Αριθμός 112/2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Παρασκευή Μπερσή, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα .Δ.Π
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 528 ΚΠολΔ, όπως ίσχυε κατά το χρόνο δημοσίευσης της εκκαλούμενης απόφασης, μετά την αντικατάστασή της από το άρθρο 44 § 2 του ν. 3994/2011, αν ασκηθεί έφεση από το διάδικο που δικάσθηκε ερήμην, η εκκαλουμένη απόφαση εξαφανίζεται μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους πρόσθετους λόγους, ανεξάρτητα από τη διαδικασία που τηρήθηκε. Ο εκκαλών δικαιούται να προβάλει όλους τους ισχυρισμούς που μπορούσε να προτείνει πρωτοδίκως». Κατά την έννοια της άνω διάταξης, με την οποία ρυθμίζονται τα αποτελέσματα της εφέσεως, κατά αποφάσεως που εκδόθηκε ερήμην του εκκαλούντος, πλην όμως ερευνήθηκε η αγωγή ως εάν ο απολιπόμενος διάδικος ήταν παρών, προκύπτει ότι η εκκαλουμένη απόφαση εξαφανίζεται μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους πρόσθετους λόγους και ο εκκαλών δικαιούται να προβάλει (με το δικόγραφο της εφέσεως και τις προτάσεις του) όλους τους ισχυρισμούς που μπορούσε να προβάλει και πρωτοδίκως. Του παρέχεται δηλαδή η ευκαιρία, δεδομένου ότι δεν εμφανίστηκε στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου, αλλά δικάστηκε ως εάν ήταν παρών, όπως, εντός των ορίων του μεταβιβαστικού αποτελέσματος της εφέσεως, ακουστεί και προβάλει στο εφετείο όσους ισχυρισμούς μπορούσε να προτείνει πρωτοδίκως επανορθώνοντας με την έφεση τις συνέπειες που η απουσία του ενδεχομένως, επέφερε. Αν αρνηθεί τους αγωγικούς ισχυρισμούς ή προβάλλει εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων, ως προς τη βάση της αγωγής, η απόφαση πλήττεται στο σύνολο της και πρέπει να εξαφανιστεί ως προς όλες τις διατάξεις της (ΑΠ 1015/2005 Ελλ.Δ/νη 46.1100, Εφ.Αθ. 1600/2004 Ελλ.Δ/νη 2004.1078, ΕφΑθ. 5224/2003 Ελλ.Δ/νη 2004.555, ΕφΔωδ 136/2009, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Η ρύθμιση του άρθρ. 528 ΚΠολΔ ισχύει ανεξαρτήτως διαδικασίας για όλες τις εφέσεις που ασκούνται από διάδικο που δικάσθηκε σαν να ήταν παρών στον πρώτο βαθμό δικαιοδοσίας (Κεραμεύς/ Κονδύλης/ Νίκας, Συμπληρ. Ερμ. ΚΠολΔ, άρθρ. 528 παρ. 2, ΕφΠειρ 180/2010, ΝΟΜΟΣ).
H κρινόμενη, από 30.10.2015 (υπ΄αριθ. κατάθ…../2015) έφεση του εναγομένου – ενάγοντος, στρεφόμενη κατά της υπ΄αριθ. 3477/2015 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, δυνάμει της οποίας, συνεκδικάσθηκαν, ερήμην του ενάγοντος – εναγομένου και ήδη εκκαλούντος, (για το λόγο ότι δεν είχε προσκομίσει ειδικό πληρεξούσιο προς την παραστάσα δικηγόρο του, ούτε δικαστικό ένσημο για τη βάση της αγωγής του από την παράνομη προσβολή προσωπικότητας) κατά τη διαδικασία των γαμικών διαφορών, α) η από 20.12.2012 (…./20.12.2012) αγωγή του ενάγοντος – εναγομένου και ήδη εκκαλούντος και β) η από 25.7.2013 (…../1.8.2013) αγωγή της ενάγουσας – εναγομένης και ήδη εφεσίβλητης, με τις οποίες ζητούσαν την απαγγελία της λύσης του γάμου τους και την επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης λόγω της παράνομης προσβολής της προσωπικότητάς τους ο κάθε σύζυγος από τον άλλον, ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα, δεδομένου ότι δεν προκύπτει και οι διάδικοι δεν επικαλούνται επίδοση της εκκαλουμένης και πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή και, σύμφωνα με όσα προεκτέθηκαν, πρέπει να γίνει δεκτή και στην ουσία και να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση μέσα στα όρια που καθορίζονται από αυτήν, (έφεση). Στη συνέχεια, πρέπει να κρατηθεί και να δικαστεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο, (535 παρ. 1 ΚΠολΔ) και να ερευνηθεί η υπόθεση ως προς τη νομική και ουσιαστική της βασιμότητα, αντιμωλία των διαδίκων, δεδομένου ότι ο εκκαλών παραστάθηκε στην παρούσα συνεδρίαση μετά της πληρεξουσίας δικηγόρου του, η οποία είχε καταθέσει την αγωγή και παραστεί πρωτοδίκως και υπογράφει την κρινόμενη έφεση, δεικνύοντας έτσι αναδρομική έγκριση των πράξεων που προηγήθηκαν και πρόθεση ισχυροποίησης των δικονομικών πράξεων αυτής στην παρούσα δίκη, (Ολ.ΑΠ 1408/1984, ΟλΑΠ 626/1980, ΑΠ 1152/2017, 254/2016, 344/2014, ΝΟΜΟΣ). Επίσης, καταβλήθηκε το προσήκον παράβολο έφεσης, όπως προκύπτει από τα υπ΄αριθ. ……. παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και ……… παράβολα Δημοσίου (495 παρ. 1 και 2, 511, 516 παρ. 1, 517, 518 παρ. 2, 522, 533 παρ. 1, 528 ΚΠολΔ). Σημειωτέον ότι η κρινόμενη έφεση βάλλει μόνο ως προς τα κεφάλαια της εκκαλουμένης που αφορούν την ως άνω υπό στοιχ. β αγωγή της ενάγουσας και ήδη εφεσίβλητης, ως προς την οποία και μεταβιβάζεται (και ως προς την αντίστοιχη διάταξη της εκκαλουμένης για τα δικαστικά έξοδα) και δεν αναφέρεται στην υπό στοιχ. α αγωγή.
Κατά τη διάταξη της § 1 του άρθρου 1439 του ΑΚ, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 16 του ν. 1329/1983, καθένας από τους συζύγους μπορεί να ζητήσει το διαζύγιο, όταν οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν κλονισθεί τόσο ισχυρά, από λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγομένου ή και των δύο συζύγων, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα. Με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται ο αντικειμενικός κλονισμός ως λόγος διαζυγίου και προσδιορίζονται γενικά όρια μέσα στα οποία θα κινηθεί ο δικαστής, χωρίς να γίνεται εξειδίκευση των κατ` ιδία λόγων διαζυγίου. Οι προϋποθέσεις είναι οι ίδιες όπως του παλιού άρθρου 1442 ΑΚ μόνο που δεν τίθεται με τη νέα ρύθμιση η υπαιτιότητα ως βάση του ισχυρού κλονισμού και επομένως τα γεγονότα που μπορούν να προκαλέσουν ισχυρό κλονισμό μπορεί να είναι και ανυπαίτια (βλ. Γαζή, Προβλήματα από το νέο οικογενειακό δίκαιο ΝοΒ 1983. 1287 επόμ., ιδίως σελ. 1289, Χπυριδάκη, Οικογ. Δίκ. 1983 σελ. 161 επόμ., Γ. Σταθέα, Το διαζύγιο, σελ. 51, Σκορίνη-Παπαρρηγοπούλου, σε ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου (1991) άρθ. 1439 αρ. 11, Ε. Κουνουγέρη-Μανωλεδάκη, Ζητήματα αντικειμενικού κλονισμού στο σύγχρονο ελληνικό δίκαιο διαζυγίου, ΕλλΔνη 1993 σελ. 1218 επόμ., Σ. Πατεράκη, Διαδικαστικά προβλήματα ειδικών διαδικασιών της πρωτοβάθμιας δίκης, Δίκη 1991 σελ. 25 επόμ. κυρίως σελ. 38), δεν έχει δε σημασία ποιος από τους συζύγους δημιούργησε πρώτος το λόγο κλονισμού της έγγαμης συμβίωσης. Το κλονιστικό γεγονός ή η κατάσταση πρέπει να συνδέεται με το πρόσωπο του εναγομένου ή και των δύο συζύγων και συνεπώς αν αφορά αποκλειστικά το πρόσωπο του ενάγοντος δεν γεννάται λόγος διαζυγίου, παρά το γεγονός ότι ο γάμος έχει απονεκρωθεί και δεν υπάρχει στην ουσία (βλ. Σπυριδάκη, Το διαζύγιο σελ. 160, Γ. Σταθέα οπ. ανωτ. σελ. 50). Το ότι για τη λύση του γάμου είναι πλέον αδιάφορο αν ο κλονισμός οφείλεται σε υπαίτιο ή ανυπαίτιο κλονιστικό γεγονός, σημαίνει ότι στη δίκη του διαζυγίου δε δικαιολογείται σε καμιά πλευρά έννομο συμφέρον για την έρευνα της υπαιτιότητας. Το δεδικασμένο της διαπλαστικής απόφασης του διαζυγίου δεν εκτείνεται σε ζητήματα υπαιτιότητας σε καμιά περίπτωση (βλ. Σ Ματθία, Παρατηρήσεις στην ΕλλΔνη 27. 1305, τον ίδιο Παρατηρήσεις κάτω από την ΑΠ 618/1992 ΕλλΔνη 1993 σελ. 1285, Ε. Κουνουγέρη-Μανωλεδάκη, όπ. ανωτ. ΕλλΔνη 1993. 1219, Κουμάντο, ΟικογΔ, 276 σημ. 32). Εξάλλου υπό την ισχύ των νέων διατάξεων περί διαζυγίου οι οποίες καθιερώνουν ένα σύστημα διαζυγίου αντικειμενικού, όπου η υπαιτιότητα δεν παίζει πια τον παραδοσιακό της ρόλο και το διαζύγιο θεωρείται ως ένα μέσο προάσπισης του δικαιώματος κάθε συζύγου για προστασία της προσωπικότητας του και ως τρόπος με τον οποίο παρέχεται η δυνατότητα και στους δύο συζύγους, για απόπειρα δημιουργίας μιας άλλης επιτυχημένης οικογένειας λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη και την κοινωνική απαξία του κλονισμένου γάμου (βλ. Εύας Παπαπετροπούλου-Ταλιαδούρου, Σκληρότητα και κατάχρηση δικαιώματος στο δίκαιο του διαζυγίου, σελ. 28-29), πρέπει να γίνει δεκτό ότι η παράβαση των συζυγικών καθηκόντων δεν αποτελεί αδικοπραξία, στην τεχνική σημασία του όρου και συνεπώς το άρθρο 932 ΑΚ που αφορά χρηματική αποκατάσταση ηθικής βλάβης από αδικοπραξία, που γεννά υποχρέωση σε αποζημίωση (βλ. Δεληγιάννη-Κορνηλάκη, Ειδικό Ενοχικό Δίκαιο III (1992) σελ. 290) δεν μπορεί να εφαρμοστεί, όταν η προσβολή της προσωπικότητας και η συνακόλουθη ηθική βλάβη προκαλείται από παράβαση συζυγικών υποχρεώσεων. Στην περίπτωση όμως κατά την οποία το γεγονός που απετέλεσε το λόγο διαζυγίου συνιστά και αδικοπραξία, ανεξάρτητα από την έγγαμη σχέση και τις συναφείς υποχρεώσεις, θα έχει εφαρμογή το άρθρο 932 ΑΚ που αναγνωρίζει αξίωση για χρηματική ικανοποίηση (βλ. ΑΠ 431/1987 ΕΕΝ 1988. 129). Η προσβολή της προσωπικότητας του άλλου συζύγου που προκαλείται αναπόφευκτα κάθε φορά που εκδηλώνεται συμπεριφορά μη σύμφωνη με τις υποχρεώσεις της έγγαμης συμβίωσης δεν πρέπει αδιακρίτως να θεμελιώνει πέρα από το δικαίωμα για διαζύγιο και αξίωση για χρηματική ικανοποίηση με βάση τα άρθρα 57 και 59 ΑΚ. Ο σύζυγος που έχει προσβληθεί έχει το δικαίωμα να ζητήσει τη λύση του γάμου και μόνο όταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το διαζευκτικό παράπτωμα είναι τέτοιες που εκφεύγουν των ορίων της συνήθους δοκιμασίας που συνεπάγεται για τον αναίτιο σύζυγο η παράβαση από τον άλλο των συζυγικών καθηκόντων, πρέπει να γίνει δεκτό ότι είναι δυνατή η επιδίκαση χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ηθικής βλάβης. Στην περίπτωση όμως που οι σχέσεις αυτές εκτυλίσσονται υπό περιστάσεις που οδηγούν σε μείωση της υπολήψεως της συζύγου, τότε προσλαμβάνουν το χαρακτήρα παράνομης προσβολής της προσωπικότητας της τελευταίας και εκτός των άλλων συνεπειών γεννούν υπέρ αυτής και αξίωση για χρηματική ικανοποίηση κατά το άρθρο 59 ΑΚ, ή σε περίπτωση συνδρομής των όρων της έργω εξυβρίσεως (άρθρο 361 ΠΚ), κατά το άρθρο 932 ΑΚ. Για την επιδίκαση ηθικής βλάβης κατ` εφαρμογή της ΑΚ 59 δεν αρκεί οποιαδήποτε προσβολή της προσωπικότητας αλλά απαιτείται σύμφωνα με την ορθότερη και κρατούσα άποψη (βλ. Ι. Καρακατσάνη, σε Γεωργιάδη-Σταθόπουλο ΑΚ 59 αρ. 2, Ν. Παπαντωνίου, ΓενΑρχ (1983) σελ. 136, Γαζή Γεν. Αρχ. § 44 II στο τέλος) να υπάρχει σοβαρή ή σημαντική προσβολή. Επομένως, τότε μόνο πρέπει να επιδικάζεται χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη, όταν οι δημιουργούμενες συνθήκες από τη παράβαση των συζυγικών υποχρεώσεων είναι τόσο εξαιρετικές ώστε η ανθρώπινη αντοχή να υπερβαίνει τα όρια του μέσου κοινωνικού ανθρώπου (βλ. Α. Παπαχρίστου, Χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη σε περίπτωση διαζυγίου, ΝοΒ 1983. 938, Γ. Σταθέα, το διαζύγιο σελ. 274, Δεληγιάννη-Κουτσουράδη, Οικογ. Δικ. (1984) σελ. 31 7, Σπυριδάκη, Οικογ.Δικ. 1983 σελ. 199). Επίσης, πρέπει, τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν παράβαση συζυγικών υποχρεώσεων να είναι πρόσφορα και ικανά να επιφέρουν στη συγκεκριμένη περίπτωση προσβολή στο πρόσωπο του άλλου συζύγου ή να συνιστούν αδικοπραξία. Η ερμηνεία αυτή είναι σύμφωνη με τους σκοπούς της νομοθεσίας του διαζυγίου που καθιερώθηκε με το Ν. 1329/1983 στα πλαίσια της οποίας υιοθετείται η αρχή του αντικειμενικού κλονισμού ως αρχή ρυθμιστική των λόγων του διαζυγίου και το διαζύγιο θεωρείται όχι ως κύρωση που επιβάλλεται στον ένα σύζυγο για κάποια σοβαρή παράβαση υποχρεώσεων που απορρέουν από το γάμο αλλά ως απλή έννομη συνέπεια και επίσημη διαπίστωση του κλονισμού του γάμου, που ήδη έχει επέλθει. Εναρμονίζεται επίσης και με τη φύση της χρηματικής ικανοποιήσεως, η οποία, σύμφωνα με την ορθότερη γνώμη, αποσκοπεί σε μια πλατιά νοούμενη αποκαταστατική λειτουργία (βλ. Ι. Καρακατσάνη, Ζητήματα Αστικού Δικαίου (1978) σελ. 35 επόμ. Μ. Σταθόπουλο, Γεν. Ενοχ. Δίκ. (1978) σελ. 249 επόμ. Α. Παπαχρίστου, οπ. ανωτ. σελ. 48, Γιάννη Καράκωστα, Ικανοποίηση της μη περιουσιακής ζημίας κλπ. ΝοΒ 34.1390, Δεληγιάννη-Κορνηλάκη οπ. ανωτ. Ειδικό Ενοχ.Δικ. IΙΙ (1992) σελ. 291, Στυλιανού Πατεράκη, Η χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, σελ. 80, 92, 93, 159, 167, Π. Ζέπο, Η αποκατάστασις της ηθικής ζημίας ως προστασία της προσωπικότητας Α.Ι.ΔΙ (1943) σελ. 358 επόμ., Κ. Φουρκιώτη, Ελληνικόν Ενοχικόν Δίκαιον, Γενικόν Μέρος, τομ. Α` (1964) σελ. 300, Hubmann, Das Person-lichkeitsrecht (1967) σελ. 351). Θα πρέπει να τονισθεί επίσης ότι δεν αποκλείεται να προκληθεί ηθική βλάβη και από το διαζευκτικό γεγονός. Η καταργηθείσα ΑΚ 1453 δεν περιελάμβανε την περίπτωση αυτή την οποία δεν καλύπτει ούτε η ΑΚ 59 ενόψει του ότι η προσβολή της προσωπικότητας από διαζύγιο δεν είναι παράνομη, αφού το διαζύγιο είναι άσκηση νομίμου δικαιώματος. Δεν υπάρχουν, επομένως, οι προϋποθέσεις για την εφαρμογή της ΑΚ 59 στην περίπτωση αυτή, αφού το άρθρο 57 ΑΚ απαιτεί προσβολή παράνομη (βλ. για την έννοια της παράνομης προσβολής Σούρλα στην ΕρμΑΚ άρθρο 57 αριθ. 3, 4, άρθρο 58 αριθ. 22 επόμ. και 26 επόμ., άρθρο 59 αριθ. 5, Ι. Καρακατσάνη, σε Γεωργιάδη-Σταθόπουλο, άρθρο 57 αριθ. 11, άρθρο 58 αριθ. 11, άρθρο 59 αριθ. 5, Ι. Σπυριδάκη, Γεν. Αρχ. (1985) Τεύχος Α` σελ. 332, Παπαντωνίου, Γεν.Αρχ. (1983) σελ. 134, ΑΠ 849/1985 ΝοΒ34. 836, ΕΕΝ 53. 298, ΑΠ 2058/1986 ΕΕΝ 1987. 755, ΑΠ 1308/1988 ΕΕΝ 1989. 663, ΑΠ 1696/88 ΕλλΔνη 1990 σελ. 1415, ΑΠ 1508/1988 ΝοΒ 38.63, ΕφΑθ 10504/1986, ΕλλΔνη 1987. 1315, ΕφΑθ 3352/1987 ΕλλΔνη 1988. 163).
Με την από 25.7.2013, (υπ΄αριθ. κατάθ. …../1.8.2013) αγωγή, η ενάγουσα και ήδη εφεσίβλητη, εξέθετε ότι : Με τον εναγόμενο τέλεσαν νόμιμο θρησκευτικό γάμο το έτος 2007 στο Δήμο Ταύρου Αττικής, στα πλαίσια του οποίου απέκτησαν τον ήδη ανήλικο γιό τους ……., που γεννήθηκε το 2009. Ότι ο εναγόμενος, από τη στιγμή που πληροφορήθηκε την εγκυμοσύνη της επεδείκνυε αδιαφορία γι΄αυτήν και σε κάθε ευκαιρία εξέφραζε τη δυσφορία του για την αλλαγή της καθημερινότητάς του εν όψει της γέννησης του τέκνου τους, ότι την προηγουμένη του τοκετού απαίτησε από αυτήν να τον μεταφέρει με το αυτοκίνητο από το σταθμό του τρένου στην οικία τους στις 00.30 το βράδυ και όταν αυτή αρνήθηκε εκείνος δημιούργησε έντονο καυγά με αποτέλεσμα αυτή να υποστεί αιμορραγία του πλακούντα και να γεννήσει με καισαρική τομή και όχι με φυσιολογικό τοκετό όπως ήταν προγραμματισμένο, ότι λίγες ημέρες μετά την υποβολή της σε καισαρική τομή κατά τη γέννηση του γιού τους, απαίτησε να τον ακολουθήσουν αυτή και το νεογέννητο σε χιονοδρομικό κέντρο στα Τρίκαλα προκειμένου αυτός να επιδοθεί στο αγαπημένο του σπορ και επειδή εκείνη αρνήθηκε, αυτός εξοργίστηκε, προέβη σε φθορές στην οικία τους και αποχώρησε μόνος προς τον ανωτέρω χειμερινό προορισμό, όπου και πέρασε τις εορτές των Χριστουγέννων. Ότι από την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης της και μετέπειτα, αυτός απομακρύνθηκε σταδιακά από την κοινή συζυγική και οικογενειακή τους ζωή, ότι την υποτιμούσε και την εξύβριζε με τις αναφερόμενες στην αγωγή φράσεις, αδιαφορούσε για την υγεία τόσο εκείνης, όσο και του τέκνου τους, κατά τον ελεύθερο χρόνο του απουσίαζε από την κοινή οικία, όπως και κατά τη διάρκεια των εορτών και αργιών, επικαλούμενος την ανάγκη του να συνεχίσει να ζει όπως ζούσε πριν από το γάμο του, δαπανούσε μεγάλα ποσά για τα αγαπημένα του σπορ, εξεδήλωνε αντικοινωνική συμπεριφορά προς το συγγενικό και φιλικό της περιβάλλον, ήταν εριστικός, προκαλούσε καθημερινά λεκτικά επεισόδια σε βάρος και φθορές σε διάφορα αντικείμενα για ασήμαντες αφορμές γεγονός που της προκαλούσε φόβο, με αποτέλεσμα μετά την έκδοση της από 20.7.2012 προσωρινής διαταγής του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς να αναγκαστεί να μετοικήσει από την κοινή τους κατοικία μαζί με το τέκνο τους. Ότι στα τέλη Αυγούστου 2012, το τέκνο τους διαγνώστηκε ότι πάσχει από ήπια διάχυτη διαταραχή της ανάπτυξης, (μορφή αυτισμού), έχοντας ανάγκη ιδιαίτερης φροντίδας και προσχολικής εκπαίδευσης, αλλά παρόλ΄αυτά ο εναγόμενος αδιαφόρησε και δεν τη συνέδραμε με κανένα τρόπο. Ότι μετά τα ανωτέρω, συμπεριλαμβανομένης της άσκησης εναντίον της ενδοοικογενειακής βίας, (2 ν. 3500/2006), οι σχέσεις τους έχουν κλονισθεί τόσο ισχυρά για λόγους που αφορούν το πρόσωπο του εναγομένου, ώστε η εξακολούθηση της έγγαμης συμβίωσης μαζί του, βάσιμα να έχει καταστεί αφόρητη γι΄αυτήν. Ότι επίσης εξαιτίας των εξυβρίσεων και βιαιοπραγιών εναντίον της, προσβλήθηκε η προσωπικότητά της και υπέστη ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας απαιτείται χρηματική ικανοποίηση ανερχόμενη στο ποσό των 10.000 €, όπως το αίτημά της παραδεκτά, με δήλωση της πληρεξουσίας δικηγόρου της στο ακροατήριο πριν την έναρξη της συζήτησης, (223, 294 ΚΠολΔ), περιορίστηκε στο ποσό αυτό από το αρχικώς αιτούμενο των 50.000 €. Με βάση τα ανωτέρω, ζητούσε να λυθεί ο γάμος της με τον εναγόμενη και να υποχρεωθεί αυτός να της καταβάλει ως χρηματική ικανοποίηση της ηθικής της βλάβης λόγω της αδικοπραξίας του, το ποσό των 10.000 €, νομιμοτόκως από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την εξόφληση, καθώς και να του επιβληθεί η δικαστική της δαπάνη.
Από τη διάταξη του άρθ. 1439 παρ. 1 ΑΚ, που καθιερώνει τον αντικειμενικό κλονισμό της έγγαμης σχέσης ως λόγο διαζυγίου, προκύπτει ότι η αγωγή διαζυγίου λόγω ισχυρού κλονισμού, για να είναι ορισμένη κατά το άρθρο 216 παρ. 1 του ΚΠολΔ, πρέπει να περιέχει τα κλονιστικά περιστατικά που αφορούν το πρόσωπο του εναγομένου συζύγου ή και των δύο συζύγων, την επίκληση του ισχυρού κλονισμού, ως συνέπειας των περιστατικών αυτών, και το βάσιμα αφόρητο της εξακολούθησης της έγγαμης σχέσης για τον ενάγοντα. Οι ισχυρισμοί του εναγομένου ότι ο κλονισμός οφείλεται αποκλειστικά στον ενάγοντα συνιστούν άρνηση της αγωγής και μπορούν να αποδειχθούν ανταποδεικτικώς, χωρίς να ταχθεί εις βάρος του εναγομένου ιδιαίτερο θέμα αποδείξεως (ΑΠ 1865/2005 ΕλλΔ 47.457, ΑΠ 1025/2011 ΝΟΜΟΣ). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο εκκαλών – εναγόμενος, ως προς την οποία μεταβιβάζεται η υπόθεση στο παρόν δικαστήριο, ισχυρίζεται ότι η αγωγή αυτή είναι αόριστη. Ωστόσο, από την απλή ανάγνωση του δικογράφου της αγωγής προκύπτει ότι αυτή περιέχει τα ανωτέρω στοιχεία και είναι ορισμένη. Άρα, είναι απορριπτέος ο σχετικός περί αοριστίας ισχυρισμός του εναγομένου.
Περαιτέρω, με το ανωτέρω περιεχόμενο η αγωγή παραδεκτώς εισήχθη ενώπιον του αρμοδίου καθ΄ύλην και κατά τόπον αρμοδίου πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου (17 περ. 1 όπως ισχύει μετά την εισαγωγή του ν. 4055/2012 και 22 ΚΠολΔ) προς συζήτηση με τη διαδικασία των γαμικών διαφορών (592 επ. ΚΠολΔ) και είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 57, 59, 299, 345, 346, 914, 932, 1438 και 1439 παρ. 1 ΑΚ, 361 και 94 παρ. 1 ΠΚ και 176 ΚΠολΔ. Δεν είναι νόμιμη ως προς το αίτημα για λύση του γάμου με βάση το άρθρο 1439 παρ. 2 εδ. τελευταίο ΑΚ (τεκμήριο ισχυρού κλονισμού σε περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας), καθώς και αληθή υποτιθέμενα τα εξιστορούμενα στην αγωγή περιστατικά δεν πληρούν το πραγματικό της ανωτέρω διάταξης. Πρέπει δε να εξεταστεί περαιτέρω κατ΄ουσίαν κατά το μέρος που κρίθηκε νόμιμη, δεδομένου ότι για το παραδεκτό της ως προς το καταψηφιστικό αίτημα έχει καταβληθεί το προσήκον τέλος δικαστικού ενσήμου.
Από την εκτίμηση των καταθέσεων των μαρτύρων …… (ενάγοντος – εναγομένου – εκκαλούντος) και ……… (εναγομένης – ενάγουσας – εφεσίβλητης) που εξετάστηκαν στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, των εγγράφων που οι διάδικοι νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν τα οποία χρησιμοποιούνται είτε για άμεση απόδειξη είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, ανάμεσα στα οποία και τρεις φωτογραφίες που προσκομίζονται από τον εκκαλούντα, η γνησιότητα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε, (444, 448 και 457 ΚΠολΔ), καθώς και των ενόρκων βεβαιώσεων των μαρτύρων Α. του εκκαλούντος ……., (………/2012, αντίστοιχα, ενώπιον της Ειρηνοδίκη Πειραιά), που λήφθηκαν στα πλαίσια άλλης δίκης μεταξύ των διαδίκων και λαμβάνονται υπ΄όψιν για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων Β. της εφεσίβλητης α) …., (υπ΄αριθ. …/2015), ενώπιον της Ειρηνοδίκη Πειραιώς, η οποία ελήφθη στα πλαίσια της παρούσας δίκης και μετά από νόμιμη και εμπρόθεσμη κλήτευση του εναγομένου και ήδη εκκαλούντος και β) …….. (υπ΄αριθ. ……../2013, αντίστοιχα, ενώπιον της Ειρηνοδίκη Πειραιώς) που λήφθησαν στα πλαίσια άλλης δίκης μεταξύ των διαδίκων και λαμβάνονται υπ΄όψιν για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, σημειουμένου ότι οι ένορκες βεβαιώσεις στο πλαίσιο άλλων δικών μεταξύ των εδώ διαδίκων, λήφθηκαν νόμιμα και εμπρόθεσμα, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά : Οι διάδικοι αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού τέλεσαν νόμιμο θρησκευτικό γάμο στον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου Ταύρου Αττικής, στις 21.10.2007, στα πλαίσια του οποίου απέκτησαν ένα άρρεν τέκνο που γεννήθηκε στις 19.11.2009 και ονομάζεται ……… Μετά το γάμο τους εγκαταστάθηκαν σε διαμέρισμα ιδιοκτησίας του εκκαλούντος στην οδό . ….. στον Πειραιά που απετέλεσε την οικογενειακή τους κατοικία. Οι σχέσεις των διαδίκων ήταν φυσιολογικές και ομαλές μέχρι την αναγγελία της εγκυμοσύνης της ενάγουσας, οπότε ο εναγόμενος άρχισε ν΄απομακρύνεται, τόσο από τη σχέση του με την ενάγουσα, όσο και από την οικογένεια. Ειδικότερα, μόλις η ενάγουσα του ανήγγειλε το γεγονός της εγκυμοσύνης, εκείνος άρχισε να επιδεικνύει ψυχρή συμπεριφορά και σταμάτησε κάθε σωματική σχέση μαζί της. Μάλιστα, την προηγουμένη του τοκετού, εκείνος, επιστρέφοντας περί τις 00.30 στην οικία τους μετά από αγώνα ποδοσφαίρου που συμμετείχε στα Βόρεια Προάστεια, της ζήτησε να τον παραλάβει με το αυτοκίνητο από το σταθμό του τρένου και όταν αυτή αρνήθηκε, εκείνος, φτάνοντας στην οικία τους με τα πόδια δημιούργησε έντονο διαπληκτισμό με αποτέλεσμα να υποστεί αιμορραγία λόγω ρήξης του πλακούντα και εν τέλει τον τοκετό με καισαρική τομή, παρά το γεγονός ότι είχε προγραμματιστεί φυσιολογικός τοκετός. Ακολούθως, ένα μήνα περίπου μετά τη γέννηση του τέκνου τους (19.11.2009), δηλαδή κατά τις εορτές των Χριστουγέννων του έτους 2009, ο εναγόμενος απαίτησε να τον ακολουθήσει η ενάγουσα με το νεογέννητο στα Τρίκαλα, όπου η κατοικία των γονέων του και για να επιδοθεί σε χιονοδρομίες. Η ενάγουσα, που δεν είχε αναρρώσει πλήρως από την καισαρική τομή, λόγω του μικρού χρόνου που είχε μεσολαβήσει από τον τοκετό και της ευαίσθητης ηλικίας του τέκνου, (36 ημερών περίπου), αρνήθηκε, με αποτέλεσμα ο εναγόμενος να οργιστεί και να προκαλέσει σοβαρό επεισόδιο στην οικία τους, σπάζοντας αντικείμενα, αφαιρώντας οικογενειακές φωτογραφίες από τις κορνίζες, αναποδογυρίζοντας τα στέφανα και τελικά έφυγε μόνος του για τον ανωτέρω προορισμό, πετώντας τη βέρα του, ενώ η ενάγουσα παρέμεινε στην Αθήνα με το νεογέννητο. Περαιτέρω, η ενάγουσα ασχολείτο με την ανατροφή και τη φροντίδα του τέκνου τους, συνεπικουρούμενη από τη μητέρα της και για λόγους εξοικονόμησης δαπανών, στην οποία παρέμενε το τέκνο μέχρι να επιστρέψει στην κατοικία των διαδίκων μετά τη λήξη της εργασίας της εναγομένης – ενάγουσας, συνήθως περί τις 17.00 κάθε ημέρας. Εύλογο είναι ότι τόσο η ενάγουσα, όσο και ο εναγόμενος εμπιστεύονταν τη μητρική γιαγιά για τον ανωτέρω σκοπό και μάλιστα δεν αποδείχθηκε κάτι αντίθετο. Εξάλλου, δεν αποδείχθηκε ότι ο εναγόμενος είχε διαμορφώσει την καθημερινότητά του έτσι, ώστε να απασχολείται ο ίδιος με το τέκνο τους, ή ότι δεν εμπιστευόταν τη μητέρα της ενάγουσας για τη φροντίδα του τέκνου, καθώς δεν αναφέρει αντίθετα περιστατικά. Τα ισχυριζόμενα από το μάρτυρα του εναγομένου ότι η ενάγουσα επέστρεφε αργά το βράδυ με σκοπό να αποκόψει το τέκνο από τον πατέρα (εναγόμενο) και το περιβάλλον του δεν αποδείχθηκαν. Αντίθετα, αποδείχθηκε ότι η μοναδική περίσταση κατά την οποία το τέκνο των διαδίκων φιλοξενήθηκε στο σπίτι της μητέρας της ενάγουσας επί μία εβδομάδα ήταν όταν η ενάγουσα έπασχε από γρίπη τύπου Η1Ν1 και αυτό για να μην μεταδοθεί η νόσος και στο ανήλικο. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι το αναφερόμενο στην εκκαλουμένη απόφαση ότι «…Θα πρέπει δε να σημειωθεί ότι το κοινό τέκνο των αιτούντων τα σαββατοκύριακα και τις αργίες παρέμενε στην οικία των γονέων του. …», δεν αφορά στην παραμονή του ανηλίκου τέκνου των διαδίκων στην οικία των γονέων του ενάγοντος – εναγομένου στα Τρίκαλα, όπως ισχυρίζεται ο εναγόμενος – εκκαλών, αλλά στην οικία των γονέων του – διαδίκων, όπως αποδείχτηκε, οπότε ο εναγόμενος είχε τη δυνατότητα ν΄ασχοληθεί με το τέκνο του. Περαιτέρω, όπως είναι εύλογο, την ίδια εβδομάδα κατά την οποία ασθενούσε από τον ιό της γρίππης Η1Ν1, η ενάγουσα αρνήθηκε να φιλοξενήσει τους γονείς του εναγομένου στην οικία της, καθώς την επομένη η πεθερά της θα υποβαλλόταν σε χημειοθεραπεία, ενώ ο μάρτυρας του εναγομένου – αδελφός του κατέθεσε πως η ενάγουσα δεν φιλοξένησε τους γονείς του γιατί δεν ήθελε σχέσεις μαζί τους και έτσι, εξαιτίας της οι γονείς του ταλαιπωρήθηκαν (πράγμα που δεν αποδείχθηκε), καίτοι ούτε αυτός φιλοξένησε τη μητέρα του αν και η οικία του ήταν μεγαλύτερη, λόγω της προηγούμενης συνεννόησης με τον αδελφό του – εναγόμενο να τους φιλοξενήσει την επόμενη εβδομάδα. Περαιτέρω, ο εναγόμενος δεν ασχολείτο με τη φροντίδα και την ανατροφή του τέκνου του, κυρίως λόγω των τακτικών απουσιών του τα Σαββατοκύριακα και σε κάθε ευκαιρία, για χιονοδρομίες το χειμώνα και ιστιοσανίδα το καλοκαίρι. Εκτός από την ένταση και τους διαπληκτισμούς μεταξύ των διαδίκων που είχαν πολλαπλασιαστεί μετά τη γέννηση του τέκνου, ο εναγόμενος επεδείκνυε αδιαφορία προς την ενάγουσα λέγοντάς της ότι δεν τον συγκινεί ως γυναίκα, λέγοντάς της «δεν μου κάνεις κλικ», δείχνοντάς της ότι την αποστρεφόταν λόγω των κιλών της εγκυμοσύνης που διατηρούσε, με το πέρασμα δε του χρόνου προσέβαλε συνεχώς την τιμή της, αποκαλώντας την «κηφήνα», «κουβά», ξεβράκωτη», «πουτάνα», «φύγε από το σπίτι μωρή καριόλα», «πήγαινε να βρεις κανένα γκόμενο να ηρεμήσουμε» και μάλιστα συνήθιζε να βγαίνει στο μπαλκόνι και να εκτοξεύει ύβρεις εναντίον της δυνατά ώστε να τον ακούει η γειτονιά και να μειώνει την τιμή και την υπόληψή της και κατά τον τρόπο αυτόν. Περαιτέρω, δεν αποδείχθηκε ότι η ενάγουσα δεν συνεισέφερε οικονομικά κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου τους, αλλά ότι αντιμετώπιζαν από κοινού τα έξοδα του οίκου τους, δεδομένου ότι τα εισοδήματά τους ήταν περίπου όμοια. Ειδικότερα, όπως κρίθηκε με την υπ΄αριθ. 367/2015 απόφαση του Δικαστηρίου αυτού, κατά τα έτος 2014 οι μηνιαίες αποδοχές του εναγομένου ήταν 1.202 €, ενώ κατά το μήνα Ιανουάριο 2017 οι μηνιαίες αποδοχές του εναγομένου ανέρχονταν στο ποσό των 1.002 €, (βλ. αναλυτικό σημείωμα αποδοχών), της δε ενάγουσας 1.135 €. Επίσης, ο εναγόμενος είναι κύριος μιας οικίας 51 τμ, στον Πειραιά, στην οποία κατοικεί και βαρύνεται με τη μηνιαία δόση του δανείου για την απόκτησή της από 374,94 €, ενώ η ενάγουσα είναι συγκυρία κατά ποσοστό 37,5 % ενός διαμερίσματος 81 τμ στον Ταύρο Αττικής, στο οποίο διαμένει, κυρία ενός διαμερίσματος 54 τμ, στον Ταύρο Αττικής, απρόσοδου όμως γι΄αυτήν, για το οποίο βαρύνεται με το υπόλοιπο στεγαστικού δανείου από 594,53 € το εξάμηνο συγκυρία κατά ποσοστό 75% μιας αγροικίας και μιας αποθήκης 26 και 23 τμ αντίστοιχα στα …. Μεσσηνίας, επίσης απρόσοδες και κυρία δύο αγροτεμαχίων στη σκάλα ….. 292 τμ το καθένα, επίσης απρόσοδα. Επίσης ο εναγόμενος έδειχνε αδιαφορία και προς το τέκνο τους, καθώς, εκτός από τις συχνές απουσίες του τα Σαββατοκύριακα για να επιδοθεί στα αγαπημένα του αθλήματα και όχι να ασχοληθεί με το τέκνο του, αλλά και δημιουργούσε εντάσεις και καυγάδες ενώπιον του τέκνου, με αποτέλεσμα αυτό να επηρεάζεται αρνητικά. Επίσης, αν και ενημερώθηκε ότι το τέκνο πάσχει από ήπια μορφή αυτισμού, έξι μήνες πριν το πληροφορηθεί η ενάγουσα, δεν την ενημέρωσε, (βλ. ως άνω ένορκη βεβαίωση …….), ούτε έπραξε ο,τιδήποτε για να διερευνήσει τη διάγνωση καίτοι η ενάγουσα ανανέωσε την ιατρική αξιολόγηση του τέκνου τους σε δημόσιο νοσοκομείο, (αρχική αξιολόγηση στις 28.8.2012, κατόπιν στις 14.2.2013 και 22.3.2013), όπου ο ενάγων – εναγόμενος ηδύνατο να έχει πρόσβαση, έστω και αν παραπονέθηκε με την από 28.1.2014 εξώδικη πρόσκλησή του προς την ενάγουσα ότι αυτή δεν τον ενημέρωσε για τις σχετικές επισκέψεις, καθόσον ο ίδιος δεν φρόντισε να πληροφορηθεί από τους ίδιους τους θεράποντες ιατρούς και να συνεργαστεί μαζί της και ως προς τις επόμενες επισκέψεις και ως προς το ενδεδειγμένο πρόγραμμα και την ειδική αγωγή που είναι αναγκαίο ν΄ακολουθεί το τέκνο. Απ΄ όλα τα ανωτέρω, αποδεικνύονται κλονιστικά γεγονότα της έγγαμης σχέσης των διαδίκων που αφορούν στο πρόσωπο του εναγομένου και καθιστούν βάσιμα τη συνέχιση της έγγαμης συμβίωσης αφόρητη για την ενάγουσα. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι τα αναφερόμενα σχετικά περιστατικά τοποθετούνται κατ΄αρχήν σε χρόνο κατά τον οποίο οι σχέσεις τους ήταν ακόμη ομαλές και μετέπειτα άρχισε σταδιακά η ψυχική απομάκρυνσή τους. Περαιτέρω, από τα ανωτέρω αποδειχθέντα θεμελιώνεται ηθική βλάβη της ενάγουσας για την οποία δικαιούται χρηματική ικανοποίηση, ύψους 1.500 ευρώ. Το ποσό αυτό κρίνεται εύλογο δεδομένου ότι, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα στη νομική σκέψη της παρούσας, οι ως άνω εξυβριστικές φράσεις που απηύθυνε ο εναγόμενος ευρισκόμενος ενώπιον της ίδιας όσο και οι εξυβρίσεις που πραγματοποίησε σε βάρος της φωνάζοντας από το μπαλκόνι της οικίας τους ώστε να ακούν οι γείτονες, εκφεύγουν από το πλαίσιο της αντισυζυγικής απλώς συμπεριφοράς και της συνήθους ψυχικής δοκιμασίας που συνεπάγεται για τον αναίτιο σύζυγο η παράβαση των συζυγικών υποχρεώσεων από τον άλλον και αποτελούν και αυτοτελώς αδικοπραξία, καθώς είχαν σαν αποτέλεσμα σοβαρή και παράνομη προσβολή της προσωπικότητάς της. Πέραν δηλαδή της ψυχικής καταπόνησης, της εσωτερικής κάμψης, της ταλαιπωρίας που υφίσταται ο αναίτιος σύζυγος, για τα οποία δικαιούται να ζητήσει τη λύση του γάμου, για την επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης απαιτείται η ανθρώπινη αντοχή του να υπερέβη τα όρια του μέσου κοινωνικού ανθρώπου, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση οι εξυβρίσεις που προαναφέρθηκαν. Συντρέχει συνεπώς αυτοτελής αδικοπραξία και γεννάται δικαίωμα χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης υπέρ της ενάγουσας. Επίσης λαμβάνονται υπ΄όψιν το είδος της προσβολής, οι συνθήκες τέλεσης, ο βαθμός πταίσματος του εναγομένου, η έκταση της βλάβης της ενάγουσας, και η κοινωνική και οικονομική κατάσταση των διαδίκων μερών, όπως προεκτέθηκε, ενώ η καταβολή του ποσού αυτού, αν και δεν μπορεί να εξαφανίσει τη ζημία επί του ηθικού αγαθού της τιμής και της υπόληψης της ενάγουσας, εν τούτοις είναι σε θέση να αμβλύνει ως ένα βαθμό τα δυσάρεστα συναισθήματα που της προκάλεσε η ανωτέρω προσβολή.
Εν όψει των ανωτέρω, αφού απορριφθούν όσα κρίθηκαν απορριπτέα, η κρινόμενη αγωγή πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή και ως ουσιαστικά βάσιμη, να απαγγελθεί η λύση του γάμου των διαδίκων και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει στην ενάγουσα ως χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη, το ποσό των 2.000 € και δη νομιμοτόκως από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την ολοσχερή εξόφληση. Σημειώνεται ότι το αίτημα περί κηρύξεως της απόφασης ως προσωρινά εκτελεστής είναι άνευ αντικειμένου καθώς η παρούσα απόφαση είναι άμεσα εκτελεστή. Επίσης, πρέπει να επιστραφεί το παράβολο έφεσης (….. παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και ………. παράβολα Δημοσίου)στον εκκαλούντα, (495 ΚΠολΔ), κατά το διατακτικό. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας πρέπει να επιβληθούν εις βάρος του εναγομένου λόγω της ήττας του, (176, 183, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ), κατά το διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων.
Δέχεται τυπικά και κατ΄ουσίαν την από 30.10.2015 και υπ΄αριθ. κατάθ. ……./30.10.2015 έφεση κατά της υπ΄αριθ. 3477/2015 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, (Διαδικασία Γαμικών Διαφορών).
Εξαφανίζει την υπ΄ αριθ.3477/2015 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, (Διαδικασία Γαμικών Διαφορών).
Κρατεί την υπόθεση και δικάζει κατ΄ουσίαν την από 25.7.2013 (…./1.8.2013) αγωγή.
Απορρίπτει ό,τι έκρινε απορριπτέο στην ως άνω αγωγή.
Δέχεται αυτήν εν μέρει.
Απαγγέλει τη λύση του μεταξύ των διαδίκων γάμου που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου στο Δήμο Ταύρου Αττικής, στις 21.10.2007.
Υποχρεώνει τον εναγόμενο να καταβάλει στην ενάγουσα το ποσό των χιλίων πεντακοσίων ευρώ (1.500 €), νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την ολοσχερή εξόφληση.
Διατάσσει την επιστροφή του παραβόλου έφεσης (…. παράβολα ΤΑΧΔΙΚ και …… παράβολα Δημοσίου)στον εκκαλούντα.
Επιβάλλει σε βάρος του εναγομένου, τη δικαστική δαπάνη της ενάγουσας και για τους δύο βαθμούς δικαιοδοσίας, το ύψος της οποίας ορίζει στο ποσό των εννιακοσίων ευρώ (900 €).
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις 13 Φεβρουαρίου 2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ