την κατάθεση του δικογράφου αυτής στη Γραμματεία του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, την 17.11.2022 (ΓΑΚ/ΕΑΚ/………../2022). Υπό τα ανωτέρω εκτιθέμενα όμως, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στις νομικές σκέψεις που προηγούνται, η ένδικη έφεση θα πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη ελλείψει εννόμου συμφέροντος για την άσκηση της (άρθρα 68, 73, 516 και 532 ΚΠολΔ). δεδομένου ότι η μοναδική έννομη συνέπεια που απορρέει από την εκκαλουμένη, είναι η λύση του γάμου, η οποία επιδιώκεται και από τους δύο διαδίκους. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας πρέπει να συμψηφισθούν μεταξύ των διαδίκων, λόγω της, ακόμη υφιστάμενης, σχέσης τους ως συζύγων (άρθρα 179 και 183 ΚΠολΔ), ενώ επίσης πρέπει να διαταχθεί η εισαγωγή των κατατεθέντος ηλεκτρονικού παράβολου με κωδικό . … . /2022 στο δημόσιο ταμείο, σύμφωνα με το άρθρο 495 παρ. 3 του ΚΠολΔ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ με παρόντες τους διαδίκους την από 15.11.2022 με ΓΑΚ/ΕΑΚ/…../2022 έφεση, κατά της με αριθμό. 2532/2022 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία εισήχθη προς συζήτηση με την από 22.11.2022 (ΓΑΚ/ΕΑΚ/…../2022) κλήση.
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ αυτήν ως απαράδεκτη.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την εισαγωγή του κατατεθέντος ηλεκτρονικού παράβολου Δημοσίου, με κωδικό ……….. /2022 στο Δημόσιο Ταμείο.
ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ μεταξύ των διαδίκων τα δικαστικά έξοδα για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στον Πειραιά, την 12.2.2024 με απόντες τους διαδίκους και τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους, με παρούσα την Γραμματέα.
H ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ