Αριθμός 610/2022
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Τμήμα 4ο
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Παρασκευή Μπερσή, Εφέτη, η οποία ορίσθηκε από την Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα Τ.Λ..
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις …………, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ των :
ΕΚΚΑΛΟΥΝΤΟΣ: Ελληνικού Δημοσίου, νομίμως εκπροσωπούμενου από τον Υπουργό των Οικονομικών, ο οποίος κατοικοεδρεύει στην Αθήνα και το οποίο εκπροσωπήθηκε από τον δικαστικό πληρεξούσιο ΝΣΚ Νικόλαο Σταυρόπουλο (με δήλωση κατ΄ άρθρο 242 παρ 2 ΚΠολΔ).
ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΗΣ: ………….διά των εγγυτέρων συγγενών και κληρονόμων αυτής συνεχιζόντων της κατ΄ αυτής δίκη λόγω του επισυμβάντος θανάτους της, ήτοι των α) …….., β) ………., γ) …….. δ) ………. και ε) ………….. τους οποίους εκπροσώπησε η πληρεξούσιά τους δικηγόρος Σοφία Τόγια-Παταπη.
Η αρχικώς ενάγουσα ……….. κατοίκου εν ζωή ……….., -η οποία απεβίωσε τον Αύγουστο του 2019 και την βιαίως διακοπείσα δίκη συνεχίζουν οι κληρονόμοι της, …………….- άσκησε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 23.3.2017 (ΓΑΚ/ΕΑΚ ………./2017) αγωγή, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ΄ αριθμ. 3956/2018 απόφαση του ως άνω Δικαστηρίου, που δέχτηκε την αγωγή.
Την απόφαση αυτή προσέβαλε ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου το εναγόμενο και ήδη εκκαλούν με την από 24.10.2018 (ΓΑΚ/ΕΑΚ κατάθεσης στο Πρωτοδικείο …………./2018, ΓΑΚ/ΕΑΚ προσδιορισμού στο Εφετείο …………../2020) έφεσή του, της οποίας δικάσιμος ορίσθηκε η αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας απόφασης.
Η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το οικείο πινάκιο και συζητήθηκε.
Ο δικαστικός πληρεξούσιος ΝΣΚ του εκκαλούντος, ο οποίος παραστάθηκε με δήλωση ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, ανέπτυξε τις απόψεις του με τις έγγραφες προτάσεις που προκατέθεσε και η πληρεξούσια δικηγόρος των εφεσιβλήτων, αφού έλαβε το λόγο από την Πρόεδρο, αναφέρθηκε στις έγγραφες προτάσεις που κατέθεσε.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κρινόμενη, από 24.10.2018 (υπ΄αριθ. ………./24.10.2018 – …………./22.9.2020) έφεση του πρωτοδίκως ηττηθέντος εναγομένου Ελληνικού Δημοσίου κατά της εφεσίβλητης – ενάγουσας και της υπ΄αριθ. 3956/30.8.2018 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά (νέας Τακτικής Διαδικασίας), ασκήθηκε νόμιμα, με κατάθεση του δικογράφου στη γραμματεία του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου (άρθρα 495 παρ.1 και 2, 500, 511, 513 παρ.1 περ.β΄εδ.α, 516 παρ.1, 517 εδ.α και 520 παρ.1 του ΚΠολΔ) και εμπρόθεσμα, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 518 παρ. 2 ΚΠολΔ, διότι δεν προκύπτει ούτε οι διάδικοι επικαλούνται επίδοση της εκκαλουμένης. Πρέπει, επομένως να γίνει τυπικά δεκτή και να εξετασθεί περαιτέρω από το Δικαστήριο τούτο, που είναι καθ΄ ύλη και κατά τόπο αρμόδιο, κατά την ίδια διαδικασία (τακτική) με την οποία εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση, ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της (άρθρα 19, 533 παρ.1,2 ΚΠολΔ) και εντός των ορίων που καθορίζονται από αυτούς (άρθρο 522 ΚΠολΔ) εν όψει του ότι για το παραδεκτό της δεν απαιτείται κατάθεση παραβόλου έφεσης λόγω της ιδιότητας του εκκαλούντος ελληνικού δημοσίου, το οποίο δεν προκαταβάλλει τέτοιο ένσημο (Μαργαρίτης, ΕρμΚΠολΔ, τ.Α, κάτω από το άρθρο 495, σημ. 17, σελ. 849).
Εν προκειμένω, στη θέση της αρχικώς ενάγουσας, που έχει αποβιώσει στις 15.8.2019 (βλ. ληξιαρχική πράξη θανάτου με αριθμό ………./2019 του Ληξιαρχείου Δραπετσώνας), ήτοι μετά την άσκηση της ένδικης έφεσης και άφησε την ιδιόγραφη διαθήκη που δημοσιεύτηκε με το υπ΄αριθ. ……./17.2.2020 πρακτικό του Ειρηνοδικείου Πειραιά, χωρίς να έχει δημοσιευθεί άλλη διαθήκη αυτής (βλ. υπ΄αριθ. ………/3.3.2020 πιστοποιητικό του Ειρηνοδικείου Πειραιά), συνεχίζουν τη δίκη οι πλησιέστεροι συγγενείς αυτής, ήτοι ο σύζυγος ……… και τα τέκνα …………. (βλ. υπ΄αριθ. …………./15.1.2020 πιστοποιητικό εγγυτέρων συγγενών Δημοτολογίου Δ. Κερατσινίου), τετιμημένοι με την ανωτέρω διαθήκη σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 286 επ. ΚΠολΔ. Με την από 23.3.2017 (υπ΄αριθ. κατάθ. ……………/24.3.2017) αγωγή της, η ενάγουσα ………….., ισχυρίστηκε ότι ως της εκ μέρους της και δη από το έτος 1977, οπότε εγκαταστάθηκε στη νομή αυτού κατόπιν άτυπα συναφθείσας δωρεάς εν ζωή, κατοχής και αδιάλειπτης άσκησης επ΄αυτού, διανοία κυρίας, των, σύμφωνα με τα ειδικότερα διαλαμβανόμενα στην αγωγή, προσιδιαζουσών στη φύση και στον προορισμό διακατοχικών πράξεων, σε κάθε δε περίπτωση, με την προσαύξηση του χρόνου νομής της και του χρόνου νομής των δικαιοπαρόχων της, έχει καταστεί πλήρης και αποκλειστική κυρία με πρωτότυπο τρόπο και δη με έκτακτη χρησικτησία, του ειδικότερα περιγραφόμενου κατά θέση, έκταση και όρια γεωτεμαχίου (αγρού), αξίας 20.000 €, το οποίο κατά την κτηματογράφηση της περιοχής Αιαντείου Σαλαμίνας Αττικής, καταχωρήθηκε εσφαλμένα ως τμήμα ευρύτερης εδαφικής έκτασης με ΚΑΕΚ …………., ως αγνώστου ιδιοκτήτη. Με βάση τα παραπάνω, ζητούσε να αναγνωριστεί ότι πλήρης και αποκλειστική κυρία του επιδίκου, επιφανείας, σύμφωνα με το από Σεπτεμβρίου 2011 τοπογραφικό διάγραμμα του πολιτικού μηχανικού …………., 145, 11 τμ, να διορθωθεί η ανωτέρω ανακριβής αρχική εγγραφή ώστε να αποτυπώνεται το επίδικο ως αυτοτελές γεωτεμάχιο της κυριότητάς της και να καταδικαστεί το εναγόμενο στη δικαστική της δαπάνη.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με την εκκαλουμένη απόφασή του, έκανε δεκτή την αγωγή, αναγνώρισε την ενάγουσα πλήρη και αποκλειστική κυρία του γεωτεμαχίου που προεκτέθηκε, διέταξε τη διόρθωση της πρώτης εγγραφής στα κτηματολογικά βιβλία του Κτηματολογικού Γραφείου Σαλαμίνας, ώστε να αποτυπώνεται η κυριότητά της και επέβαλε στο εναγόμενο και ήδη εκκαλούν τα δικαστικά έξοδα (μειωμένα) της ενάγουσας.
Ηδη δε, το εκκαλούν με την κρινόμενη έφεσή του ζητεί την εξαφάνιση της εκκαλουμένης με σκοπό ν΄απορριφθεί η αγωγή και να καταδικασθεί η εφεσίβλητη στη δικαστική του δαπάνη και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας.
Με τον 1ο λόγο της κρινόμενης έφεσης το εκκαλούν παραπονείται διότι η αγωγή δεν απερρίφθη ως αόριστη παρόλο που δεν προσδιορίζεται στο δικόγραφό της η θέση του επιδίκου εντός της μείζονος έκτασης της οποίας αυτό φέρεται να ήταν αρχικώς τμήμα, καθώς και ότι τα όρια των τίτλων δεν μπορούν να εφαρμοσθούν επί του εδάφους. Ωστόσο, τούτο δεν αποτελεί αναγκαίο στοιχείο του ορισμένου της υπό κρίση αγωγής, δεδομένου ότι το επίδικο αναφέρεται ως τμήμα του με αριθμό ΚΑΕΚ …………. και περιγράφεται στην αγωγή με σαφήνεια κατά θέση έκταση και όρια (ΕφΠειρ 2/2022, ΝΟΜΟΣ).
Από την εκτίμηση των εγγράφων που οι διάδικοι νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν, την υπ΄αριθ. …../4.4.2017 ένορκη βεβαίωση του …………, που συνέταξε η Ειρηνοδίκης Σαλαμίνας με επιμέλεια της ενάγουσας, μετά από νόμιμη και εμπρόθεσμη κλήτευση του αντιδίκου της τελευταίας, (βλ. υπ΄αριθ. …../30.3.2017 έκθεση επίδοσης της Δικαστικής Επιμελήτριας του Εφετείου Αθηνών ………), τα οποία χρησιμοποιούνται είτε ως αυτοτελή αποδεικτικά μέσα είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά :
Η ενάγουσα, κατόπιν της, από το έτος 1977, καταρτισθείσας ατύπως (προφορικώς) σύμβασης δωρεάς εν ζωή, μεταξύ της ίδιας και του πλήρους και αποκλειστικού κυρίου – πατέρα της ……….., εγκαταστάθηκε στη νομή του κειμένου στη θέση «……….», της κτηματικής περιφέρειας Αιαντείου Σαλαμίνας γεωτεμαχίου, επιφανείας 145.11 τμ (σύμφωνα με το από Σεπτεμβρίου 2011 τοπογραφικό διάγραμμα του πολιτικού μηχανικού ………., που συνετάγη βάσει του κτηματολογικού διαγράμματος του ΟΚΧΕ κατ΄εφαρμογήν των συντεταγμένων κορυφών ιδιοκτησιών και κατά το Ελληνικό γεωδαιτικό σύστημα αναφοράς 1987, (βλ. σχεδιάγραμμα το οποίο επιδόθηκε στο εκκαλούν στις 30.3.2017 (βλ. σχετ. υπ΄ αριθ. …./30.3.2017 έκθεση επίδοσης της ίδιας ως άνω δικαστικής επιμελήτριας) σε συνδυασμό με απόσπασμα κτηματολογικού διαγράμματος) στο οποίο εμφαίνεται το επίδικο με τα περιμετρικά στοιχεία 9 – 1 – 2 – 10 – 11- 12 – 9), συνορευόμενο δε γύρωθεν με τις ιδιοκτησίες με ΚΑΕΚ …….. και …….. και με δρόμο με ΚΑΕΚ ……/………. Οριοθετείται δε Βόρεια επί πλευράς 1,9 μήκους 11,43 μ. με ανώνυμη ιδιωτική οδό με ΚΑΕΚ …….., Νότια, επί πλευράς 10, 11, 12 μήκους 12,39 μ. (= 2,47 + 9.92) με ιδιοκτησία αγνώστου, Δυτικά επί πλευράς με στοιχεία 9,12, μήκους 12,29 μ. με ιδιοκτησία με ΚΑΕΚ ……. και Ανατολικά επί πλευράς 1,2,10 συνολικού μήκους 12,02 μ. (= 1,25 + 10,77) με ιδιοκτησία αγνώστου. Ειδικότερα, από τον ανωτέρω χρόνο και δη από το έτος 1977 και εντεύθεν, ήτοι για χρονικό διάστημα πλέον των 40 ετών, η ενάγουσα ασκεί αδιαλείπτως διανοία κυρίας επί του προπεριγραφέντος γεωτεμαχίου, χωρίς ουδέποτε να ενοχληθεί από κανέναν, ήτοι ούτε από το εκκαλούν ούτε από οποιονδήποτε τρίτον, όλες τις προσιδιάζουσες στη φύση και στον προορισμό του διακατοχικές πράξεις και ειδικότερα, συγκομίζει τους καρπούς των οπωροφόρων δέντρων (λεμονιές, πορτοκαλιές, βερικοκιές) χρησιμοποιεί την εντός αυτού ανεγερθείσα οικία ως θερινή κατοικία της ίδιας και των μελών της οικογένειάς της, επιμελείται των οπωροφόρων δέντρων που έχει φυτέψει από το έτος 1982 στον οικείο αύλειο χώρο, κατασκεύασε μανδρότοιχο από το 1982, και προβαίνει στην εν γένει εποπτεία αυτού, όπως άλλωστε έπραττε και πριν από την ενάγουσα, ο δικαιοπάροχος – πατέρας της …………… Ο τελευταίος, κατά το χρόνο μεταβίβασης με τον προπεριγραφέντα τρόπο του επιδίκου στην ενάγουσα και από το χρόνο που ο ίδιος απέκτησε τη νομή αυτού από το 1964, είχε περιφράξει αυτό με δικτυωτό συρματόπλεγμα και είχε κατασκευάσει εντός αυτού ισόγεια οικία επιφανείας περίπου 66 τμ, στεγασμένη βεράντα επιφανείας 19 τμ και υπόγειο 26,5 τμ από το 1970, έχοντας αποκτήσει τη νομή αυτού από τον οικοδομικό συνεταιρισμό Ενώσεως Προσωπικού ΔΕΗ – ΠΑΠ κατόπιν κληρώσεως και παράδοσης έκτοτε της νομής σε αυτόν, ενώ ο ανωτέρω Συνεταιρισμός το είχε αποκτήσει σε μεγαλύτερη έκταση 58 στρεμμάτων με προσύμφωνο από τον ………, με τον όρο να υπογράψει οριστικό συμβόλαιο μέχρι το Φεβρουάριο 1968, πράγμα που δεν επακολούθησε, του τελευταίου αυτού δικαιοπαρόχου αποβιώσαντος το έτος 1968, χωρίς να υπογραφεί το οριστικό συμβόλαιο. Αποδεικνύεται περαιτέρω, ότι ο ανωτέρω ……., είχε αγοράσει τη μείζονα έκταση από τον ……., δυνάμει του υπ΄αριθ. …./2.8.1963 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Αθηνών ……….., νομίμως μεταγεγραμμένου στον τ. …… υπ΄αριθ. ……… των οικείων βιβλίων του Υποθηκοφυλακείου Σαλαμίνας, όντας, του ……… κυρίου από κληρονομία του θανόντος στις 27.5.1942 πατέρα του, …….., δυνάμει της υπ΄αριθ. …./1939 δημόσιας διαθήκης του, που συνέταξε ο συμβολαιογράφος …. …., δημοσιευθείσας δια του υπ΄αριθ. 287/1942 πρακτικού του Πρωτοδικείου Πειραιά. Στον τελευταίο δε είχε περιέλθει δυνάμει του νομίμως μεταγραφέντος υπ΄αριθ. ……./1920 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Σαλαμίνας …….., δια του εκτελούντος χρέη Ειρηνοδίκου Γραμματέα …….., σε αναπλήρωση του Ειρηνοδίκη …….., αναπληρωτή του ως άνω συμβολαιογράφου, από τον …………, δικηγόρο που το απέκτησε από κληρονομία του πατέρα του (με πιστοποιητικό αφορολογήτου του Οικονομικού Εφόρου), μαζί με τα εντός αυτού ελαιόδενδρα, πευκόδενδρα και λοιπά δένδρα, καλλιεργημένη και μη γη και με αναγνωρισμένα ανέκαθεν όρια. Ολοι οι δικαιοπάροχοι των ανωτέρω …….. και ………. κατείχαν με νόμιμους τίτλους τις ιδιοκτησίες τους και καλλιεργούσαν συστηματικά την όλη έκταση με σιτηρά και οπωροκηπευτικά, από πολλού χρόνου πριν το 1900. Στην ευρύτερη δε περιοχή που περικλείεται στη μείζονα έκταση που κλήρωσε ο ανωτέρω Συνεταιρισμός, όλοι οι κληρούχοι ενέμοντο τα γεωτεμάχιά τους, έκτισαν εντός αυτών κατοικίες και δεν ενοχλήθηκαν ποτέ από οποιονδήποτε, ήτοι ούτε από το εκκαλούν. Προς δε, αποδεικνύεται ότι : Το επίδικο δεν εμπίπτει σε καταγεγραμμένο μέχρι σήμερα δημόσιο κτήμα και η Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας Αττικής δεν έχει στοιχεία που να αποδεικνύουν ιδιοκτησία του εκκαλούντος επ΄αυτού (βλ. υπ΄αριθ. πρωτ. …../2017 από 13.4.2017 έγγραφο της Διεύθυνσης Δημόσιας Περιουσίας Αττικής του Υπουργείου Οικονομικών). Ακόμη, η Διεύθυνση Δασών Πειραιά δεν προβάλλει δικαιώματα επί του επιδίκου, καθώς με το άρθρο 15 του ν. 3208/2003 τα δάση και οι δασικές εκτάσεις της Σαλαμίνας αναγνωρίζονται ως ιδιωτικά πλην αυτών της διαλυμένης Μονής Αγ. Νικολάου και της περιοχής «Κολώνες» που ανήκουν στο δημόσιο, (βλ. υπ΄αριθ. ……/….. από 27.4.2017 έγγραφο της Διεύθυνσης Δασών Πειραιά). Επίσης, στη συγκεκριμένη περιοχή του Δήμου Σαλαμίνας δεν υπάρχουν δημόσιες εποικιστικές εκτάσεις (διαθέσιμες – κοινόχρηστες) διαχειριζόμενες από τη Διεύθυνση Πολιτικής Γης Πειραιά και Νήσων και η Υπηρεσία αυτή δεν προβάλλει κανένα δικαίωμα κυριότητας επί του επιδίκου γεωτεμαχίου (βλ. υπ΄αριθ. πρωτ. …../8.5.2017 έγγραφο της ανωτέρω Υπηρεσίας). Τέλος, δικαίωμα κυριότητας δεν προβάλλει και η Διεύθυνση Κοινωνικής Μέριμνας της Περιφέρειας Αττικής, εν όψει του ότι δεν περιλαμβάνεται σε αυτά που απαλλοτριώθηκαν για την εφαρμογή στεγαστικών προγραμμάτων του Υπουργείου Υγείας, (βλ. υπ΄αριθ. …../4.4.2017 έγγραφο της Περιφέρειας Αττικής). Σημειωτέον ότι τα ανωτέρω έγγραφα αναφέρουν την αγωγή της αρχικώς ενάγουσας, πράγμα που σημαίνει ότι το εναγόμενο-εκκαλούν είχε τη δυνατότητα να προσδιορίσει το επίδικο και να αμυνθεί έναντι της αγωγής. Ετσι, η ενάγουσα απέκτησε αυτό με τα προσόντα της έκτακτης χρησικτησίας, αφού το νεμόταν με διάνοια κυρίου τουλάχιστον από μία εικοσαετία, εφόσον δε προσμετρηθεί και ο χρόνος νομής των δικαιοπαρόχων της για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ασκώντας επ΄αυτού τις προσιδιάζουσες και προαναφερθείσες πράξεις νομής τόσο η ίδια όσο και οι δικαιοπάροχοί της, ενώ δεν ενοχλήθηκαν από κανέναν, ούτε από το εκκαλούν. Ειδικότερα, κατά τις διατάξεις των ν.8 παρ. 1 Κωδ (7.39),.ν.9 παρ. 1 πανδ<50.14), ν.2 παρ. 2 Πανδ (41.4), ν.6 Πρ. Πανδ (44.3), ν.76 παρ. 1 Πανδ (18.1) και ν.7 παρ. 3 Πανδ (23.3) του βυζαντινορωμαϊκόύ δικαίου που ίσχυε πριν από τον ΑΚ (δηλαδή πριν από τις 23-2-1946) σύμφωνα με το άρθρο 51 του ΕισΝΑΚ μπορούσε να αποκτηθεί κυριότητα ακινήτου με έκτακτη χρησικτησία, κατόπιν ασκήσεως νομής πάνω σ’ αυτό με καλή πίστη και διάνοια κυρίου σε χρονικό διάστημα μιας συνεχούς τριακονταετίας, με τη δυνατότητα αυτού που χρησιδεσπόζει να συνυπολογίσει στον χρόνο της δικής του νομής και εκείνος του δικαιοπαρόχου του, εφόσον είχε γίνει με νόμιμο τρόπο καθολικός ή ειδικός διάδοχος αυτού, ενώ κατά το ίδιο δίκαιο που ίσχυε πριν από τον ΑΚ, τα δημόσια κτήματα είχαν εξαιρεθεί από την τακτική χρησικτησία. Σύμφωνα δε με τις διατάξεις των ν.20 παρ. 12 Πανδ (5.8), ν.27 Πανδ (18.1), 10, 15 παρ. 3, 17 και 48 Πανδ (41.3), 3 και 5 παρ. 1 Πανδ (41.10), 109 Πανδ (50.16), 2 παρ. 7 και 4 παρ. 1 ΠΑνδ (51.4) καλή πίστη θεωρείτο η ειλικρινής πεποίθηση του χρησοδεσπόζοντος ότι με την κτήση της νομής του πράγματος δεν προσβάλλεται κατ’ ουσίαν το δικαίωμα κυριότητας άλλου. Από τον συνδυασμό των διατάξεων αυτών προς εκείνες των άρθρων 18 και 21 του νόμου της 21-6/3-7-1837 «περί διακρίσεως δημοσίων κτημάτων» συνάγεται ότι η έκτακτη χρησικτησία χωρεί με τις προϋποθέσεις που εκτέθηκαν και σε δημόσια κτήματα, εφόσον όμως η τριακονταετής νομή αυτών είχε συμπληρωθεί μέχρι την 11-9-1915, όπως αυτό προκύπτει, αφενός από τις διατάξεις του νόμου ΔΞΗ/1912 και των διαταγμάτων «περί δικαιοστασίου», που εκδόθηκαν με βάση αυτόν και, αφετέρου, του άρθρου 21 του ΝΔ της 22-4/16-5-1926 «περί διοικητικής αποβολής από των κτημάτων της Αεροπορικής Αμύνης», με τις οποίες ανεστάλη κάθε παραγραφή ή δικαστική προθεσμία σε αστικές διαφορές και απαγορεύθηκε οποιαδήποτε παραγραφή των δικαιωμάτων του Δημοσίου στα κτήματά του, συνεπώς και η χρησικτησία πάνω σ’ αυτά (ΟλΑΠ 75/1987, ΕλλΔικ 32, 1483). Από τα ανωτέρω συνάγεται ότι προϋπόθεση της συμπλήρωσης της τριακονταετούς νομής στο πρόσωπο του χρησιδεσπόζοντος ή των δικαιοπαρόχων του, μέχρι την 11-9-1915 για κτήση κυριότητας με έκτακτη χρησικτησία είναι ότι το ακίνητο είναι δημόσιο κτήμα. Εφόσον δεν πρόκειται για δημόσιο κτήμα, είναι δυνατή η κτήση κυριότητας με έκτακτη ή τακτική χρησικτησία και μετά την 11-9-1915 εφόσον συντρέχουν οι λοιπές προϋποθέσεις (ΑΠ 1256/1997 ΕλλΔικ 1998, 597). Εξάλλου, το εκκαλούν δεν απέδειξε ότι πρόκειται για δημόσιο κτήμα, (ν. 21-6/1837 «περί διακρίσεως δημοσίων κτημάτων, οπότε απαιτείται για την έκτακτη χρησικτησία, η 3οής νομή να έχει συμπληρωθεί μέχρι τις 11.9.1995), περιελθόν σε αυτό ως τέως ιδιοκτησία του Τουρκικού ή Οθωμανικού Δημοσίου «δικαιώματι πολέμου» ως διαδόχου του Τουρκικού δημοσίου (δυνάμει των Συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1832 και των πρωτοκόλλων του Λονδίνου του έτους 1830, όπως υπονοεί το εκκαλούν) εγκαταλειφθέν από τους Οθωμανούς και καταληφθέν και δημευθέν κατά τη διάρκεια του αγώνα της Ανεξαρτησίας, ή ως αδέσποτο, σύμφωνα με το άρθρο 16 του νόμου περί διακρίσεως κτημάτων του έτους 1837, δεδομένου ότι ουδείς Τούρκος παρέμενε έκτοτε στην περιοχή, ή ως λιβάδι ή βοσκότοπος (άρθρο 1 του από 3/12.12.1833 β.δ).
Συνεπώς, καθίστανται απορριπτέοι οι 2ος και 3ος λόγος έφεσης με τους οποίους το εκκαλούν ισχυρίζεται ότι κατέστη κύριος του επιδίκου, με βάση τις διατάξεις του βυζαντινορωμαϊκού δικαίου, με τριακονταετή νομή μέχρι τις 11.9.1915, άλλως δικαιώματι πολέμου, ως διάδοχο του Τουρκικού Δημοσίου, άλλως με την κατάληψή του ως εγκαταλελειμμένου κατά τη διάρκεια του αγώνα της ανεξαρτησίας πριν τη 2.2.1830, άλλως με κατάληψη ως αδεσπότου κατά την Απελευθέρωση, σύμφωνα με το άρθρο 16 ν. περί διακρίσεως κτημάτων του 1837, άλλως σύμφωνα με το άρθρο 1 του από 3/15.12.1833 β.δ., άλλως με τις διατάξεις των άρθρων 1,2 και 3 του από 17/29.11.1836 β.δ. περί ιδιωτικών δασών.
Τέλος, εφόσον όπως προαναφέρθηκε δεν πρόκειται για δημόσιο κτήμα δεν απαιτείται να αναφέρονται συγκεκριμένες υλικές πράξεις νομής των δικαιοπαρόχων της ενάγουσας στο πρόσωπο των οποίων συμπληρώθηκε η 30ής νομή μέχρι τις 11.9.1915, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι στην ένδικη αγωγή αναφέρονται (καθαρισμός, άρωση, συστηματική καλλιέργεια δημητριακών και ελαιοδένδρων με ετήσια συγκομιδή του ελαιοκάρπου, όπως αρμόζει σε αμιγή αγροτική περιοχή δεκτική καλλιέργειας) και απορριπτέος τυγχάνει ο σχετικός ισχυρισμός του εκκαλούντος που περιλαμβάνεται στον 1ο λόγο έφεσης.
Εν όψει των ανωτέρω, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο που έκανε δεκτή την αγωγή και αναγνώρισε την ενάγουσα κυρία του επιδίκου, στη συνέχεια δε διέταξε τη διόρθωση της ανακριβούς εγγραφής «αγνώστου ιδιοκτήτη» ώστε να φαίνεται ότι αποκλειστική κυρία είναι η ενάγουσα, δεν έσφαλε και ορθώς το νόμο ερμήνευσε και εφάρμοσε και τις αποδείξεις εκτίμησε, έστω και με, παραδεκτώς (ΚΠολΔ 534), εν μέρει συμπληρούμενη με την παρούσα αιτιολογία. Πρέπει συνεπώς, εφόσον δεν υπάρχει άλλος λόγος έφεσης προς εξέταση, να απορριφθεί η κρινόμενη έφεση στο σύνολό της και να επιβληθεί η δικαστική δαπάνη της εφεσίβλητης, εις βάρος του εκκαλούντος Ελληνικού Δημοσίου, αλλά μειωμένη, λόγω της ιδιότητας του εκκαλούντος (176, 183 και 191 παρ. 2, σε συνδυασμό με άρθρο 22 ν. 3693/1957).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων την από 24.10.2018 (υπ΄αριθ. ……./24.10.2018–………./22.9.2020) έφεση κατά της υπ΄αριθ. 3956/30.8.2018 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά (νέας Τακτικής Διαδικασίας).
Δέχεται αυτήν τυπικά και
Απορρίπτει αυτήν κατ΄ουσίαν.
Επιβάλλει σε βάρος του εκκαλούντος τη δικαστική δαπάνη της εφεσίβλητης γι τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας, την οποία ορίζει στο ποσό των τριακοσίων ευρώ (300 €).
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη, δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, στις 10 Οκτωβρίου 2022, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ