Αριθμός 272/2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Σοφία Καλούδη, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα Κ.Δ..
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι. Κατά το άρθρο 2 του Ν. ΓΠΟΗ/1912 «περί δικαστικού ενσήμου», όπως ερμηνεύθηκε αυθεντικά με το ν.δ. 1544/1942 και τροποποιήθηκε με το ν.δ. 4189/1961, ο ενάγων, αν παραλείψει την προκαταβολή του οφειλόμενου τέλους δικαστικού ενσήμου, δικάζεται ερήμην και η αγωγή του απορρίπτεται για ουσιαστικό (και όχι τυπικό) λόγο Ο ενάγων, που παρέλειψε πρωτοδίκως την καταβολή του δικαστικού ενσήμου, μπορεί να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης, που εκδόθηκε ερήμην αυτού αμέσως μετά τη δημοσίευσή της, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 513 παρ. 1 εδ. β΄ Κ.Πολ.Δ. Η νομότυπη και εμπρόθεσμη άσκηση της έφεσης, όταν συνοδεύεται με την καταβολή του δικαστικού ενσήμου, συνεπάγεται την εξαφάνιση της πρωτόδικης αποφάσεως και τη νέα συζήτηση της υπόθεσης ενώπιον του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου, κατά την οποία ο ενάγων δικαιούται να προτείνει όλους τους πραγματικούς ισχυρισμούς, τους οποίους και πρωτόδικα μπορούσε να προτείνει, χωρίς να δεσμεύεται από τους περιορισμούς του άρθρου 527 αρ. 3Κ.Πολ.Δ. (Εφ Αθ 1589/2005 Ελλ Δνη 47.241, Εφ. Αθ. 5347/2008, Εφ.Αθ. 2219/2007 ό.π.). Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 528 του ΚΠολΔ, «αν ασκηθεί έφεση από διάδικο που δικάσθηκε ερήμην, η εκκαλουμένη απόφαση εξαφανίζεται μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους πρόσθετους λόγους, ανεξάρτητα από την διαδικασία που τηρήθηκε. Ο εκκαλών δικαιούται να προβάλει όλους τους ισχυρισμούς που μπορούσε να προτείνει πρωτοδίκως». Για να επέλθει δε το αποτέλεσμα της εξαφανίσεως της αποφάσεως, το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο δεν ερευνά αν ο λόγος εφέσεως είναι βάσιμος, αλλά μόνον αν είναι νόμιμος, έτσι ώστε, στην αντίθετη περίπτωση, να απορρίπτεται η έφεση και να μην εξαφανίζεται η απόφαση (ΑΠ 394/2011 ΝοΒ 2011. 2.171, ΑΠ 251/2009 Δίκη 2009.996, ΕφΠειρ 132/2016, ΝΟΜΟΣ, Σ. Σαμουήλ, η Έφεση, έκδ. 2009 σελ. 99). Τα ανωτέρω δε, ισχύουν ανεξάρτητα από το αν η ερήμην απόφαση στον πρώτο βαθμό εκδόθηκε κατά την τακτική ή την ειδική διαδικασία (ΕΠ 132/2016 όπ.π). Εξάλλου, ο χαρακτήρας μιας απόφασης ως ερήμην εκδοθείσας εξαρτάται από την (πραγματική ή πλασματική) απουσία του διαδίκου κατά τη συζήτηση κατά την οποία εκδόθηκε και όχι από το αν η απόφαση αυτή στηρίχθηκε σε συναγωγή δυσμενών συνεπειών (τεκμηρίων) ερημοδικίας, καθώς και, γενικότερα, από το αν η ερημοδικία παράγει βλαπτικές συνέπειες για εκείνον που ερημοδικάσθηκε. Στερείται επίσης σημασίας το ότι το δικαστήριο παρέλειψε, τυχόν, να ορίσει παράβολο ερημοδικίας, καθόσον ο χαρακτήρας της αποφάσεως ως ερήμην εξαρτάται από τον ίδιο το νόμο όπως εκτέθηκε (ΑΠ 98/2001 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Ακόμη, ο χαρακτήρας μιας απόφασης ως ερήμην εκδοθείσας, και επομένως το επιτρεπτό της άσκησης ανακοπής ερημοδικίας κατ` αυτής, δεν έχει σχέση με τη βασιμότητα ή μη των επιτρεπόμενων λόγων ανακοπής δηλ. με την εγκυρότητα της ερημοδικίας ή με το αν συνέτρεξε πράγματι λόγος ανώτερης βίας, που απέκλεισε την παρουσία διαδίκου που ερημοδικάσθηκε, αφού τα στοιχεία αυτά ανάγονται στη βασιμότητα του ένδικου μέσου και όχι στο παραδεκτό του. (ΟλΑπ 15/2001 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Περαιτέρω, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 524 παρ. 1 και 2 και 528 ΚΠολΔ, όπως αυτά ισχύουν, προκύπτει ότι ενώπιον των δευτεροβάθμιων δικαστηρίων η προφορική συζήτηση είναι υποχρεωτική στην περίπτωση κατά την οποία η έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης ασκήθηκε από το διάδικο που δικάστηκε ερήμην στον πρώτο βαθμό, οπότε, με την τυπική παραδοχή της έφεσης, η οποία λειτουργεί ως υποκατάστατο της καταργηθείσας αναιτιολόγητης ανακοπής ερημοδικίας, εξαφανίζεται η πρωτόδικη απόφαση, μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους πρόσθετους λόγους, χωρίς να απαιτείται να ευδοκιμήσει προηγουμένως κάποιος λόγος της έφεσης (ΑΠ 1015/2005) και αναδικάζεται η υπόθεση από το εφετείο, η συζήτηση ενώπιον του οποίου γίνεται πλέον προφορικά. Κατά συνέπεια, στην περίπτωση αυτή, που είναι υποχρεωτική η προφορική συζήτηση ενώπιον του Εφετείου, δεν έχει εφαρμογή η διάταξη του άρθρου 242 παρ. 2 ΚΠολΔ, και έτσι δεν είναι επιτρεπτή η με κοινή δήλωση των διαδίκων, που υπογράφεται από τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους, ότι δεν θα παραστούν κατά την εκφώνηση, ή με δήλωση του ενός ή ορισμένων μόνο πληρεξουσίων, συζήτηση της υπόθεσης. Η απαγόρευση της παράστασης με δήλωση πληρεξούσιου δικηγόρου στην περίπτωση του άρθρου 528 ΚΠολΔ ισχύει όχι μόνο για το διάδικο, ο οποίος δικάστηκε ερήμην στον πρώτο βαθμό ,αλλά και για τον αντίδικό του, ο οποίος κανονικά είχε παραστεί στον πρώτο βαθμό. Τούτο σαφώς προκύπτει από τις προαναφερόμενες διατάξεις διότι διαφορετικά, χωρίς δηλαδή την πραγματική παράσταση όλων των διαδίκων, προφορική συζήτηση δε νοείται, αλλά και επιβάλλεται, για την ισότητα των όπλων και από την αρχή της δίκαιης δίκης (άρθρο 6 της ΕΣΔΑ). Τέλος, κατά η διάταξη του άρθρου 524 παρ. 3 ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την, κατά τα προεκτιθέμενα, αντικατάσταση του, σε περίπτωση ερημοδικίας του εκκαλούντος η έφεση απορρίπτεται.). Τα παραπάνω ισχύουν και επί έφεσης από ενάγοντα, του οποίου απορρίφθηκε η αγωγή λόγω μη καταβολής δικαστικού ενσήμου. (βλ.ΕφΠατρ 295/2011 και ΕφΑθ 3330/2009 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
ΙΙ. Ο ενάγων άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 28-11-2012 αγωγή του, στην οποία εξέθετε ότι με το από 18-3-2011 ιδιωτικό συμφωνητικό εκμίσθωσε στον εναγόμενο ένα ειδικότερα περιγραφόμενο αυτοκίνητο ταξί, κυριότητας του, για χρονικό διάστημα δύο ετών αντί μηναίου μισθώματος 1300 ευρώ πλέον ΦΠΑ 23% καταβαλλόμενου μέχρι την 30η κάθε μήνα, ότι λόγω αθέτησης των συμβατικών υποχρεώσεων του εναγόμενου αυτός με την από 8-10-2012 εξώδικη δήλωση του κατήγγειλε τη σύμβαση μίσθωσης και ζήτησε την απόδοση του αυτοκινήτου και την καταβολή των οφειλομένων μισθωμάτων, και ότι ο εναγόμενος τελικώς του παρέδωσε το αυτοκίνητο στις 2-11-2012 ενώ συνεχίζει να του οφείλει τα μισθώματα, και ζητούσε, μετά από παραδεκτή μετατροπή με τις προτάσεις του του αγωγικού αιτήματος σε αναγνωριστικό, να αναγνωρισθεί ότι ο τελευταίος του οφείλει: α) το συνολικό ποσό των 21.259,04 ευρώ, για οφειλόμενα μισθώματα, προσαυξήσεις και πρόστιμα που επιβλήθηκαν σε αυτόν λόγω μη καταβολής ΦΠΑ, καθώς και καταπεσούσα ποινική ρήτρα, κατά τα ειδικότερα αναφερόμενα, και β) 10.000 ευρώ για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, με το νόμιμο τόκο από τότε που κάθε κονδύλιο κατέστη ληξιπρόθεσμο και απαιτητό. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την εκκαλουμένη απόφαση του απέρριψε την αγωγή λόγω μη καταβολής του αναλογούντος για το αντικείμενο της δικαστικού ενσήμου εκ μέρους του ενάγοντος (πλασματική ερημοδικία) (άρθρο 70 παρ. 3 ν. 3994/2011) άνευ εξετάσεως της ιστορικής της βάσης και με παραπομπή των αναφερομένων στη μείζονα σκέψη της αναφορικά με την δικονομική συνέπεια σε περίπτωση που ο ενάγων παραλείψει τη προκαταβολή του οφειλομένου τέλους δικαστικού ενσήμου, οπότε λογίζεται ερήμην δικαζόμενος και η αγωγή του απορρίπτεται για ουσιαστικό και όχι τυπικό λόγο, κατ’εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 2 και 8 του ν. ΓΠΗΟ/1912 «περί δικαστικών ενσήμων». Κατά της παραπάνω αποφάσεως παραπονείται τώρα ο ενάγων, με την υπό κρίση έφεση, με τον πρώτο λόγο της οποίας προβάλει την αιτίαση ότι κακώς απορρίφθηκε η αγωγή του λόγω μη καταβολής δικαστικού ενσήμου, καθόσον το αίτημα της είχε τραπεί παραδεκτά σε αναγνωριστικό, επικουρικά δε ζητεί να γίνει δεκτή η έφεση του καταβάλλοντας το ανάλογο τέλος δικαστικού ενσήμου, και ζητεί την εξαφάνιση της εκκαλουμένης, ώστε να γίνει δεκτή η παραπάνω αγωγή του. Σε μια τέτοια περίπτωση η άσκηση από τον ενάγοντα νομοτύπως και εμπροθέσμως της σχετικής εφέσεως συνεπάγεται την εξαφάνιση της πρωτόδικης αποφάσεως και τη νέα συζήτηση της υποθέσεως, ενώπιον του δικαστηρίου τούτου, κατά το άρθρο 528 ΚΠολΔ, η οποία, όμως, πρέπει να είναι προφορική συμφώνως προς το άρθρο 524 § 2 ΚΠολΔ, μη εφαρμοζόμενης της διάταξης του άρθρου 242 § 2 ΚΠολΔ, όπως εκτέθη ανωτέρω. Εν προκειμένω όμως, κατά την εκφώνηση της υποθέσεως στο ακροατήριο, από τη σειρά του οικείου πινακίου, ο εκκαλών ενάγων δεν εμφανίστηκε, ούτε εκπροσωπήθηκε από πληρεξούσιο δικηγόρο. Περαιτέρω, ο πληρεξούσιος δικηγόρος του εκκαλούντος είχε προκαταθέσει προτάσεις ήδη από την προηγούμενη (πριν την αναβολή) δικάσιμο στις 2.3.2017 στον αρμόδιο γραμματέα, ενώ κατέθεσε και την από 14-2-2018 δήλωση του άρθρου 242 § 2 ΚΠολΔ, ότι επιθυμεί τη συζήτηση της εφέσεως, χωρίς να παραστεί κατ` αυτήν. Κατά συνέπεια, η παράσταση του εκκαλούντος με τον προαναφερόμενο τρόπο δεν είναι κανονική και αυτός θεωρείται δικονομικώς απών. Συνακόλουθα η κρινόμενη έφεση πρέπει να απορριφθεί ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη, λόγω της ερημοδικίας του εκκαλούντος. Πρέπει ακόμη να ορισθεί παράβολο για την περίπτωση ασκήσεως ανακοπής ερημοδικίας κατά της παρούσας (άρθρα 501 και 505 παρ. 2 του ΚΠολΔ), καθώς και να καταδικασθεί ο εκκαλών, λόγω της ήττας του, στα δικαστικά έξοδα του εφεσιβλήτου του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας (άρθρα 106, 183 και 176 ΚΠολΔ), κατά παραδοχή σχετικού αιτήματος αυτού, ενώ ως προς τα παράβολα, συνολικού ποσού 200,00 ευρώ, που αυτός προκατέβαλε κατά την κατάθεση της έφεσης, σύμφωνα με το άρθρο 495 παρ. 4 εδ. α του ΚΠολΔ, όπως η παράγραφος αυτή προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του ν. 4055/2012, πρέπει να διαταχθεί η εισαγωγή τους στο Δημόσιο Ταμείο (άρθρο 495 παρ. 4 εδ. δ ΚΠολΔ), όπως ορίζεται ειδικότερα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει την έφεση ερήμην του εκκαλούντος.
Ορίζει το παράβολο για την περίπτωση άσκησης ανακοπής ερημοδικίας στο ποσό των διακοσίων πενήντα (250) ευρώ.
Απορρίπτει την έφεση.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την εισαγωγή στο Δημόσιο Ταμείο των παραβόλων με αριθμούς ….. ΤΑΧΔΙΚ , ……….,/2016 Δημοσίου, συνολικού ποσού διακοσίων (200) ευρώ.
Καταδικάζει τον εκκαλούντα στα δικαστικά έξοδα του εφεσιβλήτου του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των διακοσίων (200) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις 30 Απριλίου 2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ