Αριθμός 48/2025
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Τμήμα 4o
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Σοφία Καλούδη, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από την Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα Κ.Σ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις …………, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ των :
ΕΚΚΑΛΟΥΣΑΣ: …………., η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιό της δικηγόρο Απόστολο Κόντο (με δήλωση κατ΄ άρθρο 242 παρ 2 ΚΠολΔ), που διορίστηκε κατ΄΄αρθρο 9 Ν. 3226/2004 με την υπ΄ αριθ. 539/2024 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς.
ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ: ………….., ο οποίος παραστάθηκε μετά του πληρεξουσίου του δικηγόρου Νικολάου Χαραλαμπίδη.
Ο εφεσίβλητος άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 21.9.2022 (ΓΑΚ/ΕΑΚ ………./2022) αγωγή, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ΄ αριθμ 4141/2023 απόφαση του ως άνω Δικαστηρίου, που δέχθηκε την αγωγή.
Την απόφαση αυτή προσέβαλε ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου η εναγόμενη και ήδη εκκαλούσα με την από 20.2.2024 (ΓΑΚ/ΕΑΚ ΠΡΩΤ …………/2024-ΓΑΚ/ΕΑΚ ΕΦΕΤ ……/2024) έφεσή της, της οποίας δικάσιμος ορίσθηκε η αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας απόφασης.
Η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το οικείο πινάκιο και συζητήθηκε.
Ο πληρεξούσιος δικηγόρος της εκκαλούσας, ο οποίος παραστάθηκε με δήλωση ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, ανέπτυξε τους ισχυρισμούς του με τις έγγραφες προτάσεις που προκατέθεσε και ο πληρεξούσιος δικηγόρος του εφεσιβλήτου, αφού έλαβε τον λόγο από την Πρόεδρο, αναφέρθηκε στις έγγραφες προτάσεις που κατέθεσε.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι. Η υπό κρίση έφεση κατά της με αριθμό 4141/2023 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 591 επ ΚΠολΔ, με την παρουσία των διαδίκων παραδεκτά φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (άρθρο 19 του ΚΠολΔ) και έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα, με την κατάθεση του δικογράφου της στη γραμματεία του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου στις 27-2-2024, δηλαδή εντός της από το άρθρο 518 παρ.1 του ΚΠολΔ οριζόμενης προθεσμίας, καθόσον αντίγραφο της εκκαλουμένης απόφασης επιδόθηκε στην εναγομένη στις 30- 1-2024 (βλ. τη με αριθμό …………./30-1-2024 έκθεση επίδοσης του δικ. επιμελητή στο Πρωτοδικείο Πειραιώς …………). Πρέπει, επομένως, να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω, κατά την ίδια διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της (άρθρο 533 παρ. 1 ΚΠολΔ).
II. Με την από 21-9-2022 αγωγή ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος ζητούσε να λυθεί ο γάμος του με την εναγομένη και ήδη εκκαλούσα, λόγω διετούς διάστασης. Επι της αγωγής αυτής εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση, που την έκανε δεκτή και έλυσε τον γάμο των διαδίκων. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται η εναγόμενη -εκκαλούσα με την ένδικη έφεση της, επικαλούμενη εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, και ζητεί να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη, με σκοπό να απορριφθεί η αγωγή.
IΙΙ. Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 1439 παρ.3 του ΑΚ “εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, έστω και αν ο λόγος του κλονισμού αφορά στο πρόσωπο του ενάγοντος. Η συμπλήρωση του χρόνου διάστασης υπολογίζεται κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής και δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που έγιναν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ των συζύγων”. Από τη διάταξη αυτή, που καθιερώνει ως λόγο διαζυγίου τον αντικειμενικό κλονισμό της έγγαμης σχέσης των συζύγων προκύπτει ότι, εφόσον αποδειχθεί η διετής διάσταση, τεκμαίρεται αμάχητα ο κλονισμός των σχέσεων των συζύγων και το δικαστήριο χωρεί στη λύση του γάμου. Ως διάσταση, κατά την έννοια της διάταξης αυτής, νοείται εκείνη κατά την οποία οι σύζυγοι απομακρύνονται φυσικώς και ψυχικώς μεταξύ τους, με τη θέληση να μην έχουν πλέον κοινωνία βίου, ανεξάρτητα από το εάν η απομάκρυνση αυτή, ως πραγματικό γεγονός, είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας του ενός από τους συζύγους ή και των δύο και ανεξάρτητα από το εάν διαμένουν στην ίδια κατοικία, αλλά υπό καθεστώς χωρισμού από τραπέζης και κοίτης. Η επίκληση δε της διετούς διάστασης είναι στοιχείο της ιστορικής βάσης της αγωγής διαζυγίου, η οποία στηρίζεται στον ανωτέρω λόγο, ο δε ισχυρισμός του εναγομένου, ότι δεν έχει συμπληρωθεί η διετής διάσταση, διότι αυτή άρχισε σε χρόνο μεταγενέστερο του επικαλούμενου με την αγωγή, συνιστά αιτιολογημένη άρνηση της ιστορικής βάσης της αγωγής και όχι ένσταση (ΑΠ 915/2018, ΑΠ1350/2017). Εξάλλου, η ουσιαστικού δικαίου διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ, που απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση δικαιώματος, έχει εφαρμογή και επί δικαιωμάτων που στηρίζονται σε διατάξεις δημοσίας τάξεως. Επομένως, εφαρμόζεται και επί άσκησης αγωγής διαζυγίου από το άρθρο 1439 παρ. 3 ΑΚ λόγω τεκμαιρομένου κλονισμού της έγγαμης σχέσης από την διετή διάσταση των συζύγων. Η ένσταση αυτή, προς απόκρουση της αγωγής διαζυγίου, μπορεί να στηριχθεί μόνο σε περιστατικά μεταγενέστερα της διάστασης, δηλαδή τέτοια που είναι συνέπειες της λύσης του γάμου με διαζύγιο, για την κατά νόμο δε θεμελίωσή της, δεν αρκούν οποιεσδήποτε δυσμενείς επιπτώσεις του διαζυγίου σε βάρος του εναγομένου και των τέκνων των συζύγων, οι οποίες άλλωστε επέρχονται από το διαζύγιο αυτό καθ’ εαυτό, αλλά απαιτείται οι επιπτώσεις αυτές να εκφεύγουν των συνηθισμένων και αυτονόητων και να οδηγούν λόγω του εξαιρετικού τους χαρακτήρα και της σοβαρότητάς τους, στη δημιουργία κατάστασης προφανώς υπέρμετρα σκληρής για τον εναγόμενο σύζυγο και τα τέκνα, ώστε να επιβάλλεται για την αποτροπή τους η διατήρηση του γάμου (ΑΠ 1341/ 2022, 294/2019 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
VI. Από την εκτίμηση της κατάθεσης του μαρτύρα, που εξετάστηκε ενόρκως ενώπιον του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, η οποία περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά συνεδριάσεως του, και όλα τα με επίκληση προσκομιζόμενα από τους διαδίκους έγγραφα, λαμβανομένων υπόψη αυτεπαγγέλτως και των διδαγμάτων της κοινής πείρας (336 αρ. 4 ΚΠολΔ) αποδείχτηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Οι διάδικοι στις 28-12-1996 τέλεσαν νόμιμο γάμο κατά τον θρησκευτικό τύπο στον Πειραιά, από τον οποίο απέκτησαν τρία τέκνα, που σήμερα είναι ενήλικα. Λόγω των τεταμένων μεταξύ τους σχέσεων ο ενάγων τον Οκτώβριο του έτους 2020 αποχώρησε από την οικογενειακή στέγη και αρχικώς διέμενε στο συνεργείο επισκευής αυτοκινήτων, που διατηρεί στο ισόγειο της οικοδομής, όπου βρίσκεται και η μέχρι τότε κοινή κατοικία τους, ενώ από τον Ιανουάριο του 2021 εγκαταστάθηκε σε μισθωμένη οικία στην οδό ……….., στον Πειραιά, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα (βλ. τα αντίγραφα των από 4.1.2021 και 8.2.2022 δηλώσεων πληροφοριακών στοιχείων μίσθωσης ακίνητης περιουσίας ΑΑΔΕ), και διάγει χωριστό βίο, χωρίς πρόθεση επανασύνδεσης με την εναγομένη. Μάλιστα αυτός με την από 11.5.2021 εξώδικη δήλωση-πρόσκληση, που της επέδωσε (βλ. την …/17-5-2021 έκθεση επιδόσεως του δικ. επιμελητή στο Εφετείο Πειραιώς, …….), εξέφρασε την επιθυμία του για συναινετική λύση του γάμου τους και την καλούσε να συναντηθούν για το σκοπό αυτό με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του. Τα ανωτέρω σαφώς προκύπτουν απο όσα κατέθεσε σχετικούς εξ ιδίας αντιλήψεως ο μάρτυς απόδειξης, που εξετάσθηκε πρωτοδίκως στο ακροατήριο, και ουδόλως αναιρούνται από τα λοιπά στοιχεία της δικογραφίας, ενώ τα όσα περί του αντιθέτου ισχυρίζεται η εναγομένη, ότι δηλαδή η έγγαμη συμβίωση τους διατηρήθηκε μέχρι τον Δεκέμβριο του 2021, δεν αποδείχθηκαν από κάποιο αποδεικτικό στοιχείο. Με βάση τα παραπάνω αποδεικνύεται, ότι ο διάδικοι ευρίσκονταν σε διετή διάσταση μέχρι την συζήτηση της αγωγής ενώπιον του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, όπως ορθώς έκρινε αυτό με την εκκαλουμένη απόφαση του, και συνεπώς ο πρώτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο η εκκαλούσα ισχυρίζεται τα αντίθετα, είναι απορριπτέος ως ουσιαστικά αβάσιμος. Περαιτέρω, η προβληθείσα πρωτοδίκως με τις προτάσεις της ένσταση περί καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος (281 ΑΚ),που επαναφέρει με τον δεύτερο λόγο της έφεσης, επειδή, όπως ισχυρίζεται, ο ενάγων με την αγωγή του επιχειρεί να αποφύγει τις ευθύνες του έναντι της οικογένειάς του έχοντας σκοπό να προκαλέσει βλάβη στην ίδια και τα τέκνα τους ενώ μέχρι πρόσφατα δεν είχε εξωτερικεύσει την επιθυμία του να λύσει τον γάμο τους, τυγχάνει μη νόμιμη, καθόσον τα εκτιθέμενα πραγματικά περιστατικά και αληθή υποτιθέμενα δεν καθιστούν καταχρηστική την άσκηση της αγωγής, όπως ορθώς έκρινε και το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που την απέρριψε ως τέτοια. Συνεπώς και ο λόγος αυτός της έφεσης πρέπει να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμος. Μετά ταύτα, επειδή δεν υπάρχει άλλος λόγος της έφεσης προς εξέταση, αυτή πρέπει να απορριφθεί στην ουσία της και τα δικαστικά έξοδα του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας πρέπει να συμψηφιστούν, στο σύνολό τους, μεταξύ των διαδίκων, αφού πρόκειται για διαφορά ανάμεσα σε συζύγους (άρθρα 106, 179, 183 και 191 παρ. 2 του ΚΠολΔ), όπως ειδικότερα αναφέρεται στο διατακτικό της παρούσας.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ την έφεση με παρόντες τους διαδίκους.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά την έφεση και την απορρίπτει στην ουσία της.
ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ στο σύνολό τους, μεταξύ των διαδίκων, τα δικαστικά έξοδα του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις 22 Ιανουαρίου 2025, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ