ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 417/2024
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
2ο ΤΜΗΜΑ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Νικολέττα Λαμπρίδου, Εφέτη, που ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιώς και από τη Γραμματέα Κ.Σ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, την ………., για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ :
Του εκκαλούντος : ………., ο οποίος εκπροσωπήθηκε με δήλωση του άρθρου 242 παρ. 2 ΚΠολΔ από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ιωάννη Σπυριδαντωνάκη (ΑΜΔΣΠ : 2971).
Της εφεσίβλητης : …………η οποία εκπροσωπήθηκε με δήλωση του άρθρου 242 παρ. 2 ΚΠολΔ από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Γεώργιο Γεωργάκη (ΑΜΔΣΑ : …..).
Επί της από 28-12-2020 με αριθμό κατάθεσης γενικό …./2020 και ειδικό …./2020 αγωγής του ενάγοντος κατά της εναγόμενης εκδόθηκε κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων κατά την τακτική διαδικασία η με αριθμό 504/2023 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή, κατά τα ειδικότερα διαλαμβανόμενα σε αυτή (απόφαση).
Την απόφαση αυτή προσβάλλει ο ενάγων και ήδη εκκαλών με την από 28-8-2023 έφεσή του, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς με αριθμό γενικό …/2023 και ειδικό …./2023 και προσδιορίστηκε ενώπιον του Μονομελούς Εφετείου Πειραιώς με αριθμό κατάθεσης γενικό …./2023 και ειδικό …./2023 για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της απόφασης.
Στη δικάσιμο αυτή η υπόθεση εκφωνήθηκε από τη σειρά του οικείου πινακίου και συζητήθηκε.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων δεν παραστάθηκαν στο ακροατήριο, αλλά προκατέθεσαν δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔ και έγγραφες προτάσεις, ζητώντας να γίνουν δεκτά όσα σ’ αυτές αναφέρονται.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι. Η υπό κρίση έφεση του ηττηθέντος ενάγοντος και ήδη εκκαλούντος κατά της εναγόμενης και ήδη εφεσίβλητης και κατά της με αριθμό 504/2023 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία εκδόθηκε κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων κατά την τακτική διαδικασία, αρμοδίως εισάγεται για συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, στην περιφέρεια του οποίου ανήκει το εκδώσαν την εκκαλουμένη απόφαση Πρωτοδικείο (άρθρα 19, 495, 498 ΚΠολΔ), ασκήθηκε δε νομότυπα και εμπρόθεσμα, με κατάθεση του ένδικου δικογράφου στη γραμματεία του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου την 31-8-2023, ήτοι πριν από επίδοση της εκκαλουμένης απόφασης (άρθρα 495 παρ. 1, 499 ΚΠολΔ), εντός της προβλεπόμενης από το άρθρο 518 παρ. 2 ΚΠολΔ καταχρηστικής διετούς προθεσμίας από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης απόφασης, που έλαβε χώρα την 14-2-2023, το γεγονός δε αυτό δεν αμφισβητείται από τους διαδίκους και ούτε από τα στοιχεία της δικογραφίας προκύπτει το αντίθετο (άρθρα 495 παρ. 1, 511, 513 παρ. 1, 516 παρ. 1, 517 ΚΠολΔ). Επίσης, έχει κατατεθεί από τον εκκαλούντα, για το παραδεκτό της εφέσεως, το προβλεπόμενο από το άρθρο 495 παρ. 3 περ. Α (β) ΚΠολΔ παράβολο, ποσού 100,00 ευρώ (βλ. τη με ΓΑΚ/ΕΑΚ ……./31-8-2023 έκθεση κατάθεσης του γραμματέα του Πρωτοδικείου Πειραιώς με αναφορά στο με αριθμό ……… e-παράβολο). Επομένως, πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή (άρθρο 532 ΚΠολΔ) η έφεση και να ερευνηθεί περαιτέρω από το παρόν Δικαστήριο, κατά την ίδια ως άνω τακτική διαδικασία, κατά την οποία εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση, ως προς το παραδεκτό και τη νομική και ουσιαστική βασιμότητα των προβαλλόμενων λόγων της, μέσα στα όρια που καθορίζονται από αυτήν (άρθρα 522, 524 και 533 παρ. 1 ΚΠολΔ).
ΙΙ. Ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς με την από 28-12-2020 με αριθμό κατάθεσης γενικό …../2020 και ειδικό …../2020 αγωγή του ο ενάγων εξέθετε ότι ο ίδιος και η εναγόμενη αδελφή του τυγχάνουν συγκύριοι κατά ποσοστό 1/2 εξ αδιαιρέτου έκαστος, του αναλυτικά περιγραφόμενου κατά θέση, έκταση και όρια ακινήτου και δη ενός αγροτεμαχίου, κείμενου στη θέση ….. του Δήμου Αίγινας, το οποίο είναι εκτός σχεδίου και εκτός οικισμού, συνολικής επιφάνειας σύμφωνα με πρόσφατη καταμέτρηση 2.991,76 τ.μ. και το οποίο έχει προκύψει από την εν τοις πράγμασι συνένωση τριών (3) όμορων αγροτεμαχίων, κατά τον ειδικότερα περιγραφόμενο στην αγωγή τρόπο. Ακόμα, ισχυριζόταν ότι η κυριότητα του όλου ακινήτου περιήλθε σε αυτούς κατά τον αναλυτικά περιγραφόμενο στην αγωγή παράγωγο τρόπο, α) λόγω πώλησης κατά τα έτη 1979 και 1995 δυνάμει των επικαλούμενων συμβολαιογραφικών τίτλων, που έχουν νόμιμα μεταγραφεί στα βιβλία μεταγραφών του οικείου Υποθηκοφυλακείου και β) δυνάμει εκ διαθήκης κληρονομικής διαδοχής του αποβιώσαντος την 9-6-1993 πατέρα τους …………, την κληρονομία του οποίου αποδέχθηκαν δυνάμει της επικαλούμενης συμβολαιογραφικής πράξης αποδοχής κληρονομίας, που ομοίως έχει νόμιμα μεταγραφεί. Επιπλέον, ανέφερε ότι επί του ανωτέρω ενιαίου οικοπέδου, το οποίο έχει λάβει αριθμό ΚΑΕΚ ……….., υφίσταται οικοδομή συνολικής επιφάνειας 138,29 τ.μ., που περιλαμβάνει μία κατοικία αποτελούμενη από ισόγειο όροφο και πρώτο (α΄) όροφο και έτερο κτίσμα ισογείου – κατοικία, όπως αναλυτικά περιγράφονται στην αγωγή. Επίσης, ισχυριζόταν ότι από το έτος 2014 η εναγόμενη κάνει αποκλειστική χρήση του όλου ένδικου ακινήτου, καθώς το χρησιμοποιεί κυρίως για εξοχική κατοικία, έχοντας αποκλείσει αυτόν (ενάγοντα) από τη χρήση αυτού, μολονότι την έχει καλέσει επανειλημμένως να ρυθμίσουν τον τρόπο χρήσης του επίκοινου ακινήτου και να του χορηγήσει κλειδιά αυτού, καθώς και ότι η εναγόμενη δεν του αποδίδει την ωφέλεια που αποκομίζει από την αποκλειστική χρήση του επίκοινου ακινήτου, η οποία συνίσταται στη μισθωτική αξία της ιδανικής μερίδας του ενάγοντος. Στη συνέχεια, εξέθετε ότι με βάση την επιφάνειά του, την καλή κατάστασή του και τα ειδικότερα περιγραφόμενα χαρακτηριστικά του ακινήτου, το μίσθωμα ανέρχεται τουλάχιστον στο ποσό των 5 ευρώ ανά τ.μ., ότι συνεπώς, το μηνιαίο μίσθωμα, σε περίπτωση εκμίσθωσης αυτού σε τρίτους, θα ανερχόταν τουλάχιστον στο ποσό των 691,45 ευρώ (138,29 τ.μ. Χ 5 ευρώ) και ότι συνακόλουθα, η ετήσια μισθωτική αξία του υπολογίζεται στο ποσό των 8.297,40 ευρώ (691,45 ευρώ Χ 12 μήνες). Ειδικότερα, υποστήριζε ότι οι απαιτήσεις του από την παραπάνω αιτία διαμορφώνονται στο ποσό των 4.148,70 ευρώ για τα έτη 2015 – 2020 και για έκαστο έτος (8.297,40 ευρώ Χ ½) και στο πρόσθετο ποσό των 3.111,52 ευρώ για το χρονικό διάστημα από την 1-1-2021 έως την 30-9-2021 (691,45 ευρώ Χ 9 μήνες = 6.223,05 ευρώ Χ ½), ώστε συνολικά δικαιούται για την ως άνω αιτία το ποσό των 28.003,72 ευρώ για το επίδικο χρονικό διάστημα από 1-1-2015 έως 30-9-2021. Περαιτέρω, ιστορούσε ότι η επίδικη κατοικία ανεγέρθηκε σταδιακά χωρίς οικοδομική άδεια, ότι επειδή η προθεσμία πολεοδομικής τακτοποίησης δυνάμει του Ν. 4495/2017 έληγε την 30-9-2020, ο ίδιος μόνος και προς αποτροπή του επικείμενου κινδύνου, καθότι, αν δεν υποβαλλόταν η σχετική δήλωση, το ακίνητο θα ήταν κατεδαφιστέο, πέραν των προστίμων που θα επιβάλλονταν, υπέβαλε την επικαλούμενη δήλωση ένταξης του επίκοινου ακινήτου στο Ν. 4495/2017, δυνάμει της οποίας έγινε η πολεοδομική τακτοποίηση αυτού, καθώς και ότι ο ίδιος κατέβαλε για την παραπάνω αιτία το συνολικό ποσό των 3.114,67 ευρώ, όπως το εν λόγω ποσό εξειδικεύεται στην αγωγή ως προς το τέλος υπαγωγής, ως προς το ποσοστό ανταπόδοσης Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και ως προς το πρόστιμο τακτοποίησης. Με βάση το ιστορικό αυτό και μετά τον παραδεκτό μερικό περιορισμό του αρχικού αγωγικού αιτήματος, ο ενάγων ζήτησε α) να υποχρεωθεί η εναγόμενη να του καταβάλει το ποσό των 8.297,40 ευρώ, το οποίο αφορά στην αποζημίωση χρήσης για το χρονικό διάστημα των δύο (2) ετών, από την 1-1-2015 έως την 31-12-2016, β) να αναγνωριστεί ότι η εναγόμενη υποχρεούται να του καταβάλει το ποσό των 21.263,65 ευρώ, το οποίο αφορά στην αποζημίωση χρήσης για το υπόλοιπο χρονικό διάστημα από την 1-1-2017 έως την 30-9-2021, συμπεριλαμβανομένου και του ποσού των 1.557,33 ευρώ για τις δαπάνες πολεοδομικής τακτοποίησης του επίκοινου ακινήτου, σύμφωνα με τις περί κοινωνίας διατάξεις, άλλως επικουρικά σύμφωνα με τις διατάξεις της διοίκησης αλλοτρίων, με το νόμιμο τόκο υπερημερίας από την 12-6-2020, άλλως από την 24-9-2020, ήτοι από την επίδοση των δύο (2) επικαλούμενων εξώδικων οχλήσεων προς την εναγόμενη, άλλως επικουρικά από την επίδοση της ένδικης αγωγής, να κηρυχθεί η εκδοθησομένη απόφαση προσωρινά εκτελεστή και να καταδικαστεί η αντίδικός του στη δικαστική του δαπάνη. Επί της αγωγής αυτής το πρωτοβάθμιο δικαστήριο εξέδωσε κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων και κατά την τακτική διαδικασία την προσβαλλόμενη με αριθμό 504/2023 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, με την οποία, αφού έκρινε την αγωγή εν μέρει νόμιμη, απορρίπτοντας ως μη νόμιμο το αναγνωριστικό αίτημα περί αποζημίωσης χρήσης αναφορικά με το επίδικο επιμέρους διάστημα από την 1-1-2021 έως την 30-9-2021 (ήτοι 9 μηνών), απορρίφθηκε αυτή (αγωγή), κατά το μέρος που κρίθηκε νόμιμη, ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν. Κατά της παραπάνω απόφασης (504/2023) παραπονείται ο ενάγων και ήδη εκκαλών, με την υπό κρίση έφεσή του, ζητώντας την εξαφάνισή της, για τους αναφερόμενους στην έφεση λόγους, που ανάγονται σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, προκειμένου να γίνει καθ’ ολοκληρίαν δεκτή η αγωγή του.
III. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 785, 786, 787, 792 παρ. 2, 961, 962 και 1113 ΑΚ προκύπτει ότι σε περίπτωση αποκλειστικής χρήσης του κοινού πράγματος από έναν από τους κοινωνούς, δικαιούνται οι υπόλοιποι, και αν δεν πρόβαλαν αξίωση σύγχρησης, να απαιτήσουν απ’ αυτόν που έκανε αποκλειστική χρήση του κοινού, ανάλογη προς το ποσοστό του δικαιώματός τους, μερίδα από το όφελος (καρπούς και γενικότερα ωφελήματα) που αυτός αποκόμισε ή εξοικονόμησε και το οποίο συνίσταται στην αξία της, επιπλέον της ιδανικής του μερίδας, χρήσης του κοινού. Ειδικότερα, προκειμένου περί αστικού ακινήτου, ήτοι ακινήτου που από την κατασκευή του είναι προορισμένο να χρησιμοποιείται για κατοικία ή γραφείο ή κατάστημα, το όφελος αυτό συνίσταται στην, κατά το χρόνο της αποκλειστικής χρήσεως, μισθωτική αξία της μερίδας των εκτός χρήσεως κοινωνών, η οποία δεν αποτελεί μίσθωμα, αφού δεν υπάρχει μισθωτική σχέση, αλλά αποδοτέα, ως αποζημίωση, κατά τις ανωτέρω διατάξεις, ωφέλεια, που προσδιορίζεται με βάση τη μισθωτική αξία του πράγματος, χωρίς να μεταβάλλεται σε αξίωση απόδοσης μισθωμάτων (ΑΠ 567/2023, ΑΠ 4/2022, ΑΠ 802/2017 Τ.Ν.Π.ΝΟΜΟΣ). Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 794 ΑΚ, που ορίζει ότι κάθε κοινωνός ενέχεται απέναντι στους λοιπούς, κατά την αναλογία της μερίδας του, για τα έξοδα της συντήρησης, της διοίκησης και της χρησιμοποίησης του κοινού, σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 788, 789, 790, 730, 904 επ., 1101-1107 ΑΚ, προκύπτει ότι ο κοινωνός που κατέβαλε έξοδα πέραν της μερίδας του, δικαιούται να ζητήσει τα επιπλέον καταβληθέντα από τους λοιπούς κοινωνούς, κατ’ αναλογία των μερίδων τους. Η υποχρέωση αυτή για τις δαπάνες αποτελεί το αντιστάθμισμα της συμμετοχής του κοινωνού στους καρπούς και στα ωφελήματα του κοινού πράγματος. Κατά την αληθή έννοια της διάταξης του άρθρου 794 ΑΚ, στα έξοδα διοίκησης και χρησιμοποίησης περιλαμβάνονται και τα βάρη του κοινού πράγματος, δηλαδή όλες οι τακτικές επιβαρύνσεις ενός πράγματος ανάλογα με τη φύση του, όπως είναι, μεταξύ άλλων, φόροι, τέλη και οι πληρωμές σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, ενώ δεν περιλαμβάνονται τα έξοδα, στα οποία υποβάλλεται ο κοινωνός, όταν χρησιμοποιεί προσωπικά -αποκλειστικά – το πράγμα. Η αναζήτηση των εξόδων γίνεται απ’ ευθείας με βάση την ανωτέρω διάταξη του άρθρου 794 ΑΚ, εφόσον πρόκειται για έξοδα που έγιναν υπό τις προϋποθέσεις των άρθρων 788 -790 ΑΚ, δηλαδή κατόπιν απόφασης όλων των κοινωνών ή της πλειοψηφίας αυτών ή του δικαστηρίου ή αφορούν μέτρα που ελήφθησαν για την αποτροπή επικείμενου κινδύνου και υπό την πρόσθετη προϋπόθεση ότι τα εν λόγω έξοδα έχουν καταβληθεί από τον κοινωνό, ο οποίος, κατά συνέπεια, αξιώνοντας την καταβολή τους, πρέπει να επικαλεσθεί, μεταξύ των άλλων και να αποδείξει ότι πράγματι κατέβαλε τα έξοδα αυτά σύμφωνα με τις παραπάνω προϋποθέσεις. Εάν όμως, δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις αυτές, τα εν λόγω έξοδα μπορούν να αναζητηθούν κατά τις διατάξεις περί διοίκησης αλλοτρίων ή του αδικαιολόγητου πλουτισμού, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση βέβαια ότι συντρέχουν, έστω, οι όροι εφαρμογής των τελευταίων αυτών διατάξεων (ΑΠ 1208/2018, ΑΠ 251/2014, ΜονΕφΑθ 506/2022 Τ.Ν.Π.ΝΟΜΟΣ).
IV. Από τη με αριθμό …../7-4-2021 ένορκη βεβαίωση της μάρτυρα …………, η οποία λήφθηκε ενώπιον της Ειρηνοδίκη Νίκαιας με επιμέλεια του ενάγοντος μετά τη νόμιμη και εμπρόθεσμη κλήτευση της αντιδίκου του, όπως προκύπτει από τη με αριθμό ………/29-12-2020 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή της περιφέρειας του Εφετείου Αθηνών με έδρα το Πρωτοδικείο Αθηνών …….. (άρθρο 422 παρ. 1 ΚΠολΔ), από τη με αριθμό ………/24-5-2021 ένορκη βεβαίωση της μάρτυρα ………., η οποία λήφθηκε με επιμέλεια του ενάγοντος ενώπιον της Ειρηνοδίκη Πειραιώς μετά τη νόμιμη και εμπρόθεσμη κλήτευση της αντιδίκου του, όπως προκύπτει από τη με αριθμό ……../19-5-2021 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή της περιφέρειας του Εφετείου Αθηνών με έδρα το Πρωτοδικείο Αθηνών …….., τις οποίες (ένορκες βεβαιώσεις) αμφότερες επικαλείται και προσκομίζει ο ενάγων, από τη με αριθμό 2.938/29-3-2021 ένορκη βεβαίωση του μάρτυρα …… ενώπιον της συμβολαιογράφου Αίγινας ………. και από τη με αριθμό πρωτ. ΔΣΑ ΕΒ ……../2021 από 30-3-2021 ένορκη βεβαίωση του μάρτυρα ………. ενώπιον του δικηγόρου Αθηνών ……… κατά το άρθρο 74 παρ. 6 του Ν. 4690/2020, οι οποίες λήφθηκαν με επιμέλεια της εναγόμενης μετά τη νόμιμη και εμπρόθεσμη κλήτευση του αντιδίκου της (άρθρο 422 παρ. 1 ΚΠολΔ), όπως προκύπτει από τη με αριθμό ……. Γ/9-3-2021 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή της περιφέρειας του Εφετείου Αθηνών με έδρα το Πρωτοδικείο Αθηνών …….. και τις οποίες (ένορκες βεβαιώσεις) αμφότερες επικαλείται και προσκομίζει η εναγόμενη, από όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα, που επικαλούνται νόμιμα και προσκομίζουν οι διάδικοι, τα οποία λαμβάνονται υπόψη είτε προς άμεση απόδειξη είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (άρθρα 336 παρ. 3, 339 και 395 ΚΠολΔ), μερικά από τα οποία μνημονεύονται ειδικά παρακάτω, χωρίς πάντως, να παραλείπεται κανένα κατά την εκτίμηση της ουσίας της υπόθεσης (ΑΠ 277/2020, ΑΠ 386/2015 Τ.Ν.Π.ΝΟΜΟΣ), καθώς και από τις επικαλούμενες και προσαγόμενες φωτογραφίες του επίδικου ακινήτου, η γνησιότητα των οποίων δεν αμφισβητείται (άρθρα 444 παρ. 1 στοιχ. γ, 448 παρ. 2 και 457 παρ. 4 ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν, κατά την κρίση του Δικαστηρίου τούτου, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά : Οι διάδικοι τυγχάνουν αμφιθαλή αδέλφια και συγκύριοι κατά ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου έκαστος ενός ακινήτου και δη ενός αγροτεμαχίου μετά των επ’ αυτού παρακάτω περιγραφόμενων κτισμάτων, συνολικής επιφανείας αυτών 138,29 τ.μ., κείμενου στη θέση ……… του Δήμου Αίγινας. Το επίκοινο αγροτεμάχιο είναι εκτός σχεδίου και εκτός οικισμού, έχει συνολική επιφάνεια 2.991,76 τ.μ. σύμφωνα με το άνευ ημερομηνίας τοπογραφικό διάγραμμα του τοπογράφου μηχανικού …….. και έχει προκύψει από την εν τοις πράγμασι συνένωση τριών (3) όμορων αγροτεμαχίων. Ειδικότερα, δυνάμει του με αριθμό …../15-10-1979 συμβολαίου της συμβολαιογράφου Αίγινας ………., που έχει νόμιμα μεταγραφεί στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Αίγινας στον τόμο …. και με αύξοντα αριθμό …, οι διάδικοι κατέστησαν, λόγω πώλησης από τον ………, συγκύριοι κατά ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου έκαστος ενός αγροτεμαχίου, κείμενου κατά τον τίτλο κτήσης στη θέση ……. εκτός σχεδίου πόλεως και εκτός ζώνης της περιφέρειας του Δήμου Αίγινας, επιφάνειας 2.458,00 τ.μ., συνορευόμενου κατά τον τίτλο κτήσης και σύμφωνα με το σε αυτόν προσαρτώμενο από Οκτωβρίου 1978 σχεδιάγραμμα του πολιτικού μηχανικού …….., ανατολικώς επί πλευράς Γ.Δ. μέτρων 38,40 εν μέρει με ιδιοκτησία …….. και εν μέρει με κληρονόμους ……, δυτικώς επί πλευράς Α.Β. μέτρων 49 εν μέρει με ……… και εν μέρει με ……, βόρεια επί πλευράς Β.Γ. μέτρων 55,50 με …….. και νότια επί πλευράς Α.Δ. μέτρων 57,50 εν μέρει με ……. και εν μέρει με ιδιοκτησία ……….. Ακόμα, δυνάμει του με αριθμό ……./8-4-1980 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Πειραιώς …….., που έχει νόμιμα μεταγραφεί στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Αίγινας στον τόμο …. και με αύξοντα αριθμό …., ο πατέρας τους ………. κατέστη αποκλειστικός κύριος, λόγω πώλησης από την ………., ενός αγροτεμαχίου, κατά τον τίτλο κτήσης πρώην εκτός σχεδίου πόλεως και εκτός ζώνης και ήδη εντός του καταργηθέντος οικισμού ……, άρτιου και οικοδομήσιμου, κείμενου στη νήσο Αίγινα στη θέση ……. του Δήμου Αίγινας, επιφάνειας 309,15 τ.μ., συνορευόμενου κατά τον τίτλο κτήσης και σύμφωνα με το σε αυτόν προσαρτώμενο από Μαρτίου 1980 τοπογραφικό διάγραμμα του πολιτικού μηχανικού ……., ανατολικώς επί πλευράς Γ.Β. μέτρων 10,40 με ιδιοκτησία ……….., νοτιοανατολικώς και νοτίως επί προσώπου Γ.Δ. μέτρων 7,00 και Δ.Ε. μέτρων 15,05 με δημοτική οδό, δυτικώς επί πλευράς Ε.Α. μέτρων 17,20 και βόρεια με ιδιοκτησία …… επί πλευράς 20,50. Ο πατέρας των διαδίκων …….. απεβίωσε την 9-6-1993 στο ….. Αττικής και κατέλιπε τη με αριθμό ……/8-5-1993 δημόσια διαθήκη του συνταχθείσα ενώπιον του συμβολαιογράφου Πειραιώς ………., η οποία δημοσιεύτηκε με το με αριθμό ………../17-9-1993 πρακτικό συνεδρίασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς. Με την πιο πάνω διαθήκη του ο θανών εγκατέστησε τους διαδίκους συγκύριους κατά ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου έκαστο επί του ως άνω ακινήτου, οι δε διάδικοι αποδέχθηκαν την επαχθείσα σε αυτούς κληρονομία δυνάμει της με αριθμό ………/17-6-1994 πράξης αποδοχής κληρονομίας του συμβολαιογράφου Πειραιώς ….., που έχει νόμιμα μεταγραφεί στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Αίγινας στον τόμο …. και με αύξοντα αριθμό ….. Στη συνέχεια, δυνάμει του με αριθμό ……../17-1-1995 συμβολαίου της συμβολαιογράφου Αίγινας …….., που έχει νόμιμα μεταγραφεί στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Αίγινας στον τόμο ……. και με αύξοντα αριθμό …., οι διάδικοι κατέστησαν, λόγω πώλησης από τον ……. ., συγκύριοι κατά ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου έκαστος ενός αγροτεμαχίου, κείμενου κατά τον τίτλο κτήσης στη θέση …… εντός του προ του έτους 1923 υφιστάμενου και ήδη καταργηθέντος οικισμού …….. της περιφέρειας του Δήμου Αίγινας, μη άρτιου και μη οικοδομήσιμου, επιφάνειας 240,00 τ.μ., συνορευόμενου κατά τον τίτλο κτήσης και σύμφωνα με το σε αυτόν προσαρτώμενο από 3-12-1986 τοπογραφικό διάγραμμα του τοπογράφου μηχανικού …….., ανατολικώς επί πλευράς Α.Β. μέτρων 20,70 με ιδιοκτησία …. και ………, δυτικώς επί πλευράς Γ.Δ. μέτρων 21,90 με ιδιοκτησία ……… και ……., βόρεια επί πλευράς Β.Γ. μέτρων 11,30 με ιδιοκτησία …….. και νότια επί πλευράς Α.Δ. μέτρων 11,30 με ιδιοκτησία …….. Εξάλλου, επί του ανωτέρω ενιαίου ακινήτου, συνολικής επιφάνειας, όπως προαναφέρθηκε, 2.991,76 τ.μ., το οποίο έχει λάβει ΚΑΕΚ ……., υφίσταται οικοδομή συνολικής επιφάνειας 138,29 τ.μ.. Αυτή αποτελείται από α) μία κατοικία, η οποία περιλαμβάνει ισόγειο όροφο και πρώτο (α΄) όροφο, από τους οποίους ο ισόγειος όροφος έχει συνολική επιφάνεια 84,63 τ.μ., τμήμα του οποίου επιφάνειας 30,50 τ.μ. ανεγέρθηκε πριν από το έτος 1975 και τμήμα επιφάνειας 54,13 τ.μ. ανεγέρθηκε πριν από το έτος 1983, και αποτελείται από κουζίνα – τραπεζαρία σε ενιαίο χώρο, δωμάτιο και wc, ενώ ο πρώτος (α΄) όροφος έχει συνολική επιφάνεια 30,50 τ.μ., ανεγέρθηκε πριν από το έτος 1975 και αποτελείται από δύο (2) δωμάτια, χωλ και wc, και β) έτερο κτίσμα ισογείου – κατοικία, επιφάνειας 23,16 τ.μ., το οποίο ανεγέρθηκε πριν από το έτος 1992 και αποτελείται από δύο (2) δωμάτια και wc. Συνεπώς, οι διάδικοι έχουν καταστεί συγκύριοι κατά ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου έκαστος του προπεριγραφόμενου επίκοινου ακινήτου μετά των επ’ αυτού κτισμάτων και ως εκ τούτου, μεταξύ τους υφίσταται κοινωνία δικαιώματος κατ’ ιδανικά μέρη (άρθρα 785 επ., 1113 ΑΚ). Τα ανωτέρω περιστατικά δεν αμφισβητούνται ειδικά και άρα, συνομολογούνται από τους διαδίκους (άρθρο 261 ΚΠολΔ). Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι το επίκοινο ακίνητο βρίσκεται στη θέση …… του Δήμου Αίγινας, εκτός σχεδίου πόλεως, εντός οικισμού και απέχει περίπου 2,5 χιλιόμετρα από την πόλη της Αίγινας και 400 περίπου μέτρα από τη βόρεια παραλία του νησιού, που ανήκει στην περιοχή ………, η οποία (περιοχή) δεν εξυπηρετείται από συγκοινωνία με ΚΤΕΛ και η πρόσβαση σε αυτήν είναι εφικτή μόνο με ΙΧΕ αυτοκίνητο ή με ΔΧΕ αυτοκίνητο (ταξί). Το κοινό ακίνητο εφάπτεται σε τσιμεντόδρομο και η θέση του βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της περιοχής και δεν έχει κάποια ιδιαίτερη θέα στη θάλασσα ή στο βουνό, είναι δηλαδή στο κατώτερο σημείο που ενώνει δύο λόφους. Στα πλεονεκτήματα της περιοχής συγκαταλέγονται η πρόσβαση στην παραλία και η ησυχία, ενώ παρουσιάζονται τα μειονεκτήματα της περιορισμένης θέας, της μη εξυπηρέτησης με δημόσια συγκοινωνία και της μακρινής απόστασης από αγορά (σούπερ-μάρκετ). Επίσης, αποδείχθηκε ότι πρόκειται για επίπεδο οικόπεδο, άρτιο και οικοδομήσιμο, με πρόσωπο σε ανώνυμη οδό, καλλιεργήσιμο, με δένδρα οπωροφόρα, όπως ελιές, λεμονιές και φυστικιές και εντός αυτού υπάρχει πηγάδι με ακατάλληλο (αλμυρό) νερό. Στο κοινό οικόπεδο έχει ανεγερθεί πριν το έτος 1980 κύριο κτίσμα ως αυθαίρετη εξοχική κατοικία, με υλικά οικοδομής από τσιμεντόλιθους επενδυμένους με φλούδες πέτρας και τμήμα πρώτου ορόφου, λυόμενης κατασκευής, συνδεόμενο με το ισόγειο με εξωτερική σιδερένια κλίμακα. Πιο συγκεκριμένα, το ισόγειο περιλαμβάνει έναν ενιαίο χώρο δύο δωματίων με wc, επιφάνειας 60 τ.μ. περίπου και ο πρώτος όροφος περιλαμβάνει δύο μικρά δωμάτια με wc, επιφάνειας 25 τ.μ. περίπου. Το δε βοηθητικό κτίσμα στη βορειοανατολική πλευρά του οικοπέδου, επιφάνειας 23 τ.μ. περίπου, χρησιμοποιείται ως αποθήκη. Η οικοδομή δεν διαθέτει σύστημα κεντρικής θέρμανσης, αλλά εξυπηρετείται με μηχανήματα κλιματισμού και τελεί σε μέτρια κατάσταση συντήρησης τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Τα προπεριγραφόμενα χαρακτηριστικά τόσο της ευρύτερης περιοχής όσο και του συγκεκριμένου οικοπέδου μετά των επ’ αυτού κτισμάτων προκύπτουν από την από 31 Μαρτίου 2021 έκθεση εκτίμησης του κτηματομεσίτη …….., ο οποίος δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην Αίγινα, συνταχθείσα κατόπιν αιτήματος της εναγόμενης και προσκομιζόμενη μετ’ επικλήσεως από την τελευταία, εκτιμώμενη ελεύθερα από το Δικαστήριο (άρθρο 390 ΚΠολΔ), δοθέντος ότι οι περιλαμβανόμενες σε αυτή διαπιστώσεις μετά από επιτόπια αυτοψία του άνω συντάξαντος αυτή δεν αναιρούνται από άλλα στοιχεία της δικογραφίας. Αντίθετα μάλιστα, τα πιο πάνω χαρακτηριστικά του ακινήτου και της περιοχής και ιδίως, τόσο η προχειρότητα και η παλαιότητα της επίδικης κατασκευής όσο και η εν γένει καλή σχετικά κατάσταση του επίκοινου ακινήτου επιβεβαιώνονται και από τις προσαγόμενες μετ’ επικλήσεως από τους διαδίκους φωτογραφίες τους, η γνησιότητα των οποίων δεν αμφισβητείται. Επιπρόσθετα, η ύπαρξη τεχνικών προβλημάτων της οικοδομής, που κατά καιρούς ανακύπτουν, ακριβώς λόγω της μέτριας ποιότητας των υλικών κατασκευής και της παλαιότητάς της, επισημάνθηκε και από κρατικό φορέα και δη με την από 28-9-2006 έκθεση αυτοψίας τεχνικών υπαλλήλων της Διεύθυνσης Πολεοδομίας και Περιβάλλοντος της Νομαρχίας Πειραιώς, σύμφωνα με την οποία διαπιστώθηκαν εμφανείς και έντονου χαρακτήρα υγρασίες με διάβρωση, καθώς και αποκόλληση σοβάδων περιμετρικά στους εξωτερικούς και εσωτερικούς τοίχους του πρώτου ορόφου της διώροφης οικοδομής και σε ύψος περίπου 1 μέτρου από την οροφή, εμφανείς και έντονου χαρακτήρα υγρασίες με διάβρωση, καθώς και αποκόλληση σοβάδων στην οροφή του πρώτου ορόφου, ενώ επίσης, διαπιστώθηκε ότι τα κεραμίδια της στέγης λόγω της παλαιότητας του κτίσματος παρουσίαζαν τοπικά βλάβη με αποτέλεσμα τα νερά της βροχής να διαπερνούν αυτή και να δημιουργούν την υγρασία στην οροφή του πρώτου ορόφου. Περαιτέρω, για την ανεύρεση της μισθωτικής αξίας του επίκοινου ακινήτου ο ενάγων προσκομίζει μετ’ επικλήσεως τα παρακάτω συγκριτικά στοιχεία : α) την από 5-4-2021 έκθεση εκτίμησης αξίας, συνταχθείσα από την εταιρία με την επωνυμία «……..», μετά από αίτημα του τελευταίου, εκτιμώμενη ελεύθερα από το παρόν Δικαστήριο (άρθρο 390 ΚΠολΔ), κατά την οποία η μισθωτική αξία προσδιορίζεται από 415 έως 485 ευρώ μηνιαίως, με κόστος ποσού 3 – 3,50 ευρώ ανά τ.μ., καθώς και β) δύο (2) αγγελίες ενοικίασης ακινήτων, με αιτούμενο ποσό μίσθωσης 7 ευρώ και 6 ευρώ ανά τ.μ. αντίστοιχα, για την περιοχή …… Αίγινας, η μεν πρώτη για διαμέρισμα πρώτου ορόφου εμβαδού 48 τ.μ., με αυτόνομη θέρμανση, με απεριόριστη θέα, ανακαινισμένο και η δε δεύτερη για διαμέρισμα ισογείου, έτους κατασκευής 2004, εμβαδού 55 τ.μ., με αυτόνομη θέρμανση, με την επισήμανση ότι τα προσφερόμενα προς μίσθωση ακίνητα, στα οποία αφορούν οι επικαλούμενες αγγελίες, διαφέρουν ουσιωδώς ως προς την επιφάνεια, το έτος δόμησης, τη θέση, τη θέα και τα λοιπά τεχνικά χαρακτηριστικά τους από το επίκοινο ακίνητο, πέραν του ότι δεν προκύπτει αν τα ακίνητα αυτά πράγματι ενοικιάστηκαν και με ποια τιμή ενοικίου. Από την άλλη πλευρά, η εναγόμενη, για την ανεύρεση της μισθωτικής αξίας του επίκοινου ακινήτου, προσκομίζει μετ’ επικλήσεως τα παρακάτω συγκριτικά στοιχεία : α) την προαναφερόμενη από 31 Μαρτίου 2021 έκθεση εκτίμησης του κτηματομεσίτη ……., συνταχθείσα κατόπιν αιτήματος της τελευταίας, εκτιμώμενη ελεύθερα από το Δικαστήριο (άρθρο 390 ΚΠολΔ), κατά την οποία, ενόψει και του ότι υπάρχει μειωμένο ενδιαφέρον για δωδεκάμηνη μίσθωση, η μισθωτική αξία κυμαίνεται από 200,00 έως 250,00 ευρώ μηνιαίως, καθώς και β) τρία (3) αντίγραφα υποβληθείσας δήλωσης μίσθωσης έτερων ακινήτων από την ΑΑΔΕ, ετών 2014, 2018 και 2021, με μισθώματα 200,00 ευρώ, 300,00 ευρώ και 170,00 ευρώ ανά μήνα για μισθωμένα ακίνητα στην Αίγινα, ήτοι κατοικία ισογείου, πρώτου ορόφου και ισογείου, εμβαδού 74 τ.μ., 80,20 τ.μ. και 18,94 τ.μ. αντίστοιχα. Λαμβανομένων υπόψη των πιο πάνω συγκριτικών στοιχείων, που αφορούν την ευρύτερη επίδικη περιοχή και με δεδομένα τη μεγάλη επιφάνεια της κοινής κατοικίας, το μεγάλο ελεύθερο χώρο του οικοπέδου (περί τα 3 στρέμματα) και τη μικρή απόσταση από τη θάλασσα αφενός και τη μέτρια ποιότητα κατασκευής, την παλαιότητα και την έλλειψη σύγχρονων τεχνικών προδιαγραφών της επίκοινης οικοδομής αφετέρου, η μισθωτική αξία του επίκοινου ακινήτου ανά μήνα δεν δύναται να υπερβεί, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας και της λογικής, το ποσό των 3,00 ευρώ ανά τ.μ. και συνολικά, το ποσό των 414,87 ευρώ (3,00 ευρώ Χ 138,29 τ.μ.). Έτι περαιτέρω, προέκυψε ότι η εναγόμενη έκανε αποκλειστική χρήση του επίκοινου οικοπέδου για το επίδικο χρονικό διάστημα των ετών 2015 – 2020, κατέχοντας το κοινό πράγμα, κατά το πέραν της μερίδας της ποσοστό, βάσει ορισμένης έννομης σχέσης και ότι συνακόλουθα, δεν υποχρεούται στην καταβολή της αξιούμενης με την αγωγή αποζημίωσης για το επίδικο αυτό διάστημα (ΑΠ 852/2019, ΑΠ 564/2012 Τ.Ν.Π.ΝΟΜΟΣ). Ειδικότερα, αποδείχθηκε ότι μεταξύ των διαδίκων υφίστατο ήδη από το έτος 1996 προφορική άτυπη συμφωνία, κατά την οποία η εναγόμενη θα χρησιμοποιεί αποκλειστικά το επίκοινο ακίνητο στην Αίγινα κατά δωρεάν παραχώρηση και κατά το ιδανικό μερίδιο του ενάγοντος εκ μέρους του και ο ενάγων θα χρησιμοποιεί αγρόκτημα με ελαιόδεντρα στη θέση ….. του Νομού Ρεθύμνου Κρήτης συγκυριότητας των διαδίκων κατά ποσοστό 1/3 εξ αδιαιρέτου κατά δωρεάν παραχώρηση και κατά το ιδανικό μερίδιο της εναγόμενης εκ μέρους της. Στο πλαίσιο και σε εκτέλεση της ως άνω συμφωνίας τους η εναγόμενη χορήγησε στον ενάγοντα αδελφό της την από 24-3-1997 υπεύθυνη δήλωση – εξουσιοδότησή της, με θεωρημένο το γνήσιο της υπογραφής της την 24-3-1997 στη Νίκαια από τον Υπαστυνόμο Β΄ …….. ως Αξιωματικό Υπηρεσίας, για να διαχειρίζεται και να εισπράττει ο αδελφός της την επιδότηση από την καλλιέργεια του πιο πάνω αγροκτήματος με ελαιόδεντρα. Συγκεκριμένα, η εν λόγω εξουσιοδότηση, που συντάχθηκε σε ανύποπτο χρόνο (24-3-1997), είχε το ακόλουθο περιεχόμενο : «Με ατομική μου ευθύνη και γνωρίζοντας τις κυρώσεις, που προβλέπονται από τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 22 του Ν. 1599/1986 δηλώνω ότι μου ανήκει το 1/3 από το εξ αδιαιρέτου χωράφι με ελαιόδενδρα στην περιοχή ……. του Νομού Ρεθύμνης, εξουσιοδοτώ τον αδερφό μου ……. να χειρίζεται το τμήμα επιδοτήσεων που μου ανήκει αυτός και να κάνει αυτός ότι ενέργειες χρειάζονται για την είσπραξη της επιδότησης». Έτσι, κατ’ εφαρμογή της ένδικης συμφωνίας των διαδίκων από το έτος 1996 έως το έτος 2020, η εναγόμενη και η μητέρα των διαδίκων ………, η οποία απεβίωσε την 4-8-2016, διέμεναν στην επίκοινη οικία για ορισμένα χρονικά διαστήματα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες κάθε έτος περνώντας τις καλοκαιρινές τους διακοπές και περιστασιακά κάποια Σαββατοκύριακα κάθε μήνα κατά το υπόλοιπο έτος, ενώ μετά το θάνατο της μητέρας των διαδίκων, συνέχισε να διαμένει στο επίκοινο κτίσμα κατά την ίδια συχνότητα η εναγόμενη. Σε εκτέλεση της ένδικης συμφωνίας των διαδίκων, η εναγόμενη ανέλαβε και πράγματι κατέβαλε τόσο τα τακτικά έξοδα συντήρησης της επίκοινης οικίας, όσο και το κόστος των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος κατά το ίδιο ως άνω χρονικό διάστημα από το έτος 1996 έως το έτος 2020, χωρίς ποτέ η ίδια (εναγόμενη) να αξιώσει από τον ενάγοντα συγκύριο το ποσοστό συμμετοχής του στα έξοδα συντήρησης και στα εν γένει λειτουργικά έξοδα του επίκοινου ακινήτου. Από την άλλη μεριά, κατά το ίδιο ως άνω χρονικό διάστημα και σε εκτέλεση της προρρηθείσας μεταξύ των διαδίκων συμφωνίας, το επίκοινο ελαιοπερίβολο στην Κρήτη μεγάλης επιφάνειας και δη 13.614,00 τ.μ. καλλιεργείτο από τον ενάγοντα, ο οποίος αποκόμιζε τους καρπούς (ελιές, λάδι) από αυτό, καθώς και εισέπραττε τις επιδοτήσεις από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, και κατά το μέρος που αναλογούσαν στο ποσοστό συγκυριότητας της εναγόμενης (1/3 εξ αδιαιρέτου), χωρίς η τελευταία να ζητήσει από τον ενάγοντα το αναλογούν στην ίδια μερίδιο από τα ωφελήματα αυτού ή κάποιο ποσό ως αντάλλαγμα. Σημειωτέον ότι η ένδικη συμφωνία αναφορικά με τον τρόπο χρήσης του επίδικου επίκοινου ακινήτου στην Αίγινα, που καταρτίστηκε από το έτος 1996, εκτελέστηκε εκατέρωθεν όσο ζούσε η μητέρα των διαδίκων, αλλά και μετά το θάνατο της τελευταίας (4-8-2016) οι διάδικοι συνέχισαν να την εφαρμόζουν απαρέγκλιτα. Ενισχυτικά της πιο πάνω κρίσης του Δικαστηρίου αναφορικά με την παραπάνω συμφωνία των διαδίκων είναι τα παρακάτω προσκομιζόμενα μετ’ επικλήσεως από την εναγόμενη έγγραφα, ήτοι α) η προλεχθείσα εξουσιοδότηση της εναγόμενης προς τον ενάγοντα, συνταχθείσα, όπως προαναφέρθηκε, σε ανύποπτο χρόνο (24-3-1997), την ύπαρξη της οποίας δεν αμφισβητεί ο ενάγων, β) ενδεικτικά 74 αντίγραφα λογαριασμών της ΔΕΗ για το επίκοινο ακίνητο στην Αίγινα για τα έτη από 1996 – 2020, τους οποίους εξόφλησε η εναγόμενη, χωρίς να προκύπτει συμμετοχή του ενάγοντος στο κόστος αυτό, γ) ενδεικτικά 12 τιμολόγια ύδατος της Υπηρεσίας Ύδρευσης του Δήμου Αίγινας για το ίδιο ως άνω ακίνητο, για τα έτη 2000, 2002, 2003, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012, 2017, 2018, 2019 και 2020, τα οποία εξόφλησε η εναγόμενη, χωρίς να προκύπτει συμμετοχή του ενάγοντος στο κόστος αυτό, αλλά και οι σχετικές ένορκες βεβαιώσεις των μαρτύρων ……… και ………, ληφθείσες νομοτύπως με επιμέλεια της εναγόμενης, οι οποίοι επιβεβαιώνουν πλήρως την υφιστάμενη μεταξύ των διαδίκων άτυπη συμφωνία και το προαναφερόμενο περιεχόμενο αυτής. Άρα, τα αντίθετα υποστηριζόμενα με τους πρώτο και δεύτερο λόγους έφεσης πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα. Ακολούθως, αποδείχθηκε ότι ο ενάγων όχλησε για πρώτη φορά την εναγόμενη με την από 11-6-2020 εξώδικη διαμαρτυρία – πρόσκληση – δήλωσή του, νομίμως επιδοθείσα στην τελευταία την 12-6-2020 και κατόπιν με την από 21-9-2020 εξώδικη διαμαρτυρία – πρόσκληση – δήλωσή του, επιδοθείσα στην ίδια (εναγόμενη) την 24-9-2020, με τις οποίες ζήτησε από την εναγόμενη να του χορηγήσει κλειδιά της επίκοινης κατοικίας στην Αίγινα και να του καταβάλει το αναλογούν σε αυτήν ποσό με βάση το ποσοστό συγκυριότητάς της επί της δαπάνης για την πολεοδομική τακτοποίηση του ακινήτου, ενώ με τη δεύτερη ως άνω εξώδικη πρόσκληση την κάλεσε επιπλέον να του καταβάλει την αναλογούσα αποζημίωση χρήσης για τα ακίνητα των οποίων κάνει αποκλειστική χρήση, μεταξύ των οποίων και το επίδικο. Ωστόσο, εφόσον με βάση τις προδιαληφθείσες παραδοχές προέκυψε ότι η εναγόμενη δεν οφείλει αποζημίωση για το πιο πάνω επίδικο χρονικό διάστημα, γενομένου δεκτού του προβαλλόμενου ισχυρισμού της (ένστασης) περί της προρρηθείσας συμφωνίας των διαδίκων ως νόμιμου (άρθρα 361, 787, 792 παρ. 2 ΑΚ, 262 παρ. 1 ΚΠολΔ) και βάσιμου κατ’ ουσίαν, πρέπει η υπό κρίση αγωγή να απορριφθεί ως προς το αιτούμενο κονδύλιο της αποζημίωσης χρήσης ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν για το παραπάνω χρονικό διάστημα των ετών από την 1-1-2015 έως την 24-9-2020 (χρόνο επίδοσης της δεύτερης ως άνω εξώδικης πρόσκλησης του ενάγοντος προς την εναγόμενη). Πλην όμως, με τις πιο πάνω εξώδικες δηλώσεις του προς την αντίδικό του, ο ενάγων, μεταβάλλοντας στάση, ουσιαστικά κατήγγειλε την προαναφερόμενη συμφωνία του με την τελευταία, καθώς ρητά προβάλλει αξίωση σύγχρησης του επίδικου κοινού ακινήτου, σε αντίθεση με την προϊσχύουσα συμφωνία τους, η οποία έκτοτε θεωρείται καταργηθείσα και μη υφιστάμενη, ζητώντας συνακόλουθα και αποζημίωση για την αποκλειστική χρήση του από την εναγόμενη, ειδικά και ρητά με τη δεύτερη ως άνω εξώδικη δήλωσή του. Επομένως, για τα χρονικά διαστήματα α) από την 25-9-2020 έως την 30-9-2020 και β) από την 1-10-2020 έως την 30-9-2021, πρέπει να αναγνωριστεί ότι η εναγόμενη, η οποία έκανε αποκλειστική χρήση του επίκοινου ακινήτου, οφείλει στον ενάγοντα ως αποζημίωση χρήσης την, κατά το χρόνο της αποκλειστικής χρήσης, μισθωτική αξία της μερίδας του εκτός χρήσης κοινωνού, η οποία οφείλεται ακόμα και εάν δεν πρόβαλε αξίωση σύγχρησης του κοινού και είναι αδιάφορο εάν παρεμποδίστηκε ή όχι σε αυτήν, σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν στην παραπάνω σχετική μείζονα σκέψη (ΑΠ 852/2019 ο.π.). Ειδικότερα, πρέπει να αναγνωριστεί ότι η εναγόμενη οφείλει ως αποζημίωση χρήσης για τα παραπάνω χρονικά διαστήματα : α) από την 25-9-2020 έως την 30-9-2020 το ποσό των 34,55 ευρώ [(414,87 ευρώ : 30) = 13,82 ευρώ Χ 5 ημέρες = 69,10 ευρώ : 2] και β) από την 1-10-2020 έως την 30-9-2021 το ποσό των 2.489,22 ευρώ (414,87 ευρώ Χ 12 μήνες = 4.978,44 ευρώ : 2) και συνολικά για το χρονικό διάστημα από την 25-9-2020 έως την 30-9-2021 το ποσό των 2.523,77 ευρώ (34,55 + 2.489,22). Η προβαλλόμενη από την εναγόμενη ένσταση περί καταχρηστικής άσκησης του ένδικου δικαιώματος από τον ενάγοντα (άρθρο 281 ΑΚ) πρέπει να απορριφθεί αφενός ως αλυσιτελής για το ως άνω επίδικο διάστημα από την 1-1-2015 έως την 24-9-2020, αφού η ένδικη αγωγή αναφορικά με το υπό εξέταση κονδύλιο ήδη απορρίφθηκε ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν κατά τα προεκτεθέντα, αφετέρου ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν αναφορικά με το πιο πάνω επίδικο διάστημα από την 25-9-2020 έως την 30-9-2021, αφού μετά την επίδοση των πιο πάνω εξώδικων δηλώσεων του ενάγοντος δεν υφίσταται πλέον η επικαλούμενη από την εναγόμενη συμφωνία περί δωρεάν παραχώρησης της χρήσης του κοινού αντικειμένου και κατά το ιδανικό μερίδιο του ενάγοντος και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει λόγος για εύλογη και δικαιολογημένη πεποίθηση της εναγόμενης ότι ο ενάγων δεν προτίθεται να ασκήσει κατ’ αυτής το ένδικο δικαίωμά του, αντίθετα μάλιστα, ρητά της καθιστά γνωστό, με τις προαναφερόμενες εξώδικες δηλώσεις του, ότι θα ασκήσει δικαστικά τα απορρέοντα από την κοινωνία δικαιώματά του και συνεπώς, ενόψει των ως άνω περιστάσεων και για το διάστημα από την 25-9-2020 έως την 30-9-2021, δεν καθίσταται καταχρηστική η θεμιτή αξίωση του ενάγοντος να λάβει, όπως δικαιούται, τα ωφελήματα, που προκύπτουν από το ακίνητο συγκυριότητάς του κατά το ποσοστό της μερίδας του. Το δε πρωτοβάθμιο δικαστήριο έσφαλε ως προς την ερμηνεία και την εφαρμογή του νόμου, καθότι απέρριψε ως μη νόμιμη την αγωγική αναγνωριστική αξίωση για αποζημίωση χρήσης για το επιμέρους διάστημα από την 1-1-2021 έως την 30-9-2021, ενώ κατ’ ορθή ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου αυτή είναι νόμιμη. Και τούτο διότι το κεκτημένο και το απαιτητό ή μη του δικαιώματος κρίνεται κατά το χρόνο συζήτησης της υπόθεσης στο ακροατήριο και όχι της άσκησης της αγωγής (ΑΠ 265/1987 Τ.Ν.Π.ΝΟΜΟΣ, βλ. Κεραμέα – Κονδύλη – Νίκα, Ερμηνεία ΚΠολΔ, τόμος Ι, υπό άρθρο 69, παρ. 1 και 8, σελ. 148 και 151) και εν προκειμένω, ενόψει του ότι το άνω χρονικό διάστημα των εννέα (9) μηνών είχε ήδη συμπληρωθεί κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής στο ακροατήριο (25-11-2021), η ένδικη αξίωση του ενάγοντος για την αιτούμενη αποζημίωση χρήσης ήταν γεγενημένη και ληξιπρόθεσμη, δοθέντος ότι συνέτρεχαν και οι λοιπές νόμιμες προς τούτο προϋποθέσεις, και συνακόλουθα δεν υπήρχε περίπτωση, κατά το χρόνο αυτό της συζήτησης της αγωγής, προληπτικής δικαστικής προστασίας (άρθρο 69 ΚΠολΔ), όπως εσφαλμένα έκρινε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Επιπρόσθετα, αποδείχθηκε ότι η επίδικη κατοικία έχει ανεγερθεί σταδιακά, όπως προαναφέρθηκε, χωρίς οικοδομική άδεια. Ωστόσο, μέρος αυτής επιφάνειας 117,65 τ.μ. δηλώθηκε ως αυθαίρετο στο όνομα του ενάγοντος εντός του μηνός Μαρτίου 1984 (βλ. το έγγραφο με μνεία του αριθμού …..-3/48 από 23-3-1984 και του πολιτικού μηχανικού ………., που μετ’ επικλήσεως προσκομίζει η εναγόμενη), ώστε τουλάχιστον υπόλοιπη επιφάνεια κτίσματος 20,64 τ.μ. εξακολουθούσε να είναι αυθαίρετη, με όλες τις έννομες συνέπειες που η εν λόγω παράνομη κατασκευή επιφέρει στον ιδιοκτήτη αυτής. Σε κάθε περίπτωση, οι αυθαίρετες κατασκευές, που τυχόν είχαν εξαιρεθεί της κατεδάφισης κατά τις διατάξεις της παρ. 5 του άρθρου 16 του Ν. 1337/1983, όχι μόνο δεν απαλλάσσονταν της υπαγωγής τους στο Ν. 4495/2017, αλλά προβλέπονταν ρητά ως περίπτωση αυθαιρέτου κατά το άρθρο 88 του ίδιου νόμου (Ν. 4495/2017). Επειδή δε η προθεσμία πολεοδομικής τακτοποίησης του ακινήτου έληγε την 30-9-2020, ο ενάγων υπέβαλε τη με αριθμό 11363912 από 28-1-2020 δήλωση ένταξης στο Ν. 4495/2017, με ημερομηνία υπαγωγής την 9-4-2020, δυνάμει της οποίας τακτοποιήθηκαν πολεοδομικά 138,63 τ.μ. κύριων χώρων ως εξής : α) 61 τ.μ. κύριων χώρων κατηγορίας 1 (ήτοι αυθαίρετες κατασκευές σε κτίρια με επικρατούσα χρήση κατοικία, που υφίστανται πριν από το έτος 1975, παλαιότητας προ της 9-6-1975), β) 54,13 τ.μ. κύριων χώρων κατηγορίας 5 (ήτοι αυθαίρετες κατασκευές που δεν υπάγονται στις κατηγορίες 1 – 4 του άρθρου 96, παλαιότητας μέχρι 31-12-1982) και γ) 23,50 τ.μ. κύριων χώρων κατηγορίας 5 (ήτοι αυθαίρετες κατασκευές που δεν υπάγονται στις κατηγορίες 1 – 4 του άρθρου 96, παλαιότητας από 1.1.1983 μέχρι 31.12.1992). Ο ενάγων κατέβαλε για την προρρηθείσα αιτία τα εξής ποσά : α) την 12-3-2020 το ποσό των 250,00 ευρώ για το τέλος υπαγωγής, β) την 12-3-2020 το ποσό των 15,00 ευρώ για ποσοστό ανταπόδοσης Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και γ) την 8-4-2020 το ποσό των 2.849,67 ευρώ για πρόστιμο τακτοποίησης και συνολικά, για την παραπάνω αιτία το ποσό των 3.114,67 ευρώ (250,00 + 15,00 + 2.849,67). Συνεπώς, η εναγόμενη οφείλει στον ενάγοντα το ποσό των 1.557,33 ευρώ (3.114,67 : 2), που αναλογεί στο ποσοστό συγκυριότητας της ίδιας στο επίκοινο ακίνητο, σύμφωνα με τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 788 παρ. 2 και 794 ΑΚ, αφού αποδείχθηκε ότι ο ενάγων προέβη στην εν λόγω πολεοδομική τακτοποίηση προς αποτροπή επικείμενου κινδύνου βλάβης (υλικής, νομικής και οικονομικής) του κοινού, δεδομένου ότι σε διαφορετική περίπτωση, το επίκοινο ακίνητο θα ήταν (τουλάχιστον εν μέρει) κατεδαφιστέο σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 97 του Ν. 4495/2017, αλλά και θα επιβάλλονταν πρόστιμα ανέγερσης και μη έγκαιρης κατεδάφισης λόγω αυθαίρετων κατασκευών που είχαν ανεγερθεί πριν από την 28-7-2011. Κατ’ ακολουθίαν, πρέπει η υπό κρίση αγωγή, η οποία είναι νόμιμη (άρθρα 297, 298, 340, 345, 346, 785, 786, 787, 788, 792 παρ. 2, 794, 961, 962, 1113 ΑΚ, 70, 176 ΚΠολΔ), να γίνει εν μέρει δεκτή ως βάσιμη και κατ’ ουσίαν και να αναγνωριστεί ότι η εναγόμενη οφείλει για τις παραπάνω αιτίες να καταβάλει στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των 4.081,10 ευρώ (2.523,77 + 1.557,33), με το νόμιμο τόκο από την επομένη της επίδοσης της αγωγής, καθότι οι διατάξεις των άρθρων 345 – 346 ΑΚ προϋποθέτουν οφειλή συγκεκριμένου χρηματικού ποσού, το οποίο μπορεί να καταστεί τοκοφόρο (βλ. Μ. Σταθόπουλο, Γενικό Ενοχικό Δίκαιο, εκδ. 2004, κεφάλαιο 12, παρ. 43, σελ. 674) και το οποίο ουδόλως προσδιορίζεται στις ένδικες εξώδικες οχλήσεις του ενάγοντος.
V. Κατόπιν τούτων, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλουμένη απόφασή του, αφενός απέρριψε την αγωγή εν μέρει ως μη νόμιμη και αφετέρου, κατά το μέρος που κρίθηκε νόμιμη, απέρριψε αυτή (αγωγή) ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν, έσφαλε ως προς την ερμηνεία και την εφαρμογή του νόμου, κατά τα προεκτεθέντα, αλλά και ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων, όπως βάσιμα ισχυρίζεται με τους σχετικούς τρίτο και τέταρτο λόγους της ένδικης έφεσής του ο εκκαλών – ενάγων. Ακολούθως, αφού δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι προς έρευνα, πρέπει να γίνει δεκτή ως βάσιμη και κατ’ ουσίαν η ένδικη έφεση, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη οριστική απόφαση (504/2023) εν όλω και, αφού διακρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο και δικαστεί κατ’ ουσίαν (άρθρο 535 παρ. 1 ΚΠολΔ), να γίνει εν μέρει δεκτή η αγωγή αυτή ως βάσιμη και κατ’ ουσίαν και να αναγνωριστεί ότι η εναγόμενη υποχρεούται να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των 4.081,10 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επομένη της επίδοσης της αγωγής. Τέλος, πρέπει να επιβληθεί σε βάρος της εναγόμενης – εφεσίβλητης, λόγω της μερικής ήττας της και ανάλογο με την έκταση αυτής, μέρος των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος – εκκαλούντος, για αμφότερους τους βαθμούς δικαιοδοσίας, κατά μερική παραδοχή του νόμιμου σχετικού αιτήματος του τελευταίου (άρθρα 178 παρ. 1, 183, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ, 63, 68 του Ν. 4194/2013 / Κώδικας Δικηγόρων), ενώ πρέπει και να διαταχθεί η επιστροφή του προαναφερόμενου παραβόλου, που κατατέθηκε από τον εκκαλούντα για την άσκηση της έφεσης (βλ. τη με ΓΑΚ/ΕΑΚ ………../31-8-2023 έκθεση κατάθεσης του αρμόδιου γραμματέα του Πρωτοδικείου Πειραιώς) στον τελευταίο, καθότι η έφεσή του έγινε δεκτή, σύμφωνα με το άρθρο 495 παρ. 3 ΚΠολΔ, κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό της παρούσας.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ κατ’ αντιμωλίαν των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και κατ’ ουσίαν την έφεση κατά της με αριθμό 504/2023 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (Τακτική Διαδικασία).
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη με αριθμό 504/2023 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (Τακτική Διαδικασία).
ΚΡΑΤΕΙ και ΔΙΚΑΖΕΙ την από 28-12-2020 με αριθμό κατάθεσης γενικό …./2020 και ειδικό …../2020 αγωγή.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει την αγωγή.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι η εναγόμενη υποχρεούται να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των τεσσάρων χιλιάδων ογδόντα ενός ευρώ και δέκα λεπτών (4.081,10 ευρώ), με το νόμιμο τόκο από την επομένη της επίδοσης της αγωγής.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή του αναφερόμενου στο σκεπτικό παραβόλου στον εκκαλούντα.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος της εναγόμενης – εφεσίβλητης μέρος των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος – εκκαλούντος, για αμφότερους τους βαθμούς δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των τετρακοσίων πενήντα (450,00) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε στον Πειραιά σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, την 29η Αυγούστου 2024, απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ