Αριθμός Απόφασης 185/2018

Αριθμός   185/2018

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Αποτελούμενο από τη Δικαστή Αικατερίνη Κοκόλη, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα Γ.Λ.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

        Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 74, 516 και 517 εδ. α΄ του ΚΠολΔ συνάγεται, ότι η έφεση πρέπει να απευθύνεται κατά των αντιδίκων του εκκαλούντος στην πρωτόδικη δίκη, όχι δε και κατ΄ εκείνων που διετέλεσαν ομόδικοι αυτού, οι οποίοι υφίστανται την ίδια με αυτόν βλάβη από την εκκαλουμένη απόφαση. Κατ΄ εξαίρεση, η έφεση μπορεί παραδεκτώς να απευθύνεται και κατά των ομοδίκων του εκκαλούντος ή κατά κάποιου από αυτούς, αν η εκκαλουμένη απόφαση περιέχει επιβλαβή διάταξη για κάποιον από τους ομοδίκους και υπέρ άλλου ή απέρριψε την αίτηση που υπέβαλε κάποιος ομόδικος κατ΄ άλλου ομοδίκου. Αυτό μπορεί να συμβεί, όταν η διαδικασία επιτρέπει την ανάπτυξη αντιδικίας μεταξύ των ομοδίκων για την προάσπιση αντιθέτων συμφερόντων τους (π.χ. στη δίκη διανομής). Ειδικότερα, στην περίπτωση που ενάγονται περισσότεροι εις ολόκληρον ευθυνόμενοι σε δίκη αποζημίωσης από αδικοπραξία, αντικείμενο της δίκης είναι μόνο η αξίωση του τρίτου προς αποζημίωση, όχι δε και η εξ αναγωγής του ενός εις ολόκληρον ευθυνόμενου προς τον άλλο. Στη δίκη αυτή οι εναγόμενοι εις ολόκληρον ευθυνόμενοι, δεν μπορούν να αντιδικούν μεταξύ τους, ούτε ως προς την ύπαρξη, ούτε ως προς την έκταση της ευθύνης τους. Ειδικότερα στη δίκη αποζημίωσης από αδικοπραξία, αν εναχθούν περισσότεροι ευθυνόμενοι εις ολόκληρον, δεν μπορούν αυτοί να ζητήσουν από το Δικαστήριο να τους προσδιορίσει με την απόφασή του, το βαθμό συμμετοχής τους στο ατύχημα. Αυτό, θα κριθεί στο πλαίσιο της δίκης αναγωγής μεταξύ των εις ολόκληρον ευθυνόμενων. Η απόφαση, εξάλλου, που εκδίδεται στη δίκη, που έκρινε την αξίωση αποζημίωσης, δεν αποτελεί δεδικασμένο στη δίκη που συνήθως ακολουθεί για την εξ αναγωγής αξίωση και όταν ακόμη στη δίκη αποζημίωσης ο εξ αναγωγής εναγόμενος ήταν συνεναγόμενος, διότι, δεν υπάρχει ταυτότητα νομικής αιτίας, αφού η αξίωση αποζημίωσης στηρίζεται στις διατάξεις του άρθρου 914 του ΑΚ ή άλλη διάταξη, που τυχόν την καθιερώνει, ενώ η αξίωση αναγωγής, στο νόμο (άρθρο 927 του ΑΚ), ούτε ταυτότητα διαδίκων, αφού στη δίκη αποζημίωσης οι συνοφειλέτες είναι απλοί ομόδικοι, ενώ στη δίκη αναγωγής, οι συνοφειλέτες παρίστανται με διαφορετική ιδιότητα και είναι αντίδικοι. Επομένως, η έφεση του ενός από τους εις ολόκληρον ευθυνόμενους δεν μπορεί να απευθύνεται και κατά του άλλου, διότι το συμφέρον του εκκαλούντος εξαντλείται στην απόρριψη της αγωγής ως προς αυτόν, το δε δευτεροβάθμιο Δικαστήριο δεν μπορεί να περιλάβει στην απόφασή του διάταξη που να μεταβάλει, ως προς τον εφεσίβλητο ομόδικο του εκκαλούντος, τα πραγματικά περιστατικά που έγιναν δεκτά από την εκκαλουμένη απόφαση (ΟλΑΠ 16/1996, ΑΠ 1467/2009, ΑΠ 1287/2009, ΑΠ 1349/2008, ΑΠ 642/2007, ΑΠ 860/2001, ΕφΑθ 4397/2010, ΕφΑθ 4516/2008, ΕφΠατρ 663/2008). Στην προκειμένη περίπτωση ενάγων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής ήταν ο ………. και εναγόμενοι η ………. και το Ν.Π.Ι.Δ. με την επωνυμία «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΞ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ». Επίσης, ενάγουσα της από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής ήταν η ………… και εναγόμενοι ο ………. και η ανώνυμη ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «…………». Επί των αγωγών αυτών, κατόπιν συνεκδικάσεώς τους, όπως θα αναφερθεί κατωτέρω, εξεδόθη κατά την ειδική διαδικασία που προβλέπουν οι διατάξεις των άρθρων 666, 667, 670 έως 676 και 681 Α΄ του ΚΠολΔ, αντιμωλία των διαδίκων, η υπ΄ αρ. 1767/2014 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς με την οποία το Δικαστήριο, μεταξύ άλλων, απέρριψε την από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή καθώς και κάθε τι που κρίθηκε απορριπτέο, δέχθηκε εν μέρει την από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή και αναγνώρισε ότι οι εναγόμενοι οφείλουν να καταβάλουν εις ολόκληρον έκαστος στον ενάγοντα το ποσό των εβδομήντα έξι χιλιάδων επτακοσίων πενήντα οκτώ ευρώ και δέκα λεπτών (76.758,10 ευρώ), με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση. Κατά της αποφάσεως αυτής 1) ο ενάγων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής άσκησε την από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ………..) έφεση, 2) η πρώτη των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής – ενάγουσα της από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής την από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση και 3) το δεύτερο των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής την από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση, οι οποίες αρμοδίως φέρονται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού (άρθρο 19 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 4 παρ. 2 του Ν. 3994/25-7-2011). Οι προαναφερόμενες εφέσεις παραδεκτά ασκούνται από τους εν μέρει ηττηθέντες στον πρώτο βαθμό εκκαλούντες αντίστοιχα και νόμιμα στρέφονται 1) η από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση κατά των ……….. και του Ν.Π.Ι.Δ. με την επωνυμία «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΞ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ», οι οποίοι υπήρξαν εν μέρει νικήσαντες αντίδικοι του εκκαλούντος στον πρώτο βαθμό, 2) η από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση κατά του ………… και της ασφαλιστικής εταιρείας με την επωνυμία «………..», οι οποίες υπήρξαν νικήσαντες (ο πρώτος εν μέρει) αντίδικοι της εκκαλούσας στον πρώτο βαθμό, 3) καθώς επίσης και η 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση κατά του ………, ο οποίος υπήρξε εν μέρει νικήσας αντίδικος του εκκαλούντος στον πρώτο βαθμό (άρθρα 516 και 517 εδ. α΄ του ΚΠολΔ). Σημειώνεται ότι οι από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεις παραδεκτώς δεν στρέφονται, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στη νομική σκέψη της παρούσας, η πρώτη από αυτές και κατά του Ν.Π.Ι.Δ. με την επωνυμία «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΞ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ» και η δεύτερη από αυτές και κατά της …………., οι οποίοι ήταν απλοί ομόδικοι των αντίστοιχων εκκαλούντων, εις ολόκληρον συνυπόχρεοι με αυτούς αντίστοιχα. Κατά τα λοιπά οι κρινόμενες εφέσεις έχουν ασκηθεί νομοτύπως και εμπροθέσμως, εφόσον από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει εκπρόθεσμη άσκησή τους ή άλλος λόγος απαραδέκτου τους, ούτε οι εφεσίβλητοι αυτών αντίστοιχα ισχυρίζονται το αντίθετο, δεν έχει δε παρέλθει τριετία από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης αποφάσεως στις 7-4-2014 μέχρι την άσκησή τους (εφέσεων) στις 12-8-2015, 4-11-2015 και 10-11-2015 αντίστοιχα [άρθρα 495 παρ. 1, 496 παρ. 1, 498 παρ. 1, 499, 511, 513 παρ. 1 στ. β΄, 516 παρ. 1, 517 εδ. α΄, 518 παρ. 1 και 520 παρ. 1 του ΚΠολΔ, όπως το άρθρο 495 ίσχυε πριν την τροποποίησή του με το άρθρο τρίτο του άρθρου 1 του Ν. 4335/2015 (ΦΕΚ Α 87/23-7-2015) και εφαρμόζεται εν προκειμένω σύμφωνα με το άρθρο ένατο παρ. 2 του άρθρου 1 του Ν. 4335/2015, καθόσον οι ένδικες εφέσεις, όπως προαναφέρθηκε, ασκήθηκαν πριν την 1-1-2016]. Επομένως, πρέπει, αφού συνεκδικασθούν, καθόσον είναι συναφείς, υπάγονται στην ίδια διαδικασία και κατά την κρίση του Δικαστηρίου διευκολύνεται και επιταχύνεται η διεξαγωγή της δίκης (άρθρα 31 παρ. 3, 246 και 524 του ΚΠολΔ), να γίνουν τυπικά δεκτές και να ερευνηθούν περαιτέρω, κατά την ίδια διαδικασία, κατά την οποία εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση, ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων τους (άρθρο 533 παρ. 1 του ΚΠολΔ), εφόσον για το παραδεκτό αυτών (εφέσεων) κατατέθηκαν από τους εκκαλούντες, αντίστοιχα, παράβολα, συνολικού ποσού διακοσίων (200) ευρώ (βλ. για την πρώτη έφεση τα υπ΄ αρ. ………… παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και τα υπ΄ αρ. ……….. παράβολα ΔΗΜΟΣΙΟΥ, για τη δεύτερη έφεση τα υπ΄ αρ. ………. παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και τα υπ΄ αρ. ……….. παράβολα ΔΗΜΟΣΙΟΥ και για την τρίτη έφεση το υπ΄ αρ. ……… διπλότυπο είσπραξης τύπου-Α ΔΟΥ Α΄ ΑΘΗΝΏΝ), κατ΄ άρθρο 495 παρ. 4 του ΚΠολΔ, όπως προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του Ν. 4055/2012.

Με την από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή του, ο ενάγων, ήδη εκκαλών της από 30-7-2015  (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, πρώτος των εφεσίβλητων της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως και εφεσίβλητος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, ισχυρίστηκε ότι την 30-9-2010 στη Νίκαια, η πρώτη των εναγομένων, ήδη πρώτη των εφεσίβλητων της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως και εκκαλούσα της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, οδηγώντας το υπ΄ αρ. κυκλοφορίας ……..ιδιωτικής χρήσεως επιβατικό αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας της, που ήταν ασφαλισμένο, κατά το χρόνο του ατυχήματος, για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη από ατυχήµατα στην ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «………..», της οποίας η άδεια λειτουργίας ανακλήθηκε ένεκα παραβάσεως νόμου, με αποτέλεσμα να υπεισέλθει αυτοδικαίως κατά το νόμο στις υποχρεώσεις αυτής το δεύτερο των εναγομένων, ήδη δεύτερο των εφεσίβλητων της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως-εκκαλούν της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΞ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ», προκάλεσε από αποκλειστική υπαιτιότητά της, κατά τα ειδικότερα σ΄ αυτήν (αγωγή) εκτιθέμενα, την επίδικη σύγκρουση του ως άνω οχήματος µε την οδηγούµενη από τον ίδιο (ενάγοντα) υπ΄ αρ. κυκλοφορίας ……..δίκυκλη µοτοσικλέτα, ιδιοκτησίας τoυ, με αποτέλεσµα τον τραυµατισµό του ίδιου (ενάγοντος) και τις αναφερόμενες υλικές ζημίες (που επέφεραν την ολοσχερή καταστροφή) του οχήματός του (ενάγοντος). Με βάση το ιστορικό αυτό και αφού με δήλωση του πληρεξούσιου Δικηγόρου του που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την προσβαλλόμενη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδριάσεως του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, η οποία περιλαµβάνεται [ως προς το στοιχείο β)] και στις προτάσεις που κατέθεσε νομότυπα στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, α) περιόρισε το καταψηφιστικό αίτημα σε αναγνωριστικό και β) επιφυλάχθηκε, πλέον του αιτούμενου με αυτήν (αγωγή) ποσού για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης που επικαλείται ότι υπέστη από τον τραυματισμό του, για το ποσό των 40 ευρώ, για το οποίο θα δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής σε βάρος της πρώτης των εναγομένων στο ποινικό Δικαστήριο, διεκδικώντας το ως άνω ποσό για την αυτή αιτία, ζήτησε να αναγνωρισθεί ότι οι εναγόμενοι οφείλουν να του καταβάλουν εις ολόκληρο έκαστος το ποσό του 1.095.246,10 ευρώ με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση και ειδικότερα 1) το συνολικό ποσό των 38.760 ευρώ για δαπάνες απασχόλησης αποκλειστικής νοσοκόμας (πλασματικής αμοιβής), για τα ειδικώς αναφερόμενα σ΄ αυτήν (αγωγή) χρονικά διαστήματα, κατά τα οποία εξαιτίας του τραυµατισµού του αδυνατούσε να αυτοεξυπηρετηθεί, 2) το ποσό των 3.600 ευρώ για τη λήψη βελτιωµένης διατροφής, για το αναφερόμενο σ΄ αυτήν (αγωγή) χρονικό διάστημα 3) το συνολικό ποσό των 645 ευρώ για δαπάνες για ιατρικό υλικό, 4) το συνολικό ποσό των 258,24 ευρώ για δαπάνες για φυσικοθεραπείες, 5) το συνολικό ποσό των 277,64 ευρώ για δαπάνες για φάρμακα, 6) το ποσό των 48.000 ευρώ για πλασματική δαπάνη υποκατάστατης δύναμης, 7) το ποσό των 500.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη εξαιτίας του τραυματισμού του, 8) το ποσό των 500.000 ευρώ ως χρηματικό, κατ΄ άρθρο 931 του ΑΚ, ποσό, λόγω της ιστορούµενης µόνιµης αναπηρίας, που ο ίδιος υπέστη ένεκα του ως άνω σοβαρού τραυµατισµού του, η οποία µετά βεβαιότητας θα επιδράσει αρνητικά στη µελλοντική κοινωνική, οικονοµική και επαγγελματική του ζωή, 9) το ποσό των 2.000 ευρώ για τη θετική ζηµία που υπέστη από την ολοσχερή καταστροφή της δίκυκλης µοτοσικλέτας του, η επισκευή της οποίας κρίνεται οικονοµικά ασύµφορη, 10) το ποσό των 1.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη εξαιτίας της καταστροφής της δίκυκλης μοτοσικλέτας του, 11) το ποσό των 90,36 ευρώ ως δαπάνη για τη μεταφορά της δίκυκλης μοτοσικλέτας του και 12) το ποσό των 615 ευρώ ως αποζηµίωση για τη θετική ζηµία που υπέστη, λόγω της καταστροφής κατά το ατύχηµα των αναφερόµενων σ΄ αυτήν (αγωγή) προσωπικών του αντικειµένων, που κατά τον ως άνω χρόνο (ατυχήματος) ευρίσκονταν σε άριστη κατάσταση και το καθένα από αυτά είχε την κατωτέρω αναφερόμενη αξία, καθώς επίσης είχαν αγοραστεί πρόσφατα, ήτοι ενός κράνους, μάρκας COLORI HSC, αξίας, κατά το χρόνο του ατυχήματος, 200 ευρώ, ενός μπουφάν μηχανής, μάρκας COLORI, αξίας, κατά το χρόνο του ατυχήματος, 150 ευρώ, ενός παντελονιού, αξίας, κατά το χρόνο του ατυχήματος 50 ευρώ, που είχαν αγοραστεί ένα έτος πριν από το ένδικο ατύχημα, ενός κινητού τηλεφώνου μάρκας MOTOROLA, το οποίο είχε αγοραστεί έξι μήνες πριν το ένδικο ατύχημα, αξίας, κατά το χρόνο του ατυχήματος, 150 ευρώ, καθώς επίσης μιας μπαγκαζιέρας μηχανής, μάρκας GIVI, αξίας κατά το χρόνο του ατυχήματος 65 ευρώ. Τέλος, ζήτησε να καταδικασθούν οι εναγόμενοι στην πληρωμή των δικαστικών του εξόδων. Με την από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή της, όπως αυτή διορθώθηκε, με δήλωση του πληρεξούσιου Δικηγόρου της που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την προσβαλλόμενη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδριάσεως του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, η οποία περιλαµβάνεται και στις προτάσεις που κατέθεσε νομότυπα στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, η ενάγουσα, ήδη εκκαλούσα της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως και πρώτη των εφεσίβλητων της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως ισχυρίστηκε ότι την 30-9-2010 στη Νίκαια, ο πρώτος των εναγομένων, ήδη πρώτος των εφεσίβλητων της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως και εκκαλών της από 30-7-2015  (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, οδηγώντας την υπ΄ αρ. κυκλοφορίας ……..δίκυκλη μοτοσικλέτα, ιδιοκτησίας του, που ήταν ασφαλισμένη, κατά το χρόνο του ατυχήματος, για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη από ατυχήµατα στη δεύτερη των εναγομένων, ήδη δεύτερη των εφεσίβλητων της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, προκάλεσε από αποκλειστική υπαιτιότητά του, κατά τα ειδικότερα σ΄ αυτήν (αγωγή) εκτιθέμενα, την επίδικη σύγκρουση του ως άνω οχήματος µε το οδηγούµενο από την ίδια (ενάγουσα) υπ΄ αρ. κυκλοφορίας ……..ιδιωτικής χρήσεως επιβατικό αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας της, με αποτέλεσµα τον τραυµατισµό του ίδιου (ενάγοντος) και τις αναφερόμενες υλικές ζημίες του οχήματός της (ενάγουσας). Με βάση το ιστορικό αυτό ζήτησε, με απόφαση προσωρινά εκτελεστή, να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να της καταβάλουν εις ολόκληρο ο καθένας το συνολικό ποσό των 23.043,99 ευρώ με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση. Τέλος, ζήτησε να καταδικασθούν οι εναγόμενοι στην πληρωμή των δικαστικών της εξόδων. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την υπ΄ αρ. 1767/2014 οριστική απόφασή του, που εκδόθηκε, όπως προαναφέρθηκε, αντιμωλία των διαδίκων, αφού διέταξε την ένωση και συνεκδίκαση της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής και της από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής, ως προς την από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή έκρινε ότι αυτή (αγωγή) είναι ορισμένη και νόμιμη, πλην των κονδυλίων ποσού 48.000 ευρώ και 615 ευρώ αντίστοιχα, τα οποία απέρριψε ως αόριστα, καθώς επίσης έκρινε ότι η από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή είναι νόμιμη ως προς το δεύτερο των εναγομένων καθ΄ όλο το αιτητικό της, καθώς οι περιορισμοί στο ύψος της αποζημίωσης του ενάγοντος που εισήχθησαν με τον Ν. 4092/2012 είναι ανεφάρμοστοι, πολύ περισσότερο που στην ένδικη περίπτωση οι αξιώσεις του ενάγοντος είχαν γεννηθεί πριν από την ψήφιση του Ν. 4092/2012 και ότι το αίτημα του ενάγοντος για επιδίκαση τόκων υπερημερίας με βάση το άρθρο 345 ΑΚ – μετά τον παραδεκτό περιορισμό της αγωγής από καταψηφιστική σε αναγνωριστική είναι νόμιμο, λόγω της πρόδηλης αντισυνταγματικότητας του άρθρου 19 παρ. 2 του Π.Δ. 237/1986, που περιορίζει την υποχρέωση του Επικουρικού Κεφαλαίου για καταβολή τόκων σε ποσοστό 6% ετησίως. Επίσης, απέρριψε ως μη νόμιμη την ένσταση που προέβαλε το δεύτερο των εναγομένων περιορισμού της ευθύνης του κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 19 παρ. 2 του Π.Δ. 237/1986, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 4 (περ. γ΄) του Ν. 4092/2012, καθόσον με τις διατάξεις του ως άνω άρθρου αναγνωρίζεται υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου ευνοϊκή μεταχείριση, ενώ τίθεται σε δυσμενέστερη θέση έναντι αυτού ο άλλος διάδικος, χωρίς να υφίσταται λόγος δημοσίου συμφέροντος που να καθιστά ανεκτή τη διαφοροποίηση αυτή. Ως προς την από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή έκρινε ότι είναι ορισμένη και νόμιμη. Ακολούθως, δε έκρινε ότι αποκλειστικά υπαίτια ως προς την πρόκληση του ένδικου ατυχήματος είναι η πρώτη των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής, ότι η ένσταση των εναγομένων περί συνυπαιτιότητας του ενάγοντος ως προς την πρόκληση του ατυχήματος πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμη. Δέχθηκε όμως, εν μέρει ως κατ΄ ουσίαν βάσιμη την ένσταση των εναγομένων περί συντρέχοντος πταίσματος του παθόντος, ενάγοντος, που συνετέλεσε στην έκταση των σωματικών των βλαβών και δη κατά ποσοστό 10%, καθώς επίσης ότι παρέλκει η εξέταση της ένστασης περιορισμού της ευθύνης του δεύτερου των εναγομένων έως του ποσού της ασφαλιστικής κάλυψης, καθόσον το ποσό που επιδικάζεται στον ενάγοντα υπολείπεται αυτού των 500.000 ευρώ. Τέλος, δε απέρριψε την από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή καθώς και κάθε τι που κρίθηκε απορριπτέο, επέβαλε σε βάρος της ενάγουσας τα δικαστικά έξοδα των εναγομένων, το ύψος των οποίων όρισε στο ποσό των τετρακοσίων εβδομήντα (470) ευρώ, δέχθηκε εν μέρει την από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή, αναγνώρισε ότι οι εναγόμενοι οφείλουν να καταβάλουν εις ολόκληρον έκαστος στον ενάγοντα το ποσό των εβδομήντα έξι χιλιάδων επτακοσίων πενήντα οκτώ ευρώ και δέκα λεπτών (76.758,10 ευρώ), με το νόμιμο τόκο [υπερημερίας (και όχι με το επιτόκιο 6%)] από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση, επέβαλε σε βάρος των εναγομένων ένα μέρος των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος, το ύψος των οποίων όρισε στο ποσό των δύο χιλιάδων τριακοσίων σαράντα (2.340) ευρώ. Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονούνται με τις προαναφερόμενες εφέσεις οι εν μέρει ηττηθέντες διάδικοι και με τους διαλαμβανόμενους σ΄ αυτές (εφέσεις) αντίστοιχα λόγους, οι οποίοι κατά τη συνολική τους εκτίμηση ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητούν α) με την από 30-7-2015  (αρ. καταθ. ……..) έφεση, ο εν μέρει ηττηθείς ενάγων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής να γίνει δεκτή η έφεσή του, να εξαφανιστεί, άλλως να μεταρρυθμιστεί η προσβαλλόμενη απόφαση, προκειμένου να γίνει καθ΄ ολοκληρίαν δεκτή η ένδικη από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή του, β) με την από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση, κατ΄ εκτίμηση αυτής, η εν μέρει ηττηθείσα πρώτη των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής και ηττηθείσα ενάγουσα της από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής να γίνει δεκτή η έφεσή της, να εξαφανιστεί, άλλως να μεταρρυθμιστεί η προσβαλλόμενη απόφαση, με σκοπό να απορριφθεί εξ ολοκλήρου η από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή του πρώτου των εφεσίβλητων και να γίνει καθ΄ ολοκληρίαν δεκτή η από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή της και γ) με την από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση, το εν μέρει ηττηθέν δεύτερο των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής, να γίνει δεκτή η έφεσή του, να εξαφανιστεί η προσβαλλόμενη υπ΄ αρ. 1767/2014 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (και όχι Αθηνών, όπως από προφανή παραδρομή αναφέρει στο αιτητικό της ένδικης εφέσεως) κατά το ιστορικό της, να απορριφθεί η από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή του εφεσίβλητου και να του επιστραφεί το παράβολο ποσού 200 ευρώ, που κατέθεσε για την άσκηση της εφέσεως.

Στο άρθρο 3 παρ. 1 της Οδηγίας 72/166/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 24-4-1972 «Περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών των σχετικών με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων οχημάτων και με τον έλεγχο της υποχρεώσεως προς ασφάλιση της ευθύνης αυτής» προβλέπεται, ότι κάθε κράτος μέλος λαμβάνει … όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε η αστική ευθύνη, σχετική με την κυκλοφορία οχημάτων με συνήθη στάθμευση στο έδαφός του να καλύπτεται από ασφάλιση. Η υποχρέωση αυτή καλύπτεται με την πρόβλεψη της υποχρεωτικής κάλυψης με ασφάλιση του κυρίου ή κατόχου του αυτοκινήτου της έναντι τρίτων αστικής ευθύνης (άρθρο 2 επ. του Ν. 489/1976), καθώς και με την πρόβλεψη ποινικής και διοικητικής ευθύνης των προαναφερομένων κυρίου ή κατόχου σε περίπτωση κυκλοφορίας ανασφάλιστου αυτοκινήτου (άρθρο 12 του ως άνω νόμου). Περαιτέρω, στο άρθρο 1 παρ. 4 της 84/5/ΕΟΚ δεύτερης Οδηγίας του Συμβουλίου της 30-12-1983 «Για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών των σχετικών με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων οχημάτων» ορίζεται ότι «κάθε κράτος μέλος ιδρύει ή εγκρίνει οργανισμό, αποστολή του οποίου είναι να αποκαθιστά, τουλάχιστον εντός των ορίων της υποχρέωσης ασφάλισης, τις υλικές ζημίες ή τις σωματικές βλάβες που προκαλούνται από όχημα αγνώστων στοιχείων ή για το οποίο δεν έχει εκπληρωθεί η υποχρέωση ασφάλισης της παραγράφου 1». Στα πλαίσια του ελληνικού δικαίου το ζήτημα τούτο είχε ήδη προβλεφθεί στα άρθρα 16 επ. του προαναφερόμενου Ν. 489/1976, που κωδικοποιήθηκε με το Π.Δ. 237/1986, με την ίδρυση νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία «Επικουρικό κεφάλαιο ασφάλισης ευθύνης από ατυχήματα αυτοκινήτων» και συντετμημένα «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ», το οποίο τελεί υπό την εποπτεία και τον έλεγχο του Υπουργού Ανάπτυξης, εδρεύει στην Αθήνα και διέπεται από τις διατάξεις του άνω νόμου. Στη συνέχεια, μέλη του Επικουρικού Κεφαλαίου καθίστανται υποχρεωτικά οι ασφαλιστικές επιχειρήσεις που ασκούν ασφάλιση αστικής ευθύνης από ατυχήματα αυτοκινήτων, καθώς και τα Ν.Π.Δ.Δ. ή οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας των οποίων τα οχήματα εξαιρούνται της υποχρεωτικής ασφάλισης (άρθρο 18 του Ν. 489/1976), για την εκπλήρωση δε του σκοπού του επιβάλλεται εκ του νόμου εισφορά υπέρ αυτού, το ανώτατο όριο της οποίας καθορίζεται με την εκάστοτε απόφαση του Υπουργού Ανάπτυξης, υπολογιζόμενη σε ποσοστό επί των καθαρών ασφαλίστρων (5% κατ΄ ανώτατο όριο) του κλάδου αστικής ευθύνης από χερσαία οχήματα, η οποία βαρύνει κατά 70% τις ασφαλιστικές επιχειρήσεις και κατά 30% τους ασφαλισμένους (άρθρο 20 παρ. 1 του Ν. 489/1976). Από την νομοθεσία λοιπόν που το διέπει, τον τρόπο λειτουργίας του και τους σκοπούς που εξυπηρετεί, προκύπτει ότι, παρά την ιδιωτικού δικαίου νομική μορφή του, το Επικουρικό Κεφάλαιο επιτελεί κοινωνικό έργο. Με τις διατάξεις των άρθρων 5, 6 παρ. 1, παρ. 2, 5, 6 και 10 παρ. 1 του ΠΔ 237/1986 καθιερώθηκε η υποχρεωτική ασφάλιση της από αυτοκινητικά ατυχήματα ευθύνης, η οποία καλύπτει την έναντι τρίτων αστική ευθύνη εξαιτίας θανάτωσης ή σωματικής βλάβης ή ζημιών σε πράγματα, στην οποία περιλαμβάνεται και η χρηματική αξίωση για ψυχική οδύνη ή ηθική βλάβη, το δε ασφαλιστικό ποσό είναι τουλάχιστον ίσο με αυτό που καθορίζει κάθε φορά με αποφάσεις της η .. για κάθε είδος κινδύνου που υπάγεται στην υποχρεωτική ασφάλιση. Εξάλλου, κατά το άρθρο 19 παρ. 1 του ιδίου ως άνω ΠΔ, το Επικουρικό Κεφάλαιο είναι υποχρεωμένο να καταβάλει στα πρόσωπα που ζημιώθηκαν την κατά την παρ. 2 του άρθρου αυτού αποζημίωση λόγω θανάτωσης ή σωματικών βλαβών ή υλικών ζημιών από αυτοκινητικά ατυχήματα και σε περίπτωση που αυτά προκαλούνται από ανασφάλιστο όχημα ή από όχημα αγνώστων στοιχείων ή ασφαλισμένο σε ασφαλιστική εταιρεία που πτώχευσε ή της οποίας η άδεια λειτουργίας ανακλήθηκε. Κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου, όπως ίσχυε πριν την αντικατάστασή του από το Ν. 4092/2012, η αποζημίωση δεν μπορεί να υπερβεί τα κατά το άρθρο 6 παρ. 5 κατώτατα όρια ασφαλιστικών ποσών του χρόνου ατυχήματος. Περαιτέρω, με το τέταρτο άρθρο του Ν. 4092/2012, ο οποίος, σύμφωνα με το έβδομο άρθρο αυτού, ισχύει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 220 τ. Α/8-11-2012), εισήχθησαν περιορισμοί στις αποζημιώσεις που καταβάλλει το Επικουρικό Κεφάλαιο σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή ανάκλησης της άδειας λειτουργίας του, καθώς επίσης και περιορισμοί στο ύψος της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης. Ειδικότερα, με το στοιχείο γ΄ του άνω άρθρου, αντικαταστάθηκε η παρ. 2 του άρθρου 19 του Π.Δ. 237/1986 και προβλέπεται πλέον, μεταξύ άλλων, α) ότι η αποζημίωση που καταβάλλει το Επικουρικό Κεφάλαιο για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης δεν μπορεί να υπερβεί το ποσό των έξι χιλιάδων (6.000) ευρώ για κάθε δικαιούχο και β) ότι η αποζημίωση, στην περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής εταιρείας, δεν καταβάλλεται ολόκληρη, αλλά με βάση τα ποσοστά που η διάταξη αυτή λεπτομερώς καθορίζει, κυμαινόμενα μεταξύ 70% έως 90%, μη δυνάμενη να υπερβεί, κατ΄ ανώτατο όριο, το ποσό των εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ. Με την ίδια δε αυτή διάταξη ορίστηκε περαιτέρω ότι η εν λόγω ρύθμιση «καταλαμβάνει και τις ήδη γεγενημένες αξιώσεις κατά του Επικουρικού Κεφαλαίου, χωρίς πάντως να θίγει αξιώσεις που έχουν επιδικαστεί με οριστική δικαστική απόφαση» και ότι «οι τόκοι που στις περιπτώσεις της προηγουμένης παραγράφου του παρόντος άρθρου υποχρεούται να καταβάλει το Επικουρικό Κεφάλαιο υπολογίζονται σε κάθε περίπτωση με επιτόκιο έξι τοις εκατό (6%) ετησίως.». Πρέπει να σημειωθεί ότι με την προεκτεθείσα διάταξη του άρθρου 1 παρ. 4 της δεύτερης Οδηγίας 84/5/ΕΟΚ κατά την οποία «κάθε κράτος μέλος ιδρύει ή εγκρίνει οργανισμό, αποστολή του οποίου είναι να αποζημιώνει, τουλάχιστον εντός των ορίων της υποχρέωσης ασφάλισης, τις υλικές ζημίες ή τις σωματικές βλάβες που προκαλούνται από οχήματα αγνώστων στοιχείων ή για τα οποία δεν έχει ολοκληρωθεί η υποχρέωση ασφάλισης που προβλέπεται στην παρ. 1» καλύπτεται και η χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης (ΟλΑΠ 9/1993, ΔΕΕ, C-277/12 της 24-10-2013). Περαιτέρω, το άρθρο 9 παρ. 1 της Κωδικοποιητικής Οδηγίας 2009/103/ΕΚ ορίζει επακριβώς ποια είναι τα ελάχιστα αυτά ποσά ασφαλιστικής κάλυψης τα οποία θα πρέπει να τηρούνται σε κάθε περίπτωση (ΔΕΚ C-348/98 της 14-11-2000). Ακολούθως, σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, τα δικαιώματα του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους, ενώ οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν να επιβληθούν κατά το Σύνταγμα στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. Τέλος, με το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, το οποίο κυρώθηκε με το Ν.Δ. 53/1974 και έχει αυξημένη τυπική ισχύ έναντι των κοινών νόμων, ορίσθηκε ότι «παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθεί της ιδιοκτησίας του, ει μη δια λόγους δημόσιας ωφέλειας και υπό τους προβλεπόμενους υπό του νόμου ή των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους. Αι προαναφερόμενοι διατάξεις δεν θίγουν το δικαίωμα κάθε κράτους να θέτει σε ισχύ νόμους, τους οποίους κρίνει αναγκαίους προς ρύθμιση της χρήσης αγαθών, σύμφωνα με το δημόσιο συμφέρον ή προς διασφάλιση της καταβολής φόρων ή άλλων εισφορών ή προστίμων». Υπό τα δεδομένα αυτά οι προεκτεθείσες διατάξεις του Ν. 4092/2012 είναι ανίσχυρες για τους ακόλουθους λόγους. O καθορισμός του ποσού των 6.000 ευρώ ως ανωτάτου ορίου για ψυχική οδύνη κάθε δικαιούχου προσκρούει ευθέως στην παρ. 4 του άρθρου 1 της δεύτερης Οδηγίας 84/5/ΕΟΚ, κατά την οποία «κάθε κράτος μέλος ιδρύει ή εγκρίνει οργανισμό, αποστολή του οποίου είναι να αποζημιώνει, τουλάχιστον εντός των ορίων της υποχρέωσης ασφάλισης, τις υλικές ζημιές ή τις σωματικές βλάβες που προκαλούνται από οχήματα αγνώστων στοιχείων ή για τα οποία δεν έχει εκπληρωθεί η υποχρέωση ασφάλισης που προβλέπεται στην παρ. 1», διάταξη η οποία καλύπτει και την χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, κατά τα προεκτεθέντα. Επίσης, τo επιβληθέν ανώτατο όριο των 6.000 ευρώ είναι αντίθετο και προς την αρχή της stricto sensu αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 εδ. δ΄ του Συντάγματος), διότι η παρέμβαση αυτή του νομοθέτη δεν είναι πρόσφορη για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, ήτοι για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του Επικουρικού Κεφαλαίου, αλλά ούτε και αναγκαία για την επίτευξη του σκοπού αυτού, αφού θα μπορούσε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα αυτό με ηπιότερο τρόπο, είτε με το να προβλεφθεί μία έκτακτη επιδότησή του από τον κρατικό προϋπολογισμό, είτε με το να υποχρεωθεί αυτό να εξυγιάνει τα οικονομικά του μέσω της αύξησης των εσόδων του και του περιορισμού των λειτουργικών του δαπανών. Επίσης, ο περιορισμός σε ορισμένο μόνο ποσοστό της οφειλόμενης από το Επικουρικό Κεφάλαιο αποζημίωσης του παθόντος σε περίπτωση πτώχευσης του ασφαλιστή ή άκαρπης εκτέλεσης σε βάρος του ασφαλιστή ή τέλος ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής εταιρείας είναι αντίθετος προς την Οδηγία του Συμβουλίου της 24-4-1972 (72/166 ΕΟΚ), η οποία όπως ήδη αναφέρθηκε επιβάλλει στα κράτη μέλη τη λήψη μέτρων ώστε κάθε όχημα που κυκλοφορεί στο έδαφός τους να καλύπτεται ασφαλιστικά, δηλαδή όχι απλά να έχει συνάψει σύμβαση ασφάλισης, αλλά και σε κάθε μεταγενέστερο του τροχαίου ατυχήματος χρόνο να δύναται ο παθών να αποζημιωθεί από ασφαλιστική εταιρεία ή άλλο φερέγγυο πρόσωπο. Εξ ετέρου, η εφαρμογή της ανωτέρω ρύθμισης, η οποία περιορίζει με το ως άνω όριο την ευθύνη του Επικουρικού Κεφαλαίου και επί των ήδη γεγενημένων αξιώσεων είναι ανίσχυρη, διότι είναι αντίθετη προς το προαναφερθέν άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, που κυρώθηκε (μαζί με τη σύμβαση) με το ΝΔ 53/1974 και έχει, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, αυξημένη έναντι των νόμων ισχύ. Με τη διάταξη αυτή κατοχυρώνεται ο σεβασμός της περιουσίας του προσώπου, το οποίο μπορεί να τη στερηθεί μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας. Στην έννοια της περιουσίας περιλαμβάνονται όχι μόνο τα εμπράγματα δικαιώματα, αλλά και όλα τα δικαιώματα «περιουσιακής φύσεως» και τα κεκτημένα «οικονομικά συμφέροντα». Καλύπτονται έτσι τα ενοχικά περιουσιακά δικαιώματα και ειδικότερα απαιτήσεις, είτε αναγνωρισμένες με δικαστική ή διαιτητική απόφαση, είτε απλώς γεγενημένες κατά το εθνικό δίκαιο, εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία με βάση το ισχύον έως την προσφυγή στο Δικαστήριο δίκαιο ότι μπορούν να ικανοποιηθούν δικαστικά (ΟλΑΠ 6/2007, ΟλΑΠ 40/1998). Έτσι, η ανωτέρω διάταξη του Ν. 4092/2012 με το να περιορίσει δραστικά το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης, καταργεί ουσιαστικά την αστική αυτή απαίτηση των δικαιούχων, που γεννήθηκε με το θάνατο συγγενικού προσώπου σε τροχαίο ατύχημα. Κατά συνέπεια, είναι ασυμβίβαστη προς τη διάταξη του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, αφού τείνει σε αδικαιολόγητη αποστέρηση περιουσιακού στοιχείου των ως άνω προσώπων χωρίς να συντρέχουν λόγοι δημόσιας ωφέλειας. Και τέτοιο λόγο δεν συνιστά το ταμειακό απλώς συμφέρον του Επικουρικού Κεφαλαίου. Ακολούθως, κατά το άρθρο 4 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος, οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα. Με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται όχι μόνον η ισότητα των Ελλήνων πολιτών έναντι του νόμου, αλλά και η ισότητα του νόμου έναντι αυτών, με την έννοια ότι ο νομοθέτης, κατά τη ρύθμιση ουσιωδώς ομοίων πραγμάτων, σχέσεων ή καταστάσεων και κατηγοριών ή προσώπων, δεν μπορεί να νομοθετεί κατά διαφορετικό τρόπο, εισάγοντας εξαιρέσεις και κάνοντας διακρίσεις, εκτός αν η διαφορετική ρύθμιση δεν είναι αυθαίρετη, αλλά επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος, η συνδρομή δε των ειδικών περιστάσεων ή του κοινωνικού ή δημόσιου συμφέροντος υπόκειται στον έλεγχο των Δικαστηρίων (ΟλΑΠ 3/2006, 38/2005, 30/2005, 23/2004, 11/2008). Τέλος, σύμφωνα με το άρθρο 14 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, «όλοι είναι ίσοι ενώπιον των δικαστηρίων. Κάθε πρόσωπο έχει το δικαίωμα η υπόθεση του να δικαστεί δίκαια και δημόσια από αρμόδιο, ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο … για αμφισβητήσεις δικαιωμάτων και υποχρεώσεων αστικού χαρακτήρα». Το ΔΣΑΠΔ έχει ενσωματωθεί στην Ελληνική έννομη τάξη με το Ν. 2462/1997. Κατά την έννοια των διατάξεων αυτών η αρχή της ισότητας των διαδίκων, που συνιστά ειδική εκδήλωση της αρχής της ισότητας, επιβάλλει την ίση μεταχείρισή τους από τους νόμους που προσδιορίζουν τους όρους της δικαστικής προστασίας. Επομένως, διατάξεις νόμων, με τις οποίες αναγνωρίζεται υπέρ ενός διαδίκου ευνοϊκή μεταχείριση ως προς το ανωτέρω δικαίωμα, με αποτέλεσμα να τίθεται αυτός σε θέση πλεονεκτικότερη από εκείνη του αντιδίκου του, είναι ανίσχυρες (ΟλΑΠ 12/2013, ΟλΑΠ 4/2012). Κατά συνέπεια, οι διατάξεις με τις οποίες ορίζεται το ποσοστό τόκου υπερημερίας που καταβάλλεται από το Επικουρικό Κεφάλαιο σε 6% ετησίως, δηλαδή σε ποσοστό μικρότερο από εκείνο που υποχρεούνται να καταβάλλουν οι οφειλέτες αυτού και το οποίο ισχύει για όλους τους άλλους διαδίκους, έρχεται σε αντίθεση 1) με τα άρθρα 4 παρ. 1 του Συντάγματος και το άρθρο 14 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, αφού με αυτές αναγνωρίζεται υπέρ του Επικουρικού Κεφαλαίου ευνοϊκή μεταχείριση ενώ τίθεται σε δυσμενέστερη θέση έναντι αυτού ο άλλος διάδικος και 2) με την διάταξη του προαναφερθέντος άρθρου 1 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, δεδομένου ότι με την ανωτέρω ευνοϊκή υπέρ αυτού ρύθμιση επέρχεται βλάβη της περιουσίας του δανειστή το Επικουρικού Κεφαλαίου χωρίς να δικαιολογείται τούτο από λόγους δημοσίου συμφέροντος, ενόψει του ότι το απλό ταμειακό συμφέρον του Επικουρικού Κεφαλαίου δεν ταυτίζεται με το δημόσιο ή το γενικό συμφέρον και δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παραβίαση των δικαιωμάτων των παθόντων από τροχαία ατυχήματα να απαιτήσουν και να λάβουν τόκους για τις αξιώσεις τους σε ποσοστό ίδιο με εκείνο που καταβάλλουν οι ιδιώτες, ενώ δεν συνιστά τέτοιο λόγο δημοσίου συμφέροντος το γεγονός ότι το Επικουρικό Κεφάλαιο, που είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, τελεί απλώς υπό τον έλεγχο και την εποπτεία του κράτους (ΑΠ 1025/2015). Τέλος, η ανωτέρω διάταξη έρχεται σε αντίθεση με την ήδη και συνταγματικώς κατοχυρωμένη (άρθρο 25 του Συντάγματος) αρχή της αναλογικότητας, κατά τα προεκτεθέντα. Η αρχή αυτή, η οποία υπαγορεύει την τήρηση της αναλογίας ανάμεσα στον επιδιωκόμενο σκοπό και τα μέσα που χρησιμοποιούνται προδήλως προσβάλλεται στην προκειμένη περίπτωση. Και τούτο, διότι και αν θεωρηθεί ότι ο επιδιωκόμενος σκοπός είναι η προστασία του «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ», το καταβαλλόμενο ποσοστό 6% ως τόκος υπερημερίας, δηλαδή το 1/2 από εκείνο που υποχρεούται να καταβάλλει ο οφειλέτης ιδιώτης, δεν είναι αναλογικό (ΟλΑΠ 4/2012). Ακολούθως, κατά τη διάταξη του άρθρου 931 του ΑΚ η αναπηρία ή η παραμόρφωση που προξενήθηκε στον παθόντα λαμβάνεται ιδιαίτερα υπόψη κατά την επιδίκαση της  αποζημίωσης, αν επιδρά στο μέλλον του. Η διάταξη αυτή προϋποθέτει αναπηρία ή παραμόρφωση του παθόντος ανεξαρτήτως αν οφείλεται σε υποκειμενικά ή αντικειμενικά άδικη πράξη. Ως αναπηρία θεωρείται κάποια έλλειψη της σωματικής, νοητικής ή ψυχικής ακεραιότητας του προσώπου, ενώ ως παραμόρφωση, νοείται κάθε ουσιώδης αλλοίωση της εξωτερικής εμφάνισης του προσώπου, η οποία καθορίζεται όχι αναγκαίως κατά τις απόψεις της ιατρικής, αλλά κατά τις αντιλήψεις της ζωής. Περαιτέρω, η αναπηρία ή παραμόρφωση του προσώπου έχει σημασία εφόσον επηρεάζει το μέλλον του. Ως μέλλον νοείται η επαγγελματική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη του προσώπου, εφόσον επηρεάζεται τούτο από τη ζημία, την οποία συνεπεία της αδικοπραξίας υπέστη το πρόσωπο. Δεν απαιτείται βεβαιότητα δυσμενούς επιρροής της αναπηρίας ή παραμορφώσεως στο μέλλον του προσώπου. Αρκεί και απλή δυνατότητα κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων. Στον επαγγελματικό-οικονομικό τομέα η αναπηρία ή παραμόρφωση του ανθρώπου, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας αποτελεί αρνητικό στοιχείο στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της οικονομικής εξέλιξης και προαγωγής του. Οι δυσμενείς συνέπειες είναι περισσότερο έντονες σε περιόδους οικονομικών δυσχερειών και στενότητας στην αγορά εργασίας. Οι βαρυνόμενοι με αναπηρία ή παραμόρφωση μειονεκτούν και κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός εργασίας έναντι των υγιών συναδέλφων τους. Η διάταξη, λοιπόν, αυτή (άρθρο 931 του ΑΚ) προβλέπει επιδίκαση από το Δικαστήριο χρηματικής παροχής στον παθόντα με αναπηρία ή παραμόρφωση, εφόσον συνεπεία αυτών επηρεάζεται το μέλλον του. Η χρηματική αυτή παροχή δεν αποτελεί αποζημίωση, εφόσον η τελευταία εννοιολογικά συνδέεται με την επίκληση και απόδειξη ζημίας περιουσιακής, δηλαδή διαφοράς μεταξύ της περιουσιακής κατάστασης μετά το ζημιογόνο γεγονός και εκείνης που θα υπήρχε χωρίς αυτό. Βέβαια, η αναπηρία ή παραμόρφωση δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκη πρόκληση στον παθόντα περιουσιακής ζημίας. Άλλωστε, δεν μπορεί να γίνει πρόβλεψη, ότι η αναπηρία ή παραμόρφωση θα προκαλέσει σ΄ αυτόν συγκεκριμένη περιουσιακή ζημία. Είναι, όμως, βέβαιο ότι η αναπηρία ή παραμόρφωση, ανάλογα με το βαθμό της και τις λοιπές συντρέχουσες περιστάσεις (ηλικία, φύλο, κλίσεις και επιθυμίες του παθόντος), οπωσδήποτε θα έχει δυσμενή επίδραση στην κοινωνική-οικονομική εξέλιξη αυτού, κατά τρόπο όμως που δεν δύναται επακριβώς να προσδιορισθεί. Η δυσμενής αυτή επίδραση είναι δεδομένη και, επομένως, δεν δικαιολογείται εμμονή στην ανάγκη προσδιορισμού του ειδικού τρόπου της επίδρασης αυτής και των συνεπειών της στο κοινωνικό-οικονομικό μέλλον του παθόντος. Προέχον και κρίσιμο είναι το γεγονός της αναπηρίας ή παραμόρφωσης ως βλάβης του σώματος και της υγείας του προσώπου, ως ενός αυτοτελούς έννομου αγαθού, που απολαύει και συνταγματικής προστασίας, σύμφωνα με τις παραγράφους 3 και 6 του άρθρου 21 του Συντάγματος, όχι μόνο στις σχέσεις των πολιτών προς το Κράτος, αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς αναγκαίως η προστασία αυτή να συνδέεται με την αδυναμία πορισμού οικονομικών ωφελημάτων ή πλεονεκτημάτων. Έτσι, ορθότερη κρίνεται η ερμηνεία της διάταξης του άρθρου 931 του ΑΚ, που την καθιστά εφαρμόσιμη, σύμφωνα με την οποία προβλέπεται από τη διάταξη η επιδίκαση στον παθόντα αναπηρία ή παραμόρφωση ενός εύλογου χρηματικού ποσού, ακριβώς λόγω της αναπηρίας ή παραμόρφωσής του, χωρίς σύνδεση με συγκεκριμένη περιουσιακή ζημία, η οποία άλλωστε και δεν δύναται να προσδιορισθεί. Το ποσό του επιδικαζόμενου κατά τη διάταξη του άρθρου 931 του ΑΚ εύλογου χρηματικού ποσού εξευρίσκεται με βάση το είδος και τις συνέπειες της αναπηρίας ή παραμόρφωσης αφενός και με βάση την ηλικία του παθόντος αφετέρου, καθώς και με τη συνεκτίμηση του ποσοστού συνυπαιτιότητας του τελευταίου στην πρόκληση της αναπηρίας ή της παραμόρφωσής του, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση της κατά τη διάταξη του άρθρου 932 του ΑΚ αξίωσης για επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης. Είναι πρόδηλο ότι η κατά τη διάταξη του άρθρου 931 του ΑΚ αξίωση είναι διαφορετική: α) από την αξίωση που απορρέει από τη διάταξη του άρθρου 929 του ΑΚ για διαφυγόντα εισοδήματα του παθόντος, που κατ΄ ανάγκη συνδέεται με επίκληση και απόδειξη συγκεκριμένης περιουσιακής ζημίας, λόγω της ανικανότητας του παθόντος προς εργασία και β) από την κατά τη διάταξη του άρθρου 932 του ΑΚ χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης που υπέστη ο παθών, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 932 του ΑΚ. Είναι αυτονόητο ότι όλες οι προαναφερθείσες αξιώσεις δύνανται να ασκηθούν είτε σωρευτικά είτε μεμονωμένα, αφού πρόκειται για αυτοτελείς αξιώσεις και η θεμελίωση καθεμιάς από αυτές δεν προϋποθέτει αναγκαία την ύπαρξη μιας των λοιπών (ΑΠ 1622/2013, ΑΠ 72/2012, ΑΠ 123/2010, ΑΠ 2021/2009). Περαιτέρω στην περίπτωση που, εξαιτίας του είδους και της σοβαρότητας του τραυματισμού του παθόντος, αυτός αδυνατεί να αυτοεξυπηρετηθεί και έχει ανάγκη πρόσληψης αποκλειστικής νοσοκόμου – οικιακής βοηθού, για τη φροντίδα και την εξυπηρέτησή του, το έργο το οποίο αναλαμβάνει, με εντατικοποίηση των δυνάμεών του, συγγενικό του πρόσωπο, το οποίο, με τις προς τον παθόντα υπηρεσίες του, καλύπτει την ως άνω ανάγκη πρόσληψης οικιακής βοηθού, θεμελιώνεται αξίωση αποζημίωσης του παθόντος κατά του υπόχρεου, διότι, όπως προκύπτει από τη διάταξη του άρθρου 930 παρ. 3 του ΑΚ, η μη καταβολή ανταλλάγματος, στην περίπτωση αυτή, δεν μπορεί να αποβεί προς όφελος του ζημιώσαντος. Συνεπώς, ο τραυματισθείς από αδικοπραξία τρίτου, ο οποίος δέχεται τις αυξημένες περιποιήσεις και φροντίδες των συγγενικών προσώπων προς αποκατάσταση της υγείας του, δικαιούται να απαιτήσει από τον υπόχρεο προς αποζημίωση, τουλάχιστον το ποσό που θα ήταν υποχρεωμένος να καταβάλει σε τρίτο πρόσωπο, που θα το προσλάμβανε για το σκοπό αυτό, έστω και αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν καταβάλει κανένα τέτοιο ποσό στα συγγενικά πρόσωπα, τα οποία με υπερένταση ενίοτε των δυνάμεών τους και σε βάρος άλλων ενασχολήσεών τους ασχολούνται με τη φροντίδα για την αποκατάσταση της υγείας του τραυματισθέντος. Στη συνέχεια κατά τη διάταξη του άρθρου 216 παρ. 1 του ΚΠολΔ, με την οποία ορίζεται ότι το δικόγραφο της αγωγής, εκτός από τα στοιχεία που ορίζονται στα άρθρα 118 ή 117, πρέπει να περιέχει: α) σαφή έκθεση των γεγονότων που θεμελιώνουν σύμφωνα με το νόμο την αγωγή και δικαιολογούν την άσκησή της, β) ακριβή περιγραφή του αντικειμένου της διαφοράς και γ) ορισμένο αίτημα, προκύπτει ότι η μη πλήρης  αναφορά των περιστατικών αυτών καθιστά την αγωγή αόριστη και οδηγεί στην απόρριψή της ως απαράδεκτης, για έλλειψη διαδικαστικής προϋπόθεσης, η οποία αποτελεί και προϋπόθεση του παραδεκτού της (ΑΠ 1611/2008 Δ. 2008.1131, ΑΠ 187/2006 Δ. 2006.907). Έτσι, στην αγωγή με την οποία αξιώνεται η χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης του παθόντος από τον τραυματισμό του, κατά τις διατάξεις των άρθρων 299, 914, 932 του ΑΚ, πρέπει και αρκεί να αναφέρονται, οι συνθήκες του ατυχήματος, δηλαδή τα πραγματικά περιστατικά υπό τα οποία έλαβε χώρα τούτο, το πταίσμα του εναγομένου, η ηθική βλάβη και η έκταση αυτής καθώς και η κοινωνική και οικονομική θέση του ενάγοντος και του εναγομένου δοθέντος δε ότι, ως προς την τελευταία περίσταση της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των μερών, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 932 του ΑΚ παρέχεται η δυνατότητα στο Δικαστήριο της ουσίας να επιδικάσει στον παθόντα εύλογη κατά την κρίση του χρηματική ικανοποίηση, προσδιορίζοντας το ποσό αυτής, μετ΄ εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών ως προς το βαθμό του πταίσματος του δράστη, το είδος της προσβολής, την έκταση του άλγους του παθόντος, το τυχόν συντρέχον πταίσμα του, την ηλικία και το φύλο του, αρκεί η μνεία της εν γένει κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των μερών, όπως κατ΄ αρχήν εμφανίζεται στον εξωτερικό κόσμο, στον εναγόμενο δε, εναπόκειται να προτείνει, κατ` ανεπτυγμένη άρνηση, και άλλα περιστατικά, ως προς το στοιχείο τούτο, χρήσιμα για τον προσδιορισμό του ποσού της χρηματικής ικανοποίησης. Η έλλειψη της έκθεσης των γεγονότων αυτών, που αφορά στην προδικασία, κατ΄ άρθρο 111 παρ. 2 του ΚΠολΔ, συνεπάγεται την απόρριψη της αγωγής, λόγω της αοριστίας της, ως απαράδεκτης και αυτεπαγγέλτως, ενώ, αν το Δικαστήριο την παραβλέψει, ελέγχεται αναιρετικώς – υπό την προϋπόθεση ότι η αοριστία προτάθηκε στο Εφετείο με το δικόγραφο της έφεσης ή τους πρόσθετους λόγους και επισημαίνεται στο αναιρετήριο η προβολή της, γιατί δεν αφορά στη δημόσια τάξη – με το λόγο εκ του άρθρου 559 αριθ. 14 του ΚΠολΔ (ΑΠ 732/2013, ΑΠ 961/2007). Επιπροσθέτως, για το ορισμένο της αγωγής αποζημίωσης του εξ αδικοπραξίας ζημιωθέντος, λόγω βελτιωμένης διατροφής του προς αποκατάσταση της υγείας του συνεπεία των εκ της αδικοπραξίας σωματικών του κακώσεων απαιτείται, αλλά και αρκεί να διαλαμβάνονται στο δικόγραφο της, πλην των σε κάθε αδικοπραξία στοιχείων, η ανάγκη λήψεως βελτιωμένης τροφής, το είδος και η χρονική διάρκεια αυτής (ΕφΘεσσαλ 1991/2013, ΕφΙωαν 102/2006), καθώς επίσης για το ορισμένο του κονδυλίου που αφορά την ολοσχερή καταστροφή οχήματος, η επιδιόρθωση του οποίου κρίνεται οικονομικά ασύμφορη, πρέπει να εκτίθενται στην αγωγή επαρκή στοιχεία ώστε βάσει αυτών το Δικαστήριο να δυνηθεί να προσδιορίσει το ύψος του σχετικού κονδυλίου (τύπος οχήματος, παλαιότητα, αγοραστική αξία, είδος και έκταση βλαβών και ο βαθμός αποκαταστάσεώς τους). Τέλος, επί αγωγής προς αποζημίωση από αυτοκινητικό ατύχημα, που προκλήθηκε από υπαιτιότητα του οδηγού του ζημιογόνου αυτοκινήτου, εάν με το δικόγραφο της αγωγής γίνεται επίκληση της αμέλειας του εναγομένου, είναι επιτρεπτή η συγκεκριμενοποίηση αυτής από το Δικαστήριο της ουσίας, με βάση τα ειδικότερα (διευκρινιστικά) περιστατικά, που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία και θεμελιώνουν την αμέλεια του εναγομένου οδηγού, έστω και εάν τα περιστατικά αυτά δεν συμπίπτουν πλήρως με τα εκτιθέμενα στους αγωγικούς ισχυρισμούς. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί ανεπίτρεπτη, κατά το άρθρο 224 του ΚΠολΔ, μεταβολή της βάσης της αγωγής (ΑΠ 717/2016, ΑΠ 832/2011, ΑΠ 848/2001, ΑΠ 483/2001, ΑΠ 1400/1994). Στην προκειμένη περίπτωση με λόγο της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, ο εκκαλών παραπονείται ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση εσφαλμένα απέρριψε την από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή ως αόριστη ως προς το κονδύλιο που αφορά την επικαλούμενη καταστροφή, κατά το ατύχηµα, των αναφερόµενων σ΄ αυτήν (ένδικη αγωγή) προσωπικών του αντικειµένων. Από το δικόγραφο της ένδικης ως άνω αγωγής προκύπτει ότι ο ενάγων εξέθεσε, όπως από το άρθρο 216 του ΚΠολΔ επιβάλλεται, τα πραγματικά περιστατικά που θεμελιώνουν την σχετική επιμέρους αξιώσή του, αφού ως προς το κονδύλιο που αφορά την επικαλούμενη καταστροφή των προσωπικών του αντικειμένων, επικαλείται το χρόνο κτήσης αυτών, την αξία αυτών, διευκρινίζει την κατάσταση στην οποία ευρίσκονταν αυτά κατά τον κρίσιμο χρόνο του ατυχήματος, ώστε να αποκατασταθεί η πραγματική ζημία του (ενάγοντος), δηλαδή αυτή που είχαν αυτά κατά το χρόνο του ατυχήματος. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, απέρριψε το ως άνω κονδύλιο ως αόριστο, έσφαλε ως προς την εφαρμογή του νόμου και συνεπώς ο σχετικός λόγος της ως άνω εφέσεως πρέπει να γίνει δεκτός ως κατ΄ ουσίαν βάσιμος, να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη απόφαση ως προς την αντίστοιχη διάταξή της και, αφού κρατηθεί η υπόθεση από το Δικαστήριο αυτό, να δικασθεί εκ νέου η από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή ως προς την ουσιαστική βασιμότητα του αιτήματος (κονδυλίου ) αυτού (άρθρο 535 του ΚΠολΔ). Κατά τα λοιπά με αυτό το περιεχόμενο η ένδικη αγωγή είναι επαρκώς ορισμένη, όσον αφορά τα εκκληθέντα με τις ένδικες εφέσεις κεφάλαια αυτής (αγωγής), όπως έκρινε και το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, απορριπτομένου του περί του αντιθέτου ισχυρισμού που προβάλλεται με λόγους των από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεων που προσβάλλουν ως αόριστα συγκεκριμένα κονδύλια, καθόσον γίνεται σαφής έκθεση [στο δικόγραφό της (αγωγής)] των αναγκαίων για τη νομική θεμελίωσή της γεγονότων και επιπλέον εκείνων που απαιτούνται για τη δικαιολόγηση της άσκησής της κατά των ως άνω εναγομένων, καθώς επίσης διαλαμβάνονται σ΄ αυτή όλα τα απαραίτητα για το ορισμένο της στοιχεία. Συγκεκριμένα ο ενάγων επικαλείται τα πραγματικά περιστατικά που κατά τους αγωγικούς ισχυρισμούς του θεμελιώνουν την αποκλειστική υπαιτιότητα (αμέλεια) της πρώτης των εναγομένων στην πρόκληση του επικαλούμενου ένδικου τροχαίου ατυχήματος, καθώς επίσης ως προς τα κονδύλια α) της ηθικής βλάβης, β) των δαπανών απασχόλησης αποκλειστικής νοσοκόμας (πλασματικής αμοιβής), γ) της βελτιωμένης διατροφής και δ) του χρηματικού ποσού του άρθρου 931 του ΑΚ, Α) αφού, ως προς το πρώτο κονδύλιο, αρκεί η μνεία της εν γένει κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των μερών, όπως κατ΄ αρχήν εμφανίζεται στον εξωτερικό κόσμο, στους εναγομένους δε εναπόκειται να προτείνουν, κατ΄ ανεπτυγμένη άρνηση, και άλλα περιστατικά, ως προς το στοιχείο τούτο, χρήσιμα για τον προσδιορισμό του ποσού της χρηματικής ικανοποίησης, Β) αφού, ως προς το δεύτερο κονδύλιο, εκτίθενται σ΄ αυτή (αγωγή) η ανάγκη πρόσληψης νοσοκόμας και η σχετική δαπάνη, σε συνάρτηση με τη διάρκεια και το χρόνο απασχολήσεως της νοσοκόμας, Γ) αφού, ως προς το τρίτο κονδύλιο, εκτίθενται η ανάγκη λήψης βελτιωμένης διατροφής, ενόψει και της έκτασης του τραυματισμού του ενάγοντος, το είδος και η χρονική διάρκεια αυτής και η σχετική δαπάνη και Δ) αφού, ως προς το χρηματικό ποσό του άρθρου 931 του ΑΚ, αναφέρονται τα περιστατικά, τα οποία διακρίνουν, κατά τα αναφερόμενα στη νομική σκέψη της παρούσας, τη σχετική αξίωση από τις αξιώσεις των άρθρων 929 και 932 του ΑΚ.

Από την εκτίμηση των ένορκων καταθέσεων των μαρτύρων των διαδίκων, ……….. (πατέρα του ενάγοντος-πρώτου των εναγομένων) και ………. (συζύγου της πρώτης των εναγομένων-ενάγουσας), αντίστοιχα, (άλλου μάρτυρα δεν ζητήθηκε η εξέταση), που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, και περιέχονται (οι καταθέσεις) στα ταυτάριθμα με την προσβαλλομένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδριάσεως του ίδιου (πρωτοβάθμιου) Δικαστηρίου, καθώς και από όλα τα έγγραφα, τα οποία νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι και τα οποία (έγγραφα) λαμβάνονται υπόψη είτε για άμεση απόδειξη, είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, [ανάμεσα στα οποία έγγραφα των οποίων για πρώτη φορά στον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας γίνεται επίκληση και προσαγωγή όχι από πρόθεση στρεψοδικίας ή βαριά αμέλεια (άρθρο 529 του ΚΠολΔ)], μεταξύ των οποίων και α) η επικαλούμενη και προσκομιζόμενη από τον ενάγοντα-εκκαλούντα-πρώτο των εφεσίβλητων-εφεσίβλητο υπ΄ αρ. 9511/20-3-2014 ένορκη βεβαίωση του ………… (υιού του), που λήφθηκε ενώπιον της Συμβολαιογράφου Αθηνών ……….., μετά από νόμιμη κλήτευση των εναγομένων-εφεσίβλητων- εκκαλούντων (βλ. τις υπ΄ αρ. ………. εκθέσεις επιδόσεως του Δικαστικού Επιμελητή στο Πρωτοδικείο Αθηνών …………), β) οι επικαλούμενες και προσκομιζόμενες από 19-7-2011, 19-7-2011 και 13-7-2011 υπεύθυνες δηλώσεις του Ν. 1599/1986 των …….., ……….. και ……… (υιού του ενάγοντος-εκκαλούντος-πρώτου των εφεσίβλητων-εφεσίβλητου) αντίστοιχα οι οποίες λαμβάνονται υπόψη, καθόσον δεν συντάχθηκαν για να χρησιμοποιηθούν ειδικά στην παρούσα δίκη και συνεπώς δεν αποτελούν ανυπόστατο αποδεικτικό μέσο και γ) οι προσκομιζόμενες μη αμφισβητούμενης γνησιότητας φωτογραφίες (άρθρα 444, 448 και 457 παρ. 4 του ΚΠολΔ, πρβλ. ΑΠ 1707/2009, ΑΠ 230/2008, ΑΠ 239/2004), καθώς και αντίγραφα από την σχηματισθείσα σε σχέση με το ένδικο ατύχημα ποινική δικογραφία, τα οποία εκτιμώνται για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (ΟλΑΠ 8/1987, ΑΠ 631/2004, ΑΠ 370/2004), χωρίς όμως η ρητή αναφορά ορισμένων εκ των ανωτέρω εγγράφων να προσδίδει σε αυτά αυξημένη αποδεικτική δύναμη σε σχέση με τα λοιπά επικαλούμενα και προσκομιζόμενα από τους διαδίκους έγγραφα, για τα οποία δεν γίνεται ειδική για το καθένα μνεία, που είναι όμως ισοδύναμα, και ως προεκτέθηκε, όλα ανεξαιρέτως συνεκτιμώνται προς σχηματισμό της δικανικής κρίσεως σχετικά με τους πραγματικούς ισχυρισμούς των διαδίκων που ασκούν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης (ΑΠ 1628/2003 ΕλλΔνη 2004.723), εκτός από τα έγγραφα των οποίων γίνεται επίκληση το πρώτον και μόνον με την προσθήκη των προτάσεων του εκκαλούντος, ………., και της εκκαλούσας, ……….., δηλαδή, μετά την κατά τη δικάσιμο της 2-3-2017 συζήτηση στο ακροατήριο και εντός της κατά το άρθρο 524 του ΚΠολΔ οριζόμενης προθεσμίας, τα οποία δεν λαμβάνονται υπόψη καθόσον από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 524 παρ. 1, 674 παρ. 2 και 270 του ΚΠολΔ προκύπτει ότι έγγραφα επικαλούμενα με την προσθήκη των προτάσεων δεν λαμβάνονται υπόψη, εκτός αν προσάγονται για την αντίκρουση ισχυρισμών που προβάλλονται με τις προτάσεις, γεγονός όμως που δεν συμβαίνει εν προκειμένω, καθώς επίσης το έγγραφο (απόφαση ποινικού Δικαστηρίου) που προσκομίσθηκε απαραδέκτως μετά την παρέλευση της κατά το άρθρο 524 του ΚΠολΔ οριζόμενης προθεσμίας για την προσθήκη των προτάσεων, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Στη Νίκαια στις 30-9-2010 και περί ώρα 06:45 ο ενάγων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής-πρώτος των εναγομένων της από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής, ο οποίος κατέχει την απαιτούμενη άδεια ικανότητας οδήγησης, οδηγούσε την υπ΄ αρ. κυκλοφορίας ……..δίκυκλη μοτοσικλέτα, ιδιοκτησίας του, βαίνοντας κανονικά με ταχύτητα 40 χλμ./ώρα σε κατοικημένη περιοχή με σήμανση ανωτάτου ορίου ταχύτητας 50 χλμ/ώρα, επί της οδού Λαοδικείας, η οποία είναι μονής κατευθύνσεως, με κατεύθυνση από την πλατεία Δαβάκη προς την πλατεία Χαλκηδόνας, κινούμενος στο ελεύθερο δεξιό τμήμα του οδοστρώματος αυτής. Όταν ο ανωτέρω έφθασε στη διασταύρωση της οδού Λαοδικείας με την οδό Γέμελου, η οποία είναι επίσης μονής κατευθύνσεως, συνέχισε κανονικά την πορεία του ενόψει του ότι ο ευρισκόμενος σε αυτή (πορεία του) φωτεινός σηματοδότης, ο οποίος ήταν σε λειτουργία, είχε πράσινη ένδειξη. Την ίδια χρονική στιγμή η πρώτη των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής-ενάγουσα της από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής, η οποία κατέχει την απαιτούμενη άδεια ικανότητας οδήγησης, οδηγούσε το υπ΄ αρ. κυκλοφορίας ……..ιδιωτικής χρήσεως επιβατικό αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας της, το οποίο κατά το χρόνο εκείνο ήταν ασφαλισμένο στην ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «………», της οποίας η άδεια λειτουργίας ανακλήθηκε, με αποτέλεσμα να υπεισέλθει στο σύνολο των εκ της συμβάσεως ασφάλισης δικαιωμάτων και υποχρεώσεών της το ΝΠΙΔ με την επωνυμία «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ», δεύτερο των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή, κινούμενη επί της οδού Γέμελου και στα δεξιά σε σχέση προς την πορεία του ενάγοντος, με κατεύθυνση από την πλατεία Κρήνης προς Πειραιά και συγκεκριμένα προς το Νοσοκομείο Νίκαια-Πειραιά «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ» στο οποίο εργάζεται και έπρεπε να ευρίσκεται εκεί στις 07:00 που άρχιζε το ωράριό της και το οποίο βρίσκεται σε απόσταση τουλάχιστον 5 λεπτών από τον ως άνω τόπο. Φθάνοντας στη διασταύρωση της ως άνω οδού με την οδό Λαοδικείας, υπήρχε στην πορεία της κατεύθυνσής της φωτεινός σηματοδότης, ο οποίος ήταν σε λειτουργία, με ερυθρή ένδειξη. Η πρώτη των εναγομένων όφειλε να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητο που οδηγούσε, εφόσον ο φωτεινός σηματοδότης που βρισκόταν στην πορεία της κατεύθυνσής του είχε, κατά τα ως άνω, ερυθρή ένδειξη, απαγορευτική της εισόδου της στη διασταύρωση. Πλην όμως, δεν ακινητοποίησε το όχημά της και δεν παρέμεινε σε στάση μέχρις ότου ανάψει το πράσινο φως, αλλά, κατά τρόπο απρόοπτο, αιφνιδίως, εισήλθε στον ισόπεδο οδικό κόμβο (διασταύρωση) παραβιάζοντας τον ερυθρό σηματοδότη που είχε στην πορεία της με αποτέλεσμα να επιπέσει με το εμπρόσθιο αριστερό τμήμα του αυτοκινήτου της στη δεξιά πλευρά της κανονικά κινούμενης επί του οδοστρώματος μοτοσικλέτας του ενάγοντος, ο οποίος παρότι μόλις αντιλήφθηκε (την παράνομη είσοδο της πρώτης των εναγομένων στον ισόπεδο οδικό κόμβο) τροχοπέδησε, δεν κατέστη δυνατό να αποφύγει την πρόσκρουση με το όχημά της λόγω της εγγύτατης απόστασης που μεσολαβούσε. Ο τελευταίος λόγω της σφοδρότητας της σύγκρουσης εκτινάχθηκε στον αέρα και προσέκρουσε με το κεφάλι του πάνω στον ανεμοθώρακα (παρμπρίζ) του ως άνω αυτοκινήτου, εν συνεχεία δε επέπεσε με δύναμη στο οδόστρωμα, η δε δίκυκλη μοτοσικλέτα παρασύρθηκε για μικρή απόσταση, μικρότερη των δύο μέτρων, κατά την πορεία του αυτοκινήτου της πρώτης των εναγομένων-ενάγουσας παρεκκλίνοντας και τα δύο οχήματα ελαφρώς δεξιά ως προς αυτήν (πορεία), καταλήγοντας η δίκυκλη μοτοσικλέτα να επιπέσει δίπλα στην αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου, προκαλώντας και εκεί υλικές ζημιές και το αυτοκίνητο της πρώτης των εναγομένων-ενάγουσας να συνεχίσει την πορεία του και να προσκρούσει από τη δεξιά πλευρά του στα προστατευτικά κολωνάκια που βρίσκονται στο άκρο του εκεί ευρισκόμενου πεζοδρομίου (στη διασταύρωση των ως άνω οδών ) δεξιά σύμφωνα με την πορεία της (πρώτης των εναγομένων-ενάγουσας) και αριστερά σύμφωνα με την πορεία του ενάγοντος-πρώτου των εναγομένων, έμπροσθεν καταστήματος, όπου ακινητοποιήθηκε, έχοντας υποστεί υλικές ζημίες και στη δεξιά πλευρά. Από την ως άνω σύγκρουση ο ενάγων υπέστη τις κατωτέρω αναφερόμενες σωματικές βλάβες. Το αυτοκίνητο υπέστη υλικές ζημίες στο εμπρόσθιο μέρος, στον ανεμοθώρακα, στη δεξιά και στην αριστερή πλευρά και η μοτοσικλέτα υπέστη υλικές ζημίες σε όλα τα σημεία περιμετρικά. Η οδός Λαοδικείας και η οδός Γέμελου είναι οδοί ευθείες, οριζόντιες, με άσφαλτο. Κατά τον ως άνω χρόνο ήταν νύχτα, με επαρκή δημοτικό ηλεκτροφωτισμό, η κατάσταση των ως άνω οδών ήταν ξηρά, η κυκλοφορία των οχημάτων ήταν αραιή, όπως και των πεζών, η ορατότητα δεν περιοριζόταν και επικρατούσαν αίθριες καιρικές συνθήκες. Η οδός Λαοδικείας έχει πλάτος οδοστρώματος 8 μέτρων και η οδός Γέμελου 6 μέτρων. Συνεπώς, αποκλειστικά υπαίτια ως προς την πρόκληση του ατυχήματος είναι η πρώτη των εναγομένων, η οποία από αμέλεια, δηλαδή από έλλειψη προσοχής την οποία όφειλε και μπορούσε να επιδείξει υπό τις αυτές περιστάσεις ο μέσος συνετός οδηγός, δεν οδηγούσε με σύνεση και με διαρκώς τεταμένη την προσοχή της, δεν είχε τον πλήρη έλεγχο του οχήματός της ώστε να μπορεί σε κάθε στιγμή να εκτελεί τους απαιτούμενους χειρισμούς, δεν μείωσε την ταχύτητα του οχήματός της [(έβαινε με ταχύτητα άνω των 40 χλμ/ώρα), ούτε είχε ρυθμίσει αυτήν (ταχύτητα) με τέτοιο τρόπο, ώστε (σύμφωνα με τις προαναφερόμενες περιστάσεις και ιδίως λόγω του ότι πλησίαζε σε διασταύρωση με φωτεινό σηματοδότη), να είναι σε θέση να αντιληφθεί την ένδειξη του φωτεινού σηματοδότη και να έχει τον κατάλληλο χρόνο να αντιδράσει αναλόγως,] αν και πλησίαζε σε ισόπεδο οδικό κόμβο, αλλά εισήλθε στον κόμβο αυτό παραβιάζοντας τον ευρισκόμενο στην πορεία της ερυθρό φωτεινό σηματοδότη και με υπερβολική, όπως προαναφέρθηκε, για τις περιστάσεις ταχύτητα (άρθρα 6 παρ. 1β, 12 παρ. 1, 19 παρ. 1, 3, 26 παρ. 1, 6 του ΚΟΚ), υφισταμένης αιτιώδους συνάφειας μεταξύ των ανωτέρω παραβάσεων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και του επελθόντος βλαπτικού αποτελέσματος. Αντιθέτως τον ενάγοντα δεν βαρύνει αμέλεια ως προς την πρόκληση του ατυχήματος, διότι οδηγούσε με σύνεση και με διαρκώς τεταμένη την προσοχή του, είχε τον πλήρη έλεγχο του οχήματός του ώστε να μπορεί σε κάθε στιγμή να εκτελεί τους απαιτούμενους χειρισμούς, κινούταν με κανονική ταχύτητα και τέλος δεν αφέθηκε σε αυτόν η δυνατότητα να ενεργήσει, πλην της προαναφερόμενης τροχοπέδησης της δίκυκλης μοτοσικλέτας του, ελιγμό αποφυγής της σύγκρουσης, ενόψει και της υπερβολικής για τις περιστάσεις ταχύτητας που είχε αναπτύξει η πρώτη των εναγομένων κατά την είσοδό της στον κόμβο. Μάλιστα πρέπει να σημειωθεί ότι ο ενάγων ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να κινείται στο άκρο αριστερό τμήμα της οδού Λαοδικείας, καθότι σε αυτό υπήρχαν σταθμευμένα οχήματα. Επομένως, η επέλευση του επίδικου τροχαίου δεν συνδέεται αιτιωδώς με κάποια αμελή ενέργεια ή παράλειψή του και συνεπώς το γεγονός ότι αμέσως μετά το τροχαίο ατύχημα ήταν αδύνατη η λήψη αίματος από τον ενάγοντα, λόγω της βαρύτητας της κλινικής εικόνας του, κατά δήλωση του ιατρού, η οποία ποσότητα αίματος θα εξεταζόταν αρμοδίως για τη διαπίστωση ύπαρξης ή μη, στον οργανισμό του (ενάγοντος), οινοπνεύματος, τοξικών ουσιών ή φαρμάκων, δεν ασκεί ουσιώδη επιρροή, αφού, σε κάθε περίπτωση, δεν πρόεκυψε οποιοδήποτε αμελής ενέργεια ή παράλειψή του (ενάγοντος) που να συνδέεται αιτιωδώς με την επέλευση του επίδικου τροχαίου ατυχήματος. Το Δικαστήριο οδηγείται στην ως άνω δικανική κρίση λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προσκομιζόμενα αποδεικτικά μέσα, ανάμεσα στα οποία  η έκθεση αυτοψίας τροχαίου ατυχήματος, το πρόχειρο σχεδιάγραμμα του τόπου της ένδικης σύγκρουσης, [στο οποίο, μεταξύ άλλων, απεικονίζονται πλαστικά επί του οδοστρώματος της οδού Λαοδικείας πλησίον της τελικής θέσης των οχημάτων, καθώς και η τελική θέση των οχημάτων επ΄ αυτής (οδού Λαοδικείας), θέση στην οποία βρέθηκαν μετά τη σύγκρουση και κατά χρόνο της αυτοψίας και συντάξεως αυτού (σχεδιαγράμματος)], το δελτίο οδικού τροχαίου ατυχήματος, καθώς και φωτογραφίες του τόπου του ατυχήματος και των δύο εμπλεκομένων οχημάτων στις οποίες απεικονίζονται τα σημεία στα οποία αυτά συγκρούσθηκαν και χρησιμεύουν για τη συναγωγή από αυτές (φωτογραφίες) δικαστικών τεκμηρίων, τα οποία (ως άνω αποδεικτικά μέσα) το παρόν Δικαστήριο συνεκτίμησε με τα λοιπά αποδεικτικά μέσα. Κατόπιν τούτου το Δικαστήριο δεν κρίνει αναγκαία τη διενέργεια τεχνικής πραγματογνωμοσύνης, αναφορικά με τις συνθήκες του ατυχήματος, καθόσον σχημάτισε δικανική πεποίθηση από το υφιστάμενο αποδεικτικό υλικό. Συνεπώς, ο ισχυρισμός των εναγομένων της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής περί αποκλειστικής υπαιτιότητας του ενάγοντος που προέβαλαν πρωτοδίκως και επαναφέρουν με λόγο των από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεών τους, αντίστοιχα, πρέπει να απορριφθούν ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμοι. Επίσης, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμη η ένσταση περί συνυπαιτιότητας του ενάγοντος στην πρόκληση του ένδικου τροχαίου ατυχήματος, την οποία προέβαλαν επικουρικά οι εναγόμενοι της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής με δήλωση των πληρεξούσιων Δικηγόρων τους, αντίστοιχα, που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την προσβαλλόμενη απόφαση του ως άνω πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου πρακτικά δημόσιας συνεδριάσεως και περιλαμβάνεται και στις προτάσεις που κατέθεσαν νομότυπα στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο και την οποία (ένσταση) επανέφεραν, επίσης επικουρικά, στον παρόντα βαθμό με σχετικούς λόγους των από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεών τους αντίστοιχα. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, απέρριψε την από 13-2-2014 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμη, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, ο δε σχετικός λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) ένδικης εφέσεως, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Σημειώνεται ότι για την εξειδίκευση της συνοπτικώς περιγραφόμενης στην από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής αμελούς συμπεριφοράς της πρώτης των εναγομένων και των συνθηκών του ατυχήματος επιτρεπτώς λαμβάνονται υπόψη και τα προκύψαντα από την αποδεικτική διαδικασία ειδικότερα πραγματικά περιστατικά, έστω και αν αυτά δεν διαλαμβάνονται ή δεν συμπίπτουν πλήρως με τα εκτιθέμενα στην ιστορική βάση της ως άνω ένδικης αγωγής. Τα περιστατικά αυτά, δηλαδή, αφορούν περαιτέρω διευκρίνιση και πληρέστερο προσδιορισμό των λεπτομερειών και συνθηκών, που θεμελιώνουν την υπαιτιότητα (αμέλεια) της πρώτης των εναγομένων-ενάγουσας οδηγού του ζημιογόνου αυτοκινήτου, με βάση όσα προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, έστω και εάν τα περιστατικά αυτά δεν συμπίπτουν πλήρως με τα εκτιθέμενα στους αγωγικούς ισχυρισμούς, και δεν συνιστούν, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στη νομική σκέψη της παρούσας ανεπίτρεπτη μεταβολή της βάσης της ως άνω αγωγής. Ο ενάγων αμέσως μετά το ατύχημα μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας-Πειραιά «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ», όπου διαγνώσθηκε ότι συνεπεία του ένδικου συμβάντος είχε υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση με οξύ επισκληρίδιο αιμάτωμα και κάταγμα κρανίου ινιακά δεξιά, θλάσεις εγκεφάλου, κάταγμα λεκάνης, εξάρθρημα (ΔΕ) ισχίου, πνευμονοθώρακας. Από τα προαναφερόμενα αποδεικτικά μέσα, καθώς και από το γεγονός ότι ο ενάγων υπέστη σοβαρές βλάβες στο κεφάλι, αποδείχθηκε ότι κατά τη στιγμή του ατυχήματος ο ενάγων δεν φορούσε προστατευτικό κράνος, όπως ήταν κατά νόμο υποχρεωμένος (άρθρο 12 παρ. 6 του KOK). Λαμβανομένου δε, υπόψη του γεγονότος ότι (ο ενάγων) υπέστη (μεταξύ άλλων), όπως προαναφέρθηκε, κρανιοεγκεφαλική κάκωση με οξύ επισκληρίδιο αιμάτωμα και κάταγμα κρανίου ινιακά δεξιά και θλάσεις εγκεφάλου (βλ. το υπ΄ αρ. πρωτ. ……./29-12-2010 πιστοποιητικό νοσηλείας του Γ.Ν.Ν.Π. «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ»), πρέπει να γίνει δεκτό ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η μη χρήση προστατευτικού κράνους συνδέεται αιτιωδώς με την πρόκληση του τραυματισμού του στο κεφάλι, η δε χρήση του ήταν ικανή να αποτρέψει το εύρος του επελθόντος τραυματισμού του. Επομένως, πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή ως και κατ΄ ουσίαν βάσιμη η ένσταση των εναγομένων περί συντρέχοντος πταίσματος του ενάγοντος, που συνετέλεσε στην έκταση των σωματικών του βλαβών (στο κεφάλι) και δη κατά ποσοστό 10%. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε όμοια, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, οι δε σχετικοί λόγοι των από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..), 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) ένδικων εφέσεων, με τους οποίους υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθούν ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμοι. Ακολούθως, αποδείχθηκε ότι ο ενάγων υποβλήθηκε σε χειρουργική κρανιοτομία παροχέτευσης του αιματώματος, ανάταξη και οστεοσύνθεση λεκάνης, χειρουργική ανάταξη του εξαρθρήματος δεξιού ισχίου και τοποθέτηση θωρακικής παροχέτευσης τύπου Billaw. Την ίδια ημέρα ο ενάγων διακομίσθηκε στο νοσοκομείο «METROPOLITAN», όπου εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Κατά την εισαγωγή του στην ως άνω μονάδα ο ενάγων ήταν διασωληνωμένος υπό καταστολή, ισοκορικός με άμφω φωτοκινητικό αντανακλαστικό, αναπνευστικά και αιμοδυναμικά σταθερός. Έφερε δε συσκευή Billaw (δε) λόγω ύπαρξης πνευμονοθώρακα. Η μετεγχειρητική αξονική τομογραφία (CT) εγκεφάλου έδειξε την ικανοποιητική αφαίρεση του αιματώματος και την ύπαρξη αιμορραγικών θλάσεων. Τοποθετήθηκε σε αυτόν συσκευή μέτρησης ενδοκρανίου πιέσεως, ενώ του διενεργήθηκε και τραχειοστομία. Μετά την αποκατάσταση των τιμών της ενδοκρανίου πιέσεως στα φυσιολογικά επίπεδα και τη μερική απορρόφηση των θλάσεων, διεκόπη η καταστολή και ο ενάγων ανέκτησε επίπεδο συνείδησης, απογαλακτίσθηκε από τον αναπνευστήρα και εν τέλει έγινε σύγκλιση της τραχειοστομίας. Στις 21-10-2010, οπότε ο παθών εξήλθε από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, ήταν συγχυτικός, διεγερτικός, τετρακινητικός, αδυνατούσε δε να σιτισθεί από το στόμα. Η επαναληπτική αξονική τομογραφία (CT) εγκεφάλου έδειξε επισκληρίδια μετεγχειρητική συλλογή που αντιμετωπίσθηκε συντηρητικά, ενώ η μαγνητική τομογραφία (MRI) δεξιού γόνατος έδειξε την ύπαρξη μικρής ρήξης μηνίσκου. Ο ενάγων παρέμεινε στο νοσοκομείο «METROPOLITAN» για περαιτέρω νοσηλεία, διότι η κλινική του εικόνα παρουσίαζε βραδεία βελτίωση. Προοδευτικά κατόρθωσε να σιτίζεται από το στόμα και άρχισε η κινητοποίησή του χωρίς φόρτιση του δεξιού κάτω άκρου. Εν συνεχεία υποβλήθηκε σε νέα αξονική τομογραφία εγκεφάλου, η οποία έδειξε την ελάττωση του μεγέθους της συλλογής, ενώ στις 22-11-2010 εξήλθε από το νοσοκομείο «METROPOLITAN» όντας περιστασιακά συγχυτικοδιεγερτικός, παρουσίαζε δε σπαστικότητα του (δε) κάτω άκρου. Του δόθηκαν οδηγίες για λήψη αντιεπιληπτικής αγωγής, συστηματική φυσικοθεραπεία και παρακολούθηση από Νευρολόγο και Ορθοπεδικό. Συστήθηκε επίσης στον ενάγοντα η επανεξέτασή του σε ένα μήνα με νέα αξονική τομογραφία εγκεφάλου (βλ. το από 20-12-2010 ιατρικό σημείωμα του ιατρού …………). Ακόμη συστήθηκε σε αυτόν η υποβολή του σε συστηματική φυσικοθεραπεία για την αποκατάσταση του κατάγματος του εξαρθρήματος του (ΔΕ) ισχίου, της κάκωσης του (ΔΕ) γόνατος με ρήξη έξω μηνίσκου και μερική ρήξη ΠΧΣ, η οποία περιελάμβανε υπέρηχα γόνατος, τενς γόνατος – ισχίου, μαγνητικά πεδία γόνατος, κινησιοθεραπεία γόνατος – ισχίου, ασκήσεις ενδυνάμωσης τετρακεφάλου και βάδιση με μικρή φόρτιση. Του χορηγήθηκε αρχικά αναρρωτική άδεια για δύο (2) μήνες, ήτοι μέχρι 22-1-2011 και σε περίπτωση αλλαγής της κλινικής του εικόνας του συστήθηκε άμεση επανεκτίμηση. Στις 12-1-2011 ο ενάγων υποβλήθηκε σε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου από την οποία προέκυψαν τα εξής: 1) Ατροφικές αλλοιώσεις, έλξη και διεύρυνση μετωπικών κεράτων. 2) Κρανιοτομή δεξιάς κροταφοβρεγματικής χώρας. 3) Παλαιά θλάση στον αριστερό πρόσθιο μετωπιαίο λοβό σε φάση φυσιολογικής χρονικής εξέλιξης, μικρότερες θλάσεις και στον δεξιό πρόσθιο μετωπιαίο λοβό. 4) Πολυάριθμες μικρές εστίες εναπόθεσης αιμοσιδηρίνης διάσπαρτα σε υποφλοιώδη εντόπιση σε αμφότερα τα εγκεφαλικά ημισφαίρια. Ο ενάγων, όπως προαναφέρθηκε, υπέστη εξαιτίας του ατυχήματος ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ) δεξιού γόνατος, έξω μηνίσκου, χόνδρινη βλάβη έξω πλατώ και τροχιλίας. Για την αποκατάστασή τους εισήχθη (ο ενάγων) στις 14-1-2011 στο νοσοκομείου «METROPOLITAN», όπου υποβλήθηκε σε αρθροσκοπική πλαστική ΠΧΣ με αυτομόσχευμα ST-G και ablation έξω μηνίσκου και χονδροπλαστική τροχιλίας. Στο εν λόγω νοσοκομείο παρέμεινε μέχρι την 16-1-2011, οπότε και εξήλθε με οδηγίες από τους θεράποντες ιατρούς για βάδιση χωρίς φόρτιση με τη χρήση «Π», αποχή από την εργασία του για τρεις (3) μήνες, φαρμακευτική αγωγή και αλλαγή σε 2-5 ημέρες στα εξωτερικά ιατρεία. Επιπλέον, του συστήθηκαν 25 συνεδρίες φυσικοθεραπειών (ΔΕ) γόνατος, τις οποίες πραγματοποίησε. Στις 15-3-2011 ο ενάγων επισκέφθηκε το νοσοκομείο «METROPOLITAN», οπότε ο ορθοπεδικός χειρουργός …………. του συνέστησε να υποβληθεί σε άλλες 15 συνεδρίες φυσικοθεραπείας με υπέρηχα, tens, κινησιομαλάξεις και laser. Στις 18-4-2011 επισκέφθηκε εκ νέου το νοσοκομείο «METROPOLITAN», όπου διαπιστώθηκε ότι παρουσίαζε (ο ενάγων) δυσχέρεια στην κινητοποίησή του, διαταραχές συμπεριφοράς, μνήμης – συγκέντρωσης και ότι βρισκόταν υπό αντιεπιληπτική και νευροληπτική αγωγή. Ο θεράπων ιατρός του χορήγησε αναρρωτική άδεια για τρεις (3) ακόμη μήνες σε συνέχεια της προηγούμενης, ήτοι από 22-4-2011 έως 22-7-2011. Στις 28-4-2011 ο ενάγων υποφέροντας από ισχυρούς πόνους επισκέφθηκε την ιατρό νευρολόγο ………….., η οποία του συνέστησε φαρμακευτική αγωγή με ισχυρά παυσίπονα Lonarid. Στις 3-5-2011 ο ενάγων επισκέφθηκε το ως άνω νοσοκομείο «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ», όπου ο Διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής που τον εξέτασε του συνέστησε να υποβληθεί σε αξονική τομογραφία λεκάνης – ισχίων. Στις 17-5-2011 ο ενάγων υποβλήθηκε στην ως άνω εξέταση από την οποία κατά την μετεγχειρητική απεικόνιση της οπίσθιας μοίρας της δεξιάς κοτύλης διαπιστώθηκαν εκφυλιστικές αλλοιώσεις της δεξιάς κατ΄ ισχίον άρθρωσης με στένωση του μεσαρθρίου διαστήματος, εκτεταμένες περιαρθρικές ασβεστώσεις στην περιοχή, βαθμός ατροφίας των δεξιών γλουτιαίων μυών, διατήρηση της σφαιρικότητας αμφοτέρων των κεφαλών των μηριαίων οστών, με οστεοπενική απεικόνιση ωστόσο της δεξιάς. Όπως δε προκύπτει από την από 9-11-2011 ιατρική γνωμάτευση του ιατρού ορθοπεδικού χειρουργού …………., «στην περιοχή του (δε) ισχίου και λόγω του χειρουργηθέντος κατάγματος – εξαρθρήματος του (δε) ισχίου, παρουσιάζει αρχόμενη αρθρίτιδα και εκτεταμένη έκτοπη οστεοποίηση πέριξ της αρθρώσεως του (δε) ισχίου. Η περιοριστικού τύπου αυτή εξεργασία οδηγεί σε απώλεια έκτασης στην περιοχή της κατ΄ ισχίον άρθρωσης και επακόλουθο σύγκαμψη του (δε) ισχίου καθώς δε και σε ελάττωση της κινητικότητας του (δε) κάτω άκρου. Λόγω αυτού ο ασθενής αδυνατεί να βαδίσει κανονικώς, παρουσιάζων χωλότητα και πόνο τόσο κατά τη βάδιση όσο και κατά την ορθοστασία». Ο ως άνω ιατρός γνωμάτευσε επίσης ότι ο ενάγων πρέπει να υποβληθεί στο μέλλον σε τουλάχιστον δύο επεμβάσεις επί του (δε) ισχίου, ήτοι σε αφαίρεση έκτοπης οστεοποίησης και αφαίρεση υλικών οστεοσύνθεσης, ενώ κατ΄ αυτόν το ενδεχόμενο ολικής αρθροπλαστικής της εν λόγω άρθρωσης θεωρείται πιθανό στα προσεχή χρόνια. Όσον αφορά δε την εργασία του θα πρέπει να απέχει από παρατεταμένη βάδιση και ορθοστασία, ενώ και η καθιστική εργασία πιθανόν να του δημιουργεί ενοχλήματα. Στις 28-11-2011 ο ενάγων επισκέφθηκε και πάλι τα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ», όπου διαπιστώθηκε ότι παρουσίαζε «βαριά δυσχέρεια κατά τη βάδιση και την ορθοστασία καθώς και ότι χρήζει υποβοήθησης». Ο ενάγων εξετάσθηκε επίσης από την Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή του ΚΕ.Π.Α. και διαπιστώθηκαν τα εξής: 1) Ήπια αμφοτερόπλευρη πυραμιδική συνδρομή στα πλαίσια χειρουργηθέντος επισκληριδίου αιματώματος βρεγματοϊνιακά (ΔΕ) και πολλαπλών θλάσεων μετωπιαίων λοβών μετά από ΚΕΚ. Ποσοστό Αναπηρίας 55%. 2) Βαριά έκτοπος οστεοποίηση (ΔΕ) ισχίου συνεπεία κατάγματος κοτύλης χειρουργηθείσας το 2010 – Αγκύλωση αρθρώσεως σε χειρουργική θέση. Από τα ανωτέρω προέκυψε ότι το συνολικό ποσοστό αναπηρίας του εξαιτίας του ένδικου ατυχήματος ανέρχεται σε 67% κατά ιατρική πρόβλεψη τουλάχιστον έως την 31-10-2014. Ακολούθως, ο ενάγων επανεξετάσθηκε από την Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή του ΚΕ.Π.Α. και διαπιστώθηκαν τα εξής: Σοβαρού βαθμού δυσκαμψία δεξιού ισχύου επί εδάφους χειρουργηθέντος κατάγματος δεξιάς κοτύλης με εμφάνιση μετατραυματικής αρθρίτιδας έκτοπης οστεοποίησης, ήπια μετατραυματική αρθρίτιδα δεξιού γόνατος με αστάθεια επί εδάφους χειρουργηθείσας ρήξης δεξιού πρόσθιου χιαστού. Ποσοστό Αναπηρίας 45%. Διαταραχές προσωπικότητας και συμπεριφοράς απότοκα εγκεφαλικής βλάβης. Από τα ανωτέρω προέκυψε ότι το συνολικό ποσοστό αναπηρίας του εξαιτίας του ένδικου ατυχήματος ανέρχεται σε 67% κατά ιατρική πρόβλεψη από 1-11-2016 έως την 30-11-2018 και ότι  δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμά του. Κατόπιν τούτων, το Δικαστήριο δεν κρίνει αναγκαία τη διενέργεια ιατρικής πραγματογνωμοσύνης, καθόσον σχημάτισε δικανική πεποίθηση από το υφιστάμενο αποδεικτικό υλικό. Επομένως, το σχετικό αίτημα που επαναφέρει το δεύτερο των εφεσίβλητων της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως – εκκαλούν της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως είναι απορριπτέο ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμο. Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι ο ενάγων κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του στο νοσοκομείο «METROPOLITAN» και συγκεκριμένα από την ημέρα που εξήλθε από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, ήτοι από 21-10-2010 μέχρι 21-11-2010, αδυνατούσε να αυτοεξυπηρετηθεί και είχε ανάγκη από υπηρεσίες (πέραν αυτών του νοσηλευτικού προσωπικού) τρίτου προσώπου. Σημειώνεται, ότι η ως άνω πλασματική δαπάνη σχετίζεται με το κάταγμα λεκάνης και το εξάρθρημα (ΔΕ) ισχίου που υπέστη από το ένδικο ατύχημα και όχι με τον τραυματισμό του στο κεφάλι, ώστε δεν περιορίζεται η σχετική αποζημίωσή του από την παράλειψη χρήσης του κράνους. Τις υπηρεσίες αυτές του παρείχαν εναλλάξ και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ο πατέρας του ……, ηλικίας κατά το χρόνο του ένδικου ατυχήματος 67 περίπου ετών, και η θυγατέρα του ….., ηλικίας κατά τον ως άνω χρόνο 19 περίπου ετών, με εντατικοποίηση των δυνάμεών τους και σε βάρος των λοιπών ασχολιών τους, χωρίς αµοιβή και πέραν του καθήκοντός τους από τη συγγενική σχέση. Δικαιούται, επομένως, ο ενάγων να ζητήσει ως αποζημίωση το ποσό που θα κατέβαλλε σε τρίτο πρόσωπο (οικιακή βοηθό – περιποιήτρια) για την παροχή των αντίστοιχων υπηρεσιών (πλασματική δαπάνη), το οποίο ανέρχεται σε αυτό των 700 ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε όμοια, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά ο δε σχετικός λόγος της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) ένδικης εφέσεως, με τον οποίο υποστηρίζεται ότι οι ως άνω υπηρεσίες των οικείων του ενάγοντος έπρεπε να αποτιμηθούν στο ποσό των 1.200 ευρώ μηνιαίως και όχι στο ποσό των 700 ευρώ, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Τα ανωτέρω πρόσωπα παρείχαν τις υπηρεσίες τους εναλλάξ και επί εικοσιτετραώρου βάσεως στον ενάγοντα και κατά το χρόνο της κατ΄ οίκον νοσηλείας του, ήτοι από 22-11-2010, οπότε εξήλθε από το νοσοκομείο «METROPOLITAN», μέχρι 14-1-2011, οπότε εισήλθε εκ νέου σε αυτό για να υποβληθεί σε επέμβαση μηνίσκου, δηλαδή για 53 ημέρες, με εντατικοποίηση των δυνάμεών τους και σε βάρος των λοιπών ασχολιών τους. Κατά το ως άνω χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο ενάγων ανέρρωνε στο σπίτι του, αδυνατούσε πλήρως να αυτοεξυπηρετηθεί λόγω του κλινοστατισμού και είχε ανάγκη από τις υπηρεσίες τρίτου προσώπου, τις οποίες, όπως προαναφέρθηκε, παρείχαν ο πατέρας του …….. και η θυγατέρα του ……. Δικαιούται, επομένως, ο ενάγων να ζητήσει ως αποζημίωση το ποσό που θα κατέβαλλε σε τρίτο πρόσωπο (οικιακή βοηθό – περιποιήτρια) για την παροχή των αντίστοιχων υπηρεσιών (πλασματική δαπάνη), το οποίο ανέρχεται σε αυτό των 6.360 (= 120 ευρώ ημερησίως Χ 53 ημέρες) ευρώ. Επιπλέον αποδείχθηκε ότι ο ενάγων αδυνατούσε να αυτοεξυπηρετηθεί και κατά το χρονικό διάστημα από 16-1-2011, οπότε εξήλθε από το νοσοκομείο «METROPOLITAN», έως και τον χρόνο σύνταξης της ένδικης από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής, ήτοι για ακόμη 26 μήνες. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου εξακολουθούσε να μην μπορεί, χωρίς την βοήθεια τρίτου προσώπου, να επιμεληθεί των στοιχειωδών του αναγκών (π.χ. ατομική υγιεινή και καθαριότητα, διατροφή). Μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν επιτρεπόταν να «φορτίσει» το δεξιό κάτω άκρο του, εν συνεχεία δε η φόρτιση γινόταν με τη χρήση «Π». Παράλληλα έφερε νάρθηκα στο δεξί του γόνατο, ενώ υπέφερε από δριμύτατους πόνους στο κάτω άκρο και στη λεκάνη του, τους οποίους αντιμετώπιζε με ισχυρά παυσίπονα φάρμακα. Τις υπηρεσίες αυτές του παρείχαν εναλλάξ και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ο πατέρας του ….. και η θυγατέρα του Στυλια……νή με εντατικοποίηση των δυνάμεών τους και σε βάρος των λοιπών ασχολιών τους. Δικαιούται, επομένως, ο ενάγων να ζητήσει ως αποζημίωση το ποσό που θα κατέβαλλε σε τρίτο πρόσωπο (οικιακή βοηθό – περιποιήτρια) για την παροχή των αντίστοιχων υπηρεσιών (πλασματική δαπάνη), το οποίο ανέρχεται σε αυτό των 18.200 (= 700 ευρώ Χ 26 μήνες) ευρώ. Συνεπώς ο ενάγων δικαιούται για τις ως άνω αιτίες το ποσό των 25.260 ευρώ (= 700 + 6.360 + 18.200) ευρώ. Σημειώνεται, ότι οι ως άνω δαπάνες σχετίζονται με το κάταγμα λεκάνης και το εξάρθρημα (ΔΕ) ισχίου που υπέστη ο ενάγων από το ένδικο ατύχημα και όχι με τον τραυματισμό του στο κεφάλι, ώστε δεν περιορίζεται η σχετική αποζημίωσή του από την παράλειψη χρήσης του κράνους. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, για τις άνω αιτίες επιδίκασε στον ενάγοντα το συνολικό των 22.734 ευρώ, αφαιρώντας από κάθε επιμέρους ποσό των 700, 6.360, 18.200 ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του  ως προς την έκταση των τραυμάτων του, ήτοι επιδίκασε τα επιμέρους ποσά των 630, 5.724 και 16.380 ευρώ, δεν εκτίμησε ορθά τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, αλλά έσφαλε και οι σχετικοί λόγοι της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως πρέπει να γίνουν εν μέρει δεκτοί ως κατ΄ ουσίαν βάσιμοι, ενώ οι σχετικοί λόγοι της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, με τους οποίους υποστηρίζονται τα αντίθετα πρέπει να απορριφθούν ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμοι. Επίσης, από τα ίδια παραπάνω αποδεικτικά μέσα αποδείχθηκε ότι ο ενάγων για την ταχύτερη αποκατάσταση της υγείας του που σχετίζεται με το κάταγμα λεκάνης και το εξάρθρημα (ΔΕ) ισχίου που υπέστη από το ένδικο ατύχημα, υποχρεώθηκε στη λήψη βελτιωμένης (πέραν, δηλαδή, της συνήθους) και ιατρικά ενδεδειγμένης διατροφής τροφής, πλούσιας σε ασβέστιο, πρωτεΐνες, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία για χρονικό διάστημα τριών (3) μηνών κάθε φορά μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο «METROPOLITAN». Για το σκοπό αυτόν κατέβαλλε ημερησίως το ποσό των 10 ευρώ (ήτοι το ποσό των 300 ευρώ μηνιαίως) επιπλέον αυτού που δαπανούσε για τη συνήθη προ του ατυχήματος διατροφή του, λαμβάνοντας υπόψη τη φύση των ως άνω τραυμάτων και την έκταση αυτών, καθώς επίσης ότι στο καθημερινό διαιτολόγιο ενός μέσου ανθρώπου περιλαμβάνονται ήδη τροφές πλούσιες σε ασβέστιο, πρωτεΐνες και βιταμίνες. Συνεπώς η ζημία του από την αιτία αυτή, ήτοι η πρόσθετη (της κανονικής διατροφής του) επιβάρυνση στις δαπάνες της διατροφής του (ενάγοντος), ανέρχεται στο ποσό των 1.800 ευρώ, απορριπτόμενου, ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμου, του κονδυλίου αυτού κατά το επιπλέον αιτούμενο. Εξάλλου, εφόσον η ως άνω δαπάνη σχετίζεται με το κάταγμα λεκάνης και το εξάρθρημα (ΔΕ) ισχίου που υπέστη ο ενάγων από το ένδικο ατύχημα και όχι με τον τραυματισμό του στο κεφάλι, δεν περιορίζεται η σχετική αποζημίωσή του από την παράλειψη χρήσης του κράνους. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, για την άνω αιτία επιδίκασε στον ενάγοντα το ποσό των 1.620 ευρώ, αφαιρώντας ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του, δεν εκτίμησε ορθά τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, αλλά έσφαλε και ο σχετικός λόγος της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός ως κατ΄ ουσίαν βάσιμος, ενώ ο σχετικός λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Ακόμη αποδείχθηκε ότι ο ενάγων δαπάνησε εξ ιδίων πόρων για την αγορά ιατρικού υλικού το συνολικό ποσό των 645 ευρώ. Ειδικότερα κατέβαλε το ποσό των 45 ευρώ για ένα πελματιαίο ανυψωτή (βλ. την υπ΄ αρ. …../28-2-2011 απόδειξη της εταιρείας «……..») και το ποσό των 600 ευρώ για ένα νάρθηκα γόνατος και υλικά επέμβασης γόνατος (βλ. τη συναλλαγματική που εκδόθηκε σε διαταγή της εταιρείας «………….»). Επομένως, ο ενάγων δικαιούται για την αιτία αυτή το ποσό των 645 ευρώ. Σημειώνεται, ότι η ως άνω δαπάνη σχετίζεται με το κάταγμα λεκάνης και το εξάρθρημα (ΔΕ) ισχίου που υπέστη ο ενάγων από το ένδικο ατύχημα και όχι με τον τραυματισμό του στο κεφάλι, ώστε δεν περιορίζεται η σχετική αποζημίωσή του από την παράλειψη χρήσης του κράνους. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, για την άνω αιτία επιδίκασε στον ενάγοντα το ποσό των 580,50 ευρώ, αφαιρώντας ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του, δεν εκτίμησε ορθά τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, αλλά έσφαλε και ο σχετικός λόγος της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως πρέπει να γίνει δεκτός ως κατ΄ ουσίαν βάσιμος, ενώ ο σχετικός λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, με τον οποίο υποστηρίζεται ότι έπρεπε να μειωθεί το αρχικό ποσό των 645 ευρώ όχι κατά 10%, αλλά κατά 95% πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Επιπλέον αποδείχθηκε ότι ο ενάγων κατέβαλε εξ ιδίων πόρων στον φυσικοθεραπευτή ………….. τα εξής ποσά: Στις 8-12-2010 για 10 υπέρηχα γόνατος, 10 τενς γόνατος – ισχίου, 10 μαγνητικά πεδία γόνατος και 10 κινησιοθεραπείες γόνατος – ισχίου (ΔΕ) κατέβαλε το ποσό των 30,68 ευρώ (βλ. την υπ΄ αρ. …./8-12-2010 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του άνω φυσικοθεραπευτή).  2) Στις 3-1-2011 για 15 συνεδρίες υπέρηχα, τενς, laser και κινησιομαλάξεις (ΔΕ) γόνατος κατέβαλε το ποσό των 56,89 ευρώ (βλ. την υπ΄ αρ. …../3-1-2011 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του ιδίου φυσικοθεραπευτή). 3) Στις 18-2-2011 για 15 συνεδρίες υπέρηχα, τενς, laser και κινησιομαλάξεις (ΔΕ) γόνατος κατέβαλε το ποσό των 56,89 ευρώ (βλ. την υπ΄ αρ. …./18-2-2011 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του ιδίου). 4) Στις 11-3-2011 για 15 συνεδρίες υπέρηχα, τενς, laser και κινησιομαλάξεις (ΔΕ) γόνατος κατέβαλε το ποσό των 56,89 ευρώ (βλ. την υπ΄ αρ. …./11-3-2011 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του ιδίου). 5) Στις 8-4-2011 για 15 συνεδρίες υπέρηχα, τενς, laser και κινησιομαλάξεις (ΔΕ) ισχύου και γόνατος κατέβαλε το ποσό των 56,89 ευρώ (βλ. την υπ΄ αρ. …../8-4-2011 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του ιδίου). Συνεπώς ο ενάγων, ο οποίος κατέβαλε στον ως άνω φυσικοθεραπευτή το συνολικό ποσό των 258,24 ευρώ, δικαιούται για την αιτία αυτή το ως άνω ποσό των 258,24 ευρώ. Σημειώνεται ότι η ως άνω δαπάνη σχετίζεται με το κάταγμα λεκάνης και το εξάρθρημα (ΔΕ) ισχίου που υπέστη ο ενάγων από το ένδικο ατύχημα και όχι με τον τραυματισμό του στο κεφάλι, ώστε δεν περιορίζεται η σχετική αποζημίωσή του από την παράλειψη χρήσης του κράνους. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, για τις άνω αιτίες επιδίκασε στον ενάγοντα το ποσό των 232,41 ευρώ, αφαιρώντας ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του, δεν εκτίμησε ορθά τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, αλλά έσφαλε και ο σχετικός λόγος της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως πρέπει να γίνει δεκτός ως κατ΄ ουσίαν βάσιμος, ενώ ο σχετικός λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, με τον οποίο υποστηρίζεται ότι έπρεπε να μειωθεί το αρχικό ποσό των 258,24 ευρώ όχι κατά 10%, αλλά κατά 95%, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Περαιτέρω, με διάταξη της προσβαλλόμενης απόφασης κρίθηκε ότι ο ενάγων κατέβαλε για αγορά φαρμάκων το συνολικό ποσό των 277,64 ευρώ και αφαιρώντας ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του, έκρινε ότι δικαιούται για την αιτία αυτή το ποσό των 249,87 ευρώ. Η διάταξη αυτή δεν προσβλήθηκε με λόγο εφέσεως από τον ενάγοντα. Προσβλήθηκε όμως, από το δεύτερο των εναγομένων και συγκεκριμένα ως προς το ποσοστό που έπρεπε να μειωθεί το ως άνω ποσό, ήτοι όχι κατά 10%, αλλά κατά 95%. Κατόπιν των ανωτέρω, όμως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, με την εκκαλούμενη απόφασή του, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, και ορθά αφαίρεσε από το συνολικό ποσό των 277,64 ευρώ, ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του (στο κεφάλι), ο σχετικός δε λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, με τους οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Περαιτέρω, όπως προκύπτει από την υπ΄ αρ. πρωτ. ……/22-1-2014 βεβαίωση του Οργανισμού Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ), ο ενάγων ως ασφαλισμένος του τμήματος του ως άνω Οργανισμού με ΕΑΜ (ΟΑΕΕ) ….., έλαβε από τον ως άνω Οργανισμό ως αποζημίωση για το ένδικο ατύχημα το ποσό των 4.866 ευρώ. Επίσης, έλαβε για τη νοσηλεία του στο θεραπευτήριο «METROPOLITAN» το ποσό των 6.888,60 ευρώ, ενώ θα λάβει στο μέλλον για την ίδια αιτία (έξοδα νοσηλείας στο ίδιο ως άνω θεραπευτήριο) το συνολικό ποσό των 900 ευρώ. Επομένως, ο ισχυρισμός που προέβαλε πρωτοδίκως το δεύτερο των εναγομένων και επαναφέρει με λόγο της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως περί εφαρμογής της διατάξεως του άρθρου 19 παρ. 5 του ΠΔ 237/1986, όπως και περί αναβολής της παρούσας δίκης κατ΄ άρθρο 249 του ΚΠολΔ, προκειμένου ο ενάγων να προσκομίσει βεβαίωση του Οργανισμού στον οποίο είναι ασφαλισμένος, από την οποία να προκύπτει εάν έλαβε ή δικαιούταν επιδότησης για αποκλειστική νοσοκόμα και για οικιακή βοηθό, είναι απορριπτέοι ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμοι. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε ότι η ένσταση περί ελλείψεως ενεργητικής νομιμοποιήσεως που πρότεινε το δεύτερο των εναγομένων είναι απορριπτέα ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμη, ήτοι έκρινε ότι εν προκειμένω δεν τυγχάνει εφαρμογής η διάταξη του άρθρου 19 παρ. 5 του ΠΔ 237/1986, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά ο δε σχετικός λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) ένδικης εφέσεως, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι εξαιτίας της ένδικης σύγκρουσης, η υπ΄ αρ. κυκλοφορίας ……..δίκυκλη μοτοσικλέτα, την οποία οδηγούσε ο ενάγων κατά τον χρόνο που έλαβε χώρα το ένδικο ατύχηµα, ιδιοκτησίας του ιδίου, εργοστασίου κατασκευής THAI HONDA MANU, τύπου ANF 125, κυλινδρισμού 125 κυβικών, η οποία κυκλοφόρησε το πρώτον την 15-5-2008, υπέστη εκτεταµένες ζηµίες (περιμετρικά) σε όλα τα ουσιώδη τµήµατα αυτής, για την αποκατάσταση των οποίων απαιτείται για την αγορά των ανταλλακτικών το ποσό των 1.520,80 ευρώ (βλ. την από 9-6-2011 προσφορά της εταιρείας με την επωνυμία «………..») και για τις εργασίες επισκευής το ποσό των 473,55 ευρώ (βλ. την προσφορά  του … . που διατηρεί ατομική επιχείρηση με την ……….»). Εκ των ανωτέρω συνάγεται σαφώς ότι η επισκευή της ως άνω δίκυκλης μοτοσικλέτας του ενάγοντος, της οποίας η εμπορική (αγοραία) αξία κατά το χρόνο του ατυχήματος ανερχόταν στο ποσό των 1.500 ευρώ, είναι οικονομικά ασύμφορη. Στο ως άνω ποσό αντιστοιχεί η ζηµία του ενάγοντος από την ολοσχερή καταστροφή του οχήµατός του, ποσό το οποίο όμως, περιορίζεται κατά 100 ευρώ, ήτοι την αξία των υπολειμμάτων της δίκυκλης μοτοσικλέτας (σώστρα), δεκτής γενομένης ως και κατ΄ ουσίαν βάσιμης της ένστασης συμψηφισμού ζημίας και κέρδους που πρότεινε το δεύτερο των εναγομένων και η οποία είναι ορισμένη αφού αυτό (δεύτερο των εναγομένων) ανέφερε την αξία της δίκυκλης μοτοσικλέτας, προ της συγκρούσεως και μετά από αυτή, ως ανταλλακτικά, ώστε από την σύγκριση των δύο αυτών μεγεθών, να είναι δυνατό, μετά από την εκτίμηση των αποδείξεων να κριθεί εάν πράγματι υπήρχε και ποίο κέρδος για τον ζημιωθέντα, απορριπτομένου του ισχυρισμού περί αοριστίας αυτού που προέβαλε ο ενάγων και επαναφέρει με σχετικό λόγο της από 30-7-2015  (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε όμοια, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά ο δε σχετικός λόγος της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) ένδικης εφέσεως, με τον οποίο υποστηρίζεται ότι η αξία της ένδικης μοτοσικλέτας ανερχόταν κατά τον επίδικο χρόνο στο ποσό των 2.000 ευρώ, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Σημειώνεται, ότι η ως άνω δαπάνη δεν σχετίζεται με τον τραυματισμό του ενάγοντος στο κεφάλι, ώστε δεν περιορίζεται η σχετική αποζημίωσή του από την παράλειψη χρήσης του κράνους. Συνεπώς, η ζημία του ενάγοντος από την αιτία αυτή ανέρχεται στο ποσό των 1.400 (=1.500-100) ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, για την ως άνω αιτία επιδίκασε στον ενάγοντα το ποσό των 1.260 ευρώ, αφαιρώντας ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του, δεν εκτίμησε ορθά τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, αλλά έσφαλε και ο σχετικός λόγος της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός ως κατ΄ ουσίαν βάσιμος. Περαιτέρω, ο ενάγων κατέβαλε για τη μεταφορά της μοτοσικλέτας του από τον τόπο του ατυχήματος στην οικία του το ποσό των 90,36 ευρώ (βλ. την υπ΄ αρ. ……/1-10-2010 απόδειξη παροχής υπηρεσιών της εταιρείας «………»). Σημειώνεται, ότι η ως άνω δαπάνη δεν σχετίζεται με τον τραυματισμό του ενάγοντος στο κεφάλι, ώστε δεν περιορίζεται η σχετική αποζημίωσή του από την παράλειψη χρήσης του κράνους. Συνεπώς δικαιούται για την αιτία αυτή το ποσό των 90,36 ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, για την ως άνω αιτία επιδίκασε στον ενάγοντα το ποσό των 81,32 ευρώ, αφαιρώντας ποσοστό 10% λόγω του ποσοστού συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του, δεν εφάρμοσε ορθά το νόμο και δεν εκτίμησε ορθά τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, αλλά έσφαλε και ο σχετικός λόγος της από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός ως κατ΄ ουσίαν βάσιμος. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι, κατά το ένδικο ατύχημα και λόγω της πτώσης του ενάγοντος στο οδόστρωμα, καταστράφηκε το μεταχειρισμένο μπουφάν μοτοσικλέτας και το μεταχειρισμένο παντελόνι που φορούσε, αξίας 100 και 30 ευρώ αντίστοιχα. Επομένως, το σχετικό κονδύλιο, ποσού 615 ευρώ, της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγής, που αφορά αποζηµίωση για την επικαλούμενη θετική ζηµία που υπέστη ο ενάγων, λόγω της καταστροφής κατά το ατύχηµα των αναφερόµενων σ΄ αυτήν (αγωγή) προσωπικών του αντικειµένων, το οποίο το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλουμένη απόφασή του απέρριψε ως αόριστο και το οποίο από το παρόν Δικαστήριο κρίθηκε ως ορισμένο, δεκτού γενομένου, κατά τα ανωτέρω, του σχετικού λόγου της από 30-7-2015  (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως, πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτό ως κατ΄ ουσίαν βάσιμο. Πρέπει επίσης, να αναφερθεί ότι ο ενάγων δοκίμασε θλίψη και πόνο εξαιτίας του σοβαρότατου κατά τα ως άνω τραυματισμού του, που έθεσε σε κίνδυνο ακόμη και την ζωή του, καθώς επίσης ότι στενοχωρήθηκε λόγω της καταστροφής της μοτοσικλέτας του. Περαιτέρω, ενόψει των συνθηκών υπό τις οποίες συνέβη το ένδικο ατύχημα, του είδους, της έκτασης και της σοβαρότητας των σωματικών κακώσεων που υπέστη ο ενάγων με λίαν δυσμενείς συνέπειες στην επαγγελματική και κοινωνική του υπόσταση, της σωματικής και ψυχικής ταλαιπωρίας στην οποία υποβλήθηκε λόγω του τραυματισμού του [που είχε ως αποτέλεσμα τη µόνιµη αναπηρία του, όπως δέχεται το παρόν Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη όλα τα αποδεικτικά μέσα], καθώς και των περιορισµών στους οποίους υποβάλλεται εξαιτίας αυτού στην κοινωνική και προσωπική του ζωή (και ως σύζυγος και ως πατέρας δύο ενήλικων, κατά το χρόνο του ένδικου ατυχήματος, τέκνων, ηλικίας 18 ετών και 19 περίπου ετών αντίστοιχα), της ηλικίας αυτού (44 ετών κατά το χρόνο του ένδικου ατυχήματος), του είδους των ζημιών στη δίκυκλη μοτοσικλέτα του (ενάγοντος), της αποκλειστικής υπαιτιότητας της πρώτης των εναγομένων, οδηγού του ζημιογόνου αυτοκινήτου, στην πρόκληση του ένδικου ατυχήματος, της ηλικίας αυτής (πρώτης των εναγομένων), κατά το χρόνο του ένδικου ατυχήματος, 45 περίπου ετών, της συνυπαιτιότητάς του ως προς την έκταση των τραυμάτων του στο κεφάλι εκ της μη χρήσης προστατευτικού κράνους, της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των διαδίκων, πλην του δεύτερου των εναγομένων, καθόσον η ευθύνη του είναι εγγυητική και δεν είναι υπαίτιο του ατυχήματος, το Δικαστήριο κρίνει ότι πρέπει να αναγνωρισθεί ότι οι εναγόμενοι οφείλουν να καταβάλουν σ΄ αυτόν (ενάγοντα) το ποσό των 30.000 ευρώ, ως εύλογη χρηματική του ικανοποίηση για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη από την αδικοπραξία αυτή που τελέστηκε σε βάρος του. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε ότι για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης του ενάγοντος πρέπει να του επιδικασθεί εύλογη χρηματική ικανοποίηση, ανερχόμενη στο ποσό των 25.000 ευρώ, ποσό το οποίο αναγνώρισε ότι υποχρεούνται οι εναγόμενοι να του καταβάλουν, έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων και συνεπώς ο σχετικός λόγος της από 30-7-2015  (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός ως κατ΄ ουσίαν βάσιμος και οι σχετικοί λόγοι των από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεων αντίστοιχα να απορριφθούν ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμοι. Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, ο ενάγων εξετάστηκε από την Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή του ΚΕ.Π.Α. και διαπιστώθηκε ότι συνεπεία του ένδικου ατυχήματος κατέστη ανάπηρος και δη κατά ποσοστό 67% από 24-10-2011 έως 31-10-2014 και από 1-11-2016 έως την 30-11-2018 και ότι δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμά του. Σύμφωνα δε με όσα προαναφέρθηκαν ο ενάγων υπέστη βαρύτατες και μη αναστρέψιμες σωματικές βλάβες, οι οποίες θα επηρεάσουν δυσμενώς στο μέλλον την κοινωνική και οικονομική του εξέλιξη, λαμβανομένου υπόψη και του ότι κατά τους θεράποντες ιατρούς του δεν αναμένεται η βελτίωση της κατάστασης της υγείας του. Ο ενάγων πρέπει να απέχει από παρατεταμένη βάδιση και ορθοστασία, ενώ και η καθιστική εργασία του προκαλεί ενοχλήματα. Εκ των ανωτέρω καταδεικνύεται ότι ο ενάγων, ο οποίος είναι χειριστής μηχανήματος (αεροσυμπιεστή) και δεν διαθέτει άλλες γνώσεις, δεν θα μπορέσει να εργασθεί στο μέλλον, δεδομένου ότι για την ως άνω χειρωνακτική εργασία του απαιτείται άριστη φυσική κατάσταση. Όπως είναι φυσικό, οι συνέπειες αυτές, δεν μπορούν να καλυφθούν εντελώς με τις παροχές των άρθρων 929 και 932 του ΑΚ. Το Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις πιο πάνω συντρέχουσες περιπτώσεις (την ηλικία, το φύλο, το είδος και την έκταση της αναπηρίας του), τις επιπτώσεις αυτής στην κοινωνική και οικονομική του κατάσταση, την αποκλειστική υπαιτιότητα της πρώτης των εναγομένων στην πρόκληση του ένδικου ατυχήματος και τη συνυπαιτιότητα του ενάγοντος στην έκταση των τραυμάτων του στο κεφάλι λόγω της μη χρήσης προστατευτικού κράνους, κρίνει ότι για την ως άνω αιτία πρέπει να αναγνωρισθεί ότι οι εναγόμενοι οφείλουν να καταβάλουν σ΄ αυτόν (ενάγοντα), ως χρηματικό ποσό του άρθρου 931 του ΑΚ το ποσό των 25.000 ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε όμοια, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και ορθά εκτίμησε τις προσκομισθείσες αποδείξεις και τα προκύψαντα απ΄ αυτές πραγματικά περιστατικά, οι δε σχετικοί λόγοι των από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..), από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεων, με τους οποίους υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθούν ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμοι. Κατά συνέπεια παρέλκει η εξέταση της επικουρικά προβληθείσας ένστασης περιορισμού της ευθύνης του δεύτερου των εναγομένων μέχρι του ποσού της ασφαλιστικής κάλυψης, καθόσον το ποσό που επιδικάσθηκε στον ενάγοντα υπολείπεται αυτού των 500.000 ευρώ. Τέλος, όσον αφορά τον ισχυρισμό του δεύτερου των εναγομένων ότι η εκκαλουμένη έσφαλε γιατί δεν εφάρμοσε το ειδικά για το «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» οριζόμενο επιτόκιο του 6% (άρθρο 19 παρ. 2 του ΠΔ 237/1986) είναι απορριπτέος, καθόσον η ως άνω διάταξη, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στη νομική σκέψη της παρούσας είναι ανεφάρμοστη ως αντισυνταγματική. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε όμοια, και δεν εφάρμοσε το οριζόμενο επιτόκιο 6% (άρθρο 19 παρ. 2 του ΠΔ 237/1986), δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο, ο δε σχετικός λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) ένδικης εφέσεως με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Επίσης απορριπτέα είναι και η ένσταση περιορισμού της ευθύνης του που προέβαλε και επαναφέρει με λόγο εφέσεως το δεύτερο των εναγομένων, κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 19 παρ. 2 του ΠΔ 237/1986, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 4 (περ. γ`) του Ν. 4092/2012, καθόσον, σύμφωνα με τα αναφερόμενα τη νομική σκέψη της παρούσας, με τις διατάξεις του ως άνω άρθρου αναγνωρίζεται υπέρ του «ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ» ευνοϊκή μεταχείριση, ενώ τίθεται σε δυσμενέστερη θέση έναντι αυτού ο άλλος διάδικος, χωρίς να υφίσταται λόγος δημοσίου συμφέροντος που να καθιστά ανεκτή τη διαφοροποίηση αυτή. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με την εκκαλούμενη απόφασή του, έκρινε όμοια, και απέρριψε την ως άνω ένσταση του δεύτερου των εναγομένων, δεν έσφαλε, αλλά ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο, ο δε σχετικός λόγος της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) ένδικης εφέσεως με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, πρέπει να απορριφθεί ως κατ΄ ουσίαν αβάσιμος. Κατ΄ ακολουθίαν των ανωτέρω και εφόσον δεν υπάρχουν προς έρευνα άλλοι λόγοι των εφέσεων, πρέπει να απορριφθούν οι από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεις, να διαταχθεί, λόγω της ήττας των εκκαλούντων των ως άνω εφέσεων, αντίστοιχα, η εισαγωγή των δύο παραβόλων συνολικού ποσού διακοσίων (200) ευρώ το καθένα, που κατατέθηκαν για το παραδεκτό των δύο ως άνω εφέσεων, το πρώτο με τα υπ΄ αρ. ………. παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και τα υπ΄ αρ. ……… παράβολα ΔΗΜΟΣΙΟΥ και το δεύτερο με το υπ΄ αρ. ……….. διπλότυπο είσπραξης τύπου-Α ΔΟΥ Α΄ ΑΘΗΝΩΝ, αντίστοιχα, στο Δημόσιο Ταμείο, να καταδικαστούν οι εκκαλούντες καθεμίας από αυτές (εφέσεις), λόγω της ήττας τους, στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων των αντίστοιχων εφεσίβλητων του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας κατά παραδοχή του οικείου αιτήματος των τελευταίων αντίστοιχα (άρθρα 106, 183, 178, 191 παρ. 2 του ΚΠολΔ), όπως ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό της παρούσας, να γίνει δεκτή ως κατ΄ ουσίαν βάσιμη η από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση, να διαταχθεί, λόγω της εν μέρει νίκης του εκκαλούντος η επιστροφή του παραβόλου, συνολικού ποσού 200 ευρώ, που κατατέθηκε για το παραδεκτό της εφέσεως αυτής, με τα υπ΄ αρ. ………. παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και τα υπ΄ αρ. ………..παράβολα ΔΗΜΟΣΙΟΥ, στον εκκαλούντα, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη, στο σύνολό της (δηλαδή και ως προς τις διατάξεις και τα κεφάλαια που αφορούν την ανωτέρω από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή και δεν μεταρρυθμίστηκαν ούτε προσβάλλονται αλλά θα περιληφθούν στην ενιαία απόφαση του Δικαστηρίου αυτού) και τούτο χάριν της ενότητας της εκτέλεσης, ήτοι για να υπάρχει ένας μόνο τίτλος εκτελέσεως (άρθρο 535 παρ. 1 του ΚΠολΔ, ΕφΑθ 5639/1997 ΕλλΔνη 39.437 και οι εκεί παραπομπές, πρβλ. Αθαν. Κρητικού: Αποζημίωση από τροχαία αυτοκινητικά ατυχήματα, εκ. 1992, σελ. 850, αρ. 2579), αναγκαίως  δε  και  κατά τη διάταξη  περί  δικαστικών εξόδων  που  αφορά την ως άνω αγωγή, το οποίο θα  καθορισθεί εξ αρχής, να κρατηθεί η υπόθεση, κατ΄ άρθρο 535 παρ. 1 του ΚΠολΔ, από το Δικαστήριο αυτό, να δικασθεί η από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή και να ερευνηθεί εκ νέου, να γίνει εν μέρει δεκτή (η αγωγή) και να αναγνωριστεί ότι οι εναγόμενοι υποχρεούνται να καταβάλουν εις ολόκληρον ο καθένας στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των 84.833,47 (= 25.260 + 1.800 + 645 + 258,24 + 249,87 + 1.400 + 90,36 + 130 + 30.000 + 25.000) ευρώ με το νόμιμο τόκο (υπερημερίας, άρθρο 345 του ΑΚ) από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση και να καταδικασθούν οι εναγόμενοι στην πληρωμή μέρους των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας, κατά μερική παραδοχή του οικείου αιτήματος του τελευταίου, λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας κάθε πλευράς (άρθρα 106, 183, 178, 191 παρ. 2 του ΚΠολΔ), όπως ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό της παρούσας.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Συνεκδικάζει κατ΄αντιμωλίαν των διαδίκων τις από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..), από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) και από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεις.

Δέχεται τυπικά και απορρίπτει κατ΄ ουσίαν την 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση κατά της υπ΄ αρ. 1767/2014 οριστικής αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία που προβλέπουν οι διατάξεις των άρθρων 666, 667, 670 έως 676 και 681 Α΄ του ΚΠολΔ.

Διατάσσει την εισαγωγή του παράβολου  συνολικού ποσού διακοσίων (200) ευρώ, που κατατέθηκε με τα υπ΄ αρ. ……… παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και τα υπ΄ αρ. ………. παράβολα ΔΗΜΟΣΙΟΥ, στο Δημόσιο Ταμείο.

Καταδικάζει την εκκαλούσα της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων των εφεσίβλητων του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των πεντακοσίων (500) ευρώ.

Δέχεται τυπικά και απορρίπτει κατ΄ ουσίαν την από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση κατά της υπ΄ αρ. 1767/2014 οριστικής αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία που προβλέπουν οι διατάξεις των άρθρων 666, 667, 670 έως 676 και 681 Α΄ του ΚΠολΔ.

Διατάσσει την εισαγωγή του παράβολου συνολικού ποσού διακοσίων (200) ευρώ, που κατατέθηκε με το υπ΄ αρ. ………. διπλότυπο είσπραξης τύπου-Α ΔΟΥ Α΄ ΑΘΗΝΏΝ, αντίστοιχα, στο Δημόσιο Ταμείο.

Καταδικάζει το εκκαλούν της από 4-11-2015 (αρ. καταθ. ……..) εφέσεως στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων του εφεσίβλητου, του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των 500 ευρώ.

Δέχεται τυπικά και κατ΄ ουσίαν την από 30-7-2015 (αρ. καταθ. ……..) έφεση κατά της υπ΄ αρ. 1767/2014 οριστικής αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία που προβλέπουν οι διατάξεις των άρθρων 666, 667, 670 έως 676 και 681 Α΄ του ΚΠολΔ.

Διατάσσει την επιστροφή του παραβόλου συνολικού ποσού διακοσίων (200) ευρώ, που κατατέθηκε με τα υπ΄ αρ.. …….. παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και τα υπ΄ αρ. ……….. παράβολα ΔΗΜΟΣΙΟΥ, στον εκκαλούντα.

Εξαφανίζει την εκκαλουμένη απόφαση.

Κρατεί και δικάζει την από της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..)  αγωγή.

Δέχεται εν μέρει την από της από 15-11-2013 (αρ. καταθ. ……..) αγωγή.

Αναγνωρίζει ότι οι εναγόμενοι οφείλουν να καταβάλουν εις ολόκληρον ο καθένας στον ενάγοντα το ποσό των ογδόντα τεσσάρων χιλιάδων οκτακοσίων τριάντα τριών ευρώ και σαράντα επτά λεπτών (84.833,47) ευρώ με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.

Καταδικάζει τους εναγομένους στην πληρωμή μέρους των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας τα οποία ορίζει στο ποσό των τριών χιλιάδων διακοσίων (3.200) ευρώ.

 

Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις  14 Mαρτίου  2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων Δικηγόρων τους.

Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                         Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ