ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αριθμός απόφασης 691/2019
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
——————————————-
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Εμμανουηλία-Αλεξάνδρα Κεχαγιά, την οποία όρισε ο Διευθύνων το Εφετείο, Πρόεδρος Εφετών, και τη Γραμματέα, Ε.Τ.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, εισάγονται προς εκδίκαση (άρθρο 19 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο 4 παρ. 2 του Ν. 3994/2011, σε συνδυασμό με το άρθρο 72 § 13 του ίδιου νόμου) : Α) Η από 21-12-2017 (με αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ…………/22-12-2017) έφεση του εναγομένου, ως εν μέρει ηττηθέντος διαδίκου, κατά της υπ’αριθμ. 5093/2017 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, και κατά της προηγηθείσας υπ’αριθμ. 1325/2015 μη οριστικής απόφασης του ίδιου Δικαστηρίου, ως προς το μη οριστικό σκέλος της, που θεωρείται ότι έχει προσβληθεί μαζί με αυτήν, παρ’ότι η έφεση δεν στρέφεται και κατ’αυτής (άρθρο 513 § 2 του ΚΠολΔ), που εκδόθηκαν κατά την ειδική διαδικασία των μισθωτικών διαφορών, δεχόμενη- η πρώτη-εν μέρει την από 24-6-2014 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………/2014) αγωγή της ενάγουσας κατ’αυτού περί αποζημίωσης για την επαναφορά των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση, Β) Οι ασκηθέντες με ιδιαίτερο δικόγραφο από 26-7-2018 (υπ’αυξ.αριθμ. εκθ. καταθ………/2018) πρόσθετοι λόγοι εφέσεως, Γ) Η ασκηθείσα, επίσης, με ιδιαίτερο δικόγραφο από 23-1-2019 (υπ’αριθμ. εκθ. καταθ. ………./2019) αντέφεση της ενάγουσας, πρέπει δε να συνεκδικαστούν, λόγω του παρακολουθηματικού χαρακτήρα των πρόσθετων λόγων και της αντέφεσης, (Κεραμέας/Κονδύλης/Νίκας «Ερμηνεία ΚΠολΔ», τόμος Ι, σελ.930. 36, ΕφΠειρ (Ναυτ) (Μον) 374/2014 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ») και της προφανούς συνάφειάς τους (άρθρο 246 του ΚΠολΔ).
Κατά τη διάταξη του άρθρου 523 § 1 του ΚΠολΔ, ο εφεσίβλητος μπορεί και αφού περάσει η προθεσμία της έφεσης να ασκήσει αντέφεση ως προς τα κεφάλαια της απόφασης που προσβάλλονται με την έφεση και ως προς εκείνα που συνέχονται αναγκαστικά με αυτά, ακόμη και αν αποδέχθηκε την απόφαση ή παραιτήθηκε από την έφεση. Κεφάλαιο, κατά την –ταυτόσημη- έννοια των άρθρων 520 § 2, 522 και 523 § 1 του ΚΠολΔ, θεωρείται η αυτοτελής αίτηση δικαστικής προστασίας, που δημιουργεί χωριστό αντικείμενο δίκης (στο πλαίσιο της ίδιας διαφοράς) και εκκρεμοδικίας και για την οποία (αίτηση) εκδόθηκε χωριστή διάταξη της απόφασης (ΑΠ 1090/2018, ΑΠ 579/2018, ΑΠ 207/2017, ΑΠ 1449/2014 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), δηλαδή διατάξεις της αποφάσεως για καθεμιά από τις αιτήσεις παροχής έννομης προστασίας (ΑΠ 1822/2017, ΕφΠειρ (Μον) 243/2015, ΕφΠειρ (Μον) 137/2014, αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), που αποφαίνονται για το ορισμένο και παραδεκτό ή και τη βασιμότητα κάθε αυτοτελούς αιτήματος (ΟλΑΠ 10/2015 ΧΡΙΔ 2015.574, ΑΠ 978/2014 ΧΡΙΔ 2015.35), καθώς και για τις τυχόν ενστάσεις, που προβλήθηκαν ως άμυνα κατά του αιτήματος αυτού (ΟλΑΠ 10/2015 ό.π, ΕφΠειρ (Μον) (Ναυτ) 426/2015 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ») και όχι διάφορα νομικά ή πραγματικά ζητήματα, που το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έκρινε (ΑΠ 1822/2017, ΕφΠειρ (Μον) 243/2015, ΕφΠειρ (Μον) 137/2014 ό.π), και δεν αποτελούν ιδιαίτερο κεφάλαιο. Αυτοτελής αίτηση παροχής έννομης προστασίας είναι εκείνη, η οποία εισάγει αντίστοιχα ένα ιδιαίτερο αντικείμενο δίκης, διαφοροποιούμενο από τα λοιπά είτε ως προς το αίτημα, είτε ως προς την ιστορική βάση, είτε ως προς αμφότερους τους παράγοντες που το οριοθετούν (ΑΠ 270/2018 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΑΠ 978/2014 ΧΡΙΔ 2015.35). Ως αναγκαίως δε συνεχόμενα προς τα εκκληθέντα κεφάλαια, πρέπει να θεωρηθούν οι διατάξεις της εκκληθείσας απόφασης, οι οποίες, έχουν τέτοια συνάφεια με τις εκκληθείσες, είτε γιατί αποτελούν προκριματικό για την παραδοχή τους ζήτημα, είτε γιατί πηγάζουν από την αυτήν ιστορική αιτία (ΟλΑΠ 10/2015 ό.π) και διαμορφώνουν ή προσδιορίζουν το περιεχόμενο εκείνων, έτσι ώστε τυχόν διάφορη επί των “συνεχομένων” αυτών κεφαλαίων κρίση του Εφετείου από εκείνη της πρωτόδικης απόφασης, να επηρεάζει και την κρίση επί των εκκληθέντων με την έφεση κεφαλαίων (ΑΠ 173/2018, ΑΠ 920/2013, ΑΠ 729/2013 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΕφΠειρ (Μον) 243/2015 οπ) οπότε και δημιουργείται κίνδυνος αντίθετων ή απλώς ασύμβατων αποφάσεων, αν η κρίση περιορισθεί μόνο στα εκκληθέντα κεφάλαια και συμβεί αυτή να είναι αντίθετη προς την κρίση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου ως προς τα λοιπά απρόσβλητα κεφάλαια της απόφασής του (ΑΠ 270/2018 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»).
Στην προκειμένη περίπτωση, η ενάγουσα και ήδη εφεσίβλητη-αντεκκαλούσα, με την αγωγή της και κατά τα ειδικότερα σε αυτήν εκτιθέμενα, ισχυρίστηκε ότι δυνάμει της από 1-9-1993 σύμβασης επαγγελματικής μίσθωσης, ο πατέρας της, παραχώρησε στον εναγόμενο, για χρονικό διάστημα έξι (6) ετών, τα ειδικότερα περιγραφόμενα καταστήματα πολυκατοικίας στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη και αντί του συμφωνηθέντος μισθώματος, καταβλητέου την πρώτη ημέρα του αντίστοιχου ημερολογιακού μήνα, προκειμένου να λειτουργήσει εντός αυτών, που θα συνενώνονταν σε ενιαίο κατάστημα, επιχείρηση αρτοποιείου-ζαχαροπλαστείου, ότι, μετά τη μεταβίβαση της κυριότητας των μισθίων στην ίδια, δυνάμει νόμιμου και μεταγεγραμμένου τίτλου, υπεισήλθε από 1-1-2007 στη μισθωτική σχέση, η οποία έχοντας ήδη παραταθεί αναγκαστικά, έληξε δια συμφωνίας τους στις 30-5-2014. Ακολούθως, ζητούσε να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να της καταβάλει το ποσό των 32.250 ευρώ, για οφειλόμενα μισθώματα της χρονικής περιόδου Νοεμβρίου 2013 έως και Μαΐου 2014, το ποσό των οποίων μετά την τελευταία αναπροσαρμογή την 1-9-2009 καθορίστηκε σε 5.067,57 ευρώ, πλέον του αναλογούντος τέλους χαρτοσήμου, και επικουρικά, αναφορικά με το επιμέρους χρονικό διάστημα Mαρτίου-Μαϊου 2014, ως αποζημίωση χρήσης, με τον νόμιμο τόκο, για κάθε επιμέρους ποσό, αφότου κατέστη απαιτητό, καθώς και το ποσό των 88.914,01 ευρώ, ως αποζημίωση, για την επαναφορά των μισθίων στην κατάσταση που βρίσκονταν κατά την έναρξη της μίσθωσης, κατά τη σχετική συμβατική του υποχρέωση την οποία δεν τήρησε, και την αποκατάσταση των φθορών, σύμφωνα με την ενσωματωμένη στο δικόγραφό της από 10-6-2014 τεχνική έκθεση-οικονομοτεχνική μελέτη του πολιτικού μηχανικού ……….., με τον νόμιμο τόκο από την επίδοσή της και μέχρι την εξόφληση, να διαταχθεί προσωπική κράτηση του εναγομένου ως μέσον εκτελέσεώς της και να επιβληθούν σε βάρος του τα δικαστικά της έξοδα.
Επί της αγωγής εκδόθηκε αρχικά η υπ’αριθμ. 1325/2015 εν μέρει οριστική απόφαση του ανωτέρω Δικαστηρίου, με την οποία αφού κρίθηκε αυτή ως εν μέρει νόμιμη, έγινε ακολούθως δεκτή, ως προς το πρώτο αίτημά της περί καταβολής μισθωμάτων και αποζημίωσης χρήσης και υποχρεώθηκε ο εναγόμενος να καταβάλει στην ενάγουσα για οφειλόμενα μισθώματα, πλέον του αναλογούντος τέλους χαρτοσήμου, της χρονικής περιόδου Νοεμβρίου 2013 έως και Φεβρουαρίου 2014, το ποσό των 16.500 ευρώ, με τον νόμιμο τόκο από τη 2η ημέρα του αντίστοιχου ημερολογιακού μήνα και το ποσό των 15.202,71 ευρώ, ως αποζημίωση χρήσεως για τη χρονική περίοδο Μαρτίου έως και Μαΐου 2014, με τον νόμιμο τόκο από την επίδοσή της και μέχρι την εξόφληση, ενώ ως προς το αίτημα αποζημίωσης αναβλήθηκε η έκδοση οριστικής απόφασης, προκειμένου να διενεργηθεί πραγματογνωμοσύνη από τον ορισθέντα αρχιτέκτονα, απορριπτομένης ως απαράδεκτης της ένστασης συμψηφισμού που είχε προτείνει ο εναγόμενος. Ακολούθως, μετά την ολοκλήρωση αυτής, και την επαναφορά της προς συζήτηση, ως προς το συγκεκριμένο σκέλος της, εκδόθηκε η εκκαλουμένη υπ’αριθμ. 5093/2017 απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου, με την οποία έγινε δεκτή και κατά τα λοιπά η αγωγή, ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ουσίαν και υποχρεώθηκε ο εναγόμενος να καταβάλει στην ενάγουσα το ποσό των 55.551 ευρώ, ως αποζημίωση, με τον νόμιμο τόκο από την επίδοσή της και μέχρι την εξόφληση και επιβλήθηκε σε βάρος του μέρος των δικαστικών της εξόδων, που καθορίστηκε στο ποσό των 1.200 ευρώ. Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονείται ο εκκαλών με τους λόγους της έφεσής του, καθώς και με τους πρόσθετους αυτής λόγους, που πλήττουν μόνον το κεφάλαιο της αποζημίωσης για επαναφορά των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση και ανάγονται σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων και ζητεί την εξαφάνιση άλλως τη μεταρρύθμισή της, με σκοπό, μετά την τυπική παραδοχή της, να γίνει αυτή δεκτή και, αφού εξαφανιστεί η εκκαλουμένη, να απορριφθεί στο σύνολό της η αγωγή, και να επιβληθούν τα δικαστικά του έξοδα σε βάρος της εφεσίβλητης. Επίσης, η εφεσίβλητη, με την αντέφεσή της, ζητεί να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη, ώστε να γίνει εξ ολοκλήρου δεκτή η ένδικη αγωγή.
Η έφεση του εναγομένου έχει ασκηθεί νομότυπα [άρθρο 495 § 3 του ΚΠολΔ, όπως η τελευταία αυτή διάταξη ισχύει μετά την αντικατάστασή της από το άρθρο τρίτο του ν.4335/2015 (ΦΕΚ Α.87/23-7-2015) που εφαρμόζεται για τις εφέσεις που ασκούνται μετά την 1-1-2016 (άρθρο ένατο παρ.2 αυτού), 499, 500, 511, 513 § 1 εδαφ.β΄, 516 § 1 και 517 του ΚΠολΔ) και εμπρόθεσμα (άρθρο 518 § 2 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει ομοίως μετά την αντικατάστασή του από το παραπάνω άρθρο), δηλαδή πριν την παρέλευση διετίας από τη δημοσίευσή της, εφόσον δεν γίνεται επίκληση ούτε προκύπτει επίδοσή της προς ή από τον εκκαλούντα ούτε άλλος λόγος απαραδέκτου, ενώ για το παραδεκτό της κατατέθηκε το νόμιμο παράβολο κατά την άσκησή της (υπ’αριθμ. …….. παράβολα υπέρ του ΤΑΧΔΙΚ και ……….. παράβολα υπέρ του Δημοσίου). Συνεπώς, πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της, εντός των ορίων που καθορίζονται με αυτούς (άρθρα 522, 533 § 1 του ΚΠολΔ), κατά την αυτή διαδικασία, που εκδόθηκε η εκκαλουμένη. Παραδεκτά, επίσης, ασκήθηκαν (άρθρο 591 § 1 ζ΄ του ΚΠολΔ, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο τρίτο του ν.4335/2015 και εφαρμόζεται εν προκειμένου, ως εκ του χρόνου ασκήσεώς τους, κατά το άρθρο ένατο αυτού), με ιδιαίτερο δικόγραφο που επιδόθηκε στην εφεσίβλητη στις 7-8-2018 (σχετ. η κατ’άρθρο 139 § 3 του ΚΠολΔ επισημείωση του δικαστικού επιμελητή ………., επί προσκομιζόμενου αντιγράφου της) οι πρόσθετοι λόγοι της, πλην όμως αυτοί τυγχάνουν απαράδεκτοι, διότι πλήττουν την υπ’αριθμ. 1325/2015 απόφαση, ως προς τα κεφάλαιά της, που αφορούν την επιδίκαση οφειλομένων μισθωμάτων και αποζημίωσης χρήσης, καθώς και την απόρριψη της ένστασης συμψηφισμού που είχε προτείνει ο εναγόμενος και ήδη εκκαλών, ως αόριστης, δηλαδή κεφάλαια διαφορετικά από εκείνα που προσβάλλονται με την έφεση, με δεδομένο ότι η ανωτέρω απόφαση θεωρείται συνεκκληθείσα, μόνον κατά το μη οριστικό σκέλος της, και μη συνεχόμενα αναγκαίως με αυτό, με την έννοια που προεκτέθηκε, αφού ούτε πρόκριμα αυτών αποτελούν, ούτε πηγάζουν από την ίδια ιστορική αιτία [ΕφΠειρ (Ναυτ) (Μον) 426/2015, ό.π, ΕφΔωδ (Μον) 43/2014 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»]. Εξάλλου, η ενάγουσα και ήδη εφεσίβλητη άσκησε παραδεκτά (άρθρο 591 § 1 ζ΄ του ΚΠολΔ, κατά τα άνω), αντέφεση με ιδιαίτερο δικόγραφο, που επιδόθηκε στον εκκαλούντα στις 25-1-2019 και ισχύει, επομένως, ως αυτοτελής έφεση, εφόσον ασκήθηκε πριν την παρέλευση της προθεσμίας άσκησης εφέσεως, δηλαδή διετίας από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης (23-11-2017). Έτσι, και ανεξαρτήτως του ότι μόνον ο πρώτος λόγος της αφορά κεφάλαιο της απόφασης που προσβάλλεται με την έφεση (άρθρα 523 § 1 και 591 § 1 του ΚΠολΔ, όπως η τελευταία αντικαταστάθηκε με το άρθρο τέταρτο παρ.1 περ.ζ) του ν.4335/2015) και συγκεκριμένα το κεφάλαιο της αποζημίωσης για αποκατάσταση και επαναφορά των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση, αυτή τυγχάνει παραδεκτή και ως προς τον δεύτερο λόγο της, που πλήττει την εκκαλουμένη για την απόρριψη του αιτήματος προσωπικής κράτησης, δηλαδή κεφάλαιο που δεν συνέχεται αναγκαστικά με το κεφάλαιο της έφεσης (ΕφΠατρ 450/2009 ΑΧΑΝΟΜ 2010.348, 01/2004 ΕλλΔνη 2004.864, Βαθρακοκοίλης «Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας Ερμηνευτική-Νομολογιακή Ανάλυση (κατ’άρθρο) τόμος Γ΄σελ. 299, αρ.35), διότι στην περίπτωση της αντέφεσης, που ισχύει ως αυτοτελής έφεση, ο αντεκκαλών μπορεί να προσβάλλει οποιοδήποτε κεφάλαιο της εκκαλουμένης και όχι μόνον αυτά που έχουν ήδη προσβληθεί με έφεσή ή συνέχονται αναγκαστικά με αυτά (Σ.Σαμουήλ «Η έφεση κατά τον ΚΠολΔ», έκδ. ΣΤ, σελ. 258-259, αρ. 609). Σημειώνεται, ότι οι υπό στοιχ. Α4 1-9 λόγοι της αντέφεσης πλήττουν την έκθεση πραγματογνωμοσύνης του ορισθέντος πραγματογνώμονα, για την οποία θα γίνει εκτενώς λόγος στη συνέχεια, αλλά εμμέσως αποδίδουν πλημμέλειες και στην εκκαλουμένη, για τον λόγο ότι την υιοθέτησε και συνίστανται σε εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων.
Πλέον αυτών, από τις διατάξεις των άρθρων 592 και 599 § 1 του ΑΚ, σε συνδυασμό με εκείνες των άρθρων 574, 594, 330, 297 και 298 του ΑΚ, που εφαρμόζονται και στις εμπορικές μισθώσεις (άρθρο 44 του π.δ 34/1995) (ΑΠ 1807/2017, ΑΠ 529/2017, ΕφΑθ (Μον) 95/2018 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), προκύπτει ότι ο μισθωτής έχει υποχρέωση να χρησιμοποιεί το μίσθιο, κατά τη διάρκεια της μισθώσεως με την απαιτούμενη στις συναλλαγές επιμέλεια και όπως ειδικότερα έχει συμφωνηθεί, να αποδώσει δε τούτο στην κατάσταση που το παρέλαβε (ΑΠ 1807/2017 ό.π, ΕφΠειρ (Μον) 559/2015 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), καθώς και ότι είναι υποχρεωμένος να αποζημιώσει τον εκμισθωτή για κάθε θετική και αποθετική ζημία που υφίσταται ο τελευταίος, υπό την προϋπόθεση να υπάρχει αιτιώδης συνάφεια, για τις φθορές ή μεταβολές που προκλήθηκαν στο μίσθιο, με εξαίρεση αυτές που οφείλονται στη συμφωνημένη χρήση (ΑΠ 529/2017 ό.π, ΑΠ 681/2015 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΕφΑθ (Μον) 95/2018 ό.π), σύμφωνα με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη [ΑΠ 1807/2017, ΕφΠειρ (Μον) 559/2015 ό.π]. Ειδικά, σε περίπτωση καταστροφής ή αφαίρεσης πράγματος του μισθίου, η αποζημίωση περιλαμβάνει τη δαπάνη για την αντικατάστασή του (ΑΠ 529/2017, ΑΠ 1807/2017 ό.π, ΑΠ 495/2008 ΕΔΙΚΠΟΛ 2008.370). Ως συμφωνημένη χρήση νοείται εκείνη που ανταποκρίνεται στις ειδικότερες συμφωνίες και στους συγκεκριμένους σκοπούς των συμβαλλομένων, το είδος και τον προορισμό του μίσθιου πράγματος και, συμπληρωματικά, στην καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη. Η έννοια αυτή είναι ευρύτερη από την απλώς συνηθισμένη χρήση, η οποία ισχύει αν δεν υπάρχει ιδιαίτερη συμφωνία, η οποία επιτρέπεται, κατ’ άρθρο 361 του ΑΚ, λόγω του ότι οι σχετικές διατάξεις των άρθρων 591, 592 και 599 § 1 του ίδιου Κώδικα είναι ενδοτικού δικαίου (ΑΠ 529/2017, ΕφΑθ (Μον) 95/2018 ό.π). Σύμφωνα με αυτά, ο εκμισθωτής, ασκώντας με αγωγή αποζημίωσης (ή ένσταση συμψηφισμού), την αξίωσή του για τις φθορές ή μεταβολές που προκλήθηκαν στο μίσθιο κατά τη διάρκεια της μίσθωσης, οφείλει, για το ορισμένο της αγωγής του, κατ’ άρθρο 118 εδάφ. 4 και 216 § 1 του ΚΠολΔ, να επικαλεστεί και αποδείξει τις εν λόγω φθορές και μεταβολές και το ποσό της ζημίας που υφίσταται από αυτές [ΑΠ 529/2017, ΑΠ 81/2015, ΕφΑθ (Μον) 95/2018 ό.π], δηλαδή το ποσό της αποκατάστασής τους, όχι δε και την κατάσταση του μισθίου στην έναρξη της μίσθωσης (ΑΠ 938/2018 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), ενώ απόκειται στον εναγόμενο μισθωτή να επικαλεστεί, κατ’ένσταση, ότι αυτές (μεταβολή ή χειροτέρευση) οφείλονται στη συμφωνημένη-ή συνηθισμένη, λόγω της ταυτότητας του νομικού λόγου- χρήση [ΑΠ 681/2015, ΕφΠειρ (Μον) 559/2015, ό.π, ΕφΛαρ 174/2014 ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ 2015.360] ή σε γεγονός για το οποίο δεν υπέχει ευθύνη ή σε ανώτερη βία [ΑΠ 529/2017, ΕφΑθ (Μον) 95/2018 ό.π]. Έτσι, αν δεν προταθεί και μάλιστα παραδεκτώς, κατ’άρθρο 591 § 1 του ΚΠολΔ, όπως ίσχυε προ της αντικαταστάσεώς του με το άρθρο τέταρτο του ν.4335/2015, δηλαδή με προφορική πρόταση των ισχυρισμών που σημειώνεται στα πρακτικά (ΟλΑΠ 2/2005 ΕλλΔνη 2005.689, ΑΠ 88/2018 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), η σχετική ένσταση, το Δικαστήριο δεν μπορεί να εξετάσει αυτεπαγγέλτως το κατά πόσο οι προκληθείσες φθορές οφείλονται ή όχι στη συμφωνημένη ή συνήθη χρήση, ενώ είναι απαράδεκτη η προβολή του για πρώτη φορά στην κατ’ έφεση δίκη, εκτός εάν εμπίπτει σε κάποια από τις εξαιρέσεις του παραδεκτού της βραδείας προβολής, κατά τα άρθρα 527 και 269 του ΚΠολΔ-τα οποία ενσωματώθηκαν στο άρθρο 527 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του από το άρθρο τρίτο του ν.4335/2015)- τις οποίες πρέπει να επικαλεστεί ο διάδικος που τον προβάλλει [ΑΠ 462/2018, ΑΠ 393/2018 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΑΠ 88/2018 ό.π, ΑΠ 1099/2017, αδημ.ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ» ΕφΑθ (Μον) 2870/2018 αδημ. ΕφΠειρ 214/2015].
Από την εκτίμηση των καταθέσεων των μαρτύρων αποδείξεως και ανταπόδειξης, …………, αρχιτέκτονα, που επιβεβαίωσε το περιεχόμενο της από 10-6-2014 τεχνικής του έκθεσης, ενώπιον του ακροατηρίου του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασής του, και όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων, που νομίμως επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, ορισμένα εκ των οποίων λαμβάνονται υπόψη προς άμεση απόδειξη και άλλα για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, χωρίς να παραλείπεται κανένα για την εκτίμηση της ουσίας της υπόθεσης ασχέτως αν μνημονεύεται ή όχι ειδικά, μεταξύ των οποίων οι προσκομιζόμενες από την εφεσίβλητη –21 συνολικά- φωτογραφίες, των οποίων η γνησιότητα δεν αμφισβητήθηκε (άρθρα 444 § 1 περ. γ΄, 448 § 2, 457 § 4 του ΚΠολΔ), οι εκτιμώμενες ελεύθερα, κατ’άρθρο 390 του ΚΠολΔ, γνωμοδοτήσεις τρίτων προσώπων, με ειδικές γνώσεις επιστήμης και τέχνης και, συγκεκριμένα, η ως άνω τεχνική έκθεση-οικονομικοτεχνική μελέτη του ……… και η από Οκτωβρίου 2014 τεχνική έκθεση του πολιτικού μηχανικού ……….., καθώς και η ομοίως εκτιμώμενη ελεύθερα, κατ’άρθρο 387 του ΚΠολΔ, υπ’αριθμ. …./2015 έκθεση πραγματογνωμοσύνης του ορισθέντος, με την ως άνω υπ’αριθμ. 1325/2015 απόφαση, πραγματογνώμονα ………., αρχιτέκτονα, καθώς και τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής (άρθρο 336 § § 3 και 4 του ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά, που έχουν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης : Δυνάμει της από 5-8-1993 έγγραφης σύμβασης μισθώσεως, ο …………, πατέρας της ενάγουσας εκμίσθωσε στον εναγόμενο τρία συνεχόμενα καταστήματα, που βρίσκονται στον ισόγειο όροφο, της επί της οδού ….. αρ. . στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη πολυκατοικίας, το πρώτο, και της επί της οδού ….. αρ. … . πολυκατοικίας το δεύτερο και το τρίτο, συνολικής επιφάνειας 253 τμ, για να χρησιμοποιηθούν για την εντός αυτών επιχείρηση αρτοποιείου-ζαχαροπλαστείου. Η διάρκεια της μίσθωσης ορίστηκε εξαετής, μετατράπηκε, όμως, σε δωδεκαετή (άρθρο 7 § 6 του ν.2741/1999), ανεξαρτήτως της θελήσεως των συμβληθέντων, στη συνέχεια παρατάθηκε για τέσσερα έτη μέχρι τις 31-8-2009 (άρθρο 61 εδ.δ΄του πδ 34/1995, όπως το άρθρο αυτό ίσχυε μετά την αντικατάστασή του από το άρθρο 15 § 7 του ν.2741/1999) και έκτοτε κατέστη αορίστου χρόνου, τελικώς δε λύθηκε δια καταγγελίας του εναγομένου στις 28-2-2014, όπως έχει ήδη κριθεί με την ως άνω υπ’αριθμ. 1325/2015 απόφαση, και σε κάθε περίπτωση, το αργότερο στις 30-5-2014 οπότε και παραδόθηκαν τα κλειδιά στην ενάγουσα, η οποία είχε υπεισέλθει εν τω μεταξύ στη μισθωτική σχέση, μετά την προς αυτήν μεταβίβαση των μισθίων από τον πατέρα της, με γονική παροχή, δυνάμει του υπ’αριθμ. …../2006 συμβολαίου γονικής παροχής της συμβολαιογράφου Αθηνών, …….., που έχει νόμιμα μεταγραφεί. Με ρητό όρο της σύμβασης (όρος 9), απαγορευόταν στον μισθωτή να ενεργήσει οποιαδήποτε προσθήκη, τροποποίηση, επισκευή ή μεταρρύθμιση του μισθίου, χωρίς την έγγραφη συναίνεση του εκμισθωτή, ο οποίος δικαιούτο να αξιώσει την επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση με δαπάνη του μισθωτή. Ο εναγόμενος, παρέλαβε τα μίσθια και προέβη σε εργασίες διαρρύθμισης (μεταβολές), με παρεμβάσεις και προσθήκες που έκρινε απαραίτητες για τη λειτουργία τους για τον σκοπό που συμφωνήθηκε, οι οποίες επέφεραν ουσιώδεις αλλοιώσεις στην υλική τους υπόσταση. Ειδικότερα, λαμβάνοντας και σχετική οικοδομική άδεια από τη Δ/νση Πολεοδομίας και Περιβάλλοντος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αθηνών-Πειραιώς και σε εφαρμογή των νέων εγκεκριμένων σχεδίων, διαμόρφωσε τα μίσθια σε ενιαίο χώρο, δια της κατεδάφισης των διαχωριστικών τοίχων, ενώ έκτισε νέους, δημιουργώντας ως ξεχωριστούς χώρους, την αποθήκη αλεύρων, το ζυμωτήριο, τα αποδυτήρια, τον χώρο πλύσεως σκευών, τον χώρο όπου τοποθετήθηκε η δεξαμενή πετρελαίου, τον χώρο του «ντουζ» και νέα «WC», στη θέση των τριών, ήδη υφιστάμενων, καθώς και τον κυρίως χώρο πώλησης άρτου και ειδών ζαχαροπλαστικής, χρησιμοποιώντας και γυψοσανίδες. Επιπλέον, σε τμήμα του δαπέδου του τοποθέτησε μαρμάρινες πλάκες, επικαλύπτοντας το υπάρχον μωσαϊκό, και εξ ολοκλήρου νέα πρόσοψη από διαφορετικά υλικά, αποξηλώνοντας τις ήδη υπάρχουσες και προέβη και σε σημαντικής έκτασης μετατροπές στις ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, με την κατασκευή νέου ηλεκτρολογικού πίνακα για όλες τις παροχές ρευμάτων και τη δημιουργία νέων παροχών για τα μηχανήματα του καταστήματος, καθώς και στις υδραυλικές εγκαταστάσεις και το αποχετευτικό δίκτυο, με την κατάργηση των υπαρχόντων WC και τη δημιουργία νέων, αλλά και τη δημιουργία χώρου πλύσεως, που απαιτούσαν πρόσθετες συνδέσεις. Κατά την παράδοση των κλειδιών στην εκμισθώτρια, οπότε και είχε εκκενωθεί το μίσθιο, ελήφθησαν φωτογραφίες που απεικονίζουν τους εσωτερικούς χώρους του και την εξωτερική του όψη, οι οποίες φέρουν και την υπογραφή του εναγομένου. Στην παραλαβή, ήταν παρών και ο ………., ο οποίος, κατόπιν εντολής της ενάγουσας, διενήργησε αυτοψία. Κατ’αυτήν διαπίστωσε φθορές στην ηλεκτρολογική εγκατάσταση (κρέμονταν καλώδια σε διάφορα σημεία και τον ηλεκτρολογικό πίνακα, είχαν αφαιρεθεί πρίζες και διακόπτες, καθώς και φωτιστικά, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ζημίες και στους τοίχους), στις γυψοσανίδες, στα δάπεδα, όπου υπήρχαν ρωγμές και οπές. Διαπιστώθηκε, ωστόσο, ότι ο εναγόμενος όταν αποχώρησε είχε κατασκευάσει διαχωριστικά τοιχία, τα οποία στη συνέχεια κατεδάφισε η ενάγουσα, επαναδιαμορφώνοντας τον χώρο σε ενιαίο κατάστημα. Κατά τον πραγματογνώμονα, για την επαναφορά των μισθίων στην προτέρα κατάσταση ήταν αναγκαία η κατασκευή τοιχοποιϊών και συγκεκριμένα, -της προϋπάρχουσας- μπατικής τοιχοποιϊας, για τη συμπλήρωση των εξωτερικών τοίχων εμπρόσθιας και οπίσθιας όψης, στα τμήματα μεταξύ φέροντος οργανισμού και γυάλινης βιτρίνας (μπατική), επιφάνειας 2,24 και 4,8 τμ, αντίστοιχα, και συνολικά 7,04 τμ, -της προϋπάρχουσας- δρομικής τοιχοποιϊας διαχωρισμού των καταστημάτων …. και …. επί της οδού ….. αρ. ……, επιφάνειας 30,06 τμ, καθώς και –της προϋπάρχουσας δρομικής-τοιχοποιϊας για τη διαμόρφωση εσωτερικών διαρρυθμίσεων (όπως WC στην προτέρα θέση τους), συνολικής επιφάνειας 33,84 τμ. Το ύψος των τοιχοδομών απαιτούσε κατασκευή δύο καθ’ύψος ζωνών ενίσχυσής τους σε κάθε τοιχοδομή, δρομική ή μπατική. Ειδικά για την τοιχοδομή μεταξύ του καταστήματος ….. της επί της οδού ….. αρ…. και …. της επί της οδού …… …… πολυκατοικίας απαιτείτο επιπλέον και κατασκευή αντισεισμικού αρμού από πλάκες πολυστερίνης-πάχους 5 εκ- μέσα στις τοιχοδομές επειδή ανήκουν σε διαφορετικά κτίρια, συνολικής επιφάνειας 87,68 τμ. Διατυπώνει την παρατήρηση ότι οι τελευταίες αυτές διαχωριστικές τοιχοποιϊες θα έπρεπε να κατασκευαστούν εξ αρχής με μπατικές τοιχοδομές-δύο δηλαδή διπλούς τοίχους-εκατέρωθεν του αρμού, αφού επρόκειτο για εξωτερικούς τοίχους κτιρίων, πλην όμως από την παρατήρηση των ιχνών των αρχικών τοιχοδομών ήταν εμφανές ότι είχαν εξαρχής κατασκευαστεί ως δρομικές. Έτσι, η συνολική επιφάνεια των δρομικών πλινθοδομών είναι 151,58 τμ και των μπατικών, 7,04 τμ. Ο εναγόμενος, όπως ήδη εκτέθηκε, ανταποκρίθηκε μερικώς στη συμβατική του υποχρέωση και προέβη στην επαναφορά των διαχωριστικών μεταξύ των καταστημάτων τοιχοποιιών, στην αρχική τους κατάσταση, δηλαδή ως δρομικών, καθώς και σε όλες τις παρεμφερείς εργασίες (στοκάρισμα και βάψιμο). Άλλωστε, δεν εισφέρθηκε κανένα αποδεικτικό στοιχείο περί της τεχνικής αστοχίας των συγκεκριμένων κατασκευών ή της τοποθέτησής τους σε λάθος σημείο. Στις ενέργειες αυτές προέβη άνευ προηγούμενης έκδοσης οικοδομικής αδείας, ωστόσο, η νομιμοποίησή τους θα μπορούσε δυνητικά να γίνει με την εκ των υστέρων έκδοσή της, όπως βεβαιώνει ο ορισθείς πραγματογνώμονας, απορριπτομένου του υπό στοιχ. Α4-4 λόγου της αντέφεσης, με τον οποίο η αντεκκαλούσα διατείνεται ότι έπρεπε να προηγηθεί η έκδοση αδείας. Πρέπει, ωστόσο να συνυπολογιστεί στο κόστος αποκατάστασης και η δαπάνη καταβολής των αναλογούντων ασφαλιστικών εισφορών για τις σχετικές εργασίες, που ο εναγόμενος θα έπρεπε να έχει καταβάλει και δεν επικαλείται ότι το έπραξε, ώστε να πληρούνται οι προϋποθέσεις νομιμότητας των σχετικών εργασιών, και τις οποίες υποχρεούται να καταβάλει και η ενάγουσα για την επανακατασκευή αυτών. Έτσι, οι δαπάνες καθαίρεσης και επανακατασκευής τους, με πρωτοβουλία της ενάγουσας, δεν βαρύνουν τον ίδιο αλλά την τελευταία. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο δεχόμενο ότι η σχετική δαπάνη συμπεριλαμβάνεται στην αποκαταστατέα ζημία της, έσφαλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων, με εξαίρεση την κατασκευή της δρομικής τοιχοποιίας για τη διαμόρφωση εσωτερικών διαρρυθμίσεων, επιφάνειας 33,84 τμ, και τις προαναφερθείσες συναφείς εργασίες, δεκτού γενομένου του πρώτου λόγου της έφεσης κατά το οικείο σκέλος του, καθώς και του τέταρτου λόγου αυτής, ως βάσιμων και κατ’ουσίαν. Αντιστοίχως, απορριπτέος ελλείψει εννόμου συμφέροντος τυγχάνει ο υπό στοιχ. Α4-1 λόγος της αντέφεσης, κατ’εκτίμηση του περιεχομένου του, με τον οποίο η αντεκκαλούσα διατείνεται ότι εσφαλμένως ο ορισθείς πραγματογνώμονας διατύπωσε την άποψη ότι δεν απαιτείτο η καθαίρεση των τοιχίων που επανακατασκεύασε ο αντεφεσίβλητος, αφού, όπως προεκτέθηκε η άποψή του αυτή δεν υιοθετήθηκε από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, ενώ ως αβάσιμος πρέπει να απορριφθεί ο υπό στοιχ. Α4-3 λόγος αυτής, με τον οποίο η αντεκκαλούσα διατείνεται ότι θα έπρεπε να συνυπολογιστεί το κόστος κατασκευής της διαχωριστικής των καταστημάτων-των διαφορετικών κτιρίων-τοιχοποιϊας (87,68 τμ), ως μπατικής και όχι ως δρομικής απλώς. Επίσης, εσφαλμένα εφάρμοσε τον νόμο (άρθρο 106 του ΚΠολΔ) το πρωτόδικο Δικαστήριο με την επιδίκαση δαπάνης για την κατασκευή μπατικής τοιχοποϊίας για τη συμπλήρωση των εξωτερικών τοίχων, επιφάνειας 7,04 τμ., και για τις συναφείς εργασίες του σοβαντίσματος και του χρωματισμού, παρ’ότι αυτές συμπεριλαμβάνονται, κατά τον ορισθέντα πραγματογνώμονα, στις εργασίες αποκατάστασης, εφόσον δεν υφίσταται σχετικό αγωγικό αίτημα, δεκτού γενομένου του πρώτου λόγου της έφεσης, κατά το οικείο σκέλος του, παρ’ότι με αυτόν δεν εξειδικεύεται σε τί συνίσταται η εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον πραγματογνώμονα, στις εργασίες επαναφοράς των τριών καταστημάτων, συμπεριλαμβάνονταν, αφενός μεν εκείνες που αφορούσαν τον εκ νέου διαχωρισμό του ενιαίου πλέον ακινήτου σε τρία καταστήματα, της ίδιας επιφάνειας και μορφής με τα προϋφιστάμενα, κατά την έναρξη της μίσθωσης και αφετέρου εκείνες της αποκατάστασης των φθορών. Επομένως, μετά και τις ανωτέρω επισημάνσεις, απαιτείται : 1) Η αποξήλωση της μαρμάρινης επίστρωσης, το στοκάρισμα σε όλη την επιφάνεια, δηλαδή και στο τμήμα που δεν είχε επιστρωθεί με μάρμαρο, συνολικού εμβαδού 225,74 τμ, λειότριψη και στίλβωμα, στο δάπεδο και τα σοβατεπί. Η τυχόν υπέρτερη αξία της μαρμάρινης επίστρωσης και, συνακόλουθα, η τυχόν βελτίωση του μισθίου δεν ασκεί ουδεμία επιρροή, και, επομένως, ορθώς εκτιμώντας τις αποδείξεις, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο κατέληξε στην κρίση ότι στις δαπάνες επαναφοράς του μισθίου περιλαμβάνεται και εκείνη της αποξήλωσης αυτής, ενώ και οι λοιπές εργασίες αφορούν τη συνολική επιφάνεια των δαπέδων, απορριπτομένων των όσων αντιθέτως υποστηρίζει ο εκκαλών, με τον πρώτο λόγο της έφεσής του, κατά το οικείο σκέλος του. Ειδικότερα, ορθώς κρίνοντας το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι εργασίες στοκαρίσματος και λείανσης θα έπρεπε να γίνουν σε όλη την απομένουσα επιφάνεια και όχι μόνον σε εκείνη της αφαίρεσης της επίστρωσης, δοθέντος ότι δεν προτάθηκε παραδεκτά ο ισχυρισμός του εναγομένου, περί φθοράς, στο απομένον αυτό τμήμα, από τη συνήθη χρήση του μισθίου, σύμφωνα με τη σχετική σκέψη που προεκτέθηκε. Συγκεκριμένα, τέτοιος ισχυρισμός δεν προτάθηκε παραδεκτώς εκ μέρους του ούτε στον πρώτο βαθμό, δηλαδή προφορικά κατά τη συζήτηση στο ακροατήριο, με ταυτόχρονη καταχώρισή του στα πρακτικά, κατά τη συναφώς προεκτεθείσα σκέψη, ούτε, επίσης, είναι παραδεκτή η βραδεία προβολή του εκ μέρους του εκκαλούντος, λόγω μη συνδρομής των προϋποθέσεων των άρθρων 527 και 269 του ΚΠολΔ. Απαράδεκτος δε, ελλείψει εννόμου συμφέροντος, τυγχάνει ο υπό στοιχ. Α4-2 λόγος της αντέφεσης, με τον οποίο η αντεκκαλούσα διατείνεται ότι έπρεπε να κριθεί αποκαταστατέα και η δαπάνη λείανσης και στιλβώματος του τμήματος που δεν είχε επιστρωθεί με μάρμαρο, αφού το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στην ίδια κρίση, ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα. 2) Η κατασκευή τοιχοποιϊών για τη διαμόρφωση εσωτερικών διαρρυθμίσεων, επιφάνειας 33,84 τμ. 3) Η επίχριση (σοβάτισμα) των ως άνω τοιχοποιών, επιφάνειας, κατά τα άνω, 67,68 (33,84 Χ2) τμ, αφού προηγηθεί μερεμέτισμα των σημείων των περιοχών συναρμογής, καθώς και ο χρωματισμός τους. 4) Η κατασκευή τριών (3) παταριών πάνω από τα ισάριθμα WC κάθε καταστήματος, και η επίστρωση των δαπέδων και η επένδυση των τοίχων των WC με πλακίδια, επιφάνειας, 26,88 και 9,6 τμ, αντίστοιχα, ήτοι συνολικά 36,48 τμ, για τις οποίες, όμως, δεν υφίσταται αγωγικό αίτημα, και, επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, κατ’εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου (άρθρο 106 του ΚΠολΔ) προέβη στην επιδίκαση σχετικής δαπάνης, δεκτού γενομένου του πρώτου λόγου της έφεσης, κατά το οικείο σκέλος του. 5) Η τοποθέτηση ξύλινων πρεσσαριστών πορτών για την είσοδο των προθαλάμων και των WC, δηλαδή έξι (6) συνολικά. 6) Η κατασκευή νέων υαλοστασίων-προθηκών από σκελετό αλουμινίου και υαλοπίνακες, πάχους 10 χιλιοστών στις όψεις των καταστημάτων και από μία αλουμινοθύρα στην είσοδο καθενός από αυτά, δηλαδή τριών (3) συνολικά, με τη σημείωση ότι ο τύπος του αλουμινίου που είχε τοποθετηθεί στην αρχική κατασκευή έχει καταργηθεί και κατά συνέπεια η σειρά που επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την αποκατάσταση, αναφέρεται σε μεταγενέστερη και εξελιγμένη τεχνολογικά σειρά. Έτσι, οι προθήκες θα είναι υψηλότερης ποιότητας και αξίας σε σχέση με τις αρχικές, ενώ το πάχος των υαλοπινάκων θα πρέπει να είναι 10 εκατοστά αντί των 3 της αρχικής, συνολικής επιφάνειας, τόσο των προθηκών αλουμινίου όσο και των υαλοπινάκων, 32,79 τμ. Εφόσον, ωστόσο, το συγκεκριμένο είδος αλουμινίου και υαλοπινάκων είναι το υφιστάμενο σήμερα, πρέπει, με βάση την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη, να θεωρηθεί ότι η τοποθέτησή τους εμπίπτει στην έννοια της επαναφοράς των μισθίων στην κατάσταση που βρίσκονταν κατά την έναρξη της μίσθωσης, ανεξαρτήτως του οφέλους που συνεπάγεται για την ενάγουσα, για το οποίο, άλλωστε, δεν προτείνεται παραδεκτά ισχυρισμός περί συμψηφισμού οφέλους και ζημίας της, εκ μέρους του εναγομένου-εκκαλούντος. Ειδικότερα, τέτοιο ισχυρισμό δεν πρότεινε ο τελευταίος παραδεκτώς στον πρώτο βαθμό, δηλαδή προφορικά κατά τη συζήτηση στο ακροατήριο, με ταυτόχρονη καταχώρισή του στα πρακτικά, κατά τα άνω, ούτε, επίσης, είναι παραδεκτή η βραδεία προβολή του εκ μέρους του, ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, με το δικόγραφο της έφεσής του, λόγω μη συνδρομής των προϋποθέσεων των άρθρων 527 και 269 του ΚΠολΔ, καθώς από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης αποδεικνύεται μόνον η αναβίβαση της αξίας τους, λόγω των εξελιγμένων υλικών, πλην όμως αυτή δεν προσδιορίζεται. Επομένως, ορθώς το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο συνυπολόγισε στην αποκαταστατέα ζημία της ενάγουσας τη δαπάνη αλλαγής των προθηκών και υαλοπινάκων της πρόσοψης των καταστημάτων και πρέπει ο πρώτος λόγος της έφεσης, κατά το οικείο σκέλος του, με τον οποίο ο εκκαλών προβάλλει το πρώτον ένσταση συμψηφισμού του οφέλους και της ζημίας της ενάγουσας, να απορριφθεί προεχόντως ως απαράδεκτος. Απορριπτέος, επίσης, ελλείψει εννόμου συμφέροντος τυγχάνει και ο υπό στοιχ. Α4-5 λόγος της αντέφεσης, με τον οποίο η αντεκκαλούσα διατείνεται ότι δεν έπρεπε να γίνει δεκτή η άποψη του πραγματογνώμονα ότι το πάχος των υαλοπινάκων που είχαν τοποθετηθεί αρχικά στις προσόψεις των καταστημάτων ήταν 3 χιλιοστά, αφού το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο δεν αξιολόγησε το γεγονός αυτό, πριν καταλήξει στην κρίση ότι το πάχος αυτών θα έπρεπε να είναι 10 χιλιοστά πλέον. 7) Η αποκατάσταση στον χώρο της οροφής που αποξηλώθηκε η καμινάδα, για τον λόγο ότι δημιουργήθηκε στο σημείο της αφαίρεσης κενό, με αποτέλεσμα την εισροή βρόχινων νερών, για την αντιμετώπιση της οποίας απαιτείται η στεγάνωση του υπερκείμενου χώρου (δαπέδου φωταγωγού) και επικάλυψή της με κάποιου είδους πλακόστρωση, για την οποία δεν υπάρχει σχετικό αίτημα. Επομένως, εσφαλμένα εφαρμόζοντας τον νόμο (άρθρο 106 του ΚΠολΔ) το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο επιδίκασε ποσό για τη συγκεκριμένη εργασία και πρέπει ο πρώτος λόγος της έφεσης περί εσφαλμένης εφαρμογής του νόμου, να γίνει δεκτός ως βάσιμος και κατ’ουσίαν. 8) Υδραυλική εγκατάσταση σε κάθε ξεχωριστό κατάστημα, στην οποία περιλαμβάνεται η σύνδεση με τα δίκτυα παροχής και αποχέτευσης, η εσωτερική σωλήνωση των WC και ο εξοπλισμός τους με είδη υγιεινής (νιπτήρα, μπαταρία νιπτήρα, λεκάνη, δοχείο πλύσης, διακοπτικό υλικό), 9) Ηλεκτρολογική εγκατάσταση ομοίως σε κάθε ξεχωριστό κατάστημα, στην οποία περιλαμβάνεται η κατασκευή και τοποθέτηση ηλεκτρικού πίνακα, οι εσωτερικές καλωδιώσεις, το διακοπτικό υλικό και κάθε είδους σύνδεση. Σημειώνεται ότι στο ιδιωτικό συμφωνητικό μισθώσεως, γίνεται μνεία, αφενός ότι οι πολυκατοικίες είναι υπό κατασκευή (όρος 23) και αφετέρου ότι δεν υπάρχει νερό και ρεύμα, οπότε ο μισθωτής μπορούσε να κάνει χρήση των εργοταξιακών παροχών (όρος 22). Στον τελευταίο αυτό όρο, ωστόσο, μνημονεύεται ότι ο εκμισθωτής είχε ήδη υποβάλλει σχετικές αιτήσεις στις αρμόδιες επιχειρήσεις, γεγονός το οποίο, συνδυαζόμενο με την έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς σε αυτό, περί των εγκαταστάσεων που δεν είχαν τυχόν ακόμη ολοκληρωθεί, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο ηλεκτρολογικός εξοπλισμός του μισθίου είχε ήδη τοποθετηθεί στο σύνολό του. Άλλωστε, η τοποθέτηση των δαπέδων, η οποία κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας έπεται των ανωτέρω εγκαταστάσεων, είχε ήδη πραγματοποιηθεί, ενώ η μη σύνδεση των μισθίων με το δίκτυο της ΔΕΗ ουδεμία ασκεί επιρροή. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, δεχόμενο ότι η επανατοποθέτηση ισάριθμου ηλεκτρολογικού εξοπλισμού στα τρία καταστήματα ενέπιπτε στις συμβατικές υποχρεώσεις του εναγομένου και συνακόλουθα αυτός βαρυνόταν με τη σχετική δαπάνη, ορθά τις αποδείξεις εκτίμησε, και πρέπει τα όσα αντιθέτως αυτός διατείνεται με τον πρώτο λόγο της έφεσής του, κατά το οικείο σκέλος του, να απορριφθούν ως αβάσιμα. Ως αβάσιμος πρέπει να απορριφθεί και ο υπό στοιχ. Α4-9 λόγος της αντέφεσης, με τον οποίο η αντεκκαλούσα διατείνεται ότι στη δαπάνη αποκατάστασης της ηλεκτρολογικής εγκατάστασης και επαναφοράς της στην αρχική της κατάσταση, εσφαλμένα δεν έχει συμπεριληφθεί και το κόστος καθαιρέσεως της υφιστάμενης, εφόσον, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλουμένη, υιοθετεί πλήρως ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα την έκθεση πραγματογνωμοσύνης, στην οποία, στο οικείο κεφάλαιο περί καθαιρέσεων και αποξηλώσεων, γίνεται ρητή αναφορά στην αποξήλωση των καλωδιώσεων, και έχει συνυπολογιστεί το σχετικό κόστος και για τον προσδιορισμό των ασφαλιστικών εισφορών και στον προϋπολογισμό εργασιών. 10) Αντιθέτως, ο χρωματισμός των τοίχων δεν ενέπιπτε στις συμβατικές υποχρεώσεις του εναγομένου, διότι, στις νεοεπιχρισθείσες επιφάνειες, είχε ήδη προβεί στη σχετική εργασία, στις δε λοιπές, διότι ο αποχρωματισμός τους αποτελεί φθορά που προέρχεται από τη συνήθη χρήση τους κατά παραδοχή του σχετικού ισχυρισμού του, που αποτελεί ένσταση, σύμφωνα με την οικεία νομική σκέψη που προεκτέθηκε και που προβάλλεται παραδεκτώς με τον πρώτο λόγο της έφεσής του, δοθέντος ότι αποδεικνύεται από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης στην οποία γίνεται ειδική αναφορά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Συνεπώς, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο δεχόμενο ότι στις εργασίες αποκατάστασης περιλαμβάνεται ο χρωματισμός όλων των επιφανειών, έσφαλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων, με εξαίρεση την δρομική τοιχοποιία των εσωτερικών διαρρυθμίσεων, η οποία πράγματι θα έπρεπε, αφού κατασκευαστεί, να σοβατιστεί και χρωματιστεί, και πρέπει ο πρώτος λόγος της έφεσης και ως προς αυτό το σκέλος του να γίνει δεκτός ως βάσιμος και κατ’ουσίαν. Συνακόλουθα, απορριπτέος τυγχάνει, ελλείψει εννόμου συμφέροντος, ο υπό στοιχ. Α4-6 λόγος της αντέφεσης, με τον οποίο η εκκαλούσα διατείνεται ότι στη ζημία της έπρεπε να συμπεριληφθεί και το κόστος χρωματισμού των παλαιών επιφανειών που είχαν αποχρωματιστεί, αφού η άποψη αυτή υιοθετήθηκε και από την εκκαλουμένη.
Τέλος, αποδείχθηκε ότι απαιτείται έκδοση οικοδομικής αδείας, η οποία θα αφορά τις εκτελούμενες εργασίες, αυτές καθεαυτές και όχι την αποτύπωση τυχόν διαφοροποιήσεων σε σχέση με τα αρχικά σχέδια, αφού δεν υπήρχαν τέτοιες. Ακόμη, στις απαραίτητες εργασίες θα πρέπει να συμπεριληφθούν και εκείνες της αποξήλωσης και καθαιρέσεως όπως και της αποκομιδής μπαζών με κάδους. Σε γενικές γραμμές, οι εργασίες αυτές συμπίπτουν με εκείνες που αναφέρονται στις τεχνικές εκθέσεις του ……. και του ……….., πολιτικού μηχανικού και αρχιτέκτονα, αντίστοιχα, που διενήργησαν αυτοψίες-ο πρώτος μόνον εξωτερικά-κατόπιν εντολής του εναγομένου και της ενάγουσας, αντίστοιχα, με εξαίρεση την αφαίρεση των υαλοπινάκων-αλλά και των διακοσμητικών τούβλων για τα οποία δεν γίνεται καμία αναφορά στην έκθεση του …….-την οποία ο …… δεν θεωρεί αναγκαία, και τις εργασίες καθαίρεσης των διαχωριστικών τοίχων, τις οποίες οι ανωτέρω κοστολογούν, σε αντίθεση με τον πραγματογνώμονα, ο οποίος αρκείται στη διαπίστωση ότι η σχετική εργασία έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Σημειώνεται ότι η τεχνική έκθεση του .… ενσωματώνεται αυτούσια στο κείμενο της αγωγής, το αίτημα της οποίας διαμορφώνεται με βάση το είδος των απαιτούμενων εργασιών, την αμοιβή και το κόστος αγοράς υλικών, που αυτός παραθέτει. Με βάση πρωτίστως την έκθεση πραγματογνωμοσύνης, που παρέχει εχέγγυα μεγαλύτερης αντικειμενικότητας, μετά από αξιοποίηση, ωστόσο, και στοιχείων που μνημονεύονται στις τεχνικές εκθέσεις των παραπάνω μηχανικών, η αξιοπιστία των οποίων αξιολογείται λαμβάνοντας υπόψη και τη σχέση τους με τους διαδίκους, το κόστος εκτέλεσης των παραπάνω εργασιών, συμπεριλαμβανομένης και της δαπάνης αγοράς υλικών, ανέρχεται στα ακόλουθα ποσά : 1) Για τις εργασίες αποκατάστασης των μωσαϊκων, δηλαδή τόσο στο τμήμα των πρόσθετων δαπέδων, που πρέπει να αφαιρεθούν και καλύπτουν επιφάνεια 124,77 τμ, όσο και στο απομένον τμήμα, από τη συνολική επιφάνεια των 225,74 τμ, απαιτείται ένα ημερομίσθιο τεχνίτη και ένα βοηθού τεχνίτη, για κάθε 25 τμ επιφάνειας ήτοι συνολικά εννέα (9) ημερομίσθια από κάθε ειδικότητα, με ημερομίσθιο 45 και 35 ευρώ αντίστοιχα, ήτοι συνολικά 720 [80 (45 + 35) Χ 9 ] ευρώ. Η αμοιβή των 60 και 50 ευρώ για ημερομίσθια των προαναφερθέντων ειδικοτήτων, που αναφέρει ο ……… υπερβαίνει τη συνήθη για το είδος της αντίστοιχης εργασίας. Επίσης, το κόστος εκτέλεσης της συγκεκριμένης εργασίας, συμπεριλαμβανομένης και της αγοράς υλικών για το στοκάρισμα και στίλβωμα των μωσαϊκών, ανέρχεται στο ποσό των 20 ευρώ/τμ, κατά τον πραγματογνώμονα, με βάση και τα συναλλακτικά ήθη, και, επομένως, συνολικά στο ποσό των 4.514,80 ευρώ. Άλλωστε, ο ……. και ο ……, που στις εκθέσεις τους το προσδιορίζουν σε 13 και 25 ευρώ/τμ, αντίστοιχα, δεν δικαιολογούν τη σημαντική απόκλιση που υιοθετούν. Επισημαίνεται ότι, στο κόστος αποκατάστασης δεν έχει συμπεριληφθεί και εκείνο της εργασίας αποξήλωσης των μαρμάρινων πλακών δαπέδου, για την οποία γίνεται ειδική αναφορά στην παρ. 4 της έκθεσης πραγματογνωμοσύνης, λαμβάνοντας υπόψη ότι για όλες τις εργασίες καθαίρεσης και αποξήλωσης γίνεται ειδική αναφορά στον αριθμό 18 του πίνακα ημερομισθίων και 19 του πίνακα προϋπολογισμού των εργασιών, το κόστος των οποίων έχει υπολογιστεί- για όλες τις σχετικές εργασίες- κατ’αποκοπή στο ποσό των 900 ευρώ. 2) Για την κατασκευή όλων των δρομικών πλινθοδομών-εφόσον θα ληφθεί υπόψη το ασφαλιστικό κόστος του συνόλου αυτών, κατά τα προεκτεθέντα- επιφάνειας 151,58 τμ-εξαιρουμένων δηλαδή των μπατικών-καθώς και 90,30 μέτρων τρεχόντων μέτρων ενισχυτικών ζωνών, απαιτείται –αναλογικά, με βάση την έκθεση πραγματογνωμοσύνης, η οποία αναφέρεται σε 158,62 τμ τοιχοποιών-ένα (1) ημερομίσθιο τεχνίτη, ένα (1) βοηθού και ένα (1) εργάτη, με ημερομίσθιο-του τελευταίου-30 ευρώ, ανά 25 τμ επιφάνειας, δηλαδή, μαζί με την κατασκευή των 90,30 μέτρων ενισχυτικών ζωνών (σενάζ), ο ίδιος αριθμός ημερομισθίων, που αναγράφεται και στην έκθεση, κατόπιν στρογγυλοποίησης, για καθεμία από τις παραπάνω ειδικότητες και, τελικώς, 660 [110 (45 + 35 +30) Χ 6] ευρώ. Αναλογικά, ο …….. και ο ………, ισχυρίζονται ότι απαιτείται εργασία 17 και 9, κατόπιν στρογγυλοποίησης, ημερών (αφού απαιτούνται 18 και 9, αντίστοιχα, ημερομίσθια συνολικά για 194,22 τμ τοιχοποιϊας), αντίστοιχα, που κρίνονται ότι υπερβαίνουν την αναγκαία διάρκεια ή δεν είναι επαρκή αντίστοιχα, με βάση το είδος των εργασιών και την καλυπτόμενη επιφάνεια. Το κόστος εκτέλεσης της σχετικής εργασίας, μόνον όμως για τη δρομική τοιχοποιία των εσωτερικών διαρρυθμίσεων, εφόσον μόνον ως προς αυτήν υπήρχε συμβατική υποχρέωση του εναγομένου, συμπεριλαμβανομένης και της αγοράς υλικών, ανέρχεται σε 15 ευρώ/τμ, δηλαδή συνολικά 507 (33,80 Χ 15) ευρώ, ενώ η μικρή έστω απόκλιση στην έκθεση του ……. (12,5 ευρώ/τμ) και η σημαντική απόκλιση στην έκθεση του ………. (30 ευρώ/τμ) δεν ανταποκρίνονται στο σύνηθες κόστος αυτής της εργασίας. Ακόμη, το κόστος τοποθέτησης : α) αντισεισμικού αρμού για τις δρομικές τοιχοποιϊες των WC, συνολικής επιφάνειας 33,84 τμ για καθένα, ανέρχεται στα 6 ευρώ/τμ και συνολικά σε 203,04 (33,84 Χ 6) ευρώ, β) σενάζ δρομικών πλινθοδομών, ανέρχεται σε 5 ευρώ/τμ και συνολικά σε 451,50 (90,30 Χ 5 ευρώ/τμ). Τα παραπάνω, υπό στοιχ. α), β) ποσά θεωρείται ότι περιλαμβάνονται στο κόστος κτισίματος των διαχωριστικών τοίχων εν γένει, που μνημονεύεται υπό τα στοιχ. 6α) στο κεφάλαιο των εργασιών αποκατάστασης της τεχνικής έκθεσης του ………… 3) Για τα επιχρίσματα και τον χρωματισμό όλων των δρομικών πλινθοδομών, εφόσον θα ληφθεί υπόψη το ασφαλιστικό κόστος του συνόλου αυτών, κατά τα προεκτεθέντα- επιφάνειας 215,47 τμ (242,51 – 27,04), απαιτούνται, με βάση τον πραγματογνώμονα, αναλογικά (με βάση δηλαδή την προϋπολογισθείσα συνολικά εργασία, για επιχρίσματα και χρωματισμό επιφάνειας 242,51 τμ), ένα ημερομίσθιο από κάθε ειδικότητα για κάθε 30 τμ επιφάνειας, και συνολικά 7 ημερομίσθια από καθεμία ειδικότητα (8 Χ 215,47 : 242,51), δηλαδή τελικά 770 [110 (45 + 35 +30) Χ 7 ] ευρώ, για τα επιχρίσματα και από ένα ημερομίσθιο τεχνίτη και βοηθού αυτού, για κάθε 50 τμ επιφάνειας, ήτοι συνολικά 4,5 (5 Χ 215,47 : 242,51) ημερομίσθια από κάθε μία από τις ειδικότητες αυτές και συνολικά το ποσό των 360 [80(45 + 35) Χ 4,5] ευρώ. Ο ………., επίσης, προσδιορίζει την επιφάνεια των επιχρισμάτων σε 194,22 τμ, και των χρωματισμών σε 657,60 τμ συνολικά, και εκτιμά κατ’αποτέλεσμα ότι απαιτείται, αναλογικά, για την παραπάνω επιφάνεια των 215,47 τμ, από δέκα ημερομίσθια τεχνίτη και βοηθού αυτού (18 Χ 215,47 : 194,22), για τα επιχρίσματα, που κρίνεται ως αυξημένη, με βάση τη συνήθη απασχόληση για τη συγκεκριμένη εργασία, και τρία ημερομίσθια, κατόπιν στρογγυλοποίησης, από κάθε ειδικότητα (8 Χ 215,47 : 657,60) για τον χρωματισμό, δηλαδή συνολικό ασφαλιστικό κόστος 800 [80 (45 + 35) 10] και 240 (80 Χ 3) ευρώ, αντίστοιχα, ενώ στον ίδιο συνολικό αριθμό ημερομισθίων καταλήγει και ο ……… Επομένως, εφόσον η τεχνική έκθεση του ………. ενσωματώνεται στην αγωγή, το αίτημα της οποίας διαμορφώνεται κατ’αυτήν, το συνολικό ασφαλιστικό κόστος για την εργασία αυτή προϋπολογίζεται σε 770 ευρώ και 240 ευρώ, αντίστοιχα. Το συνολικό δε κόστος εκτέλεσης των παραπάνω εργασιών, αναφορικά μόνον με τη δρομική τοιχοποιία των εσωτερικών διαρρυθμίσεων, εφόσον μόνον ως προς αυτήν υπήρχε συμβατική υποχρέωση του εναγομένου, συμπεριλαμβανομένων και των απαραίτητων υλικών, ανέρχεται, με βάση την έκθεση πραγματογνωμοσύνης σε 13 ευρώ/τμ, με μικρή απόκλιση αναφορικά με την τεχνική έκθεση του ……. (12,5 ευρώ/τμ), και συνολικά σε 440 (13 Χ 33,84 τμ) ευρώ, για τα επιχρίσματα, και σε 3,5 ευρώ/τμ, και συνολικά 118 (3,5 Χ 33,84) ευρώ, για τον χρωματισμό, ενώ το ποσό των 30 ευρώ/τμ και των 5,50 ευρώ αντίστοιχα, που αναφέρει ο ………, κρίνεται ότι υπερβαίνει κατά πολύ το σύνηθες. 4) για την αγορά και τοποθέτηση έξι (6) συνολικά-τριών για τους προθαλάμους και τριών για τα WC-πορτών πρεσσαριστών με κάσα για τα WC, απαιτείται δαπάνη 220 ευρώ για καθεμία και συνολικά 1.320 ευρώ, ενώ η προσδιορισθείσα αξία αγοράς, από τον μεν …… (157 ευρώ/τεμάχιο) είναι χαμηλή και από τον ………. (500 ευρώ/τεμάχιο) είναι υπερβολική με βάση τις συνήθεις τιμές αγοράς τέτοιων πορτών μέσης ποιότητας. 5) Για την αγορά και τοποθέτηση των προθηκών αλουμινίου και υαλοπινάκων για τις προσόψεις των καταστημάτων, συνολικής επιφάνειας, 32,79 τμ, όπως αναλύεται από τον πραγματογνώμονα, και των τριών εξωτερικών πορτών αλουμινίου απαιτείται δαπάνη ύψους 90 ευρώ/τμ, 45 ευρώ/τμ και 450 ευρώ για κάθεμία, αντίστοιχα, και συνολικά 2.951, 1.475,55 και 1.350 ευρώ, αντίστοιχα, ενώ η προσδιορισθείσα από τον ……… αντίστοιχη δαπάνη, για τις μεν προθήκες αλουμινίου (115 ευρώ/τμ) και τις εξωτερικές πόρτες (800 ευρώ η καθεμία) κρίνεται υπερβολική, για δε τους υαλοπίνακες συμπίπτει. Σημειώνεται ότι, ο …….. δεν κάνει κάποια σχετική αναφορά στην έκθεσή του, θεωρώντας ότι δεν είναι αναγκαία η αντικατάστασή τους, αφενός διότι η σημερινή τους όψη είναι καλαίσθητη και αφετέρου δεν έχει υποστεί φθορές. 6) Όσον αφορά την υδραυλική και αποχετευτική εγκατάσταση, το κόστος εκτέλεσης της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των απαραίτητων υλικών, με βάση την έκθεση του πραγματογνώμονα, ανέρχεται σε 950 ευρώ/WC, και συνολικά σε 2.850 ευρώ, αντί των 1.870,38 και 6.000 ευρώ, που μνημονεύουν στις εκθέσεις τους ο ……. και ο …………, καθώς κρίνεται ότι υπολείπονται σημαντικά και υπερβαίνουν κατά πολύ, αντίστοιχα, τις συνήθεις τιμές της αγοράς. 7) Όσον αφορά την ηλεκτρολογική εγκατάσταση των καταστημάτων, απαιτείται αγορά και τοποθέτηση ενός ηλεκτρολογικού πίνακα σε κάθε κατάστημα, δοθέντος ότι δεν αιτιολογείται επαρκώς η κατά τον πραγματογνώμονα τοποθέτηση ενός μόνον πίνακα στα καταστήματα ……, καλωδίων, διακοπτών, πριζών, φωτιστικών σωμάτων, με κόστος, σύμφωνα με τις παραδοχές του πραγματογνώμονα-με εξαίρεση τον αριθμό των ηλεκτρολογικών πινάκων-1.500 ευρώ ανά κατάστημα και συνολικά 4.500 ευρώ, που εμφανίζει όχι σημαντική απόκλιση από την εκτίμηση του …….., ενώ το ποσό των 2.500 ευρώ ανά κατάστημα, στο οποίο το προσδιορίζει ο …….. υπερβαίνει σημαντικά το σύνηθες κόστος. Για τις αποξηλώσεις και καθαιρέσεις, συμπεριλαμβανομένης και της αποξήλωσης των πρόσθετων δαπέδων, κατά τα προεκτεθέντα, τη συγκέντρωση και μεταφορά των μπαζών σε ειδικούς κάδους κρίνονται επαρκή, τα, και κατά τον πραγματογνώμονα, 30 ημερομίσθια εργάτη, με συνολικό επομένως, κόστος 900 (30 Χ 30) ευρώ, αντί των 35 ημερομισθίων για τα οποία κάνει λόγο ο ………. στην έκθεσή του, προσθέτοντας μάλιστα σε αυτό και το ποσό των 600 ευρώ κατ’αποκοπή για την αποξήλωση των ηλεκτρικών και υδραυλικών εγκαταστάσεων. Απαιτείται, επίσης ενοικίαση έξι συνολικά κάδων, χωρητικότητας 6 κυβικών, με κόστος 120 ευρώ ανά τεμάχιο και, επομένως, συνολικά 720 ευρώ.
Επομένως, με βάση τα προαναφερθέντα ημερομίσθια που απαιτούνται για την εκτέλεση των εργασιών αποκατάστασης, το αναλογούν ασφαλιστικό κόστος ανέρχεται σε 2.829 [3.290 (720 +660 + 770 + 240+ 900) Χ 0,86] ευρώ, κατά στρογγυλοποίηση, λαμβάνοντας υπόψη, κατά τον πραγματογνώμονα, ότι οι υπ’αριθμ. 2) και 3) -4), 5) και 6) της έκθεσης πραγματογνωμοσύνης-εργασίες εκτελούνται από στεγασμένες επιχειρήσεις και ο εργοδότης δεν επιβαρύνεται με την ασφάλιση του προσωπικού τους, επομένως, δεν θα συνυπολογιστούν ασφαλιστικές εισφορές και γι’αυτές. Συνεπώς, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο επιδικάζοντας υπέρ της ενάγουσας για τη συγκεκριμένη αιτία το ποσό των 3.680,80 ευρώ, έσφαλλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων και πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτός ο συναφής δεύτερος λόγος της έφεσης, με τον οποίο ο εκκαλών διατείνεται ότι το ποσό αυτό έπρεπε να μειωθεί στα 1.883,40 ευρώ και να απορριφθεί ως αβάσιμος ο υπό στοιχ, Α-3 λόγος της αντέφεσης, με τον οποίο η αντεκκαλούσα ισχυρίζεται ότι το ποσό αυτών θα έπρεπε να είναι υψηλότερο. Επίσης, η δαπάνη επαναφοράς και αποκατάστασης των φθορών ανέρχεται στο συνολικό ποσό των 22.301 (4.514,80 + 507 + 203,04 + 451,50 + 440 + 118 + 1.320 + 2.951 + 1.475,55 + 1.350 + 2.850 + 4.500 + 900 + 720) ευρώ, κατόπιν στρογγυλοποίησης, πλέον ΦΠΑ (23 %), ο οποίος υπολογίζεται σε όλα τα παραπάνω ποσά, πλην εκείνου των 900 ευρώ, που αφορά εργασία εκτελούμενη από ημερομίσθιους εργάτες και όχι υπεργολάβο, με αποτέλεσμα να μην εκδίδεται σχετικό παραστατικό, απορριπτομένου ως αβάσιμου του υπό στοιχ. Α-3 λόγου της αντέφεσης, κατά το οικείο σκέλος του, με το οποίο η αντεκκαλούσα διατείνεται ότι θα έπρεπε να υπολογιστεί ο αναλογούν ΦΠΑ και για το συγκεκριμένο ποσό, ήτοι 4.922 (21.401 Χ 23 %) ευρώ, και συνολικά, στο ποσό των 27.223 (22.301 + 4.922) ευρώ. Πλέον αυτών, το κόστος έκδοσης οικοδομικής άδειας, για τον εκ νέου διαχωρισμό των ακινήτων, μετά από σύνταξη και υποβολή νέων μελετών (αρχιτεκτονικών, ηλεκτρομηχανολογικών, αποχέτευσης, παθητικής πυροπροστασίας), συμπεριλαμβανομένης και της παρακολούθησης- επίβλεψης, όπου είναι αναγκαίο, των εργασιών από μηχανικό, ανέρχεται, στο πλαίσιο της ελεύθερης διαπραγμάτευσης, στο εύλογο ποσό των 7.000 ευρώ κατ’ελάχιστον, πλέον ΦΠΑ (23%) ήτοι στο ποσό των 1.610 και συνολικά των 8.610 (7.000 + 1.610) ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη και την αμοιβή που ο ίδιος ο πραγματογνώμονας ζήτησε και έλαβε για τη διενέργεια της πραγματογνωμοσύνης (5.000 ευρώ πλέον ΦΠΑ, με βάση το υπ’αριθμ. ……/7-10-2015 τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών). Οι αναλογούσες εισφορές, με βάση τον αναλυτικό πίνακα που παραθέτει, ανέρχονται στο ποσό των 704,48 ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη, ως προϋπολογισθέν κόστος, κατά τα άνω, το ποσό των 27.223 ευρώ, επομένως, το κόστος έκδοσης της οικοδομικής αδείας, ανέρχεται στο συνολικό ποσό των 9.314 (8.610 + 704,48) ευρώ, κατόπιν στρογγυλοποίησης. Συνεπώς, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο προσδιορίζοντας το κόστος αυτής σε 9.306,28 ευρώ, εσφαλμένα τις αποδείξεις εκτίμησε και πρέπει, αφενός να απορριφθεί ως αβάσιμος ο τρίτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο ο εκκαλών διατείνεται ότι το σχετικό κόστος, με βάση και την έκθεση πραγματογνωμοσύνης ανέρχεται σε 6.846,28 ευρώ και αφετέρου να γίνει εν μέρει δεκτός ο υπό στοιχ. Α5 λόγος της αντέφεσης, με τον οποίο η αντεκκαλούσα προσδιορίζει το κόστος αυτό σε 12.300 πλέον εισφορών, ενώ ο υπό στοιχ. Α4-8 λόγος αυτής, με τον οποίο η ίδια διατείνεται ότι ο πραγματογνώμονας εσφαλμένα υπολόγισε την αμοιβή του μηχανικού σε 5.000 ευρώ, κρίνεται απορριπτέος, ελλείψει εννόμου συμφέροντος, αφού η άποψή του δεν υιοθετήθηκε από την εκκαλουμένη. Συνεπώς, η συνολική δαπάνη και, συνακόλουθα, η αποκαταστατέα ζημία της ενάγουσας ανέρχεται στο ποσό των 39.366 (2.829 + 27.223+ 9.314) ευρώ. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, όπως ήδη έχει αναπτυχθεί κατά την εξέταση της βασιμότητας των επιμέρους αγωγικών κονδυλίων, προσδιορίζοντας και επιδικάζοντας ως αποζημίωση υπέρ της ενάγουσας το ποσό των 55.5512 ευρώ, έσφαλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων και πρέπει να απορριφθούν οι υπό στοιχ. Α1, Α2, Α3, Α4-10 και ο συναφής προς αυτόν Α6 λόγος της αντέφεσης, με τους οποίους η αντεκκαλούσα προσδιορίζει το ποσό αυτό σε 88.914,01 άλλως σε 67.262,66 ευρώ, ενώ αλυσιτελώς προτείνεται ο υπό στοιχ. Α4-7 λόγος αυτής, περί εσφαλμένης άθροισης των επί μέρους κονδυλίων στο σκεπτικό της εκκαλουμένης.
Αποδείχθηκε, επίσης, ότι ο εναγόμενος και ήδη εκκαλών-αντεφεσίβλητος, κατέβαλε στην ενάγουσα-εφεσίβλητη-αντεκκαλούσα, το ποσό των 1.000 ευρώ στις 31-10-2014, το ίδιο ποσό την 1-12-2014, στις 9-1-2015, στις 5-3-2015, στις 20-4-2015, στις 4-6-2015, την 1-9-2015, στις 26-10-2015, στις 7-12-2015, και το ποσό των 1.300 ευρώ τις 19-1-2016 (σχετ. οι υπ’αριθμ. ………………, αντίστοιχα αποδείξεις είσπραξης ενοικίου), δηλαδή, συνολικά, το ποσό των 10.300 ευρώ, σε χρόνους που έπονται της συζήτησης της αγωγής. Όπως δε ήδη εκτέθηκε, η εν λόγω αγωγή αφορούσε και σε μισθώματα, συνολικού ποσού 32.250 ευρώ, εκ του οποίου επιδικάστηκε τελεσίδικα στην ενάγουσα το ποσό των 31.702,71 ευρώ με την προαναφερθείσα υπ’αριθμ. 1325/2015 εν μέρει οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά. Στις σχετικές αποδείξεις γίνεται μνεία ότι τα ποσά αυτά καταβάλλονταν έναντι λογαριασμού, με την επιφύλαξη όσων θα ορίζονταν με τη δικαστική απόφαση που επρόκειτο να εκδοθεί. Επικαλούμενος τις εν λόγω καταβολές ο εναγόμενος, με τις από 6-3-2019 προτάσεις του επί της αντέφεσης, ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, κατ’εκτίμηση του περιεχομένου τους, πρότεινε παραδεκτά, ως εφεσίβλητος (άρθρο 526 περ.1 του ΚΠολΔ) την ένσταση μερικής εξόφλησης (άρθρο 416 του ΑΚ), ενώ η αντεκκαλούσα με την από 13-3-2019 προσθήκη-αντίκρουση των προτάσεών της, αμυνόμενη, ισχυρίστηκε ότι οι καταβολές αυτές αφορούν αξίωσή της κατά του εναγομένου-αντεφεσίβλητου, για καταβολή μισθωμάτων, που της επιδικάστηκε ήδη, κατά τα προεκτεθέντα. Ο ισχυρισμός της, ωστόσο, αυτός τυγχάνει αόριστος και πρέπει να απορριφθεί, διότι δεν προσδιορίζονται τα παραγωγικά των άλλων χρεών (μισθωμάτων) γεγονότα (ΑΠ 1221/2017, ΑΠ 315/2017 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), ήτοι το ποσό του μηνιαίου μισθώματος και το χρονικό διάστημα που αφορά η οφειλή του εναγομένου, αλλά προσδιορίζεται συνολικά το ποσό αυτών. Επομένως, οι καταβολές αυτές πρέπει, κατά παραδοχή της προαναφερθείσας ένστασης μερικής καταβολής, να καταλογιστεί στο επίδικο χρέος, το οποίο έτσι διαμορφώνεται στο ποσό των 29.066 (39.366 – 10.300) ευρώ. Ως εκ τούτου, δεν δύναται να διαταχθεί ως μέσον εκτελέσεως της παρούσας η προσωπική κράτηση του εναγομένου, αφού, κατά το άρθρο 1047 § 2 του ΚΠολΔ, δεν διατάσσεται προσωπική κράτηση για απαίτηση μικρότερη από τριάντα χιλιάδες (30.000) ευρώ, απορριπτομένου ως αβάσιμου του δεύτερου λόγου της αντέφεσης.
Κατ’ακολουθία των ανωτέρω και μη υπάρχοντος άλλου λόγου προς έρευνα, πρέπει, κατά μερική παραδοχή των λόγων της έφεσης και της αντέφεσης, περί εσφαλμένης εφαρμογής (δικονομικού) κανόνα δικαίου και πλημμελούς εκτίμησης των αποδείξεων, σύμφωνα με τις διακρίσεις που προεκτέθηκαν, και γενομένης δεκτής της ένστασης μερικής εξόφλησης που πρότεινε ο αντεφεσίβλητος, μετ’απόρριψη της προταθείσας από την αντεκκαλούσα ένστασης καταλογισμού των καταβολών σε άλλα χρέη, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη στο σύνολό της, κατά το μέρος που εφεσιβλήθηκε, κατ’άρθρο 535 § 1 του ΚΠολΔ, δηλαδή και κατά τις διατάξεις της, που δεν ανατρέπονται με την παρούσα απόφαση, λόγω του ότι τούτο επιβάλλεται για την ενότητα της εκτέλεσης, η οποία θα επιτευχθεί μόνο με την εκτέλεση της παρούσας αποφάσεως (ΕφΑνατΚρ 79/2014 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΕφΑθ 1404/2014 Αρμ 2015.288), δηλαδή και κατά τη διάταξή της περί τοκογονίας, που δεν προσβάλλεται με λόγο έφεσης, αναγκαίως δε και κατά την περί δικαστικών εξόδων διάταξή της που θα καθορισθεί από την αρχή (ΕφΑνΚρ 79/2014, ΕφΑθ 1404/2014, ό.π). Ακολούθως, αφού κρατηθεί η υπόθεση στο Δικαστήριο αυτό και ερευνηθεί κατ’ουσίαν η ένδικη αγωγή (άρθρο 535 § 1 του ΚΠολΔ), κατά το ίδιο μέρος, πρέπει να γίνει αυτή δεκτή ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ ουσίαν, και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει στην ενάγουσα για τη μνημονευόμενη στο σκεπτικό αιτία, το ποσό των 1.752 ευρώ, με τον νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση. Επίσης, πρέπει να διαταχθεί, κατ’αρθρο 495 § 3 εδ.ε΄ του ΚΠολΔ, που προστέθηκε με το άρθρο 12 § 2 του ν. 4055/2012, όπως αναριθμήθηκε με το άρθρο τρίτο του ν.4335/2015, η επιστροφή του παραβόλου, ποσού εκατό (100) ευρώ, που κατέθεσε ο εκκαλών κατά την άσκησή της, λόγω της μερικής νίκης του, και να κατανεμηθούν τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το ποσό των 6.150 ευρώ-5.000 ευρώ πλέον ΦΠΑ- που ο εναγόμενος κατέβαλε ως αμοιβή στον ορισθέντα πραγματογνώμονα (υπ’αριθμ…../7-10-2015 τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών αυτού) μεταξύ αυτών, κατόπιν σχετικού αιτήματός τους, ανάλογα προς την έκταση της νίκης και ήττας τους, κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό και λαμβάνοντας υπόψη ότι η αντεκκαλούσα κατέθεσε κοινές προτάσεις για την έφεση και την αντέφεσή της (106, 176, 183, 189 § 1 και 191 § 2 του ΚΠολΔ, 63 § 1iα, 68 § § 1 και 2, 69 §1 εδ.α΄, 166 και παράρτημα Ι Β του ν.4194/2013).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΖΕΙ την από 21-12-2017 (με αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ………../22-12-2017) έφεση του εναγομένου, τους από 26-7-2018 (υπ’αυξ.αριθμ. εκθ. καταθ……../2018) πρόσθετους αυτής λόγους εφέσεως και την από 23-1-2019 (με αύξ.αριθμ. εκθ.καταθ. ……../25-1-2019) αντέφεση της ενάγουσας, κατά της υπ’αριθμ. 5093/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, αντιμωλία των διαδίκων.
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ τους από 26-7-2018 (υπ’αυξ.αριθμ. εκθ. καταθ……./2018) πρόσθετους λόγους.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και κατ’ουσίαν την έφεση και την αντέφεση.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη.
ΔΙΑΤΑΖΕΙ την επιστροφή του παραβόλου που κατέθεσε ο εκκαλών κατά την άσκησή της.
ΚΡΑΤΕΙ την από 24-6-2014 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ………../2014) αγωγή και τη δικάζει κατ’ουσίαν.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει αυτήν.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον εναγόμενο να καταβάλει στην ενάγουσα το ποσό των είκοσι εννέα χιλιάδων εξήντα έξι (29.066) ευρώ, με τον νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος της ενάγουσας-εφεσίβλητης-αντεκκαλούσας, μέρος των δικαστικών εξόδων του εναγομένου-εκκαλούντος-αντεφεσίβλητου, αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, το οποίο ορίζει στο ποσό των χιλίων εννιακοσίων (1.900) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους, στις 21-11-2019.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ