ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Αριθμός 327/2018
ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Συγκροτήθηκε από το Δικαστή Θεόκλητο Καρακατσάνη, Εφέτη, ο οποίος ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιά και από τη Γραμματέα Γ.Λ..
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η από 16-5-2016 και με Γ.Α.Κ. …../19-5-2016 και Ε.Α.Κ. …./19-5-2016 έφεση του ν.π.δ.δ. «ΊΔΡΥΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΏΝ ΑΣΦΑΛΊΣΕΩΝ ΕΝΙΑΊΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΣΦΆΛΙΣΗΣ ΜΙΣΘΩΤΏΝ» (Ι.Κ.Α. – Ε.Τ.Α.Μ.) [στη θέση του οποίου ήδη υπεισήλθε ως οιονεί καθολικός διάδοχος το ν.π.δ.δ. με την επωνυμία «ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΑΣΦΆΛΙΣΗΣ» (Ε.Φ.Κ.Α.)], κατά της με αριθ. 89/2016 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, που εκδόθηκε επί της από 24-6-2011 και με αριθ. έκθ. κατάθ. …./14-7-2011 αγωγής του κατά των ήδη εφεσίβλητων ……, ……. και . .. και κατά της ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρίας «………», ερήμην της τελευταίας και αντιμωλία των λοιπών διαδίκων, κατά την ειδική διαδικασία του άρθρου 681Α’ Κ.Πολ.Δ, ασκήθηκε σύμφωνα με τους νόμιμους τύπους και εμπρόθεσμα, εφόσον δεν προκύπτει από τα έγγραφα της δικογραφίας επίδοση της εκκαλουμένης απόφασης στο εκκαλούν (άρθρα 495 παρ. 1, 511 επ, 518 παρ. 2, 591 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ.), γεγονός που άλλωστε δεν αμφισβητείται. Επομένως, η έφεση πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή (άρθρο 532 Κ.Πολ.Δ.) και να εξεταστεί κατά την αυτή ως άνω διαδικασία, ώστε να διακριβωθεί το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της (άρθρο 533 παρ. 1 Κ.Πολ.Δ.). Σημειωτέον ότι για το παραδεκτό της άσκησης της έφεσης από το εκκαλούν ν.π.δ.δ. δεν απαιτείται η καταβολή παραβόλου (άρθρο 28 παρ. 4 Ν 2579/1998).
Με την από 24-6-2011 και με αριθ. έκθ. κατάθ. …./14-7-2011 αγωγή του ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά το ενάγον και ήδη εκκαλούν εξέθεσε ότι την 27-3-2008, η ασφαλισμένη του … …. υπέστη αυτοκινητικό ατύχημα υπό τις συνθήκες που περιγράφονται αναλυτικά στην αγωγή, οφειλόμενο σε αποκλειστική υπαιτιότητα της πρώτης εναγομένης και ήδη πρώτης εφεσίβλητης ……, οδηγού του ….. Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτου, συνιδιοκτησίας του δευτέρου εναγόμενου και ήδη δεύτερου εφεσίβλητου ….. και του τρίτου εναγόμενου και ήδη τρίτου εφεσίβλητου … ., το οποίο όχημα ήταν ασφαλισμένο για την αστική ευθύνη προς τρίτους στην τέταρτη εναγομένη ανώνυμη ασφαλιστική εταιρία «……ΕΓΑ». Ότι το ίδιο προέβη υπέρ της άνω παθούσας – ασφαλισμένης του στις αναφερόμενες στην αγωγή παροχές, για τις οποίες εκδόθηκαν οι σχετικές, μνημονευόμενες στην αγωγή, αποφάσεις του Διοικητή του Ι.Κ.Α. και προσδιορίσθηκε με αυτές η απαίτηση από την παραπάνω αιτία του Ιδρύματος, στο οποίο έκτοτε μεταβιβάστηκε αυτοδίκαια η αξίωση αποζημίωσης της άνω ασφαλισμένης του. Με βάση το ιστορικό αυτό το ενάγον ζήτησε να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, αλληλεγγύως και εις ολόκληρον έκαστος, να του καταβάλλουν ότι κατέβαλε για την επιδότηση της άνω ασφαλισμένης του και συγκεκριμένα συνολικό ποσό 24.625,02 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής, καθώς και να καταδικασθούν αυτοί στην καταβολή των δικαστικών του εξόδων. Επί της παραπάνω αγωγής εκδόθηκε, ερήμην της τέταρτης εναγόμενης ασφαλιστικής εταιρίας και αντιμωλία των λοιπών διαδίκων, κατά την ειδική διαδικασία του άρθρου 681Α’ Κ.Πολ.Δ, η με αριθ. 89/2016 απόφαση του άνω Δικαστηρίου, η οποία κήρυξε απαράδεκτη τη συζήτηση της αγωγής ως προς την τέταρτη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία, ενώ δέχθηκε εν μέρει την αγωγή ως προς τους λοιπούς εναγόμενους και τους υποχρέωσε, εις ολόκληρο έκαστο, να καταβάλουν στο ενάγον, ως αποζημίωση για τις αναφερόμενες παροχές του προς την παθούσα ασφαλισμένη του για νοσήλεια, επιδότηση λόγω αδυναμίας προς εργασία, δαπάνη έκτακτης ιατρικής περίθαλψης, δαπάνη πρόσθετης περίθαλψης και δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμας, το συνολικό ποσό των 9.888,58 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται το ενάγον, για το διαλαμβανόμενο στην έφεσή του λόγο, που αφορά εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ζητά την εξαφάνισή της κατά το μέρος της που απέρριψε ως αβάσιμο κατ’ ουσία το κονδύλι αποζημίωσης συνολικού ποσού 14.736,44 ευρώ για παροχή κύριας και επικουρικής σύνταξης αναπηρίας προς την άνω ασφαλισμένη για χρονικό διάστημα τριών ετών από το χρόνο του ατυχήματος, με σκοπό να γίνει δεκτή η αγωγή του ως προς το κονδύλι αυτό και να καταδικαστούν οι εφεσίβλητοι στα δικαστικά του έξοδα και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας.
Από τα έγγραφα που προσκομίζουν και επικαλούνται οι διάδικοι αποδεικνύονται τα ακόλουθα: Στις 27-3-2008 και περί ώρα 13:00’, στη Νίκαια Αττικής και επί της πλατείας Δαβάκη, η ασφαλισμένη στο ενάγον Ι.Κ.Α. – Ε.Τ.Α.Μ, ……….. υπέστη σωματική κάκωση από αποκλειστική υπαιτιότητα της πρώτης εναγομένης, η οποία οδηγούσε το υπ’ αριθ. κυκλοφορίας ……. Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο, συγκυριότητας των δευτέρου και τρίτου των εναγόμενων, το οποίο ήταν ασφαλισμένο για την ευθύνη προς τρίτους στην τέταρτη εναγομένη, της οποίας, όμως, η άδεια λειτουργίας στη συνέχεια ανακλήθηκε, με αποτέλεσμα να υπεισέλθει στη θέση της, ως ειδικός διάδοχος, το «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΑΠΟ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ». Η αμέλειά της συνίσταται στο ότι, με το προαναφερθέν αυτοκίνητο που οδηγούσε, επιχείρησε οπισθοπορεία προκειμένου να εξέλθει από θέση στάθμευσης, χωρίς, προηγουμένως, να έχει ελέγξει εάν πίσω απ’ αυτό (αυτοκίνητο) υπήρχαν διαβάτες, με αποτέλεσμα να μην αντιληφθεί την εν λόγω πεζή, η οποία εκείνη τη στιγμή έκανε χρήση της διάβασης πεζών που υπήρχε μπροστά από την πλατεία Δαβάκη για να διασχίσει την ομώνυμη δημοτική οδό, παρασύροντάς την με το πίσω μέρος του ως άνω οχήματος και ρίχνοντάς την στο οδόστρωμα. Αποτέλεσμα της πρόσκρουσης του ζημιογόνου αυτοκινήτου επάνω στην πεζή ………, ηλικίας τότε 69 ετών και, ακολούθως, της πτώσης της στο οδόστρωμα, ήταν να υποστεί αυτή συντριπτικό διατροχαντήριο κάταγμα δεξιού ισχύου, το οποίο διαγνώστηκε στο Περιφερειακό Γενικό Νοσοκομείο Πειραιά «ΤΖΑΝΕΙΟ», όπου αμέσως μεταφέρθηκε και αντιμετωπίστηκε χειρουργικά, με εσωτερική οστεοσύνθεση, στις 31-3-2008. Η ανωτέρω παθούσα νοσηλεύτηκε στο άνω νοσοκομείο μέχρι τις 4-4-2008, οπότε και έλαβε εξιτήριο. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της, αλλά και μετά το εξιτήριό της, η παθούσα αδυνατούσε ν’ αυτοεξυπηρετηθεί και είχε ανάγκη ολοήμερης φροντίδας από αποκλειστική νοσοκόμα, όταν δε επανεξετάστηκε στα εξωτερικά ιατρεία του ίδιου νοσοκομείου της συστήθηκε η αποχή της από την απασχόλησή της, αρχικά, μέχρι τις 9-6-2008 και ακολούθως μέχρι τις 9-8-2008. Επιπροσθέτως, αποδείχθηκε ότι μετά την παρέλευση ενός περίπου έτους από τον επίδικο τραυματισμό της η παθούσα . … υποβλήθηκε σε νέες ιατρικές εξετάσεις, ενόψει της από 2-12-2008 αίτησης συνταξιοδότησης που είχε υποβάλει στο ενάγον Ι.Κ.Α. – Ε.Τ.Α.Μ. Απ’ αυτές (εξετάσεις) προέκυψε ότι έπασχε από ισχαιμική εγκεφαλοπάθεια με διαταραχές μνήμης, οργανικό ψυχοσύνδρομο και ατροφία παρεγκεφαλίτιδας με ψυχωσικά συμπτώματα και κατάθλιψη, βαρηκοΐα και εξάρθρωμα στερνοκλειδικής. Κρίθηκε δε, δυνάμει της με αριθ. ../4-9-2009 απόφασης της δευτεροβάθμιας Υγειονομικής Επιτροπής του ενάγοντος, καθώς και της με αριθ. …/28-9-2009 απόφασης του Διευθυντή του, ανάπηρη σε ποσοστά 50%, λόγω της ψυχικής πάθησής της και 20%, λόγω του κατάγματος που είχε υποστεί. Πλην, όμως, κατά την κρίση του Δικαστηρίου τούτου δεν αποδείχθηκε, αφενός μεν ότι οφείλεται στο επίδικο ατύχημα η ψυχική πάθηση που εμφάνισε η άνω ασφαλισμένη του ενάγοντος μετά την πάροδο έτους απ’ αυτό, αφετέρου δε ότι η τελευταία, η οποία από το έτος 1973 και μέχρι το επίδικο ατύχημα εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμα στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ», εγκατέλειψε την εργασία της για να συνταξιοδοτηθεί εξαιτίας της σωματικής βλάβης που υπέστη στις 27-3-2008. Αντιθέτως, αποδείχθηκε ότι εκείνη – ένεκα του βαρέως και ανθυγιεινού χαρακτήρα του επαγγέλματός της, καθώς και της εξάντλησης των βιολογικών της, σωματικών και πνευματικών ορίων, αφού όπως προαναφέρθηκε, διένυε το 69ο έτος της ηλικίας της, επιπλέον δε, παρείχε την εργασία της επί 38 συναπτά έτη στο εν λόγω νοσοκομείο – δεν θα μπορούσε να εξακολουθήσει ν’ ασκεί αυτό και πέραν του 70ου έτους του βίου της. Στην κρίση αυτή άγεται το Δικαστήριο τούτο από το σύνολο των προσκομιζόμενων και επικαλούμενων εγγράφων, σε συνδυασμό και με τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής για τις βιολογικές (σωματικές και πνευματικές) αντοχές εργαζομένων τέτοιας ηλικίας σε τέτοιας φύσης και απαιτήσεων επαγγελματική δραστηριότητα. Η κρίση αυτή του Δικαστηρίου ενισχύεται έτι περαιτέρω από τη με αριθ. 478/2014 απόφαση του Εφετείου Πειραιά (διαδικασία άρθρου 681Α’ Κ.Πολ.Δ.), με την οποία κρίθηκαν τελεσίδικα οι αξιώσεις από το άνω ατύχημα της ανωτέρω παθούσας και εκεί ενάγουσας …… σε βάρος των εδώ πρώτης και τετάρτης των εναγομένων. Στο σκεπτικό της άνω απόφασης αναφέρεται χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων: α) ότι τα ψυχωσικά συμπτώματα, η κατάθλιψη και οι διαταραχές μνήμης της ενάγουσας, που διαπιστώθηκαν μετά παρέλευση έτους από το ένδικο τροχαίο ατύχημα, δεν αποδείχθηκε ότι συνδέονται αιτιωδώς με αυτό, β) ότι η ενάγουσα είχε υποστεί παλαιότερα εγκεφαλοπάθεια και ότι εκείνη η οποία αποδίδει έμμεσα την κατάσταση της υγείας της στο ένδικο ατύχημα είναι η ίδια και όχι οι εξετάσαντες αυτήν ιατροί, γ) ότι το εξάρθρωμα στερνοκλειδικής χώρας και η βαρηκοΐα δεν προέκυψε από κάποιο στοιχείο ότι προκλήθηκαν κατά το ένδικο ατύχημα, δ) ότι από την εκτίμηση του αποδεικτικού υλικού και τη στάθμιση του είδους, της φύσης και των απαιτήσεων της επαγγελματικής δραστηριότητας της ενάγουσας, σε συνδυασμό με τα βιολογικά σωματικά και πνευματικά της όρια, δεδομένης της ηλικίας της και των 38 περίπου χρόνων συνεχούς εργασίας της, εκτιμάται ότι η ενάγουσα δεν θα μπορούσε να ασκεί και πέρα από την ηλικία των 70 ετών την επαγγελματική δραστηριότητα της αποκλειστικής νοσοκόμου και ε) ότι δεν αποδείχθηκε ότι η βλάβη που υπέστη από το ατύχημα η ενάγουσα την εμπόδισε από πλευράς λειτουργικότητας να κοινωνικοποιείται και να εργάζεται. Η άνω τελεσίδικη απόφαση λαμβάνεται υπόψη ως δικαστικό τεκμήριο, κατά την έννοια του άρθρο 336 παρ. 3 Κ.Πολ.Δ, για το σχηματισμό δικανικής πεποίθησης για την έκταση της ζημίας που υπέστη η ασφαλισμένη ………., συνεπεία της επίδικης σωματικής της κάκωσης και συνακόλουθα, αυτής (ζημίας) του ενάγοντος ασφαλιστικού οργανισμού, ο οποίος επιδότησε και συνταξιοδοτεί αυτή, υποκατασταθείς στις αξιώσεις της έναντι αυτών που τη ζημίωσαν. Δεν παράγει πάντως δεδικασμένο η άνω απόφαση μεταξύ των υπόχρεων και του ενάγοντος ασφαλιστικού οργανισμού, λόγω διαφοράς προσώπων και ελλείψεως περιπτώσεως επεκτάσεως των υποκειμενικών ορίων του δεδικασμένου (Αθ. Κρητικού, Αποζημίωση από τροχαία αυτοκινητικά ατυχήματα, έκδ. 1992, αριθ. 714, σ. 252, Εφ.Αθ. 2127/2008, ΕλλΔνη 2009, 587). Κατ’ ακολουθία των ανωτέρω, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο – το οποίο με την εκκαλουμένη απόφασή του, με παρόμοια αιτιολογία, δέχθηκε ότι δεν αποδείχθηκε ότι συνδέονται αιτιωδώς ο επίδικος τραυματισμός της παθούσας, ασφαλισμένης, με την ανικανότητα αυτής ν’ ασκεί το επάγγελμά της μετά το 70ο έτος της ηλικίας της, και, συνεπώς, με το γεγονός της χορήγησης από το ενάγον σ’ αυτήν παροχών κύριας και επικουρικής σύνταξης αναπηρίας – και στη συνέχεια απέρριψε ως αβάσιμο το σχετικό κονδύλι αποζημίωσης συνολικού ποσού 14.736,44 ευρώ, δεν έσφαλλε αλλά προέβη στη δέουσα εκτίμηση των προσκομισθέντων αποδείξεων και τα αντίθετα υποστηριζόμενα με το μόνο λόγο της έφεσης του ενάγοντος πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμα και ακολούθως και η έφεση στο σύνολό της. Τέλος, το εκκαλούν, λόγω της ήττας του, πρέπει να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα των εφεσίβλητων για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας, κατά παραδοχή του σχετικού νομίμου αιτήματος των τελευταίων (άρθρα 176, 183, 191 παρ. 2 Κ.Πολ.Δ), θα επιδικαστούν όμως αυτά περιορισμένα, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 5 ν. 3210/1955, 22 παρ. 1 του Ν. 3693/1957 σε συνδυασμό με τα άρθρα 7 και 9 του Ν.Δ. 2698/1953 και της κατ’ εξουσιοδότηση του άρθρου 5 παρ. 12 Ν. 1738/1987 εκδοθείσας Υ.Α. 134423/20-1- 1993 (Α.Π. 1505/2017, Α.Π. 465/2017, Α.Π. 1309/2008, Α.Π. 517/2007, 610/2003, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ), ενώ θα οριστούν ξεχωριστά για τους πρώτη και δεύτερο των εφεσίβλητων απ’ ότι για τον τρίτο απ’ αυτούς, λόγω της ξεχωριστής νομικής τους παράστασης (Εφ.Πατρ. 432/2011, Τ.Ν.Π. ΝΟΜΟΣ), κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων την από 16-5-2016 και με Γ.Α.Κ. …/19-5-2016 και Ε.Α.Κ. …./19-5-2016 έφεση κατά της με αριθ. 89/2016 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά (διαδικασία του άρθρου 681Α’ Κ.Πολ.Δ.).
Δέχεται τυπικά και απορρίπτει κατ’ ουσία την άνω έφεση.
Καταδικάζει το εκκαλούν στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων των εφεσίβλητων του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει σε τριακόσια (300,00) ευρώ, εκ των οποίων εκατόν πενήντα (150,00) ευρώ αναλογούν στους δυο πρώτους των εφεσίβλητων και εκατόν πενήντα (150,00) ευρώ στον τρίτο απ’ αυτούς.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά, σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις 31 Μαΐου 2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ