Αριθμός απόφασης 89/2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τη Δικαστή Αγγελική Δέτση, Εφέτη, που ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Εφετείου Πειραιώς, και τη γραμματέα Κ.Δ.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Με την από 6-11-2017 και γεν. αρ. κατάθ. …../2017 κλήση της εφεσίβλητης νόμιμα φέρεται προς συζήτηση, μετά τη ματαίωση της στη δικάσιμο της 2-11-2017, η υπό κρίση έφεση κατά της υπ’ αριθμ. 147/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που δίκασε ερήμην του εναγομένου κατά τη διαδικασία των γαμικών διαφορών την από 10-6-2015 αγωγή της εφεσίβλητης εναντίον του εκκαλούντος. Η έφεση ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθρα 495, 498, 511, 513 § 1β, 516, 517, 518 § 1 σε συνδ. με 591 § 1 ΚΠολΔ, ως ισχύουν μετά τον Ν. 4335/2015), αφού η εκκαλουμένη απόφαση επιδόθηκε στον εκκαλούντα στις 9-11-2017 (βλ. με αρ. ……../20-1-2017 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Εφετείο Αθηνών, ……….) και η έφεση ασκήθηκε στις 2-2-2017, ενώ εξάλλου από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης απόφασης (13-1-2017) μέχρι και την άσκηση της εφέσεως δεν έχει παρέλθει διετία. Πρέπει, συνεπώς, η έφεση να γίνει τυπικά δεκτή και περαιτέρω, εφόσον ασκήθηκε από τον εναγόμενο, που δικάστηκε ερήμην στον πρώτο βαθμό και προβάλλει άρνηση της ιστορικής βάσης της αγωγής και κακή εκτίμηση των αποδείξεων ζητώντας να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση, πρέπει αυτή να γίνει και κατ’ ουσίαν δεκτή, να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση και, αφού κρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο, να προχωρήσει σε εκδίκαση της αγωγής κατά την ίδια διαδικασία (άρθρα 528, 535 § 1 ΚΠολΔ), ερήμην του εκκαλούντος- εναγομένου, ο οποίος δεν εμφανίστηκε στο ακροατήριο κατά τη συζήτηση αυτής στην αναφερθείσα στην αρχή της παρούσας δικάσιμο, καίτοι κλητεύτηκε προς τούτο νόμιμα και εμπρόθεσμα από την εφεσίβλητη-ενάγουσα (βλ. με αρ. …./9-11-2017 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Αθηνών Δημητρίου ………). Ωστόσο, το Δικαστήριο θα προχωρήσει στην έρευνα της υπόθεσης σα να ήταν παρόντες όλοι οι διάδικοι (άρθρα 595 σε συνδ. με 591 § 7 ΚΠολΔ).
Στο άρθρο 1439 § 3 ΑΚ, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 14 του Ν. 3719/2008, ορίζεται ότι, «Εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, έστω και αν ο λόγος του κλονισμού αφορά το πρόσωπο του ενάγοντος. Η συμπλήρωση του χρόνου της διάστασης υπολογίζεται κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής και δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που έγιναν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ των συζύγων». Από τις διατάξεις αυτές, που καθιερώνουν ως λόγο διαζυγίου τον αντικειμενικό κλονισμό της έγγαμης σχέσης των συζύγων, προκύπτει ότι, εφόσον αποδειχθεί η διετής διάσταση, η οποία υπολογίζεται αναδρομικά από τον χρόνο της πρώτης στο ακροατήριο κατ’ ουσίαν συζήτησης της αγωγής, κατά τον οποίο, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 68, 69, 224, 269 και 281 ΚΠολΔ, κρίνεται το κεκτημένο του καταγόμενου στη δίκη δικαιώματος, τεκμαίρεται αμάχητα ο κλονισμός των σχέσεων των συζύγων και το δικαστήριο χωρεί, μετά και τη διαπίστωση της πρόθεσης για διάσταση, στη λύση του γάμου. Ως διάσταση, κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, νοείται εκείνη, κατά την οποίαν οι σύζυγοι απομακρύνονται φυσικώς και ψυχικώς μεταξύ τους, με τη θέληση να μην έχουν πλέον κοινωνία βίου. Η υποκειμενική πρόθεση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης (ψυχικό στοιχείο) δεν αρκεί να αποτελεί ενδόμυχη διάθεση ή επιθυμία, αλλά πρέπει να εκδηλώνεται και εξωτερικά (ΑΠ 1350/2017, ΑΠ 242/2015, ΑΠ 1068/2014 ΝΟΜΟΣ)
Με την ένδικη αγωγή της η ενάγουσα ζητεί να λυθεί ο γάμος της με τον εναγόμενο, για το λόγο ότι βρίσκονται σε συνεχή διάσταση δύο και πλέον έτη, με πρόθεση οριστικής διάσπασης της έγγαμης συμβίωσης. Με τέτοιο περιεχόμενο και αίτημα η αγωγή είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1438 και 1439 του ΑΚ και πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω κατ’ ουσία ερήμην του εναγομένου -καθόσον, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αυτός κλητεύτηκε νόμιμα και εμπρόθεσμα για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας-, του Δικαστηρίου εξετάζοντος την υπόθεση σαν να ήταν και αυτός παρών (άρθρο 595 ΚΠολΔ).
Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης της μάρτυρα απόδειξης, που εξετάστηκε στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση απομαγνητοφωνημένα πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, καθώς και από όλα τα έγγραφα, που νόμιμα μετ’ επικλήσεως προσκομίζονται από την ενάγουσα, αποδεικνύονται τα παρακάτω πραγματικά περιστατικά : Οι διάδικοι τέλεσαν στις ……, στο Πέραμα Αττικής, νόμιμο θρησκευτικό γάμο, από τον οποίο απέκτησαν ένα θήλυ τέκνο, τη …….., που γεννήθηκε στις ……… Μετά τον γάμο εγκαταστάθηκαν σε διαμέρισμα ιδιοκτησίας του εναγομένου στη …. Αττικής. Ωστόσο, η έγγαμη συμβίωση των διαδίκων διακόπηκε περί τον Ιούλιο του 2013. Έκτοτε οι διάδικοι διαμένουν σε χωριστές οικίες, έχοντας οριστική πρόθεση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης τους. Συγκεκριμένα, ο εναγόμενος παρέμενε στο διαμέρισμα, που αποτελούσε την οικογενειακή στέγη των διαδίκων, στη ….. Νίκαιας, ενώ η ενάγουσα εγκαταστάθηκε μαζί με την ανήλικη θυγατέρα τους σε διαμέρισμα που της παραχωρήθηκε από τον πατέρα της. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω οι διάδικοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από τον μήνα Ιούλιο του έτους 2013 και μέχρι τη συζήτηση της αγωγής στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο (18-11-2016) -αλλά και της κρινόμενη έφεσης-, δηλαδή για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τη διετία και, ως εκ τούτου, τεκμαίρεται αμάχητα ότι ο γάμος τους έχει κλονισθεί σοβαρά. Ο ισχυρισμός του εκκαλούντος ότι δεν έχει συμπληρωθεί διετία από την μεταξύ τους διάσταση καθώς και ότι η έγγαμη συμβίωση τους διασπάστηκε οριστικά από τον Αύγουστο του 2013 και άρα κατά τον χρόνο άσκησης της ένδικης αγωγής δεν έχει συμπληρωθεί η απαιτούμενη από το νόμο διετής διάσταση, αφενός μεν βασίζεται στην εσφαλμένη προϋπόθεση ότι το εναρκτήριο της διάστασης χρονικό σημείο είναι ο χρόνος άσκησης τη αγωγής, ενώ, όπως αναφέρθηκε στη μείζονα σκέψη της παρούσας, τέτοιο είναι ο χρόνος της κατ’ ουσίαν συζήτησης της αγωγής διαζυγίου, αφετέρου δε είναι απορριπτέος και ως ουσία αβάσιμος, καθόσον αποδείχθηκε ότι πράγματι η διάσταση των διαδίκων με πρόθεση να μην έχουν κοινωνία βίου ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2013, χωρίς έκτοτε να επανασυνδεθούν. Κατόπιν αυτών, πρέπει η αγωγή να γίνει δεκτή ως ουσιαστικά βάσιμη και να απαγγελθεί η λύση του γάμου των διαδίκων. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα πρέπει να συμψηφιστούν μεταξύ των διαδίκων λόγω της μεταξύ τους σχέσης ως συζύγων (άρθρο 179 ΚΠολΔ), ενώ πρέπει να οριστεί και το νόμιμο παράβολο για την περίπτωση που ο ερημοδικασθείς εκκαλών – εναγόμενος ασκήσει ανακοπή ερημοδικίας (άρθρα 501, 502 § 1, 505 § 2 ΚΠολΔ σε συνδ. με 591 § 1 ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ ερήμην του εκκαλούντος.
ΟΡΙΖΕΙ το παράβολο ερημοδικίας στο ποσό των διακοσίων πενήντα (250) ευρώ.
ΔΕΧΕΤΑΙ την έφεση τυπικά και κατ’ ουσίαν.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την υπ’ αρ. 147/2017 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς.
ΚΡΑΤΕΙ την υπόθεση και
ΔΙΚΑΖΕΙ την αγωγή.
ΔΕΧΕΤΑΙ την αγωγή.
ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ τη λύση του γάμου των διαδίκων, που τελέστηκε στο Πέραμα Αττικής στις 18-10-2008.
ΣΥΜΨΗΦΙΖΕΙ τα δικαστικά έξοδα μεταξύ των διαδίκων.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε στον Πειραιά, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους, στις 2-2-2018.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ