ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 276/2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΟ από τη Δικαστή Ελένη Σκριβάνου ,Εφέτη, η οποία ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιώς και από την Γραμματέα Κ.Δ. .
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κρινόμενη έφεση κατά της υπ’αρ. 4968/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς , που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των γαμικών διαφορών (άρθρα 598-612 ΚΠολΔ), όπως αυτά ίσχυαν πριν την τροποποίησή τους με το Ν.4335/23-7-2015, που δεν καταλαμβάνει τις αγωγές που ασκήθηκαν πριν την 1η-1-2016 (άρθρο 9 παρ.2 ως άνω νόμου), έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα (495 επ., 511, 513, 516 παρ.1, 518 παρ.1, 591 παρ.1 ΚΠολΔ), δεδομένου ότι η εκκαλουμένη απόφαση επιδόθηκε, όπως προκύπτει από την υπ΄αρ….. έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Εφετείο Πειραιώς ……, στην εκκαλούσα-εναγομένη στις 28-11-2017 , και η τελευταία άσκησε την έφεση ενώπιον του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου στις 8-12-2017, σύμφωνα με την αναφερθείσα παραπάνω έκθεση κατάθεσης. Πρέπει, επομένως, να γίνει τυπικά δεκτή και να εξετασθεί περαιτέρω από το Δικαστήριο τούτο, που είναι καθ΄υλην και κατά τόπο αρμόδιο, κατά την ίδια διαδικασία με την οποία εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της ( άρθρα 19, 533 παρ.1,2 ΚΠολΔ), ενώ δεν απαιτείται η κατάθεση εκ μέρους της εκκαλούσας των προβλεπομένων ,από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ. 3εδ.α του ΚΠολΔ, παραβόλων, καθώς, σύμφωνα με το εδ.στ της παρ.3 του ίδιου άρθρου ,από την υποχρέωση αυτή εξαιρούνται οι γαμικές διαφορές , όπως εν προκειμένω.
Σύμφωνα με το άρθρο 1439 παρ. 3 Α.Κ., όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 14 του Ν. 3719/2008, ορίζεται ότι: “Εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από δύο τουλάχιστον χρόνια, ο κλονισμός τεκμαίρεται αμάχητα και το διαζύγιο μπορεί να ζητηθεί, έστω και αν ο λόγος του κλονισμού αφορά το πρόσωπο του ενάγοντος. Η συμπλήρωση του χρόνου της διάστασης υπολογίζεται κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής και δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που έγιναν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων μεταξύ των συζύγων”. Από τις διάταξεις αυτές, που καθιερώνουν ως λόγο διαζυγίου τον αντικειμενικό κλονισμό της έγγαμης σχέσης των συζύγων, προκύπτει ότι, εφόσον αποδειχθεί η διετής διάσταση, η οποία υπολογίζεται αναδρομικά από το χρόνο της πρώτης στο ακροατήριο κατ’ ουσίαν συζήτησης της αγωγής, κατά τον οποίο συμφωνά με τις διατάξεις των άρθρων 68, 69, 224, 269 και 281 ΚΠολΔ, κρίνεται το κεκτημένο του καταγόμενου στη δίκη δικαιώματος, τεκμαίρεται αμάχητα ο κλονισμός των σχέσεων των συζυγών και το δικαστήριο χωρεί, μετά και τη διαπίστωση της πρόθεσης για διάσταση, στη λύση του γάμου. Ως διάσταση, κατά την έννοια της διάταξης αυτής, νοείται εκείνη κατά την οποίαν οι σύζυγοι απομακρύνονται φυσικώς και ψυχικώς μεταξύ τους, με τη θέληση να μην έχουν πλέον κοινωνία βίου, ανεξάρτητα από το εάν η απομάκρυνση αυτή, ως πραγματικό γεγονός, είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας του ενός από τους συζύγους ή και των δύο και ανεξάρτητα από το εάν διαμένουν στην ίδια κατοικία αλλά υπό καθεστώς χωρισμού από τραπέζης και κοίτης. Η υποκειμενική πρόθεση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης (ψυχικό στοιχείο), που δεν αφορά υποχρεωτικά τον ενάγοντα ή μπορεί να αφορά και τους δύο, δεν αρκεί να αποτελεί ενδόμυχη διάθεση ή επιθυμία, αλλά πρέπει να εκδηλώνεται και εξωτερικά. Με το ανωτέρω περιεχόμενο της διάστασης, ο νόμος, για να διευκολύνει την προσπάθεια αποκατάστασης των συζυγικών σχέσεων, δεν θεωρεί ότι παρεμποδίζουν τη συμπλήρωση του χρόνου οι μικρές διακοπές της διάστασης που γίνονται προς επίτευξη της αποκατάστασης, παρά το ότι, στην περίπτωση αυτή, ελλείπει η πρόθεση διακοπής της συμβίωσης, ενώ κατά μείζονα λόγο δεν ελλείπει η διάσταση, όταν παρεμβάλλονται μικρές διακοπές εξ’ άλλων λόγων, που δεν αναιρούν την σταθερή εξακολουθητικά υπάρχουσα πρόθεση διάσπασης του συζυγικού δεσμού. Η επίκληση της διετούς, διάστασης είναι στοιχείο της ιστορικής βάσης της αγωγής διαζυγίου, η οποία στηρίζεται στον ανωτέρω λόγο, ο δε ισχυρισμός του εναγομένου ότι δεν έχει συμπληρωθεί η διετής διάσταση, διότι αυτή άρχισε σε χρόνο μεταγενέστερο του επικαλούμενου με την αγωγή, συνιστά αιτιολογημένη άρνηση της ιστορικής βάσης της αγωγής και όχι ένσταση. Κατά συνέπεια, τα όποια διακοπτικά της ψυχικής και σωματικής απομάκρυνσης περιστατικά, που τυχόν επικαλείται ο εναγόμενος, στον εκ του άρθρου 1439 παρ.3 ΑΚ λόγο διαζυγίου, τείνουν σε αποδυνάμωση της έννοιας της διάστασης, που αποτελεί στοιχείο της βάσης της αγωγής και συνιστούν άρνηση, εφόσον δε, κατά το στάδιο της αποδεικτικής διαδικασίας, προκύψουν τέτοια διακοπτικά περιστατικά, εκτιμώνται ανελέγκτως από το δικαστήριο της ουσίας, αν αναιρούν ή όχι το στοιχείο της διάστασης (ΑΠ 1350/2017, ΑΠ 242/2015, ΑΠ 1068/2014, ΑΠ 2121/2014, ΑΠ 1679/2014, ΑΠ 55/2013, ΑΠ 1057/2012, δημοσιευμένες στην ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
Στην προκειμένη περίπτωση, ο ενάγων- ήδη εφεσίβλητος, εξέθετε στην από 16-7-2015 και με Αριθμό Κατάθεσης …../2015 αγωγή του, κατ΄ορθή εκτίμηση του δικογράφου της, ότι στις 28-12-1996 τέλεσε µε την εναγόµενη, νόµιµο (θρησκευτικό) γάµο, σύµφωνα µε τους κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, στον Ιερό Ναό Παναγίας Τριάδος στον Πειραιά Αττικής, τη λύση του οποίου ζητούσε, για το λόγο ότι αυτοί βρίσκονται σε διάσταση συνεχώς από το έτος 2013 και µέχρι την συζήτηση της αγωγής, ήτοι για χρονικό διάστηµα µεγαλύτερο των δύο (2) ετών και µε πρόθεση οριστικής διακοπής της έγγαµης συµβίωσής τους, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα στην αγωγή.
Με την εκκαλουμένη απόφασή του, (υπ΄αρ. 4968/2017) το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς, αφού έκρινε την αγωγή ορισμένη και νόμιμη, ακολούθως την έκανε δεκτή και ως ουσιαστικά βάσιμη και απήγγειλε τη λύση του γάμου των διαδίκων, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα σε αυτήν .
Ήδη κατά της ως άνω οριστικής απόφασης παραπονείται η εναγομένη -ήδη εφεσίβλητη, με την κρινόμενη έφεσή της για τους λόγους που εκθέτει σ΄ αυτήν και ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητεί δε την εξαφάνιση της, ώστε να απορριφθεί η ως άνω αγωγή του αντιδίκου της.
Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του µάρτυρα απόδειξης, που εξετάστηκε στο ακροατήριο του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου και περιέχεται στα ταυτάριθµα, µε την εκκαλουμένη απόφαση, πρακτικά αυτού, της προσκοµιζόµενης από την εναγοµένη υπ’ αρ. …./10-5-2017 ένορκης βεβαίωσης του ………, που λήφθηκε ενώπιον της Ειρηνοδίκη Πειραιώς, µετά από εµπρόθεσµη και νοµότυπη κλήτευση του ενάγοντος, η οποία έλαβε χώρα παραδεκτώς κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο του ως άνω Δικαστηρίου µε προφορική δήλωση της πληρεξουσίας δικηγόρου της εναγοµένης που καταχωρήθηκε στα πρακτικά, καθώς και όλων των εγγράφων που προσκομίζουν οι διάδικοι, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά.
Οι διάδικοι τέλεσαν στις 28-12-1996 νόμιμο θρησκευτικό γάμο, κατά τους κανόνες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, στον Ιερό Ναό Παναγίας Τριάδος στον Πειραιά Αττικής. Τελευταία δε κοινή διαμονή τους ήταν στην οδό ……. στον Πειραιά. Προϊόντος, όμως, του χρόνου, δημιουργήθηκαν προβλήματα μεταξύ τους και η έγγαμη συμβίωση τους δεν εξελίχθηκε ομαλά με αποτέλεσμα , τον Ιούνιο 2013, ο ενάγων να αποχωρήσει από την προαναφερθείσα συζυγική οικία και να διασπαστεί αυτή. ΄Εκτοτε δε οι διάδικοι βρίσκονται συνεχώς σε διάσταση (ήτοι σε ψυχική και φυσική απομάκρυνση) ,χωρίς πρόθεση να συμβιώσουν ξανά . Το γεγονός δε, ότι οι διάδικοι ζουν έκτοτε σε διαφορετικές οικίες, το οποίο επιβεβαιώνεται από το μάρτυρα του ενάγοντος ….., θείο του, δεν το αμφισβητεί ειδικά και η εναγομένη, η οποία ,όμως, αρνείται ότι η έγγαμη συμβίωση της με τον ενάγοντα διακόπηκε οριστικά τον Ιούνιο του έτους 2013 αλλά ισχυρίζεται η εν λόγω διακοπή επήλθε στις 11-5-2015, όταν ο ενάγων κατέθεσε αγωγή διαζυγίου κατ΄αυτής. Επικαλείται δε σχετικά, τόσο με τις πρωτόδικες προτάσεις της , όσο και με την ένδικη έφεσή της, τα ακόλουθα περιστατικά. α) ότι στις 3-7-2013 ταξίδεψαν με τον ενάγοντα ως ζευγάρι και παρευρέθηκαν στο γάμο εξαδέρφου του τελευταίου στην Κρήτη, διαμένοντας στο ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου, β) ότι στις 2 Αυγούστου 2013 διέμεινε μαζί με τον ενάγοντα, έχοντας ερωτικές επαφές, στο ξενοδοχείο «…..» στην Κεφαλονιά, όπως επίσης και στις 2 Οκτωβρίου 2013, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του 2013 ισχυρίζεται ότι ήταν μαζί με τον ενάγοντα και πηγαίναν σε οικογενειακές και κοινωνικές συγκεντρώσεις ως κανονικό ζευγάρι, γ) ότι ο ενάγων, διαμέσου ηλεκτρονικού ταχυδρομείου , την προσκάλεσε να περάσουν μαζί το Πάσχα του 2014 και δ) ότι υπέβαλαν μαζί και φορολογική δήλωση έως και το έτος 2015. Όμως, τα ως άνω σύντομα κοινά ταξίδια των διαδίκων και οι τυχόν σποραδικές κοινές εμφανίσεις αυτών σε κοινωνικές εκδηλώσεις, ακόμη κι αν θεωρηθούν ως μικρές διακοπές της διάστασης, δεν θεωρείται ότι παρεμποδίζουν τη συμπλήρωση του χρόνου συμπλήρωσης της διάστασης αυτής, πολύ δε περισσότερο που, στην προκειμένη περίπτωση δεν αποδείχθηκε ότι οι εμφανίσεις αυτές αναιρούν την σταθερή εξακολουθητικά υπάρχουσα πρόθεση διάσπασης του συζυγικού δεσμού, από της πλευράς τουλάχιστον του ενός συζύγου (ενάγοντος), κατά τα προαναφερθέντα στη μείζονα σκέψη. Εξάλλου, το ότι, οι διάδικοι, κατέθεσαν κοινή φορολογική δήλωση για τα ως άνω έτη, δεν δηλώνει την πρόθεση των διαδίκων να συμβιώσουν, δεδομένου μάλιστα ότι, όπως εύλογα υποστηρίζει ο ενάγων, δεν ήταν δυνατόν να υποβάλλουν ξεχωριστή δήλωση, αφού δεν είχε κατατεθεί ακόμη αγωγή διαζυγίου, ούτε εμποδίζει ,άνευ ετέρου, τη συμπλήρωση της διετούς διάστασης . Άλλωστε , πέραν της κοινής φορολογικής δήλωση , όλα τα άλλα περιστατικά κοινών ταξιδιών κ.α που αναφέρει η εναγομένη, έλαβαν χώρα κατά το έτος 2013, δηλ. κατά το χρόνο της συζήτησης της αγωγής στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε ήδη συμπληρωθεί διετία από τη διάσπαση. Η μέσω, δε, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου πρόσκληση του ενάγοντος προς την εναγομένη να περάσουν το Πάσχα του έτους 2014 μαζί, στην οικία του πατέρα του στην Αρκίτσα, την οποία τελικά αυτή δεν, επιρρονύει ότι κατά τον ως άνω χρόνο δεν συμβίωναν ούτε είχαν τέτοια πρόθεση.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω, οι διάδικοι είναι σε διάσταση συνεχώς από τον Ιούνιο του έτους 2013,και σε κάθε περίπτωση από το τέλος του 2013,έως τη συζήτηση της αγωγής στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο (5-5-2017), αλλά και της κρινόμενη έφεσης, δηλ. για διάστημα μεγαλύτερο της διετίας, κι ως εκ τούτου, με βάση τη διάταξη του άρθρου 1439 παρ.3 ΑΚ, τεκμαίρεται αμάχητα ότι ο γάμος τους έχει κλονισθεί σοβαρά, χωρίς να ενδιαφέρει ποια περιστατικά οδήγησαν στη φυσική και ψυχική αποξένωσή τους, καθώς αρκεί το γεγονός ότι αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση, πράγματι, επήλθε , σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, και συνεπώς, η εν λόγω αγωγή πρέπει να γίνει δεκτή ως βάσιμη και κατ’ ουσία και να απαγγελθεί η λύση του μεταξύ των διαδίκων γάμου. Aντίθετα, δεν αποδείχθηκε, ο ισχυρισμός της εκκαλούσας ότι η έγγαμη συμβίωσή τους, διασπάστηκε οριστικά από τις 11-5-2015 αγωγής του συζύγου της και ότι ως εκ τούτου δεν έχει συμπληρωθεί η απαιτούμενη από το νόμο διετής διάσταση, απορριπτομένων των λόγων της έφεσής της, που όλοι κατατείνουν σε αυτό, ως αβάσιμων.
Κατόπιν των ανωτέρω, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που με την εκκαλουμένη απόφαση του κατέληξε στην ίδια κρίση με το παρόν και έκανε δεκτή την αγωγή κι ως ουσιαστικά βάσιμη, δεν έσφαλε και ορθώς εφάρμοσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις. Συνεπώς, η κρινόμενη έφεση, πρέπει ν΄ απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμη. Η δε δικαστική δαπάνη και για τον δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας, πρέπει, να συμψηφιστεί μεταξύ των διαδίκων, λόγω της μεταξύ τους σχέσεως ως συζύγων ( άρθρα 179,183 Κ.Πολ.Δ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει κατ΄ αντιμωλία των διαδίκων την έφεση κατά της υπ’αρ. 4968/2017 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς που εκδόθηκε κατά την ειδική διαδικασία των γαμικών διαφορών.
Δέχεται τυπικά την έφεση .
Απορρίπτει την έφεση στην ουσία.
Συμψηφίζει τα δικαστικά έξοδα ,για τον δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας ,μεταξύ των διαδίκων.
KPIΘHKE, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά, στο ακροατήριό του και σε έκτακτη δημόσια αυτού συνεδρίαση στις 3 Μαΐου 2018 , απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ H ΓPAMMATEAΣ