ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΙΔΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Περίληψη
Διατροφή συζύγου τέκνου, ένσταση διακινδύνευσης ιδίας διατροφής εκκαλεί απόφαση, δεκτή εν μέρει.
Αριθμός απόφασης :
563/ 2020
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Συγκροτήθηκε από το Δικαστή Δημήτριο Καβαλλάρη, Εφέτη, που ορίστηκε από ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Εφετείου Πειραιώς, και τη Γραμματέα Τ.Λ.
AΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η από 10.8.2018 και με αρ. καταθ. δικογράφου ……../2019 έφεση του εναγόμενου και ήδη εκκαλούντος, κατά της με αρ. 2532/2018 οριστικής αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των διαφορών από την οικογένεια, το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση, έχει ασκηθεί νομότυπα κι εμπρόθεσμα, δεδομένου ότι δεν προκύπτει επίδοση της εκκαλούμενης απόφασης (άρθρο 518 §1). Είναι, συνεπώς, παραδεκτή και πρέπει να ακολουθήσει η ουσιαστική έρευνα των λόγων της κατά την ίδια ως άνω ειδική διαδικασία (άρθρο 681 Β ΚΠολΔ σε συνδυασμό με άρθρο 674 § 2 α’ αυτού και ήδη άρθρα 592 επ. ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την τροποποίησή του από το άρθρο 1, άρθρο ένατο του ν.4335/2015). Σημειωτέον ότι για το παραδεκτό της έφεσης δεν απαιτείται η καταβολή παραβόλου, καθόσον οι διαφορές των άρθρων 681Β ΚΠολΔ, όπως η προκειμένη, εξαιρούνται ρητά από το νόμο (άρθρο 495 § 3 εδ. τελ. ΚΠολΔ).
Η ενάγουσα και ήδη εφεσίβλητη με την από την από 6-11-2017 και με αρ. καταθ. ………./7-11-2017, αγωγή της, για τον εαυτό της ατομικά και ως ασκούσα την επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου της Παναγιώτη που απέκτησε κατά τη διάρκεια του γάμου της με τον εναγόμενο, με τον οποίο τελεί σε διάσταση, ζήτησε, να υποχρεωθεί ο τελευταίος να της καταβάλει : α) το ποσό των 265 €, ως μηνιαία διατροφή δική της και β) το ποσό των 445 € ως διατροφή του τέκνου της για χρονικό διάστημα 2 ετών από την επίδοση της αγωγής, προκαταβλητέο εντός του πρώτου τριημέρου εκάστου μηνός, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Η υπόθεση εκδικάσθηκε αντιμωλία των διαδίκων και εκδόθηκε η προσβαλλόμενη με αρ. 2532/2018 απόφαση του ανωτέρω δικαστηρίου, με την οποία η αγωγή έγινε εν μέρει δεκτή και υποχρεώθηκε ο εναγόμενος και ήδη εκκαλών να καταβάλλει στην ενάγουσα το ποσό των 100 € ως μηνιαία διατροφή δική της και το ποσό των 250 € ως διατροφή του τέκνου για λογαριασμό αυτού. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται ο ενάγων και ήδη εκκαλών για τους λόγους που εκθέτει με την έφεσή του, που ανάγονται σε εσφαλμένη ερμηνεία κι εφαρμογή του νόμου κι εκτίμηση των αποδείξεων. Πρέπει, λοιπόν, να ακολουθήσει η ουσιαστική έρευνα των λόγων της έφεσης.
Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1389, 1390, 1391 και 1493 του ΑΚ, (το οποίο εφαρμόζεται αναλόγως), προκύπτει, ότι οι σύζυγοι έχουν αμοιβαία υποχρέωση για διατροφή τους, ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του, το μέτρο δε της διατροφής καθενός από αυτούς προσδιορίζεται με βάση τις ανάγκες του, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες της οικογενειακής ζωής και η εκπλήρωσή του γίνεται με την προσωπική εργασία, τα εισοδήματα και την περιουσία και την απρόσοδη ακόμη (ΟλΑΠ 9/1991) των συζύγων. Σε περίπτωση διακοπής της έγγαμης συμβίωσης, η υποχρέωση διατροφής, που υποκαθιστά στην περίπτωση αυτή την υποχρέωση συνεισφοράς, διέπεται από τους ίδιους, όπως και η τελευταία, κανόνες των παραπάνω άρθρων προσαρμοζόμενη στις ανάγκες πλέον της χωριστής διαβίωσης. Όμως, για τη θεμελίωση αυτής της αξίωσης (διατροφής) απαιτείται είτε ο δικαιούχος της διατροφής σύζυγος να διέκοψε ο ίδιος την έγγαμη συμβίωση για εύλογη αιτία, όπως ρητά ορίζεται στη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 1391 του ΑΚ, είτε, κατ` επέκταση, η διακοπή να προήλθε από την πλευρά του υποχρέου για διατροφή συζύγου. Εύλογη αιτία για τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης είναι οποιοδήποτε γεγονός οφειλόμενο σε υπαιτιότητα του ενός από τους συζύγους (υποχρέου) ή και σε κοινή υπαιτιότητα, που μπορεί να δικαιολογήσει τη διάσπαση της συμβίωσης, χωρίς να ενδιαφέρει ο τρόπος με τον με τον οποίο επέρχεται η διάσπαση (εγκατάλειψη ή αποπομπή) αυτή. Το παραπάνω δικαίωμα υφίσταται και όταν η διακοπή προήλθε από την πλευρά του υπόχρεου για διατροφή συζύγου, ακόμη και αν ο υπόχρεος αναγκάστηκε στη διακοπή της συμβίωσης από παράπτωμα του δικαιούχου. Στην περίπτωση όμως, αυτή, αν το παράπτωμα του δικαιούχου της διατροφής συνιστά λόγο διαζυγίου, περιορίζεται η έκταση της οφειλόμενης σε αυτόν από τον άλλον διατροφής στα απολύτως αναγκαία για τη συντήρησή του (ελαττωμένη διατροφή), μετά από ένσταση του εναγομένου με αντίστοιχο αίτημα και καθορισμό του οφειλόμενου ποσού (ΑΠ 528/2018, ΑΠ 1210/2018, ΑΠ 1552/2013, ΑΠ 1967/2014, ΑΠ 551/2011, ΑΠ 1207/2008, ΑΠ 1217/2007 ΝΟΜΟΣ, ΕφΠειρ 47/2019). Περαιτέρω , από τις διατάξεις των άρθρων 1485, 1486, 1489, 1493 ΑΚ προκύπτει ότι οι γονείς έχουν κοινή και ανάλογη με τις δυνάμεις τους υποχρέωση να διατρέφουν το ανήλικο τέκνο τους, ακόμη και εάν αυτό έχει περιουσία, της οποίας όμως τα εισοδήματα ή το προϊόν της εργασίας του ή άλλα τυχόν εισοδήματά του, δεν αρκούν για τη διατροφή του. Το μέτρο της διατροφής προσδιορίζεται με βάση τις ανάγκες του δικαιούχου, όπως αυτές προκύπτουν από τις συνθήκες ζωής του και περιλαμβάνει τα αναγκαία για τη συντήρηση και εν γένει εκπαίδευσή του έξοδα. Ως συνθήκες ζωής νοούνται οι συγκεκριμένοι όροι διαβίωσης, που ποικίλουν ανάλογα με την ηλικία, τον τόπο κατοικίας, την ανάγκη επιτήρησης και εκπαίδευσης και την κατάσταση της υγείας του δικαιούχου, σε συνδυασμό με την περιουσιακή κατάσταση του υποχρέου. Για να καθοριστεί το ποσό της δικαιούμενης διατροφής αξιολογούνται κατ’ αρχήν τα εισοδήματα των γονέων από οποιαδήποτε πηγή και στη συνέχεια προσδιορίζονται οι ανάγκες του τέκνου, καθοριστικό δε στοιχείο είναι οι συνθήκες της ζωής του, δηλαδή οι όροι διαβίωσής του, χωρίς όμως να ικανοποιούνται οι παράλογες αξιώσεις. Η κατά τα ως άνω υποχρέωση των γονέων προς διατροφή του τέκνου τους βαρύνει αυτούς, κατά το άρθρο 1489 § 2 ΑΚ, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Ο εναγόμενος γονέας προς καταβολή ολόκληρου του ποσού της διατροφής δεν μπορεί να προβάλει κατ’ αρχήν την ένσταση διακινδύνευσης της δικής του διατροφής, εκτός αν επικαλεστεί ότι το τέκνο μπορεί να στραφεί εναντίον άλλου υποχρέου ή ότι μπορεί να διατραφεί από την περιουσία του, την οποία στην περίπτωση αυτή οφείλει να αναλώσει (κατ’ εξαίρεση προς τον κανόνα της ΑΚ 1486 παρ. 2, ΑΠ 676/2000 ΕλΔνη 41 σελ. 1597, ΕφΘεσ 1439/2005 ΝΟΜΟΣ Ανδρουλιδάκη στον ΑΚ Γεωργιάδη – Σταθόπουλου άρθρου 1487 αριθ. 47 και 58). Ως άλλος υπόχρεος νοείται και ο άλλος γονέας, σε σχέση όμως με τον οποίο ο εναγόμενος έχει και την ένσταση συνεισφοράς της διάταξης του άρθρου 1489 § 2 ΑΚ (ΕφΠειρ 407/2015 TNΠ ΝΟΜΟΣ).
Από τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων, που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου (βλ. πρακτικά συνεδρίασης αυτού) καθώς και από όλα τα έγγραφα που οι διάδικοι νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Οι διάδικοι τέλεσαν μεταξύ τους νόμιμο γάμο στο ….. Ευβοίας στις 20-9-2008 από τον οποίο απέκτησαν ένα τέκνο, τον ….., που γεννήθηκε στις 3-1-2009, ηλικίας σήμερα 9 ετών. Ήδη ο γάμος αυτός έχει λυθεί με την με αρ. 422/2018 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας, η οποία όμως δεν προκύπτει αν έχει καταστεί αμετάκλητη. Η έγγαμη συμβίωση των διαδίκων ενώ αρχικά ήταν ομαλή, διασπάσθηκε οριστικά στις 8-7-2015, με την αποχώρηση της ενάγουσας από τη συζυγική οικία στο …. Εύβοιας και εγκατάστασή της στην οικία των γονέων της στη …. . Ευβοίας. Τα προβλήματα στη σχέση των δύο συζύγων εμφανίστηκαν αρχικά λόγω διαφωνιών τους σχετικά με τη διαχείριση των οικονομικών τους πόρων, εξαιτίας των οποίων άρχισαν να προκαλούνται μεταξύ τους έντονοι διαπληκτισμοί, προστριβές και επεισόδια, την δε κατάσταση ενέτειναν και οι παρεμβάσεις στα θέματα του συζυγικού τους βίου των γονέων τους. Οι συνεχείς εντάσεις δημιούργησαν έκρυθμο κλίμα και βαθμιαία σωματική, συναισθηματική και ψυχική απομάκρυνση μεταξύ τους, λόγω δε αυτής η ενάγουσα άρχισε να αποχωρεί για βραχύ χρονικό διάστημα από τη συζυγική οικία. Η οριστική διάσπαση της έγγαμης συμβίωσης έλαβε χώρα στις 9.7.2015, όταν μετά από ένα ακόμα βίαιο επεισόδιο ιδιαίτερης έντασης, η ενάγουσα αποχώρησε οριστικά από την συζυγική οικία και εγκαταστάθηκε οριστικά στην οικία των γονέων της στη . … Ευβοίας. Με αυτά τα δεδομένα η έγγαμη συμβίωση διακόπηκε από λόγους που αφορούν το πρόσωπο και των δύο διαδίκων. Τα ανωτέρω κρίθηκαν και με την με αρ. 7/2017 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας, που εκδόθηκε κατόπιν άσκησης αγωγής διατροφής της ενάγουσας για προγενέστερο χρονικό διάστημα, η οποία έχει καταστεί τελεσίδικη (βλ. το επιδοθέν στην ενάγουσα αντίγραφο αυτής με τη σχετική από 8-3-2017 σχετική επισημείωση της δικαστικής επιμελήτριας του Εφετείου Αθηνών ………, καθώς και το υπ’ αριθ. ……./6-11-2017 πιστοποιητικό της Γραμματέα του Πρωτοδικείου Χαλκίδας περί μη άσκησης ενδίκων μέσων κατ’ αυτής) που συνιστά δεδικασμένο και στην παρούσα δίκη ως προς το εύλογο της διακοπής εκ μέρους της ενάγουσας, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 321, 322§1 και 324 ΚΠολΔ (ΑΠ 1207/2008). Κατά συνέπεια, η ενάγουσα δικαιούται καταρχάς να ζητήσει διατροφή από τον εναγόμενο σύζυγό της σε χρήμα, προσδιοριζόμενη σύμφωνα με τις ανάγκες της, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί κατά τη διάρκεια της έγγαμης συμβίωσης, αναλόγως και των διαφοροποιήσεων και νέων αναγκών της, που προέκυψαν από τη χωριστή διαβίωσή της, εφόσον, όπως θα αναπτυχθεί και στη συνέχεια, από τις παρούσες οικονομικές δυνάμεις των διαδίκων συζύγων, προκύπτει διαφορά υπέρ αυτής. Ο εναγόμενος με τον πρώτο λόγο της έφεσής του επαναφέρει στις ενστάσεις που είχε προβάλλει στον πρώτο βαθμό και μεταξύ αυτών την ένσταση ελαττωμένης διατροφής. ¨Όμως ο ανωτέρω ισχυρισμός ήταν αόριστος, καθώς ο εναγόμενος δεν προσδιόρισε το ποσό της ελαττωμένης διατροφής που όφειλε, περιοριζόμενος ότι αυτό ήταν μηδενικό, που σήμαινε δηλαδή ότι δεν όφειλε καθόλου διατροφή. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ορθώς απέρριψε τον άνω ισχυρισμό ως αόριστο, ο δε ισχυρισμός αυτός δεν επαναφέρεται ορισμένα και με βάση τη διάταξη του άρθρου 527 ΚΠολΔ, ήτοι ο εκκαλών δεν επικαλείται τον λόγο της βραδείας προβολής του, ούτε αποδεικνύεται με έγγραφο ή δικαστική ομολογία της εφεσίβλητης. (ΑΠ 127/2016, ΑΠ 243/2015 ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»). Εξάλλου ο εκκαλών – εναγόμενος ισχυρίζεται ότι η άσκηση του δικαιώματος διατροφής της συζύγου του είναι καταχρηστική, καθώς ασκείται καθαρά από λόγους εκδίκησης με σκοπό να τον καταστρέψει τον ίδιο κι ενώ ήταν αποκλειστικά υπαίτια της διακοπής της έγγαμης συμβίωσης. Τα περιστατικά που εκθέτει όμως ο εναγόμενος δεν συνιστούν κατάχρηση δικαιώματος, αλλά απλώς αιτιολογημένη άρνηση της αγωγής (ΑΠ 536/2017 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ») κι ενώ έχει κριθεί ήδη τελεσιδίκως ότι οφείλει διατροφή στην τέως σύζυγό του, ώστε ο σχετικός ισχυρισμός πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμος, όπως ορθώς απέρριψε αυτόν με όμοια αιτιολογία αυτόν και το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο. Ενόψει αυτών οι πρώτοι και τρίτος λόγοι της έφεσης πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι. Περαιτέρω, από τα προσκομιζόμενα αποδεικτικά μέσα αποδείχθηκε ότι ο εναγόμενος, γεννηθείς στις 3.8.1974, από το έτος 2008 έως την 7-10-2014, οπότε καταγγέλθηκε η σύμβαση εργασίας του, εργάσθηκε ως ιδιωτικός υπάλληλος στην εταιρεία με την επωνυμία «………………….», ενώ στη συνέχεια επιδοτήθηκε ως άνεργος από τον Ο.Α.Ε.Δ., λαμβάνοντας μηνιαίο επίδομα ποσού 418,32 €. Το χρονικό διάστημα από 22-6-2016 έως 9-10-2016, απασχολήθηκε με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου στο Δήμο Χαλκιδέων ως εργάτης καθαριότητας (συνοδός απορριμματοφόρου) με μεικτές μηνιαίες αποδοχές ποσού 980,00 € και καθαρές ποσού 775,00 €, ενώ έκτοτε τυγχάνει άνεργος, εγγραμμένος στα οικεία μητρώα του Ο.Α.Ε.Δ., χωρίς να προκύπτει ότι λαμβάνει επίδομα ανεργίας. Πάσχει από αγκυλωτική σπονδυλοαρθρίτιδα, για την αντιμετώπιση της οποίας λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή με το σκεύασμα Enbrel, το οποίο είναι ανοσοτροποποιητικό και χορηγείται εξωνοσοκομειακά χωρίς συμμετοχή, με λιανική τιμή ποσού 876,64 €. Η πάθησή του όμως αυτή δεν προκύπτει ότι του αποκλείει τη δυνατότητα να εργασθεί γενικώς και ειδικότερα στον κλάδο παροχής υπηρεσιών φύλαξης (security), στον οποίο απασχολούνταν στο παρελθόν, όπου αναζητά εργασία, όπως κατέθεσε και η μάρτυρας αυτού μητέρα του, που εξετάστηκε στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου. Επομένως, κρίνεται ότι θα μπορούσε να εξεύρει εργασία κατάλληλη για την ηλικία του, την κατάσταση της υγείας του και τις λοιπές βιοτικές του συνθήκες, στον κλάδο της φύλαξης είτε ακόμα ως ανειδίκευτος εργάτης, αποκομίζοντας μηνιαίο εισόδημα ποσού τουλάχιστον 500,00 €. Σημειώνεται ότι ως οικονομικές δυνάμεις, με την έννοια των άρθρων 1389 και 1391 ΑΚ, νοούνται όχι μόνο εκείνες που πηγάζουν από την υπάρχουσα περιουσία – εισοδήματα κάθε συζύγου, αλλά και την ικανότητα του για τη δημιουργία πόρων με ανάλογη προς τις δυνάμεις και τις ικανότητες του εργασία, σε συνδυασμό και με την καλή πίστη (βλ. και ΑΠ 1016/2019, ΑΠ 1507/2001 ΝοΒ 2002. 1658, ΕφΠειρ 432/2016 σε ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ) Είναι κύριος του με αρ. Γ2 διαμερίσματος του Γ’ ορόφου, που βρίσκεται επί της οδού ….. αριθ. … στο ….. Ευβοίας, τέως οικογενειακής στέγης, το οποίο πλέον μισθώνει στη μητέρα του …………, έναντι μισθώματος ποσού 120,00 €, ενώ ταυτόχρονα διαμένει στην ίδια οικία, φιλοξενούμενος ουσιαστικά από την μητέρα του, ώστε δεν επιβαρύνεται με δαπάνες στέγασης, ούτε έχει δαπάνες λειτουργίας και συντήρησης της οικίας αυτής (ήτοι δαπάνες ηλεκτροφωτισμού, ύδρευσης, θέρμανσης, κ.λπ.). Τυγχάνει κύριος και ενός παλαιού Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτου εργοστασίου κατασκευής SEAT 18 ετών. Τέλος, δεν αποδείχθηκε ότι διαθέτει άλλα εισοδήματα ή περιουσιακά στοιχεία, ούτε επιβαρύνεται εκ του νόμου με υποχρέωση διατροφής άλλων προσώπων, εκτός από τη σύζυγο του και το ως άνω ανήλικο τέκνο του. Η ενάγουσα – εφεσίβλητη γεννηθείσα το έτος 1977 – ηλικίας 41 ετών περίπου κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο-, έχει γραμματικές γνώσεις αποφοίτου Λυκείου και είναι άνεργη, εγγεγραμμένη στα μητρώα ανέργων του Ο.Α.Ε.Δ. Στο παρελθόν, πριν από το γάμο της με τον εναγόμενο, είχε εργασθεί ως πωλήτρια σε εμπορικό κατάστημα, ενώ κατά τη διάρκεια του γάμου της δεν εργαζόταν κατ’ απαίτηση του συζύγου της, απασχολούμενη αποκλειστικά με τη φροντίδα αυτού, του ανηλίκου τέκνου τους και του οίκου τους εν γένει. Πάσχει από χρόνιο γλαύκωμα ανοιχτής γωνίας προχωρημένο άμφω, ρυθμιζόμενο με φαρμακευτική αγωγή εφ’ όρου ζωής. Εφόσον όμως, δεν αποδεικνύεται ότι είναι ανίκανη προς εργασία και έχει προηγούμενη εργασιακή εμπειρία, κρίνεται ότι είναι σε θέση να εργαστεί σε εργασία κατάλληλη για την ηλικία της, την κατάσταση της υγείας της και τις λοιπές βιοτικές της συνθήκες, κατά τις αρχές της καλής πίστης και λαμβανομένων υπόψη και των συνθηκών που επικρατούν στην αγορά εργασίας, έστω και με μερική απασχόληση, ώστε να αποκτήσει εισόδημα, ανερχόμενο στο ποσό των 400,00 € τουλάχιστον μηνιαίως. Άλλωστε, ο ανήλικος υιός της, η επιμέλεια του οποίου της έχει ανατεθεί οριστικά δυνάμει της με αρ. 7/2017 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας ήδη τελεσίδικης, δεν έχει ανάγκη τη συνεχή παρουσία και φροντίδα της μητέρας του, ενώ τις πρωινές ώρες βρίσκεται στο σχολείο. Επίσης, αποδείχθηκε ότι η ενάγουσα έχει στην κυριότητά της ένα Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο, εργοστασίου κατασκευής PEUGEOT, τύπου 206, κυλινδρισμού 1.400 κ.εκ., έτους πρώτης κυκλοφορίας 2005. Διαμένει πλέον μαζί με τον ανήλικο υιό της σε ιδιόκτητη οικία των γονέων της στον Πειραιά, ώστε δεν επιβαρύνεται με δαπάνες στέγασης, επιβαρύνεται όμως με τις δαπάνες λειτουργίας της οικίας αυτής (θέρμανσης, ηλεκτροφωτισμού, ύδρευσης, τηλεφώνου, κ.λπ.), που αναλογούν στην ίδια και στο τέκνο της, ενώ δεν αποδείχθηκε ότι διαθέτει οποιαδήποτε άλλη περιουσία ή εισοδήματα. Εξάλλου, ο ανήλικος υιός των διαδίκων ….., γεννηθείς στις 3.1.2009 φοιτά στο Δημοτικό Σχολείο (Γ’ τάξη κατά το χρόνο συζήτησης της αγωγής), στερείται παντελώς εισοδημάτων και περιουσίας και δεν έχει, λόγω της ηλικίας του και των αναγκών εκπαίδευσής του, τη δυνατότητα να αυτοδιατραφεί, ούτε να εργασθεί για να αποκομίσει τα αναγκαία χρήματα για τη συντήρηση του. Επομένως, δικαιούται διατροφής έναντι των γονέων του, οι οποίοι ενέχονται ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Παρακολουθεί μαθήματα αγγλικής γλώσσας, για τα οποία προς το παρόν δεν καταβάλλει δίδακτρα (βλ. κατάθεση μάρτυρα αποδείξεως) ενώ από την επόμενη σχολική χρονιά θα καταβάλλει τέτοια, το ποσό των οποίων όμως δεν αποδείχθηκε. Οι δαπάνες συντήρησής του, ήτοι τροφής, ένδυσης, ψυχαγωγίας, εκπαίδευσης και παραθερισμού, είναι οι συνήθεις δαπάνες παιδιών της αντίστοιχης ηλικίας. Επομένως, με βάση όλα τα προαναφερόμενα και κυρίως με δεδομένες τις οικονομικές δυνατότητες των γονέων του, η ανάλογη με τις ανάγκες του ανηλίκου διατροφή, όπως αυτές προκύπτουν από τις σημερινές συνθήκες της ζωής του, και συγκεκριμένα τις ανάγκες του για ένδυση, διατροφή, ψυχαγωγία και εν γένει συντήρηση του, περιλαμβανομένης και της αναλογίας του στην επιβάρυνσης των λειτουργικών εξόδων της κατοικίας όπου διαμένει, ανέρχεται στο ποσό των 250,00 € μηνιαίως. Ο εναγόμενος δεν μπορεί, με δεδομένες τις προαναφερόμενες οικονομικές του δυνατότητες, να επιβαρυνθεί με ολόκληρη τη διατροφή του κοινού τέκνου τους και από το ποσό αυτό μπορεί να καταβάλει 150,00 €, χωρίς να διακινδυνεύσει η δική του διατροφή. Το λοιπό ποσό καλύπτει η υπόχρεη ομοίως προς διατροφή του ανηλίκου μητέρα του, με την παροχή στέγης, προσωπικής εργασίας και φροντίδων για την ανατροφή του. Επομένως πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτή η ένσταση διακινδύνευσης της ιδίας διατροφής που προέβαλε ο εναγόμενος με παραπομπή κατά σειρά ως υποχρέους την μητέρα του ανηλίκου και τον παππού της μητρικής γραμμής, την οποία πρότεινε παραδεκτά στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, με καταχώρηση αυτής στα πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, αλλά και με τις έγγραφες προτάσεις του, και επαναφέρει με την έφεσή του (άρθρα 591 § 1 στοιχ. γ’ ΚΠολΔ, 1487, 1491 Α.Κ.). Εξάλλου με βάση τις προαναφερόμενες οικονομικές δυνάμεις των διαδίκων συζύγων, όπως διαμορφώθηκαν μετά τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης, κρίνεται ότι η μηνιαία διατροφή, την οποία δικαιούται η εφεσίβλητη από τον εκκαλούντα – σύζυγό της ανέρχεται στο ποσό των 80 €. Το ποσό αυτό δεν υπερβαίνει κατά την κοινή πείρα την αναλογία κατά την οποία ο εναγόμενος οφείλει να συνεισφέρει για τη διατροφή της συζύγου του, υπό καθεστώς έγγαμης συμβίωσης, την οποία και έχει τη δυνατότητα να καταβάλει. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο έκρινε ότι ο εκκαλών – εναγόμενος ήταν υποχρεωμένος να καταβάλει το ποσό των 100 €, ως διατροφή της συζύγου του και 250 € για το ανήλικο τέκνο του, όπως εκπροσωπείτο από την ενάγουσα, ήτοι το σύνολο της διατροφής του αυτού, έσφαλε. Συνεπώς, πρέπει να γίνει δεκτή η έφεση, κατά παραδοχή του λόγου περί εσφαλμένης εκτίμησης των αποδείξεων. Στη συνέχεια, αφού διακρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο πρέπει η αγωγή να γίνει δεκτή κατά ένα μέρος ως ουσιαστικά βάσιμη και να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να καταβάλλει στην ενάγουσα το ποσό των 80 € ατομικά για την ίδια και το ποσό των 150 € ως διατροφή σε χρήμα για λογαριασμό του ανήλικου τέκνου τους, το πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα και για χρονικό διάστημα δύο ετών από την επίδοση της αγωγής με το νόμιμο τόκο από την επόμενη που κάθε επί μέρους ποσό είναι καταβλητέο έως την εξόφληση. Σε βάρος του εναγόμενου – εκκαλούντος πρέπει να επιβληθούν μέρος των δικαστικών εξόδων της εφεσίβλητης των δύο βαθμών δικαιοδοσίας, υπέρ του Δημοσίου (άρθρα 178, 183 ΚΠολΔ, 12 ν. 3226/2004).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ αυτήν τυπικά και κατ’ουσίαν την έφεση.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη, με αρ. 2532/2018 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε με την ειδική διαδικασία των διαφορών από οικογένεια το γάμο και την ελεύθερη συμβίωση
ΚΡΑΤΕΙ και δικάζει την από την από 6-11-2017 και με αρ. καταθ. …………./7-11-2017 αγωγή.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει αυτήν.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον εναγόμενο να προκαταβάλλει στην ενάγουσα, εντός του πρώτου πενθημέρου κάθε μήνα και για χρονικό διάστημα 2 ετών από τη επίδοση της αγωγής : α/ ατομικά για την ίδια το ποσό των ογδόντα (80) € ως τακτική κατά μήνα διατροφή της, β/ υπό την ιδιότητά της ως ασκούσα την επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου της Παναγιώτη το ποσό των εκατόν πενήντα (150) € με τον νόμιμο τόκο, από την καθυστέρηση πληρωμής κάθε μηνιαίας παροχής και μέχρι την εξόφληση.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του εναγόμενου μέρος των δικαστικών εξόδων της ενάγουσας, των δύο βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των εξακοσίων (600) €.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους, στις 10 Σεπτεμβρίου 2020.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ