Αριθμός 504/2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Ευαγγελία Πανταζή, Εφέτη, και από τη Γραμματέα Γ. Λ.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κρινόμενη, από 20-7-2016 με ΓΑΚ …… και ΕΑΚ ………. έφεση, του ηττηθέντος ενάγοντος κατά της υπ` αριθμ. 1210/2016 οριστικής απόφασης, του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων, κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 647επ.ΚΠολΔ, επί αγωγής, που άσκησε ο ήδη εκκαλών εις βάρος των εναγομένων και ήδη εφεσιβλήτων, αρμοδίως φερόμενη ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (άρθρο 19 ΚΠολΔ), ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα [άρθρα 495 παρ. 1, 499, 500, 511, 513, 516, 517, 518 παρ. 2, όπως η τελευταία αυτή διάταξη αντικαταστάθηκε με το άρθρο τρίτο του άρθρου 1 του Ν. 4335/2015, σύμφωνα, δε, με την παρ. 2 του άρθρου ένατου του άρθρου 1 του ιδίου ως άνω νόμου, εφαρμόζεται και στην προκειμένη περίπτωση, αφού η υπό κρίση έφεση κατατέθηκε μετά την 1-1-2016, (άρθρ.520 παρ. 1 και 591 παρ. 1 ΚΠολΔ), εφόσον οι διάδικοι δεν επικαλούνται, ούτε προκύπτει από τα σχετικά έγγραφα της δικογραφίας επίδοση της εκκαλούμενης απόφασης και, επιπλέον, δεν έχει παρέλθει διετία από τη δημοσίευσή της. Πρέπει, επομένως, εφόσον για το παραδεκτό αυτής καταβλήθηκε το παράβολο […….. ΣΕΙΡΑ Α’ Δημοσίου ταμείου, …….. και .…….. ΣΕΙΡΑ Α’ ΤΑΧΔΙΚ] που προβλέπεται από τη διάταξη του άρθρου 495 παρ. 4 ΚΠολΔ, όπως αυτή προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του Ν. 4055/2012, το δε εδαφ. β` αυτής προστέθηκε με το άρθρο 93 παρ 1 του ν. 4139/2013, να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω, κατά την ίδια διαδικασία, ως προς το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της (άρθρα 518 παρ. 2, 533 παρ. 1 του του ΚΠολΔ).
Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1002 και 1117 ΑΚ, 1, 2 § 1, 4 § 1, 5 και 13 του ν. 3741/1929,που διατηρήθηκε σε ισχύ και μετά την εισαγωγή του ΑΚ(άρθ. 54 ΕισΝΑΚ), συνάγεται ότι στην οριζόντια ιδιοκτησία ιδρύεται, κυρίως μεν, χωριστή κυριότητα σε όροφο οικοδομής ή διαμέρισμα ορόφου, παρεπομένως, δε, αναγκαστική συγκυριότητα, που αποκτάται αυτοδικαίως κατ’ ανάλογη μερίδα στα μέρη του όλου ακινήτου που χρησιμεύουν σε κοινή από όλους τους οροφοκτήτες χρήση, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται, κατ’ ενδεικτική στις διατάξεις αυτές απαρίθμηση, το έδαφος, οι αυλές, η στέγη κ.λπ. Ο προσδιορισμός των κοινοκτήτων και κοινοχρήστων μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται, κατ’ ενδεικτική στις διατάξεις αυτές απαρίθμηση, το έδαφος, οι αυλές, η στέγη κ.λπ. Ο προσδιορισμός των κοινοκτήτων και κοινοχρήστων αυτών μερών γίνεται, είτε με τη συστατική της οροφοκτησίας δικαιοπραξία, είτε με ιδιαίτερες συμφωνίες μεταξύ όλων των οροφοκτητών κατά τα άρθρα 4 § 1, 5 και 13 του άνω ν. 3741/1929. Αν, όμως, δεν ορίζεται τίποτε από την ως άνω δικαιοπραξία ούτε με ιδιαίτερες συμφωνίες, τότε ισχύει ο προσδιορισμός που προβλέπεται από τις ανωτέρω διατάξεις (ΟλΑΠ 7/1992 ΕλΔ 33.751, ΑΠ 306/2004 ΕλΔ 45.1425, ΑΠ 1633/2003 ΕλΔ 45. 791, ΑΠ 922/1998 ΕλΔ 39.160). Εξάλλου, από τις ως άνω διατάξεις προκύπτει ότι κάθε ιδιοκτήτης ορόφου ή διαμερίσματος, εφόσον δεν υφίσταται κανονισμός ή δεν ορίζεται σε τούτο διαφορετικά, μπορεί να κάνει απόλυτη χρήση των κοινών πραγμάτων, με τον όρο να μη βλάπτει τα δικαιώματα των λοιπών ιδιοκτητών, ούτε να μεταβάλει το συνηθισμένο προορισμό τους (ΑΠ 357/2006 ΕλΔ 47.819, ΑΠ 1830/2005 ΕλΔ 47.504, ΑΠ 36/2005 ΕλΔ 46.1463, ΑΠ 185/2003 ΕλΔ 44.778). Όταν δεν υπάρχει συμβατικός καθορισμός, ως κριτήριο για τον καθορισμό ενός πράγματος ως κοινόχρηστου λαμβάνεται ο, κατά την φύση του, προορισμός του προς εξυπηρέτηση του συνόλου των συνιδιοκτητών (ΑΠ Ολ 5/1991,ΑΠ 477/1993 ΕλλΔνη 35,1350,ΑΠ 509/1988 ΝοΒ 37,1414).Αν και πότε θίγονται τα δικαιώματα των λοιπών συνιδιοκτητών ή υπάρχει μεταβολή του συνήθους, προορισμού των κοινών μερών, με τη χρήση τους από ορισμένους συνιδιοκτήτες, κρίνεται κατά περίπτωση, με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες και στο πλαίσιο του γενικότερου συμφέροντος της ομαλής λειτουργίας της σχέσης της οροφοκτησίας. Ειδικότερα, βλαπτική για τα δικαιώματα των λοιπών συνιδιοκτητών είναι η χρήση που εμποδίζει ή δυσχεραίνει υπερμέτρως αυτούς στη χρήση των οριζόντιων ιδιοκτησιών τους ή και στη σύγχρηση των κοινών μερών, ενώ μεταβολή του συνήθους προορισμού προκαλείται όταν η συγκεκριμένη χρήση αλλοιώνει τον προορισμό των κοινών μερών, που ορίζεται με δικαιοπρακτική ρύθμιση, ή, σε περίπτωση ελλείψεως της, προκύπτει από τη φύση των πραγμάτων και τον σκοπό που αυτά υπηρετούν κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας στη λειτουργία της οροφοκτησίας, καθώς και από τις συνθήκες της συγκεκριμένης περιπτώσεως (ΑΠ 357/2006 ο.π.). Πότε επέρχεται βλάβη στους άλλους συνιδιοκτήτες είναι ζήτημα πραγματικό, συναρτώμενο προεχόντως προς τον προορισμό του οικοδομήματος και των κατ’ ιδίαν ορόφων ή διαμερισμάτων και προκύπτοντα είτε εκ της φύσεως και του σκοπού του οικοδομήματος, είτε και εκ του τρόπου της προηγηθείσης σταθερά χρησιμοποίησής του (ΕφΑΘ 5472/03 ΕΔΠ 2004.127). Αν δε, με κάποιο όρο του κανονισμού απαγορεύεται σε συνιδιοκτήτη η ενέργεια μεταβολών σε κάθε περίπτωση ή ορισμένη χρήση των κοινών πραγμάτων, η απαγόρευση είναι ισχυρή για όλους, έστω κι αν η παραβίασή της δεν παρακωλύει την χρήση των κοινών ή την άσκηση επ’αυτών των δικαιωμάτων των λοιπών συνιδιοκτητών, δεν μειώνει την ασφάλεια των ιδίων και των ιδιοκτησιών ή της πολυκατοικίας τους και δεν θίγει τον συνήθη προορισμό των ως είρηται πραγμάτων (ΑΠ 100/1998ΝοΒ47, 41, ΑΠ 329/1996 ΕλΔνη37, 1601, ΑΠ 807/1993 ΕλΔνη 36, 189). ΄Ετσι, από τις ως άνω διατάξεις προκύπτει ότι κάθε ιδιοκτήτης ορόφου ή διαμερίσματος, εφόσον δεν υφίσταται κανονισμός ή δεν ορίζεται σε τούτο διαφορετικά, μπορεί να κάνει απόλυτη χρήση των κοινών πραγμάτων, με τον όρο να μη βλάπτει τα δικαιώματα των λοιπών ιδιοκτητών, ούτε να μεταβάλει τον συνήθη προορισμό τους (ΑΠ 357/2006 ΕλΔ 47.819, ΑΠ 1830/2005 ΕλΔ 47.504, ΑΠ 36/2005 ΕλΔ 46.1463, ΑΠ 185/2003 ΕλΔ 44.778). Για την άσκηση της εν λόγω αξίωσης κατά συνιδιοκτήτη, με την οποία επιδιώκεται η άρση της προσβολής, καθώς και η παράλειψη αυτής στο μέλλον, νομιμοποιείται τόσο ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, όσο και κάθε συνιδιοκτήτης (ΑΠ 115/2003 ΕλΔ 44.490, ΑΠ 1472/2001 ΕλΔ 44.978, ΑΠ 432/2001 ΕλΔ 43.443).
Περαιτέρω, από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 297, 298, 786, 787, 792 § 2, 914, 934, 1002, 1099, 113, 117 ΑΚ, 2 § 1 και 5 περ. α΄ του ν. 3741/1929 προκύπτει ότι, σε περίπτωση που ένας ιδιοκτήτης ορόφου ή διαμερίσματος οικοδομής υπαγόμενης στο καθεστώς της οροφοκτησίας καταλάβει παρανόμως και υπαιτίως κοινόχρηστο χώρο της οικοδομής, οι λοιποί ιδιοκτήτες έχουν δικαίωμα να αξιώσουν από αυτόν, πλην άλλων, αποζημίωση για την αποθετική ζημία που υπέστησαν εξαιτίας της καταλήψεως του χώρου τούτου, δηλαδή για το όφελος, το οποίο, κατά το ποσοστό της αναγκαίας συγκυριότητάς τους επί του καταληφθέντος χώρου, θα αποκόμιζαν από τη σύγχρηση τούτου κατά τη διάρκεια της αποκλειστικής χρήσεώς του από εκείνον και το οποίο (όφελος) προσδιορίζεται από τη μισθωτική αξία του ίδιου χώρου. Όπως ορίζει το εδάφιο β΄ του άρθρου 298 ΑΚ, ως διαφυγόν κέρδος (δηλ. αποθετική ζημία) “λογίζεται εκείνο που προσδοκά κανείς με πιθανότητα σύμφωνα με τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων ή τις ειδικές περιστάσεις και ιδίως τα προπαρασκευαστικά μέτρα που έχουν ληφθεί”. Για τη διαμόρφωση έτσι της αποδεικτικής κρίσεως του δικαστή, ως προς την επέλευση και το ύψος της εν λόγω ζημίας στο μέλλον, ο νόμος αρκείται σε πιθανολόγηση και δεν απαιτεί πλήρη απόδειξη. Ως εκ τούτου η ανωτέρω διάταξη έχει μικτό χαρακτήρα, δηλαδή είναι ουσιαστική ως προς τον καθορισμό από αυτή των παραγωγικών της εν λόγω αξιώσεως στοιχείων και δικονομική ως προς την επάρκεια της πιθανολογήσεως του διαφυγόντος κέρδους. Κατά συνέπεια, η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας, περί της υπάρξεως ή μη πιθανότητας επελεύσεως της μελλοντικής ζημίας, ως αναγόμενη στην εκτίμηση της εξελίξεως πραγμάτων, δεν υπόκειται σε αναιρετικό έλεγχο (ΑΠ 516/2007 δημ. ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1306/2003, 549/2002, 1249/1994, 473/1992).
Με την από 10-7-2014 αγωγή του, με αριθμ. κατ. ……., ο ενάγων-εκκαλών ιστορούσε ότι τυγχάνει κύριος των εξής οριζοντίων ιδιοκτησιών, ήτοι του υπό στοιχεία Γ-2 διαμερίσματος του τρίτου ορόφου, της υπό στοιχ. Υ-7 αποθήκης του υπογείου καθώς και της υπό στοιχ. Ρ-2 θέσης στάθμευσης του υπογείου, κείμενων των ως άνω ιδιοκτησιών στην επί των ………., πολυκατοικία, που, δυνάμει της νομίμως μεταγεγραμμένης, υπ’ αριθμ. ……. πράξης σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας και κανονισμού πολυκατοικίας της συμβολαιογράφου Πειραιώς, Άννας Καλλίτση- Παναγοπούλου, έχει υπαχθεί στις διατάξεις του ν. 3741/1929 και των άρθρων 1002 και 1117 ΑΚ. ΄Οτι οι εναγόμενοι, συνιδιοκτήτες, κατά ποσοστό 1/2 εξ αδιαιρέτου, έκαστος, των υπό στοιχ. Ε-1 διαμερίσματος του πέμπτου ορόφου, υπό στοιχ. ΣΤ-1 διαμερίσματος του έκτου ορόφου, υπό στοιχ. Υ-5 αποθήκης του υπογείου και υπό στοιχ. Ρ-4 θέσης στάθμευσης του υπογείου, οριζοντίων ιδιοκτησιών της ίδιας ως άνω πολυκατοικίας, προβαίνουν σε ενέργειες κατά παράβαση του νόμου και του κανονισμού αυτής, παρακωλύοντας τη λειτουργία της, όπως λεπτομερώς περιγράφεται στο δικόγραφο της αγωγής, ζητούσε, δε, κατ’ ορθή εκτίμηση του αγωγικού του δικογράφου, α) να αναγνωριστεί ότι οι εναγόμενοι κατέλαβαν αυθαίρετα τμήμα κοινοχρήστου χώρου – διαδρόμου, έμπροσθεν της υπό στοιχ. Ρ-4 θέσης στάθμευσής τους, επιφανείας περίπου 15 τ.μ., β) να αποδώσουν ελεύθερο τον ως άνω κοινόχρηστο χώρο, γ) να υποχρεωθούν να καταβάλουν σε αυτόν αλληλεγγύως και εις ολόκληρον έκαστος, το ποσό των 494,40 ευρώ, νομιμοτόκως από την επομένη της επίδοσης της αγωγής, ως αποζημίωση για την αποθετική ζημία που υπέστη από την ανωτέρω συμπεριφορά των εναγομένων, δ) να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να παραλείπουν στο μέλλον οποιαδήποτε παρόμοια ενέργεια, που παρακωλύει-αναιρεί τη χρήση του κοινόχρηστου χώρου-διαδρόμου από τον ενάγοντα, με απειλή σε βάρος εκάστου χρηματικής ποινής ύψους 1.000,00 ευρώ για κάθε παράβαση διάταξης της εκδοθησομένης απόφασης.
Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο εξέδωσε την υπ’ αριθμ. 1210/2016 οριστική του απόφαση, με την οποία απέρριψε την από 10-7-2014 αγωγή, ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται, ο ενάγων και ήδη εκκαλών ….., με την υπό κρίση έφεσή του, επικαλούμενος εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και ζητεί να εξαφανισθεί, άλλως μεταρρυθμισθεί η εκκαλουμένη, ώστε να γίνει δεκτή η αγωγή του.
Από την επανεκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων των διαδίκων, που εξετάσθηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, και όλα τα έγγραφα που οι διάδικοι νομίμως επαναπροσκομίζουν με επίκληση, είτε προς άμεση απόδειξη, είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (άρθρα 339 σε συνδ. με 395 ΚΠολΔ), καθώς και από τα διδάγματα της κοινής πείρας που λαμβάνονται υπόψη αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο (άρθρ. 336 περ. δ΄ ΚΠολΔ), αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά:
Οι διάδικοι είναι κύριοι αυτοτελών και ανεξαρτήτων οριζοντίων ιδιοκτησιών (διαμερίσματα) πολυκατοικίας κείμενης στον …..και ……, αποτελούμενης από υπόγειο, ισόγειο (πυλωτή) και έξι πάνω από το ισόγειο ορόφους καθώς και δώμα, η οποία έχει υπαχθεί στις διατάξεις του ν. 3741/1929 και των άρθρων 1002 και 1117 ΑΚ, δυνάμει της νομίμως μεταγραφείσας υπ’ αριθμ. ………. πράξεως συστάσεως οριζοντίου ιδιοκτησίας και κανονισμού πολυκατοικίας της συμβολαιογράφου Πειραιώς, …… Ειδικότερα, ο ενάγων – εκκαλών είναι αποκλειστικός κύριος της υπό στοιχεία Γ-1 οριζόντιας ιδιοκτησίας (διαμερίσματος) του τρίτου ορόφου, της υπό στοιχεία Υ-7 οριζόντιας ιδιοκτησίας (αποθήκης) του υπογείου ορόφου και της υπό στοιχεία Ρ-2 οριζόντιας ιδιοκτησίας (θέσης στάθμευσης) του υπογείου ορόφου της ως άνω πολυκατοικίας, δυνάμει του υπ’ αριθμ. …….. συμβολαίου της ίδιας ως άνω συμβολαιογράφου, νομίμως μεταγεγραμμένου. Οι εναγόμενοι-εφεσίβλητοι είναι συγκύριοι, κατά ποσοστό 1/2 εξ αδιαιρέτου έκαστος, των ακολούθων διηρημένων ιδιοκτησιών της ίδιας ως άνω πολυκατοικίας: Μίας αυτοτελούς οριζόντιας ιδιοκτησίας (μεζονέτας), αποτελούμενης από το υπό στοιχ. Ε-1 διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου και από το υπό στοιχ. ΣΤ-1 διαμέρισμα του έκτου ορόφου, που επικοινωνούν μεταξύ τους με εσωτερική κλίμακα, καθώς και της υπό στοιχεία Υ-5 οριζόντιας ιδιοκτησίας (αποθήκης) του υπογείου ορόφου και της υπό στοιχεία Ρ-4 θέσης στάθμευσης του υπογείου ορόφου, επιφανείας της τελευταίας 12,50 τ.μ., τις οποίες απέκτησαν δυνάμει του υπ’ αριθμ. ….. αγοραπωλητηρίου συμβολαίου της ίδιας ως άνω συμβολαιογράφου, νομίμως μεταγεγραμμένου. Στον υπόγειο όροφο της πολυκατοικίας [γκαράζ], η ράμπα εισόδου – εξόδου του οποίου παρουσιάζει ικανή κλίση 25%, όπως εμφαίνεται στο από Σεπτεμβρίου 2005 προσκομιζόμενο από τους διαδίκους σχεδιάγραμμα – κάτοψη υπογείου των αρχιτεκτόνων μηχανικών …… και ……., κλίση, η οποία, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, δυσχεραίνει σε μεγάλο βαθμό την ορατότητα κάθε οδηγού και μάλιστα, κατά την εκτέλεση ελιγμών οπισθοπορείας, βρίσκονται οι παραπάνω δύο θέσεις στάθμευσης P-2 και P-4, που ανήκουν στους διαδίκους. Πέραν αυτών, υπάρχουν και άλλες δύο θέσεις στάθμευσης, η P-1 και P-3, που ανήκουν σε άλλους συνιδιοκτήτες της πολυκατοικίας και εξυπηρετούν την στάθμευση των δικών τους αυτοκινήτων. Όπως προκύπτει τόσον από τη σύσταση οριζοντίου ιδιοκτησίας όσον και από το ως άνω, από Σεπτεμβρίου 2005 σχεδιάγραμμα – κάτοψη υπογείου των προαναφερόμενων αρχιτεκτόνων μηχανικών, οι παραπάνω θέσεις στάθμευσης αφ’ ενός, μεν, δεν έχουν ίδιο εμβαδόν, ήτοι, οι P-3 και P-4 είναι μεγαλύτερες, με εμβαδόν 12,50 τ.μ. και ευρισκόμενες σε πλεονεκτικότερη θέση εντός του υπογείου γκαράζ, από άποψη διαθέσιμου χώρου για τον ευχερή χειρισμό ελιγμών στάθμευσης και αναχώρησης, αφ’ ετέρου, δε, οι δε P-1 και P-2 είναι μικρότερες, εμβαδού 10,12 τ.μ, η κάθε μία, ευρισκόμενες, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, σε μειονεκτικότερη θέση, όσον αφορά την ευχέρεια που παρέχει ο υπάρχων για κάθε θέση στάθμευσης χώρος, για τη διενέργεια ελιγμών στάθμευσης από ένα μέσο οικογενειακό αυτοκίνητο, προς κατάληψη της τελικής του θέσης ή αναχώρησής του. Στο υπόγειο αυτό γκαράζ υπάρχει κοινόχρηστος διάδρομος, που ξεκινά από την είσοδο και την ράμπα ανόδου – καθόδου του γκαράζ και διατρέχει όλο το μήκος και το πλάτος αυτού, διερχόμενος μπροστά από κάθε μιά από τις παραπάνω θέσεις στάθμευσης, προορισμένος αποκλειστικά να εξυπηρετεί την κίνηση εντός του χώρου του υπογείου ορόφου [γκαράζ], δηλαδή, τη σύγχρηση απ’ όλους τους συνιδιοκτήτες, για την είσοδό τους στο χώρο αυτό και την έξοδό τους από αυτό, τη διενέργεια των κατάλληλων κατά περίπτωση ελιγμών και την ευχερή πρόσβαση στην ανήκουσα στον κάθε συνιδιοκτήτη θέση στάθμευσης, όπως ο χώρος αυτός καθορίζεται ρητώς στο άρθρο 2ο της υπ’ αριθμ. ……. σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας και κανονισμό πολυκατοικίας της Συμβολαιογράφου Πειραιώς …… και όπως αποτυπώνεται στο ως άνω, από Σεπτεμβρίου 2005 σχεδιάγραμμα – κάτοψη υπογείου, που αμφότερα, νόμιμα προσκομίζουν οι διάδικοι. Ο παραπάνω διάδρομος, κοινόχρηστος χώρος ελιγμών αυτοκινήτων, όπως επί λέξει, χαρακτηριστικά ρητώς αναφέρεται στην παραπάνω συστατική της οροφοκτησίας πράξη (άρθρο 2ο, αριθμ.9), αποτελεί, κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 2 του ως άνω κανονισμού, κοινόχρηστο χώρο, προοριζόμενο να εξυπηρετεί περισσότερες από μία ή και όλες τις οριζόντιες ιδιοκτησίες, περαιτέρω, δε, κατ’ άρθρο 3 περ. 1 του ίδιου κανονισμού “…κάθε ιδιοκτήτης οριζόντιας ιδιοκτησίας έχει όλα τα δικαιώματα στα κοινόκτητα και κοινόχρηστα, που ο νόμος ορίζει για τους συνιδιοκτήτες, ανάλογα με το είδος και τον προορισμό τους, με τον όρο να μην εμποδίζει την χρήση τους από τους άλλους δικαιούχους συνιδιοκτήτες.” Επίσης, κατά το αυτό ως άνω άρθρο 2 περ. 2 “..Οι κοινόκτητοι και κοινόχρηστοι χώροι, πράγματα και εγκαταστάσεις πρέπει να είναι πάντοτε ελεύθεροι και να μην γίνεται κατάχρηση χρόνου χρήσης τους από τους δικαιούχους συνιδιοκτήτες. Απαγορεύεται σε κάθε δικαιούχο συνιδιοκτήτη να αφήνει στα κοινόκτητα και κοινόχρηστα …..και άλλα κινητά πράγματα..”. Αποδεικνύεται, περαιτέρω, ότι, από του έτους 2012 τουλάχιστον, σύμφωνα με την κατάθεση του μάρτυρος απόδειξης, ……, οι εναγόμενοι – εφεσίβλητοι, οι οποίοι είναι κάτοχοι και ιδιοκτήτες, δύο αυτοκινήτων, αμφότερων κατασκευής του ιαπωνικού εργοστασίου TOYOTA, του ενός, μοντέλου YARIS, μικρών διαστάσεων, του, δε, έτερου, μοντέλου ….. ογκώδους, τύπου ανοικτού ”αγροτικού”, πολυτελούς μετασκευής, τα οποία, όπως αποδεικνύεται και από τις νόμιμα προσκομιζόμενες από τους διαδίκους φωτογραφίες, η γνησιότητα των οποίων και δεν αμφισβητήθηκε, σταθμεύουν, μόνιμα, ταυτοχρόνως και τα δύο στον υπόγειο χώρο γκαράζ και εναλλάξ, δηλαδή πότε το “μικρό” και πότε το “μεγάλο”, το ένα νόμιμα στην θέση στάθμευσης P-4 που ανήκει στους εναγόμενους και το άλλο στον έμπροσθεν αυτής χώρο, εμβαδού περί τα 15,00 τ.μ., που αποτελεί τμήμα του προαναφερθέντος κοινόχρηστου διαδρόμου ελιγμών αυτοκινήτων πλησίον της εισόδου του γκαράζ, καταλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρη την επιφάνεια αυτού του τμήματος του κοινόχρηστου διαδρόμου, έχοντας μετατρέψει αυτόν σε χώρο στάθμευσης (βλ. προσκομιζόμενες από τους διαδίκους φωτογραφίες), κατά παράβαση των συμφωνημένων μεταξύ των συνιδιοκτητών, που περιλαμβάνονται στην ως άνω σύσταση οριζόντιας ιδιοκτησίας και κανονισμό πολυκατοικίας, που έχουν προσυπογράψει και αποδεχθεί όλοι οι συνιδιοκτήτες, καθορίζοντας τους όρους σύγχρησης των κοινοκτήτων και κοινοχρήστων πραγμάτων, ερχόμενοι, έτσι, σε αντίθεση προς τους, με τον ως άνω κανονισμό επιβεβλημένους περιορισμούς του ως άνω δικαιώματος (ΕφΑθ 1019/1998 ΕΔΠ 2000,18), παρεμποδίζοντας τους λοιπούς συνιδιοκτήτες από την χρήση του κοινόχρηστου διαδρόμου και δυσχεραίνοντας σε μεγάλο βαθμό την διενέργεια ελιγμών με τα αυτοκίνητά τους, τόσον κατά την είσοδο και έξοδο αυτών, λόγω του ότι καταλαμβάνουν τμήμα ακριβώς δίπλα στη ράμπα ανόδου-καθόδου που παρουσιάζει ικανή κλίση, όσον και κατά την διάρκεια εκτέλεσης ελιγμών στάθμευσης [οπισθοπορεία κλπ]. Η κατά τον ως άνω τρόπο χρήση από τους εφεσίβλητους του κοινού πράγματος (κοινόχρηστου διαδρόμου) έχει δημιουργήσει πρόβλημα μεταξύ των συνιδιοκτητών της πολυκατοικίας, που απασχόλησε και την γενική συνέλευση της (βλ. προσκομιζόμενο νόμιμα απόσπασμα από το βιβλίο πρακτικών της 6-4-2014) και έχει δημιουργήσει ένταση στις σχέσεις των διαδίκων που έχει οδηγήσει στην προσφυγή στην Δικαιοσύνη. Ο ενάγων και ήδη εκκαλών έχει στην ιδιοκτησία του την πλέον μειονεκτική θέση στάθμευσης Ρ-2, που βρίσκεται στο βάθος του γκαράζ, “κρυμμένη” σχεδόν πίσω από το κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας (βλ. προσκομιζόμενες νόμιμα φωτογραφίες του χώρου και από Σεπτεμβρίου 2005 κάτοψη υπογείου ορόφου των προαναφερόμενων αρχιτεκτόνων μηχανικών). Εκ του λόγου τούτου, αυτός για εισέλθει στην δική του θέση στάθμευσης και να εξέλθει από αυτήν, πρέπει, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, να ενεργήσει με το αυτοκίνητό του, πολυπλοκότερους και δυσκολότερους ελιγμούς σε σχέση με τους υπόλοιπους συνιδιοκτήτες και επομένως, έχει ανάγκη να χρησιμοποιεί ολόκληρο τον κοινόχρηστο διάδρομο ελιγμών με το τμήμα αυτού, που καταλαμβάνει το σταθμευμένο αυτοκίνητο (όντως αδιάφορου του ποιό από τα δύο). Η προσκομιζόμενη από τους εφεσίβλητους, από 9-9-2014 τεχνική έκθεση του ιδιώτη πολ. μηχανικού ……, σχετικά με την κυκλοφοριακή ροή των οχημάτων εντός του υπογείου της πολυκατοικίας, εκτιμώμενη ελεύθερα από το Δικαστήριο, αναφέρεται σε ιδανικές συνθήκες, όσον αφορά τον χώρο και τους χρησιμοποιούντες αυτόν, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν τις ικανότητες ενός μέσου συνετού οδηγού, ο οποίος είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να διενεργεί ελιγμούς σε ένα στενό υπόγειο χώρο, στον οποίο είναι σταθμευμένα και άλλα αυτοκίνητα, με την ύπαρξη τοίχων γύρω του, περιβάλλον που του δημιουργεί ψυχολογική φόρτιση, στην προσπάθεια αποφυγής των εμποδίων και αποφυγής πιθανής σύγκρουσης και πρόκλησης ζημιάς είτε στο αυτοκίνητό του, είτε στα άλλα σταθμευμένα οχήματα, ενώ δεν δύναται να υποδείξει, ούτε να επιβάλλει τον τρόπο κίνησης και ελιγμών εντός του χώρου του υπογείου γκαράζ του κάθε οδηγού-συνιδιοκτήτη. Επομένως, η αξία της ως άνω τεχνικής έκθεσης περιορίζεται στην διαπίστωση των διαστάσεων μόνο του υπογείου, χωρίς να αποδεικνύεται ότι δεν δυσχεραίνεται η χρήση του κοινόχρηστου διαδρόμου με την στάθμευση του δεύτερου αυτοκινήτου των εφεσιβλήτων. Ειδικότερα, από την ένορκη κατάθεση του μάρτυρος απόδειξης και πατέρα του ενάγοντος….., σύμφωνα με την οποία “..Το 2ο αυτοκίνητο σταθμεύει συνεχώς από το 2012 και μετά…Δεν έχει είσοδο ξεχωριστή, η είσοδος είναι μία. Παρεμποδίζει τον γιό μου εκεί που βάζει το αυτοκίνητο. Ο γιός μου δεν εισέρχεται με την όπισθεν. Δεν μπορεί να κάνει ελιγμό. Δεν μπορεί να βγεί με την όπισθεν δεν έχει ορατότητα..”, αποδεικνύεται η αυθαίρετη και κατά παράβαση των κανονιστικών όρων, περιορισμών και απαγορεύσεων, χρήση του κοινόχρηστου χώρου της συγκεκριμένης πολυκατοικίας, δηλαδή του κοινόχρηστου διαδρόμου ελιγμών αυτοκινήτων του υπογείου γκαράζ, προορισμένου από την κατασκευή του, ως τέτοιου και μόνον και όχι ως χώρου στάθμευσης αυτοκινήτου, από τους εναγόμενους- εφεσίβλητους, με την στάθμευση επ’αυτού, του ενός από τα δύο αυτοκίνητα, ιδιοκτησίας τους, την κατάληψη ικανού τμήματος και την παραμονή σε αυτό επί μακρό χρονικό διάστημα. Η κατ’ αυτόν τον τρόπο σύγχρηση του κοινοχρήστου διαδρόμου, εκ μέρους των εναγομένων – εφεσιβλήτων, είναι βλαπτική για τον εκκαλούντα ενάγοντα και δυσχεραίνει υπέρμετρα τόσον την σύγχρηση του κοινού διαδρόμου, όσον και συνακόλουθα την χρήση της δικής του οριζόντιας ιδιοκτησίας στον υπόγειο όροφο [γκαράζ], δηλαδή της θέσης στάθμευσης Ρ-2. Ανεξαρτήτως τούτου, η με τον παραπάνω τρόπο χρήση από τους εναγόμενους του κοινόχρηστου χώρου του υπογείου, ήτοι, κατά τρόπο που εμποδίζει τη χρήση του εν λόγω κοινόχρηστου χώρου από τους άλλους δικαιούχους συνιδιοκτήτες και χωρίς να αφήνει τον χώρο αυτό, για πάντα ελεύθερο, συνιστά κατάφωρη αθέτηση του έχοντος ισχύ νόμου για τους οροφοκτήτες κανονισμού της πολυκατοικίας (ΑΠ 179/1980 ΝοΒ22, 1472, ΕφΑθ 435/2001 ΕΔΠ 2001, 35, ΕφΘρ 466/2001 ΧρΙΔ2001, 718), ανεξάρτητα, όμως, από την αθέτηση του Κανονισμού της πολυκατοικίας εκ μέρους των εναγόμενων, συνεπεία των παραπάνω ενεργειών τους, οι τελευταίες συνιστούν και παράνομες πράξεις, ως αντικείμενες στις διατάξεις των άρθρων 2 παρ. 1, 3 παρ. 1 και 2,5 παρ. 1 εδ. α` του ν. 3741/1929 και των άρθρων 1002 και 1117 ΑΚ, οι εναγόμενοι, δε μολονότι γνώριζαν το παράνομο και ανεπίτρεπτο των άνω ενεργειών τους, εν τούτοις, αποσκοπώντας στα ωφελήματα που θα είχαν οι ίδιοι από την μεταβολή του κοινόχρηστου χώρου του υπογείου σε χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου τους, χωρίς οποιαδήποτε σχετική απόφαση των συνιδιοκτητών, λαμβανομένη με παμψηφία (ΕφΑθ 474/1996 ΕλΔνη38, 1919), παραβλέποντας τις δυσμενείς συνέπειες που θα είχε αυτό για τους υπόλοιπους συνιδιοκτήτες, προέβησαν από πρόθεση στην παραπάνω ενέργεια, με αποτέλεσμα να βλάψει, κατά τα ανωτέρω, τον ενάγοντα συνιδιοκτήτη, σε τρόπον ώστε, πέραν από την αθέτηση εκ μέρους τους του κανονισμού της πολυκατοικίας, συνεπεία των ίδιων ως άνω πράξεων να υφίσταται και αδικοπραξία (άρθρο 914 ΑΚ) εις βάρος του ενάγοντος συνιδιοκτήτη της πολυκατοικίας και να δικαιούται ο τελευταίος να αξιώσει ως αποζημίωση για την αποθετική του ζημία, το όφελος, που, με πιθανότητα και κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, θα αποκόμιζε, κατά το ποσοστό συγκυριότητάς του στον ανωτέρω χώρο, αν τον είχε συγχρημοποιήσει με τους εναγόμενους, όπως θα δικαιούτο κατά το διάστημα της αυθαίρετης κατάληψής του και το οποίο όφελος προσδιορίζεται από την μισθωτική αξία του ίδιου χώρου, η οποία ανέρχεται στο ποσό των 100 ευρώ το μήνα, ενόψει, δε, του ότι ο ενάγων κατέχει ποσοστό συνιδιοκτησίας επί του όλου οικοπέδου 103/οοο, πρέπει οι εναγόμενοι για τους 32 μήνες, που αυθαίρετα κατέλαβαν τον εν λόγω χώρο και τον χρησιμοποιούσαν, ήτοι από αρχές του έτους 2012 μέχρι το χρόνο άσκησης της αγωγής, να καταβάλουν στον ενάγοντα το ποσό των (10€Χ31μήνες=)310 ευρώ, νομιμότοκα από της επίδοσης της αγωγής, μέχρι την εξόφληση. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που δέχθηκε ότι δεν προκύπτει βλάβη των δικαιωμάτων χρήσης του ενάγοντος ή των άλλων συνιδιοκτητών της ως άνω πολυόροφης οικοδομής από την σύγχρηση του κοινόχρηστου διαδρόμου ελιγμών αυτοκινήτων, που βρίσκεται στον υπόγειο όροφο (γκαράζ) της πολυκατοικίας, από τους εναγόμενους, εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις. Πρέπει, επομένως, αφού γίνει δεκτός, ως κατ’ ουσίαν βάσιμος ο περί εσφαλμένης εκτίμησης των αποδείξεων, μόνος λόγος της έφεσης, όπως και η έφεση στο σύνολό της, να εξαφανιστεί στο σύνολό της, η εκκαλουμένη και, αφού κρατηθεί η υπόθεση και δικαστεί από το παρόν Δικαστήριο (άρθρο 535 § 1 του ΚΠολΔ), να γίνει εν μέρει δεκτή η αγωγή, ως κατ’ ουσίαν βάσιμη και να διαταχθεί η αποβολή των εναγομένων από τον κοινόχρηστο διάδρομο ελιγμών αυτοκινήτων του υπογείου ορόφου της πολυκατοικίας, καθώς και κάθε τρίτου, που έλκει δικαιώματα από αυτούς και να υποχρεωθούν να παραλείπουν στο μέλλον κάθε συναφή ενέργεια, ήτοι, κατάληψη του κοινοχρήστου διαδρόμου και χρήση του ως θέση στάθμευσης των αυτοκινήτων τους. Πρέπει, επίσης, να απειληθεί κατά των εναγομένων χρηματική ποινή διακοσίων ευρώ (200€), για κάθε παράβαση της παρούσας απόφασης, κατ’άρθρ.947 παρ.1 ΚΠολΔ. Τα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας να επιβληθούν σε βάρος των εναγομένων, μειωμένα, όμως, λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας των διαδίκων, κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό (άρθρα 183 και 178 παρ.1 ΚΠολΔ). Τέλος, πρέπει να διαταχθεί η επιστροφή του κατατεθέντος με την άσκηση της έφεσης παραβόλου στον καταθέσαντα αυτό, εκκαλούντα, κατ’ άρθρο 495 παρ. 4 ΚΠολΔ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλίαν των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και κατ’ ουσίαν την από 20-7-2016 έφεση κατά της υπ’ αριθμ. 1210/2016 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά, που εκδόθηκε κατά τη διαδικασία των Μισθωτικών Διαφορών.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη.
ΚΡΑΤΕΙ και δικάζει την από 10-7-2014 αγωγή.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει την αγωγή.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την αποβολή των εναγομένων από τον κοινόχρηστο διάδρομο ελιγμών αυτοκινήτων του υπογείου ορόφου της αναφερόμενης στο σκεπτικό της παρούσας πολυκατοικίας, καθώς και κάθε τρίτου που έλκει δικαιώματα από αυτούς και τους υποχρεώνει να παραλείπουν στο μέλλον κάθε συναφή ενέργεια.
ΑΠΕΙΛΕΙ κατά των εναγομένων χρηματική ποινή διακοσίων ευρώ (200 €) για κάθε παράβαση της παρούσας απόφασης.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, σε βάρος των εφεσιβλήτων-εναγομένων, τα οποία ορίζει μειωμένα στο ποσό των πεντακοσίων ευρώ (500€).
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή του παραβόλου στον καταθέσαντα αυτό εκκαλούντα.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις 13 Αυγούστου 2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ