ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
ΜΙΣΘΩΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ
Αριθμός Απόφασης 130 /2019
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Αποτελούμενο από το Δικαστή Ελευθέριο Γεωργίλη, Εφέτη, ο οποίος ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιά, και από τη Γραμματέα Γ.Λ..
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι. Νομίμως φέρεται για επανασυζήτηση, με την πράξη 66/16.5.2018 του Προέδρου του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιά, η από 11.5.2014 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ….. έφεση, η οποία συζητήθηκε κατά τη διάσιμο της 17.11.2016, μετά την αφαίρεσή της από τη δικαστή που δίκασε την υπόθεση, κατ’ άρθρο 307 Κ.Πολ.Δ., λόγω αδικαιολόγητης καθυστέρησης ως προς την έκδοση απόφασης. Σημειωτέον ότι η νέα αυτή συζήτηση της υπόθεσης θεωρείται συνέχεια της προηγούμενης και οι διάδικοι που είχαν παρασταθεί προσηκόντως, κατά την τελευταία (συζήτηση), θεωρούνται ως δικαζόμενοι κατ’ αντιμωλία, δίχως να είναι απαραίτητο να καταθέσουν νέες προτάσεις, δίχως να στερούνται της δυνατότητας να καταθέσουν νέες προτάσεις ή ακόμη και συμπληρωματικές (Εφ.Πειρ. 530/2015, Εφ.Πειρ. 275/2014 και Εφ.Αθ. 720/2012 όλες σε Τ.Ν.Π. «Νόμος», Εφ.Θεσ. 1927/2012 Αρμ. 2013, σελ. 1503, Εφ. Αθ. 1503/2010 Αρμ. 2010, σελ. 1197 και Μιχ. Μαργαρίτης / Άντα Μαργαρίτη Ερμηνεία ΚΠΟΛΔ Τόμος 1ος, Έκδοση 2η, άρθρο 307 αρ. 9, σελ. 514).
- Κατά τη διάταξη του άρθρου 513 §1 εδ. β´ του Κ.Πολ.Δ. «Έφεση επιτρέπεται μόνο κατά των οριστικών αποφάσεων που περατώνουν όλη τη δίκη ή μόνο τη δίκη για την αγωγή ή για την ανταγωγή. Αν η απόφαση είναι εν μέρει οριστική, δεν επιτρέπεται έφεση ούτε κατά των οριστικών διατάξεων, πριν εκδοθεί οριστική απόφαση στη δίκη». Από τη διάταξη αυτή, σε συνδυασμό με εκείνη του άρθρου 218 §1 του ίδιου Κώδικα, συνάγεται ότι, σε περίπτωση αντικειμενικής σώρευσης αιτήσεων παροχής έννομης προστασίας του ίδιου ενάγοντος κατά του ίδιου εναγομένου σε ένα δικόγραφο, η απόφαση που περατώνει τη δίκη ως προς μία αίτηση, χωρίς να αποφαίνεται οριστικώς ως προς την άλλη, δεν υπόκειται σε προσβολή με το πιο πάνω ένδικο μέσο, ιδίως όταν οι αξιώσεις που υποβλήθηκαν, τελούν μεταξύ τους σε σχέση εξάρτησης, δηλαδή η μία είναι παρεπόμενη της άλλης και η επίλυση της διαφοράς εξαρτάται από την επίλυση της άλλης (Α.Π. 1921/2013 στον ιστότοπο www.areiospagos.gr, Α.Π. 409/2009 Τ.Ν.Π. “Νόμος”, Α.Π. 1060/2004 Ελλ.Δ/νη 2007, σελ. 123, Μιχ. Μαργαρίτης / Άντα Μαργαρίτη ό.π., άρθρο 513 αρ. 14, σελ. 786, Καλ. Μακρίδου, Έφεση κατά οριστικών και τελειωτικών αποφάσεων επί σωρεύσεως και συνεκδικάσεως αγωγών, Ελλ.Δ/νη 2006, σελ. 979 επ. και Σ. Σαμουήλ, Η Έφεση, 6η έκδοση 2009, αρ. 224). Αντίθετα, επιτρέπεται έφεση κατά της απόφασης που αποφαίνεται τελειωτικά μόνο επί μίας συνεκδικαζόμενης αγωγής, πριν εκδοθεί οριστική απόφαση για την άλλη συνεκδικαζόμενη αγωγή (Σ. Σαμουήλ ο.π., αρ. 225γ και Μιχ. Μαργαρίτης / Άντα Μαργαρίτη ό.π., άρθρο 513 αρ. 13, σελ. 786). Τέλος, μη οριστική είναι και η απόφαση που αναστέλλει εν μέρει τη συζήτηση της αγωγής (Εφ.Πειρ. 306/2015 Τ.Ν.Π. “Νόμος”).
ΙΙΙ. Στην προκείμενη περίπτωση, το ενάγον ν.π.δ.δ. – Ιερός Καθεδρικός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Ύδρας, με την από 27.3.2013 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ……. αγωγή του, ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, ισχυρίστηκε ότι κατόπιν διακήρυξης και δυνάμει ανοικτής πλειοδοτικής δημοπρασίας, σύναψε με την εναγόμενη – ανώνυμη εταιρεία, σύμβαση μίσθωσης έκτασης 23.000 στρεμμάτων, στη θέση . Θερμησίας Ερμιονίδος. Ότι η διάρκειά της ορίστηκε για τριάντα έτη και το μίσθωμα για το πρώτο μισθωτικό έτος, ήτοι από 2.6.2008 έως 1.6.2009, στο ποσό των 999.946,60 ευρώ, αναπροσαρμοζόμενο για καθένα από τα λοιπά μισθωτικά έτη κατά μία μονάδα επί του ποσού αύξησης του τιμάριθμου, πλέον του τέλους χαρτοσήμου. Ότι η εναγομένη κατέβαλε ως εγγύηση το ποσό των τριών ετήσιων μισθωμάτων. Ότι δυνάμει του από 31.5.2010 τροποποιητικού συμφωνητικού, η έκταση του μισθίου περιορίστηκε σε 2.764,885 στρέμματα, όπως εμφαίνεται στο τοπογραφικό διάγραμμα του Πολιτικού Μηχανικού …….., το ετήσιο μίσθωμα περιορίστηκε σε 200.000 ευρώ, η δε εγγύηση μειώθηκε στο τριπλάσιο του μισθώματος αυτού. Ότι, δυνάμει του από 10.11.2011 νέου τροποποιητικού συμφωνητικού, καταβλήθηκε μέρος μόνο του μισθώματος του έτους αυτού (95.000 ευρώ πλέον του αναλογούντος χαρτοσήμου 3.420 ευρώ) από το ποσό της εγγύησης και το υπόλοιπο ποσό αυτής (216.580 ευρώ) αποδόθηκε στην εναγομένη προσωρινά προς ταμιακή της διευκόλυνση. Ότι επιπλέον, ανεστάλη η καταβολή του μισθώματος του επόμενου μισθωτικού έτους έως τις 31.12.2012, οπότε και συμφωνήθηκε να καταβληθεί και το υπόλοιπο ποσό του μισθώματος του προηγούμενου έτους και να συμπληρωθεί η εγγύηση, με το νόμιμο τόκο υπερημερίας. Κατόπιν τούτων, ζήτησε να υποχρεωθεί η εναγόμενη να του καταβάλει το ποσό των 358.985,83 ευρώ (διαφορά μισθώματος και εγγύησης έτους 2011 – 2012, πλέον τόκων και μίσθωμα έτους 2012 – 2013), νομιμοτόκως. Εξάλλου, το ίδιο ν.π.δ.δ., με τη δεύτερη – από 27.5.2013 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης …… αγωγή του, ενώπιον του ίδιου ως άνω δικαστηρίου, ισχυρίστηκε ότι, στο πλαίσιο της ως άνω μίσθωσης, για την οποία άσκησε την πρώτη αγωγή του, μίσθωσε στην ίδια εναγόμενη, με το από 2.11.2008 ιδιωτικό συμφωνητικό, τρία αγροτεμάχια, συνολικής επιφάνειας 93 στρεμμάτων και με το από 30.11.2008 ιδιωτικό συμφωνητικό άλλο ένα αγροτεμάχιο, επιφάνειας 7 στρεμμάτων. Ότι δεν του έχει καταβάλει τα μισθώματα του έτους 2012 – 2013, τους τόκους υπερημερίας αυτών και τη συμπλήρωση των εγγυήσεων, ώστε να ισούται με τρία μισθώματα. Ότι με την αγωγή αυτή κατήγγειλε τις δύο αυτές μισθώσεις. Κατόπιν τούτων, ζήτησε να υποχρεωθεί η εναγομένη να του καταβάλει νομιμοτόκως το ποσό των 7.214,05 ευρώ και να του αποδώσει τη χρήση των μισθίων. Επιπλέον, με την τρίτη – από 8.1.2014 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης …….. αγωγή του, ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, το ίδιο ν.π.δ.δ., ισχυρίστηκε ότι για τη μίσθωση που συνάφθηκε με το από 2.6.2008 μισθωτήριο, άσκησε την από 18.4.2013 αγωγή του, με την οποία κατήγγειλε τις υπάρχουσες μισθώσεις. Ότι επειδή η μίσθωση λύθηκε με υπαιτιότητα της εναγομένης, δυνάμει του όρου 33 του ίδιου μισθωτηρίου, κατέπεσε ως ποινική ρήτρα η συμφωνηθείσα εγγύηση, ποσού 640.819,20 ευρώ, από την οποία όμως κατέχει μόνο το ποσό των 285.000 ευρώ. Κατόπιν τούτων, ζήτησε με την αγωγή αυτή να υποχρεωθεί η εναγομένη να του καταβάλει το ποσό των 355.819,20 ευρώ προς συμπλήρωση της εγγύησης της από 2.6.2008 μίσθωσης και στη συνέχεια να αναγνωριστεί ότι η εγγύηση στο σύνολό της (πλέον των 285.000 που κατακρατεί) κατέπεσε ως εύλογη ποινική ρήτρα. Τέλος, η ενάγουσα – εταιρεία ………., με την από 30.10.2013 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ….. αγωγή της, ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, ισχυρίστηκε ότι, το εναγόμενο – ν.π.δ.δ. με τη διακήρυξη 2/30.11.2007, διακήρυττε φανερή πλειοδοτική δημοπρασία, για τη μίσθωση επί τριάντα έτη, έκτασης 23.000 στρεμμάτων, στη θέση … Θερμησίας Ερμιονίδος, ιδιοκτησίας του τελευταίου. Ότι η ίδια διακήρυξη παρείχε δικαίωμα, υπέρ του πλειοδότη, προτίμησης μίσθωσης και για ήδη μισθωμένες εκτάσεις 1.100 στρεμμάτων, καθώς και πρόβλεψη πώλησης έκτασης 109 στρεμμάτων, κάτω από την οδό Γαλατά – Ερμιόνης. Ότι κατόπιν συνάντησης μελών του Δ.Σ. αυτής με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του εναγομένου, σε συνδυασμό με τις έγγραφες διαβεβαιώσεις του Ιερού Ναού στην προκήρυξη, αποφάσισε να συμμετάσχει στη δημοπρασία, με σκοπό την ιδιωτική πολεοδόμηση στην υπό πώληση έκταση, που υπήρχε δυνατότητα προς τούτο, εφόσον υπερέβαινε τα 100 στρέμματα, ήπια ανάπτυξη με αθλοπαιδιές, καθώς και περαιτέρω σταδιακή επέκταση και στην υπόλοιπη έκταση. Ότι πλειοδότησε με προσφορά 999.946,60 ευρώ, ως μίσθωμα για κάθε έτος και στις 2.6.2008 υπογράφηκε η σύμβαση μίσθωσης. Ότι, ύστερα από τραπεζικό δανεισμό, κατέβαλε στο εναγόμενο το μίσθωμα του πρώτου έτους, ποσού 999.946,60 ευρώ, τρία μισθώματα ως εγγύηση, ήτοι 2.999.839,80 ευρώ και το ποσό των 164.991,99 ευρώ στον πληρεξούσιο δικηγόρο του τελευταίου, σύμφωνα με τη διακήρυξη, ως έχοντα τη νομική επιμέλεια των συμβάσεων. Ότι το μίσθιο είχε νομικά ελαττώματα, που το εναγόμενο της απέκρυψε δολίως, αφού (α) 10.799,75 τ.μ. της έκτασης που μισθώθηκε είχαν κηρυχθεί αναδασωτέα, (β) έκταση 200 στρεμμάτων πλησίον της λίμνης Σαχτούρη, αποτελούσε δημόσια έκταση, (γ) τμήμα 15 στρεμμάτων από την έκταση των 109 στρεμμάτων, που προβλεπόταν για ιδιωτική πολεοδόμηση ήταν ήδη μισθωμένο και (δ) δεν είχε καθοριστεί η γραμμή αιγιαλού και παραλίας στην παραθαλάσσια και μεγαλύτερου τουριστικού ενδιαφέροντος έκταση, για την οποία θα απαιτούνταν πολλά έτη, με αποτέλεσμα η υπόλοιπη έκταση να μην επαρκεί για τους σκοπούς της επένδυσής της. Ότι παρά τη διαμαρτυρία τους αναγκάστηκαν, λόγω των δυσβάστακτων υποχρεώσεών τους από τον τραπεζικό δανεισμό τους, να υποβάλουν αίτηση για τροποποίηση της μίσθωσης, το περιεχόμενο της οποίας υπαγορεύτηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρου του εναγομένου και τελικά να υπογράψουν την από 31.5.2010 τροποποίηση αυτής με δυσβάστακτους όρους. Ότι, μεταξύ άλλων όρων, το μίσθιο περιορίστηκε σε 2.764,885 στρέμματα, το μίσθωμα σε 200.000 ευρώ ετησίως και αντίστοιχα η εγγύηση σε 600.000 ευρώ, της επεστράφη δε από την αρχική εγγύηση μόνο το ποσό του 1.084.708,50 ευρώ. Ότι με το από 1.2.2010 ιδιωτικό συμφωνητικό της εκχωρήθηκαν υπεισήλθε στις υφιστάμενες αγρομισθώσεις του εναγομένου με τρίτους στο κτήμα του … και, αντίθετα με τον όρο 6 της σύμβασης, αναγκάστηκε να προκαταβάλει τα μισθώματα των αγροτών, ποσού 37.397,02 ευρώ, ώστε να εκμεταλλευτεί τις εκτάσεις αυτές μετά τη λήξη των μισθώσεων. Ότι, μετά το ναυάγιο της τουριστικής εκμετάλλευσης της αρχικής έκτασης, αναγκάστηκε να υπομισθώσει μέρος του μισθίου στις ειδικά αναφερόμενες εξειδικευμένες εταιρείες, για την εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ενέργειας. Ότι, ενώ οι σχετικές αιτήσεις των εταιρειών αυτών έγιναν δεκτές από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, απορρίφθηκαν όλες από το Δασαρχείο Αργολίδος, λόγω του δασικού χαρακτήρα της έκτασης. Ότι ύστερα και από νέες παραβιάσεις της σύμβασης μίσθωσης από το εναγόμενο και κατόπιν συνάντησης με το Μητροπολίτη Ύδρας, υπογράφηκε νέα τροποποιητική σύμβαση, σύμφωνα με την οποία κατέβαλε έναντι του μισθώματος 2011 – 2012 ποσό 95.000 ευρώ πλέον χαρτοσήμου, από την καταβληθείσα εγγύηση, η οποία περιορίστηκε προσωρινά σε 285.000 ευρώ, της καταβλήθηκε αυτό των 208.730 ευρώ και ανεστάλη η είσπραξη μισθώματος έως τις 31.12.2012. Ότι, ενώ το εναγόμενο συνέχισε να παραβιάζει τη σύμβαση, ενημερώθηκε για την ύπαρξη ποινικής δικογραφίας και την άσκηση ποινικής δίωξης, σε βάρος του Προέδρου του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου της Ιεράς Μητρόπολης και της Προέδρου και Διευθύνουσας Συμβούλου αυτής (ενάγουσας), για αυθαίρετη κατάληψη δημοσίου κτήματος, καθώς και ότι το μίσθιο αποτελούσε δασική έκταση του οποίου η κυριότητα διεκδικούνταν από το δημόσιο. Ότι κατόπιν έρευνας διαπίστωσαν ότι η πραγματική έκταση της οποίας είχε την κυριότητα το εναγόμενο ανερχόταν μόλις σε 62,5 στρέμματα. Ότι με εξώδικη δήλωσή της ζήτησε από το τελευταίο τη λύση της μίσθωσης και την επιστροφή όλων των χρημάτων που του κατέβαλε, άλλως θα προέβαινε σε καταγγελία της μίσθωσης. Ότι την επόμενη ημέρα (23.4.2013), το εναγόμενο του επέδωσε αγωγή, με την οποία κατήγγειλε τη μίσθωση, ζητούσε την απόδοση του μισθίου και με δεύτερη αγωγή ζητούσε το ποσό των 338.985,83 ευρώ, για οφειλόμενα μισθώματα. Ότι στις 29.4.2013 κατήγγειλε τη μίσθωση και τα τροποποιητικά αυτής συμφωνητικά, για νομικά ελαττώματα, που της απέκρυψε το εναγόμενο και υπέβαλε μήνυση για απάτη, κατά των μελών του εκκλησιαστικού συμβουλίου και του πληρεξουσίου δικηγόρου του τελευταίου. Κατόπιν τούτων, ζήτησε να κηρυχθεί άκυρη η από 2.6.2008 σύμβαση μίσθωσης, λόγω απάτης, επικουρικά να αναγνωριστεί η ακυρότητα της καταγγελίας της σύμβασης μίσθωσης, στην οποία προέβη το εναγόμενο με την ……. αγωγή του, που της επιδόθηκε στις 23.4.2013 και να αναγνωριστεί ότι είναι ισχυρή η από 29.4.2013 δική της καταγγελία. Επιπλέον, ζήτησε να αναγνωριστεί ότι δεν οφείλει μισθώματα, λόγω ύπαρξης νομικών ελαττωμάτων και, παραιτούμενη από το αιτούμενο ποσό των 100.000 ευρώ λόγω ηθικής βλάβης και περιορίζοντας το αίτημα της αγωγής ως προς το αιτούμενο ποσό των τόκων του τραπεζικού δανείου από 1.656.256,27 σε 992.967,25 ευρώ, με τις προτάσεις και με δήλωση στα πρακτικά, να της καταβληθεί ως αποζημίωση, λόγω της παράνομης και υπαίτιας συμπεριφοράς του εναγομένου, το ποσό των 3.899.673,66 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Τέλος, ζήτησε να αναγνωριστεί η ακυρότητα της από 31.5.2010 τροποποιητικής σύμβασης, λόγω μη συντέλεσης πλειοδοτικού διαγωνισμού, άλλως να ακυρωθούν οι από 31.5.2010 και από 10.11.2011 τροποποιήσεις της αρχικής σύμβασης, ως αισχροκερδείς. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο συνεκδίκασε τις ως άνω τέσσερις αγωγές και με την εκκαλούμενη (1741/2014) οριστική απόφασή του, αφού α) ανέστειλε τη συζήτηση της αγωγής της ενάγουσας, ανώνυμης εταιρείας, λόγω εκκρεμοδικίας ως προς τα αιτήματα για την αναγνώριση της ακυρότητας της καταγγελίας της σύμβασης μίσθωσης που άσκησε το ν.π.δ.δ. με την …… αγωγή του και για τη μη οφειλή μισθωμάτων λόγω των αναφερόμενων νομικών ελαττωμάτων, μέχρι την έκδοση απόφασης επί της τελευταίας αγωγής, β) απέρριψε αυτήν, ως απαράδεκτη ως προς το αίτημα για ακύρωση της σύμβασης λόγω απάτης, λόγω παρόδου της αποσβεστικής προθεσμίας των δύο ετών, ως αόριστη ως προς το αίτημα για την αναγνώριση της λύσης της μίσθωσης με την από 29.4.2013 καταγγελία και ως μη νόμιμη κατά τα λοιπά αιτήματα. Περαιτέρω, δέχθηκε ως νόμιμες τις τρεις αγωγές του ενάγοντος ν.π.δ.δ., ως στηριζόμενες στις διατάξεις των άρθρων 44 του π.δ. 34/1995, 361, 404, 407, 574, 595, 597, 341, 345 και 346 του Α.Κ., έκρινε δε αυτές και ως ουσιαστικά βάσιμες, υποχρεώνοντας την εναγόμενη – ανώνυμη εταιρεία να του καταβάλει τα αιτούμενα ποσά. Κατόπιν τούτων, σύμφωνα και με όσα αναφέρονται στη μείζονα σκέψη, η από 11.5.2014 έφεση της ενάγουσας – εναγομένης, ανώνυμης εταιρείας …….., που άσκησε κατά της ως άνω απόφασης (1741/2014 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά), ως προς το μέρος που αφορά στην από 30.10.2013 και με αριθμό κατάθεσης …….. αγωγή της (ήτοι οι έντεκα πρώτοι λόγοι της έφεσης και οι 16ος και 17ος λόγοι), στρέφεται εναντίον απόφασης που είναι κατά ένα μέρος μόνο οριστική, αφού με αυτήν απορρίφθηκαν μόνο η κύρια και ορισμένες από τις επικουρικές βάσεις της αγωγής. Αντίθετα, η εκκαλουμένη περιέχει και μη οριστικές διατάξεις, η απόφανση επί των οποίων τελεί σε σχέση εξάρτησης μ’ εκείνες οι οποίες κρίθηκαν με τις οριστικές διατάξεις. Σημειωτέον ότι τυχόν πρόοδος της δίκης και στους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας δεν θα απέκλειε τον κίνδυνο έκδοσης αλληλοϋπονομευόμενων αποφάσεων (βλ. Ν. Νίκα, Εγχειρίδιο Πολιτικής Δικονομίας, Β´ Έκδοση 2016, σελ. 783), ενώ, σε περίπτωση απόρριψης και των λοιπών βάσεων της αγωγής από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, ο ενάγων θα δικαιούται να στραφεί τόσο κατά της ως άνω εν μέρει οριστικής απόφασης όσο και κατά της οριστικής, που απέρριψε και τις βάσεις αυτές (Εφ.Θεσ. 303/1989 Αρμ. 1989, σελ. 786). Πρέπει, επομένως, να απορριφθεί ως απαράδεκτη η έφεση κατά το μέρος που στρέφεται κατά της από 30.10.2013 αγωγής της ενάγουσας – εκκαλούσας. Σημειωτέον ότι, η έφεση που θα ασκηθεί μετά την έκδοση απόφασης και ως προς τα αιτήματα για τα οποία έχει ανασταλεί η συζήτησή της (στην οποία θα πρέπει να συμπροσβληθεί κατά τις οριστικές της διατάξεις και η απόφαση 1741/2014 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά), δεν θα αποτελεί δεύτερη έφεση, κατ’ άρθρο 514 του Κ.Πολ.Δ. (Σ. Σαμουήλ ό.π., παρ. 165, σελ. 65). Περαιτέρω, η υπό κρίση έφεση, κατά το μέρος που στρέφεται κατά των λοιπών τριών συνεκδικαζόμενων αγωγών (από 27.3.2013, 27.5.2013 και 8.1.2014) του ενάγοντος – εφεσίβλητου, ν.π.δ.δ. – Ιερού Καθεδρικού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Ύδρας, ασκείται παραδεκτά, σύμφωνα και με τα οριζόμενα στη μείζονα σκέψη, αφού ως προς αυτές η εκκαλουμένη είναι οριστική, διότι έχει αποφανθεί τελειωτικά. Επίσης, (η έφεση ως προς αυτές τις συνεκδικαζόμενες αγωγές) έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα, εφόσον οι διάδικοι δεν επικαλούνται, ούτε προκύπτει, επίδοση της εκκαλουμένης και δεν έχει παρέλθει τριετία από την έκδοσή της (άρθρα 495 §§1, 2, 511, 513 §1β, 516 §1, 517 και 518 §§1, 2 του Κ.Πολ.Δ., όπως η παρ. 2 του άρθρου 518 ίσχυε πριν την τροποποίησή της με το ν. 4335/2015). Επιπλέον, αρμοδίως φέρεται για συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (άρθρο 19 του ίδιου Κώδικα, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 4 §2 του ν. 3994/2011), ενώ έχουν κατατεθεί τα σχετικά παράβολα, ποσού διακοσίων (200) ευρώ (άρθρο 495 §4 εδ. α΄ του ίδιου Κώδικα, όπως ίσχυε πριν την αντικατάστασή του με το ν. 4335/2015), όπως προκύπτει από τα με αριθμούς …… σειράς Α παράβολα του δημοσίου και ……. σειράς Α παράβολα του ΤΑΧΔΙΚ. Πρέπει, επομένως, η έφεση, κατά το μέρος που αφορά τις τελευταίες αυτές αγωγές να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω, κατά την ίδια ως άνω διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της (άρθρο 533 §1 του Κ.Πολ.Δ.). Ωστόσο, εάν ερευνηθούν οι λόγοι της έφεσης ως προς τις τρεις αυτές αγωγές, υπάρχει κίνδυνος έκδοσης αντιφατικών αποφάσεων, μετά την αναστολή της συζήτησης δύο βάσεων της αγωγής της ενάγουσας – ανώνυμης εταιρείας, με την εκκαλουμένη, λόγω εκκρεμοδικίας, ως προς τα αιτήματα για την αναγνώριση της ακυρότητας της καταγγελίας της σύμβασης μίσθωσης που άσκησε το ν.π.δ.δ. με την ….. αγωγή του και τη μη οφειλή μισθωμάτων λόγω των αναφερόμενων νομικών ελαττωμάτων, μέχρι πέρατος της τελευταίας αγωγής. Και τούτο διότι, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, με τις τρεις αγωγές του ενάγοντος ν.π.δ.δ., επί των οποίων έκρινε οριστικά η εκκαλουμένη, ζητούνται, μεταξύ άλλων, οφειλόμενα μισθώματα, η συμπλήρωση της εγγύησης και η κατάπτωση ποινικής ρήτρας από την ίδια σύμβαση μίσθωσης, για την οποία (μίσθωση) εκκρεμεί προς κρίση στον πρώτο βαθμό το αίτημα για την αναγνώριση της ακυρότητας της καταγγελίας της σύμβασης μίσθωσης και τη μη οφειλή μισθωμάτων. Πρέπει επομένως, να διαταχθεί η αναβολή της συζήτησης της έφεσης ως προς το μέρος που αφορά τις αγωγές αυτές της ενάγουσας – εφεσίβλητης, κατ’ άρθρο 249 του Κ.Πολ.Δ., μέχρι πέρατος της δίκης επί όλων των βάσεων της από 30.10.2013 αγωγής της εκκαλούσας και την έκδοση οριστικής απόφασης, αφού υπάρχει απόλυτη συνάφεια ως προς τα αιτήματα αυτής, ώστε να αποφευχθεί η έκδοση αντιφατικών αποφάσεων και να επιτευχθεί η ορθή διάγνωση της διαφοράς (βλ. Μιχ. Μαργαρίτη, ό.π., άρθρο 249 αρ. 4, σελ. 437).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.
Απορρίπτει ως απαράδεκτη την από 11.5.2014 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ……. έφεση της εταιρείας με την επωνυμία «………», κατά της απόφασης 1741/2014 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, ως προς το μέρος της που αφορά στην από 30.10.2003 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ………. αγωγή της (εκκαλούσας).
Δέχεται τυπικά την ως άνω έφεση, κατά της ιδίας απόφασης, ως προς το μέρος της που αφορά στις από 27.3.2013, από 27.5.2013 και από 8.1.2014 και με αριθμούς έκθεσης κατάθεσης …. και ….4 αντίστοιχα αγωγές (της εφεσίβλητης).
Διατάσσει την αναβολή της συζήτησης της έφεσης, κατά το μέρος που κρίθηκε τυπικά δεκτή, μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί όλων των βάσεων της από 30.10.2013 και με αριθμό έκθεσης κατάθεσης ….. αγωγής (της εκκαλούσας) από το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια συνεδρίαση, στο ακροατήριό του, στις 7 Μαρτίου 2019, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ