Αριθμός 96/2020
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Συγκροτήθηκε από τη Δικαστή, Ελένη Τοπούζη, Εφέτη, που ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς και από την Γραμματέα, Ε.Τ..
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η από 10.10.2018 και με αριθμό καταθέσεως ΓΑΚ/ΕΑΚ/……./19.10.2018 έφεση κατά της με αριθμό 2275/2018 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία, έχει ασκηθεί σύμφωνα με τις νόμιμες διατυπώσεις και είναι εμπρόθεσμη, γεγονός το οποίο δεν αμφισβητείται από τους διαδίκους, ούτε από τα έγγραφα της δικογραφίας προκύπτει το αντίθετο, αρμοδίως δε φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (άρθρα 19, 495, 511, 513 παρ. 1, 518 παρ. 1 ΚΠολΔ). Επομένως, η έφεση πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω κατά την ίδια διαδικασία ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της (άρθρο 533 παρ.1 ΚΠολΔ), δεδομένου ότι για το παραδεκτό της συζήτησής της έχει κατατεθεί από τον εκκαλούντα το προβλεπόμενο από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ.3 ΚΠολΔ παράβολο, ποσού εκατό (100) ευρώ.
Ο ενάγων και ήδη εκκαλών με την από 2.12.2013 (αριθμ. καταθ. δικογρ. …/23.12.2013) αγωγή του που κατέθεσε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς εξέθετε ότι από αδικοπραξία του εναγομένου και ήδη εφεσιβλήτου εναντίον του, τελεσθείσα στις 21-01-2011 σε πρατήριο υγρών καυσίμων, κείμενο επί της συμβολής των οδών …. και …… στον Πειραιά, συνισταμένη στην εκ προθέσεως προσβολή της τιμής του και πρόκληση της αναφερόμενης στην αγωγή σωματικής βλάβης, υπέστη τις επικαλούμενες στην αγωγή ζημίες καθώς και ηθική βλάβη. Με βάση αυτό το ιστορικό, ο ενάγων ζητούσε να υποχρεωθεί ο εναγόμενος, με απόφαση που θα κηρυχθεί προσωρινώς εκτελεστή, να του καταβάλει το συνολικό ποσό των 20.867,71 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής, εκ των οποίων το ποσό των 2.867,71 ευρώ, ως αποζημίωση κατά τα αναλυτικώς εκτιθέμενα στην αγωγή του και ειδικότερα ποσό 1.156,65 ευρώ για δαπάνη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ποσό 1.400,00 ευρώ για δαπάνη αποκλειστικής νοσοκόμου, ποσό 220,00 ευρώ για θραύση των γυαλιών του, ποσό 91,06 ευρώ για δαπάνες μετακινήσεώς του προς τα νοσοκομεία Νικαίας και Γεννηματάς και το ποσό των 18.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη από τη σε βάρος του αδικοπραξία (περιορίζοντας το ανωτέρω κονδύλιο κατά το υπόλοιπο ποσό της εύλογης χρηματικής ικανοποιήσεώς του ποσού 44,00 ευρώ, για το οποίο, κατά την αγωγή, θα παραστεί ως πολιτικώς ενάγων σε βάρος του εναγόμενου ενώπιον του αρμοδίου ποινικού Δικαστηρίου), και τέλος ζητούσε να καταδικασθεί ο εναγόμενος στην πληρωμή της δικαστικής του δαπάνης. Επί της ως άνω αγωγής, που δικάστηκε αντιμωλία των διαδίκων, εκδόθηκε η υπ΄αριθμ. 2275/2018 οριστική απόφαση του ως άνω πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, με την οποία, αφού κρίθηκε καθ όλα ορισμένη και νόμιμη η αγωγή, έγινε αυτή εν μέρει δεκτή ως βάσιμη και στην ουσία της και υποχρεώθηκε ο εναγόμενος να καταβάλει στον ενάγοντα, για την ιστορούμενη σε βάρος του αδικοπραξία, το ποσό των 2.365,20 ευρώ με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής, υποχρεώθηκε δε αυτός και σε μέρος της δικαστικής δαπάνης του ενάγοντος. Κατά της ως άνω οριστικής απόφασης παραπονείται ο ενάγων και ήδη εκκαλών για τους αναφερόμενους στην κρινόμενη έφεση λόγους του, οι οποίοι ανάγονται σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και σε πλημμελή εκτίμηση των αποδείξεων από το πρωτοδίκως δικάσαν Δικαστήριο, ζητά δε, κατ ορθή εκτίμηση της κρινόμενης έφεσης, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση, κατά το μέρος της που εφεσιβάλλεται, κατά τα παρακάτω αναφερόμενα, ώστε να γίνουν εξ ολοκλήρου δεκτά τα αιτηθέντα με την ασκηθείσα αγωγή του κονδύλια, άλλως να μεταρρυθμισθεί αυτή (εκκαλουμένη) προς όφελός του, ώστε να επιδικασθεί σ αυτόν μεγαλύτερο του πρωτοδίκως επιδικασθέντος υπέρ του και σε βάρος του εναγόμενου ποσού.
Ι. Κατά το άρθρο 932 ΑΚ, σε περίπτωση αδικοπραξίας το δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει εύλογη κατά την κρίση του αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης. Από τη διάταξη αυτήν προκύπτει ότι παρέχεται στο Δικαστήριο η δυνητική ευχέρεια, ύστερα από εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών που οι διάδικοι θέτουν υπόψη του, όπως του βαθμού του πταίσματος του υπόχρεου, του είδους της προσβολής, της περιουσιακής και της κοινωνικής κατάστασης των μερών κλπ., και με βάση τους κανόνες της κοινής πείρας και της λογικής, να επιδικάσει ή όχι χρηματική ικανοποίηση, αν κρίνει ότι επήλθε στον αδικηθέντα ηθική βλάβη ή ψυχική οδύνη και να καθορίσει δε συγχρόνως και το ποσό αυτής που θεωρεί εύλογο. Ο προσδιορισμός του ποσού της εύλογης χρηματικής ικανοποίησης αφέθηκε στην ελεύθερη εκτίμηση του δικαστηρίου, η σχετική κρίση του οποίου δεν υπόκειται στον έλεγχο του Αρείου Πάγου, αφού σχηματίζεται από την εκτίμηση πραγματικών γεγονότων (άρθρο 561 παρ. 1 ΚΠολΔ) και χωρίς υπαγωγή του πορίσματος σε νομική έννοια, ώστε να μπορεί να νοηθεί εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου είτε ευθέως είτε εκ πλαγίου για έλλειψη νόμιμης βάσεως. Εξάλλου, το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, εισάγοντας ως νομικό κανόνα την «αρχή της αναλογικότητας», επιβάλλει σε όλα τα κρατικά όργανα, συνεπώς και τα δικαιοδοτικά, κατά τη στάθμιση των εκατέρωθεν δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, να λαμβάνουν υπόψη τους την εκάστοτε αντιστοιχία μεταξύ των χρησιμοποιούμενων μέσων και του σκοπού που επιδιώκεται εκάστοτε (βλ. ΟλΑΠ 43/2005). ΄Ετσι, σε περίπτωση προσδιορισμού του ποσού της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, το Δικαστήριο της ουσίας δεν πρέπει μεν να υποβαθμίζει την απαξία της πράξεως επιδικάζοντας χαμηλό ποσό, όμως συγχρόνως δεν πρέπει, με ακραίες εκτιμήσεις, να καταλήγει σε εξουθένωση του ενός μέρους και αντίστοιχο υπέρμετρο πλουτισμό του άλλου, διότι τούτο υπερακοντίζει το σκοπό που επιδίωξε ο νομοθέτης, ήτοι την αποκατάσταση της τρωθείσας διά της αδικοπραξίας κοινωνικής ειρήνης (βλ. ΑΠ 1673/2017, δημοσιευμένη στη Νόμος, ΑΠ 132/2006 Αρμ 2006.757, EφΘεσ 620/2018, ΕφΠειρ 354/2016, δημοσιευμένες στη Νόμος, Γεωργιάδη, σε: ΑΚ Γεωργιάδη – Σταθοπούλου, άρθρο 932, αρ. 22 επ., όπου και περαιτέρω παραπομπές,Στ. Πατεράκη, Η χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, 1995, σελ. 324 επ).
ΙΙ. Περαιτέρω, ο από το άρθρο 300 ΑΚ ισχυρισμός (ένσταση) συνυπαιτιότητας, ισχύει και επί εξωσυμβατικής ευθύνης για αποζημίωση, έχει δε, ως συνέπεια, αν γίνει δεκτός, τη δυνατότητα του δικαστηρίου να μην επιδικάσει αποζημίωση ή να μειώσει το ποσό αυτής. Πότε συντρέχει τέτοια περίπτωση κρίνεται εκάστοτε από το σύνολο των περιστατικών καθώς και από τις κρατούσες ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις. Ειδικότερα, πρώτα εξετάζεται, αν ο συνηθισμένος επιμελής άνθρωπος μπορούσε με κατάλληλη ενέργεια ή παράλειψη να αποφύγει στη συγκεκριμένη περίπτωση τη ζημία ή να την περιορίσει και δεύτερον, αν εκείνος που ζημιώθηκε όφειλε, ως έντιμος και επιμελής κοινωνικός άνθρωπος, να προβεί στη δυνατή αυτή ενέργεια ή παράλειψη (ΑΠ 289/1997, ΕφΑιγ 6/2017, δημοσιευμένες στη Νόμος)
Στην προκειμένη περίπτωση από την ένορκη κατάθεση του μάρτυρα του εναγόμενου (ο ενάγων πρωτόδικα δεν εξέτασε μάρτυρα) και την ανωμοτί αμφοτέρων των διαδίκων, που περιλαμβάνονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, απ όλα τα έγγραφα που προσκομίζουν και επικαλούνται οι διάδικοι, τα οποία (έγγραφα) λαμβάνονται υπόψη όλα ανεξαιρέτως, είτε προς άμεση, είτε προς έμμεση απόδειξη (άρθρο 395 ΚΠολΔ), μεταξύ των οποίων είναι και αυτά της σχηματισθείσας ποινικής δικογραφίας και τα οποία εκτιμώνται, ως και οι με αριθμούς 3002/2014 και 4473/2016 αποφάσεις του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς και Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς αντίστοιχα, που εκδόθηκαν στα πλαίσια της ποινικής διαδικασίας που εχώρησε σχετικά με το επίδικο συμβάν, κατά τα κατωτέρω, για την συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (ΑΠ 1643/2007 ΝοΒ 2008.411, ΑΠ 1286/2003 ΧρΙΔ 2004.245, ΕφΘεσ. 397/2010 Αρμ. 2011.957, Εφ Θεσ. 790/2009 Αρμ. 2010.48), από την επισκόπηση των φωτογραφιών, των οποίων η γνησιότητα δεν αμφισβητείται (άρθρα 444 αριθ. 3, 448 παρ. 2 και 457 παρ. 4 ΚΠολΔ), χωρίς, όμως, η ρητή αναφορά ορισμένων εκ των ανωτέρω εγγράφων να προσδίδει σ` αυτά αυξημένη αποδεικτική δύναμη σε σχέση με τα λοιπά επικαλούμενα και προσκομιζόμενα από τους διαδίκους έγγραφα, για τα οποία δεν γίνεται ειδική για το καθένα μνεία, που είναι όμως ισοδύναμα και όλα ανεξαιρέτως συνεκτιμώνται για την ουσιαστική διάγνωση της ένδικης διαφοράς (ΑΠ 1628/2003 ΕλλΔνη 2004.723) και από τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, τα οποία λαμβάνει υπόψη του το Δικαστήριο αυτεπάγγελτα και χωρίς απόδειξη (άρθρο 336 παρ. 4 ΚΠολΔ) αποδεικνύονται τα εξής πραγματικά περιστατικά: Στις 21-01-2011 και περί ώρα 14.15 ο ενάγων, επιβαίνοντας στο όχημά του, μετέβη σε πρατήριο υγρών καυσίμων, κείμενο επί της συμβολής των οδών …. και …… Το ανωτέρω πρατήριο διέθετε δύο εισόδους-εξόδους, ήτοι μία (είσοδο-έξοδο) επί της οδού …. και έτερη (είσοδο-έξοδο) επί της οδού ….. Σημειωτέον ότι ο ενάγων ήθελε, αφού ανεφοδίαζε με βενζίνη το όχημά του, να χρησιμοποιήσει την έξοδο από την οδό …., προκειμένου, μέσω αυτής, να μεταβεί στην Δραπετσώνα, που είναι η κατοικία του. Την αυτή ώρα κατέφθασε στο ανωτέρω πρατήριο υγρών καυσίμων και ο εναγόμενος, ο οποίος στάθμευσε το επαγγελματικό όχημά του (ταξί), προκειμένου να το ανεφοδιάσει με πετρέλαιο, επί της εξόδου του πρατηρίου επί της οδού ………, παρεμποδίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη χρήση της ως άνω εξόδου σε έτερους οδηγούς-πελάτες του πρατηρίου, και εν προκειμένω στο ενάγοντα, ο οποίος, κατά τα προαναφερόμενα, επιθυμούσε να εξέλθει του πρατηρίου μέσω αυτής. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, ο ενάγων, εκνευρισμένος, ζήτησε από τον εναγόμενο να απομακρύνει το αυτοκίνητό του, προκειμένου να μπορέσει να εξέλθει με το όχημά του, μέσω της εξόδου αυτής, πλην, όμως ο εναγόμενος του συνέστησε αφ ενός μεν να τον περιμένει για λίγο, ώστε να ολοκληρωθεί και ο εφοδιασμός του δικού του οχήματος άλλως να χρησιμοποιήσει την έτερη έξοδο του πρατηρίου. Τότε ο ενάγων απευθύνθηκε σ αυτόν με ειρωνικό ύφος, λέγοντάς του «είσαι έξυπνος;» τουλάχιστον τρείς με τέσσερις φορές, ενώ ακολούθως κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος του εξυβρίζοντάς τον με τις φράσεις «είσαι καραγκιόζης εσύ και όλη σου η οικογένεια» και «γαμώ την Παναγία σου” (βλ. ιδίως την από 16.5.2011 ένορκη κατάθεση του αυτόπτη μάρτυρα, υπαλλήλου του ως άνω πρατηρίου υγρών καυσίμων-………, που λήφθηκε στα πλαίσια της προηγηθείσας ποινικής διαδικασίας για το ένδικο συμβάν). Εξαιτίας των ύβρεων και της εν γένει επιθετικής και προσβλητικής συμπεριφοράς του ενάγοντος, ο εναγόμενος έχασε την ψυχραιμία του, τον εξύβρισε και αυτός με τις φράσεις «καραγκιόζη και βλάκα» και με απότομη κίνηση της κεφαλής του έπληξε αυτόν στο πρόσωπο και ακολούθως έπιασε με λαβή το κεφάλι του ενάγοντος με τα χέρια του και του κατάφερε με δύναμη τρία χτυπήματα σ αυτό, με αποτέλεσμα ο ενάγων, πλήρως αιφνιδιασμένος και άνευ περιθωρίου αντίδρασης, να επιπέσει επί του εδάφους και να υποστεί, εκ των ως άνω χτυπημάτων του εναγόμενου, εκχυμώσεις κάτω βλεφάρων οφθαλμών, κρανιοεγκεφαλική κάκωση, τραυματική υπαραχνοειδή αιμορραγία, κάκωση θώρακα και κάταγμα ρινός, ήτοι επικίνδυνη σωματική βλάβη, αφού από τον τρόπο που τελέσθηκε η ανωτέρω πράξη του εναγόμενου, τη βιαιότητα της επίθεσης, σε συνδυασμό και με το ευπαθέστατο σημείο, αυτό του προσώπου, όπου ιδίως καταφέρθηκαν τα χτυπήματα, μπορούσαν να προκαλέσουν στον ενάγοντα κίνδυνο για τη ζωή του και βαριά σωματική του βλάβη. Αμέσως μετά το επεισόδιο ο ενάγων μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας «Αγιος Παντελεήμων», όπου διαπιστώθηκε ότι έχει υποστεί τις παραπάνω αναφερόμενες σωματικές βλάβες. Εκεί παρέμεινε για νοσηλεία μέχρι τις 26.1.2011, οπότε και εξήλθε με σύσταση να απέχει από την εργασία του επί 25 ημέρες (βλ. ιδίως το από από 26-01- 2011 εξιτήριο καθώς και την υπ’ αριθμ. πρωτ. …./31-01-2011 ιατροδικαστική έκθεση, από τα οποία προκύπτουν με σαφήνεια η ανωτέρω αποδειχθείσα σωματική βλάβη του ενάγοντος). Για την ως άνω αδικοπρακτική συμπεριφορά του εναγόμενου ασκήθηκε, κατόπιν έγκλησης του ενάγοντος, ποινική δίωξη εναντίον του για τις αξιόποινες πράξεις α) της επικίνδυνης σωματικής βλάβης και β) της εξύβρισης, παραπέμφθηκε δε αυτός (εναγόμενος) να δικασθεί ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς. Το τελευταίο με την με αριθμό 3002/2014 απόφασή του κήρυξε ένοχο τον εναγόμενο-κατηγορούμενο για το αδίκημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης αναγνωρίζοντάς του την ελαφρυντική περίσταση του άρθρου 84 παρ.2γ του ΠΚ (ήτοι ότι στην πράξη του αυτή ωθήθηκε από ανάρμοστη συμπεριφορά του παθόντος-ενάγοντος) και του επέβαλε ποινή φυλάκισης 5 μηνών, ενώ για το διαπραχθέν από τον τελευταίο (εναγόμενο) αδίκημα της εξύβρισης έπαυσε προσωρινά την ποινική δίωξη υφ` όρον, ενώ με την με αριθμό 4473/2016 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιώς, δικάσαντος, ερήμην του εναγόμενου την ασκηθείσα απ αυτόν έφεσή του κατά της ως άνω απόφασης, έπαυσε υφ όρον, κατ άρθρο 9 του Ν.4411/2016 την εκτέλεση της επιβληθείσας σε βάρος του ως άνω ποινής. Με βάση τα ως άνω πραγματικά περιστατικά ως αυτά προέκυψαν από τη συνεκτίμηση του εισφερόμενου στο Δικαστήριο ως άνω αποδεικτικού υλικού προέκυψε αφ ενός μεν η προπεριγραφείσα ως άνω αδικοπρακτική συμπεριφορά του εναγόμενου, που είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση των ως άνω σωματικών βλαβών σε βάρος του ενάγοντος αφ ετέρου δε ότι στην επέλευση αυτής (ζημιογόνα συμπεριφορά του εναγόμενου) συνετέλεσε και πταίσμα του ίδιου ενάγοντος, που ανέρχεται σε ποσοστό 30%, ο οποίος με την ανάρμοστη, εριστική και προσβλητική ως άνω συμπεριφορά του έφερε εκτός εαυτού τον εναγόμενο, ειρωνευόμενος και καθυβρίζοντάς τον, με αποτέλεσμα ο τελευταίος, υπερβαίνοντας, βέβαια, και αυτός τα επιτρεπτά από τις κοινωνικές συνθήκες όρια, «απαντώντας» στην εξυβριστική συμπεριφορά του ενάγοντος, να χάσει την ψυχραιμία του και τον αυτοέλεγχό του, να του επιτεθεί και να τον χτυπήσει. Επομένως, δεν έσφαλε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο ως προς την εφαρμογή του νόμου και την εκτίμηση των αποδείξεων, που με την εκκαλουμένη απόφαση, έστω και με ελλιπή εν μέρει αιτιολογία, που συμπληρώνεται παραδεκτά με την παρούσα απόφαση (άρθρο 534 ΚΠολΔ), δέχθηκε συνυπαιτιότητα του παθόντος-ενάγοντος στην πρόκληση της ένδικης σε βάρος του αδικοπραξίας και δη κατά το προαναφερόμενο ποσοστό, κάνοντας εν μέρει δεκτή ως βάσιμη και κατ ουσίαν την προβληθείσα από τον εναγόμενο σχετική εκ του άρθρου 300 ΑΚ νόμιμη, με βάση την προηγηθείσα υπό στοιχ.ΙΙ νομική σκέψη, ένσταση συντρέχοντος πταίσματος του ενάγοντος και οι σχετικοί περί του αντιθέτου πρώτος, δεύτερος και έβδομος λόγος της έφεσης, κατ ορθή εκτίμηση αυτών, πρέπει να απορριφθούν ως ουσία αβάσιμοι. Από τη συνεκτίμηση επίσης του ίδιου ως άνω αποδεικτικού υλικού αποδείχτηκε ότι ο ενάγων για την αποκατάσταση της ως άνω προκληθείσας σωματικής του βλάβης και ειδικότερα για τη νοσηλεία του, τη διενέργεια εξετάσεων καθώς και την εν γένει παρακολούθηση της πορείας της υγείας του δαπάνησε α) το συνολικό ποσό των 1.156,01 ευρώ και β) για τις μετακινήσεις του με ταξί από την οικία, στην οποία διέμενε στην Δραπετσώνα, προς το νοσοκομείο της Νίκαιας «ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ» αλλά και το ΓΝΑ.Γ.ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ, προκειμένου να υποβληθεί στις απαιτούμενες εξετάσεις το συνολικό ποσό των 80,03 ευρώ, και ως εκ τούτου, για όλες τις παραπάνω αιτίες υπέστη συνολική ζημία, 1.236,04 ευρώ, κρίση, σημειωτέον, της εκκαλουμένης που δεν πλήττεται με την ένδικη έφεση, το οποίο, όμως, πρέπει να περιοριστεί κατά το ποσοστό (30%) κατά το οποίο κρίθηκε ο ίδιος συνυπαίτιος της σε βάρος του αδικοπραξίας, και ως εκ τούτου δικαιούται για τις ως άνω αιτίες το ποσό των 865,20 ευρώ (1.236,04-30%). Απορριπτέο, όμως, ως αβάσιμο κατ ουσίαν τυγχάνει το αιτούμενο με την αγωγή ποσό των 1.400 ευρώ, που αφορά την πλασματική δαπάνη που θα κατέβαλε ο ενάγων, αν προσλάμβανε για την περιποίησή του άλλο τρίτο πρόσωπο ως αποκλειστική νοσοκόμα, λόγω της υποτιθέμενης, κατά τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο για το χρονικό διάστημα από 21.1.2011 έως 26.1.2011, ανικανότητάς του για αυτοεξυπηρέτηση, υπηρεσίες που του προσέφερε η μητέρα του, καθώς, το είδος των σωματικών βλαβών που υπέστη ο ενάγων, κατά τα προαναφερόμενα (κάταγμα ρινός, εκχυμώσεις, κρανιοεγκεφαλική κάκωση κλπ) κατά την κρίση του Δικαστηρίου, με βάση και τα διδάγματα της κοινής πείρας, δεν ήταν τέτοιο που να του αποκλείει την αυτονομία και την επάρκειά του για αυτοεξυπηρέτηση και αντιμετώπιση των προσωπικών καθημερινών αναγκών, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, και δη αυτών που ο ίδιος εκθέτει στην αγωγή του, ήτοι λήψη φαρμάκων, χορήγηση τροφής, ατομική υγιεινή, ώστε να απαιτείται η πρόσληψη αποκλειστικής νοσοκόμου, ως αυτός αβασίμως ισχυρίζεται, προσέτι δε ουδόλως προσκομίζεται από αυτόν, που φέρει και το σχετικό βάρος απόδειξης, ιατρική βεβαίωση ότι είχε ανάγκη προσλήψεως αποκλειστικής νοσοκόμου, κατά το αιτούμενο στην αγωγή χρονικό διάστημα, διότι δεν είχε την δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης (βλ.σχετ.ΕφΛαμ 155/2010, δημοσιευμένη στη Νόμος), πέραν του ότι οι ως άνω ανάγκες του ενάγοντος, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, καλύπτονταν επαρκώς από το νοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς να χρήζει βοήθειας αυτός τρίτου προσώπου και δη επί 24ωρου βάσεως, ως αβασίμως επικαλείται. Δεν έσφαλε, επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που με παρόμοιες με την παρούσα αιτιολογίες, απέρριψε ως ουσία αβάσιμο το σχετικό κονδύλιο και ως εκ τούτου ο περί του αντιθέτου σχετικός 4ος λόγος της έφεσης πρέπει να απορριφθεί ως ουσία αβάσιμος. Από το ίδιο, επίσης, αποδεικτικό υλικό και παρά τα αβασίμως υποστηριζόμενα από τον ενάγοντα τόσο με την κρινόμενη αγωγή του όσο και στην ένδικη έφεσή του δεν αποδείχτηκε απ αυτόν, που φέρει και το σχετικό βάρος απόδειξης (άρθρο 338 παρ.1 ΚΠολΔ) ότι κατά τη διάρκεια του ένδικου συμβάντος φορούσε γυαλιά οράσεως, τα οποία μάλιστα συνεπεία του τραυματισμού του καταστράφηκαν, αιτούμενος για την ως άνω αιτία το ποσό των 220 ευρώ που δαπάνησε, δήθεν, για την αντικατάστασή τους. Η κρίση, μάλιστα, αυτού του Δικαστηρίου, ως προς την αβασιμότητα του ως άνω κονδυλίου, ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο ίδιος ο ενάγων, στην από 22.1.2011 ένορκη εξέτασή του, επέχουσα θέση εγκλήσεως, που λήφθηκε, αμέσως μετά το συμβάν, στα πλαίσια της προηγηθείσας ποινικής διαδικασίας, ουδέν σχετικά με το θέμα αυτό αναφέρει, ενώ προσέτι εξεταζόμενος ανωμοτί ως πολιτικώς ενάγων ενώπιον του ως άνω ποινικού Δικαστηρίου (Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιώς, στη συνεδρίαση αυτού που έλαβε χώρα, στις 12.6.2014), κατέθεσε επί λέξει, σε σχετική ερώτηση «Δε φορούσα γυαλιά εκείνη τη στιγμή νομίζω….». Ως εκ τούτου, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο στην ίδια κρίση κατέληξε, ήτοι απέρριψε ως αναπόδεικτο και ως εκ τούτου ουσία αβάσιμο το σχετικό κονδύλιο δεν έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων, και ο σχετικός λόγος της έφεσης (5ος στο εφετήριο) πρέπει να απορριφθεί ως ουσία αβάσιμος. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι ο ενάγων εξαιτίας της ως άνω αδικοπρακτικής συμπεριφοράς του εναγόμενου υπέστη ηθική βλάβη. Δικαιούται αυτός, συνεπώς, ενόψει και της προηγηθείσας υπό στοιχ.Ι νομικής σκέψης, να αξιώσει από τον εναγόμενο χρηματική ικανοποίηση για την αποκατάσταση αυτής και δη το ποσό των 3.000 ευρώ- πέραν του επιδικασθέντος ποσού των 44 ευρώ που του επιδικάστηκε με την προαναφερόμενη απόφαση του Μονομελούς Πλημ/κειου Πειραιώς, για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη- το οποίο κρίνεται εύλογο και δίκαιο, λαμβανομένων υπόψη των κατά νόμο στοιχείων, ως αυτά αναφέρθηκαν στην ίδια ως άνω μείζονα σκέψη της παρούσας και συγκεκριμένα του είδους της προσβολής που ο ενάγων υπέστη, της έκτασης της βλάβης του, την σωματική και ψυχική ταλαιπωρία που υπέστη για την αποκατάσταση αυτής, των συνθηκών τέλεσης της αδικοπραξίας του εναγόμενου, της βαρύτητας του πταίσματος του τελευταίου αλλά και της συνυπαιτιότητας του ενάγοντος στην πρόκλησή της σε συνδυασμό με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των διαδίκων, και δη την μέση του ενάγοντος, που εργάζεται σε ναυτιλιακή εταιρία, με μηνιαίες αποδοχές 1.500 ευρώ, χωρίς να βαρύνεται με υποχρεώσεις προς τρίτους, και την αδύναμη οικονομική κατάσταση του υπόχρεου-εναγόμενου, αυτοκινητιστή στο επάγγελμα, πατέρα τριών παιδιών, με περιορισμένα εισοδήματα, που δεν ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ μηνιαίως, βαρυνόμενου με δάνεια προς τράπεζες, που, λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει, προέβη στην υποβολή της από 27.1.2014 αίτησής του ενώπιον του Ειρηνοδικείου Πειραιά για την υπαγωγή του στο νόμο περί υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Η καταβολή δε του ποσού αυτού, αν και δεν μπορεί να εξαφανίσει τη ζημία επί του καθαρώς ηθικού αγαθού της τιμής και της υγείας του ενάγοντος είναι εντούτοις σε θέση να αμβλύνει ως ένα βαθμό τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκάλεσε σ` αυτόν. Τυχόν μεγαλύτερο ποσό και δη το αιτούμενο από τον ενάγοντα ποσό των 18.000 ευρώ, θα αποτελούσε ακραία εκτίμηση και θα κατέληγε σε οικονομική εξουθένωση του εναγόμενου με αντίστοιχο υπέρμετρο πλουτισμό του ενάγοντος και σε παραβίαση ως εκ τούτου της συνταγματικώς κατοχυρωμένης δικαιϊκής αρχής της αναλογικότητας, που εξειδικεύεται στο ζήτημα του προσδιορισμού του ύψους της χρηματικής ικανοποιήσεως με τα κριτήρια που λαμβάνει υπόψη του το Δικαστήριο για τον καθορισμό του ευλόγου ποσού, σύμφωνα και με όσα εκτέθηκαν στη σχετική νομική σκέψη της παρούσας. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, επομένως, που με την εκκαλουμένη απόφασή του προσδιόρισε την χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη ο ενάγων στο ποσό των 1.500 ευρώ, έσφαλε ως προς την ορθή εφαρμογή του νόμου και εκτίμηση των αποδείξεων και συνεπώς πρέπει να γίνουν εν μέρει δεκτοί ως βάσιμοι και κατ ουσίαν οι σχετικοί 3ος και 6ος λόγος έφεσης, κατ ορθή εκτίμηση αυτών.
Κατ΄ακολουθίαν των προεκτεθέντων, μη υπάρχοντος άλλου λόγου έφεσης προς εξέταση, πρέπει η ένδικη έφεση να γίνει δεκτή ως βάσιμη στην ουσία της και να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη στο σύνολό της ( και δη και ως προς λοιπά ως άνω κεφάλαιά της που δεν ανατράπηκαν με την παρούσα απόφαση, κατά τα προαναφερόμενα, είτε γιατί δεν προσβλήθηκαν με την έφεση του ενάγοντος είτε γιατί οι σχετικοί λόγοι της έφεσης απορρίφθησαν) για την ενότητα της εκτέλεσης, η οποία θα επιτευχθεί με την παρούσα απόφαση (ΑΠ 748/1984 ΕλλΔνη 26.642), αναγκαίως δε και κατά την διάταξή της περί δικαστικής δαπάνης που αφορά την εν μέρει παραδοχή της αγωγής που θα καθοριστεί εξαρχής. Και τούτο διότι από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 535 παρ. 1, 176, 178, 183, 189 παρ. 1 περ. γ` και 191 ΚΠολΔ, σαφώς συνάγεται ότι το Εφετείο, που εξαφανίζει είτε εν όλω είτε εν μέρει την πρωτόδικη απόφαση και αποφασίζει οριστικώς επί της υποθέσεως, εξαφανίζει και την περί δικαστικών εξόδων διάταξη της τελευταίας και προσδιορίζει τα δικαστικά έξοδα για αμφοτέρους τους βαθμούς δικαιοδοσίας, εφόσον, όπως εν προκειμένω, προβάλλεται σχετικό αίτημα του διαδίκου (ΑΠ 192/1998, δημοσιευμένη στη Νόμος). Στη συνέχεια, αφού διακρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο για κατ’ ουσίαν έρευνα πρέπει η αγωγή να γίνει δεκτή εν μέρει ως βάσιμη και στην ουσία της και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των 3.865,20 (865,20+3.000) ευρώ με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την πλήρη εξόφληση. Μέρος, τέλος, των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος-εκκαλούντος και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας, πρέπει, κατά το νόμιμο σχετικό αίτημά του, να επιβληθούν σε βάρος του εναγομένου-εφεσιβλήτου, λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας των διαδίκων, όπως ορίζεται στο διατακτικό, ενώ πρέπει να διαταχθεί η επιστροφή του προκατατεθέντος παραβόλου, ποσού 100 ευρώ στον εκκαλούντα, λόγω της κατ΄ουσίαν παραδοχής του ένδικου μέσου που άσκησε(άρθρο 495 παρ.3 ΚΠολΔ), κατά το διατακτικό οριζόμενα.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και κατ` ουσίαν την έφεση κατά της υπ΄ αριθμ. 2275/2018 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία εκδόθηκε, αντιμωλία των διαδίκων, κατά την τακτική διαδικασία.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη ως άνω απόφαση.
ΚΡΑΤΕΙ την υπόθεση και
ΔΙΚΑΖΕΙ την από 2.12.2013 και με αριθμό κατάθεσης δικογράφου …../23.12.2013 αγωγή.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει την αγωγή.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον εναγόμενο να καταβάλει στον ενάγοντα το ποσό των τριών χιλιάδων οκτακοσίων εξήντα πέντε ευρώ και είκοσι λεπτών (3.865,20 ευρώ), με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τον εναγόμενο-εφεσίβλητο σε μέρος των δικαστικών εξόδων του εκκαλούντος-ενάγοντος και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των πεντακοσίων (500) ευρώ.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή του προκατατεθέντος υπ΄αριθμ………… e-παραβόλου, ποσού εκατό (100) ευρώ, στον εκκαλούντα.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε στο ακροατήριο του δικαστηρίου σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στον Πειραιά, στις 6-2-2020 απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ