ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 481 /2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΟ από τη Δικαστή Ελένη Σκριβάνου ,Εφέτη, η οποία ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιώς και από την Γραμματέα Κ.Δ .
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κρινόμενη έφεση κατά της υπ’αρ. 4737/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς , που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των γαμικών διαφορών (άρθρα 592-605 ΚΠολΔ), όπως αυτά ισχύουν μετά την τροποποίησή τους με το Ν.4335/23-7-2015, που καταλαμβάνει τις αγωγές που ασκήθηκαν μετά την 1η-1-2016 (άρθρο 9 παρ.2 ως άνω νόμου), έχει ασκηθεί νομότυπα (άρθρα 495 επ., 511, 513, 516 παρ.1, 591 παρ.1, 144 ΚΠολΔ), και εντός της προβλεπόμενης, από το άρθρο 518 παρ.1 ΚΠολΔ, προθεσμίας των 30 ημερών, καθώς η εκκαλουμένη απόφαση επιδόθηκε (όπως προκύπτει από τη σχετική επισημείωση στο σώμα αυτής, της δικαστικής επιμελήτριας Αθηνών ………), στην εκκαλούσα – εναγομένη στις 9-11-2017 και η τελευταία άσκησε την έφεση ενώπιον του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου, σύμφωνα με την αναφερθείσα παραπάνω έκθεση κατάθεσης, στις 11-12-2017, (δεδομένου ότι η 9η-12-2017 ήταν Σάββατο και συνεπώς εξαιρετέα, κατ΄άρθρο 144 παρ.3 ΚΠολΔ, για την συμπλήρωση της προθεσμίας, ημέρα, όπως και η Κυριακή 10-12-2017).
Πρέπει, επομένως, να γίνει τυπικά δεκτή και να εξετασθεί περαιτέρω από το Δικαστήριο τούτο, που είναι καθ΄υλην και κατά τόπο αρμόδιο, κατά την ίδια διαδικασία με την οποία εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της και μέσα στα πλαίσια που καθορίζονται από αυτούς ( άρθρα 19, 522, 533 παρ.1,2 ΚΠολΔ), ενώ, αν και δεν απαιτείται η κατάθεση εκ μέρους της εκκαλούσας του προβλεπόμενου, από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ. 3εδ.α του ΚΠολΔ, παραβόλου, καθώς, σύμφωνα με το εδ.στ της παρ.3 του ίδιου άρθρου ,από την υποχρέωση αυτή εξαιρούνται οι γαμικές διαφορές, όπως εν προκειμένω, εντούτοις η εκκαλούσα έχει καταβάλει το υπ΄αρ. ……/2017 παράβολο (είδος παραβόλου e-ΠΑΡΑΒΟΛΟ).
Σύμφωνα με το άρθρο 1439 παρ. 3 Α.Κ., όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 14 του Ν. 3719/2008, ορίζεται ότι: “Εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, έστω και αν ο λόγος του κλονισμού αφορά το πρόσωπο του ενάγοντος. Η συμπλήρωση του χρόνου της διάστασης υπολογίζεται κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής και δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που έγιναν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ των συζύγων”. Από τις διάταξεις αυτές, που καθιερώνουν ως λόγο διαζυγίου τον αντικειμενικό κλονισμό της έγγαμης σχέσης των συζύγων, προκύπτει ότι, εφόσον αποδειχθεί η διετής διάσταση, η οποία υπολογίζεται αναδρομικά από το χρόνο της πρώτης στο ακροατήριο κατ’ ουσίαν συζήτησης της αγωγής, κατά τον οποίο συμφωνά με τις διατάξεις των άρθρων 68, 69, 224, 269 και 281 ΚΠολΔ, κρίνεται το κεκτημένο του καταγόμενου στη δίκη δικαιώματος, τεκμαίρεται αμάχητα ο κλονισμός των σχέσεων των συζυγών και το δικαστήριο χωρεί, μετά και τη διαπίστωση της πρόθεσης για διάσταση, στη λύση του γάμου. Ως διάσταση, κατά την έννοια της διάταξης αυτής, νοείται εκείνη κατά την οποίαν οι σύζυγοι απομακρύνονται φυσικώς και ψυχικώς μεταξύ τους, με τη θέληση να μην έχουν πλέον κοινωνία βίου, ανεξάρτητα από το εάν η απομάκρυνση αυτή, ως πραγματικό γεγονός, είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας του ενός από τους συζύγους ή και των δύο και ανεξάρτητα από το εάν διαμένουν στην ίδια κατοικία αλλά υπό καθεστώς χωρισμού από τραπέζης και κοίτης. Η υποκειμενική πρόθεση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης (ψυχικό στοιχείο), που δεν αφορά υποχρεωτικά τον ενάγοντα ή μπορεί να αφορά και τους δύο, δεν αρκεί να αποτελεί ενδόμυχη διάθεση ή επιθυμία, αλλά πρέπει να εκδηλώνεται και εξωτερικά. Με το ανωτέρω περιεχόμενο της διάστασης, ο νόμος, για να διευκολύνει την προσπάθεια αποκατάστασης των συζυγικών σχέσεων, δεν θεωρεί ότι παρεμποδίζουν τη συμπλήρωση του χρόνου οι μικρές διακοπές της διάστασης που γίνονται προς επίτευξη της αποκατάστασης, παρά το ότι, στην περίπτωση αυτή, ελλείπει η πρόθεση διακοπής της συμβίωσης, ενώ κατά μείζονα λόγο δεν ελλείπει η διάσταση, όταν παρεμβάλλονται μικρές διακοπές εξ’ άλλων λόγων, που δεν αναιρούν την σταθερή εξακολουθητικά υπάρχουσα πρόθεση διάσπασης του συζυγικού δεσμού. Η επίκληση της διετούς, διάστασης είναι στοιχείο της ιστορικής βάσης της αγωγής διαζυγίου, η οποία στηρίζεται στον ανωτέρω λόγο, ο δε ισχυρισμός του εναγομένου ότι δεν έχει συμπληρωθεί η διετής διάσταση, διότι αυτή άρχισε σε χρόνο μεταγενέστερο του επικαλούμενου με την αγωγή, συνιστά αιτιολογημένη άρνηση της ιστορικής βάσης της αγωγής και όχι ένσταση. Κατά συνέπεια, τα όποια διακοπτικά της ψυχικής και σωματικής απομάκρυνσης περιστατικά, που τυχόν επικαλείται ο εναγόμενος, στον εκ του άρθρου 1439 παρ.3 ΑΚ λόγο διαζυγίου, τείνουν σε αποδυνάμωση της έννοιας της διάστασης, που αποτελεί στοιχείο της βάσης της αγωγής και συνιστούν άρνηση, εφόσον δε, κατά το στάδιο της αποδεικτικής διαδικασίας, προκύψουν τέτοια διακοπτικά περιστατικά, εκτιμώνται ανελέγκτως από το δικαστήριο της ουσίας, αν αναιρούν ή όχι το στοιχείο της διάστασης (ΑΠ 1350/2017, ΑΠ 242/2015, ΑΠ 1068/2014, ΑΠ 2121/2014, ΑΠ 1679/2014, ΑΠ 55/2013, ΑΠ 1057/2012, δημοσιευμένες στην ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
Στην προκειμένη περίπτωση, ο ενάγων- ήδη εφεσίβλητος, εξέθετε στην από 23-1-2017 και με Ειδικό Αριθμό Κατάθεσης ………. αγωγή του, κατ΄ορθή εκτίμηση του δικογράφου της, ότι στις 14-2-1991 τέλεσε µε την εναγόµενη, νόµιµο θρησκευτικό γάµο, σύµφωνα µε τους κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, στον Ιερό Ναό Αγ. Σοφίας στον Πειραιά, τη λύση του οποίου ζητούσε, για το λόγο ότι αυτοί βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από τις 26-1-2015 και µέχρι την συζήτηση της αγωγής, ήτοι για χρονικό διάστηµα µεγαλύτερο των δύο (2) ετών και µε πρόθεση οριστικής διακοπής της έγγαµης συµβίωσής τους, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα στην αγωγή.
Με την εκκαλουμένη απόφασή του, (υπ΄αρ. 4737/2017) το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς, αφού έκρινε την αγωγή παραδεκτή και νόμιμη, ακολούθως την έκανε δεκτή και ως ουσιαστικά βάσιμη και απήγγειλε τη λύση του γάμου των διαδίκων, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα σε αυτήν .
Ήδη κατά της ως άνω οριστικής απόφασης παραπονείται η εναγομένη -ήδη εκκαλούσα, με την κρινόμενη έφεσή της για τους λόγους που εκθέτει σ΄ αυτήν και ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητεί δε την εξαφάνιση της, ώστε να απορριφθεί η ως άνω αγωγή του αντιδίκου της.
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 529 παρ.2 του Κ.Πολ.Δ. προκύπτει ότι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο μπορεί να αποκρούσει τα αποδεικτικά μέσα που προσάγονται πρώτη φορά σ αυτό ως απαράδεκτα, αν κρίνει, ανέλεγκτα αναιρετικά, ότι η παράλειψη προσκομιδής τους στην πρωτόδικη δίκη οφείλεται σε πρόθεση στρεψοδικίας ή βαριά αμέλεια (ΑΠ 895/2014, ΑΠ 86/2013, ΑΠ 10/2007, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
Από την εκτίμηση των ένορκων καταθέσεων των μαρτύρων των διαδίκων, που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου και περιέχονται στα ταυτάριθµα, µε την εκκαλουμένη απόφαση, πρακτικά αυτού, καθώς και όλων των εγγράφων που προσκομίζουν οι διάδικοι, έστω και για πρώτη φορά ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου (άρθρο 529 παρ.1α ΚΠολΔ, ΑΠ 895/2014,ΑΠ 133/2012, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ), όπως μερικά από αυτά αναφέρονται ιδιαίτερα παρακάτω, χωρίς να παραλειφθεί κάποιο για την ουσιαστική διάγνωση της διαφοράς – μη λαμβανομένων, όμως, υπόψη, των υπ’ αρ. ……….., ένορκων βεβαιώσεων των …………. , που συντάχθηκαν μετά την πρωτόδικη δίκη και συγκεκριμένα την προηγούμενη της συζήτησης της υπόθεσης ενώπιον του παρόντος δευτεροβάθμιου δικαστηρίου, ενώπιον της Ειρηνοδίκη Πειραιώς ………, καθ΄όσον τυγχάνουν απαράδεκτες, διότι η μη σύνταξη αυτών πριν από την πρωτόδικη δίκη, ώστε να προσκομιστούν σε αυτήν, αν και οι ως άνω μάρτυρες ήταν ήδη γνωστοί στην εναγομένη-εκκαλούσα, και η προσκόμισή τους από την τελευταία για πρώτη φορά στην κατ’ έφεση δίκη, κατά την κρίση του δικαστηρίου, οφείλεται σε βαριά αμέλειά της, (άρθρο 529 παρ.2 του Κ.Πολ.Δ), κατά τα αναφερθέντα στην αμέσως παραπάνω νομική σκέψη- αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά.
Οι διάδικοι τέλεσαν στις 14-2-1991 νόμιμο θρησκευτικό γάμο, κατά τους κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, στον Ιερό Ναό Αγ. Σοφίας στον Πειραιά Αττικής. Κατά τη διάρκεια του γάμου αυτού απέκτησαν δύο τέκνα, ήδη ενήλικα. Τελευταία δε κοινή διαμονή τους ήταν στην οδό ///////// στον Πειραιά. Προιόντος, όμως, του χρόνου, δημιουργήθηκαν προβλήματα μεταξύ τους και η έγγαμη συμβίωση τους δεν εξελίχθηκε ομαλά με αποτέλεσμα , τον Ιανουάριο του έτους 2015, ο ενάγων να αποχωρήσει από την προαναφερθείσα συζυγική οικία και να διασπαστεί αυτή. Συγκεκριμένα, ο ενάγων –εφεσίβλητος, ο οποίος είναι αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος, ακριβώς λόγω των προβλημάτων που υπήρχαν στη σχέση του με την σύζυγό του- εναγομένη και ήδη εκκαλούσα, ζήτησε να μετατεθεί, πράγμα που συνέβη, αρχικά στο Λιμεναρχείο Κορίνθου όπου κι εγκαταστάθηκε σε μισθωμένη οικία στις 26 Ιανουαρίου 2015, και κατόπιν, από τις 15 Μαρτίου 2015, στο Λιμεναρχείο Σερίφου Κυκλάδων, όπου επίσης μίσθωσε οικία , όπως προκύπτει από τα σχετικά προσκομιζόμενα μισθωτήρια, όπου και διαμένει μέχρι και σήμερα. Η δε εναγομένη συνέχισε να κατοικεί στην ως άνω συζυγική τους οικία στον Πειραιά. ΄Εκτοτε δε οι διάδικοι βρίσκονται συνεχώς σε διάσταση (ήτοι σε ψυχική και φυσική απομάκρυνση), χωρίς πρόθεση να συμβιώσουν ξανά.
Η εναγομένη, δεν αρνείται τις παραπάνω μεταθέσεις και τόπους διαμονής του ενάγοντος, αλλά υποστηρίζει ότι συνέχιζαν να αποτελούν ζευγάρι, η δε έγγαμη συμβίωσή τους διακόπηκε τέλος Δεκεμβρίου του 2016 και λίγες ημέρες μετά ο ενάγων άσκησε την ως άνω αγωγή διαζυγίου. Επικαλείται δε προς επίρρωση του ισχυρισμού της αυτού, αφενός μεν ότι τον επισκεπτόταν αρχικά στην Κόρινθο, και μετέπειτα στη Σέριφο, όπου κατά τα προεκτεθέντα διέμενε ο ενάγων, για να τον δεί και να τον βοηθήσει στις οικιακές εργασίες, καθώς και ότι ο τελευταίος είχε ταξιδέψει κατά το έτος 2016, στη Σίφνο, τόπο καταγωγής της, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα στην ένδικη έφεση, αφετέρου δε κάποιες φωτογραφίες τους και μηνύματα στο facebook (μέσο κοινωνικής δικτύωσης). Όμως, δεν προέκυψε ότι, όταν η εναγομένη επισκεπτόταν τη Σέριφο, προσπαθώντας προφανώς να διασώσει το γάμο της ,παρά τις αντιρρήσεις του εναγομένου, όπως καταθέτει η μάρτυράς του, διέμενε στην ίδια οικία με τον ενάγοντα, ούτε επίσης ότι ο ενάγων ταξίδεψε στη Σίφνο, κατά το χρόνο που βρίσκονταν σε διάσταση, για να συναντήσει την εναγομένη, αφού στο νησί αυτό δραστηριοποιούνταν και επαγγελματικά ο γιός τους, (διατηρούσε καφετερία), τον οποίο επισκεπτόταν. Η δε μάρτυρας της εναγομένης, δεν γνωρίζει κάτι περισσότερο, πέραν του ότι, όπως καταθέτει, η εναγομένη της ανακοίνωσε τον Ιανουάριο του 2017, ότι ο ενάγων της ζήτησε να χωρίσουν.
΄Αλλωστε, αν ο ενάγων δεν είχε σταθερή πρόθεση διακοπής της έγγαμης συμβίωσής του με την εναγομένη, δεν θα ζητούσε μετάθεση για την Κόρινθο και πολύ περισσότερο λίγους μήνες μετά για τη Σέριφο. Επιπλέον, αν εξακολουθούσαν να είναι ζευγάρι, όπως ισχυρίζεται η εναγομένη ή έστω αν αποφάσιζαν να επανασυνδεθούν, αυτή, όταν, το Φεβρουάριο του 2016, έληξε η σύμβασή της με την Εθνική Ασφαλιστική, αντί να μεταβεί στη Σίφνο για να εργαστεί, όπως η ίδια αναφέρει και στην έφεσή της, θα μπορούσε να ακολουθήσει τον εναγόμενο στον τόπο μετάθεσής του, ήτοι τη Σέριφο, όπου αυτός βρισκόταν από τον Μάρτιο του 2015, και να αναζητήσει εκεί εργασία, ώστε να διαμένουν μαζί, (εφόσον μάλιστα και τα παιδιά τους είναι ενήλικα), πράγμα βέβαια που δεν συνέβη, ακριβώς λόγω του ότι ο ενάγων είχε αποφασίσει ότι δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. Περαιτέρω, αυτός, στη φορολογική του δήλωση, για το οικονομικό έτος 2016, αναφέρει ότι βρίσκεται σε διάσταση με την εναγομένη. H δε από 30-3-2017 υπεύθυνη δήλωση του ενάγοντος, στην οποία αναγράφεται ότι βρίσκεται σε διάσταση με τη σύζυγό του (εναγομένη) από 1-1-2016, την οποία προσκομίζει η τελευταία, λαμβάνεται μεν υπόψη από το δικαστήριο, διότι έχει συνταχθεί αφενός μεν σε ανύποπτο χρόνο και όχι για να χρησιμοποιηθεί στο δικαστήριο για την ένδικη υπόθεση, αφετέρου δε από διάδικο και όχι τρίτο, αλλά επουδενεί δεν αποδεικνύει ότι οι διάδικοι δεν βρίσκονταν σε διάσταση και πριν το έτος 2016, καθώς αυτή ζητήθηκε και συντάχθηκε για να προσκομιστεί στην αρμόδια ΔΟΥ (Γ Πειραιά), ακριβώς για να μπορέσει ο ενάγων να υποβάλει ξεχωριστή φορολογική δήλωση από την εναγομένη, όπως κι έπραξε, για το οικονομικό έτος 2016, οπότε αφορούσε αυτό και δεν ενδιέφερε (τη ΔΟΥ) αν είχε ξεκινήσει νωρίτερα η διάσταση μεταξύ των διαδίκων.
Εξάλλου, τα ως άνω σύντομα ταξίδια των διαδίκων ή και οι τυχόν σποραδικές κοινές εμφανίσεις αυτών, ακόμη κι αν θεωρηθούν ως μικρές διακοπές της διάστασης, δεν θεωρείται ότι παρεμποδίζουν τη συμπλήρωση του χρόνου συμπλήρωσης της διάστασης αυτής. Το ίδιο ισχύει και για τις κοινές φωτογραφίες των διαδίκων και τα μηνύματα στο ‘’facebook’’, που φαίνεται να ανταλλάχθηκαν μεταξύ τους, κατά το έτος 2016 και προσκομίζει εκτυπωμένα η εναγομένη, τα οποία (πέραν του ότι δεν έχουν βεβαία χρονολογία, όπως αναφέρεται και στην εκκαλουμένη), σε κάθε περίπτωση, δεν αρκούν για να θεωρηθεί ότι οι διάδικοι συνέχισαν να συμβιώνουν ως ζευγάρι, ούτε αποδείχθηκε ότι τα μηνύματα αυτά αναιρούν την σταθερή εξακολουθητικά υπάρχουσα πρόθεση διάσπασης του συζυγικού δεσμού, από της πλευράς τουλάχιστον του ενός συζύγου (ενάγοντος), κατά τα προαναφερθέντα στη μείζονα σκέψη.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω, οι διάδικοι είναι σε διάσταση συνεχώς από τον Ιανουάριο του έτους 2015, έως τη συζήτηση της αγωγής στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο (22-9-2017), αλλά και της κρινόμενη έφεσης, δηλ. για διάστημα μεγαλύτερο της διετίας, το οποίο είχε συμπληρωθεί κατά την ως άνω συζήτηση της αγωγής πρωτοδίκως κι ως εκ τούτου, με βάση τη διάταξη του άρθρου 1439 παρ.3 ΑΚ, τεκμαίρεται αμάχητα ότι ο γάμος τους έχει κλονισθεί σοβαρά, χωρίς να ενδιαφέρει ποια περιστατικά οδήγησαν στη φυσική και ψυχική αποξένωσή τους, καθώς αρκεί το γεγονός ότι αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση, πράγματι, επήλθε , σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, και συνεπώς, η εν λόγω αγωγή πρέπει να γίνει δεκτή ως βάσιμη και κατ’ ουσία και να απαγγελθεί η λύση του μεταξύ των διαδίκων γάμου. Aντίθετα, δεν αποδείχθηκε, ο ισχυρισμός της εκκαλούσας ότι η έγγαμη συμβίωσή τους, διασπάστηκε οριστικά μετά τις 30-12-2016 και ότι ως εκ τούτου δεν έχει συμπληρωθεί η απαιτούμενη από το νόμο διετής διάσταση, απορριπτομένων των ισχυρισμών που διαλαμβάνει στην ένδικη έφεσή της, που όλοι κατατείνουν σε αυτό, ως αβάσιμων.
Κατόπιν των ανωτέρω, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που με την εκκαλουμένη απόφαση του κατέληξε στην ίδια κρίση με το παρόν, έστω με λιγότερο εκτεταμένη αιτιολογία την οποία το δικαστήριο αυτό συμπληρώνει (άρθρο 534 ΚΠολΔ), και έκανε δεκτή την αγωγή κι ως ουσιαστικά βάσιμη, δεν έσφαλε και ορθώς εφάρμοσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις. Συνεπώς, η κρινόμενη έφεση, πρέπει ν΄ απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμη. Η δε δικαστική δαπάνη και για τον δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας, πρέπει, να συμψηφιστεί μεταξύ των διαδίκων, λόγω της μεταξύ τους σχέσεως ως συζύγων ( άρθρα 179, 183 Κ.Πολ.Δ). Τέλος, παρά το γεγονός ότι κατά τη διάταξη του άρθρου 495 παρ. 3εδ.ε, όταν η έφεση απορρίπτεται, διατάσσεται η κατάπτωση του κατατεθέντος εκ μέρους του εκκαλούντος παραβόλου, που προβλέπεται από τη διάταξη του εδ.α της ίδιας παραγράφου (3) του ως άνω άρθρου, στην προκειμένη περίπτωση, ενόψει ότι, κατά τα προαναφερθέντα, η παρούσα διαφορά εξαιρείται από την υποχρέωση καταβολής του εν λόγω παραβόλου, το δικαστήριο θα διατάξει την επιστροφή του προαναφερθέντος παραβόλου, που εκ του περισσού, κατέθεσε η εκκαλούσα, όπως ορίζεται στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει κατ΄ αντιμωλία των διαδίκων την έφεση κατά της υπ’αρ. 4737/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των γαμικών διαφορών.
Δέχεται τυπικά την έφεση .
Απορρίπτει την έφεση στην ουσία.
Συμψηφίζει τα δικαστικά έξοδα, για τον δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας ,μεταξύ των διαδίκων.
Διατάσσει την επιστροφή του υπ΄αρ. ……./2017 παραβόλου (είδος παραβόλου e-ΠΑΡΑΒΟΛΟ) στην, καταθέσασα αυτό, εκκαλούσα, λόγω της μη υποχρέωσης καταβολής του στην ένδικη (γαμική) διαφορά.
KPIΘHKE, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά, στο ακροατήριό του και σε έκτακτη δημόσια αυτού συνεδρίαση στις 25 Ιουλίου 2018 , απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ H ΓPAMMATEAΣ