ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 231/ 2019
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΟ από τη Δικαστή Ελένη Σκριβάνου, Εφέτη, η οποία ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιώς και από τη Γραμματέα Ε.Τ.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Φέρονται προς εκδίκαση οι εφέσεις με αριθμό εκθ. κατάθεσης (Γ.Α.Κ/Ε.Α.Κ), ενώπιον του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου. Α) …….. και Β) …….., οι οποίες πρέπει να συνεκδικαστούν, λόγω της πρόδηλης μεταξύ τους συνάφειας, καθώς αφορούν στην ίδια απόφαση (άρθρα 31, 246 ΚΠολΔ) .
Οι ως άνω κρινόμενες εφέσεις κατά της υπ΄αρ. 468/12-2-2016 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών για ζημίες από αυτοκίνητο καθώς και από τη σύμβαση ασφάλισής του (άρθρα 681Α, 666,667 και 670-676 ΚΠολΔ), όπως αυτά ίσχυαν πριν την τροποποίησή τους με το Ν. 4335/23-7-2015, που δεν καταλαμβάνει τις αγωγές που ασκήθηκαν πριν την 1η -1-2016, (άρθρο 9 παρ.2 ως άνω νόμου), όπως εν προκειμένω, έχουν ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθρα 495 επ., 511, 513, 516 παρ.1, 518 παρ.2, 591 παρ.1 ΚΠολΔ), δεδομένου ότι οι διάδικοι δεν επικαλούνται ούτε προκύπτει ότι έγινε επίδοση της εκκαλουμένης και δεν έχει παρέλθει διετία από τη δημοσίευσή της έως την άσκηση των εφέσεων. Έχουν κατατεθεί δε από τους εκκαλούντες, κατ’ άρθρο 495 παρ.3εδ.α ΚΠολΔ, τα παράβολα του Δημοσίου, όπως προκύπτει από τη σχετική σημείωση της Γραμματέα του Πρωτοβάθμιου δικαστηρίου κάτωθεν των προαναφερθεισών εκθέσεων κατάθεσης των δικογράφων των εφέσεων αυτών, αντίστοιχα.
Στη θέση της αρχικής ενάγουσας – εκκαλούσας – εφεσίβλητης …….., η οποία απεβίωσε στις 20-12-2017 (βλ. υπ’ αρ. …../2017 ληξιαρχική πράξη θανάτου της ληξίαρχου Νίκαιας), και ως εκ τούτου διακόπηκε βιαίως η δίκη, συνεχίζει τη δίκη, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή της παρούσας, σύμφωνα με τα άρθρα 286 – 292 ΚΠολΔ, ο καλών και εφεξής εκκαλών – εφεσίβλητος – ενάγων ………, αδερφός της θανούσας, ως μοναδικός κληρονόμος αυτής, μετά από τις υπ’αρ. …/ 17-1-2018, …/17-1-2018 και …./19-1-2018 δηλώσεις αποποίησης κληρονομίας, ενώπιον του Ειρηνοδικείου Νίκαιας, των λοιπών κληρονόμων – πλησιέστερων συγγενών της, πλην του προαναφερθέντος, ήτοι των …… (γονέων της), ……. (έτερου αδερφού της) και ……., ανιψιού της, αντίστοιχα, (όπως προκύπτει από το σχετικό από 11-1-2018 πιστοποιητικό του Δήμου Νίκαιας- Αγ. Ι. Ρέντη). Πρέπει, επομένως, οι ως άνω εφέσεις να γίνουν τυπικά δεκτές και να εξεταστούν περαιτέρω, από το Δικαστήριο τούτο, που είναι καθ’ ύλη και κατά τόπο αρμόδιο, στην ουσία τους, κατά την ίδια διαδικασία κατά την οποία εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων τους (άρθρα 19, 533 παρ.1,2 ΚΠολΔ) και μέσα στα πλαίσια που καθορίζονται από αυτούς (άρθρο 522 ΚΠολΔ).
Κατά τη διάταξη του άρθρου 193 ΚΠολΔ, εφόσον ο διάδικος προσβάλλει με ένδικο μέσο την απόφαση ως προς την ουσία της υπόθεσης, μπορεί να την προσβάλλει και ως προς τη διάταξη της σχετικά με τα δικαστικά έξοδα, παραπονούμενος για τον σε βάρος του καταλογισμό τους. Σκοπός της διάταξης είναι να περιορίσει τη δυνατότητα αυτοτελούς άσκησης ένδικων μέσων μόνο για το κεφάλαιο των δικαστικών εξόδων, χωρίς ταυτόχρονη προσβολή της απόφασης και ως προς το κεφάλαιο της ουσίας της υπόθεσης. Η ρύθμιση ισχύει για όλα τα ένδικα μέσα (ΑΠ 1637/2011, ΑΠ 777/2007, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 54/2006, ΕλλΔνη 2006,456). Το άρθρο 193 του ΚΠολΔ ,απαιτεί μεν ταυτόχρονη προσβολή της απόφασης για την ουσία της υπόθεσης, αλλά ο ανωτέρω λόγος δεν ακολουθεί αναγκαίως το αποτέλεσμα του λόγου που αφορά στην ουσία και μπορεί να είναι αβάσιμος ο λόγος που αφορά στην ουσία και βάσιμος ο λόγος που αφορά στα έξοδα (Εφ.Πατρ. 85/2015, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
Στην προκειμένη περίπτωση, η αρχική ως άνω ενάγουσα, στη θέση της οποίας συνεχίζει τη δίκη, ο καλών ….., ως μοναδικός κληρονόμος της, κατά τα προαναφερθέντα, εξέθετε στην από 4-3-2015 και με αριθμό κατάθεσης …../2015 αγωγή της, ότι στις 22-8-2014 στον τόπο και κάτω από τις συνθήκες που αναφέρονται στην αγωγή, ο δεύτερος εναγόμενος οδηγώντας το υπ΄αρ. κυκλοφορίας ……… ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητο ιδιοκτησίας του, το οποίο ήταν ασφαλισμένο, έναντι της πρόκλησης ζημιών σε τρίτους, στην πρώτη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία, προκάλεσε, από υπαιτιότητά του, το θάνατό του συζύγου της …… … Ζητούσε δε ακολούθως, να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, ο καθένας εις ολόκληρο, να της καταβάλουν για τα έξοδα κηδείας του ως άνω θανόντος, που δαπάνησε, το ποσό των 2.013,50 ευρώ, καθώς για την προκληθείσα σε αυτήν ψυχική οδύνη, ως χρηματική ικανοποίηση το ποσό των 200.000 ευρώ, ήτοι συνολικά το ποσό των 202.013,50 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής μέχρι την εξόφληση.
Με την εκκαλουμένη απόφασή του (υπ’ αρ. 468/2016), το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς, αφού έκρινε την αγωγή, ορισμένη, καθώς περιέχει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία για τη νομική θεμελίωσή της, παρά τον περί του αντιθέτου αβάσιμο ισχυρισμό των εναγομένων -εκκαλούντων στη Β΄ έφεση, και νόμιμη, στη συνέχεια την έκανε εν μέρει δεκτή και ως ουσιαστικά βάσιμη κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα σε αυτήν (εκκαλουμένη), υποχρέωσε δε τους εναγόμενους, τον καθένα εις ολόκληρο, να καταβάλουν στην ενάγουσα το ποσό των 30.264,70 ευρώ, (κηρύσσοντας, κατόπιν σχετικού αγωγικού αιτήματος, την απόφαση προσωρινώς εκτελεστή για το ποσό των 20.000 ευρώ), καθώς επίσης και το ποσό των 3.000 ευρώ ως δικαστική δαπάνη.
Ήδη κατά της ως άνω οριστικής απόφασης παραπονείται η ενάγουσα – εκκαλούσα στην κρινόμενη Α΄ έφεση και εφεσίβλητη στη Β΄ έφεση, η οποία απεβίωσε στις 20-12-2017 στη θέση της οποίας συνεχίζει τη δίκη ο ……., κατά τα ανωτέρω, για τους λόγους που εκθέτει σ΄αυτήν, που ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητεί δε την εξαφάνισή της, άλλως τη μεταρρύθμισή της, ώστε να γίνει συνολικά δεκτή η άνω αγωγή της .
Ακόμη, κατά της ίδιας οριστικής απόφασης, παραπονούνται οι εναγόμενοι – ήδη εκκαλούντες στην κρινόμενη Β΄ έφεση και εφεσίβλητοι στην Α΄ έφεση, για τους λόγους που εκθέτουν σ΄αυτήν και ανάγονται επίσης σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητούν δε την εξαφάνισή της, άλλως τη μεταρρύθμισή της, ώστε να απορριφθεί συνολικά η ως άνω αγωγή της αντιδίκου τους .
Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα απόδειξης …. ., ενώπιον του ακροατηρίου του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά αυτού, καθώς και όλων των εγγράφων που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, μεταξύ των οποίων και οι προσκομιζόμενες φωτογραφίες, η γνησιότητά των οποίων δεν αμφισβητήθηκε, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά.
Στις 22 Αυγούστου 2014 και περί ώρα 21.10, ο δεύτερος εναγόμενος οδηγούσε το υπ’ αρ. κυκλοφορίας ……… αυτοκίνητο ιδιοκτησίας του, το οποίο ήταν ασφαλισμένο, έναντι της πρόκλησης ζημιών σε τρίτους, στην πρώτη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία – ήδη πρώτη εφεσίβλητη στην Α΄ έφεση και πρώτη εκκαλούσα στη Β΄ έφεση και εκινείτο επί της οδού Πέτρου Ράλλη στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη Αττικής, με κατεύθυνση από Νίκαια προς την Αθήνα. Η συγκεκριμένη οδός είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης με διαχωριστική νησίδα (υπερυψωμένο τσιμεντένιο διάζωμα), κάθε κατεύθυνση έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας και συνολικό πλάτος 7,50 μ. Κατά τη στιγμή που ο εναγόμενος, κινούμενος στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας της ανωτέρω οδού, έφτασε στο ύψος του αρ. 76, ο πεζός ………, ο οποίος είχε επισκεφθεί το ευρισκόμενο επίσης περίπου στο ύψος αυτό, κατάστημα super market Carrefour κι είχε εξέλθει αυτού, επιχείρησε να διασχίσει κάθετα την οδό Πέτρου Ράλλη, κινούμενος δεξιά σε σχέση με την πορεία του οχήματος του εναγόμενου, κι ενώ σε απόσταση περ. 35 μέτρων από το σημείο αυτό υπήρχε πεζογέφυρα, χωρίς να ελέγξει επαρκώς τη διέλευση των οχημάτων στη στιγμή εκείνη στον παραπάνω δρόμο, με αποτέλεσμα να επιπέσει επί του εμπρόσθιου δεξιού τμήματος του ως άνω οχήματος, Η κυκλοφορία στο σημείο εκείνο κατά το χρόνο του ατυχήματος ήταν συχνή, οι καιρικές συνθήκες και η ορατότητα, καλές, ο δε φωτισμός τεχνητός μεν, καθώς είχε μόλις βραδιάσει, αλλά επαρκής, όπως προκύπτει από την από 22-8-2014 έκθεση αυτοψίας τροχαίου ατυχήματος, που διενήργησε ο Αστυφύλακας … … Από την σφοδρότητα δε της σύγκρουσης και την απόσταση την οποία εκτινάχθηκε το σώμα του θανόντος, (5,5 μ), όπως προκύπτει από το πρόχειρο σχεδιάγραμμα της τροχαίας, καθώς και το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ίχνη τροχοπέδησης του ως άνω οχήματος, όπως σημειώνεται στην ίδια έκθεση αυτοψίας, συνάγεται ότι ο εναγόμενος οδηγός δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα τον πεζό, προφανώς διότι δεν είχε διαρκώς τεταμένη την προσοχή του και δεν ασκούσε την προσήκουσα εποπτεία και έλεγχο του αυτοκινήτου του, έβαινε δε με ταχύτητα μεγαλύτερη από την επιτρεπόμενη (50 χλμ/ώρα), αλλά και την επιβαλλόμενη από τις επικρατούσες συνθήκες (κατοικημένη περιοχή, συχνή διέλευση πεζών, έστω κι αν αυτή δεν ήταν σύννομη). Ακόμη δε κι αν δεν ήταν δυνατόν να διενεργηθεί από τον οδηγό, αποφευκτικός ελιγμός, διότι αριστερά του οχήματός του υπήρχε το στηθαίο ασφαλείας και δεξιά αυτού, διέρχονταν άλλο όχημα (δίκυκλη μοτοσικλέτα), αυτός θα μπορούσε, αν είχε διαρκώς τεταμένη την προσοχή του και έβαινε με μικρότερη ταχύτητα, να είχε αντιληφθεί τον πεζό νωρίτερα και να είχε τροχοπεδήσει εγκαίρως, ώστε να αποφύγει τη σύγκρουση. Τα ως άνω επιρρωνύονται και από την, ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, κατάθεση του μάρτυρα ………., που κρίνεται ιδιαίτερα πειστική, καθώς αφενός μεν ήταν αυτόπτης στο επίδικο ατύχημα, αφετέρου δε, δεν είχε σχέση με κανέναν από τους διαδίκους, όπου αναφέρει. ‘’ Ήμουν με μοτοσικλέτα πίσω και δεξιά. Είδα το θανόντα φορτωμένο με ψώνια… Ήταν σχεδόν στη μέση της πορείας του για το διαχωριστικό όταν τον είδα…Ούτε ο πεζός κοίταξε το αυτοκίνητο, ούτε ο οδηγός τον είδε…. Ο οδηγός πρέπει να πήγαινε με 80 περίπου χλμ την ώρα. Φταίει κι ο πεζός γιατί υπάρχει πεζογέφυρα ακριβώς από πάνω. Πρέπει να ήταν αφηρημένοι κι οι δύο…’’. Ο εναγόμενος οδηγός δε …….., με την υπ΄αρ. 2986/15-6-2015 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς, που έχει καταστεί αμετάκλητη, κρίθηκε ένοχος ως υπαίτιος για ανθρωποκτονία από αμέλεια σχετικά με το ένδικο ατύχημα, ανεξαρτήτως της μεγάλης συνυπαιτότητας του θύματος, όπως σημειώνεται στο σκεπτικό της ίδιας απόφασης .
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, κυρίως υπαίτιος για την ένδικη σύγκρουση ήταν ο πεζός ……… σύζυγος της αρχικής ενάγουσας. Κι αυτό διότι δεν χρησιμοποίησε την ευρισκόμενη σε απόσταση περ. 35-37 μέτρων πεζογέφυρα, αλλά επιχείρησε να διασχίσει κεντρικό δρόμο επί του οποίου υφίσταται τσιμεντένια νησίδα, χωρίς προηγουμένως να πραγματοποιήσει εξ αριστερών επαρκή οπτικό έλεγχο για τυχόν διέλευση διερχόμενων οχημάτων, κατά παράβαση του άρθρου 38 παρ. γ’ και δ’ ΚΟΚ, ενέργειες οι οποίες συνδέονται αιτιωδώς με την πρόκληση του ατυχήματος. Εκτός, όμως, από τον πεζό – θανόντα, συνυπαίτιος, έστω σε μικρότερο βαθμό, είναι, κι ο οδηγός του ως άνω οχήματος – δεύτερος εναγόμενος, ο οποίος δεν επέδειξε την απαιτούμενη επιμέλεια, που όφειλε και μπορούσε, σύμφωνα με τις συνθήκες, να καταβάλει ως μέσος συνετός οδηγός ώστε να αποφύγει το ατύχημα και ειδικότερα, όπως εκτέθηκε και ανωτέρω, οδηγούσε χωρίς να έχει συνεχώς τεταμένη την προσοχή του και δεν ρύθμισε την ταχύτητα του οχήματός του, σύμφωνα με τα ιδιαίτερες περιστάσεις και τα χαρακτηριστικά του τόπου που έγινε το ατύχημα (αστική περιοχή στην οποία, λόγω και της ύπαρξης του ως άνω σούπερ μάρκετ είναι πιθανή, έστω κατά παράβαση του ΚΟΚ, διάσχιση της οδού από πεζούς), έτσι ώστε να έχει τον πλήρη έλεγχο αυτού και να μπορεί κάθε στιγμή να κάνει τους απαιτούμενους χειρισμούς, (άρθρα 19 παρ. 1 και 2 και 12 παρ. 1 του ΚΟΚ), με αποτέλεσμα να μην έχει τη δυνατότητα άμεσης ακινητοποίησης του οχήματος του και με κατάλληλη τροχοπέδηση να αποφύγει τη σύγκρουση, η οποία είχε ως συνέπεια, όπως αναφέρθηκε, το θανάσιμο τραυματισμό του πεζού. Με βάση τα παραπάνω, κατά την κρίση του παρόντος δικαστηρίου, ο βαθμός συνυπαιτιότητας του εναγόμενου οδηγού και του θανόντος ανέρχεται σε ποσοστό 30% και 70% , αντίστοιχα, κατά μερική, ως προς το ποσοστό αυτό, παραδοχή της σχετικής έντασης των εναγόμενων (άρθρο 300 ΚΠολΔ), και όχι σε 20% και 80%, αντίστοιχα, που δέχθηκε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, γενομένου εν μέρει δεκτού του σχετικού λόγου της Α΄ έφεσης, ως προς το ποσοστό αυτό, ως βάσιμου κι απορριπτομένου του σχετικού (πρώτου) λόγου της Β΄ έφεσης των εναγόμενων – εκκαλούντων, με τον οποίο ισχυρίζονται ότι ο οδηγός -δεύτερος εναγόμενος είχε μικρότερο ποσοστό συνυπαιτιότητας.
Ακόμη αποδείχθηκε ότι η αρχική ενάγουσα, αναγκάστηκε να καταβάλει για έξοδα κηδείας του ως άνω θανόντος 2.013,50 ευρώ (όπως αυτά αναλυτικά αναφέρονται στην αγωγή και αναγράφονται στην υπ ‘αρ. 253 από 25-8-2014 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του Γραφείου Τελετών ………..). Από το ποσό αυτό πρέπει να αφαιρεθεί το ποσό των 690 ευρώ, το οποίο έλαβε για την ως άνω από τον ασφαλιστικό φορέα του θανόντος ήτοι το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο, (βλ. από 8-9-2014 βεβαίωση του ως άνω Ταμείου). Το εναπομείναν ποσό των 1.323,50 ευρώ, οφείλουν να καταβάλουν οι εναγόμενοι, ο καθένας εις ολόκληρο, το οποίο, όμως, πρέπει να μειωθεί κατά το ποσοστό συνυπαιτιότητας του θύματος (70%) και να διαμορφωθεί τελικά στο ποσό των 397,05 ευρώ.
Περαιτέρω προέκυψε ότι ο θανών κατά το χρόνο του ατυχήματος (22-8-2014), ήταν παντρεμένος, από το έτος 2001, με την αρχική ενάγουσα, γεννηθείσα το έτος 1969 και ήδη θανούσα στις 20-12-2017, με την οποία είχαν πολύ καλή σχέση και τους ένωναν στενοί δεσμοί αγάπης και συντροφικότητας. Το Δικαστήριο, από τα παραπάνω πραγματικά περιστατικά που αποδείχθηκαν, οδηγείται στην κρίση ότι η αρχική ενάγουσα, στη θέση της οποίας τη δίκη συνεχίζει ο νυν ενάγων –καλών-εκκαλών, υπέστη ψυχική οδύνη λόγω του θανάτου του προαναφερθέντος συζύγου της, λαμβάνοντας δε υπόψη τις συνθήκες του ατυχήματος, το βαθμό του πταίσματος του εναγόμενου – οδηγού αλλά και του θανόντος, την ηλικία αυτού (54 ετών), των δεσμών αμοιβαίας αγάπης του τελευταίου με την ως άνω σύζυγό του, την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των μερών, πλην της ασφαλιστικής εταιρίας της οποίας η ευθύνη είναι εγγυητική, κρίνει με βάση τα διδάγματα της ανθρώπινης εμπειρίας και της λογικής ότι πρέπει να επιδικασθεί ως χρηματική ικανοποίηση το ποσό των 30.000 ευρώ, το οποίο κρίνεται εύλογο, με βάση τα ως άνω συνεκτιμώμενα από το Δικαστήριο στοιχεία και κυρίως το ποσοστό συνυπαιτιότητας του παθόντος (70%) και αυτό του εναγόμενου – οδηγού (30%), απορριπτομένων ως ουσιαστικά αβάσιμων, του σχετικού δεύτερου λόγου της Β΄ έφεσης των εναγόμενων με τον οποίο ζητούν να επιδικαστεί μικρότερο ποσό, όπως και του σχετικού λόγου της Α΄ έφεσης, με τον οποίο ζητείται η επιδίκαση μεγαλύτερου ποσού .
Εξάλλου, όπως βάσιμα παραπονούνται οι εναγόμενοι – εκκαλούντες με τον τρίτο και τελευταίο λόγο της έφεσής τους (Β), τα έξοδα της αρχικής ενάγουσας που επιδικάστηκαν εις βάρος τους από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο (ύψους 3.000 ευρώ) ήταν υπερβολικά σε σχέση με την επιδικασθείσα από αυτό αξίωση, και την αναλογία της έκτασης της νίκης και της ήττας των διαδίκων, με βάση τα προβλεπόμενα στο άρθρο 178 ΚΠολΔ σε συνδ. με τα άρθρα 63,68 του Κώδικα περί Δικηγόρων. Ως προς το λόγο αυτόν και μόνο, λοιπόν, είναι βάσιμη η έφεσή τους. Ενόψει, όμως, της εξαφάνισης από το δικαστήριο τούτο της εκκαλουμένης απόφασης γενομένης εν μέρει δεκτής της υπό στοιχείο Α΄ έφεσης, τα δικαστικά έξοδα θα προσδιοριστούν πλέον και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας από το παρόν δικαστήριο, σύμφωνα με τα αναφερόμενα παρακάτω και στο διατακτικό της απόφασης αυτής .
Κατόπιν τούτων, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, στο βαθμό που κατέληξε σε διαφορετική κρίση με το παρόν, εσφαλμένα εφάρμοσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις. Πρέπει, συνεπώς, κατά το βάσιμο περί τούτου σχετικό λόγο της υπό στοιχείο Α΄ ως άνω έφεσης, να εξαφανισθεί. Ακολούθως, πρέπει να απορριφθεί η υπό στοιχείο Β΄ έφεση ως ουσιαστικά αβάσιμη, πλην του λόγου της που αφορά τα δικαστικά έξοδα, και να γίνει δεκτή εν μέρει η υπό στοιχείο Α΄ έφεση ως βάσιμη και κατ΄ ουσία κι αφού κρατηθεί η υπόθεση στο Δικαστήριο αυτό και ερευνηθεί η ένδικη αγωγή, πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα και ως ουσιαστικά βάσιμη και να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, ο καθένας εις ολόκληρο, να καταβάλουν στον συνεχίζοντα τη δίκη – κληρονόμο της αρχικής ενάγουσας ….., το συνολικό ποσό των 30.397,05 ευρώ με το νόμιμο τόκο από την επομένη της επίδοσης της αγωγής έως την εξόφληση. Πρέπει, τέλος, τα δικαστικά έξοδα και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας να συμψηφιστούν μεταξύ των διαδίκων, λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας αυτών κι ανάλογα με την έκταση αυτής (άρθρα 178, 183 ΚΠολΔ) και να επιβληθεί μέρος των δικαστικών εξόδων του ήδη ενάγοντος – εκκαλούντος – εφεσίβλητου, κατόπιν σχετικού αιτήματός του, εις βάρος των εναγόμενων – εφεσίβλητων- εκκαλούντων και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, όπως ειδικότερα ορίζονται στο διατακτικό της παρούσας απόφασης. Τέλος, θα διαταχθεί η απόδοση στους εκκαλούντες των ένδικων εφέσεων, των κατατεθέντων από αυτούς παραβόλων του δημοσίου, αντίστοιχα (κατ΄ άρθρο 495 παρ. 3 εδ δ΄ ΚΠολΔ ) .
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Συνεκδικάζει, αντιμωλία των διαδίκων, τις υπ΄αρ. κατάθεσης ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου. (ΓΑΚ/ΕΑΚ) Α) ……….. και Β) ………. εφέσεις.
Δέχεται τις εφέσεις αυτές κατά το τυπικό τους μέρος .
Δέχεται εν μέρει την υπό στοιχείο Α΄ (υπ΄ αρ. καταθ. ………) έφεση κατ΄ ουσία.
Δέχεται την υπό στοιχείο Β΄ (υπ΄ αρ. καταθ. …….) έφεση μόνο ως προς το λόγο της που αφορά τη δικαστική δαπάνη κατά τα προαναφερθέντα στο σκεπτικό κι Απορρίπτει αυτήν κατά τα λοιπά κατ΄ουσία.
Εξαφανίζει την εκκαλουμένη υπ΄αρ. 468/2016 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που δίκασε τη διαφορά των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών για ζημίες από αυτοκίνητο καθώς και από τη σύμβαση ασφάλισής του.
Κρατεί την αγωγή.
Δικάζει επί της ουσίας αυτήν.
Απορρίπτει ότι έκρινε ως απορριπτέο.
Δέχεται εν μέρει την αγωγή.
Υποχρεώνει τους εναγόμενους, τον καθένα εις ολόκληρο, να καταβάλουν στον ……, ήδη ενάγοντα, ως συνεχίζοντα τη δίκη στη θέση της αρχικής ενάγουσας, κατά τα αναφερθέντα στο σκεπτικό, το ποσό των τριάντα χιλιάδων τριακοσίων ενενήντα επτά ευρώ και πέντε λεπτών (30.397,05 ευρώ), με το νόμιμο τόκο από την επομένη της επίδοσης της αγωγής έως την εξόφληση.
Επιβάλλει μέρος από τα δικαστικά έξοδα του ενάγοντος, και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, εις βάρος των εναγόμενων, τα οποία ορίζει στο ποσό των χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ.
Διατάσσει την απόδοση στους εκκαλούντες των ένδικων εφέσεων των κατατεθέντων από αυτούς παραβόλων του Δημοσίου, αντίστοιχα, συνολικού ποσού, για κάθε έφεση, διακοσίων (200) ευρώ.
KPIΘHKE, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά, στο ακροατήριό του και σε έκτακτη δημόσια αυτού συνεδρίαση στις 24 Απριλίου 2019, απόντων των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ H ΓPAMMATEAΣ