Νομικά θέματα που αντιμετωπίστηκαν.
Διαζύγιο, λόγω ισχυρού κλονισμού των σχέσεων των διαδίκων, από λόγους που αφορούν στο πρόσωπο και των δύο συζύγων.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 232/2019
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΟ από τη Δικαστή Ελένη Σκριβάνου, Εφέτη, η οποία ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιώς και από τη Γραμματέα E.T.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 528 ΚΠολΔ, «αν ασκηθεί έφεση από διάδικο, που δικάσθηκε ερήμην, η εκκαλουμένη απόφαση εξαφανίζεται μέσα στα όρια, που καθορίζονται από την έφεση και της πρόσθετους λόγους ανεξάρτητα από τη διαδικασία που τηρήθηκε. Ο εκκαλών δικαιούται να προβάλει όλους τους ισχυρισμούς που μπορούσε να προτείνει πρωτοδίκως». Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η εκκαλουμένη απόφαση εξαφανίζεται μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους προσθέτους λόγους και ο εκκαλών δικαιούται να προβάλει (με το δικόγραφο της έφεσης και τις προτάσεις του) όλους τους ισχυρισμούς, που μπορούσε να προβάλει και πρωτοδίκως. Του παρέχεται δηλαδή η ευκαιρία, δεδομένου ότι δεν εμφανίσθηκε στο ακροατήριο, αλλά δικάσθηκε, ερήμην, όπως, εντός των ορίων του μεταβιβαστικού αποτελέσματος της έφεσης, ακουστεί και προβάλει στο εφετείο όσους ισχυρισμούς μπορούσε να προτείνει πρωτοδίκως, επανορθώνοντας με την έφεση τις συνέπειες που η απουσία του επέφερε. Αν αρνηθεί τους αγωγικούς ισχυρισμούς ή προβάλλει εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων, ως προς τη βάση της αγωγής, η απόφαση πλήττεται στο σύνολό της και πρέπει να εξαφανισθεί, ως προς όλες τις διατάξεις της (ΑΠ 1015/2005 Ελ.Δ.46,110, ΑΠ884/2007, Εφ.Αθ.2142/2011, Εφ.Αθ.933/2011, Εφ.Αθ.337/2009, Εφ.Θεσ.431/2009, Εφ.Δωδ.136/2009, Εφ.Αθ.6514/2009, Εφ.Πατρ. 150/2009, Τ.Ν.Π Νόμος).
Η κρινόμενη έφεση της εκκαλούσας – ενάγουσας κατά της υπ΄ αρ. 2669/2018 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, το οποίο δικάζοντας (κατά την ειδική διαδικασία διαφορών από την οικογένεια, το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση), ερήμην αυτής, αλλά σαν να ήταν όλοι οι διάδικοι παρόντες (άρθρο 595 ΚΠολΔ), απέρριψε την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας αγωγή της, με την οποία ζητούσε τη λύση του γάμου της με τον εναγόμενο – ήδη εφεσίβλητο, έχει ασκηθεί νομότυπα κι εμπρόθεσμα, δεδομένου ότι δεν προκύπτει ούτε επικαλούνται οι διάδικοι ότι έλαβε χώρα επίδοση της εκκαλουμένης και από την έκδοση της τελευταίας (11-6-2018) έως την άσκησή της, δεν έχει παρέλθει διάστημα μεγαλύτερο της διετίας (άρθρο 518 παρ.2 ΚΠολΔ). Σημειωτέον δε ότι, η εκκαλούσα, εκ του περισσού κατέθεσε τα προβλεπομένα, από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ. 3εδ.α του ΚΠολΔ, παράβολα του δημοσίου, καθώς, σύμφωνα με το εδ.στ της παρ.3 του ίδιου άρθρου, από την υποχρέωση αυτή εξαιρούνται οι γαμικές διαφορές, όπως εν προκειμένω.
Δεδομένου ότι η εκκαλούσα, επικαλούμενη λόγους που ανάγονται στην κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητεί την εξαφάνιση της εκκαλουμένης απόφασης, ώστε να γίνει δεκτή η αγωγή της ως προς την κύρια βάση της, άλλως ως προς την επικουρική, η κρινόμενη έφεση σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στην προπαρατεθείσα νομική σκέψη, πρέπει να γίνει τυπικά αλλά και κατ΄ ουσία δεκτή και να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη ως προς όλες τις διατάξεις της, ακολούθως δε να διακρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο (άρθρο 535 παρ.1 ΚΠολΔ) και να ανασυζητηθεί η αγωγή κατά την ίδια ως άνω ειδική διαδικασία διαφορών από την οικογένεια, το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση (άρθρα 592 παρ.1, 593-602, 603-605 ΚΠολΔ), κατά την οποία δίκασε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο.
Σύμφωνα με το άρθρο 1439 παρ. 1 Α.Κ, καθένας από τους συζύγους μπορεί να ζητήσει διαζύγιο όταν οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν κλονισθεί τόσο ισχυρά από λόγο που αφορά στο πρόσωπο του εναγόμενου ή και των δύο συζύγων, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσεως να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα. Με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται ως λόγος διαζυγίου ο αντικειμενικός κλονισμός της έγγαμης σχέσεως, χωρίς να απαιτείται το στοιχείο της υπαιτιότητας για να μπορεί να ζητηθεί το διαζύγιο. Έτσι ο ενάγων, για τη θεμελίωση και παραδοχή της αγωγής του, πρέπει να επικαλεσθεί και να αποδείξει ότι ο γάμος έχει κλονισθεί από ορισμένα γεγονότα που αναφέρονται στο πρόσωπο του εναγόμενου ή και των δύο συζύγων με την έννοια της ύπαρξης αιτιώδους συνδέσμου ανάμεσα στα αντικειμενικώς πρόσφορα κλονιστικά της έγγαμης σχέσης γεγονότα αυτά και στο πρόσωπο του εναγόμενου συζύγου του ή και των δύο και ότι ο κλονισμός είναι τόσο ισχυρός ώστε βασίμως η εξακολούθηση της συμβίωσης έχει καταστεί αφόρητη γι` αυτόν. Αν το κλονιστικό γεγονός αφορά και τους δύο συζύγους, το προς διάζευξη δικαίωμα γεννάται ανεξαρτήτως από το ποιον από τους δύο συζύγους βαρύνει περισσότερο η ύπαρξή του και από το εάν υπάρχει υπαιτιότητα στο πρόσωπο ενός μόνο. Αν, όμως, το κλονιστικό γεγονός συνδέεται αποκλειστικώς με το πρόσωπο του ενάγοντος, δεν γεννάται υπέρ αυτού δικαίωμα διάζευξης με βάση την πιο πάνω διάταξη του άρθρου 1439 παρ. 1 Α.Κ Το ότι για τη λύση του γάμου είναι πλέον αδιάφορο αν ο κλονισμός οφείλεται σε υπαίτιο ή ανυπαίτιο κλονιστικό γεγονός, συνεπάγεται ότι στη δίκη του διαζυγίου δεν δικαιολογείται σε καμιά πλευρά έννομο συμφέρον για την έρευνα της υπαιτιότητας, το δε δεδικασμένο της διαπλαστικής απόφασης του διαζυγίου δεν εκτείνεται σε ζητήματα υπαιτιότητας σε καμιά περίπτωση, ούτε και στη δίκη διατροφής μετά το διαζύγιο, όπως προβλέπει το άρθρο 1442 Α.Κ, ενόψει της διάταξης του άρθρου 1444 παρ. 1 Α.Κ. Αντικείμενο δε της δίκης διαζυγίου είναι όχι η δικαστική διάγνωση του λόγου που δικαιολογεί την απαγγελία του διαζυγίου, αλλά το διαπλαστικό αποτέλεσμα της λύσης του γάμου. (ΑΠ 921/2018, ΑΠ 50/2013, Τ.Ν.Π. Νόμος, ΑΠ 1242/2011, ΝοΒ 2012.654, ΑΠ 326/2010, ΝοΒ 2010.1752, ΑΠ 1055/2009, Εφ.Δωδ. 2/2017, Εφ.Πειρ. 99/2014, Τ.Ν.Π. Νόμος).
Εξάλλου, κατά το άρθρο 1439 παρ. 3 Α.Κ, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 14 του Ν. 3719/2008, ορίζεται ότι: “Εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, έστω και αν ο λόγος του κλονισμού αφορά το πρόσωπο του ενάγοντος. Η συμπλήρωση του χρόνου της διάστασης υπολογίζεται κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής και δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που έγιναν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ των συζύγων”. Από τις διάταξεις αυτές, που καθιερώνουν ως λόγο διαζυγίου τον αντικειμενικό κλονισμό της έγγαμης σχέσης των συζύγων, προκύπτει ότι, εφόσον αποδειχθεί η διετής διάσταση, η οποία υπολογίζεται αναδρομικά από το χρόνο της πρώτης στο ακροατήριο κατ’ ουσία συζήτησης της αγωγής, κατά τον οποίο συμφωνά με τις διατάξεις των άρθρων 68, 69, 224, 269 και 281 ΚΠολΔ, κρίνεται το κεκτημένο του καταγόμενου στη δίκη δικαιώματος, τεκμαίρεται αμάχητα ο κλονισμός των σχέσεων των συζυγών και το δικαστήριο χωρεί, μετά και τη διαπίστωση της πρόθεσης για διάσταση, στη λύση του γάμου. Ως διάσταση, κατά την έννοια της διάταξης αυτής, νοείται εκείνη κατά την οποίαν οι σύζυγοι απομακρύνονται φυσικώς και ψυχικώς μεταξύ τους, με τη θέληση να μην έχουν πλέον κοινωνία βίου, ανεξάρτητα από το εάν η απομάκρυνση αυτή, ως πραγματικό γεγονός, είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας του ενός από τους συζύγους ή και των δύο και ανεξάρτητα από το εάν διαμένουν στην ίδια κατοικία αλλά υπό καθεστώς χωρισμού από τραπέζης και κοίτης. Η υποκειμενική πρόθεση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης (ψυχικό στοιχείο), που δεν αφορά υποχρεωτικά τον ενάγοντα ή μπορεί να αφορά και τους δύο, δεν αρκεί να αποτελεί ενδόμυχη διάθεση ή επιθυμία, αλλά πρέπει να εκδηλώνεται και εξωτερικά. Η επίκληση της διετούς, διάστασης είναι στοιχείο της ιστορικής βάσης της αγωγής διαζυγίου, η οποία στηρίζεται στον ανωτέρω λόγο, ο δε ισχυρισμός του εναγομένου ότι δεν έχει συμπληρωθεί η διετής διάσταση, διότι αυτή άρχισε σε χρόνο μεταγενέστερο του επικαλούμενου με την αγωγή, συνιστά αιτιολογημένη άρνηση της ιστορικής βάσης της αγωγής και όχι ένσταση. (ΑΠ 1350/2017, ΑΠ 242/2015, ΑΠ 1068/2014, ΑΠ 2121/2014, ΑΠ 55/2013, ΑΠ 1057/2012, Τ.Ν.Π Νόμος).
Στην προκειμένη περίπτωση, η ενάγουσα – εκκαλούσα ζητούσε, με την κρινόμενη από 27-3-2017 (Γ.Α.Κ/Ε.Α.Κ ….) αγωγή της, κατ΄εκτίμηση του δικογράφου της, να λυθεί ο γάμος της με τον εναγόμενο που έλαβε χώρα στις 27-4-1996 στην νήσο Κω, ενώ η τελευταία τους κοινή κατοικία ήταν στο Κερατσίνι Αττικής, διότι, για τους λόγους που αναφέρει αναλυτικά στην αγωγή της κι αφορούν βασικά το πρόσωπο του εναγόμενου, έχουν κλονιστεί τόσο ισχυρά οι μεταξύ τους σχέσεις, ώστε η εξακολούθηση της έγγαμης συμβίωσης να έχει καταστεί αφόρητη γι΄ αυτήν. Επικουρικά δε, ζητούσε τη λύση του γάμου τους, λόγω της συμπλήρωσης διετίας που βρίσκονται σε συνεχή διάσταση, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα στην αγωγή, καθώς και να επιβληθούν εις βάρος του εναγόμενου τα δικαστικά της έξοδα.
Με τέτοιο περιεχόμενο και αίτημα, η αγωγή είναι ορισμένη, παραδεκτή και νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1438, 1439 παρ.1, και 3 (ως προς την επικουρική της βάση) του ΑΚ, 176 του ΚΠολΔ., παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς του εναγόμενου, καθώς, αφενός μεν περιέχει όλα τα απαιτούμενα από το νόμο στοιχεία για τη θεμελίωσή της, ήτοι αναφορά των κλονιστικών γεγονότων, επίκληση του ισχυρού κλονισμού και του βάσιμα αφόρητου της συμβίωσης (βλ. και Εφ. Θεσ. 2845/2017, Τ.Ν.Π Νόμος), αφετέρου δε, οι λόγοι του κλονισμού των σχέσεων των διαδίκων που αναφέρονται σε αυτήν, δεν αφορούν μόνο την ενάγουσα, όπως αβάσιμα διατείνεται ο εναγόμενος, αλλά κυρίως τον τελευταίο. Πρέπει, συνεπώς, να εξετασθεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική βασιμότητά της.
Από την εκτίμηση της ένορκης εξέτασης του μάρτυρα της ενάγουσας ………., ενώπιον του ακροατηρίου του δικαστηρίου τούτου, που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την παρούσα απόφαση πρακτικά, καθώς και της ένορκης εξέτασης του μάρτυρα του εναγόμενου ………, ενώπιον του ακροατηρίου του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά αυτού, εκτιμωμένων κατά το λόγο γνώσης και το βαθμό αξιοπιστίας του κάθε μάρτυρα, και όλων χωρίς εξαίρεση των εγγράφων που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά.
Οι διάδικοι τέλεσαν στις 27-4-1996 νόμιμο θρησκευτικό γάμο, κατά τους κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, στον Ιερό Ναό Αγ. Παύλου στη νήσο Κω, κατά τη διάρκεια του οποίου απέκτησαν, μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες, με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης, ένα άρρεν τέκνο, το οποίο γεννήθηκε στις 31-5-2003. Τελευταία δε κοινή διαμονή τους ήταν στην οδό ……. στο Κερατσίνι Αττικής. Προϊόντος, όμως, του χρόνου, δημιουργήθηκαν προβλήματα στη σχέση τους και η έγγαμη συμβίωση τους δεν εξελίχθηκε ομαλά με αποτέλεσμα τον Απρίλιο του 2017, ο ενάγων να αποχωρήσει, από την προαναφερθείσα συζυγική οικία, κατόπιν έκδοσης σχετικής προσωρινής διαταγής (30-3-2017) για τη μετοίκησή του στα πλαίσια της από 27-3-2017 αίτησης ασφαλιστικών μέτρων που άσκησε η ενάγουσα. Μάλιστα, υπάρχουν έκτοτε, μεταξύ των διαδίκων, δικαστικές διαμάχες για θέματα που αφορούν την επιμέλεια και τη διατροφή του ανηλίκου τέκνου τους κ.α. Ειδικότερα, η έγγαμη συμβίωση των διαδίκων εξελισσόταν ομαλά μέχρι τη γέννηση του τέκνου τους το Μάιο του 2003. Από την ημερομηνία αυτή, όμως και μετά άρχισαν να διαταράσσονται οι μεταξύ τους ισορροπίες. Με πρωτοβουλία του εναγόμενου, ο οποίος δεν ήθελε να ενοχλείται από τις νυχτερινές αφυπνίσεις του τέκνου, το ζευγάρι άρχισε να κοιμάται σε ξεχωριστά δωμάτια, και σταδιακά να χάνεται η επαφή ανάμεσά τους. Ο εναγόμενος κατέστη πιο ευερέθιστος και περνώντας τα χρόνια διαπληκτίζονταν με την ενάγουσα για ασήμαντες αφορμές, φερόταν δε σε αυτήν απαξιωτικά και με αδιαφορία, ενώ διεκόπησαν, σταδιακά, και οι σεξουαλικές τους επαφές. Λόγω δε της αποξένωσης που είχε επέλθει μεταξύ των διαδίκων, η ενάγουσα έχει συνάψει ήδη από το τέλος του έτους 2011 εξωσυζυγική σχέση με τον ως άνω μάρτυρα απόδειξης ………., με τον οποίο συζούν τα τελευταία δύο έτη περίπου, όπως ο ίδιος ανέφερε στην κατάθεσή του. Ενδεικτικό, μάλιστα, των κλονισμένων σχέσεων των διαδίκων ήταν, όπως καταθέτει επίσης ο ως άνω μάρτυρας, ότι τα καλοκαίρια των ετών 2015, 2016 και 2017, που το τέκνο των διαδίκων (………), παραθέριζε με τους γονείς της ενάγουσας στο νησί καταγωγής της, οι διάδικοι το επισκέπτονταν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα για να μην αναγκαστούν να συναντηθούν και να συγκατοικήσουν, ενώ, κατά τα οικονομικά έτη 2016 και 2017 προέβησαν σε ξεχωριστές φορολογικές δηλώσεις εισοδήματος. Λίγο πριν καταθέσει η ενάγουσα την προαναφερθείσα αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, αλλά και την ένδικη αγωγή, η κατάσταση είχε γίνει πλέον αφόρητη με συνεχείς εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ των διαδίκων, πράγμα που καταδεικνύεται και από τη σφοδρή δικαστική αντιδικία τους, που ξεκίνησε έκτοτε και συνεχίζεται ακόμη. Από τα παραπάνω, προκύπτει, κατά την κρίση του δικαστηρίου, ότι οι σχέσεις των διαδίκων έχουν κλονιστεί τόσο ισχυρά, από λόγους που αφορούν τόσο το πρόσωπο του εναγόμενου όσο και αυτό της ενάγουσας, ώστε η συνέχιση της έγγαμης σχέσης τους, η οποία άλλωστε έχει διασπαστεί και τυπικά οριστικά από τον Απρίλιο του 2017, χωρίς από τότε οποιαδήποτε προσπάθεια επανασύνδεσης, αλλά αντίθετα με ολοένα αυξανόμενη αντιπαλότητα μεταξύ των διαδίκων, να έχει καταστεί βάσιμα αφόρητη για την ενάγουσα. Εξάλλου, ο ισχυρισμός του εναγόμενου ότι ο κλονισμός του του γάμου του με την ενάγουσα, οφείλεται αποκλειστικά σε λόγους που αφορούν το πρόσωπο της τελευταίας, ο οποίος συνιστά άρνηση της αγωγής, δεν αποδείχθηκε, κατά τα προαναφερθέντα, καθώς όπως προέκυψε, αυτός οφείλεται σε λόγους που αφορούν τόσο το πρόσωπο του ίδιου όσο και της αντιδίκου του. Σύμφωνα, άλλωστε, και με τα προαναφερθέντα στη μείζονα σκέψη, ο αντικειμενικός κλονισμός της έγγαμης σχέσης, καθιερώνεται ως λόγος διαζυγίου, χωρίς να απαιτείται το στοιχείο της υπαιτιότητας για να μπορεί να ζητηθεί το διαζύγιο.
Περαιτέρω, ο εναγόμενος υποστηρίζει ότι η ενάγουσα ασκεί καταχρηστικά το ένδικο δικαίωμά της να αιτηθεί τη λύση του γάμου τους, διότι α) έλαβαν δάνειο το έτος 2009 ποσού 150.000 ευρώ, κυρίως για δικές της ανάγκες, το οποίο αποπληρώνει αυτός έως και σήμερα, β) εκταμιεύθηκαν το έτος 2016 ποσό 58.314 ευρώ, εκ του οποίου 46.081,20 ευρώ σε επιταγές, που παραδόθηκαν στην ενάγουσα και το οποίο αποτελούσε μέρος του ποσού των 63.000 ευρώ, που εισέπραξε ο εναγόμενος ως αποζημίωση από την εργασία του κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα στις προτάσεις του, όπως επιβεβαιώνει κι ο μάρτυράς του – αδερφός του, και γ) το Μάρτιο του 2017 η ενάγουσα θυροκόλλησε στην οικογενειακή τους στέγη αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και την ένδικη αγωγή, με αποτέλεσμα να μην το πληροφορηθεί εγκαίρως και να μην παρασταθεί στην εκδίκαση της προσωρινής διαταγής με την οποία διατάχθηκε η μετοίκησή του. Όμως, τα παραπάνω περιστατικά, ακόμη κι αν υποτεθούν αληθή, παρά το ότι η ενάγουσα δίνει διαφορετική εκδοχή γι΄ αυτά, δεν καθιστούν, υπό την έννοια του άρθρου 281 ΑΚ, καταχρηστική την άσκηση του δικαιώματος της ενάγουσας, αντίθετα μάλιστα ενισχύουν το συμπέρασμα ότι έχει επέλθει ισχυρός κλονισμός στις σχέσεις των διαδίκων, που καθιστά αφόρητη τη συνέχιση της συμβίωσής τους. Οπότε ο σχετικός ισχυρισμός του εναγόμενου είναι απορριπτέος κατ΄αρχάς ως νομικά αβάσιμος. Οι τυχόν οικονομικές διαφορές των διαδίκων κι οι ενδεχόμενες αξιώσεις που μπορεί να έχει ο εναγόμενος από την ενάγουσα, είναι διαφορετικό ζήτημα και δεν μπορεί να επηρεάσει τη λύση του γάμου τους.
Κατόπιν αυτών, πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη αγωγή κι ως ουσιαστικά βάσιμη, ως προς την κύρια βάση της, και να απαγγελθεί η λύση του γάμου των διαδίκων, κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό της παρούσας απόφασης, ενώ παρέλκει η εξέταση της επικουρικής της βάσης. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, θα συμψηφιστούν μεταξύ των διαδίκων, λόγω της μεταξύ τους σχέσης ως συζύγων (άρθρα 179, 183 ΚΠολΔ), καθώς, επίσης, θα διαταχθεί, η απόδοση του, κατατεθέντος από την εκκαλούσα, παραβόλου σε αυτήν.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.
Δέχεται την έφεση τυπικά και κατ΄ ουσία.
Εξαφανίζει την υπ΄αρ. 2669/2018 οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (ειδική διαδικασία διαφορών από την οικογένεια, το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση).
Κρατεί την υπόθεση και δικάζει την από 24-3-2017 (Γ.Α.Κ/Ε.Α.Κ ……….) αγωγή.
Δέχεται αυτήν.
Απαγγέλλει τη λύση του, μεταξύ των διαδίκων, γάμου, που τελέστηκε στη νήσο Κω στις 27-4-1996, κατά τους κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Συμψηφίζει τα δικαστικά έξοδα μεταξύ των διαδίκων.
Διατάσσει την απόδοση στην εκκαλούσα του, κατατεθέντος από αυτήν, παραβόλου του δημοσίου.
KPIΘHKE, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά, στο ακροατήριό του και σε έκτακτη δημόσια αυτού συνεδρίαση στις 24 Απριλίου 2019, απόντων των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ H ΓPAMMATEAΣ